Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
24-11-2017
lammetjes
Op 6 november werden er 2 lammetjes geboren. De geboorte verliep heel snel; een wit en een zwart. Vermits de geiten en de schapen nog steeds niet in een omheining zitten na de storm, moeten we de lammetjes direct vangen en achter draad zetten (anders kunnen ze slachtoffer worden van de coyotes). Het zwarte lammetje ziet er nogal zwakjes uit. Al snel blijkt dat mamaschaap problemen heeft om melk te geven. We moeten de lammetjes dus melk bijgeven (geitenmelk). Terwijl het zwarte schaapje steeds sterker wordt, verzwakt het witte. Spijtig genoeg haalt het witte schaapje het niet. Het zwarte schaap daarentegen doet het prima.
Op 9-10 en 11 november rijden we richting Arenal. Arenal is een van de vele vulkanen in Costa Rica. We vertrekken een uur later dzn voorzien. Lucy en Jamie hebben het steeds moeilijk op tijd klaar te zijn. De rit op zich is ook de moeite. De natuur hier is prachtig. We rijden eerst naar La Fortuna - een waterval. De inkom bedraagt 15 dollar. Best wel veel voor een waterval die buiten hoog niet echt speciaal is. Er is ook een orchideepad. Na ons bezoek rijden we naar onze bungalow, laden uit en gaan een kijkje nemen bij de gratis hotsprings. Dat ze gratis zijn was duidelijk; zoveel volk. We besluiten de volgende morgen vroeg terug te komen. Ik hoop dat dit goed zal doen aan meynen rug waar 2 dagen daarvoor iets in ingeschoten; nog nooit meegemaakt. Zo gezegd, zo gedaan. De volgende morgen gaan we tegen 8 uur naar de hotspringd. ZALIG! We zijn alleen. Genieten dus; zitten in een warme, sterk stromende rivier in het midden van de natuur. En was inderdaad zalig voor men rug.
Nadien willen we proberen of we de hike naar Cerro chato kunnen vinden. Er wordt gezegd dat je deze niet meer mag doen maar als je de juiste persoon treft bij de ik ingang je toch kan gaan. We treffen het! Hopelijk lukt het met mijn rug want het is een erg zware hike naar de krater waar zich een meer in bevindt. En met een rechterbeen dat he niet hoger dan 90 graden kan tillen??? Maar het lukt. Na 3 uur zwaar klimmen, bereiken we het meer; PRACHTIG. Even duikje nemen en dan weer terug. Net voor donker bereiken we de uitgang. Wildlife zagen we eigenlijk niet.
Ondertussen hebben we 2 extra vrijwilligers op de farm; Jamie en Lucy. Het werk kan dus beetje verdeeld worden. Eén keer in de week gaan we gezellig met zen allen uit eten. Deze week gaan we na het eten naar het huis waar Vicki op de honden past om even in de jacuzzi te "springen"; zalig. De ochtend start nog steeds met het opruimen van "geitenpoep"; het lukt ons maar niet om deftige stroom op de omheining te krijgen. Wat zullen we allen gelukkig zijn op de dag dat die geiten achter hun omheining blijven. Dat stuk grond is geweldig groot maar toch kiezen ze ervoor telkens weer naar beneden te komen om ons wat te komen "pesten". Geiten houden totaal niet van regen! Als ze op pad zijn en er valt een druppel regen dan duurt het slechts enkele minuten of ze staan weer onder het afdak; flauw hoor! Op een middag zitten we te eten in het dorp (plaats waar ze acai-bowls verkopen - vindt Jana geweldig) als op de band van de truck ineens een hagedis te voorschijn komt; prachtig beestje! Op 26-10 maken we vlakbij de farm een kleine wandeling; we nemen Risky mee. Vicki legt de weg uit naar een kleine "geheime" waterval. Zalige wandeling; en al zijn het slechts kleine watervallen toch zijn ze erg mooi; spijtig dat zonnetje niet schijnt.
