“I am good, but not an angel. I do sin, but I am not the devil. I am just a small girl in a big world trying to find someone to love.”
Over mijzelf
Ik ben Jasper, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Japsie.
Ik ben een man en woon in (België) en mijn beroep is Student Pedagogische Wetenschappen.
Ik ben geboren op 15/07/1993 en ben nu dus 31 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Dans, koken (bakken).
Rondvraag / Poll
Hoe voel jij je nu?
De Roze muis in de Massa
29-07-2011
JUDAS
De deur is zwart geschilderd, het is de enigste in de gang waarop een code hangt, eigenlijk is het een wachtwoord. Ik twijfel om ze te openen, om deze herinneringen nog eens boven te halen, heb ik een portie moed nodig. "Judas" zeg ik met een twijfel, het slot gaat open, de zwarte deur met 'Cedric' op gaat open. Zijn we er klaar voor?
Vrijdag de 13de 2011, het feestje van Phebe, zalig feestje trouwens, goede muziek, goede sfeer, leuke mensen, meer moet dat niet zijn. Ik was er samen met een paar mensen van mijn school, we hebben onze reputatie hoog gehouden en bewezen aan iedereen hoe je je moet amuseren. Tot het moment daar was, een jongen botste 'toevallig' tegen mij, nadat hij aan een van mijn vriendinnen had gevraagd of ik ook homo was. Doen alsof ik het niet had gehoord, liet ik het maar gebeuren, hij was niet alleen knap maar blijkbaar nog sociaal ook. Op het einde van de avond werd dit duidelijk, toen ik moest wachten op mijn mama om mij te komen halen, ging hij samen met mij naar buiten, om samen te wachten. Alcohol was de domper die avond, hij had teveel gedronken, hij wou mij kussen, maar beleefd heb ik toch maar geweigerd. In deze situatie ging het gewoon niet. Een foute keuze of niet, het was mijn beslissing, ik vroeg dan ook zijn nummer. Nadat hij voor mij vertrok met zijn vriendinnen, moest ik nog alleen wachten, maar het smsen met hem hielp de tijd een groot stuk vooruit.
Een hele week mee zitten smsen, alles liep gewoon weg perfect. Het moment was daar dan ook vlug voor we onze eerste 'date' hadden, een picknick hadden we samen besloten. Hij had een auto en was op weg om mij te komen halen, met mijn 2 rugzakken vol eten, drinken en muziek stond ik nerveus te wachten tot ik een auto voor mijn huis zag stoppen. Voor ik het wist zat ik samen met hem in de auto, op weg naar een pleintje in de buurt om daar onze picknick te houden. Om de sfeer erin te brengen, nadat we waren aangekomen, nam ik mijn box en zette de muziek van mijn iPhone aan. Een perfecte date, net zoals in de film. Ik beschrijf dan ook graag dé belangrijkste scène van deze kortfilm.
Samen liggen we daar naast elkaar, in het gras, met de muziek op de achtergrond. De hoofden draaien naar elkaar toe, een grote staar periode volgt, je voelt de energie zich opborrelen in je lichaam en hoewel dit het perfecte moment was om de eerste kus met elkaar te hebben, heb ik tot mijn grote spijt het niet gedaan. Waarom weet ik niet, het leek mij beter om niks te overhaasten, want op zich, wat weet ik van die jongen?
Weer een enorm lange sms periode volgde, meer en meer intiem, het kwam erop neer dat hij mij graag zag en ik hem ook. Net zoals in de film zaten we nu op het hoogte punt, als trouwe kijker weten we dus zeker dat nu het keerpunt komt en geloof mij het komt...
Vier dagen, nog maar een goede 2 weken geleden, hoorde ik niks meer van hem, totaal niks meer. Tot op mijn eerste rijlijs, kreeg ik een bericht van hem, ik heb het nog altijd staan op mijn iPhone. "Sorry dat ik zo lang niks meer van mij heb laten horen, maar ik ben terug samen met Pieter en ik was te beschaamd om het u te vertellen. Echt waar sorry!"
Voor de duidelijkheid, Pieter is dus zijn ex. Ik wist al vroeger dat hij terug contact aan het opnemen was met Cedric, maar om dan zo een bericht te krijgen, dat had ik niet zien aankomen.
Realiseer u ook dat in deze week, mijn oma is overleden en het volgende week mijn verjaardag was... Het kon gewoon niet beter zijn, mijn leven had nu echt zijn dieptepunt bereikt.
Door ging dus mijn perfecte Amerikaanse film, die zich nu in het dieptepunt bevindt. Het vervolg komt nog. Ik hoop dat u samen met mij ook hoopt op een happy end? Hoewel ik niet zeker weet of die er nog wel zit aan te komen, zoals bij zovelen is liefde zowel ingewikkeld als verschrikkelijk lastig. (Voor sommigen toch)
Daar ga ik dan, door de gangen in mijn hoofd, op elke deur die ik tegenkom staat een naam van een persoon. De ene deur spreekt mij al meer aan dan de andere, sommige zijn op slot (dingen om te vergeten) de anderen hebben een code (enkel opendoen in geval van nood). Vandaag ga ik samen met u door de deur met de naam 'Laurent' op.
