Dag 14: Moussy-Baye: 29km

Om 7.45 ging de wekker en voelde me wonderbaarlijk goed. Helemaal in form begaf ik me naar de buffetontbijttafel waar ik me bewonderenswaardig goed kon volsteken. Chocoladebroodjes, fruit, yoghurt, sandwiches, kaas, hesp, choco maar ook natuurlijk veel confituur. Nam, nam, nam, lunchpakket maken en hop naar de kamer om alles bijeen te rapen want ik kon niet vlug genoeg vertrekken. Om 9.45 kon ik dan de baan op na afgerekend te hebben. De voormiddag was zalig. Een frisse bries, veel zon, prachtige uitzichten over de wijngaarden, geen macadam en ook niet super veel last meer van de schenen. Onderweg kwam de spoorwegen in mij toch ook weer naar boven. Gisterenavond had ik namelijk het facebookprofiel van Martine ontdekt en begon in de modder verse voetsporen en wandelstokafdrukken terug te vinden. Één van de dagen… wacht maar af! Aan het meer of vijver  “Grande Folie” at ik mijn lunchpakket op en voor ik het goed en wel besefte was ik om 13.30 al aangekomen in Montmort . Ik besloot dus een pintje te drinken in het plaatselijk café en even te bellen naar het thuisfront. Om 14.30 zette ik dan de laatste 12km in tot in Baye. De zon scheen -ik heb zelfs voor de eerste keer mijn zonnebril aangehad-, ik was aan het zingen en fluiten en voelde me helemaal nieuw. Maar pech is niet veraf. Dagen in de regen stappen en altijd droge voeten en nu de zon scheen … uitgeschoven en met een stuk van mijn rechtervoet in een plas beland. Alle geluk niet helemaal ondergedompeld en kon dus de tocht verder zetten. Tussen de velden en smalle bossen kwam ik dan aan in Baye en ging op zoektocht naar een slaapplek. Het kon dan toch niet continu goed weer blijven en dus lieten de weergoden het nog even drashen. Maar bij het eerste huis, bam, direct prijs. Het was namelijk een kasteel waar een christelijke gemeenschap leeft die pelgrims een bed en voedsel aanbieden. Achteraf gezien stond het adres ook in de stapgids. Maar ik was ergens aangekomen en kon mezelf en de kleren een schrobbeurt geven. Om 18u nam ik dan deel aan een kleine mis voor het avondmaal. Het begon met een klein lied gevolgd door 45 minuten stilte. Dan begint u brein toch in werking te treden en ga je toch over vanalles en nog wat beginnen denken. Erna volgende nog 5 minuten gezang en konden we om 19u aanschuiven aan tafel. Witloof, brood, pizza, aspergesoep, kaas, yoghurt,... alles werd gewoon op tafel gezet en alles werd door iedereen door elkaar gegeten. De gesprekken waren nog vager. Iedereen was tegen elkaar bezig en ik moest maar luisteren naar iedereen tegelijk, maar tevergeefs. Ik wou gewoon wat eten en besloot dus in sommige gevallen te lachen, knikken en reageren zoals de andere dat deden. Na dit toch wel ongemakkelijk avondmaal hielp ik nog mee in de keuken en kroop tegen 21u mijn bedje in.