Eerste werk 's morgens; geitenpoep opruimen.
Reggie de gier; een "rescue" Vorige week geboren Apen weer op bezoek
Er komt nog een vrijwilliger bij; Cris uit Spanje. We hebben dus voor de eerste keer echt onze 4 vrije dagen. Samen met Jamie en Lucy huren we voor 20 dagen een auto. We dopen hem "Libre"! We maken een daguitstap naar Rincon (vulkaan). Het landschap met zijn warmwaterbronnen en zwavelgeur doet me denken aan Yellowstone maar dan in miniatuur. Na de wandeltocht bezoeken we "hotsprings" in de buurt; ZALIG! Vervolgens maken we een tweedaagse uitstap naar de andere kant van het land. Een trip die je normaal op 6 uur zou moeten kunnen afleggen MAAR er loopt maar 1 weg naar de andere kant van het land DUS ook al het zwaar verkeer moet langs daar! Gevolg 9 uur! Pffff Het is al laat in de middag als we aankomen in Puerto Viejo. Hier lopen heel wat toeristen rond. De volgende morgen willen we zonsopgang gaan bekijken en vroeg naar het Nationaal park - Cahuita (dus opstaan om 4.30 - herkenbaar Ilse?). Een echte zonsopgang krijgen we omwille van de wolken niet te zien. We gaan ontbijten en dan op weg naar het park. Lucy is er op gebrand om "sloths" te zien (ze vindt ze geweldig). En ja hoor; we zijn amper 10 min. aan het wandelen of Lucy ontdekt er eentje boven onze hoofden. Hij blijkt helémaal niet zo traag als we dachten. Na een hoop foto's en een stijve nek, wandelen we verder. Onderweg staan overal bordjes dat je de dieren niet mag voederen. Op bepaald moment staat er "De apen niet voederen" en zien we een gillende griet die zegt aangevallen te zijn door een Kapucijnaapje. Flauw denken we. We zien de aapjes (ze zien er zo koddig uit) en ik begin foto's te nemen. Dat had ik dus beter niet gedaan! Opeens hangt er een aap aan men been die mijn rugzak probeert af te pakken en er trouwens ook in slaagt!!! Als we hem proberen te verhinderen heel de inhoud te verspreiden (waaronder een lens, mijn telefoon, ...) ontbloot hij zijn tanden. De andere mensen staan te lachen maar gelukkig is er één iemand die hem een pakje chips toesmijt (in mijn rugzak zit niks eetbaar) zodat ik kan ontsnappen. Ik heb nog nooit in meynen leven enig afval ergens achter gelaten maar deze keer laat ik plastieken zakjes achter!Ik neem ze wel mee op de terugweg (denk ik). Even verder bereiken we het eindpunt. Er zijn 2 mogelijkheden; terug over dezelfde weg (wat de bedoeling was) of langere weg en dan nog een stuk de bus nemen naar de auto. De parkwacht zegt dat ze weet dat het mannetje erg agressief is maar dat als we doorstappen we waarschijnlijk geen problemen zullen hebben. We besluiten dus langs dezelfde weg terug te gaan. We stappen flink door en besluiten voorlopig geen foto's te nemen. Als we de plastieken zakken naderen en ik ze wil gaan oprapen, verschijnt de aap weer te tonele; sorry parkwachters ik laat het aan jullie over! Het is 01.30 als we weer "thuis" zijn.
Even modderbad Dan afspoelen Somebody is watching you!
De luiaard die niet zo lui was!
