Dag 88: Preguntoño-Monte de Gozo: 30km

Na een korte nacht van nachtelijke toiletbezoeken was ik blij om 6.30 op te staan. Zak maken, de laatste was drogen en en ontbijten. Tegen 8u konden we dan eigenlijk vertrekken. Iedereen nam zijn eigen tempo aan, maar de eerste stop hadden we nog gezamenlijk. Na 1,5u stappen stopten we in een barretje waar we allemaal samen iets dronken en een tweede ontbijt hadden. Vanaf daar gingen we dan onze eigen weg. Ik ging goed vooruit en genoot van de waanzinnige grote eucalyptusbomen die me uit de zon hielden. Iets na Pedrouzo had ik een veel te dure lunch en vloog ik verder de baan op. De frances people stak ik snel voorbij en tegen 14u kwam ik aan in Monte de Gozo waar er een grote verrassing op me stond te wachten. Op het pleintje zaten Dirk en Isabelle op me te wachten. Na een goede 10 dagen waren we terug verenigd. Het was alsof we nooit uit elkaar waren geweest. We wachtten daar 2u tot iedereen van de familie primitivo was aangekomen. Niet veel verder was de albergue waar was ons installeerden en even konden ontspannen. Snel langs de winkel en allemaal samen koken voor de mis. Een super avondmaal bereid door Agatha en konden met een volle maag naar de kerk gaan. Een prachtige mis waar ik een miscommunicatie had met de priester en dus een zin in het Duits moest opdragen. Geen probleem, dus hield mijn vloeiendste Duits te boven en zo werd de mis succesvol voltooid. Erna gingen we dan naar het uitkijkpunt om voor de eerste keer te genieten van het stralende zicht op Santiago. Zo ver maar toch zo dicht… na nog een uniek toiletavontuur gingen we Bart en de rest opzoeken in de bar omdat de albergue toe ging om 22u. Eenmaal iedereen binnen was konden we dan ons bedje inkruipen en wachten op morgen. Santiago zou er morgen zijn maar het besef is er nog lang niet

Dag 89: Monte de Gozo-Santiago de Compostella: 5km

Na een goede nacht waren we om 6.30 wakker en konden we ons allemaal klaarmaken om Santiago te betreden. In een grote groep kwamen betreden we de stad en was er nog niets aan de hand. Er waren nog niet veel andere pelgrims en plots waren we er dan. Een kathedraal onder constructie. Veel knuffel en proficiats, maar moest toch even een moment voor mezelf nemen. Net zoals de broer had gedaan zette ik me tegen een van de gigantische pilaren en dan begon het. Onbeschrijfelijke tranen. Trots op mezelf. Jammer dat het gedaan is. Blij dat het gedaan was. Ik wist het gewoon niet meer. Ik kon het niet geloven dat ik er was geraakt. Eenmaal alle tranen gedroogd gingen we onze Compostella halen waar al gauw bleek dat wij meer om dat papier gaven dan diegenen die het uitdeelden. Maar dan hadden we het toch, mijn eerste Compostella geweldig gewoon! We beloonden ons met een ontbijt met spek en ei. Erna wat postkaarten kopen, een kamer reserveren in Roots&Boots. Even een frisse cola drinken en we konden ons klaarmaken voor de mis. Een uur lang rechtstaan en samen met honderden, misschien wel duizenden pelgrims zingen, bidden, lachen en wenen. Het had iets uniek. Ger en ik gingen voor de massa dan de apostel een knuffel geven en bezochten de tombe waar hij lag begraven. Tegen dan was het 13.30, gingen we ergens lunchen. Een goede lap vlees met frieten en ik schreef ondertussen al mijn postkaarten en stuurde ze op. Erna zette ik me dan even terug op het plein om te ontsnappen aan de hitte. Daar begon het wrange gevoel dan op te komen. Bezig zijn met busuren en het besef dat het wandelen gedaan is, nog vanalles regelen,... Het was niet tof, maar ooit moest het eindigen! Ik kocht dan een busticket en ging terug naar het hostel om een douche te nemen en me te installeren en wat uit te rusten. Tegen 19u konden we serieus gaan zoeken om te eten. Een niet zo geweldige entrecote en Bart die me als afsluiter van de avond whiskey liet proeven. Tegen 23.30 waren we dan terug de kamer in en konden we ons bed in. Een dag van zware emoties en om nooit te vergeten.

Dag 90: Santiago de Compostella-Olveiroa: 23km

Na een verschrikkelijke nacht van veel hoesten, nadenken en andere geluidmakers stonden we om 7.30 op. Beneden in het hostel aten we dan een eerste ontbijt in afwachting van Bart, Melanie en Michael die naar onze albergue zouden komen. Om 8u was Bart er maar van M&M’s geen spoor. Tijdens het ontbijt hadden we allerlei plannen om richting Finisterra en Muxia te stappen. Zo kwamen we Carmen van de USA nog tegen die onze plannen wel zag zitten en zo wou meekomen. Omdat sommigen in tijdnood zaten besloten we vandaag een stuk te doen met de taxi en dus een etappe over te slaan. We namen nog wel eerst afscheid van Isabelle omdat zij naar huis ging en van Bart die te voet wilde gaan. Om 9.30 waren de 2 taxi's er dan en gingen we tot in Vilacerio. Een 35km uit Santiago. Het deed vreemd nog eens in een auto te zitten en voor we het wisten waren we er. Een tweede ontbijt in het café waar we waren afgezet en we konden vertrekken. Veel macadam, heel warm maar we merkten dichter bij de zee te komen vanwege de lekkere zeebries. Een twee uur later kwamen we dan aan in Santa Mariña waar we een derde ontbijt of vroege lunch hadden. Iedereen bijgetankt en door het heuvelachtig terrein en wat vette platen van de Dire Straits namen Dirk en ik een kleine voorsprong en besloten in Ponte de Olveira even te wachten op de anderen en iets te drinken. Een grote cola en een verfrissend ijsje. Eenmaal iedereen samen en sommigen hadden gegeten konden we verder stappen tot aan de albergue. Daar konden we ons installeren in de kamer en een afwisselende koud, warme douche nemen. Even op het bed wat uitrusten want voelde dat ik nood had aan rust. Tegen 18.30 vervoegde ik de andere dan in het restaurant voor iets te eten. Een goede menu in een te hete zon, een thee in de schaduw die dan te koud werd en dan terug de zon in om de plannen voor morgen te bespreken. Wat die zijn zullen jullie morgen wel zien. Tegen 20.30 kropen we ons bed in en gingen bij ons de lichtjes uit.

