“I am good, but not an angel. I do sin, but I am not the devil. I am just a small girl in a big world trying to find someone to love.”
Over mijzelf
Ik ben Jasper, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Japsie.
Ik ben een man en woon in (België) en mijn beroep is Student Pedagogische Wetenschappen.
Ik ben geboren op 15/07/1993 en ben nu dus 31 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Dans, koken (bakken).
Rondvraag / Poll
Hoe voel jij je nu?
De Roze muis in de Massa
18-03-2012
Give me all your Luvin?
Madonna is back, wel het blijkt toch... Nee ik ga hier niet zagen over haar nieuwste liedje (dat trouwens niet goed genoeg voor een icoon is), maar ik moet toegeven something is back in my life as well. Hoewel I don't feel like a virgin zoals vroeger, op liefdesvlak natuurlijk. Oh ja hoor ik zei 'liefde'. De ene moment kan je niet blij genoeg zijn dat je eindelijk op je gemak bent en je u realiseert dat je blij mag zijn dat je niet al die miserie hebt in je leven, het andere moment moet je je realiseren dat je er midden in zit...
Ik had nog zo in mijn vorige blog geschreven dat ik mij niet meer ging bezighouden met het 'zoeken' naar liefde, laat het maar op mij afkomen.. Ik zou wel ondertussen genieten van de mensen die mijn pad passeerden (enja dit gaat weer over seks mensen). Helaas is mijn hele plan een beetje in het water gevallen, en dat gewoon van dag tot dag... En zoals veel kun je aan elke situatie een liedje plakken, zoals "We found love in a hopeless place" met name auditorium 2 in FFW. Maar eventjes stoppen, laat u hersenen niet te snel vooruitgaan, ik ga dat ook niet doen. Om te antwoorden op u vragen in je hoofd, ja er is iemand die mij ziet zitten, nee ik ga daar niet direct mijn Prince Charming aan koppelen. Zoals u weet, zou dat alleen maar tot problemen leiden, hoe zou ik anders deze blog kunnen vullen hebben? Verwacht misschien ook niet direct het ergste, want if I like it or not hij staat mij wel aan. In alle mogelijke visies die je u kan voorstellen, helaas voor mij ook de toekomstvisie. Want hier gaan we weer mensen, de hele 'zoektocht' naar de 'kandidaat', doet ie het of doet ie het niet? Na alle ervaring die ik heb opgedaan neem ik dan ook ferm mijn tijd, ik moet toegeven dat het mij wel aardig lukt. Een beetje flirten is geen probleem natuurlijk, maar we gaan niet overdrijven... Want geef toe ik weet niet zoveel van deze kerel. Daar kan natuurlijk verandering in komen, maar zoals vele onder ons weten is het gevoel voor de "officiële" verklaring naar elkaar toe, nog altijd het beste wat er is.
Ik heb al genoeg miserie gekend en gezien de afgelopen jaren, maanden en zelfs nu weken, ga ik mij niet laten meeslepen door een goed gevoel. We gaan er gewoon is van genieten en zien wel waar we uitkomen. Het zal dan niet enkel seks kunnen zijn zoals ik gesteld had in mijn vorige blog, maar er zal dan toch sprake zijn van een zeker 'gevoel' naar elkaar toe.
Ik denk dat Prince Charming zijn wit paard heeft achtergelaten en naar de hoeren is getrokken. Nee echt serieus, nu ben ik het toch wel grondig beu hoor. Het wijze gezegde "derde keer goede keer" kan ik nu ook niet meer geloven. Want oh ja mensen ook de derde persoon waar ik hier over heb gesproken, heeft de emotionele gangen van weleer in mijn hoofd verlaten en is nu niet meer van toepassing om de blogs aan te spijzen.
Hoe het is gekomen zal mij een raadsel blijven, het ene moment lijkt er niks aan de hand en is het contact goed, het andere moment is het muisstil en weet je gewoon dat het verder zal gaan dan die 3 nachten die je daar hebt doorgebracht. Noem het schrik, bang om gekwetst te worden of zelf voor mijn part lafheid, maar een klein beetje info had toch welkom geweest. Nu zweef ik weer tussen bekende gevoelens, lag het aan mij? Ben ik te snel gegaan? Ligt het aan wie ik ben? Of zullen we het maar allemaal op hem steken, zodat wij er beter uitkomen? Ik heb mij gelukkig kunnen weerhouden om er vanalles achter te gaan beginnen zoeken, na al de "wijsheid" die we hebben opgedaan, leek het mij gewoon nutteloos om mijn hoofd weer te vullen met allemaal gesprekken en smsen die toch tot niks leiden..
Gevolg daarvan is heel simpel, we laten de "liefde" voor wat het is en gaan een totaal andere weg in. Negeer de mogelijkheden voor de toekomst, focus u namelijk op het moment zelf en laat mogelijke gevoelens die deze visie zouden kunnen beïnvloeden gewoon achterwege. Mijn hoofd zal mij dankbaar zijn en mijn lichaam mij ook. (ja ik heb het over seks mensen)
Hier gaan we weer, precies terug in de tijd. Naar de klote tijd van een paar maand geleden. Is het nu echt zo moeilijk om mij iets te laten weten, al is het iets heel klein. Kweet niet hoe dat bij u zit, maar ik ben toch graag op de hoogte van wat jij denkt (voelt) over mij. Ja bloglezers, het is weer zover opnieuw is er iemand in mijn leven waar ik toch een redelijke 'hoop' in heb en opnieuw valt er een stilte en wordt het afwachten. Wat is zijn verdict? Of durft hij het gewoon niet zeggen, wat er al 2 vòòr hem hebben gedaan, dat hij mij gewoon niet meer ziet zitten.
Op zich kan ik weer staan wachten om toch maar iets van feedback te krijgen, of moet ik zelf opnieuw en opnieuw contact zoeken in de hoop om toch maar iets van zijn gevoel over mij los te peuteren. Het kan dan weer 2 kanten opgaan, ofwel heeft hij echt tijd nodig om het mij te laten weten en als ik dan net iets verder ben gegaan, sta ik in het slechte licht. Of ik probeer verder contact te houden met het risico om hem te overladen en dat hij in paniek schiet en mij dan ook laat staan.