Venijnige beestjes! (Meer foto's van Cahuita op fb)
Onze eerste echte volledige vrije dag. 's Morgens nemen we de bus om 8 uur naar Tamarindo. Vicki waarschuwt ins de rechtse zijde van het strand te vermijden; krokodillen! Enkele jaren gelden moesten ze zelfs een surfwedstrijd aflassen ( Tamarindo is een echt surfersdorp) omdat een krokodil van de rivier de zee was opgezwommen en iemand had aangevallen. Tamarindo blijkt een gezellig dorpje met leuke winkeltjes. Jana had enkele adresjes opgezocht om gezond en lekker te gaan eten. Om bij haar voorkeur te komen, moeten we stukje stappen om dan spijtig genoeg vast te stellen dat de zaak permanent gesloten is! gelukkig vinden we in het dorp nog een andere zaak; heel lekker maar spijtig genoeg is het uitzicht daar niet zo geweldig. Op het strand koopt Jana nog een pipa fria (gekoelde kokosnoot die ter plaatse wordt geopend); ik ben daar niet zo'n fan van.
De storm is gaan liggen en "heropbouwen" van de farm kan beginnen. Heel wat omheiningen zijn vernield door omgevallen bomen of steunpalen zijn opgevallen door het overvloedige water. Gevolg is dat alle dieren vrij rondlopen: kippen, varkens, geiten, schapen, ... Vooral de geiten zorgen ervoor dat we het hier niet proper krijgen. Ze "kakken en pissen" overal en elke morgen starten we met alles bij elkaar te rijven. En daarnaast eten de geiten alles op wat hier aangeplant is! Ook de paarden kunnen we niet extra voederen want dan storten zich 15 geiten tegelijk op de etensbak. Vreselijk! Door het overvloedige water zijn ook vele delen van de houten omheiningen stuk of erg verzwakt. En daar we op deze ogenblik de enige vrijwilligers zijn, hebben we dus 2 weken gewerkt zonder een vrije dag. Maar doordat we deze storm met ons 3 doorstonden en we met 3 aan de heropbouw begonnen, ontstond er een enorme band tussen ons en Vicki.
Diezelfde brandweermannen van het varken, brachten enkele maanden geleden (tijdens de Iron-man in Costa Rica) Bella naar hier. Haar mama was geëlektrocuteerd door de elektrische draden, vloog in brand en stierf. Ze had echter een baby bij die het overleefde maar volledig verbrand was. Vicki behandelde haar met honing en voerde haar geitenmelk. Ondertussen is Bella volledig hersteld en gedraagt zich als een echte baby; knuffelen, lachen, boos worden, overal op knabbelen,... De meeste rescue centers hier in de buurt zijn ervan overtuigd dat een aap niet tussen de mensen mag wonen en sluiten ze op in kooien. Maar een baby-aapje heeft net zoals een mensenbaby behoefte aan knuffels, aandacht van zijn mama, spelen met vriendjes, ... En hoe kan je dat geven als je ze eenzaam opsluit in een kooi? Hier kan ze vrij rondslingeren , krijgt ze knuffels, we spelen met haar en als de apenfamilie op bezoek komt (meestal 1 tot 2 maal per week) gaat ze met hen spelen. Ze is zelfs al 1x elf dagen mee op tocht gegaan. Maar de laatste keren, bleef ze hier als de apen weer vertrokken; was ze nog te jong? In de natuur zitten ze op de rug van de moeder; Bella kruipt in je nek. Soms best lastig als je moet werken maar vooral erg warm zo'n apenstaartsjaal rond je nek. Jana en Bella zijn ondertussen dikke vriendjes zoals je kan zien op de foto's. Ondertussen (2-11) is Bella weer mee vertrokken met "onze" familie apen. Zou ze nog terugkomen? Of is het tijd voor haar om bij de (andere)apen te blijven? (misschien wel want ze begon op het einde beetje veel praat te krijgen)
De week nadien doen we niet anders dan hekken repareren, opruimen, ... Lastige is dat door al de afsluitingen die stuk zijn er een hoop dieren los rondlopen; de geiten, de schapen, de 3 enorme varkens en 1 klein varken, de kippen, de kalkoenen, ... En mensen die hier werkten, vonden het blijkbaar niet nodig op te ruimen; overal vind je gereedschap. Komt daar nog bij dat vooral die loslopende varkens er echt een puinhoop van maken. Varkens krijgen ook honger daar we niet aan eten voor ze geraken. Normaal krijgen we de afval van restaurants en van de bierbrouwerij maar door de wateroverlast zijn deze allemaal gesloten en hebben dus ook geen (eetbare) afval. We proberen de varkens elke keer op te sluiten maar ze breken telkens weer uit. Vermoeiend. Op een morgen word ik zelf "aangevallen" door 1 van die reusachtige varkens. Met een plastieken stoel probeer ik het weg te houden om dan de trap op te vluchten. Als het varken ver genoeg weg is, spurtje trekken naar het huis. Ook Vicki wordt bij haar aankomst achtervolgt door een knorrend en héél opdringerig varken. Ze besluit de brandweer te bellen om te vragen of het te vroeg is om hun jaarlijks "kerstcadeau" al op te halen. Nee hoor en een dag later hebben we nog slechts 2 enorme en 1 normaal varkentje over.
