“I am good, but not an angel. I do sin, but I am not the devil. I am just a small girl in a big world trying to find someone to love.”
Over mijzelf
Ik ben Jasper, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Japsie.
Ik ben een man en woon in (België) en mijn beroep is Student Pedagogische Wetenschappen.
Ik ben geboren op 15/07/1993 en ben nu dus 31 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Dans, koken (bakken).
Rondvraag / Poll
Hoe voel jij je nu?
De Roze muis in de Massa
02-01-2013
Doomsthinking
Achteraf bekeken moest het er ooit vankomen. De zoektocht naar een vent blijft zich inderdaad voortzetten en natuurlijk kom je die op een dag wel tegen. Hoewel ik verschillende bronnen heb die mijn pad kruisen op mijn trektocht, kom ik er nooit vaak mannen op tegen. Buiten die ene keer dan want inderdaad Pitoe kwam daar ook vandaan, en we weten nog allemaal hoe dat geëindigd is.. Gevolg ik zit hier weer met een gevoel waar ik geen weet mee heb en die ik ook niet kan beschrijven. Afsluiten met humor, met een lach of dan weer met misselijkheid en een traan. Het hoort nu eenmaal bij wie ik ben denk ik dan maar, want ik ben niet voor niks een echte doomdenker. Hoewel ik echt nog wel in liefde geloof en echt in de maximale betekenis van het woord, moet ik na alles eerlijk waar toegeven dat ik soms alleen maar het einde zie en nooit de start. Komt het er effectief ooit van? Of moet mijn hoofd het alweer verpesten en ervoor zorgen dat de persoon in kwestie het nog voor die start laat afweten..
Er is wel een lichtpuntje hij is ook een doomsdenker van ongeveer mijn niveau. Tot wat gaat dit echter leiden? Tot de belofte om te zien of het toch goed zit en doorgaat of tot het feit dat het misschien beter is om toch die koffie te bestellen en het zo te laten eindigen.
Moet ik tevreden zijn met nog een kamertje in mijn overvolle geheugen waar ik die deur op slot moet doen en ze voor altijd dicht moet laten, misschien is dit voor mij wel goed. Kan ik nog een teleurstelling of valse start wel aan? Stiekem moet ik natuurlijk wel toegeven dat ik graag de kamer zou openlaten en toch op zen minst wil zien tot hoever ik het haal. Ik hoop uiteraard op de finishlijn..
We naderen niet alleen het einde van het jaar maar daar smijten ze dan ook nog een hele boel voornemens naar ons hoofd. Stoppen met dit, stoppen met dit of juist beginnen met dit en beginnen met dat. Waarom de moeite doen? Je had een heel jaar om die doelstellingen te bereiken, wat maakt dan het verschil volgend jaar? In plaats van je druk te maken over hoe je het "jouw" jaar gaat maken, zorg er gewoon voor dat je er achteraf geen spijt van hebt dat er bepaalde zaken niet zijn verlopen zoals je ze had gepland.
Neem het risico om eens iets verkeerd te doen, iets verkeerd is niet altijd verkeerd in mijn geval is iets verkeerd namelijk vaak het juiste. Het bevestigd gewoon nog is vaak dat de relaties of zaken die je al hebt opgebouwd er wel degelijk aanwezig zijn en geloof mij maar daar is echt niks mis mee.
Als we dan toch afscheid moeten nemen van het einde van het leven (want normaal waren we al lang gestorven).. Ik neem dan graag afscheid van mijn eerste jaar als student want dat was ik inderdaad in 2012, mijn bezorgde hoofdje die bang was om mijn studies te moeten opgeven, mijn frustraties voor de gedachten die mij ervan hebben weerhouden om de bepaalde sprongen te nemen,... We kunnen zo doorgaan natuurlijk maar dat heeft geen doel meer, het jaar zit erop en we gaan gewoon verder met het leven en met de frustraties die daar nu eenmaal bijhoren.
Dus geen nieuwe voornemens, eerder in sprong in de toekomst met als doel op deze tijd volgend jaar net hetzelfde te denken als nu. Het jaar is nu zo gelopen en alle ervaringen en momenten hebben geleid tot nu en achteraf bekeken, heb ik daar echt totaal geen spijt van.
Gelukkig (nieuw)jaar mensen, we zien elkaar spoedig weer met genoeg miserie en frustratie. (geloof mij)
