Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
05-11-2017
Nate: vrijdag 6/10 - de weg vrijmaken
Ook de volgende dag komt Roudin een kijkje nemen en wil ons naar de honden brengen. Hij bracht gebak mee en wil dus eerste zijn "bakje" koffie. Bij vertrek besluiten we de pickup te nemen en zover we kunnen te rijden. Dat is dus niet zo ver. Maar Roudin heeft een ketting bij en de eerste bomen trekken we met de auto van de baan. Een stapje dichter naar de "vrijheid". Een volgende boom krijgen we niet weggetrokken. Roudin vraagt naar de kettingzaag en Vicki gaat ze halen op de farm. Zo maken we stukje bij stukje de weg vrij. Onderweg komen we nog anderen tegen die ook bezig zijn de weg vrij te maken. En enkele uren later horen we een bulldozer aankomen. Dat zal nodig zijn want de laatste versperring is er een van bomen en "landslites". Maar het lukt, we zijn weer "vrij".
Eindelijk is het gestopt met regenen. Verschillende bomen vielen om, niet door de wind maar gewoon door de grond die is weggespoeld. We willen juist de paarden zadelen als een vriend van Vicki met zijn zoon (Roudin en Aaron) hier aankomen en zeggen dat er teveel bomen en landslides zijn om er met de paarden door te geraken (lange kant). Hij staat aan de andere kant van de omgevallen bomen en wil ons naar de honden brengen. Maar eerst wil hij koffie. Uurtje later vertrekken we en banen ons een weg tussen al de omgevallen bomen (en staan ondertussen ook versteld van alle weggespoelde grond) en bereiken Roudins auto. Hij brengt ons een heel stuk naar beneden. Wat we ondertussen onderweg zien, is vreselijk. Overal water! Op zeker moment kan de auto niet meer verder omwille van een reusachtige boom over de weg. We stappen uit, zeggen dag aan Roudin en we lopen onder boom door (ze zijn reeds bezig met hem te verwijderen) en gaan te voet verder. Het regent ondertussen terug pijpestelen. Wegen zijn er zo goed als niet meer, alleen "waterlopen". Na een 20-tal min. bereiken we de hoofdstraat. Ook daar zien we vooral water. Even later stopt er een auto (iemand die Engelse les volgt bij Vicki) en de bestuurder geeft ons een lift tot aan het huis van de honden. Daar besluiten we de honden voldoende eten en water te geven zodat ze zeker een dag zonder ons kunnen overleven. Want dat is het ook voor ons; overleven. Twee x per dag over en weer is nu echt niet mogelijk. Ik hoor jullie al denken:"Pak dan toch die honden mee!" Dat kan blijkbaar niet; ten eerste maken ze elkaar af als ze samen zitten en ten 2de is Vicki blijkbaar de enige die ze kan benaderen! Meenemen is dus geen optie. Nadat ze verzorgd zijn, wij daar een hoop eten meenemen, kan de terugtocht beginnen. Niemand die stopt deze keer, ook niet als we teken doen. We stoppen bij de supermarkt (een familiezaak, de andere 2 zijn gesloten) niet om iets te kopen maar Vicki stapt even binnen om te zien of er niemand is die ze kent en die ons een lift zover mogelijk terug wil geven. Ook hier is het weer één van haar "leerlingen" die zo vriendelijk is ons een lift te geven. Die grote boom onderweg is ondertussen verwijderd en de man kan ons dus redelijk ver terugbrengen. We bedanken hem en banen ons een weg door de omgevallen bomen en hopen slijk die de weg versperren. Amai, dat was nogal een tochtje.
