Oudtshoorn door Kleine Karoo de  R328 naar Prince Albert (Swartberg Pass) volgen tot N1 > richting Laingsburg ( Cape Town) > na Huguenot toll tunnel  afslag R44/R45 richting Stellenbosch  > Bezoek Stellenbosch  > Cape Town

We vertrekken rond 10u nadat Edith voor ons een lekker ontbijt met warme croissants aangeboden heeft omdat ze zo verveeld zit met de inbraakaffaire. CSI is nog niet langs gekomen, maar ons madammeke zal alles wel voor ons regelen.  De 27km lange Swartberg Pass is één van de mooiste bergpassen van de hele wereld! Een grindweg leidt ons via steile haarspeldbochten naar ‘Die Top’ op een hoogte van 1583m. Hier hebben we een adembenemend uitzicht over the Karoo.

Niet alleen vanaf het hoogste punt is het zicht adembenemend, maar ook de weg er naartoe is geweldig. Na elke bocht verbazen we ons over de schoonheid van het landschap: indrukwekkende geologische vormen van de Swartberg. Af en toe krijsen we wel wat als we de afgrond zien, maar de vele vogels en mooie bloemekes leiden onze aandacht af. Op de middag vinden we een rustig plekje om onze voeten wat af te koelen. Na de pass komen we in de Karoo: een eindeloos, droog gebied dat zich uitstrekt van de binnenlanden van Eastern Cape naar de Indische Oceaan en neemt bijna eenderde van Zuid-Afrika in. Het is een uniek Zuid-Afrikaans landschap met gigantische vlaktes, majestueuze bergen en historische plaatsen. De inheemse bevolking, de Khonia, noemen deze streek the Karoo, oftwel ‘het land van de grote dorst’. De Hollandse kolonisten vonden het in eerste instantie niet zo'n prettig gebied. Pas in 1795 omvatte de Kaapkolonie de hele Karoo.

The Karoo wordt verdeeld in de Kleine Karoo en de Grote Karoo. De Kleine Karoo ligt meer naar het westen tussen de Swartberge en de Langeberg- en Outeniqua-ketens. Dit gebied is wat groener dan de Grote Karoo dat meer naar het noorden ligt en waar minder regen valt. In september regent het meer in de Grote Karoo en veranderen de valleien in grote bloemenzeeën. 

We rijden richting Stellenbosh maar zijn net te laat om wijn te proeven want die kapitalisten sluiten hun ‘gates’ al om 16u.

We rijden door de Dorpstraat. Dit is een nationaal monument met oude gebouwen, variërend van Kaap-hollands, Gregoriaans tot Victoriaans en vrijwel allemaal nog in zeer goede staat. We kijken uit naar Oom Samie se Winkel (Een winkel die sinds haar oprichting zo'n 200 jaar geleden nog geen spat is veranderd! Hier kun je neuzen naar spullen uit vroegere tijden, zoals antieke gebruiksvoorwerpen en kleding, maar ook wijnen en vers fruit.), maar Kaapstad lokt en dus rijden we door zodat we tegen 18u aankomen in Cape Town Backpackers, New Church Street 81 Tamboerskloof Cape Town Western Cape. We worden vriendelijk onthaald en slapen met vier op een kamer ter grootte van een studentenkot: het kan niet altijd luxe zijn, maar het valt reuze mee als we na een avondwandeling met fish en chips een frisse pint kunnen drinken voor R11 (ongeveer 90 cent). Er wordt naar Piet en Toon gesmst om af te spreken om morgen samen naar de Tafelberg te trekken.  Om middernacht trekken we naar ons bed. Met vier: gezellig!!!

We hebben goed geslapen en langer dan anders want we krijgen pas ontbijt om 8u. Lekkere toast met sinaasappelconfituur, cereales en plattekaas. Leen werkt wat aan de blog en de planning terwijl de anderen van het zonnetje genieten naast het zwembad. Rond 10u3O rijden we naar de Cango Caves: de enige bovengrondse grotten in Afrika..

