Dag 28: Bourges-Chârost: 30km

Een vreselijke nacht achter de rug. Om de 2u wakker worden is echt hatelijk. Tegen 7.30 was ik dus ook enorm blij de wekker te horen. Het inladen van de zak stond als eerst op de planning van de dag. Ondertussen begon Jacqueline wederom zorgeloos het ontbijt klaar te maken. Za-lig! Spiegeleieren was juist hetgeen wat ik nodig had om de nacht achter mij te laten en de dag te beginnen. Tegen 8.30 begon de wandeling richting Chârost. Het was rustig aan het regenen en duurde wel even vooraleer ik Bourges goed en wel achter me had gelaten. Het kopen van een granenbaguette en het instellen van de stapstokken, wat me zeker 20 minuten duurde, zorgde een beetje voor de “vertraging". Niet dat ik in tijdnood ging zitten hoor. De eerste 8km van de dag waren maar saai. Heel de tijd door de buitensteden van Bourges en door de regen die wat beter zijn best begon te doen. Toch al redelijk nat kwam ik aan in La Chapelle-Saint-Ursin waar ik een eerste pauze pakte. In het bushokje voor de kerk (om te schuilen voor de regen) pakte ik mijn verse baguette en choco om wat calorieën op te nemen, maar bij het scheuren van het brood merkte ik dat er iets niet klopte. De binnenkant van het brood zag geel. Ik rook eraan en ja lap, net wat ik dacht. Was ik toch zo slim geweest om een baguette me currysmaak te kopen. Wie maakt dat zelfs en wie koopt dat zelfs (expres). Achja, ik ging het niet aan mijn hart laten komen en besloot het gewoon te proberen. Choco op het currybrood was een aangenamere verrassing als verwacht. Al gauw nam ik nog een stuk, maar begon de kou te voelen. Ik besloot dus snel verder te stappen om het wat warm te krijgen. Het warmde me wel op, maar dit was het verschrikkelijkste stuk van de tocht tot nu toe. In de gietende regen langs de grote baan tussen allemaal bedrijven en fabrieken. Dit zorgde dus ook voor een grote hoeveelheid vrachtwagens die een gigantisch hoeveelheid wateropspattingen en nevel veroorzaakte. Er was ook geen ruimte om verder in de groene berm te lopen want dan liep ik in de gracht en zou ik tot aan mijn schenen in het water staan. Ik probeerde dit stuk zo snel als ik kon af te werken. Het kleine stukje bos van 1km zorgde toch nog voor een beetje plezier. In Villeneuve-sur-Cher zocht ik het plaatselijke café op aan de kerk om te vragen of ik er mijn boterhammen mocht opeten. Geen probleem en ik was blij dat ik dat niet moest doen in de gigantisch harde regen. Respectvol als ik ben bestelde iets om te drinken om hier toch niet zo even rap-rap te eten en alles nat te maken. Een goedgevulde theekan, met thee weliswaar, zorgde dat ik me van binnen toch ook een beetje kon opwarmen. Tegen 13u kon ik dan het laatste stuk inzetten tot Chârost. Er waren 2 keuzes: ofwel langs de drukke D16 (10km) ofwel  een stuk langs de GR41 (14km). Ik koos voor het langere traject omdat ik echt geen zin had om 2u langs een drukke te wandelen. Dat betekende wel dat ik ongeveer een uur langer in de verschrikkelijke regen moest stappen, maar vond dat het wel waard. De eerste 2km waren wel gelijklopend over de drukke baan. Op dit stuk had ik weer een enorm unieke ontmoeting. Een groene Ford zoefde voorbij en stopte 20 meter voor me. Een dame stapte uit met een metalen koekendoos en gaf me een heleboel snoepjes, chocolaatjes en een Joker (van een boek kaarten, ze had er wel 50 in het doosje zitten). Het zou me geluk brengen als ik deze bij me zou hebben. Ze stond er ook op me iets te geven voor te drinken. Ze rende terug naar de auto, begon wat te rommelen en kwam met een drankje terug. Ze nam eerst zelf een slok om te laten zien dat het geen vergif was en gaf me het flesje. Het had een heel aparte smaak (ik vermoed iets met cocos en andere kruiden) maar als het mij zou doden, haar ook. Niet iets om in grote hoeveelheden van te drinken, maar door af en toe een slokje nemen viel het best mee. Toen ik haar wilde bedanken, onderbrak ze me, kuste mijn hand en zei: “Het ben ik die u moet bedanken”. Ik snapte niet goed waarom maar voor ik het wist was ze vertrokken. Ik zette mijn tocht verder en kwam uiteindelijk zeik, maar-dan-ook-echt zeiknat aan in Chârost waar ik bij het gemeentehuis de instructies kreeg voor de toegang tot de pelgrimsherberg. Een enorm mooie, propere en afgewerkte herberg boven een klein schooltje was de plek waar ik me eindelijk kon opwarmen. Alles rustig uitladen, een heerlijk warme douche nemen en de natte kleren wassen en drogen. Een tijd geleden had ik ook wat zoute chips gekocht en besloot me op deze manier even te verwennen. Thee en zoute chips, een aperitief als een ander. Tegen 19u begon ik dan wat te koken. Natuurlijk weer haute-cuisine. Spaghetti, en neen deze keer geen bolognese, maar carbonara uit een potteke. Met een zure mandarijn als dessert was het avondeten afgerond en moest iets zoeken om me bezig te houden want begon me te vervelen. Ik was aan het ijsberen door het klein appartementje, had wel 10 keer naar de grote kaart gekregen om te zien hoe ik al gewandeld had en nog moest wandelen en had al mijn spullen al geordend en klaargelegd voor morgen. Zolang ik bezig ben is het niets, maar het is vaak na het avondeten dat het besef telkens terug komt. Helemaal alleen, niemand om deze unieke ervaring te delen. Het is hard maar dat maakt denk ik de camino net zo mooi. Na een eenzame en stille avond kroop ik tegen 21u mijn bed in, in de hoop beter te slapen als afgelopen nacht.