Op dinsdag 3 oktober arriveren we in de loop van de middag. Even voor we aankomen begint het te regenen. De taxichauffeur, Diego, vertelt ons dat we elke dag wat regen mogen verwachten maar niet lang. "Morgen zullen jullie wel zon hebben in de voormiddag en in de namiddag wat regen." Daar kunnen we mee leven! Bij aankomst op de Monkey farm regent het best wel hard. Zoals ik reeds zei, blijven we die eerste nacht reeds alleen achter omdat Vicki de daklozen een stevig soepje brengt en daarna op de honden van vrienden gaat passen. We kruipen vroeg ons bedje in en horen het continu regenen! Als we de volgende morgen buiten kijken, zien we dat er overal water stroomt. Maar wij liggen hoog en alles stroomt naar beneden. Op die moment hadden we nog geen benul. Vicki was omstreeks 6uur al terug. Wij maken eten voor ons onder het afdak maar kunnen eigenlijk nergens ECHT droog zitten. Van overal komen spetters. Enkele uren later wil Vicki naar de honden rijden want die morgen wilden ze niet buiten, niet plassen, ... We stappen met zijn allen in de pickup. Maar ver geraken we niet. De eerste beek die de weg van de farm kruist, is beetje veel groter geworden, brug(getje) is weg en het is erg moeilijk in te schatten hoe diep het is. We wagen het niet; zelfs niet met de 4x4. Dan rijden we toch gewoon langs de andere kant weg, wel beetje om maar ja. Oei, oei ook daar geraken we niet ver. Geen rivier deze keer maar een boom. We moeten bij die honden geraken! Vicki stelt voor de paarden te nemen; die kunnen de beek wel oversteken! Opzadelen dus in de gietende regen. Die eerste, ondertussen weer grotere beek, oversteken gaat zonder probleem. Beetje verder moeten we weer oversteken; stroming hier is best al sterk en beetje verder ligt een boom. We steken over; redelijk diep en sterke stroming maar het lukt. Wel spannend. Een local hakt de takken van die boom wat weg zodat de paarden erover kunnen stappen. De weg is ondertussen helemaal weg! Alleen nog water; overal water. Lukt wel zegt Vicki als we maar aan de linkerkant blijven waar normaal de verharde weg loopt. Het wordt steeds dieper en de mensen roepen "iets". Vicki is beetje voor en ineens zien we Zeus vanachter wegzakken en opzij vallen. Vicki kan net blijven zitten. Te gevaarlijk we draaien terug (dat is dus wat die mensen riepen)! Nog geen 10 min. later staan we opnieuw voor die tweede ondertussen nog diepere "rivier" en de stroming lijkt ongelooflijk sterk. Met beetje aanmoediging gaan onze paarden erin. Maar dan gebeurt het; één voor één worden ze opzij getrokken door de sterke stroom en dit in combinatie met de diepte en de rotsige ondergrond, doet ze alle drie opzij vallen. Zij krabbelen recht, wij blijven zitten en zonder kleerscheuren maar behoorlijk geschrokken (zowel wij als de paarden) bereiken we de overkant. De volgende oversteek is minder gevaarlijk (hopen we) maar de paarden geloven daar niks van. Daar staan we dan; "trapped" tussen 2 "waterstromen". Twee van de 3 paarden staan te trillen op hun benen (terecht). We laten ze even bekomen. Misschien afzadelen en ze vrij laten, ze redden zich wel. Ja, de paarden wel maar wij niet. We geraken zo al niet door die stroming, laat staan met zadels op ONZE rug. Geen optie dus. Maar hoe langer we blijven staan, hoe erger het zal worden (ondertussen staat er nog een eigenaar van een BMW naar ons te roepen om te vragen zijn auto die ook "trapped" is, wat omhoog te trekken met onze paarden!!!! Poco loco zeker! Die auto heeft er trouwens nog zeker 4 dagen gestaan). Vicki en Jana wisselen van paard. Vicki is zeker dat ze Mango er door krijgt en dan zullen de andere wel volgen. Dit is zo'n moment dat je van je hart een steen moet maken! Ze krijgt Mango er inderdaad door en de 2 andere volgen (dit was inderdaad minder erg dan vorige). We zijn trots op onze paarden. We besluiten dat de honden het wel zullen overleven en ondernemen geen poging meer om de farm te verlaten. Het blijft maar regenen! In de late middag besluiten we de paarden op stal te zetten (veulens staan te bibberen). We hebben echter een stal te kort en fabriceren een extra stal met touwen. Op de moment dan we denken alles onder dak te hebben (het is ondertussen al donker), kijken we achter ons en zien dat een schaap bezig is een lam te werpen. Dat gaat vlotjes; 5 min. later ligt er een schattig lammetje. Naam is snel gekozen " Stormy". Schaap en lam moeten in de strostal want los, valt het lammetje zeker ten prooi aan de coyotes. Wat een dag. En wij maar denken dat we onze portie wel gehad hadden met Maria.