Ik geef toe dat het beide "negatieve" visies zijn, ik vind het gewoon allemaal storend. Is het nu echt zo moeilijk om mij iets te laten weten? Begrijp mij niet verkeerd ik verwacht niet dat ik morgen een heel grote liefdesverklaring zal krijgen, dat wil ik zelf niet. Ik wil gewoon weten waar ik sta, want ik kan zoals altijd mijn gevoel niet tegenhouden en als ik mij constant moet ophemelen en in spanning moet wachten op het verlossende antwoord, dan is dat toch niet zo goed voor mijn algemeen emotionele welzijn.
Het is weer de dag van het jaar waarop het voor iedereen verplicht wordt om zijn liefdesleven eens te bekijken. Het grote gevolg is natuurlijk dat je, net zoals ik, je realiseert dat het eigenlijk niet zo vet is. Maar niet getreurd want ookal moet ik hier niet afkomen met mijn nieuw liefje als Valentijn, ik ken mensen genoeg die om mij geven en ja ik zeg zelf graag zien.
Dat is ook het domme aan Valentijn, op 1 dag worden we verplicht om iemand te zoeken die het over zijn lippen krijgt om "Wil je mijn Valentijn zijn?" te zeggen of om op zen minst "Ja" te antwoorden (indien je het zelf vraagt). We hopen natuurlijk allemaal dat het niet enkel bij de woorden over die lippen blijft, je moet toch iets met die lippen aanvangen, of vergis ik mij? Als Valentijn over liefde gaat, moet er toch ook gekust worden? Neem het nu niet verkeerd op, alsof ik hier volledig depressief zit te wezen, want ik heb ook goed nieuws hoor.
Je mag nog eens raden, vanaf ik een nieuwe blog schrijf is er inderdaad een nieuwe jongen in mijn leven. Een zeer rare plaats om te ontmoeten namelijk Grindr, maar pas op het nut van deze app was niet mijn grote bedoeling. Ik wil dan ook niet toegeven dat Prince Charming is gearriveerd en dan zeker niet op deze dag... Ik moet er mij maar kalm bij houden en mijn gedachten meer focussen op het heden en niet op wat misschien in het beste geval zou kunnen gebeuren. Daarom ga ik het hier ook kort houden, omdat ik ook niet zeker weet of hij dit leest of niet. Ik laat gewoon jij, mijn lezer, weten dat ookal is dit Valentijn zonder Valentijn, moet je niet niet denken dat er geen liefde meer zou zijn. En nu is het echt gedaan, voor ik net iets teveel vertel over mijn gevoelens.
Om dan iedereen een heel leuke afsluiter te geven, hoop ik voor jullie allemaal dat je ookal heb je geen Valentijn Valentijn, je toch genoeg mensen om je heen hebt die je graag zien en neem het van mij aan ik ben er zeker een van.
Dus als conclusie mag ik stellen dat Love is something you wish for and want, but always comes to you on a moment that you least expect.
En bloglezers, net zoals het einde van mijn vorige blog, I sure hope he will succeed.
Karma is a biatch zeggen ze wel vaker. Hoewel ik het stilaan genoeg vind om mij keer op, op keer, keer op, keer lastig te vallen en dan uiteraard nog op het slechtste moment.
De titel spreekt voor zich waarschijnlijk, na een periode zonder emotionele bagage en een focus op wat van mij verwacht wordt, namelijk studeren. Wat ik eigenlijk ook gedaan heb en nog altijd aan het doen ben, komt het lot, karma, God? mijn leven weer verstoren. Gisteren kreeg ik namelijk een bericht via facebook, ik kies er wel voor om de naam niet te vermelden, omdat ik niet weet of deze blog nog wordt gelezen door mensen die mij persoonlijk kennen, hebben gekend of zelf gestopt zijn met mij te kennen.
Het was echt het moment niet voor dat berichtje, niet alleen van de persoon, die ik trouwens van haar nog pluim ken, laat staan van de inhoud ervan. Er was wel een directe link tussen mij en hem, en natuurlijk bedoel ik met link een persoon en laat mij zeggen dat het Judas alvast niet is... Wat ik las kwam als een schok door mijn lijf heen en zoals het altijd gaat bij mij, was heel mijn avond al verpest en dat voor een examen. Hoewel het examen goed is gegaan, bleef de gedachte van het berichtje lang in mijn hoofd zitten, tot vandaag (ik heb net het laatste beantwoord van de vragen die werden gesteld) moet ik toch wel toegeven dat het een goed gevoel in mij achterlaat.
Het komt er op neer dat er niet meer zoiets bestaat als "eerlijkheid", want niet alleen ik maar ook die andere persoon is goed voorgelogen en ook bedrogen. Je raadt het natuurlijk al, ik heb een 'sympathie' opgebouwd voor het berichtje en moet toegeven dat het mij alleen maar stimuleert momenteel.
Want zoals alles is achteraf bekeken alles beter voor je. Onder het motto: "What doesn't kills ya, makes you stronger" en ook dat berichtje via facebook heeft mij doen inzien dat het mij alleen maar harder zal maken. Wat natuurlijk niet altijd een goed teken is, want dit zorgt er namelijk voor dat Prince Charming himself heel goed zijn best gaat mogen doen, om door al mijn lagen te komen en de kern van mij te veroveren.
het jaar is inderdaad al volledig over en ookal willen we ons allemaal 2011 herinneren met de mooie herinneringen, toch moet ik toegeven dat ik met een nodige "Fuck Da" afscheid neem van 2011. Want effectief was er (ook) dit jaar een jaar vol miserie en klootzakkerij...
Ik ga hier geen overzicht geven van alle tegenslagen en miserie, want die staan uitgebreid beschreven in mijn vorige posts. Zodat ik jullie niet hoef lastig te vallen met 2 x dezelfde emotionele zever, want tijdens de feestdagen worden we toch verplicht om positief te denken. Dus hier en nu neem ik graag afscheid van 2011, met de nodige stijl en flair, met goede vooruitzichten naar 2012, gewoon omdat het geen nut heeft om met negatieve vooruitzichten naar het nieuwe jaar te kijken. Ik wil mijn feestje vanavond door mijn kop niet laten verpesten. Is het geen traditie om op oudejaarsavond je volledig te amuseren, wel ik zou die traditie graag willen behouden. Dus geen extreme terugblik op het afgelopen jaar, maar dus wel een toekomstvisie voor 2012.