Ook de volgende dag komt Roudin een kijkje nemen en wil ons naar de honden brengen. Hij bracht gebak mee en wil dus eerste zijn "bakje" koffie. Bij vertrek besluiten we de pickup te nemen en zover we kunnen te rijden. Dat is dus niet zo ver. Maar Roudin heeft een ketting bij en de eerste bomen trekken we met de auto van de baan. Een stapje dichter naar de "vrijheid". Een volgende boom krijgen we niet weggetrokken. Roudin vraagt naar de kettingzaag en Vicki gaat ze halen op de farm. Zo maken we stukje bij stukje de weg vrij. Onderweg komen we nog anderen tegen die ook bezig zijn de weg vrij te maken. En enkele uren later horen we een bulldozer aankomen. Dat zal nodig zijn want de laatste versperring is er een van bomen en "landslites". Maar het lukt, we zijn weer "vrij".
Eindelijk is het gestopt met regenen. Verschillende bomen vielen om, niet door de wind maar gewoon door de grond die is weggespoeld. We willen juist de paarden zadelen als een vriend van Vicki met zijn zoon (Roudin en Aaron) hier aankomen en zeggen dat er teveel bomen en landslides zijn om er met de paarden door te geraken (lange kant). Hij staat aan de andere kant van de omgevallen bomen en wil ons naar de honden brengen. Maar eerst wil hij koffie. Uurtje later vertrekken we en banen ons een weg tussen al de omgevallen bomen (en staan ondertussen ook versteld van alle weggespoelde grond) en bereiken Roudins auto. Hij brengt ons een heel stuk naar beneden. Wat we ondertussen onderweg zien, is vreselijk. Overal water! Op zeker moment kan de auto niet meer verder omwille van een reusachtige boom over de weg. We stappen uit, zeggen dag aan Roudin en we lopen onder boom door (ze zijn reeds bezig met hem te verwijderen) en gaan te voet verder. Het regent ondertussen terug pijpestelen. Wegen zijn er zo goed als niet meer, alleen "waterlopen". Na een 20-tal min. bereiken we de hoofdstraat. Ook daar zien we vooral water. Even later stopt er een auto (iemand die Engelse les volgt bij Vicki) en de bestuurder geeft ons een lift tot aan het huis van de honden. Daar besluiten we de honden voldoende eten en water te geven zodat ze zeker een dag zonder ons kunnen overleven. Want dat is het ook voor ons; overleven. Twee x per dag over en weer is nu echt niet mogelijk. Ik hoor jullie al denken:"Pak dan toch die honden mee!" Dat kan blijkbaar niet; ten eerste maken ze elkaar af als ze samen zitten en ten 2de is Vicki blijkbaar de enige die ze kan benaderen! Meenemen is dus geen optie. Nadat ze verzorgd zijn, wij daar een hoop eten meenemen, kan de terugtocht beginnen. Niemand die stopt deze keer, ook niet als we teken doen. We stoppen bij de supermarkt (een familiezaak, de andere 2 zijn gesloten) niet om iets te kopen maar Vicki stapt even binnen om te zien of er niemand is die ze kent en die ons een lift zover mogelijk terug wil geven. Ook hier is het weer één van haar "leerlingen" die zo vriendelijk is ons een lift te geven. Die grote boom onderweg is ondertussen verwijderd en de man kan ons dus redelijk ver terugbrengen. We bedanken hem en banen ons een weg door de omgevallen bomen en hopen slijk die de weg versperren. Amai, dat was nogal een tochtje.