Na het ontbijt nemen we om 8.30 de bus richting Liberia. Met Vicki is ondertussen afgesproken dat een bevriende taxichauffeur, Diego, ons zal oppikken (brengt mensen naar de farm aan een voordeligere prijs). Hij zal ons opwachten. Bus vertrekt maar een kwartiertje later dan voorzien.
Jana slaapt het grootste deel. Rit verloopt eigenlijk wel vlot. Er wordt heel wat gebruik gemaakt van de bus hier. Onderweg geven we aan Vicki door, als Wifi aanwezig is, waar we ons bevinden. Rond 11.30 komen we in Liberia aan. Bushalte lijkt op een markt; mensen lopen rond en verkopen fruit, sokken, zeep, ...
Waar is Diego? "He is a goodlooking guy" zei Vicki! Maar ja! 10tallen taxichauffeurs vragen of we vervoer willen maar geen Diego. Jana gaat even op 4G (zal nogal rekening hebben - na al dat bellen in Dominica toen dat mogelijk was na Maria en nu 4G) om met Vicki te overleggen. Blijkbaar staat hij aan de verkeerde halte ( Vicki had het verkeerd doorgegeven). Maar eind goed, al goed! Laatste trip richting Monkey Farm. We zijn ZO benieuwd. Laatste 5 min. voor we aankomen, begint het te regenen! En dan ontmoeten we eindelijk Vicki. het klikt meteen. Blijkbaar zijn de laatste "volunteers" wat tegengevallen. Ze zijn zelfs vroeger vertrokken; waren drie 18jarigen waarvan er 2 niet wilden werken??? Was Vicki haar dagje wel; haar zus was aanwezig in Las Vegas tijdens de aanslag. Nipt ontsnapt aan kogel die door haar T-shirt ging. Ondertussen communiceren met ons en op de moment dat ergens naartoe moest, vertellen vrijwilligers dat ze ervandoor gaan. Ze had de laatste tijd wel wat meer tegenslag gehad met haar vrijwilligers.Oeps dat geeft beetje druk op onze schouders; zullen wij het wel goed doen? Vicki toont onze slaapplaats en blijkbaar vonden vrijwilligers het zelfs niet nodig alles op te ruimen. Vieze boel, afwas van hele dag stond ook nog buiten, ... Allé weeral poetsen! Alsof we dat nog niet genoeg deden na Maria! Dan even snel naar de winkel zodat we morgen ontbijt hebben. Ondertussen blijft het maar regenen. Avondeten nemen we mee van onderweg; lekkere taco's!
En dan op tijd naar bed. We zijn meteen alleen op de farm want Vicki moet gaan "dogsitten". We kijken uit naar de eerste werkdag!
Vandaag brengt de taxi ons naar Puntarenas. We hadden geen zin in uren op de bus. Wel wat duurder maar ja; alles heeft zijn voor-en nadelen. Puntarenas is al wat meer toeristisch; maar vermits we buiten seizoen zitten erg weinig volk. We worden vriendelijk ontvangen. Ze stellen zelfs voor onze kamer met maar 1 bed en zonder raam (wisten we) zonder extra kosten te veranderen naar 2 bedden en een raam. Gracias! Eten doen we op het strand. daarna beetje wandelen en even zoeken waar en hoe we de volgende dag bus moeten nemen naar Liberia.
Vandaag vertrekken we vanuit Guadelope naar Costa Rica. We vliegen eerst naar de Dominicaanse republiek en dan via Panama naar Costa Rica. De oorspronkelijke vlucht via Puerto Rico kon immers ook niet doorgaan.