In het bijzonder wil ik graag een paar mensen toch bedanken! Sowieso mijn 2 beste vriendinnen ooit, Diva en My Sister, zonder jullie zou ik het helemaal niet 'in orde' tot 31december 2011 gehaald hebben... En dan nog de Queen, die ik mijn GBF mag noemen en mijn door al mijn emotionele situaties met raad en de nodige daad heeft bijgestaan, liefste Riri met heel mijn hart van harte bedankt! Ik heb er nog eentje die in mijn hoofd schiet, Sgeetebezeh, ze zal wel weten dat ik haar bedoel. We hebben nu geen directe band meer met elkaar, toch mag ik mij gelukkig prijzen dat jij er voor mij bent geweest, ookal was het maar kort op het einde van het jaar. Door jouw is alles veel vlotter gegaan, gewoon omdat jij er was voor mij... Dus ook naar jouw toe een heel dikke merci.
Ik wens jullie, zowel bloglezers als liefste mensen hierboven beschreven, wel geen sprankelend, gelukkig, nee zelf geen goed nieuwjaar toe... Ik wens jullie zoveel meer toe, maar de Nederlandse taal belet mij om sterkere woorden te verzinnen voor fantastisch en ultiem...
Dus hier ook van mij een meer dan fantastisch ultiem 2012!
Ik zoek nog een oneliner die heel 2011 zou kunnen samenvatten maar het lijkt erop dat ik niet echt een goede zal vinden...
Daarom sluit ik af met een nieuwe zin die ik vaker ga gebruiken: "Better look Fierce Miss Thang" en dit niet alleen voor vanavond maar voor het volledige 2012 (en het extra dagje)
Al vanaf onze jeugd krijgen wij te geloven dat er een goed heilig man bestaat die ervoor zorgt dat wij op elke 6december met vreugde, nieuwsgierigheid en hoop naar de schoen vluchten. Om dan nog blijer te zijn als we het resultaat zien, chocolade (tegen de depressie), mandarijntjes (om op ons lijn te letten) en een kadootje (om het leed wat te verzachten). Ik moet wel toegeven dat ik dit jaar mijn schoen niet gezet heb, niet alleen omdat ik te oud zou zijn, maar ook omdat het waarschijnlijk voor mij geen zin heeft.
Pas op ik ben niet depressief in deze periode (het mag eens tijd worden zeker?). Integendeel na alle miserie en klootzakerij, heb ik er eindelijk afscheid van genomen. Toch handig zo een 'delete-functie' op de iPhone, met een touch op mijn schermpje alles weg. Ik zet mijn schoen niet omdat wat ik graag zou willen, niet tastbaar is. Alweer ben ik mij schuldig aan het feit dat het 'liefde' is wat ik wil, ik spreek dan niet over de gayfriends die mij allemaal graag zien (waarvoor super veel dank). Nee, nee ik heb het over die andere definitie die we aan dat woord geven, de zogenaamde: ik-kan-niet-zonder-u-leven liefde. Ik vreesde er al voor dat onze lieve Sint dit niet vast kon nemen en in mijn schoen steken, dus heb ik mezelf (en hem) de moeite gespaard.
Om het dan over een andere boeg te gooien, ga ik nog eens een jongen in mijn blog betrekken. En nu allemaal in koor: 'voor de verandering?'. Inderdaad voor de verandering, want bij deze is er nog niks gebeurd. Als dat niet nieuw is, dan weet ik het ook niet meer. Het was zaterdagavond na het toneel van Riri. Samen met mijn Diva ben ik gaan kijken, een super goed stuk trouwens (en dan heb ik het zowel over het toneel als over de mannelijke spelers). Groot voordeel namelijk als ze allemaal in boxer het podium op moeten, weet je direct wat voor vlees je in de kuip hebt. En dan blijkt 80% nog homo te zijn ook, wat een meevaller! Net als op komende kerst, is het aanschuiven en proberen zoveel mogelijk te bemachtigen (althans in mijn hoofd). Want uit alle ervaringen weet ik dat ik niet te haastig mag gaan. Jonah was zijn naam, nooit gedacht dat het een homo was, op podium toch, naast de scène samen bij de groep werd het al wat duidelijker. En wat een leuke bende om mee op café te zitten, altijd een goede sfeer en geen seconde stilte. Zeker niet wanneer we nog met 4 over waren, ik & hem samen met Diva en Bart (beste vriend van Jonah). Op zich had ik wel door dat het wel 'klikte' tussen ons, ik heb mij dan ook niet laten doen, wat dacht je nu zelf? Na alle miserie kon ik wel een verzetje gebruiken, dus speelde ik het 'flirt-spel' mee. Achteraf bleek het nog te werken ook, hier en daar wat aan dat lichaam zitten en 2 keer in zijn armen te kruipen.
Toen Diva en ik dan naar huis gingen, zei ze het nog tegen mij. "Japsie toen je naar het toilet was, zei hij dat hij je wel cute vond", ideaal dacht ik bij mezelf, want dat dacht ik nu van hem ook zie. Met een lichte hoop in mijn hoofd verwacht ik een gesprek op facebook, want tot gsmnummers uitwisselen zijn we niet gekomen, hoewel zowel hij als ik de kans er wel toe hadden. Misschien maar goed zo, want anders gaan we toch weer veel te snel en loopt alles weer slecht af...
Dus lieve Sint & Piet sla mijn schoorsteen deze nacht maar over, je moet mij echt niks geven. Materiële zaken heb ik al genoeg en de emotionele zaken daar zorg ik wel zelf voor. Rijdt dus maar mooi met Slecht Weer Vandaag over mijn dak en denk bij uzelf: "Slaapwel Japsie en vergeet niet wie zoet is krijgt lekkers".
Net zoals Michael Jackson zei in zijn film: "Today is the moment, this is it...". En ja dit was bij mij vandaag zeker zo. Na lange tijd niks meer van Pitoe gehoord te hebben, was het geduld op. Ik had trouwens nog wat gehoord van hem donderdag geweest, dus leek het mij een 'goed' idee om eens naar zijn stage te rijden vandaag, als verassing. Helaas voor mij was het geen echte leuke ervaring, ach wat zeg ik ook. Ik dacht dat heel mijn Judas historie zwaar was, gurl was I wrong...
Om te beginnen was ik al te laat aan zijn stageplaats, waardoor ik hem net had gemist. Ik besloot dan om naar zijn huis te rijden, Beze had mij namelijk verteld dat hij thuis was. Ik voelde gewoon de nood om daar naar toe te gaan, volledig weg van alle logica, volgde ik op dat moment eens mijn gevoel. De meeste zeggen ook dat je hart volgen altijd het beste is wat je kan doen, maar helaas deze hebben waarschijnlijk alleen maar leuke dingen meegemaakt. Daar stond ik dan op 5m van zijn deur geparkeerd, schraapte mijn keel en stapte vol moed uit mijn auto...