De Cango Caves zijn een onderdeel van een enorm ondergronds netwerk van grotten in de Swartberge. Slechts een klein deel (1200 m) van die grotten, die vroeger door de Bosjesmannen als schuilplaats werden gebruikt, is voor het publiek toegankelijk. De zalen en gangen met fantastische druipsteenpilaren in allerlei vormen en kleurschakeringen zijn met lichteffecten nog fantastischer gemaakt.

Leen en Lisa gaan voor de gewone toch en onze stoere mannen gaan voor de “adventure tour” die loopt door nauwe openingen, waaronder eentje van amper 30 cm hoog. De muurtekeningen van de San bevonden zich dan ook bij de toegang, maar werden in de loop der jaren zwaar beschadigd.

In de eerste kamer zien we 'Cleopatra's Needle' die 9 m hoog is en haar ouderdom wordt geraamd op 150.000 jaar. In een tweede veel hogere kamer, staat de 'Voltooide Zuil' die van vloer tot zoldering een lengte van 125 meter heeft en een diameter van 50cm.

Cango maakt deel uit van een kalksteenlaag binnen de Swartbergen, die 16 kilometer lang is en 1,5 kilometer breed. Cango Caves is nu een beschermd nationaal reservaat en maakt deel uit van de Tuinroute (Garden Route).

Rond 12u30 vertrekken we naar  Cango Ostrich Farm

De naam Cango verwijst naar water en het is ook zo dat de talrijke riviertjes uit de bergen een goede bron zijn voor irrigatie waardoor er hier akkerbouw kan worden bedreven. De boeren verbouwen granen, tabak, fruit en wijndruiven, maar vooral luzerne, het voedsel van de struisvogels die hier gekweekt worden.

Die hebben Oudtshoorn, “verenhoofdstad van de wereld”, wereldberoemd gemaakt en zijn nog altijd een belangrijke economische factor. We krijgen een aangename rondleiding door grappige dame die ons alles vertelt over de vogels, de teelt. Jan laat zich zelfs zoenen door een van die beestjes (een stukje eten van tussen zijn lippen halen) en waagt daarna zijn leven tijdens een rit op een struisvogel. Uiteindelijk houdt hij er alleen een blauwe plek aan over en hebben wij goed gelachen met het spektakel. Lisa krijgt een nekmassage en een kopstoot, maar we zijn blij dit gezien te hebben.

We rijden via het stadje om wat mondvoorraad in te doen en krijgen bij onze thuiskomst een surprise: dieven. In de kamer van Jan en Lisa is ingebroken door (waarschijnlijk) een jong gastje van 4 à 5 jaar. Robin, onze gastheer heeft er eentje betrapt die het raam van de keuken aan ’t forceren was. Lisa haar centen zijn uit haar portefeuille gehaald en  Jan zijn fototoestel en een nieuwe fles parfum (door Leen gekocht op de luchthaven) zijn verdwenen. De politie is al verwittigd en ze komen terug om hun verklaring op te nemen. Rond 8u gaan we bij ‘Paljas’ een struisvogelsteak eten. De detective die de vingerafdrukken moest komen nemen is om 22u nog niet geweest en dan worden Lisa en Jan naar een andere kamer verhuisd.

Planning

Graaff-Reinet  het stadje >N9  Aberdeen > Willowmore >R339 De Rust>richting N12>Meiringspoort>De Rust > richting Oudtshoorn

Om 7u ontbijten we en betalen de rekening waarna we vertrekken richting Oudtshoorn. We rijden door een tamelijk vlak landschap over ellenlange, kaarsrechte banen die afgezet zijn met draad of met hagen van cactussen om wilde dieren van de weg te houden. Af en toe wordt er een stop gehouden om naar de apen (grijze met een zwart kopje en een blauwe achterste) te kijken die langs de weg lopen en dan wegvluchten. Grote bavianen binnen houden, is echter een kunst en dus lopen ze rustig langs de baan. We kunnen op het nippertje een schildpad ontwijken en vinden een net doodgereden uil. Leen draait en keert het beestje voor wat foto’s en natuurlijk moeten er een paar pluimen mee als souvenir. Langharige schaapgeiten (we weten niet hoe zo iets heet), schapen en af en toe springbokies zorgen voor wat animatie.