Op dinsdag 3 oktober arriveren we in de loop van de middag. Even voor we aankomen begint het te regenen. De taxichauffeur, Diego, vertelt ons dat we elke dag wat regen mogen verwachten maar niet lang. "Morgen zullen jullie wel zon hebben in de voormiddag en in de namiddag wat regen." Daar kunnen we mee leven! Bij aankomst op de Monkey farm regent het best wel hard. Zoals ik reeds zei, blijven we die eerste nacht reeds alleen achter omdat Vicki de daklozen een stevig soepje brengt en daarna op de honden van vrienden gaat passen. We kruipen vroeg ons bedje in en horen het continu regenen! Als we de volgende morgen buiten kijken, zien we dat er overal water stroomt. Maar wij liggen hoog en alles stroomt naar beneden. Op die moment hadden we nog geen benul. Vicki was omstreeks 6uur al terug. Wij maken eten voor ons onder het afdak maar kunnen eigenlijk nergens ECHT droog zitten. Van overal komen spetters. Enkele uren later wil Vicki naar de honden rijden want die morgen wilden ze niet buiten, niet plassen, ... We stappen met zijn allen in de pickup. Maar ver geraken we niet. De eerste beek die de weg van de farm kruist, is beetje veel groter geworden, brug(getje) is weg en het is erg moeilijk in te schatten hoe diep het is. We wagen het niet; zelfs niet met de 4x4. Dan rijden we toch gewoon langs de andere kant weg, wel beetje om maar ja. Oei, oei ook daar geraken we niet ver. Geen rivier deze keer maar een boom. We moeten bij die honden geraken! Vicki stelt voor de paarden te nemen; die kunnen de beek wel oversteken! Opzadelen dus in de gietende regen. Die eerste, ondertussen weer grotere beek, oversteken gaat zonder probleem. Beetje verder moeten we weer oversteken; stroming hier is best al sterk en beetje verder ligt een boom. We steken over; redelijk diep en sterke stroming maar het lukt. Wel spannend. Een local hakt de takken van die boom wat weg zodat de paarden erover kunnen stappen. De weg is ondertussen helemaal weg! Alleen nog water; overal water. Lukt wel zegt Vicki als we maar aan de linkerkant blijven waar normaal de verharde weg loopt. Het wordt steeds dieper en de mensen roepen "iets". Vicki is beetje voor en ineens zien we Zeus vanachter wegzakken en opzij vallen. Vicki kan net blijven zitten. Te gevaarlijk we draaien terug (dat is dus wat die mensen riepen)! Nog geen 10 min. later staan we opnieuw voor die tweede ondertussen nog diepere "rivier" en de stroming lijkt ongelooflijk sterk. Met beetje aanmoediging gaan onze paarden erin. Maar dan gebeurt het; één voor één worden ze opzij getrokken door de sterke stroom en dit in combinatie met de diepte en de rotsige ondergrond, doet ze alle drie opzij vallen. Zij krabbelen recht, wij blijven zitten en zonder kleerscheuren maar behoorlijk geschrokken (zowel wij als de paarden) bereiken we de overkant. De volgende oversteek is minder gevaarlijk (hopen we) maar de paarden geloven daar niks van. Daar staan we dan; "trapped" tussen 2 "waterstromen". Twee van de 3 paarden staan te trillen op hun benen (terecht). We laten ze even bekomen. Misschien afzadelen en ze vrij laten, ze redden zich wel. Ja, de paarden wel maar wij niet. We geraken zo al niet door die stroming, laat staan met zadels op ONZE rug. Geen optie dus. Maar hoe langer we blijven staan, hoe erger het zal worden (ondertussen staat er