Ik zag licht branden in de garage, misschien was zijn vader thuis? Ok, ik bel niet aan, een sms dan maar. Ja ik ben thuis, maar ik wil alleen zijn Jasper, ga weg aub. Het klinkt vriendelijk niet waar? Maar denk je nu werkelijk dat ik mij ga laten afschepen? Ik wacht gewoon 10min om toch nog maar eens duidelijk te maken dat het hier niet met logica te maken heeft, maar dat ik 'voel' dat ik hier wil zijn. Stom gevoel ook, wat dacht ik nu zelf? Dat in mijn ooghoek de deur ging open gaan en hij daar ineens ging staan? Wel sorry romantische zielen onder ons, de films worden enkel afgespeeld in de cinema, dit is het echte leven. Het ging alleen maar erger 'Ga fucking weg Jasper', en dan als laatste 'Alst mij kan schelen laatk het u weten, rot nu op'.
Pauze... Wacht stil.... Hoor daar: "Krak"... Niet alleen de wind door die boom naast mij, maar samen met mijn hersenen en het hart dat ooit hard klopte valt nu echt alles uit in mijn hoofd. Ik ben op automatische piloot, wel is waar met tranen in mijn ogen weggevlamd. Boete of accident, wat kon mij het schelen... Ik had echt andere zaken aan mijn hoofd.
En neem het van mij aan, ik overdrijf echt niet. Ik hoopte dat ik het wel deed, want hier gaan we weer hoor. Net op het moment dat ik weer alles laat gebeuren en mij er eindelijk eens voor openstel gebeurd het. Net als een bliksemschicht op klare dag... Is het dan echt waar? You have to kiss a lot of frogs, to find your prince? Wel sorry maar echte kikkers doen zoiets toch niet? Of zie ik het verkeerd? Wordt iedereen weleens zo behandeld?
Ik geloof steeds meer en meer dat je altijd dezelfde mannen kiest, niet alleen was dit bij Judas zo maar blijkbaar is Pitoe geen haar beter. Helaas moet ik ook toegeven dat ik nu echt mijn gevoel in liefde kwijt ben geraakt, ik hoor u ook al denken hoor 'Laat u niet doen, de echte komt wel'. Wel sorry maar momenteel heb ik geen zin in die ouwe wijven praat. Ik lag nu liever in coma door een auto-accident, dan dat ik hier zit... Op mijn bed met al mijn gedachten die door mijn hoofd razen, wachtend op een antwoord, dat niet zal komen...
En ookal komt het, waarom moet ik mij daar iets van aan trekken? Was wat hij zei niet duidelijk genoeg? "Ga fucking weg", en zoals opnieuw zal zowel mijn bed, mijn auto nooit meer hetzelfde zijn...
Ik moet toegeven het wordt mij steeds meer duidelijker dat ik enkel op mijn blog schrijf indien ik mij minder goed voel. Pitoe is dus de bijnaam van M. dat trouwens staat voor Matheas. (ja echt zo geschreven) En zoals ik hiervoor al zei schrijf ik enkel over slechte dingen, wat wel in mijn hoofd zo is. Hoewel ik het eerst over de echte goeie dingen wil hebben, want die zijn er ook wel!
Al meer dan een maand ken ik hem nu al en ik moet echt wel toegeven dat het bij mij aan het groeien is, de liefde bedoel ik hiermee trouwens. Ik vond wel dat het in het begin eerder van zijn kant kwam, ik dacht dat het door de leeftijd kwam. Hoe ouder men is, hoe beter men weet hoe men dingen moet aanbrengen natuurlijk. Ik herinner mij trouwens nog altijd onze eerste kus, een zeer vreemde plaats wel, maar dat nam de 'magie' van het moment niet weg. Vanaf dat moment is het alleen maar sterker geworden, ook langs mijn kant. Hoe meer contact er was, hoe meer ik echt gevoelens begon te krijgen, die wel verder gingen dan hem mooi en lief vinden. Dit is zo gebleven tot eigenlijk een weekje terug...
Ik heb al verteld over zijn ex die (weer) roet in het eten komt gooien. De laatste keer dat ik bij hem was, was dit ook zo. Niet dat ik er veel last van heb, ik zet mij gewoon afzijdig, omdat ik het enerzijds niet nog moeilijker voor hem wil maken en omdat ik vind dat ik er gewoon geen zaken mee heb. Het enigste wat mij nu echt stoort is de afwezigheid van het intieme en romantische van hem naar mij toe. 'Vroeger' moest ik daar totaal geen moeite voor doen, dan bloosde ik vanaf het moment dat hij iets lief zei. En nu dat ik mezelf eindelijk realiseer dat ik verliefd ben geworden op hem en dit dan ook aan hem wil tonen, is het alsof het enkel van mijn kant komt...
En dan komt de vraag natuurlijk: 'wat moet ik nu doen?'. Ik heb mij al voorgenomen om er over te praten, een betere manier kan ik echt niet bedenken. Ik moet gewoon weten of er iets verandert is, want anders zou ik mij toch maar weer illusies maken en daar heb ik echt genoeg van. Ik geloof wel dat hij nog altijd verliefd is op mij, maar dat de situatie met zijn ex het hem eventjes moeilijk maakt.
Dus liefste Pitoe, wil je het mij gewoon eens vertellen, het maakt niet uit wat. Ik moet gewoon toegeven dat ik je graag zie, maar zolang jij dit niet tegen mij zegt of het mij duidelijk maakt, kom ik echt zot van alle gedachten in mijn hoofd. Wees zo lief als je bent en verlos mij van de demonen in mijn hoofd.
Ik denk dat ik er ver genoeg van heb, als ik nog een keer moet horen dat de ex alles komt verstoren, geloof ik echt niet meer in liefde. Net zoals Judas komt ook bij M. de ex boven water. Hoewel het deze keer wel wat anders is, maakt het mij zo kwaad dat alweer de ex ervoor moet zorgen dat wat ik voel en wil bereiken met hem, heel traag gaat. En alweer val ik in mijn oude patroon waarbij ik zoveel verwacht van iets nieuws, hoewel ik het mij niet echt kwalijk kan nemen, nu is het eindelijk wel wederzijds...