We vertrekken ruim op tijd want we willen uiteraard onze vlucht niet missen. Romain mag de auto lenen van zijn tante (dezelfde van het huisje - zit momenteel in Frankrijk) en brengt ons. Onderweg file; had niet gedacht dat mee te maken op deze eilanden. We bereiken de luchthaven ruim op tijd en begeven ons naar de vertrekhal. Daar is het verdacht stil, incheck nog niet open. Het blijft echter verdacht stil! We blijken in de verkeerde vertrekhal te zitten. Nu moeten we toch nog rennen. Bij de inckeck verloopt het weer erg typisch! Onze handbagage is ineens te zwaar! Mag maar 5 kg ??? Moeten we dan overladen (doen we niet graag want onze handbagage zijn onze camera's en computers)? Ja! We beginnen en dan ineens blijkt dat toch niet meer nodig??? Terug alles in handbagage. Ook de sticks gaven problemen maar dat verhaal ga ik apart vertellen. Voor de rest verlopen vluchten zoals gepland en omstreeks 22uur landen we in Costa Rica. Taxi staat te wachten en brengt ons naar hotel in Alajuela. Volgende dag bezoeken we San José de hoofdstad. Amai wat een tegenvaller. Veel te druk, redelijk vuil en voor veel winkels staan verkopers te roepen zoals ik me herinner van vroeger op de kermis voor het tombolakraam. Iets "gezond" vinden om te eten blijkt een "mission impossible". Lang blijven we dan ook niet.
Nadat we donderdag 28-09 Dominica konden ontsnappen na een helse dag ( stukje kon je lezen op Jana haar Blog) arriveerden we op Guadelope. Een hele verademing. We mochten verblijven in een geweldig schattig huisje van de tante van Romain. Vrijdag bezochten we enkele stranden, gingen op bezoek bij Romain zijn neef en vrouw ( geweldige mensen die ons met open armen ontvingen ) om dexavond af te sluiten met lekker eten. We zouden best nog enkele dagen willen blijven maar dat kan niet.
Gelukkig heeft Jan, papa Jana, onze vluchten die afgelast waren, kunnen regelen.
Heel de week na Maria werken we veel. Enkel de keuken al proper ( ze was voor Maria al vettig 😉) krijgen, neemt 3 dagen in beslag. Dat doen Jana en ik terwijl Romain en Thierry vooral grootste puin in de tuin ruimen en kapotte daken herstellen. De dag na eerste bezoek aan Canefield hebben we ook op Tikaz weer verbinding. Enkel sms-en welliswaar maar contact met het thuisfront; geweldig. Op vrijdag 22 rijden we tot aan de rivier beneden en steken die te voet over. Auto laten we achter. Onderweg passeren we een huis waar bekenden voor Thierry wonen die zeggen dat ze konden bellen. Snel gsm boven halen en ja hoor Jana kan haar papa bereiken en ik mama. Ze vertelt ons dat Jonas iedereen goed op de hoogte houdt telkens we sms sturen. "Goed zo ventje". Ondertussen moeten we erg zuinig zijn met drinkwater ( we hebben wel water om te koken). Vooral Romain heeft het moeilijk met gelimiteerde porties eten. Ook Jana voelt zich zwakker; werken wordt voor iedereen erg zwaar. Op dinsdag willen we naar Roseau maar we geraken niet verder dan Canefield. Ook zijn onderussen onze vluchten officieel afgelast. Bij Jacki aangekomen; horen we dat we echt beter hoofdstad vermijden. Politie Jamaica is ingeschakeld, er wordt geschoten en al 80 mensen zijn gevangen genomen. Romain, Jana en ik zien het niet meer goed zitten en willen eiland verlaten. Mede omdat we gevoel hebben dat wij te veel van Thierry zijn drinkwater en eten consumeren. Maar hoe geraken we hier weg???
Het ergste van alles is dat we onze familie en vrienden niet kunnen contacteren; hen niet kunnen vertellen dat we veilig zijn. Weten dat zij niet weten wat wij weten; echt vreselijk. Ook Thierry kan zijn vriendin een paar dorpen verder niet contacteren; en alle wegen zijn geblokkeerd door ontwortelde bomen, weggevlogen daken, omgevallen elektriciteitspalen en overal daarvan draden! We maken zelf de weg naar beneden vrij. Een heel karwei. Op donderdag proberen we eindelijk naar Canefield te geraken; wat we onderweg zien is weer niet te beschrijven (ook de foto's op Fb kunnen niet weergeven wat er op zo'n moment door je heengaat!). Niet alleen de beschadigde huizen maar ook van de natuur schiet niets over! Dorpen die je daarvoor niet eens zag liggen door de bomen en al dat groen, tonen nu hoe erg ze eraan toe zijn! Vlak voor Massacre (we stappen uit omdat alles stilstaat) merken we ineens dat we berichten kunnen sturen, telefoneren niet maar we kunnen onze ouders sms'en dat we veilig zijn! Wat een opluchting langs beide kanten! De weg door Massacre is vreselijk; zoveel verwoest en overal water. Ellende en nog eens ellende. Van het paradijs Dominica schiet niets over. Canefield het dorp van Jacky (Thierry's vriendin) bezorgt ons ook weer rillingen. Jacky is gezond en wel maar van haar huis schiet niet veel over! Ze raadt ons ook aan zeker niet verder naar de hoofdstad te rijden; te gevaarlijk. De avondklok is ondertussen trouwens ingesteld!