Om u op de hoogte te stellen gaan we terug naar het derde middelbaar. Ik doe Economie-Wiskunde en ga de wiskunde les binnen, vol spanning want op zich ben ik hierin niet goed en daar is hij dan de knapste jongen die ik op school al ben tegengekomen. Ik ga er geen gesprek mee aan, want ik ken hem totaal niet. Ik praat er pas tegen op msn, hoe ik of hij aan mijn mailadres komt weet ik niet, maar het was wel goed meegenomen. Pas op het einde van het jaar gaan we met een paar gaan lasershooten, Laurent was er ook bij. Of ik het nu wou of niet, het contact was super tussen ons precies of we elkaar al meer dan 3jaar kende, terwijl het maar 3maand was. Op slag verliefd zou ik zo zeggen.
Uiteraard wist ik ook wel dat hij geen homo was, maar men mag toch proberen of niet? Het contact is dan verminderd, vermeerderd tot vandaag. In de periode dat we elkaar kenden heeft hij mij alles verteld, op wie hij verliefd was, met wie hij seks wou, met wie hij seks heeft gehad, etc... Super vond ik het, gewoon praten over zijn leven en wat er door zijn gedachten ging. Ik ben zo iemand, ik luister graag en geef mijn mening en meestal help ik de mensen dan ook nog.
Tot op die ene dag, het was bijna onze 100dagen en ik ging samen met hem een lied componeren. Het lied is er niet van gekomen, véél te moeilijk, maar op die dag maakte ik mijn meest emotionele ervaring mee. Hij weet dat ik homo ben en dat ik nog verliefd op hem ben geweest, hij had er totaal geen problemen mee, hij vond mij gewoon leuk en dat was het enige wat telde. Tot we dan weer het hoofdstuk homo hadden bereikt, hij zei letterlijk: "Ik heb niks tegen homo's é Jasper, echt niet. Maar ik snap het gewoon niet, ik zou het gewoon niet kunnen op jongens vallen. Dat is het enigste dat ik niet 'goed' vindt aan u."
Een pijl ging recht door mijn hart, pijn, zo veel pijn... Op nog geen 5 min stond ik thuis, ben in mijn zetel gaan zitten, heb mijn muziek aangezet en heb een vol halfuur geweend, gewoon zomaar... Ik was niet verdrietig, gewoon emotioneel. Het hoofdstuk Laurent was voorgoed voorbij. Ik was er wel direct over, ik wist het uiteraard al dat het nooit iets zou worden tussen ons. Sindsdien kom ik nog altijd heel goed met hem overeen, zelf met zijn lief. Dus ookal was dat een heel emotionele ervaring voor mij, het is nu eenmaal zo en het is goed zo.
Volgende keer ga ik een andere deur binnen, een deur met een code. Ik hoop alleen maar dat ik de code nog weet of wil ik ze juist zo vlug mogelijk vergeten?
Een echte tweestrijd zou je wel denken bij het lezen van de titel, maar ik moet toegeven dat is het eigenlijk nooit geweest. Ik ben gewoon uitgegroeid tot iemand anders en bij daar heel blij mee. Als Jasper zou ik nooit zover gestaan hebben dan dat ik nu sta als Japsie. Ik heb mijn dromen gevolgd en eens mijn goesting gedaan en voor mij was dat al een hele prestatie.
Om een paar voorbeelden te geven zal ik maar vertellen wie ik ben, om jullie volledig op de hoogte te stellen. Ik ga dus door het leven als Jasper, een jongen (homo) van 18jaar die in september moet gaan studeren. Op zich niks speciaal, hoeveel zijn er wel niet zoals mij? Wel dat is het hem juist, ik ben niet meer die Jasper waar iedereen mij voor aanziet, Japsie is het nu. Nadat ik volledig uit de kast ben gekomen, voelde ik mij steeds vrijer worden en durfde ik meer aan. Ik heb nieuwe mensen leren kennen, ik heb oude mensen mijn leven zien verlaten en heb al heel veel nieuwe ervaringen meegemaakt. Ik zal de meeste wel met jullie overlopen, maar ik heb geen zin om in mijn eerste blog alles al te vertellen. Ik moet trouwens nog eens goed nadenken hoe ik al die zaken ga verwoorden, zodat de 'boodschap' toch goed overkomt.
Voor nu ga ik mijn 'homozijn' een beetje toelichten, op zich is het gewoon wat jullie denken ik val op jongens en zie mij later met een man samenwonen en dan liefst nog met een kindje erbij. Als jullie hier al niet tegenkunnen dan stel ik voor dat jullie mijn blog verlaten, want al mijn andere verhalen en ervaringen zullen gaan over jongens. Degene die hier geen enkel probleem mee hebben, dank u hiervoor, jullie weten niet hoe moeilijk het is om als homo door het leven te gaan. Pas op ik ben nog nooit aangevallen geweest, maar alle blikken en vooroordelen die al naar mijn hoofd zijn geslingerd hebben mij wel degelijk beïnvloed.
Hierbij sluit ik dan ook mijn eerste blog al af, ik zit nog vol inspiratie maar ga nog wat wachten met alles te delen. Ik ga deze blog dus gebruiken als dagboek, hoewel ik nog een echt dagboek heb, voel ik dat een blog toch nog iets meer voor mij is. Ik wil reacties op wat ik heb meegemaakt of denk, om een soort van bevestiging te krijgen. Het klinkt nu allemaal nog wat vaag, voor mij ook trouwens, ik ben geen makkelijk persoon, hoewel men denkt dat ik juist wel zo ben.
