“I am good, but not an angel. I do sin, but I am not the devil. I am just a small girl in a big world trying to find someone to love.”
Over mijzelf
Ik ben Jasper, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Japsie.
Ik ben een man en woon in (België) en mijn beroep is Student Pedagogische Wetenschappen.
Ik ben geboren op 15/07/1993 en ben nu dus 31 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Dans, koken (bakken).
Rondvraag / Poll
Hoe voel jij je nu?
De Roze muis in de Massa
31-10-2011
The EX-files
Ik denk dat ik er ver genoeg van heb, als ik nog een keer moet horen dat de ex alles komt verstoren, geloof ik echt niet meer in liefde. Net zoals Judas komt ook bij M. de ex boven water. Hoewel het deze keer wel wat anders is, maakt het mij zo kwaad dat alweer de ex ervoor moet zorgen dat wat ik voel en wil bereiken met hem, heel traag gaat. En alweer val ik in mijn oude patroon waarbij ik zoveel verwacht van iets nieuws, hoewel ik het mij niet echt kwalijk kan nemen, nu is het eindelijk wel wederzijds...
Halloween vandaag, misschien daarom dat de horror centraal kwam te staan. Ik wou er namelijk voor zorgen dat hij vandaag bij mij kwam, om samen naar paranormal activity te kijken, wat mij na lang aandringen lukte. Hij ging namelijk zijn trein nemen, om tot bij mij te komen. Helaas moest er weer iets gebeuren, waardoor ik nu alleen zit op mijn kamer. Net zoals de vorige komt ook hier de ex in het verhaal moeilijk doen. Bleek namelijk dat hij voor zijn deur stond en er voor zorgde dat M. zijn huis niet kon verlaten. Ik snap wel dat hij niet met hem in contact wil komen, hoewel ik het heel jammer vind dat zijn liefde voor mij blijkbaar niet sterk genoeg is om de confrontatie aan te gaan. Om heel eerlijk te zijn ben ik weer volledig aan het panikeren in mijn hoofd, eerst moest ik lang aandringen om hem tot hier te krijgen en dan moet zijn ex er voor zorgen dat hij het al niet meer haalt tot hier. Stiekem hoop ik nu echt dat mijn deurbel afgaat en hij toch voor mijn deur staat, of op zijn minst een smsje waarin staat dat hij het heel jammer vindt dat hij niet is gekomen. Helaas moet ik mij realiseren dat er zelf van dat smsje geen sprake is en ja ik vind dit enorm grof. Het duurt namelijk niet zo lang om die gsm te nemen en eens te laten weten dat je het wel jammer vindt dat je nu niet bij mij bent.
En hier gaan we weer, het grote drama kan beginnen. Een soort van vervolg op onze Amerikaanse film van de vorige blogs. Ik kom gewoon zot van mijn eigen gedachten, is het nu echt zo veel gevraagd om mij eens iemand te geven die doet wat ik echt wil? Ja ik ben verliefd aan het worden en ja ik wil vaker bij hem zijn. Wil je mij dit dan alstublieft gunnen? Of is het na de miserie die ik al heb meegemaakt zoveel gevraagd om mij eens even gelukkig te maken? Blijkbaar wel... Want mijn gsm zal niet meer afgaan, tot morgenochtend waarschijnlijk. En sorry dat ik het moet toegeven maar als het dan pas is, twijfel ik nog meer...
Na regen komt zonneschijn, althans dat is wat ze willen dat we geloven. Of eerder na iets negatiefs moet er wel iets positief komen. Ik ga dit ook toepassen op mijn leven, voor zover we het negatieve natuurlijk al gehad hebben. Hopelijk hebben jullie het gelezen en weten jullie met wat voor achtergrond ik verder vertel. Hoewel ik mij nu 1 dingen heb gerealiseerd, wat je ook doet, verwacht nooit teveel.