Langzaam wordt het vlakke landschap terug bergachtiger en komen we in ‘de Groot Swartberge’ die de scheiding vormt tussen de Grote en de Kleine Karoo. De 23 km lange Meiringspoort volgt een kloof van prachtige rotsformaties in zandsteen, uitgesleten door de Grootrivier. Jan en Lisa gaan hun voetjes even verfrissen in het water. Deze route brengt ons in het hartje van de Kleine Karoo.

Rond 14u komen we aan in Oudtshoorn waar we twee nachten gaan slapen in Celtic Bushman in Van der Riet Street 29. Twee kamers en die van Jean en Leen is een klein huisje in de tuin. Jean en Jan zoeken een fotograaf om de lens te kuisen want er zitten vuiltjes op die we er zelf niet afkrijgen terwijl Leen en Lisa het zwembad uitproberen. Leen houdt een worstelwedstrijd met de zwembadstofzuiger, maar de fotoshop kan ons niet helpen. Misschien meer geluk in Kaapstad.

Een uurtje later vertrekken we voor een bezoek aan Cango Wildlife Ranch. We zien krokodillen, de kleinste antiloop ter wereld, mooi gekleurde vogels, slangen, meerkatten, fruitvleermuizen (pissen dat die mannen doen!) en Afrika’s grootste katten. Je kan cheeta’s en tijgertjes aaien, maar het kost je wel R300 dus laten we het maar over aan de fanaten.  Jan en Lisa weten een plaatsje waar we dat kunnen doen voor een tiende van de prijs.

Planning:.

Golden Gate Highlands NP > R57 Kestell > N5 Bethlehem >N5 Winburg > N1  Bloemfontein >N1 Gariepdam voor Colesberg >N9  Noupoort > Middelburg  > Graaff Reinet: Valley of Desolation en het stadje

Om zes uur loopt de wekker af in het Golden Gate Highlands National Park in onze Rondawel. We douchen, pakken onze koffers en kopen een brood en een boekje over de Drakensbergen. We ontbijten op het terras voor ons hutje. Lisa kan het niet laten om wat brood naar de vogeltjes te werpen en al vlug wordt het fototoestel met de nieuwe zoomlens erbij gehaald en Leen kan haar hartje ophalen: blauwzwarte vogels met bruine vleugels die hun jong aan het voederen zijn met het nodige kabaal.

We rijden van Golden Gate Highlands NP via Bloemfontein naar Gariep, een rit van meer dan 500 km, waarvan 400 km over een plateau op 1500 m boven de zeespiegel, de Vrijstaat genoemd. De eerste 100 km zien we links nog de Drakensbergen waarop Lesoto ligt. Daarna over bijna 400 km krijgen we niets anders te zien dan gras met nu eens kleine bergen en dan zandheuvels. We zitten nu in de Grote Karoo. Schapen en af en toe een kudde koeien met een houder te paard of the voet.

Bloemfontein is met circa 400 000 inwoners een belangrijk verkeersknooppunt, een onderwijscentrum met een grote universiteit. Wij rijden de stad in tussen een grote wezzel van zwartekes. Overal waar je keek zag je ze met zakken sleuren, trachten iets te verkopen en maar claxoneren!

We rijden door de bergen naar Graaff Reinet. Jan neemt het stuur over en weer hebben we prijs; de politie doet ons stoppen en hij mag zijn rijbewijs bovenhalen. Het blijkt een lief flikske te zijn en we mogen onmiddellijk doorrijden.