nog een eigenaar van een BMW naar ons te roepen om te vragen zijn auto die ook "trapped" is, wat omhoog te trekken met onze paarden!!!! Poco loco zeker! Die auto heeft er trouwens nog zeker 4 dagen gestaan). Vicki en Jana wisselen van paard. Vicki is zeker dat ze Mango er door krijgt en dan zullen de andere wel volgen. Dit is zo'n moment dat je van je hart een steen moet maken! Ze krijgt Mango er inderdaad door en de 2 andere volgen (dit was inderdaad minder erg dan vorige). We zijn trots op onze paarden. We besluiten dat de honden het wel zullen overleven en ondernemen geen poging meer om de farm te verlaten. Het blijft maar regenen! In de late middag besluiten we de paarden op stal te zetten (veulens staan te bibberen). We hebben echter een stal te kort en fabriceren een extra stal met touwen. Op de moment dan we denken alles onder dak te hebben (het is ondertussen al donker), kijken we achter ons en zien dat een schaap bezig is een lam te werpen. Dat gaat vlotjes; 5 min. later ligt er een schattig lammetje. Naam is snel gekozen " Stormy". Schaap en lam moeten in de strostal want los, valt het lammetje zeker ten prooi aan de coyotes. Wat een dag. En wij maar denken dat we onze portie wel gehad hadden met Maria.
Na het ontbijt nemen we om 8.30 de bus richting Liberia. Met Vicki is ondertussen afgesproken dat een bevriende taxichauffeur, Diego, ons zal oppikken (brengt mensen naar de farm aan een voordeligere prijs). Hij zal ons opwachten. Bus vertrekt maar een kwartiertje later dan voorzien.
Jana slaapt het grootste deel. Rit verloopt eigenlijk wel vlot. Er wordt heel wat gebruik gemaakt van de bus hier. Onderweg geven we aan Vicki door, als Wifi aanwezig is, waar we ons bevinden. Rond 11.30 komen we in Liberia aan. Bushalte lijkt op een markt; mensen lopen rond en verkopen fruit, sokken, zeep, ...
Waar is Diego? "He is a goodlooking guy" zei Vicki! Maar ja! 10tallen taxichauffeurs vragen of we vervoer willen maar geen Diego. Jana gaat even op 4G (zal nogal rekening hebben - na al dat bellen in Dominica toen dat mogelijk was na Maria en nu 4G) om met Vicki te overleggen. Blijkbaar staat hij aan de verkeerde halte ( Vicki had het verkeerd doorgegeven). Maar eind goed, al goed! Laatste trip richting Monkey Farm. We zijn ZO benieuwd. Laatste 5 min. voor we aankomen, begint het te regenen! En dan ontmoeten we eindelijk Vicki. het klikt meteen. Blijkbaar zijn de laatste "volunteers" wat tegengevallen. Ze zijn zelfs vroeger vertrokken; waren drie 18jarigen waarvan er 2 niet wilden werken??? Was Vicki haar dagje wel; haar zus was aanwezig in Las Vegas tijdens de aanslag. Nipt ontsnapt aan kogel die door haar T-shirt ging. Ondertussen communiceren met ons en op de moment dat ergens naartoe moest, vertellen vrijwilligers dat ze ervandoor gaan. Ze had de laatste tijd wel wat meer tegenslag gehad met haar vrijwilligers.Oeps dat geeft beetje druk op onze schouders; zullen wij het wel goed doen? Vicki toont onze slaapplaats en blijkbaar vonden vrijwilligers het zelfs niet nodig alles op te ruimen. Vieze boel, afwas van hele dag stond ook nog buiten, ... Allé weeral poetsen! Alsof we dat nog niet genoeg deden na Maria! Dan even snel naar de winkel zodat we morgen ontbijt hebben. Ondertussen blijft het maar regenen. Avondeten nemen we mee van onderweg; lekkere taco's!