Dag 29: Chârost-Neuvy-Pailloux: 28km

Wat een zalige nacht. 10u bijna non-stop geslapen. De temperatuur was perfect om op te staan en toen ik door het raam keek, werd mijn glimlach alleen maar groter. Geen wolkje aan de lucht, een helderblauwe hemel en stralende zon. De dag was dus goed begonnen. Ik maakte wat thee klaar en kon aan de ontbijttafel aanschuiven. Currybrood met choco aangevuld met 5 chocoladebroodjes en een mandarijn. Rustig op het gemakje de zak inladen en kon dan tegen 9.30 de volgende dag beginnen. Er heerste wel een fris briesje dus was blij mijn vest en sexy panties te hebben aangedaan, maar na een uur stappen was dit niet meer nodig. Vest en panties uit en laat die kleur maar komen. 1,5u wandelen tussen de velden in een zalig zonnetje zorgde ervoor dat het verschrikkelijke weer van gisteren al gauw werd vergeten. Tegen 12u kwam ik dan aan in Issoudun. Even langs de supermarkt voor wat fruit en brood en bij het buitenstappen zag ik iets in mijn ooghoek verschijnen. Ik wist niet goed of ik er naar toe moest gaan of niet. Ik besloot het gewoon te doen. Stilletjes sloop ik dichter bij en deed de deur open. Ik tikte een paar keer op een groot scherm en zette me neer. En daar kwam hij dan. De BigMac menu met extra baconburger van de McDOnald's. Ik weet dat het niet meteen het meest voedzame is, dat men dat geld aan andere (meer voedzame) dingen kan spenderen en dat ik hoogstwaarschijnlijk terug honger zou hebben over een uur. Maar dat kon me allemaal niet veel schelen want had er zin in en als je ergens zin in hebt, moet je het soms gewoon doen. Na een kwartiertje was dit heerlijke menuutje binnen gespeeld en vertrok ik richting centrum Issoudun. De kerk was gesloten, net zoals het bureau van toerisme en vele andere winkels. Ik ging dan maar op “Place du 10 juin” een terrasje zoeken om te kunnen genieten van het zonnetje. Dit keer bestelde ik pintje op gezondheid van onze Jo. Het was vandaag zijn verjaardag en ook daar mag op gedronken worden. Dus bij deze (mocht je het lezen): Schol, op u gezondheid en een gelukkige verjaardag! Voor ik het wist was het dan 14u, kon ik dan toch mijn stempel halen bij het bureau van toerisme en verder stappen richting Neuvy-Pailloux. De zon begon wat weg te trekken en wolken begonnen zich te vormen. Op een bepaalde moment zag ik het in de verte heel donker worden. Regenjas aan en me voorbereiden op het ergste. Ik kon ook nergens schuilen want zat tussen de graslanden. Er zat dus maar 1 ding op en dat was knallen door het onweer. Maar wonder boven wonder ontweek ik de regenbui en bleef zo goed als droog tot in Neuvy-Pailloux. Hier kwam ik aan om 17u, belde de vrouw op die me de instructies gaf om binnen te raken en na wat gesukkel kon ik me toch neerzetten. Een stukje cake en een pintje stonden me op te wachten en was een heerlijk welkom. Nog geen half uur later kwam Isabelle aan. Niet de mevrouw van het huis maar een andere pelgrim die van Compostella terug onderweg was naar Parijs. Het was de 5e en laatste etappe vooraleer ze terug thuis zou zijn. De eerste indruk was een beetje vaag. Dit kwam misschien omdat ze juist was aangekomen en ik haar vanalles begon te vragen óf misschien wou ze gewoon liever alleen zijn. Uiteindelijk vertrok zij als eerste naar boven voor een douche en kon ik rustig beneden mijn blog wat bijwerken. Na haar kon ik de douche