Dag 15: Baye-Vindey: 25,5km

Na een lange maar zalige nacht moest ik toch weeral om 7.45 opstaan. Ik werd namelijk om 8u aan de ontbijttafel verwacht. Kaas, fruit, brood maar weeral confituur in overvloed. Buikje vol eten, nog een laatste babbel slaan en zak inladen. Om 9.30 kon ik dan terug de baan op en ik had geluk. Het weer was zo zonnig als gisteren… Haha NOT. Het was zo een leuke koude kletsnatte mieserende mistregen die ik in de voormiddag moest trotseren. In Soizy-aux-Bois besloot ik mezelf dan wat op te warmen met wat koekjes in het bushokje. Tevergeefs… ik had wel terug energie om verder te gaan en de koud te trotseren. Op het stuk tot aan Lachy begon ik dan pelgrimssporen te ontdekken (als het effectief van een pelgrim zou zijn). Om dan toch met iets anders bezig te zijn dan met de regen begon ik me allerlei scenario's in te beelden voor mijn eerst ontmoeting met een andere pelgrim. Zou gewoon de coole mezelf blijven, overenthousiast worden of gewoon voorbij stappen. Dat laatste waarschijnlijk niet maar ik ben toch benieuwd. Ik hoop het over een paar dagen te weten. Toen het in de namiddag wat begon op te klaren besloot ik om een kilometer buiten Lachy mijn lunchpakket van brood, kaas en water op te eten. Een geweldig uitzicht over de velden en pure rust, zalig! Met nieuwe energie kon ik dan verder stappen tot in Sezanne waar bij een pelgrimswoning langs ging voor een tas thee. Echt deugd dat dat deed. Alleen vond ik het jammer dat het geen thee was. Ook geen warm water en ook niet binnen. Niemand had namelijk opengedaan dus moest ik maar water drinken uit mijn kamelenzak. Ik kon dan voldoende gehydrateerd de laatste 5km inzetten tot in Vindey. Bij het binnenkomen van het kleine dorpje was het dan zo ver. Ik ontmoette mijn eerste medepelgrims! Alleen hadden ze geen zin meer om te stappen. Het waren namelijk artistieke metaalgeplooide pelgrims. Met pijn in het hart vond ik bij een gepensioneerd koppel onderdak en spijs. Een cakeje en thee in combinatie met een warme douche en snelle handwash van de kleren zorgde ervoor dat ik nieuwe energie kreeg. Na een warm bord wortelsoep, een ¾ quiche en een lekker plattekaasdessert met koekjes en vers fruit kon ik me naar de kamer begeven en na het avondritueel in slaap vallen.

Dag 16: Vindey-Méry-sur-Seine: 31km

Na misschien wel de beste nacht te hebben gehad tot nu toe, door het zalige zachte lichtverende nieuwe bed kon ik om 8u aanschuiven aan de niet zo mega rijkelijk gedekte tafel. 2 boterhammen met confituur en een klein gebakje vulden de maag voor een stuk dus besloot ik bij mijn vertrek om 9.30 nog een energiebar en stuk fruit naar binnen te spelen. Vandaag zag de dag er weer simpel uit. De oude sporen  (die spekglad waren) volgen tot in Anglure om dan langs het kanaal verder te stappen. Het was ideaal weer om te vertrekken, een koel briesje en de zon die lichtjes probeerde te schijnen tussen de wolken maar toen ik aankwam bij Barbonne-Fayel zag ik over de heuvel een enorme mistbank naderen en voor ik het wist zat ik weer in een regenbui dit tot 13u zou duren. Onder een boom at ik mijn lunch op en besloot al snel verder te stappen. Al gauw begon het weer op te klaren en in Anglure werd ik dan uitgenodigd om een thee te komen drinken en hier maakte ik de ontdekking van de dag. Martine zou vanavond bij deze vrouw slapen. Ik had ze dus ergens gepasseerd, misschien met een rustdag in Troyes zou ik ze tegenkomen. Ik zette de laatste kilometers dan in richting Mery-sur-Seine waar ik bij de Marianistengemeenschap onderdak en voedsel kreeg. De 2 inwonenden moesten naar een vergadering en vertrouwde me hun huis toe. Na een douche, kledijwasserij en het eten van een zalige hutsepot, kon ik voldaan in mijn nest kruipen en toeleven naar de volgende dag.