En dan op tijd naar bed. We zijn meteen alleen op de farm want Vicki moet gaan "dogsitten". We kijken uit naar de eerste werkdag!
Vandaag brengt de taxi ons naar Puntarenas. We hadden geen zin in uren op de bus. Wel wat duurder maar ja; alles heeft zijn voor-en nadelen. Puntarenas is al wat meer toeristisch; maar vermits we buiten seizoen zitten erg weinig volk. We worden vriendelijk ontvangen. Ze stellen zelfs voor onze kamer met maar 1 bed en zonder raam (wisten we) zonder extra kosten te veranderen naar 2 bedden en een raam. Gracias! Eten doen we op het strand. daarna beetje wandelen en even zoeken waar en hoe we de volgende dag bus moeten nemen naar Liberia.
Vandaag vertrekken we vanuit Guadelope naar Costa Rica. We vliegen eerst naar de Dominicaanse republiek en dan via Panama naar Costa Rica. De oorspronkelijke vlucht via Puerto Rico kon immers ook niet doorgaan.
We vertrekken ruim op tijd want we willen uiteraard onze vlucht niet missen. Romain mag de auto lenen van zijn tante (dezelfde van het huisje - zit momenteel in Frankrijk) en brengt ons. Onderweg file; had niet gedacht dat mee te maken op deze eilanden. We bereiken de luchthaven ruim op tijd en begeven ons naar de vertrekhal. Daar is het verdacht stil, incheck nog niet open. Het blijft echter verdacht stil! We blijken in de verkeerde vertrekhal te zitten. Nu moeten we toch nog rennen. Bij de inckeck verloopt het weer erg typisch! Onze handbagage is ineens te zwaar! Mag maar 5 kg ??? Moeten we dan overladen (doen we niet graag want onze handbagage zijn onze camera's en computers)? Ja! We beginnen en dan ineens blijkt dat toch niet meer nodig??? Terug alles in handbagage. Ook de sticks gaven problemen maar dat verhaal ga ik apart vertellen. Voor de rest verlopen vluchten zoals gepland en omstreeks 22uur landen we in Costa Rica. Taxi staat te wachten en brengt ons naar hotel in Alajuela. Volgende dag bezoeken we San José de hoofdstad. Amai wat een tegenvaller. Veel te druk, redelijk vuil en voor veel winkels staan verkopers te roepen zoals ik me herinner van vroeger op de kermis voor het tombolakraam. Iets "gezond" vinden om te eten blijkt een "mission impossible". Lang blijven we dan ook niet.
Nadat we donderdag 28-09 Dominica konden ontsnappen na een helse dag ( stukje kon je lezen op Jana haar Blog) arriveerden we op Guadelope. Een hele verademing. We mochten verblijven in een geweldig schattig huisje van de tante van Romain. Vrijdag bezochten we enkele stranden, gingen op bezoek bij Romain zijn neef en vrouw ( geweldige mensen die ons met open armen ontvingen ) om dexavond af te sluiten met lekker eten. We zouden best nog enkele dagen willen blijven maar dat kan niet.
Gelukkig heeft Jan, papa Jana, onze vluchten die afgelast waren, kunnen regelen.