Halloween vandaag, misschien daarom dat de horror centraal kwam te staan. Ik wou er namelijk voor zorgen dat hij vandaag bij mij kwam, om samen naar paranormal activity te kijken, wat mij na lang aandringen lukte. Hij ging namelijk zijn trein nemen, om tot bij mij te komen. Helaas moest er weer iets gebeuren, waardoor ik nu alleen zit op mijn kamer. Net zoals de vorige komt ook hier de ex in het verhaal moeilijk doen. Bleek namelijk dat hij voor zijn deur stond en er voor zorgde dat M. zijn huis niet kon verlaten. Ik snap wel dat hij niet met hem in contact wil komen, hoewel ik het heel jammer vind dat zijn liefde voor mij blijkbaar niet sterk genoeg is om de confrontatie aan te gaan. Om heel eerlijk te zijn ben ik weer volledig aan het panikeren in mijn hoofd, eerst moest ik lang aandringen om hem tot hier te krijgen en dan moet zijn ex er voor zorgen dat hij het al niet meer haalt tot hier. Stiekem hoop ik nu echt dat mijn deurbel afgaat en hij toch voor mijn deur staat, of op zijn minst een smsje waarin staat dat hij het heel jammer vindt dat hij niet is gekomen. Helaas moet ik mij realiseren dat er zelf van dat smsje geen sprake is en ja ik vind dit enorm grof. Het duurt namelijk niet zo lang om die gsm te nemen en eens te laten weten dat je het wel jammer vindt dat je nu niet bij mij bent.
En hier gaan we weer, het grote drama kan beginnen. Een soort van vervolg op onze Amerikaanse film van de vorige blogs. Ik kom gewoon zot van mijn eigen gedachten, is het nu echt zo veel gevraagd om mij eens iemand te geven die doet wat ik echt wil? Ja ik ben verliefd aan het worden en ja ik wil vaker bij hem zijn. Wil je mij dit dan alstublieft gunnen? Of is het na de miserie die ik al heb meegemaakt zoveel gevraagd om mij eens even gelukkig te maken? Blijkbaar wel... Want mijn gsm zal niet meer afgaan, tot morgenochtend waarschijnlijk. En sorry dat ik het moet toegeven maar als het dan pas is, twijfel ik nog meer...
Na regen komt zonneschijn, althans dat is wat ze willen dat we geloven. Of eerder na iets negatiefs moet er wel iets positief komen. Ik ga dit ook toepassen op mijn leven, voor zover we het negatieve natuurlijk al gehad hebben. Hopelijk hebben jullie het gelezen en weten jullie met wat voor achtergrond ik verder vertel. Hoewel ik mij nu 1 dingen heb gerealiseerd, wat je ook doet, verwacht nooit teveel.
Het hele Judas verhaal heeft al plaatsgenomen boven op de boekenplank, in de hoop dat het daar met stof zal verdwijnen in mijn geheugen, hoewel ik daar nog altijd niet zeker van ben, maar goed we blijven het onszelf maar wijsmaken. Ik heb nu de perfecte afleiding, niet alleen de universiteit, mijn vrienden maar nu ook een hem. Ik heb nog niet echt een bijnaam gevonden dus wordt het een simpele 'M'. Ik geef het wel niet graag toe waar ik hem heb 'ontmoet', een chatbox voor homo's? Bedoel dat is niet echt een leuke ontmoetingsplaats. Tot ik er dan achterkwam dat er heel veel mensen zijn die daar heel leuke mensen leren kennen, dus moet ik mij op zich nergens voor schamen.
Ik schaam mij dus ook niet, ik vind namelijk dat het hoogst tijd werd dat die verschrikkelijke periode eens werd vervangen door een leuke en vooral schattige periode (ik ben nu naar hem aan het kijken via skype en kan mijn lach niet inhouden!). Hoe is het ook mogelijk dat iemand van 20 zo schattig kan zijn, als je dat dan vergelijkt met mij natuurlijk. Is het raar dat ik zo veel vertel tegen hem, dat ik mij zelf goed voel samen met hem, terwijl ik op zich simpel weg niks van hem weet? En dan stop ik mezelf net op tijd, want wat ik uit mijn vorige ervaringen heb geleerd is dat ik vooral niet te veel moet nadenken, want daar gaat het dan uiteraard mis.
Ik doe het dan ook niet meer, want anders gaat het toch maar fout. Het enigste dat ik zeker weet is dat ik hem mooi, lief, schattig vind en hij dat van mij ook denkt. Het enigste dat ik nu verwacht is dat als we elkaar in het echt zien, dit ook zo blijft. Waarschijnlijk is het nu zaterdag zo ver, de eerste 'date', als je dat al zo kan noemen.
Gospel of evangelie betekent blijde boodschap, ik moet u al teleurstellen wat ik nu ga schrijven is allesbehalve een blijde boodschap of is het eigenlijk toch wel?
We gaan weer verder, net zoals in het echte evangelie wordt ook in mijn blog hier Judas afgeschilderd als verrader, wat volgens sommige wel degelijk zo is, maar volgens mijn hart is het toch niet zo. We brengen u terug op de hoogte waar het geëindigd is, er is trouwens nog veel gebeurd wat u niet weet. Ik hou het wel kort, het komt er op neer dat op een avond Judas bij mij kwam, wat eindigde met lichamelijk contact en kussen. Er was sprake van 'liefde', tot het afscheid... Ik voelde gewoon dat hij er al spijt van had, het was zelf nodig om een kus uit hem te sleuren, wat mijn vermoede alleen maar bevestigde en effectief 2 dagen later kreeg ik een sms dat hij het niet erg vond dat hij mij gekust had, maar het volgens hem het verkeerde moment was. Nog een paar dagen later krijg ik, voor mijn reis, een sms dat hij mij graag ziet maar nog altijd verliefd is op zijn ex. Hij wil zijn hart wel openzetten voor mij, maar wil nog wachten tot hij Pieter vergeten is en ja 'Ik zie je graag'.
Hier gaan we weer zoals altijd moet het weer bij mij slecht gaan, is het dan zo moeilijk om u hart te volgen? Want sorry maar ookal zit je nog een deel met je ex in je hoofd, mij maak je niet wijs dat hij niks voor mij voelt of wil voelen. Ik ben op zich maar voor 1 ding bang, dat hij weeral samen gaat met Pieter, uit veiligheid/liefde. Want nogmaals, na 2 keer uit elkaar te gaan, wil dat dan echt niks zeggen?