dan gebruiken en babbelden we wat bij. Op het moment dat er een gênante stilte viel werden we gered door Monique die net binnen kwam. Een super sympathieke gepensioneerde vrouw die als politiecommandant werkte van de stad waar ze nu woont. Na een uitgebreide rondleiding van de kerk konden we eenmaal terug binnen aan het avondeten beginnen. Een groene soep en dan als hoofdgerecht een lokale specialiteit:aardappel, room, ui en peterselie in een krokant gebak (pâte du pomme de terre), heerlijk. Nog een uitgebreide kaastafel en een in rumbadend dessert zorgde voor de afsluiting van dit heerlijk avondmaal. De fles wijn was leeg, net zoals de vaatwasser dus laadde Isabelle en ik deze in en zochten we elks onze kamer op waar ik dan uiteindelijk tegen 22.30 in slaap viel.

Dag 30: Neuvy-Pailloux-Châteauroux: 25km

Na wederom een goede nacht, kon ik tegen 7.30 naar de ontbijttafel gaan. Het was Isabelle haar voorstel zo vroeg te eten omdat ze wat trager stapt en op die manier dat wat compenseert. Ik vond dat geen probleem en na wat geroosterd brood en pannenkoeken met confituur nam ik afscheid van Isabelle die helemaal gepakt en gezakt na het ontbijt vertrok. Ik nam rustig de tijd om mijn zak te maken en kon tegen 9u vertrekken richting Châteauroux. Het was wat bewolkt maar er zou al snel verandering in komen. Die gigantische regenbui die ik gisteren ontweken had kwam me al na 15 min stappen opzoeken. Het rest van de dag zou ik goed ingepakt en in de gietende regen stappen. Hierdoor had ik ook mijn kaart weggestoken en had besloten de signalering te volgen. Al gauw was ik van de route geraakt en vertrouwde ik op mijn oriëntatievermogen om verder te stappen, en hopla ineens terug een kaartje van de route. Het bleef ook niet bij die ene keer. Dit gebeurde me 5 keer vandaag. Maar zoals ze zeggen:”Alle wegen leiden naar Rome”, zullen alle wegen ook wel naar Compostella leiden zeker.. In Fourges zocht ik me een plekje om te zitten voor wat baguette met choco te eten.Tijdens het wandelen had ik wederom 2 unieke ontmoetingen. Het eerste was met een ree dat aan de kant van de weg dat zat te eten (voor het middageten in de buurt van Ablenay). Om een foto te kunnen trekken probeerde ik zo geruisloos mogelijk te naderen. Op een bepaalde moment keek het reetje op en bleef ik stokstijf stilstaan. Dit resulteerde in een 3 minuten durende staargevecht dat ik had gewonnen. Zij/hij was weg gesprongen maar had geen foto kunnen nemen. Door het schrijven van deze blog is het toch mogelijk de herinnering te bewaren. De tweede ontmoeting was iets minder positief. Het was de vierde keer dat ik van de route was geraakt en moest vervolgens door een louche en brakke woonwagenwijk wandelen vlak voor het binnenkomen van Déols. In de verte hoorde ik al wat honden blaffen maar besloot door te stappen. Op een bepaald moment stonden er 4 honden agressief te blaffen op de weg en besloot ik toch een kleine omweg te maken. Één of 2 honden zou nog gaan, maar als ze met 4 staan te blaffen op de weg en je hoort er in de verte nog, is het soms verstandiger de confrontatie te vermijden. Oké ja, ik zal het toegeven… ik was ook bang ja… Door om te lopen kwam ik wel terug terecht op de route. Uiteindelijk kwam ik tegen 13.30 aan in Châteauroux. In het bureau van toerisme haalde ik een kaartje en bezocht alle plekken die ze op het plan aanraadde:

• Justitiepaleis

• Chapelle des Rédemptoristes

• Equinoxe: cinema en bibliotheek

• Kerk Notre Dame

• Poort van Saint-Martin (waar ik bijna werd overreden door ne zot in ne die door die kleine straatjes vlamde)

• Kasteel Raoul

• Huis van Père-Adam

• Oude Hotel de Ville

• Het enige grote flatgebouw in de de stad “Le Building”

• Place Napoleon

• La CCI

• Een middeleeuws huis

• Het museum Bertrand

• Couvent des Cordeliers

• Kerk Saint André.

Heel veel dingen maar ik zou er geen speciaal verlof voor nemen. Dan zou ik eerder naar Troyes of Vézelay gaan. Ik had me wel 2u kunnen bezig houden en besloot dan nog even iets te gaan drinken in afwachting om te kunnen arriveren bij de mensen waar ik zou gaan slapen. Tegen 16.30 kwam ik aan bij Marie (die net als ik op 4/4 verjaard) en Jacques die al 7 keer te voet waren aangekomen in Compostella. Ik pakte snel een douche en ging beneden naar beneden om bij een pintje te luisteren naar hun indrukwekkende en prachtige verhalen. Voor het avondeten hielden we ons elks op eigen manier bezig en tegen 19.30 konden we dan aan tafel aanschuiven. Voor we konden beginnen eten zong Marie nog een zegening voor het eten en de pelgrim op het lied “ we will, we will rock you”. Ik en Jacques klopten mee op tafel op de beat en konden dan beginnen eten.Groentesoep, geroosterde groenten en aardappelen, varkenslapjes, kaas, brood, salade, cake en appelcompote zorgde ervoor dat mijn immense honger gestild werd. Na nog wat andere verhalen te delen bij een tas infusion (slaapthee) en het koken van mijn pasta voor de volgende dag kroop ik tegen 22u mijn bed in om op te laden voor de dag die morgen zou komen.