Dag 17: Mery-sur-Seine-Troyes: 30km

Na een korte ochtendmis met de 2 marianisten, konden we samen iets eten. Vers brood, confituur, choco en appelcompote. Na nog wat administratief en materieel gerommel kon ik tegen 9.30 vertrekken richting Troyes. Vanaf het begin had ik het gevoel alsof ik op mijn tweede dag was (Hofstade-Heverlee). Eerst 5 minuten stappen naar het kanaal en dat blijven volgen tot de voorsteden van Troyes. Er waren echter wel enkele verschillen. Ik moest niet op de macadam lopen maar op een leuk lopend graspad. Het weer in de voormiddag was bewolkt maar na het middagmaal begon het op te klaren en moest ik in T-shirt en zonnebril verder. Echt een zaligheid. Op bepaalde stukken dwarrelden zelfs de vlinders rondom me en ritselden de salamanders tussen de verdorde afgevallen bladeren bij het aankomen van mij imposante gestalte -kuch kuch-. Om de voorsteden van Troyes te betreden moest ik nog wel eerst een stuk weg overwinnen dat ondergelopen was door de regen van de afgelopen dagen. Voorzichtig baadde ik me een weg door het water en voor ik het wist was ik in Troyes. Een enorm leuke en gezellige stad met een heel middeleeuwse uitstraling. Het bezoeken waard! Ergens in een steegje mijn lange strakke sexy thermische broek uitdoen omdat het gewoonweg te warm was en kon de "Running 3" winkel zoeken om een steunzool te kopen die me zou helpen met mijn scheenbeen. Whu knows… Nog snel wat energiebars in de rugzak laden, een stempel en bezoek brengen aan de kathedraal en mezelf aan den toog zetten met een halve liter bier… gewoon perfect. Het weer was goed, ik had niet meer zoveel last van mijn scheenbeen maar kon wel pas om 18u binnen bij mijn adresje. Maar de tijd doodde ik graag met een Affligem au fut. Om 18 dan aankomen bij France-Odiel en haar man waar ik een tas thee en koekjes aangeboden kreeg en plots was er nog een tweede bezoeker. Iemand van de bloemenwinkel die aan de hand van het interieur, lichtinval, … de ideale kamerplant wou verkopen voor op een kast. Anfin, na dit vage bezoek een snelle douche, was spinaziesoep en linzen eten en hop het bed in voor de usual stuff.

Dag 18: Troyes-Troyes: 10-20km

Om 8u ging de wekker op mijn eerste rustdag. Vandaag zou ik “den toerist” uithangen in Troyes. Maar dat kon niet zonder een stevig ontbijt. Maar toen gebeurde er iets uniek. Er belde niemand anders dan Martine. Zij wou vanavond bij dezelfde mensen slapen. Ik kreeg ze dan aan de lijn om alles wat uit te leggen omdat de communicatie wat moeilijk was tussen de Franse gastvrouw en de Nederlandse pelgrim. Ik kreeg ook ineens te horen dat ze liever alleen wou stappen en ze had ook andere plannen voor de komende dagen dus zou ik op zoek moeten gaan naar een andere meewandelende pelgrim. Het stadscentrum van Troyes kan ingedeeld worden in 2 delen: de kop van de champagnekurk en het lichaam van de kurk (je moet maar eens met Google maps fzo kijken om de vorm te zien, dan snap je het wel). Ik begon met een een bezoekje aan de markt “Les Halles” waar ze vanalles en nog wat verkochten. Vervolgens zette ik mijn toeristische tour met bijhorende foto's verder. In de voormiddag stonden volgende zaken op het programma:

• Kathedraal

• La Cité du Vitrail: een museum met kerkglaswerken

• De decadent dure hotels La Maison de Rhodes(209-349 per nacht) en Le Champ des Oiseaux (199-389 per nacht). Beide een heel mooie middeleeuwse buitengevel. Maar voor mij het geld niet waard.

• Museum van Moderne kunsten

• Musée de Saint-Loup: het mooiste en leukste museum van de dag. Veel opgezette dieren, archeologie van de streek en het oude Egypte.

Om dan de voormiddag af te sluiten ging ik nog even langs de Fnac om een schrijfschriftje te kopen. Ook nog even naar de Carrefour om wat inkopen te doen voor de volgende dagen en deze middag waar ik wederom een vreselijke ontdekking deed. Ik wou wat kaas kopen voor op mijn baguette en het eerste pak kaas dat ik vast pakte was helemaal beschimmeld… ik besloot dan maar wat droge worst te kopen om mogelijk dodelijke maaginfecties te ontlopen. In het verblijf ging ik dan snel middageten om mijn toeristische tour in Troyes af te ronden. In de namiddag stonden volgende zaken op het programma:

• Rue Paillote de Montabert, Ruelle des Chats, Cour du Mortier d’Or en rue Émile Zola. Allemaal kleine gezellige middeleeuwse straten.

• Kerk Saint Pantaleon waar ik een kaarsje brandde voor het goed verloop van de tocht.

• Musée de Vauluisant waar er vanalles te zien was over het lokale stoffenweven. Hier vervulde ik weer een goede daad door een oude vrouw van de scheve trap te helpen. Wat een held ben ik toch.