Het hele Judas verhaal heeft al plaatsgenomen boven op de boekenplank, in de hoop dat het daar met stof zal verdwijnen in mijn geheugen, hoewel ik daar nog altijd niet zeker van ben, maar goed we blijven het onszelf maar wijsmaken. Ik heb nu de perfecte afleiding, niet alleen de universiteit, mijn vrienden maar nu ook een hem. Ik heb nog niet echt een bijnaam gevonden dus wordt het een simpele 'M'. Ik geef het wel niet graag toe waar ik hem heb 'ontmoet', een chatbox voor homo's? Bedoel dat is niet echt een leuke ontmoetingsplaats. Tot ik er dan achterkwam dat er heel veel mensen zijn die daar heel leuke mensen leren kennen, dus moet ik mij op zich nergens voor schamen.
Ik schaam mij dus ook niet, ik vind namelijk dat het hoogst tijd werd dat die verschrikkelijke periode eens werd vervangen door een leuke en vooral schattige periode (ik ben nu naar hem aan het kijken via skype en kan mijn lach niet inhouden!). Hoe is het ook mogelijk dat iemand van 20 zo schattig kan zijn, als je dat dan vergelijkt met mij natuurlijk. Is het raar dat ik zo veel vertel tegen hem, dat ik mij zelf goed voel samen met hem, terwijl ik op zich simpel weg niks van hem weet? En dan stop ik mezelf net op tijd, want wat ik uit mijn vorige ervaringen heb geleerd is dat ik vooral niet te veel moet nadenken, want daar gaat het dan uiteraard mis.
Ik doe het dan ook niet meer, want anders gaat het toch maar fout. Het enigste dat ik zeker weet is dat ik hem mooi, lief, schattig vind en hij dat van mij ook denkt. Het enigste dat ik nu verwacht is dat als we elkaar in het echt zien, dit ook zo blijft. Waarschijnlijk is het nu zaterdag zo ver, de eerste 'date', als je dat al zo kan noemen.
Gospel of evangelie betekent blijde boodschap, ik moet u al teleurstellen wat ik nu ga schrijven is allesbehalve een blijde boodschap of is het eigenlijk toch wel?
We gaan weer verder, net zoals in het echte evangelie wordt ook in mijn blog hier Judas afgeschilderd als verrader, wat volgens sommige wel degelijk zo is, maar volgens mijn hart is het toch niet zo. We brengen u terug op de hoogte waar het geëindigd is, er is trouwens nog veel gebeurd wat u niet weet. Ik hou het wel kort, het komt er op neer dat op een avond Judas bij mij kwam, wat eindigde met lichamelijk contact en kussen. Er was sprake van 'liefde', tot het afscheid... Ik voelde gewoon dat hij er al spijt van had, het was zelf nodig om een kus uit hem te sleuren, wat mijn vermoede alleen maar bevestigde en effectief 2 dagen later kreeg ik een sms dat hij het niet erg vond dat hij mij gekust had, maar het volgens hem het verkeerde moment was. Nog een paar dagen later krijg ik, voor mijn reis, een sms dat hij mij graag ziet maar nog altijd verliefd is op zijn ex. Hij wil zijn hart wel openzetten voor mij, maar wil nog wachten tot hij Pieter vergeten is en ja 'Ik zie je graag'.
Hier gaan we weer zoals altijd moet het weer bij mij slecht gaan, is het dan zo moeilijk om u hart te volgen? Want sorry maar ookal zit je nog een deel met je ex in je hoofd, mij maak je niet wijs dat hij niks voor mij voelt of wil voelen. Ik ben op zich maar voor 1 ding bang, dat hij weeral samen gaat met Pieter, uit veiligheid/liefde. Want nogmaals, na 2 keer uit elkaar te gaan, wil dat dan echt niks zeggen?