Dag 31: Châteauroux-Saint-Marcel: 38km

24-03-2017 om 00:00 geschreven door Jens Willemse  

Dag 23: Vezelay-Mhers: 29km

Toch een zaligheid om uw wekker te horen, naar uw klok te kijken en dan te merken dat er 6.40 weergegeven staat. Ik had er wel zelf voor gekozen dus moest maar niet zagen. Om 7u nam ik namelijk deel aan de mooie mis met wederom prachtige gezangen. Op het einde van de mis kreeg ik dan een zegening van de oudste priester. Om 7.45 besloot ik me te laten bevangen door de magie van Vezelay. Een gigantische mistbank die de stad op de heuvel omringde. Het was een prachtig schilderijtje. Enkel de koude speelde een rol. Ik ging mezelf dan maar opwarmen met een tas thee, wat boterhammen met confituur en ei. Ik smeerde er ook meteen wat voor de lunch in de hoop die van Trui te kunnen verslaan. Na het ontbijt de babbel met de dorpsgek, maakte ik dan mijn zak en besloot nog even te genieten van de prachtige stad en de mistbank die begon op te klaren. Op het grote plein voor de kathedraal maakte ik nog een praatje met de pelgrims die ik gisteren ontmoet had, en al gauw werd ik het middelpunt van de belangstelling. Een groep van Aziaten en Amerikanen vroegen of ze met mij op de foto mochten. Ik vroeg er natuurlijk wel iets voor, want my time is money e. Ik vroeg of ze me de foto's konden doormailen, niet dat ik geld of zo vroeg (zo erg ben ik niet). Om 10.30 kon ik dan eindelijk de magische stad verlaten en beginnen stappen. Het eerste stuk was zalig. De zon begon lekker warm op me neer te schijnen en ik moest door een zalig loofbos lopen. Alle bladeren lagen over het pad en waren nooit opgeruimd, weggewaaid of verplaatst door eender welk transportmiddel. Dit zorgde er natuurlijk wel voor dat het pad niet altijd even zichtbaar was, maar vond niet erg. Alles stond goed aangegeven en kon dus op de krakende bladeren onder mijn voeten verder stappen naar La Maison Dieu. Hier at ik mijn boterhammen dan op en kwam tot een verschrikkelijke ontdekking. Mijn bokes waren niet beter als die van Trui… misschien niet genoeg gewandeld, verkeerd weer,... wie weet. Op een zoektocht naar water kwam ik dan terecht bij een metaalsmid/kunstenaar die me ook enkele van zijn werken liet zien. Het waren unieke werken waar hij op levenloze objecten van de natuur, zoals stenen en hout, metalen armen en dergelijke plaatste en ze leven in blies. Ik vond het echt iets prachtig, zoek maar op BRUNO GOURY (http://bruno.goury.free.fr). Ik kreeg hier dan nieuw en fris water en een glaasje zelfgemaakte “Vin de Pine”, wat dat ook moge zijn. Iets van 18 graden en best lekker en merkte als snel dat niets toevallig was. Ik merkte op het weerstation op dat het buiten ook 18 graden was… wow. Het volgende stuk begon de zon weer goed te branden en kon ik nergens eens beschutting zoeken. Aan de 16de eeuwse kapel van Saligny at ik dan een stukje fruit en een koek en besloot even af te koelen achter de enige boom op het pleintje. Tegen 15u zette ik dan het laatste stuk in richting Cuncy-les-Varzy. In de enorme maar nog steeds aangename hitte kwam ik er dan om 17u aan. Ik belde de man waar ik zou slapen op en die kwam me 15 minuten later oppikken omdat in een gehucht verder woont, namelijk Mhers. Hij zou me morgen terug afzetten aan de kerk. Na een douche, toffe babbel, avondmaal (spaghetti, sla, kaas, brood en mandarijn) en het avondritueel kon ik tegen 22u gaan slapen. Het was een lange dag.