Ik wil hem gewoon in zijn gezicht kijken en alles uit zich sleuren, zeg mij nu voor eens en altijd waar het op staat. Wees EERLIJK en heb ook respect voor mij. Ik wil wachten, ik wil wachten op hem, maar owee als hij mij nog eens verraad, dan weet ik echt niet of ik nog kan geloven in liefde. Ik weet dat dit mega dramatisch klinkt, maar geef toe.
Het lot... Op zich geloof ik er niet echt in, maar als je er goed over na denkt, de dingen die ons overkomen, gebeuren ze om een reden? Alles wat we hebben meegemaakt, liefde, relaties, vriendschappen, ruzies, werken,... zorgen die ervoor dat we het lot volgen, wat de wereld voor ons in petto heeft? Want stel dat ze niet gebeuren, wat dan?
Goed hier gaan we weer, gisteren was het zo ver Judas kwam langs... Ik wist goed genoeg dat het uit was tussen hem en Pieter, maar op zich was ik het niet zeker. Hij heeft het wel bevestigd, het maakte mij op zich niet echt blij, ok ik had 'vrij spel' maar ik speelde toch al lang niet meer mee, dus het maakte niet echt uit... Hij was zo eerlijk, zo grappig en gewoon zo mooi. Hoewel ik de Amerikaanse film haat en de witte prins niet voor mijn deur zal komen staan, blijf ik stiekem hopen dat het mij wel gaat overkomen. Toen ik in zijn ogen keek, bleef ik maar denken, wil je nu gewoon zeggen dat je mij graag ziet Judas, ik wil het gewoon horen. Maar ik heb een goede raad gekregen om spontaan te zijn, wat mij alleen maar ten goede gekomen is. Het was gewoon super wat het altijd is als we elkaar zagen. Gewoon simpel, grappig en sociaal. Om dan effectief op mijn bed te eindigen, waar ik mij thuis voel, voelde het alsof we samen in dat bed horen en gewoon elk moment ons gingen omkleden en gingen slapen. We zijn geeindigd, na een bezoek aan de nachtwinkel, aan mijn achterdeur, om afscheid te nemen. Het moment was daar niet, zoals in de film, een kus aan de deur... Maar stop maar al met de fantasie, want ik heb het niet gedaan. Ik wist goed genoeg dat dit het moment niet was, uit respect naar hem omdat het uit was voor de 2de keer. Ik kon het niet over mijn hart krijgen om dan passioneel mijn lippen tegen de zijne te brengen. Maar om dan spontaan te blijven, heb ik hem gestuurd dat ik hem effectief wou kussen. Hij wist het en vond dat ik de juist keuze had gemaakt, hij wou ook wachten, nog langer voor mij, niet zo lang voor hem, als je het eigenlijk bekijkt.
En nu is het aan u lezer, ik heb al genoeg mensen ingeschakeld om mij raad te geven. Wat gebeurt er nu? Volgens het lot of volgens de film? Maar ik wil weten wat er volgens u gebeurd. Laat het mij maar weten, wie weet ben je wel juist en maak je mijn dag (leven).
Veel moeten werken afgelopen dagen, het heeft mij op zich wel geholpen om mijn gedachten volledig te verzetten. Als je namelijk dagelijks 12u moet werken, dan ben je maar op 1 ding gefocust. Nu eindelijk nog eens een paar dagen thuis, tijd om mijn leven verder te zetten. Grote beslissingen nemen, die ervoor moeten zorgen dat mijn toekomst er rooskleurig gaat uitzien.
Om te beginnen moet ik mij inschrijven aan de universiteit van Gent, pedagogische wetenschappen zal het worden. Ik zie het wel volledig zitten, heb al eens in de boeken van het eerste jaar gekeken en ze stonden mij wel aan. Ik hoop nu alleen maar dat het zo is en dat ik de richting ook effectief graag doe. Het volgende is mij voorbereiden op mijn reis samen met Riri, niet dat ik veel nodig zal hebben, maar om nog eens samen te gaan shoppen zou wel super zijn. Die reis zal de perfecte afsluiter worden van de lange vakantie, dat moet gewoon. Ik ben ervan overtuigd dat het wel zal lukken, anders zou ik ze nooit geboekt hebben. 2 verjaardagen volgen er nog, beide 18de verjaardag, beide van mijn beste vriendinnen. Ik wil ze dan ook dé beste kado geven dat ik maar kan bedenken, ik heb al een paar ideetjes nu maar hopen dat ik alles in praktijk kan brengen en dat ze er gelukkig mee zijn, hoewel dat wel geen probleem zal zijn.
Maar ik weet goed genoeg dat ik niet zomaar terug ben beginnen schrijven aan deze blog, zoals gedacht gaat de Amerikaanse film verder. De zomervakantie loopt op zijn einde en ik heb nog altijd nood aan antwoorden op mijn vragen. Hoewel ik eigenlijk niet zeker ben of ik het wel wil weten en tegelijkertijd overtuigd ben dat ik ze wel wil horen. Er is trouwens nog een nieuwe wending in het spel, voor zover ik denk en lees zou het terug gedaan zijn tussen Judas en zijn lief. Ik ben er sterk van overtuigd... Wat wil ik dan nu bereiken? Is het de bedoeling dat ik het 'spel' verder speel, nu mijn tegenstander (waarschijnlijk) verloren heeft? Het enigste dat ik weet is dat ik hem sowieso nog eens wil zien, misschien zelf meer dan 1 keer en dat ik hem een goed afscheid kan geven voor hij vertrekt naar Brussel om daar te gaan studeren. Ik ben trouwens bang dat vanaf hij daar studeert het contact zal dalen tot een minimum, iets wat ik echt niet wil. Dus geloof ik dat het contact niet zal dalen als ik er nu voor zorg dat we nog samen mooie/gezellige momenten beleven.
Ik zit trouwens klaar om een bericht te sturen, gewoon heel simpel 'Judas wat scheelt er?'. Om antwoorden te krijgen of gewoon een simpele reactie. Alles is goed om mij er toch maar van te overtuigen dat het nog altijd goed gaat tussen ons, of we nu nog het spel spelen of niet dat maakt niet uit...
Gelukkig heeft elke kamer, hoe donker dan ook een lichtschakelaar. Ook deze heeft er een, het zorgt er namelijk voor dat er licht komt op de situatie waar we ons nu in bevinden. Ik ga verder op de blog "Judas" want onze Amerikaanse film is nog lang niet afgelopen...