Het is gewoon niet in woorden uit te drukken wat we zagen de dagen na Maria. Boven op "onze berg" zaten we eigenlijk afgeschermd van de ellende beneden. Wij hebben water, elektriciteit en voldoende voedsel. Dat is ook de reden dat we besluiten Thierry niet in de steek te laten en hem verder te helpen. Als eerste "bezoeken" we Mero, ons eigen dorp! Wat je op de moment voelt is onbeschrijfbaar. Foto's op FB!
Eindelijk na 10 lange dagen kan ik weer wat op de Blog schrijven. Even terug in de tijd! Sinds het weekend weten we dat de orkaan Maria onderweg is. Er wordt gezegd categorie 1. Dus Thierry vindt het eigenlijk best goed dat zijn gebouwen "getest" gaan worden. Een prima "oefening" volgens hem om te weten hoe stevig de gebouwen (opgetrokken uit hout en gegalvaniseerde platen) zijn die hij allemaal eigenhandig en zonder bouwervaring (hij is wel ingenieur) daar neerzette. Maandag starten we dus met alles extra te verankeren. Thierry vraagt Jana op zich tussen 2 daken te wringen om alles extra vast te zetten en om het allemaal nog wat "gevaarlijker" te maken, begint het ook nog te regenen. Oppassen dus om niet weg te glijden. Jana heeft het best moeilijk op die moment maar ze fikst het! Fier op mijn dochter. Maar gedurende de dag worden de berichten steeds onheilspellender! Maria weet op korte tijd op te klimmen van categorie 1 naar 3 en vervolgens tegen de avond naar 5! Wow dit is niet de test die Thierry zich had voorgesteld. Tegen de avond krijgt Thierry bericht van Kiki (zijn vriendin) die wilt dat we een ander onderkomen zoeken dan de container! Wij hadden ons ondertussen ook al afgevraagd hoe we daar de nacht zouden doorbrengen; achter elkaar staanden op een rij??? Want de container geraakte stilaan vol met huishoudmateriaal. Iets na 18 uur vertrekken we dan, nadat we eerst nog kwartier in de overeenweerwiegende auto moeten wachten omdat Thierry iets vergeten is! En dan de heuvel af op zoek naar stevig onderdak. Dat vinden we bij Careen een vriendin van Thierry op nog geen km van Tikaz. Careen en haar mama (die ook ergens anders woont en naar daar komt voor bescherming) ontvangen ons met open armen. Elektriciteit is er ondertussen al niet meer. We eten nog iets terwijl de wind steeds heviger wordt. Omdat we schrik krijgen dat de ramen en deuren en zelfs het dak het zullen begeven, leggen we een matras op de plaats die het veiligste lijkt en brengen daar met 6 de nacht door. Thierry zet af en toe wat klassieke muziek op met zijn gsm en de mama van Careen zingt geregeld rustgevende psalmen. Ondertussen horen we buiten vanalles rondvliegen. Angstaanjagend! Omstreeks 22 (denk ik) plotselinge stilte! We bevinden ons nu in het oog van de orkaan! Even een snelle check rond het huis om te zien of alles nog heel is! Oef! Ja dus! Dan na ongeveer 3 kwartier barst de hel weer los; wind komt nu van de andere kant en is nog heviger! En dan de deur die bijna openvliegt; met behulp van een verlengkabel kunnen we ze dichthouden! Uren schuiven voorbij! Tegen de ochtend (nog steeds stevige wind en regen) zien we de ravage! Er hangt geen blaadje meer aan de bomen en massa's bomen liggen tegen de vlakte. Ook zowat alle elektriciteitspalen zijn omgewaaid. De meeste huizen in de omgeving hebben geen dak en/of ramen meer. Sommige huizen liggen volledig plat! Ik kan niet beschrijven wat voor gevoel dat geeft. Thierry wil zo snel mogelijk (alleen) naar Tikaz gaan kijken. Hij vreest het ergste! Hij moet te voet want de weg is volledig versperd. Na een dik half uur keert hij weer met een smile op zijn gezicht "Tikaz is alive"! Hier en daar een stuk dak, alles kletsnat en blaadjes op de vloer en in alle spelen en kieren. Na het ontbijt gaan we samen naar boven. Onderweg maken we de weg zo veel mogelijk vrij. Met 4 beginnen we aan de opkuis.