Dag 24: Mhers-Arbourse: 30km

Na een verschrikkelijk koude nacht, was ik blij om tegen 7.30 aan de ontbijttafel te zitten met een warme tas thee. Na goed ontbeten te hebben kon ik mijn zak inladen en ook vandaag kwam ik tot een lastige vaststelling. Omdat de man, Philippe, geen verwarming heeft waren nog niet al mijn kleren droog. De short viel mee, de T-shirt was nog wat klammig op sommige plekken maar als ik ze even zou aan doen zou ze meteen droog zijn, de onderbroek was droog en de sokken waren nog nat. Ik besloot na 24 dagen dan eens te stappen met een ander paar sokken omdat ik toch geen valling wou krijgen. Ik bond de sokken aan de rugzak om te drogen en Philippe zette me terug af aan de kerk waar ik om 8.45 dan kon vertrekken. Het stappen zelf vandaag was niet zo speciaal. Een lange weg rechtdoor door het bos, een bocht, terug een lange weg, dan terug een bocht, dan een lange weg tussen de velden, enzoverder (heel veel lange rechte wegen). Het weer hielp dan ook niet echt. Het was net iets te warm voor een jas, dus deed ik hem uit, had ik het te koud… hetzelfde met mijn handschoenen en met mijn muts. Verschrikkelijk. Er bestaan wel ergere dingen maar het was toch niet zo leuk. Vooral niet als het een hele dag zo is. In Varzy ging ik even naar de winkel, tussen Varzy en Champlemy bewonderde ik de 13e eeuwse kapel Saint-Lazare (het indrukwekkendste van de hele dag), in Champlemy at ik mijn bokes op en was enorm blij om tegen 15.30 aan te komen in de pelgrimsgite in Arbourse. Het duurde nog een half uurtje voor ik binnen mocht, maar toen ik binnen was, was ik aangenaam verrast. Een aantal bedden, warme douche, wc, een keuken met allemaal ingrediënten aan spotprijzen en een kleine wasmachine. Een rommelen tussen de ingrediënten en vanavond zou het spaghetti bolognese worden (ik denk dat ik dit nog veel ga eten deze reis -Dees, je hebt gelijk-). De kans om al mijn kleren te wassen greep ik met beide handen vast en waste al mijn kleren op 1 onderbroek na. Die had ik namelijk aan. Nu vooral hopen dat alles droog is morgen. Anders heb ik mijzelf goed gepest. Om 18.30 wat koken, de droge was wegleggen en natte was dichter bij de verwarming hangen. De rest van de avond hield ik me bezig met mijn gewoonlijke avondactiviteiten. Ik kroop dan tegen 20.30 mijn bed in want was steendood. Ik was blij dat deze saaie dag voorbij was.

Dag 25: Arbourse-Bondonnat: 39km

Wat een vage nacht. Om 4u begon het wc ineens door te spoelen en de kamer was mega vochtig. Waarschijnlijk van al het drogen van de was. Even prullen aan de wc-bak en even de was checken. Voor even speelde volgende gedachte door mijn hoofd: “Als ik me nu al zou klaar maken (want was toch al uit mijn bed), zou ik de volgende 39 kilometer heel rustig kunnen afronden”. Ik stapte al gauw van deze gedachte af en kroop snel terug mijn bed in. Drie uur later stond ik dan echt op, nam ik een stevig ontbijt, maakte alles wat proper en kon mijn zak inladen. Alle geluk waren al mijn kleren droog, dus kon ik met een volledige verse set kleren de baan op. Even kijken en voelen buiten hoe het weer was en besloot toch om mijn regenjas nog eens aan te doen. Om 8u vertrok ik dan richting La Charité-sur-Loire. De eerste twee uren waren zalig, mega veel regen, maar het was niet koud. Nog eens leuk door de bossen ploeteren en de druppeltjes op blaadjes horen vallen. Na Murlin had ik even een moment van “Oh My God” een weg van 15 kilometer, die lichtjes op en af ging maar praktisch heel de tijd rechtdoor met in de verte uitzicht op La Charité. Even een koek en banaan binnenspelen en gaan! De regen was ondertussen gestopt maar het ploeteren door de modder bleef. Tegen 12u had ik dan mijn eerste 20 km van de dag afgelegd. Wat inkopen doen in ”Den Aldi” -en nee, geen boecht uit een kartonnen doos- en de dan op weg naar de grote kerk van La Charité-sur-Loire. In de kerk ontmoette ik dan een klein oud mevrouwtje die vroeg of ik mee iets kwam eten. Ik besloot op het aanbod in te gaan maar zou al gauw de vele positieve en minibeetje negatieve kanten ondervinden. Onderweg naar haar huis was ze maar aan het praten en aan het praten dat ze er gewoon uitgeput van werd. Het was nu ook niet meteen de meest sportieve dame en het ging ook nog eens naar boven. Het was niet altijd even gemakkelijk om te verstaan wat ze bedoelde maar begreep de grote lijnen toch. Het was een Poolse die in Polen als inspecteur voor veiligheid, hygiëne en werk werkte. Een beetje wat ik later zou gaan doen. Bij haar thuis mocht ik me neerploffen in de zetel. Ze had me gevraagd om mee iets klein te komen eten maar voor ik het wist stond ze met al haar potten en pannen te kletteren in de keuken. Als voorgerecht paella en als hoofdgerecht de koudste en droogste kip die ik ooit heb gegeten met een soort aardappel-en- groenten gratin. Mijn buikje, allee buik, was weer goed gevuld maar voor ik kon vertrekken, moest ik nog naar van alles en nog  wat luisteren en kreeg ik nog van alles mee:  

• Twee oude katholieke gazetten van 2000 om wat te lezen mocht ik me vervelen.