Heel de week na Maria werken we veel. Enkel de keuken al proper ( ze was voor Maria al vettig 😉) krijgen, neemt 3 dagen in beslag. Dat doen Jana en ik terwijl Romain en Thierry vooral grootste puin in de tuin ruimen en kapotte daken herstellen. De dag na eerste bezoek aan Canefield hebben we ook op Tikaz weer verbinding. Enkel sms-en welliswaar maar contact met het thuisfront; geweldig. Op vrijdag 22 rijden we tot aan de rivier beneden en steken die te voet over. Auto laten we achter. Onderweg passeren we een huis waar bekenden voor Thierry wonen die zeggen dat ze konden bellen. Snel gsm boven halen en ja hoor Jana kan haar papa bereiken en ik mama. Ze vertelt ons dat Jonas iedereen goed op de hoogte houdt telkens we sms sturen. "Goed zo ventje". Ondertussen moeten we erg zuinig zijn met drinkwater ( we hebben wel water om te koken). Vooral Romain heeft het moeilijk met gelimiteerde porties eten. Ook Jana voelt zich zwakker; werken wordt voor iedereen erg zwaar. Op dinsdag willen we naar Roseau maar we geraken niet verder dan Canefield. Ook zijn onderussen onze vluchten officieel afgelast. Bij Jacki aangekomen; horen we dat we echt beter hoofdstad vermijden. Politie Jamaica is ingeschakeld, er wordt geschoten en al 80 mensen zijn gevangen genomen. Romain, Jana en ik zien het niet meer goed zitten en willen eiland verlaten. Mede omdat we gevoel hebben dat wij te veel van Thierry zijn drinkwater en eten consumeren. Maar hoe geraken we hier weg???
Het ergste van alles is dat we onze familie en vrienden niet kunnen contacteren; hen niet kunnen vertellen dat we veilig zijn. Weten dat zij niet weten wat wij weten; echt vreselijk. Ook Thierry kan zijn vriendin een paar dorpen verder niet contacteren; en alle wegen zijn geblokkeerd door ontwortelde bomen, weggevlogen daken, omgevallen elektriciteitspalen en overal daarvan draden! We maken zelf de weg naar beneden vrij. Een heel karwei. Op donderdag proberen we eindelijk naar Canefield te geraken; wat we onderweg zien is weer niet te beschrijven (ook de foto's op Fb kunnen niet weergeven wat er op zo'n moment door je heengaat!). Niet alleen de beschadigde huizen maar ook van de natuur schiet niets over! Dorpen die je daarvoor niet eens zag liggen door de bomen en al dat groen, tonen nu hoe erg ze eraan toe zijn! Vlak voor Massacre (we stappen uit omdat alles stilstaat) merken we ineens dat we berichten kunnen sturen, telefoneren niet maar we kunnen onze ouders sms'en dat we veilig zijn! Wat een opluchting langs beide kanten! De weg door Massacre is vreselijk; zoveel verwoest en overal water. Ellende en nog eens ellende. Van het paradijs Dominica schiet niets over. Canefield het dorp van Jacky (Thierry's vriendin) bezorgt ons ook weer rillingen. Jacky is gezond en wel maar van haar huis schiet niet veel over! Ze raadt ons ook aan zeker niet verder naar de hoofdstad te rijden; te gevaarlijk. De avondklok is ondertussen trouwens ingesteld!
Het is gewoon niet in woorden uit te drukken wat we zagen de dagen na Maria. Boven op "onze berg" zaten we eigenlijk afgeschermd van de ellende beneden. Wij hebben water, elektriciteit en voldoende voedsel. Dat is ook de reden dat we besluiten Thierry niet in de steek te laten en hem verder te helpen. Als eerste "bezoeken" we Mero, ons eigen dorp! Wat je op de moment voelt is onbeschrijfbaar. Foto's op FB!
gelukkig vinden we in het dorp nog een andere zaak; heel lekker maar spijtig genoeg is het uitzicht daar niet zo geweldig. Op het strand koopt Jana nog een pipa fria (gekoelde kokosnoot die ter plaatse wordt geopend); ik ben daar niet zo'n fan van.