Graaff Reinet is een stad in de Oost-Kaap provincie die in 1786 gesticht is en de op vier na oudste blanke nederzetting in Zuid-Afrika is. Er wonen ongeveer 40.000 mensen. Graaff-Reinet ligt aan de voet van de Sneeuwbergen, in een hoefijzervorm die gevormd wordt door een meander in de Sondagsrivier. Het is een belangrijk centrum voor de handel in agrarische producten. Meer dan 200 gebouwen zijn geklasseerd; een heel mooi onderhouden en rustig stadje met veel witte gebouwen in een typische bouwstijl. Ook de historische gebouwen in het dorp zelf zijn bewonderenswaardig zoals de Nederlandse Hervormde kerk gebouwd in 1887 uit twee verschillende plaatselijke steensoorten.

We vinden Lazy Zebra B&B in de Church street 39 in Graaff Reinet. We krijgen twee mooie kamers en die van Jean en Leen lijkt zo gestolen uit het decor van een Afrikaanse film: zebravel op de grond, koloniale meubels, zijden kussentjes, een balzaal van een badkamer met een centraal bad op een trap,…  We kijken vlug of we ons vergist hebben want dat voor die prijs…??   We hebben ons niet vergist. De gerant geeft ons nog wat aanwijzingen en we weten al waar we straks kunnen gaan eten.

Tegen valavond rijden  we nog een berg op, zo’n 700 m hoger dan de stad, waar we een prachtig uitzicht hadden op de stad en de “Vallei der Verlatenheid”. Boven aangekomen is er een adembenemend vergezicht tot 150km te zien en het dorpje Graaff Reinet ligt erbij als een miniatuur dorpje en het stuwmeer als een kleine waterplas.
Een klein stukje hoger via een wandelpad wordt het uitzicht nog fascinerender.
Door bodemverschuivingen miljoenen jaren geleden zijn wel 120 meter hoge pilaren rechtstandig uit de bodem verrezen.

Heet en warm weer met zijn droogte in de zomer en het natte koude weer in de winter, zelfs zijn grote verschil tussen dag en nacht heeft hier zijn sporen gelaten in de vorm van erosie. Door de erosie zijn de pilaren nagenoeg rond gevormd en dat doet sterk denken alsof zij door mensenhanden zijn gemaakt. In de verte zien we de Spandau kop die als een wachter bij Graaff Reinet ligt.

Naar rechts kijkend over de eindeloze vlakte zie je geen mens, en dan is het niet zo verwonderlijk dat deze vlakte de “Vallei der Verlatenheid” wordt genoemd.
Er wordt een massa foto’s gemaakt maar we zullen deze avond het boekje er nog eens moeten bijnemen want er klopt iets niet met de belichting. De zonsondergang is adembenemend moooooooooooooooi !!!!

De Vallei der Verlatenheid is een Nationaal Monument met daarin geïntegreerd het Karoo Nationaal Park. Dit Nationaal Park is gelegen achter het stuwmeer van Graaff Reinet. We doorkruisen een prachtig nagenoeg vlak gebied met een vegetatie dat met hoge heide vergeleken kan worden.

Om 6u loopt de wekker af. We ontbijten met fruitsap, platte kaas, eieren, fijne vleeswaren, fruitsla, thee, koffie en het gezelschap van acht honden! Onze lieve gastvrouw telefoneert naar de “bandenquicky” want blijkbaar hebben we niet één platte band, maar twee. “Witman en zwartman” kwamen, zagen en namen twee banden mee. Na een kwartiertje komen ze terug met twee nieuwe banden, maar we rijden voor alle zekerheid nog even mee om de andere bandenspanningen te controleren. R2300 lichter voor de banden vertrekken we met 3u vertraging richting Drakensberg. Dit is een bergketen die de (oost)grens vormt tussen het zelfstandige koninkrijk Lesotho en Zuid-Afrika. Het is een uitgestrekt nationaal park.  Mooi zijn vooral het gebied rond Mont-Aux-Sources in het noorden en de streek tussen Giant’s Castle, Cathedral Park in het midden en het Amphitheater in het Royal Natal Natonal Park. In 2000 heeft de Unesco dit gebied op de lijst van werelderfgoederen geplaatst.

Overweldigend mooi en groots: we zijn niet aan ons proefstuk toe, maar dit overtreft toch wel onze stoutste verwachting.

