Dag 9: Rocroi-Signy-l’Abbaye: 30km

Om 7.45 ging de wekker, kon ik me omkleden en werd ik verwacht aan de ontbijttafel. Het enige probleem was dat mijn scheenbeen terug enorm veel pijn deed. Na een sober ontbijt met enkel confituur en brood (wat ook de lunch was) besloot ik dan nog even te liggen om mijn been laatste rust te gunnen voor ik ging stappen. Toch ook ineens de ideale moment om mijn guilty pleasure te bekijken online (temptation island). Na nog eens goed gelachen te hebben kon ik dan tegen 10u toch vertrekken richting Signy-l’Abbaye. De voormiddag was vrij zwaar. Veel wind en de pijn in het been zorgde ervoor dat het lastig stappen was. Het was kop naar beneden, niet nadenken en gewoon gaan. Onderweg hiernaartoe merkte ik al gauw dat die adventure en decathlon winkels me hadden beetgenomen en voorgelogen. Ik mij goed ingepakt in mijn windstopper, maar tevergeefs, de wind was niet gestopt…(haha). In L’Échelle besloot ik dan mijn boterhammen met confituur en confituur te benuttigen, uit de wind en in de zon uiteraard. Wonder boven wonder hadden al die confituurbokes een mirakel verricht na de middag. Ik kon ineens het prachtig glooiende landschap met opgeheven hoofd overvliegen en begon zelfs een nieuwe route te volgen -niet omdat ik het oorspronkelijke pad kwijt was hoor (kuch kuch)-. Uiteindelijk kwam ik dan aan de boerderij Faleul uit. Hier besloot ik dan aan te kloppen en mezelf vriendelijk uit te nodigen om iets te drinken. Al gauw besefte hoe klein de wereld eigenlijk is. De eigenaar was van Antwerpen en zijn kinderen waren op bezoek. Zij waren ,zoals ze bij ons zeggen, “van achter den hoek”, namelijk van Deurne. Met een warme thee in de maag zette ik dan de laatste 7km in. Ik had zoveel energie en voelde me zo goed dat ik letterlijk bijna over de heuvel liep. Aangekomen in Signy-l’Abbaye ging ik een stempel zoeken voor in mijn stempelboekje en een plaats om te slapen. Al gauw kwam ik bij de B&B uit van madame Créquy. Hier nam ik dan een douche, waste ik mijn kleren en liep naar de winkel om te kunnen beginnen koken. Massa's wortelpuree, 2 spiegeleieren, 2 kalkoenschnitzels, een avocado, yoghurt en 2 croissants. Met een zeker voldane maag trok ik me terug in de kamer voor mijn vast avondritueel. Wat lezen in de stapgidsen, wat schrijven in mijn blog, iets laten weten aan het thuisfront, foto's selecteren en in juiste albums zetten, tandjes poetsen en slapen.

Dag 10: Signy-l’Abbaye-Château-Porcien: 30km

Om 7.40 ging de wekker, rustig opstaan en om 8.15 stond de ontbijttafel netjes gedekt. Rarara met brood en confituur, wat ook het middageten zou worden. Ik begin de indruk te krijgen dat ze in Frankrijk veel confituur en brood eten. Het wandelen vandaag was niet echt spectaculair. Gewoon wat op en af, geen zon en geen regen. Tussen velden en bossen en dat was het eigenlijk. Hetgene wat me wel opviel is dat in elk dorpje waar ik passeerde een dode en stille sfeer hing. Geen kat die op straat liep, geen auto die over de baan reed en huizen waarvan je je afvraagt of ze bewoonbaar zijn of niet. Best raar. In Wasigny at ik mijn boterhammen met confituur op en kon ik verder stappen tot in Château-Porcien. Tegen Hauteville begon ik het wat moeilijk te krijgen. De pijn die ik voorheen had aan mijn rechterscheen had zich verplaatst naar de linkerkant. Misschien iets wat mijn twee schenen moeten doormaken om Compostella te bereiken. Het was toen nog maar 14u en besloot dus nog verder te stappen. Op de tanden bijten en geregeld vloeken zorgde ervoor dat ik de laatste 8km kon afronden tegen 15.30. Ik zocht naar het café dat mij de code gaf van de pelgrimskamer wat verderop. Een verschrikkelijk vuile en slechtliggende matras en vuile douche. Zeker weten, de slechtste verblijfplaats tot nu toe. MAAR ik was er aangekomenen waar het warm was en was een tevreden mens. Ik nam een douche, waste mijn kledij en besloot iets te gaan drinken in het café waar ik vanavond ineens zou gaan eten. De beleefdheid en vriendelijkheid dat de mensen hier hebben is niet zoals we bij ons kennen. Bij het binnenkomen geeft men iedereen een hand alsof men elkaar al jaren kent. Eén van die gekke dingen die je kan ontdekken op de camino. Na een lekker driegangenmenu:

• Wortelsalade, half ei en gebak met kaassaus en hesp

• Koeientong met pasta

• Banaan, American cookies, chocoladesaus en slagroom

Was mijn maag lekker vol en kon ik tegen 20.30 gaan slapen.