De dag na de fameuze sms kreeg ik er nog 1: Voelt ge u al wa beter? Wa dacht hij nu zelf? Niet alleen zag ik de liefde vlak voor mijn ogen verdwijnen, ook heb ik moeten afscheid nemen van mijn meme, die jarenlang alles voor mij betekende. Ik was een compleet wrak op dat moment, ik had gewoon niemand meer. Een echte dramaqueen, misschien, maar voelde mij echt wel zo op dat moment, want zoals altijd moet het mij weer overkomen.
Vrijdag 15juli was het mijn verjaardag, na een week was ik er over, want op zich hadden we nooit iets gehad samen, dus was hij vrij om te kiezen. Ik was van plan om het simpel te houden, enkel de mensen die ik echt wou, konden langskomen om samen met mij taart te eten en ons gewoon te amuseren. We waren met 4: Ik, Diva (bff), Maya en Judas was er ook bij. Na overleg met Diva, had ik besloten om het dan toch maar te wagen. Er was een gat gekomen in mijn leven en ik had geen zin om dit zo te laten. Ik had ook afgesproken met Riri, een echte Gay Best Friend, om samen naar de laatste Harry Potter film te gaan. Ook hem heb ik het eerst gevraagd of het ok was dat Judas meeging. De dag was snel daar Diva was als eerste gekomen, met ballonnen en toeters, daarna volgde Maya, samen begonnen we al aan de taart want Judas was laat... Tot hij er was, een echte schok ging door mijn lichaam, want hoe ging ik effectief reageren? Ik beelde het mij wel allemaal maar in want het ging super vlot. Dan volgde de cadeau's, wat ik totaal niet verwacht had, Diva had samengelegd met mijn andere BFF om mij een photoshoot te geven! Maya had geld bij en Judas had speciaal voor mij magneten gemaakt. Het feestje kwam dan tot zijn einde, Diva en Maya vertrokken en ik was alleen met Judas om samen te vertrekken naar Harry Potter. Goeie film, teleurstellend einde, maar een zalige sfeer, een echte Gays@the movies. Het kon gewoon niet beter...
Dus had ik het mij allemaal ingebeeld? Hoewel hij niet mijn lief is geworden, mag ik blij zijn dat er nog steeds een goed contact is tussen ons. Maar tussen ons gezegd en gezwegen weten we allebei dat ik nog steeds verliefd op hem ben en het moment in stilte afwacht tot wanneer hij gewoon tegen mij zegt: "Ik zie u graag". Ookal weet ik maar al te goed dat dit moment er ook helemaal niet kan komen, toch blijven hopen... Ik verlaat dan ook deze kamer met een zucht van opluchting, ga door de deur naar buiten en zeg nogmaals 'Judas' om ze terug op slot te doen. Ik heb nu twee kamers voor hem, eentje voor en eentje na en de kamer met alles erna is veel leuker om binnen te stappen, geloof mij.
De deur is zwart geschilderd, het is de enigste in de gang waarop een code hangt, eigenlijk is het een wachtwoord. Ik twijfel om ze te openen, om deze herinneringen nog eens boven te halen, heb ik een portie moed nodig. "Judas" zeg ik met een twijfel, het slot gaat open, de zwarte deur met 'Cedric' op gaat open. Zijn we er klaar voor?
Vrijdag de 13de 2011, het feestje van Phebe, zalig feestje trouwens, goede muziek, goede sfeer, leuke mensen, meer moet dat niet zijn. Ik was er samen met een paar mensen van mijn school, we hebben onze reputatie hoog gehouden en bewezen aan iedereen hoe je je moet amuseren. Tot het moment daar was, een jongen botste 'toevallig' tegen mij, nadat hij aan een van mijn vriendinnen had gevraagd of ik ook homo was. Doen alsof ik het niet had gehoord, liet ik het maar gebeuren, hij was niet alleen knap maar blijkbaar nog sociaal ook. Op het einde van de avond werd dit duidelijk, toen ik moest wachten op mijn mama om mij te komen halen, ging hij samen met mij naar buiten, om samen te wachten. Alcohol was de domper die avond, hij had teveel gedronken, hij wou mij kussen, maar beleefd heb ik toch maar geweigerd. In deze situatie ging het gewoon niet. Een foute keuze of niet, het was mijn beslissing, ik vroeg dan ook zijn nummer. Nadat hij voor mij vertrok met zijn vriendinnen, moest ik nog alleen wachten, maar het smsen met hem hielp de tijd een groot stuk vooruit.
Een hele week mee zitten smsen, alles liep gewoon weg perfect. Het moment was daar dan ook vlug voor we onze eerste 'date' hadden, een picknick hadden we samen besloten. Hij had een auto en was op weg om mij te komen halen, met mijn 2 rugzakken vol eten, drinken en muziek stond ik nerveus te wachten tot ik een auto voor mijn huis zag stoppen. Voor ik het wist zat ik samen met hem in de auto, op weg naar een pleintje in de buurt om daar onze picknick te houden. Om de sfeer erin te brengen, nadat we waren aangekomen, nam ik mijn box en zette de muziek van mijn iPhone aan. Een perfecte date, net zoals in de film. Ik beschrijf dan ook graag dé belangrijkste scène van deze kortfilm.
Samen liggen we daar naast elkaar, in het gras, met de muziek op de achtergrond. De hoofden draaien naar elkaar toe, een grote staar periode volgt, je voelt de energie zich opborrelen in je lichaam en hoewel dit het perfecte moment was om de eerste kus met elkaar te hebben, heb ik tot mijn grote spijt het niet gedaan. Waarom weet ik niet, het leek mij beter om niks te overhaasten, want op zich, wat weet ik van die jongen?
Weer een enorm lange sms periode volgde, meer en meer intiem, het kwam erop neer dat hij mij graag zag en ik hem ook. Net zoals in de film zaten we nu op het hoogte punt, als trouwe kijker weten we dus zeker dat nu het keerpunt komt en geloof mij het komt...
Vier dagen, nog maar een goede 2 weken geleden, hoorde ik niks meer van hem, totaal niks meer. Tot op mijn eerste rijlijs, kreeg ik een bericht van hem, ik heb het nog altijd staan op mijn iPhone. "Sorry dat ik zo lang niks meer van mij heb laten horen, maar ik ben terug samen met Pieter en ik was te beschaamd om het u te vertellen. Echt waar sorry!"
Voor de duidelijkheid, Pieter is dus zijn ex. Ik wist al vroeger dat hij terug contact aan het opnemen was met Cedric, maar om dan zo een bericht te krijgen, dat had ik niet zien aankomen.