Mama: Om 19u worden we in Brussels Airport gedropt door Wim en Laura in de sneeuw. Het inchecken verloopt vlot, maar bij de metaaldetector gaat het mis. Mama’s armbandjes bezorgen haar een intiem moment met een blonde veiligheidsbeambte. Rond 21u15 stijgen we op, met een half uur vertraging nadat onze vlieger “gedefrost” is. (=hete stoom om heel het vliegtuig te ontvriezen). Het gaat richting Frankfurt waar we 45min halt houden om bij te tanken, letterlijk en figuurlijk (Kerosine en passagiers). Om kwart voor middernacht krijgen we onze eerste Ethiopian Airline diner (kip met een groen vulsel of gesnipperde biefsteak). Na 2 uurtjes sukkelslaap worden we gewekt door Ethiopische airhostesses voor het ontbijt. Door de raampjes zien we de zon opkomen over een extreem droog land. Rond 6u (onze tijd) landen we op een landingsstrip, met om de 50 meter een zwartje met een oranje helmpje op die elk op een rotsbolk zitten. Wat doen die kereltjes? Kijken of we geen stukken verliezen? Wij wuiven, maar krijgen geen reactie. In iets wat lijkt op een verlaten, verwaarloost casino (met neonverlichting en al) worden we tussen de liggende, hangende, gapende, wachtenden geloodst voor transit naar de volgende Boeiing die ons richting Johannesburg brengt.

Om 7u stijgen we op in Ethiopië en het landschap onder ons wordt groener. We krijgen ons middagmaal om 10.30u!. Reizen is avontuur en aanpassen.

Na een zachte landing zien we Jan en Lisa terug samen met Sanet en haar dochter. Eindelijk kan onze reis samen beginnen en zien we een stukje van onze kroost terug. Hug, hug. We worden in het Zuid-Afrikaans verwelkomd als oom en Tanie. Het eerste Afrikaans klinkt als muziek in onze oren, maar na even wennen verstaan we het al een bikkie. Jan verstaat en praat het al als “een echte”. We geven onze 15kg ingezameld schoolmateriaal aan Sanet, die het voor ons zal bewaren tot we terug in de buurt van Johannesburg geraken. We zullen het binnen 4 weken uitdelen aan de kinderen van Paratus met de groetjes van de Middenschool van Tienen..

Allemaal: Nadat we afscheid namen van Sanet (Wat een vriendelijk madammeke!) gaan we onze huurwagen ophalen. Jan tracht ons beet te nemen door te vertellen dat ze alleen nog maar een Micrake voor ons hebben. We zijn opgelucht als we bij Europcar een witte Volkswagen Sharan op ons zien wachten. We laden de valiezen in en weg zijn wij richting Drakensbergen. Het links rijden lukt nog wel, maar het stuur aan de rechterkant en schakelen met de linkerhand!!! Papa vloekt al de Zuid-Afrikaanse wagens naar de bliksem. Net na Harrismith neemt Jan het stuur over om papa wat rust te gunnen, maar …… na een kwartier maken we kennis met een typisch Afrikaans fenomeen: de slaggate of potholes! Een enorme klop! Het is half 7 en op 10 minuutjes is het pikdonker. Dat wordt een wiel wisselen op de tast. Morgen schaffen we ons al zeker een zaklamp aan want het licht dat een gsm geeft, lokt zelfs nog geen muggen. Aangezien we nooit meer op ons voorziene eindpunt kunnen geraken, keren we op onze passen terug en slapen we in Harrismith in een B&B The View. Na een telefoontje worden we heel vriendelijk ontvangen: hij is hoofdarts in het plaatselijk ziekenhuis en zij zorgt voor de B&B. Bij een lekkere fles witte wijn, maken we kennis met de cultuur en leefwijze van de Zuid-Afrikaanse ‘Witman’. Zij willen veel weten van ons en wij van hen. Onze Jan weet enorm veel van de geschiedenis en gebruiken van dit land en zijn taaltje klinkt echt sappig. We zijn doodop en kruipen om half 10 in ons bed. (Zo vroeg!)