Ik wil hem gewoon in zijn gezicht kijken en alles uit zich sleuren, zeg mij nu voor eens en altijd waar het op staat. Wees EERLIJK en heb ook respect voor mij. Ik wil wachten, ik wil wachten op hem, maar owee als hij mij nog eens verraad, dan weet ik echt niet of ik nog kan geloven in liefde. Ik weet dat dit mega dramatisch klinkt, maar geef toe.
Het lot... Op zich geloof ik er niet echt in, maar als je er goed over na denkt, de dingen die ons overkomen, gebeuren ze om een reden? Alles wat we hebben meegemaakt, liefde, relaties, vriendschappen, ruzies, werken,... zorgen die ervoor dat we het lot volgen, wat de wereld voor ons in petto heeft? Want stel dat ze niet gebeuren, wat dan?
Goed hier gaan we weer, gisteren was het zo ver Judas kwam langs... Ik wist goed genoeg dat het uit was tussen hem en Pieter, maar op zich was ik het niet zeker. Hij heeft het wel bevestigd, het maakte mij op zich niet echt blij, ok ik had 'vrij spel' maar ik speelde toch al lang niet meer mee, dus het maakte niet echt uit... Hij was zo eerlijk, zo grappig en gewoon zo mooi. Hoewel ik de Amerikaanse film haat en de witte prins niet voor mijn deur zal komen staan, blijf ik stiekem hopen dat het mij wel gaat overkomen. Toen ik in zijn ogen keek, bleef ik maar denken, wil je nu gewoon zeggen dat je mij graag ziet Judas, ik wil het gewoon horen. Maar ik heb een goede raad gekregen om spontaan te zijn, wat mij alleen maar ten goede gekomen is. Het was gewoon super wat het altijd is als we elkaar zagen. Gewoon simpel, grappig en sociaal. Om dan effectief op mijn bed te eindigen, waar ik mij thuis voel, voelde het alsof we samen in dat bed horen en gewoon elk moment ons gingen omkleden en gingen slapen. We zijn geeindigd, na een bezoek aan de nachtwinkel, aan mijn achterdeur, om afscheid te nemen. Het moment was daar niet, zoals in de film, een kus aan de deur... Maar stop maar al met de fantasie, want ik heb het niet gedaan. Ik wist goed genoeg dat dit het moment niet was, uit respect naar hem omdat het uit was voor de 2de keer. Ik kon het niet over mijn hart krijgen om dan passioneel mijn lippen tegen de zijne te brengen. Maar om dan spontaan te blijven, heb ik hem gestuurd dat ik hem effectief wou kussen. Hij wist het en vond dat ik de juist keuze had gemaakt, hij wou ook wachten, nog langer voor mij, niet zo lang voor hem, als je het eigenlijk bekijkt.
En nu is het aan u lezer, ik heb al genoeg mensen ingeschakeld om mij raad te geven. Wat gebeurt er nu? Volgens het lot of volgens de film? Maar ik wil weten wat er volgens u gebeurd. Laat het mij maar weten, wie weet ben je wel juist en maak je mijn dag (leven).
Veel moeten werken afgelopen dagen, het heeft mij op zich wel geholpen om mijn gedachten volledig te verzetten. Als je namelijk dagelijks 12u moet werken, dan ben je maar op 1 ding gefocust. Nu eindelijk nog eens een paar dagen thuis, tijd om mijn leven verder te zetten. Grote beslissingen nemen, die ervoor moeten zorgen dat mijn toekomst er rooskleurig gaat uitzien.
Om te beginnen moet ik mij inschrijven aan de universiteit van Gent, pedagogische wetenschappen zal het worden. Ik zie het wel volledig zitten, heb al eens in de boeken van het eerste jaar gekeken en ze stonden mij wel aan. Ik hoop nu alleen maar dat het zo is en dat ik de richting ook effectief graag doe. Het volgende is mij voorbereiden op mijn reis samen met Riri, niet dat ik veel nodig zal hebben, maar om nog eens samen te gaan shoppen zou wel super zijn. Die reis zal de perfecte afsluiter worden van de lange vakantie, dat moet gewoon. Ik ben ervan overtuigd dat het wel zal lukken, anders zou ik ze nooit geboekt hebben. 2 verjaardagen volgen er nog, beide 18de verjaardag, beide van mijn beste vriendinnen. Ik wil ze dan ook dé beste kado geven dat ik maar kan bedenken, ik heb al een paar ideetjes nu maar hopen dat ik alles in praktijk kan brengen en dat ze er gelukkig mee zijn, hoewel dat wel geen probleem zal zijn.