Samen op de matras! Samen overleefden we Maria - orkaan categorie 5! Het huis dat ons bescherming bood! Dank je Careen!
Vandaag gaan we op stap zonder Romain. Hij moet dringend papierwerk in orde maken. Spijtig! Thierry breng ons eerst naar de andere kant van het eiland met een uitzicht over de vulkaan die onder water ligt. We herkennen dat beeld van filmpje van Beyond Vitality; de plaats waar we normaal naartoe gingen. Daarna zet Thierry ons af voor een wel erg zware hike die niet zo geweldig was. Nadien bezoeken we Bubble Beach. Daar is het wel mooi. De bubbels in het water zijn er doordat de zee daar in de krater van de vulkaan ligt.
Het avontuur met de slang konden jullie op Fb lezen. Was wel spannend. Vooral omdat de volgende morgen 1 van de katten verdwenen was. Tichouffe was nergens te vinden en Thierry was best ongerust met die slang in de buurt. Wurgslang ongevaarlijk voor ons maar niet voor de kat. Gelukkig verscheen Tichouffe in de late namiddag.
Jana heeft staan schilderen (letterlijk wel te verstaan) terwijl Romain stevig gras moest verwijderen en ik een pad in de tuin heb aangelegd.
Zaterdag verdiende rust. Eigenlijk wilde we het echt heel rustig doen (want Thierry moest ergens gaan helpen) maar dat was buiten Thierry gerekend. Ga maar naar Chaudiere pool; mooi, flinke wandeling en gratis. We hebben dat dan maar gedaan en het was de moeite. Gelukkig hadden we s morgens wat brood over en namen we dat mee (met sneetjes mozarella). Eerst weer met de bus wat steeds een avontuur op zich is. Je gaat gewoon langs de kant van de weg staan (bij bushalte is niet nodig) en steekt je hand op als er busje voorbijkomt. Even vragen of de bus de richting uitgaat waar je naartoe wil. Zo ja, instappen en als je wil uitstappen gewoon roepen "stop the bus please). Dan uitstappen en betalen.
Gelukkig wees de chauffeur ons bij het uitstappen welke richting we uitmoesten want een pijl was nergens te zien. Een half uur later op de zandweg dan toch een pijl (zie Fb). We vonden ook nog een avocado onderweg die heerlijk zou smaken bij ons boke. Na een fikse wandeling bereiken we de pool. Wow alweer de moeite. Je kon er van de rotsen in het water springen. Spijtig dat we niet de hele tijd alleen waren 😉
Gisteren weer een dagje in de tuin gewerkt. De straatkant is eindelijk klaar! Amai heel letterlijk bloed (af en toe door al die doorns), zweet maar gelukkig geen tranen! Vandaag weer op uitstap; Jana, Romain en ik. Thierry had haarfijn uitgelegd waar we naartoe moesten en hoe. We bezochten "Cabrits National park". Het park beschermt regenwoud, koraalriffen en moerassen en er is een oud fort gevestigd, gebouwd door de Engelsen in de 18de eeuw. De ruïnes in het woud zijn ongelooflijk machtig. Je waant je rechtstreeks in Junglebook! Een stuk wandelen, duikje in de zee en het was weer een mooie dag! Als we met de bus weer in Mero arriveren, nemen we weer eerst een duikje in de zee voor we naar onze verblijfplaats klimmen.Daar genieten we ook nog van een prachtige zonsondergang. Voor foto's: kijk op Facebook!