• Een foto met gebed van Jezus.

• Een ketting met kralen en een kruis (ben de naam even vergeten hoe doet precies noemt).

• Een gigantische pot met eten.

• Een appel.

• Twee chocoladebroodjes.

• Ze bood me ook nog een jas aan omdat ze vond dat mijn regenjas te dun was en ik het te koud zou hebben, maar deze heb ik toch vriendelijk geweigerd. Mijn jas is mega goed en koud heb ik het niet echt als ik stap.

Echt super vriendelijk van haar maar er was al gauw een keerzijde aan het verhaal. Ik moest het allemaal meezeulen. Een super sympathiek verblijf en als ik het niet vergeet stuur ik haar een kaartje op als ik ben aangekomen in Compostella. Maar toen gebeurde het tweede en laatste “negatieve” ding van de ontmoeting. Ik keek op mijn klok en het was 14.30 wat ik dacht een klein uurtje wat bokes me confituur te eten was al snel veranderd in een gezellig en sympathiek 2,5u durende ontmoeting. Ik moest nog wel 18km stappen tot Bondonnat. Ik had namelijk gisteren gevraagd of ik bij een particulier zou kunnen blijven slapen dus had als het ware een reservatie open staan. Ik besloot dus een stapje rapper te gaan. Het was wat vechten met mezelf, maar kon ook altijd afbellen, of vragen of ze me ergens konden ophalen. Ik raapte mijn kl**** op en beet door. Maar natuurlijk had de dag nog een aangename verassing in petto. Een heel prettige bries die zorgde voor wat verfrissing. Was dat maar waar. Er was zoveel wind die in mijn zij blies dat ik soms opzij geslingerd werd. Wanneer ik dan terug duwde tegen de wind stopte ze en slingerde ik naar die kant. Verschrikkelijk gewoon. Ik riep elke scheldwoord vanuit mijn woordenboek in de hoop dat de wind misschien zou gaan liggen. Tevergeefs. Het gevecht eindigde om 17.40, toen ik na een goede 9,5u onderweg te zijn aankwam bij een lief alleenstaand mevrouwtje van 82 dat al 30/40 jaar pelgrims onderdak bood. Een zalige douche, even ontspannen en ik kon me beneden zetten voor de klassieke pelgrimsbabbel (wie ben je, wat doe je, wat drijft je,...). Na een goede slasoep, gebakken aardappelen, spek me egg, salade, augurken, kaas, brood en yoghurt met confituur was mijn maagje, allé maag, weer goed gevuld en kon ik na het avondritueel van blog, foto's enzoverder om 22.30 in bed kruipen.