Realiseer u ook dat in deze week, mijn oma is overleden en het volgende week mijn verjaardag was... Het kon gewoon niet beter zijn, mijn leven had nu echt zijn dieptepunt bereikt.
Door ging dus mijn perfecte Amerikaanse film, die zich nu in het dieptepunt bevindt. Het vervolg komt nog. Ik hoop dat u samen met mij ook hoopt op een happy end? Hoewel ik niet zeker weet of die er nog wel zit aan te komen, zoals bij zovelen is liefde zowel ingewikkeld als verschrikkelijk lastig. (Voor sommigen toch)
Daar ga ik dan, door de gangen in mijn hoofd, op elke deur die ik tegenkom staat een naam van een persoon. De ene deur spreekt mij al meer aan dan de andere, sommige zijn op slot (dingen om te vergeten) de anderen hebben een code (enkel opendoen in geval van nood). Vandaag ga ik samen met u door de deur met de naam 'Laurent' op.
Om u op de hoogte te stellen gaan we terug naar het derde middelbaar. Ik doe Economie-Wiskunde en ga de wiskunde les binnen, vol spanning want op zich ben ik hierin niet goed en daar is hij dan de knapste jongen die ik op school al ben tegengekomen. Ik ga er geen gesprek mee aan, want ik ken hem totaal niet. Ik praat er pas tegen op msn, hoe ik of hij aan mijn mailadres komt weet ik niet, maar het was wel goed meegenomen. Pas op het einde van het jaar gaan we met een paar gaan lasershooten, Laurent was er ook bij. Of ik het nu wou of niet, het contact was super tussen ons precies of we elkaar al meer dan 3jaar kende, terwijl het maar 3maand was. Op slag verliefd zou ik zo zeggen.
Uiteraard wist ik ook wel dat hij geen homo was, maar men mag toch proberen of niet? Het contact is dan verminderd, vermeerderd tot vandaag. In de periode dat we elkaar kenden heeft hij mij alles verteld, op wie hij verliefd was, met wie hij seks wou, met wie hij seks heeft gehad, etc... Super vond ik het, gewoon praten over zijn leven en wat er door zijn gedachten ging. Ik ben zo iemand, ik luister graag en geef mijn mening en meestal help ik de mensen dan ook nog.
Tot op die ene dag, het was bijna onze 100dagen en ik ging samen met hem een lied componeren. Het lied is er niet van gekomen, véél te moeilijk, maar op die dag maakte ik mijn meest emotionele ervaring mee. Hij weet dat ik homo ben en dat ik nog verliefd op hem ben geweest, hij had er totaal geen problemen mee, hij vond mij gewoon leuk en dat was het enige wat telde. Tot we dan weer het hoofdstuk homo hadden bereikt, hij zei letterlijk: "Ik heb niks tegen homo's é Jasper, echt niet. Maar ik snap het gewoon niet, ik zou het gewoon niet kunnen op jongens vallen. Dat is het enigste dat ik niet 'goed' vindt aan u."
Een pijl ging recht door mijn hart, pijn, zo veel pijn... Op nog geen 5 min stond ik thuis, ben in mijn zetel gaan zitten, heb mijn muziek aangezet en heb een vol halfuur geweend, gewoon zomaar... Ik was niet verdrietig, gewoon emotioneel. Het hoofdstuk Laurent was voorgoed voorbij. Ik was er wel direct over, ik wist het uiteraard al dat het nooit iets zou worden tussen ons. Sindsdien kom ik nog altijd heel goed met hem overeen, zelf met zijn lief. Dus ookal was dat een heel emotionele ervaring voor mij, het is nu eenmaal zo en het is goed zo.
Volgende keer ga ik een andere deur binnen, een deur met een code. Ik hoop alleen maar dat ik de code nog weet of wil ik ze juist zo vlug mogelijk vergeten?
Een echte tweestrijd zou je wel denken bij het lezen van de titel, maar ik moet toegeven dat is het eigenlijk nooit geweest. Ik ben gewoon uitgegroeid tot iemand anders en bij daar heel blij mee. Als Jasper zou ik nooit zover gestaan hebben dan dat ik nu sta als Japsie. Ik heb mijn dromen gevolgd en eens mijn goesting gedaan en voor mij was dat al een hele prestatie.
Om een paar voorbeelden te geven zal ik maar vertellen wie ik ben, om jullie volledig op de hoogte te stellen. Ik ga dus door het leven als Jasper, een jongen (homo) van 18jaar die in september moet gaan studeren. Op zich niks speciaal, hoeveel zijn er wel niet zoals mij? Wel dat is het hem juist, ik ben niet meer die Jasper waar iedereen mij voor aanziet, Japsie is het nu. Nadat ik volledig uit de kast ben gekomen, voelde ik mij steeds vrijer worden en durfde ik meer aan. Ik heb nieuwe mensen leren kennen, ik heb oude mensen mijn leven zien verlaten en heb al heel veel nieuwe ervaringen meegemaakt. Ik zal de meeste wel met jullie overlopen, maar ik heb geen zin om in mijn eerste blog alles al te vertellen. Ik moet trouwens nog eens goed nadenken hoe ik al die zaken ga verwoorden, zodat de 'boodschap' toch goed overkomt.
Voor nu ga ik mijn 'homozijn' een beetje toelichten, op zich is het gewoon wat jullie denken ik val op jongens en zie mij later met een man samenwonen en dan liefst nog met een kindje erbij. Als jullie hier al niet tegenkunnen dan stel ik voor dat jullie mijn blog verlaten, want al mijn andere verhalen en ervaringen zullen gaan over jongens. Degene die hier geen enkel probleem mee hebben, dank u hiervoor, jullie weten niet hoe moeilijk het is om als homo door het leven te gaan. Pas op ik ben nog nooit aangevallen geweest, maar alle blikken en vooroordelen die al naar mijn hoofd zijn geslingerd hebben mij wel degelijk beïnvloed.
Hierbij sluit ik dan ook mijn eerste blog al af, ik zit nog vol inspiratie maar ga nog wat wachten met alles te delen. Ik ga deze blog dus gebruiken als dagboek, hoewel ik nog een echt dagboek heb, voel ik dat een blog toch nog iets meer voor mij is. Ik wil reacties op wat ik heb meegemaakt of denk, om een soort van bevestiging te krijgen. Het klinkt nu allemaal nog wat vaag, voor mij ook trouwens, ik ben geen makkelijk persoon, hoewel men denkt dat ik juist wel zo ben.