11-03-2017 om 23:53 geschreven door Jens Willemse  

Dag 9: Rocroi-Signy-l’Abbaye: 30km

Om 7.45 ging de wekker, kon ik me omkleden en werd ik verwacht aan de ontbijttafel. Het enige probleem was dat mijn scheenbeen terug enorm veel pijn deed. Na een sober ontbijt met enkel confituur en brood (wat ook de lunch was) besloot ik dan nog even te liggen om mijn been laatste rust te gunnen voor ik ging stappen. Toch ook ineens de ideale moment om mijn guilty pleasure te bekijken online (temptation island). Na nog eens goed gelachen te hebben kon ik dan tegen 10u toch vertrekken richting Signy-l’Abbaye. De voormiddag was vrij zwaar. Veel wind en de pijn in het been zorgde ervoor dat het lastig stappen was. Het was kop naar beneden, niet nadenken en gewoon gaan. Onderweg hiernaartoe merkte ik al gauw dat die adventure en decathlon winkels me hadden beetgenomen en voorgelogen. Ik mij goed ingepakt in mijn windstopper, maar tevergeefs, de wind was niet gestopt…(haha). In L’Échelle besloot ik dan mijn boterhammen met confituur en confituur te benuttigen, uit de wind en in de zon uiteraard. Wonder boven wonder hadden al die confituurbokes een mirakel verricht na de middag. Ik kon ineens het prachtig glooiende landschap met opgeheven hoofd overvliegen en begon zelfs een nieuwe route te volgen -niet omdat ik het oorspronkelijke pad kwijt was hoor (kuch kuch)-. Uiteindelijk kwam ik dan aan de boerderij Faleul uit. Hier besloot ik dan aan te kloppen en mezelf vriendelijk uit te nodigen om iets te drinken. Al gauw besefte hoe klein de wereld eigenlijk is. De eigenaar was van Antwerpen en zijn kinderen waren op bezoek. Zij waren ,zoals ze bij ons zeggen, “van achter den hoek”, namelijk van Deurne. Met een warme thee in de maag zette ik dan de laatste 7km in. Ik had zoveel energie en voelde me zo goed dat ik letterlijk bijna over de heuvel liep. Aangekomen in Signy-l’Abbaye ging ik een stempel zoeken voor in mijn stempelboekje en een plaats om te slapen. Al gauw kwam ik bij de B&B uit van madame Créquy. Hier nam ik dan een douche, waste ik mijn kleren en liep naar de winkel om te kunnen beginnen koken. Massa's wortelpuree, 2 spiegeleieren, 2 kalkoenschnitzels, een avocado, yoghurt en 2 croissants. Met een zeker voldane maag trok ik me terug in de kamer voor mijn vast avondritueel. Wat lezen in de stapgidsen, wat schrijven in mijn blog, iets laten weten aan het thuisfront, foto's selecteren en in juiste albums zetten, tandjes poetsen en slapen.

Dag 10: Signy-l’Abbaye-Château-Porcien: 30km

Om 7.40 ging de wekker, rustig opstaan en om 8.15 stond de ontbijttafel netjes gedekt. Rarara met brood en confituur, wat ook het middageten zou worden. Ik begin de indruk te krijgen dat ze in Frankrijk veel confituur en brood eten. Het wandelen vandaag was niet echt spectaculair. Gewoon wat op en af, geen zon en geen regen. Tussen velden en bossen en dat was het eigenlijk. Hetgene wat me wel opviel is dat in elk dorpje waar ik passeerde een dode en stille sfeer hing. Geen kat die op straat liep, geen auto die over de baan reed en huizen waarvan je je afvraagt of ze bewoonbaar zijn of niet. Best raar. In Wasigny at ik mijn boterhammen met confituur op en kon ik verder stappen tot in Château-Porcien. Tegen Hauteville begon ik het wat moeilijk te krijgen. De pijn die ik voorheen had aan mijn rechterscheen had zich verplaatst naar de linkerkant. Misschien iets wat mijn twee schenen moeten doormaken om Compostella te bereiken. Het was toen nog maar 14u en besloot dus nog verder te stappen. Op de tanden bijten en geregeld vloeken zorgde ervoor dat ik de laatste 8km kon afronden tegen 15.30. Ik zocht naar het café dat mij de code gaf van de pelgrimskamer wat verderop. Een verschrikkelijk vuile en slechtliggende matras en vuile douche. Zeker weten, de slechtste verblijfplaats tot nu toe. MAAR ik was er aangekomenen waar het warm was en was een tevreden mens. Ik nam een douche, waste mijn kledij en besloot iets te gaan drinken in het café waar ik vanavond ineens zou gaan eten. De beleefdheid en vriendelijkheid dat de mensen hier hebben is niet zoals we bij ons kennen. Bij het binnenkomen geeft men iedereen een hand alsof men elkaar al jaren kent. Eén van die gekke dingen die je kan ontdekken op de camino. Na een lekker driegangenmenu:

• Wortelsalade, half ei en gebak met kaassaus en hesp

• Koeientong met pasta

• Banaan, American cookies, chocoladesaus en slagroom

Was mijn maag lekker vol en kon ik tegen 20.30 gaan slapen.

Dag 11: Château-Porcien-Pomacle: 28km

Na een wazige nacht van dromen:

• Denken dat er een hond aan het blaffen is voor de deur en dat er iemand binnen wil komen en kei hard beginnen roepen (ben blij dat ik dus alleen in de kamer was);

• Denken dat de politie de kamer binnenvalt;

• Denken dat je nog helemaal niet op tocht bent naar Compostella;

• …

besloot ik om 8.15 uit mijn bedje te kruipen, mijn zak in te laden en iets te eten. Ik was blij zelf eten te hebben voorzien want had niet veel zin in boterhammen met confituur. Op het menu, chocoladebroodjes, mmm… Voor het vertrek nog rap iets schrijven in het gastenboek en daar deed ik een opmerkelijke ontdekking. De hollandse die ook in de B&B had geslapen in Rocroi, was gisterenochtend hier vertrokken. Dat wilde dus zeggen dat ik dichter en dichter in de buurt kwam van Martine Bakker. Nog een dag of 2 denk ik. Tegen 9.20 vertrok ik dan met mijn hebben en houwen richting Pomacle. De voormiddag was zalig. Niet te warm, wel wat regen, en enorm veel dieren gezien. Vogeltjes die vrolijk in het rond floten, tientallen reeën die over de weg en door de velden liepen, twee vossen die net hetzelfde deden en massa’s konijnen deelde die mening van de vossen en reeën. Onderweg dacht ik ook dat elke andere voetstap die ik tegenkwam of ze van Martine zou zijn of niet. Als een ware spoorzoeker kwam ik dan aan in L’Ecaille waar ik mijn overige chocoladebroodjes op at en stapte verder richting Bazancourt. Het weer begon wat op te klaren maar begon me te ergeren aan iets. Niet mijn schenen, niet mijn voeten, niet mijn rugzak, ook niet het weer, ook niet de temperatuur, MAAR de vogels. Voor twee uur lang waren er piepkleine vogels die een verschrikkelijk “tshirpend” geluid maakte. De eerste tien minuten is dit allemaal leuk en dan maakte ik er een spel van om de juiste “tshirp” bij de juiste vogel te plaatsen. Maar ze waren soms zo klein dat ik geen vogel zag en continu “getshirp” hoorde. Op een bepaald moment dacht ik zelf dat ik zot werd omdat ik geen vogels zag maar wel massa’s “getshirp”. Na dus twee uur in het “getshirp”, “tshirp”, “tshirp”, “tshirp”, “tshirp”, “tshirp”, “tshirp”, “tshirp”, … (je hebt het misschien wel door hoe lastig dit nu was) te hebben gewandeld kwam ik aan in Bazancourt waar ik in de supermarkt een banaan, cola en nog chocoladebroodjes ging halen. Ik tankte dus een beetje bij voor de laatste 6 km en net toen ik vertrok begon het gigantisch hard te regenen en te waaien, maar die uitdaging ging ik met alle plezier aan. Om het natuurlijk nog wat harder te maken was de grond tussen de velden zo plakkerig geworden dat er denk ik aan elke schoen twee kilo was bij gekomen en dus ook compleet mijn grip verloor. Al “schaatsend” bereikte ik toch het kleine Pomacle waar ik vriendelijk ontvangen werd bij Joël, die zijn huis helemaal zelf gebouwd had. Na een theetje en een warme douche kon ik nog een beetje ontspannen. Tegen 18.30 kwam Patrice (vrouw) en twee kinderen thuis (Thibaut 6, Caroline 8). Tussen de drukte van de kinderen konden we met 3 toch goed aperitieven met een glas echte champagne van de streek. Het avondeten was als voorgerecht wortelsoep en als hoofdgerecht een lokaal gerecht (gemarineerd gehakt in bladerdeeg). Met een lekker glaasje wijn erbij en een goed intiem en open gesprek kroop iedereen tegen 23u -misschien een beetje licht beschonken- zijn eigen bedje in. Joël en Patricia, jullie zijn absoluut twee toppers en zal jullie niet snel vergeten!!!