Dag 91: Olveiroa-Fisterra: 38km

Om 4.15 werd ik op mijn been getikt en zag ik dat Agatha me wakker had gemaakt. We hadden namelijk afgesproken om 4.30 te vertrekken. Zo konden we dan toch eens in de nacht stappen. Om 4.30 konden we dan toch vertrekken. Met de koplamp op en onder een geweldig prachtige sterrenhemel. Duizenden sterren die het pad verlichten, een temperatuur die heerlijk is. Zo blij dit gedaan te hebben. Na een uurtje stappen kwamen we dan aan in een barretje waar een plakkaat hing dat dit de laatste was voor de volgende 15km. Natuurlijk was het nog gesloten, dus stapten we verder. De sterren begonnen te verdwijnen en achter ins verscheen de maan en blijkbaar ook Venus (volgens de app). Een prachtig zicht en niet veel later begon de zon achter de windmolens te schijnen. Uiteindelijk kwamen we dan tegen 10u aan in Cee waar we ontbijtje hadden. Vanaf daar was het nog een 12km. We vingen de eerste blikken op van Kaap Fisterra en het einde van de wereld naderde. Het laatste stuk voor het strand legde ik samen met Dirk af. Vlak voor het strand wachtte we iedereen op en konden we allen tezamen de laatste 3km inzetten. Langs het prachtige strand met helderblauw water. Een broeiende  temperatuur en al gauw besloten Janek en ik gewoon in het water te duiken om af te koelen. In sandalen zetten we dan de laatste kilometer in en kwamen we aan in de albergue die mooi verzorgd was. Nadat we ons allemaal geïnstalleerd hadden gingen we dan naar restaurant Los Piratos voor een grote schotel met schaaldieren. Ik at dan ook nog de helft op van team Polen en had dan genoeg schaaldieren voor een lange tijd. Het gekste op het bord leek op schildpadpoten wat het alle geluk niet waren. Na een zware discussie over het ontbijt voor morgen omdat niet iedereen wist wat ze gingen doen, konden we toch onze inkopen gaan doen. Ondertussen begon het alleen maar heter en heter te worden en besloten schaduw op te zoeken in de albergue waar het nog warmer was. We besloten dan maar al onze spullen bijeen te rapen en te vertrekken naar het nulpunt op Kaap Fisterra. We kwamen dan tegen 19.30 aan en konden een magische avond beginnen. Hapjes, wijn, tranen, unieke ervaringen delen hoorden daar bij. Maar voor mij was het mooiste moment tijdens de unieke zonsondergang. Tranen stroomden over mijn wangen en plots schoot er iets mij te binnen. Na 91 dagen stappen, wist ik de eigenlijke reden waarom ik onderweg ben geweest. De camino was voor mij daar op die moment afgesloten. Het avontuur was nog niet gedaan vanwege het vrijwilligerswerk in Guemes, maar het was toch anders. Mijn wandelinghoofdstuk kon ik eindelijk afsluiten. De reden is mij te persoonlijk om zomaar online te gooien maar wie weet komen jullie ze wel te weten. Dit kan ik wel zeggen: Mensen zeggen dat ze op zoek zijn naar antwoorden op de camino. Een antwoord begint bij een vraag, maar voor mij is dit anders. Ik heb op deze camino eindelijk mijn vraag gevonden waar ik graag een antwoord op wil vinden in de toekomst. We moesten nog een heel eind terugstappen naar de albergue en konden dan eindelijk tegen 1u in ons bed kruipen. Dit was misschien wel het prachtigste moment uit de hele tocht.

Dag 92: Fisterra-Muxia

De laatste dag. Om 8u opstaan wat ontbijten en besluiten samen met Dirk, Ger en Agatha de taxi te nemen. Het was een dubbel gevoel, maar mijn lichaam moest rusten. Ik vond het ook niet zo erg want had op een hele mooie manier afscheid genomen van de camino. Een afscheid op caminowijze. Ik kon het vergelijken met afscheid nemen van mensen op de camino. Als je echt afscheid moet nemen van iemand wil je die moment uniek maken en dat is niet goed. Het is lastig afscheid te nemen. Wanneer je iemand op de camino verliest, blijf de hoop van weerzien daar en is dat ook niet zo erg. Zo heb ik ook afscheid kunnen nemen van de camino. Ik wist gisteren niet dat het mijn laatste stapdag ging zijn en dat maakte hem juist zo uniek en eerlijk. Een caminolike afscheid van de camino.

25-05-2017 om 00:09 geschreven door Jens Willemse