Dag 11: Château-Porcien-Pomacle: 28km

Na een wazige nacht van dromen:

• Denken dat er een hond aan het blaffen is voor de deur en dat er iemand binnen wil komen en kei hard beginnen roepen (ben blij dat ik dus alleen in de kamer was);

• Denken dat de politie de kamer binnenvalt;

• Denken dat je nog helemaal niet op tocht bent naar Compostella;

• …

besloot ik om 8.15 uit mijn bedje te kruipen, mijn zak in te laden en iets te eten. Ik was blij zelf eten te hebben voorzien want had niet veel zin in boterhammen met confituur. Op het menu, chocoladebroodjes, mmm… Voor het vertrek nog rap iets schrijven in het gastenboek en daar deed ik een opmerkelijke ontdekking. De hollandse die ook in de B&B had geslapen in Rocroi, was gisterenochtend hier vertrokken. Dat wilde dus zeggen dat ik dichter en dichter in de buurt kwam van Martine Bakker. Nog een dag of 2 denk ik. Tegen 9.20 vertrok ik dan met mijn hebben en houwen richting Pomacle. De voormiddag was zalig. Niet te warm, wel wat regen, en enorm veel dieren gezien. Vogeltjes die vrolijk in het rond floten, tientallen reeën die over de weg en door de velden liepen, twee vossen die net hetzelfde deden en massa’s konijnen deelde die mening van de vossen en reeën. Onderweg dacht ik ook dat elke andere voetstap die ik tegenkwam of ze van Martine zou zijn of niet. Als een ware spoorzoeker kwam ik dan aan in L’Ecaille waar ik mijn overige chocoladebroodjes op at en stapte verder richting Bazancourt. Het weer begon wat op te klaren maar begon me te ergeren aan iets. Niet mijn schenen, niet mijn voeten, niet mijn rugzak, ook niet het weer, ook niet de temperatuur, MAAR de vogels. Voor twee uur lang waren er piepkleine vogels die een verschrikkelijk “tshirpend” geluid maakte. De eerste tien minuten is dit allemaal leuk en dan maakte ik er een spel van om de juiste “tshirp” bij de juiste vogel te plaatsen. Maar ze waren soms zo klein dat ik geen vogel zag en continu “getshirp” hoorde. Op een bepaald moment dacht ik zelf dat ik zot werd omdat ik geen vogels zag maar wel massa’s “getshirp”. Na dus twee uur in het “getshirp”, “tshirp”, “tshirp”, “tshirp”, “tshirp”, “tshirp”, “tshirp”, “tshirp”, … (je hebt het misschien wel door hoe lastig dit nu was) te hebben gewandeld kwam ik aan in Bazancourt waar ik in de supermarkt een banaan, cola en nog chocoladebroodjes ging halen. Ik tankte dus een beetje bij voor de laatste 6 km en net toen ik vertrok begon het gigantisch hard te regenen en te waaien, maar die uitdaging ging ik met alle plezier aan. Om het natuurlijk nog wat harder te maken was de grond tussen de velden zo plakkerig geworden dat er denk ik aan elke schoen twee kilo was bij gekomen en dus ook compleet mijn grip verloor. Al “schaatsend” bereikte ik toch het kleine Pomacle waar ik vriendelijk ontvangen werd bij Joël, die zijn huis helemaal zelf gebouwd had. Na een theetje en een warme douche kon ik nog een beetje ontspannen. Tegen 18.30 kwam Patrice (vrouw) en twee kinderen thuis (Thibaut 6, Caroline 8). Tussen de drukte van de kinderen konden we met 3 toch goed aperitieven met een glas echte champagne van de streek. Het avondeten was als voorgerecht wortelsoep en als hoofdgerecht een lokaal gerecht (gemarineerd gehakt in bladerdeeg). Met een lekker glaasje wijn erbij en een goed intiem en open gesprek kroop iedereen tegen 23u -misschien een beetje licht beschonken- zijn eigen bedje in. Joël en Patricia, jullie zijn absoluut twee toppers en zal jullie niet snel vergeten!!!