Dag 26: Bondonnat-Brécy: 23km

Na een zalige nacht van 10u slaap kon ik volledig uitgerust opstaan om … (22.30 + 10u slaap e, alle ik zal helpen) 8.30. Ik voelde me helemaal herboren, en zag er zelfs fris uit (om dat ego toch wat te strelen hé). Het was ook zondag en na de lange en zware etappes van vorige week kon ik een rustige dag gebruiken. Ik kon om 8.45 aan de ontbijttafel aanschuiven voor wat toast met confituur en begon tegen 9.15 rustig mijn zak in te laden. Tegen 10u kon ik dan afscheid nemen van de gastvrije mevrouw Potier en begon ik met stappen. Het miezerde een beetje, maar zoals ze wel eens zeggen; “La pluie du matin, n’arrête pas le pèlerin!” en besloot op deze “rustdag” rustig aan te doen. Op het dooie gemakske kuieren ik tussen de velden en besloot om 12u in de boerderij Montifault, 2km voor Baugy, te vragen of iets mocht drinken. Geen probleem en mocht me installeren in de zetel. Bij het krijgen van een tas thee werd ik ook ineens uitgenodigd om mee iets te eten wanneer de man zou thuis komen. Net zoals gisteren ging ik hier maar al te graag op in met het enige verschil dat ik nog maar ongeveer 12 km (2u à 2,5u) zou moeten stappen en geen 18km. Ik hield me dan rustig bezig in de zetel in afwachting van het middagmaal. Toen iedereen dan thuis was konden we aan tafel aanschuiven en wat een feest. Eerst wat salade met eieren en dan iets waar ik ooh zo van hou: lamskoteletten (de eerste keer echt vlees vlees in 26 dagen). Het enige nadeel was het verschrikkelijk botte mes en dat niemand de kleinste stukjes sappig vlees van het bot peuzelde. Desalniettemin smaakte het enorm. Met wat aardappelen en wortelen had ik terug wat vitaminen binnen. Maar het feest was nog niet gedaan. Nog een kaasschotel en een gigantische bosvruchten crumble. Met het buikje helemaal vol kon ik tegen 15.15 de weg verder zetten richting Brécy. Ik was blij een zalige pauze te hebben gehad van 3 uur want de komende 12km waren verschrikkelijk saai. Grauw weer en heel de tijd langs de grote baan. In het kleine stukje bos dat ik door moest, dacht ik voor een fractie van een seconde of ik geen kamp zou bouwen en daarin te overnachten. Toen het dan wat begon te miezeren besloot ik toch maar door te stappen. Misschien dat ik dat wel eens doe als het goed weer is ‘s nachts, ik zou niet graag willen dat alles klets klets nat is. Tegen 17.30 kwam ik dan toch opgelucht in Brécy aan. Het plaatselijke café “Chez Claudette” opzoeken voor de sleutel te vragen van het pelgrimslokaal. Eenmaal daar kon ik me lekker ontspannen maar vond nergens een douche of wc. Na wat zoeken vond ik dan toch een papier dat ik met de sleutel van het lokaal ook toegang had tot de feestzaal beneden. Alles bijeen pakken om me te wassen en toen ik beneden kwam, wist ik het even niet goed. Er was een gigantisch feest bezig voor een 75-tal mensen, allemaal 65+. Wat ongemakkelijk ging ik naar binnen, vroeg waar ik naar de wc kon gaan en een douche nemen. Eenmaal opgefrist kon ik terug naar de kamer om iets te eten. Vanavond op het menu: bokes met choco. Niet meteen het meest voedzame, maar had geen keuken om iets klaar te maken en had teveel eten in mijn rugzak. Om mijn tas thee af te wassen moest ik dan terug naar beneden. Het feest was al afgerond maar het bleek dat de harde kern van de groep nog wat was blijven plakken om iets te eten. Ik werd al gauw uitgenodigd om mee iets te komen drinken. Ik zette me gezellig bij aan tafel en kreeg wat kaas, sla, taart en mandarijnen voor me gesmeten. Zo kreeg ik dan toch nog wat vitaminen binnen deze avond. Het viel me al snel op dat er met de 4 mannen van het gezelschap niet veel meer viel aan te vangen omdat de wijn al rijkelijk had gevloeid. De spontane lachbuien en komische niesbuien zorgde ervoor dat de sfeer er goed in bleef. Tegen 20.30 hielp ik dan nog even mee om alles op te ruimen en ging dan naar het café om er eentje te drinken op Dees zijn verjaardag. Bij deze (mocht je het lezen): schol en ne gelukkige verjaardag! Het is er wel maar bij eentje gebleven want er hing in het café een vrij onaangename geur. De geur van een oud urinoir dat al lang niet meer was gepoetst. De manier waarop het café ook uitgebaat werd, was ook vreemd. Niet zoals de grote broer me geleerd had. In een karaf wijn 2 verschillende wijnen gieten, een glas cava met 2 soorten cava, overal lege glazen, flesjes,... maar ik was blij met mijn pintje en kon dan uiteindelijk voldaan tegen 21.30 mijn bedje inkruipen.

Dag 27: Brécy-Bourges: 22km

20-03-2017 om 00:00 geschreven door Jens Willemse