Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
05-11-2017
Nate: donderdag - te voet
Eindelijk is het gestopt met regenen. Verschillende bomen vielen om, niet door de wind maar gewoon door de grond die is weggespoeld. We willen juist de paarden zadelen als een vriend van Vicki met zijn zoon (Roudin en Aaron) hier aankomen en zeggen dat er teveel bomen en landslides zijn om er met de paarden door te geraken (lange kant). Hij staat aan de andere kant van de omgevallen bomen en wil ons naar de honden brengen. Maar eerst wil hij koffie. Uurtje later vertrekken we en banen ons een weg tussen al de omgevallen bomen (en staan ondertussen ook versteld van alle weggespoelde grond) en bereiken Roudins auto. Hij brengt ons een heel stuk naar beneden. Wat we ondertussen onderweg zien, is vreselijk. Overal water! Op zeker moment kan de auto niet meer verder omwille van een reusachtige boom over de weg. We stappen uit, zeggen dag aan Roudin en we lopen onder boom door (ze zijn reeds bezig met hem te verwijderen) en gaan te voet verder. Het regent ondertussen terug pijpestelen. Wegen zijn er zo goed als niet meer, alleen "waterlopen". Na een 20-tal min. bereiken we de hoofdstraat. Ook daar zien we vooral water. Even later stopt er een auto (iemand die Engelse les volgt bij Vicki) en de bestuurder geeft ons een lift tot aan het huis van de honden. Daar besluiten we de honden voldoende eten en water te geven zodat ze zeker een dag zonder ons kunnen overleven. Want dat is het ook voor ons; overleven. Twee x per dag over en weer is nu echt niet mogelijk. Ik hoor jullie al denken:"Pak dan toch die honden mee!" Dat kan blijkbaar niet; ten eerste maken ze elkaar af als ze samen zitten en ten 2de is Vicki blijkbaar de enige die ze kan benaderen! Meenemen is dus geen optie. Nadat ze verzorgd zijn, wij daar een hoop eten meenemen, kan de terugtocht beginnen. Niemand die stopt deze keer, ook niet als we teken doen. We stoppen bij de supermarkt (een familiezaak, de andere 2 zijn gesloten) niet om iets te kopen maar Vicki stapt even binnen om te zien of er niemand is die ze kent en die ons een lift zover mogelijk terug wil geven. Ook hier is het weer één van haar "leerlingen" die zo vriendelijk is ons een lift te geven. Die grote boom onderweg is ondertussen verwijderd en de man kan ons dus redelijk ver terugbrengen. We bedanken hem en banen ons een weg door de omgevallen bomen en hopen slijk die de weg versperren. Amai, dat was nogal een tochtje.