Voorbije zondag kregen we een mail van Vicki van The Monkey Farm. Ze vertelde ons dat ze die dag graag 2 paarden wilden redden. Eigelijk waren het de vrijwilligers die dat héél graag wilden. Eén was een appaloosa erg ondervoed, vol wormen zat en mishandeld. De eigenaars wilden hem leren steigeren (blijkbaar erg populair in Costa Rica) en sloegen hem daarom op de benen. Het andere was een pinto met een vreselijke wond op een voorbeen. Dit paardje zou naar een opvang van grote katten (jaguars, ...) gaan als voedsel. Ze had eigenlijk maar geld om er eentje te redden (al tijdje geen inkomsten van toeristen omwille van het slechte weer)en dus vroeg ze of ze het geld van onze fundraising mocht gebruiken om beide paarden te redden ipv het te gebruiken voor een afdak voor de paarden. Ze vroeg zich ook af of de "geldschieters" dat wel goed zouden vinden. Jana en ik gingen meteen akkoord en verzekerden haar dat ook "jullie" dat goed zouden vinden daar velen paardenliefhebbers zijn. Storten kan dus nog steeds. Wij vinden het geweldig dat we zou betrokken worden en dat het geld echt volledig besteed wordt om te helpen. Vicki vertelde ook nog dat ze Jana haar skills zouden nodig hebben om de appaloosa het vertrouwen in de mens terug te geven. Mooi toch dat we hier mogen aan meewerken!
Vanmorgen lukte het Thierry om met een zelfgemaakte tool het stofje in de binnenkant van de camera te verwijderen zodat we geen vlek meer hebben op de foto's. JOEPIE
Gisteren is hier nog een andere vrijwilliger aangekomen; Romain. Hij was normaal ook in Beyond Vitality geweest; toevallig.
Vanmorgen dan met zijn vieren vertrokken. Eerst een hike naar een geweldige waterval ( Middleham Falls). We waren daar helemaal alleen. Zalig. Onderweg uiteraard genoten van de schoonheid van het Regenwoud.
Gezwonnen onder de waterval; zalig!
Na de hike rijden we naar een "spa". Verschillende poelen met warm water ( dorp ligt in de krater van een vulkaan), een modderpoel en prachtige "douches". Zooooo mooi en zalig! Willen we nog naartoe.
Vandaag gaan we met ons tweetjes op stap naar Roseau en de Trafalgar Falls. We nemen de bus (dit zijn minibusjes van max 15 personen ) en komen omstreeks 9.15 aan in Roseau. Even rondwandelen en dan busje naar de watervallen. Zeker 20 min. wachten voor de bus vertrekt. Uitstappen is makkelijk: gewoon roepen dat ze moeten stoppen. We rijden volledig tot op het einde. Chauffeur bespaart ons een klim te voet en zet ons af voor de deur. Passen voor een week gekocht en dan 10 mon. stappen nazr de watervallen. We zijn helemaal alleen; zalige rust. Terwijl we op platform watervallen bekijken, komen er nog 5 min. 2 andere mensen. Op die moment regent het ook. Even later gaan we wat dichter naar de watervallen. We blijven ongeveer een uurtje. Op de terugweg begint het serieus te regenen.
Dat onze vlucht niet zou betaald zijn, was dus dikke flauwe kul. De fout lag bij de maatschappij hier. Overboekt ( meespelende reden zeker Irma). Als de fout bij ons reisbureau had gelegen hadden zij zeker vervoer taxi en hotel niet betaald. En dag daarna ons zeker niet zonder te laten betalen op volgende vlucht gezet. Moet je weten dat ze ons nogmaals probeerden te weigeren. Gelukkig was verantwoordelijke daar en hoorde die dat wij zeiden " niet nog een dag he, wij MOETEN vandaag op dat vliegtuig." Ze kwam tussen en zei "klopt jullie waren hier gisteren al, soms moet je ons helpen herinneren." Ja watte. Anderen die op hotel mochten.
Voor het wieden; Zoek de agaves? Na het wieden. Regen op komst.
Hieronder zie je dat daken extra met kabels zijn vastgezet voor de "uitloop" van Irma. Tot hiertoe (19.30 plaatselijke tijd) enkel paar serieuze regenbuien en windstoten. Nog paar spannende uurtjes tot middernacht dan zal grootste gevaar geweken zijn. Sint-Maarten waar we dag vastzaten heeft minder geluk.