Dag 12: Pomacle-Rilly-la-Montagne: 26,5km

Om 8u rustig wakker worden om dan tegen 8.30 rustig aan te schuiven aan de ontbijttafel. Boterhammen (eens geen rare baguette) met choco en confituur. Nog snel een foto met de kids en kon dan in mijn proper gewassen kleren om 10u de dag inzetten. De voormiddag was weer wat ploeteren door de klei maar al gauw begon ik in de verte de kathedraal van Reims zien. Nu ik mijn doel (voor de middag) in zicht was op het einde van een lange rechte weg werd het tempo wat verhoogt. Maar met een verhoging van tempo begon het ook meer te regenen. Toen ik de voorsteden bereikte van Reims was het gigantische hard aan het gieten. Met ijskoude handen probeerde ik de regen en verschrikkelijk koude wind te trotseren en had al spijt dat ik geen warmtezakjes had meegenomen. Nog voor Reims kwam ik en pannenkoekenkraam tegen waar ik me even ging opwarmen met een nutellapannenkoek en warme thee. Dat gaf me de energie om de laatste 4km naar de kathedraal te volbrengen. Bijna daar aangekomen stopte er ineens een auto voor mij die vanalles zei met “Compostella” en “sécher” en voor ik het wist was ik ingestapt en aangekomen in een klein maar gezellig appartementje dat op 200m van de route lag. Mijn spullen werden te drogen gelegd enkreeg een warme thee. Ik werd mee uitgenodigd om iets te eten met Mathias, Stephanie en de 2 kinderen. Na de kirr als apéritif mocht ik dan aan de tafel plaatsnemen. Respectvol als ik was wachtte ik met eten tot iedereen voedsel op zijn bord had en voor ik wist begonnen ze samen een eetgebed te zingen. Na dit muzikaal intermezzo kon ik dan in de sla, pasta, hertengebraad en platteland met framboos vliegen. Wat was me dat smullen. Ook hier snel wat contactgegevens uitwisselen, een foto trekken en kon dan om 15u het laatste stuk van de dag inzetten, en het was gestopt met regenen. Nog een stempel halen in de kathedraal en na 10minuten stappen had ik weer prijs. Het begon weer te regenen en deden beide schenen weer pijn. En om het dan nog wat erger te maken, begon het een half uur voor ik Rilly-La-Montagne bereikte te gieten. Het zicht dat zich eerst kilometers ver uitstrekte was nu maar een 100tal meter geworden. Zeiknat en ijskoud kwam ik dan bij de champagnemakers aan waar ik niet zo geweldig werd ontvangen door de vrouw des huizes. Ik was nat dus mocht niet binnen (de slaapplek was ergens anders in het dorp), en moest zelf vragen of ik in de garage mocht staan om toch even uit de koude te kunnen zijn. Uiteindelijk kwam ze dan toch zelf met de vraag of ik iets van thee of zo wou. Uiteraard! Maar dan moest ik snel de thee opdrinken omdat de man (die wel sympathiek overkwam) was aangekomen en ons met de auto een paar honderd meter verder afzette omdat zij niet door de regen wou stappen. In het huisje kreeg ik dan een snelle rondleiding en werden er concrete regels opgelegd.

• Voor ik vertrek poetsen.

• Stempelboekje afgeven in ruil voor de sleutel.

• Morgen zeker voor 9u de sleutel afgeven.

• Niet aan de verwarming komen.

Ik was wel blij weer binnen te zijn en voor ditmaal een badje te kunnen pakken. Lekker wat ravioli opwarmen en hop om 21u bedje in want de regen had me serieus moe gemaakt. Ook wilde ik mijn lichaam voldoende rust geven, met die stomme schenen van me.

Dag 13: Rilly-La-Montagne-Moussy: 26km

Mooi verslag - je komt inderdaad allerlei mensen tegen, meestal lieve en geengageerde mensen, die om welke reden ook, een voor hen onbekende pelgrim, goed willen ontvangen, daaraan kan je je optrekken ... de andere mensen voor wie je soms een "last" zijt, de ongenode, plotse gast = niet zo welkom ... wel zij helpen je nederig te blijven en te aanvaarden dat gastvrijheid een geschenk is voor de pelgrim, en geen recht !  Inderdaad het is niet zo dat héél Frankrijk en Spanje zit te wachten op de Jens die voorbij komt !  Maar je zal zien, er zijn héél veel mensen die je graag verwelkomen !

En soms eens een dipje en wat twijfels... dat kruidt je pelgrimstocht !  Goe bezig jong !  Beste groeten !  Dees - een fan !

06-03-2017 om 23:01 geschreven door Dees