Maar ik weet goed genoeg dat ik niet zomaar terug ben beginnen schrijven aan deze blog, zoals gedacht gaat de Amerikaanse film verder. De zomervakantie loopt op zijn einde en ik heb nog altijd nood aan antwoorden op mijn vragen. Hoewel ik eigenlijk niet zeker ben of ik het wel wil weten en tegelijkertijd overtuigd ben dat ik ze wel wil horen. Er is trouwens nog een nieuwe wending in het spel, voor zover ik denk en lees zou het terug gedaan zijn tussen Judas en zijn lief. Ik ben er sterk van overtuigd... Wat wil ik dan nu bereiken? Is het de bedoeling dat ik het 'spel' verder speel, nu mijn tegenstander (waarschijnlijk) verloren heeft? Het enigste dat ik weet is dat ik hem sowieso nog eens wil zien, misschien zelf meer dan 1 keer en dat ik hem een goed afscheid kan geven voor hij vertrekt naar Brussel om daar te gaan studeren. Ik ben trouwens bang dat vanaf hij daar studeert het contact zal dalen tot een minimum, iets wat ik echt niet wil. Dus geloof ik dat het contact niet zal dalen als ik er nu voor zorg dat we nog samen mooie/gezellige momenten beleven.
Ik zit trouwens klaar om een bericht te sturen, gewoon heel simpel 'Judas wat scheelt er?'. Om antwoorden te krijgen of gewoon een simpele reactie. Alles is goed om mij er toch maar van te overtuigen dat het nog altijd goed gaat tussen ons, of we nu nog het spel spelen of niet dat maakt niet uit...
Gelukkig heeft elke kamer, hoe donker dan ook een lichtschakelaar. Ook deze heeft er een, het zorgt er namelijk voor dat er licht komt op de situatie waar we ons nu in bevinden. Ik ga verder op de blog "Judas" want onze Amerikaanse film is nog lang niet afgelopen...
De dag na de fameuze sms kreeg ik er nog 1: Voelt ge u al wa beter? Wa dacht hij nu zelf? Niet alleen zag ik de liefde vlak voor mijn ogen verdwijnen, ook heb ik moeten afscheid nemen van mijn meme, die jarenlang alles voor mij betekende. Ik was een compleet wrak op dat moment, ik had gewoon niemand meer. Een echte dramaqueen, misschien, maar voelde mij echt wel zo op dat moment, want zoals altijd moet het mij weer overkomen.
Vrijdag 15juli was het mijn verjaardag, na een week was ik er over, want op zich hadden we nooit iets gehad samen, dus was hij vrij om te kiezen. Ik was van plan om het simpel te houden, enkel de mensen die ik echt wou, konden langskomen om samen met mij taart te eten en ons gewoon te amuseren. We waren met 4: Ik, Diva (bff), Maya en Judas was er ook bij. Na overleg met Diva, had ik besloten om het dan toch maar te wagen. Er was een gat gekomen in mijn leven en ik had geen zin om dit zo te laten. Ik had ook afgesproken met Riri, een echte Gay Best Friend, om samen naar de laatste Harry Potter film te gaan. Ook hem heb ik het eerst gevraagd of het ok was dat Judas meeging. De dag was snel daar Diva was als eerste gekomen, met ballonnen en toeters, daarna volgde Maya, samen begonnen we al aan de taart want Judas was laat... Tot hij er was, een echte schok ging door mijn lichaam, want hoe ging ik effectief reageren? Ik beelde het mij wel allemaal maar in want het ging super vlot. Dan volgde de cadeau's, wat ik totaal niet verwacht had, Diva had samengelegd met mijn andere BFF om mij een photoshoot te geven! Maya had geld bij en Judas had speciaal voor mij magneten gemaakt. Het feestje kwam dan tot zijn einde, Diva en Maya vertrokken en ik was alleen met Judas om samen te vertrekken naar Harry Potter. Goeie film, teleurstellend einde, maar een zalige sfeer, een echte Gays@the movies. Het kon gewoon niet beter...