Dag 12: Pomacle-Rilly-la-Montagne: 26,5km

Om 8u rustig wakker worden om dan tegen 8.30 rustig aan te schuiven aan de ontbijttafel. Boterhammen (eens geen rare baguette) met choco en confituur. Nog snel een foto met de kids en kon dan in mijn proper gewassen kleren om 10u de dag inzetten. De voormiddag was weer wat ploeteren door de klei maar al gauw begon ik in de verte de kathedraal van Reims zien. Nu ik mijn doel (voor de middag) in zicht was op het einde van een lange rechte weg werd het tempo wat verhoogt. Maar met een verhoging van tempo begon het ook meer te regenen. Toen ik de voorsteden bereikte van Reims was het gigantische hard aan het gieten. Met ijskoude handen probeerde ik de regen en verschrikkelijk koude wind te trotseren en had al spijt dat ik geen warmtezakjes had meegenomen. Nog voor Reims kwam ik en pannenkoekenkraam tegen waar ik me even ging opwarmen met een nutellapannenkoek en warme thee. Dat gaf me de energie om de laatste 4km naar de kathedraal te volbrengen. Bijna daar aangekomen stopte er ineens een auto voor mij die vanalles zei met “Compostella” en “sécher” en voor ik het wist was ik ingestapt en aangekomen in een klein maar gezellig appartementje dat op 200m van de route lag. Mijn spullen werden te drogen gelegd enkreeg een warme thee. Ik werd mee uitgenodigd om iets te eten met Mathias, Stephanie en de 2 kinderen. Na de kirr als apéritif mocht ik dan aan de tafel plaatsnemen. Respectvol als ik was wachtte ik met eten tot iedereen voedsel op zijn bord had en voor ik wist begonnen ze samen een eetgebed te zingen. Na dit muzikaal intermezzo kon ik dan in de sla, pasta, hertengebraad en platteland met framboos vliegen. Wat was me dat smullen. Ook hier snel wat contactgegevens uitwisselen, een foto trekken en kon dan om 15u het laatste stuk van de dag inzetten, en het was gestopt met regenen. Nog een stempel halen in de kathedraal en na 10minuten stappen had ik weer prijs. Het begon weer te regenen en deden beide schenen weer pijn. En om het dan nog wat erger te maken, begon het een half uur voor ik Rilly-La-Montagne bereikte te gieten. Het zicht dat zich eerst kilometers ver uitstrekte was nu maar een 100tal meter geworden. Zeiknat en ijskoud kwam ik dan bij de champagnemakers aan waar ik niet zo geweldig werd ontvangen door de vrouw des huizes. Ik was nat dus mocht niet binnen (de slaapplek was ergens anders in het dorp), en moest zelf vragen of ik in de garage mocht staan om toch even uit de koude te kunnen zijn. Uiteindelijk kwam ze dan toch zelf met de vraag of ik iets van thee of zo wou. Uiteraard! Maar dan moest ik snel de thee opdrinken omdat de man (die wel sympathiek overkwam) was aangekomen en ons met de auto een paar honderd meter verder afzette omdat zij niet door de regen wou stappen. In het huisje kreeg ik dan een snelle rondleiding en werden er concrete regels opgelegd.

• Voor ik vertrek poetsen.

• Stempelboekje afgeven in ruil voor de sleutel.

• Morgen zeker voor 9u de sleutel afgeven.

• Niet aan de verwarming komen.

Ik was wel blij weer binnen te zijn en voor ditmaal een badje te kunnen pakken. Lekker wat ravioli opwarmen en hop om 21u bedje in want de regen had me serieus moe gemaakt. Ook wilde ik mijn lichaam voldoende rust geven, met die stomme schenen van me.

Dag 13: Rilly-La-Montagne-Moussy: 26km

06-03-2017 om 21:16 geschreven door Jens Willemse