Dus had ik het mij allemaal ingebeeld? Hoewel hij niet mijn lief is geworden, mag ik blij zijn dat er nog steeds een goed contact is tussen ons. Maar tussen ons gezegd en gezwegen weten we allebei dat ik nog steeds verliefd op hem ben en het moment in stilte afwacht tot wanneer hij gewoon tegen mij zegt: "Ik zie u graag". Ookal weet ik maar al te goed dat dit moment er ook helemaal niet kan komen, toch blijven hopen... Ik verlaat dan ook deze kamer met een zucht van opluchting, ga door de deur naar buiten en zeg nogmaals 'Judas' om ze terug op slot te doen. Ik heb nu twee kamers voor hem, eentje voor en eentje na en de kamer met alles erna is veel leuker om binnen te stappen, geloof mij.
De deur is zwart geschilderd, het is de enigste in de gang waarop een code hangt, eigenlijk is het een wachtwoord. Ik twijfel om ze te openen, om deze herinneringen nog eens boven te halen, heb ik een portie moed nodig. "Judas" zeg ik met een twijfel, het slot gaat open, de zwarte deur met 'Cedric' op gaat open. Zijn we er klaar voor?
Vrijdag de 13de 2011, het feestje van Phebe, zalig feestje trouwens, goede muziek, goede sfeer, leuke mensen, meer moet dat niet zijn. Ik was er samen met een paar mensen van mijn school, we hebben onze reputatie hoog gehouden en bewezen aan iedereen hoe je je moet amuseren. Tot het moment daar was, een jongen botste 'toevallig' tegen mij, nadat hij aan een van mijn vriendinnen had gevraagd of ik ook homo was. Doen alsof ik het niet had gehoord, liet ik het maar gebeuren, hij was niet alleen knap maar blijkbaar nog sociaal ook. Op het einde van de avond werd dit duidelijk, toen ik moest wachten op mijn mama om mij te komen halen, ging hij samen met mij naar buiten, om samen te wachten. Alcohol was de domper die avond, hij had teveel gedronken, hij wou mij kussen, maar beleefd heb ik toch maar geweigerd. In deze situatie ging het gewoon niet. Een foute keuze of niet, het was mijn beslissing, ik vroeg dan ook zijn nummer. Nadat hij voor mij vertrok met zijn vriendinnen, moest ik nog alleen wachten, maar het smsen met hem hielp de tijd een groot stuk vooruit.
Een hele week mee zitten smsen, alles liep gewoon weg perfect. Het moment was daar dan ook vlug voor we onze eerste 'date' hadden, een picknick hadden we samen besloten. Hij had een auto en was op weg om mij te komen halen, met mijn 2 rugzakken vol eten, drinken en muziek stond ik nerveus te wachten tot ik een auto voor mijn huis zag stoppen. Voor ik het wist zat ik samen met hem in de auto, op weg naar een pleintje in de buurt om daar onze picknick te houden. Om de sfeer erin te brengen, nadat we waren aangekomen, nam ik mijn box en zette de muziek van mijn iPhone aan. Een perfecte date, net zoals in de film. Ik beschrijf dan ook graag dé belangrijkste scène van deze kortfilm.
Samen liggen we daar naast elkaar, in het gras, met de muziek op de achtergrond. De hoofden draaien naar elkaar toe, een grote staar periode volgt, je voelt de energie zich opborrelen in je lichaam en hoewel dit het perfecte moment was om de eerste kus met elkaar te hebben, heb ik tot mijn grote spijt het niet gedaan. Waarom weet ik niet, het leek mij beter om niks te overhaasten, want op zich, wat weet ik van die jongen?
Weer een enorm lange sms periode volgde, meer en meer intiem, het kwam erop neer dat hij mij graag zag en ik hem ook. Net zoals in de film zaten we nu op het hoogte punt, als trouwe kijker weten we dus zeker dat nu het keerpunt komt en geloof mij het komt...
Vier dagen, nog maar een goede 2 weken geleden, hoorde ik niks meer van hem, totaal niks meer. Tot op mijn eerste rijlijs, kreeg ik een bericht van hem, ik heb het nog altijd staan op mijn iPhone. "Sorry dat ik zo lang niks meer van mij heb laten horen, maar ik ben terug samen met Pieter en ik was te beschaamd om het u te vertellen. Echt waar sorry!"
Voor de duidelijkheid, Pieter is dus zijn ex. Ik wist al vroeger dat hij terug contact aan het opnemen was met Cedric, maar om dan zo een bericht te krijgen, dat had ik niet zien aankomen.
Realiseer u ook dat in deze week, mijn oma is overleden en het volgende week mijn verjaardag was... Het kon gewoon niet beter zijn, mijn leven had nu echt zijn dieptepunt bereikt.
Door ging dus mijn perfecte Amerikaanse film, die zich nu in het dieptepunt bevindt. Het vervolg komt nog. Ik hoop dat u samen met mij ook hoopt op een happy end? Hoewel ik niet zeker weet of die er nog wel zit aan te komen, zoals bij zovelen is liefde zowel ingewikkeld als verschrikkelijk lastig. (Voor sommigen toch)
Daar ga ik dan, door de gangen in mijn hoofd, op elke deur die ik tegenkom staat een naam van een persoon. De ene deur spreekt mij al meer aan dan de andere, sommige zijn op slot (dingen om te vergeten) de anderen hebben een code (enkel opendoen in geval van nood). Vandaag ga ik samen met u door de deur met de naam 'Laurent' op.
Om u op de hoogte te stellen gaan we terug naar het derde middelbaar. Ik doe Economie-Wiskunde en ga de wiskunde les binnen, vol spanning want op zich ben ik hierin niet goed en daar is hij dan de knapste jongen die ik op school al ben tegengekomen. Ik ga er geen gesprek mee aan, want ik ken hem totaal niet. Ik praat er pas tegen op msn, hoe ik of hij aan mijn mailadres komt weet ik niet, maar het was wel goed meegenomen. Pas op het einde van het jaar gaan we met een paar gaan lasershooten, Laurent was er ook bij. Of ik het nu wou of niet, het contact was super tussen ons precies of we elkaar al meer dan 3jaar kende, terwijl het maar 3maand was. Op slag verliefd zou ik zo zeggen.
Uiteraard wist ik ook wel dat hij geen homo was, maar men mag toch proberen of niet? Het contact is dan verminderd, vermeerderd tot vandaag. In de periode dat we elkaar kenden heeft hij mij alles verteld, op wie hij verliefd was, met wie hij seks wou, met wie hij seks heeft gehad, etc... Super vond ik het, gewoon praten over zijn leven en wat er door zijn gedachten ging. Ik ben zo iemand, ik luister graag en geef mijn mening en meestal help ik de mensen dan ook nog.
Tot op die ene dag, het was bijna onze 100dagen en ik ging samen met hem een lied componeren. Het lied is er niet van gekomen, véél te moeilijk, maar op die dag maakte ik mijn meest emotionele ervaring mee. Hij weet dat ik homo ben en dat ik nog verliefd op hem ben geweest, hij had er totaal geen problemen mee, hij vond mij gewoon leuk en dat was het enige wat telde. Tot we dan weer het hoofdstuk homo hadden bereikt, hij zei letterlijk: "Ik heb niks tegen homo's é Jasper, echt niet. Maar ik snap het gewoon niet, ik zou het gewoon niet kunnen op jongens vallen. Dat is het enigste dat ik niet 'goed' vindt aan u."
Een pijl ging recht door mijn hart, pijn, zo veel pijn... Op nog geen 5 min stond ik thuis, ben in mijn zetel gaan zitten, heb mijn muziek aangezet en heb een vol halfuur geweend, gewoon zomaar... Ik was niet verdrietig, gewoon emotioneel. Het hoofdstuk Laurent was voorgoed voorbij. Ik was er wel direct over, ik wist het uiteraard al dat het nooit iets zou worden tussen ons. Sindsdien kom ik nog altijd heel goed met hem overeen, zelf met zijn lief. Dus ookal was dat een heel emotionele ervaring voor mij, het is nu eenmaal zo en het is goed zo.
Volgende keer ga ik een andere deur binnen, een deur met een code. Ik hoop alleen maar dat ik de code nog weet of wil ik ze juist zo vlug mogelijk vergeten?
Een echte tweestrijd zou je wel denken bij het lezen van de titel, maar ik moet toegeven dat is het eigenlijk nooit geweest. Ik ben gewoon uitgegroeid tot iemand anders en bij daar heel blij mee. Als Jasper zou ik nooit zover gestaan hebben dan dat ik nu sta als Japsie. Ik heb mijn dromen gevolgd en eens mijn goesting gedaan en voor mij was dat al een hele prestatie.
Om een paar voorbeelden te geven zal ik maar vertellen wie ik ben, om jullie volledig op de hoogte te stellen. Ik ga dus door het leven als Jasper, een jongen (homo) van 18jaar die in september moet gaan studeren. Op zich niks speciaal, hoeveel zijn er wel niet zoals mij? Wel dat is het hem juist, ik ben niet meer die Jasper waar iedereen mij voor aanziet, Japsie is het nu. Nadat ik volledig uit de kast ben gekomen, voelde ik mij steeds vrijer worden en durfde ik meer aan. Ik heb nieuwe mensen leren kennen, ik heb oude mensen mijn leven zien verlaten en heb al heel veel nieuwe ervaringen meegemaakt. Ik zal de meeste wel met jullie overlopen, maar ik heb geen zin om in mijn eerste blog alles al te vertellen. Ik moet trouwens nog eens goed nadenken hoe ik al die zaken ga verwoorden, zodat de 'boodschap' toch goed overkomt.
Voor nu ga ik mijn 'homozijn' een beetje toelichten, op zich is het gewoon wat jullie denken ik val op jongens en zie mij later met een man samenwonen en dan liefst nog met een kindje erbij. Als jullie hier al niet tegenkunnen dan stel ik voor dat jullie mijn blog verlaten, want al mijn andere verhalen en ervaringen zullen gaan over jongens. Degene die hier geen enkel probleem mee hebben, dank u hiervoor, jullie weten niet hoe moeilijk het is om als homo door het leven te gaan. Pas op ik ben nog nooit aangevallen geweest, maar alle blikken en vooroordelen die al naar mijn hoofd zijn geslingerd hebben mij wel degelijk beïnvloed.
Hierbij sluit ik dan ook mijn eerste blog al af, ik zit nog vol inspiratie maar ga nog wat wachten met alles te delen. Ik ga deze blog dus gebruiken als dagboek, hoewel ik nog een echt dagboek heb, voel ik dat een blog toch nog iets meer voor mij is. Ik wil reacties op wat ik heb meegemaakt of denk, om een soort van bevestiging te krijgen. Het klinkt nu allemaal nog wat vaag, voor mij ook trouwens, ik ben geen makkelijk persoon, hoewel men denkt dat ik juist wel zo ben.
