Op maandag moest ik jureren voor een Franse wedstrijd. Dit was niet verplicht voor de studenten maar er waren er toch verschillende die meededen. Eigenlijk wel eens leuk om te zien. Niet dat ik er altijd wat van verstond want sommigen onder hen zijn nu eenmaal zo slecht dat ze onverstaanbaar zijn. Er deden ook studenten mee van het eerste jaar die nog maar 3 maanden Frans gehad hebben dus het is soms wel logisch. Ook leren ze alles vanbuiten. Aan de ene kant is dat niet slecht, want je moet natuurlijk kennen wat je gaat brengen maar er waren sommigen hun tekst kwijt en ze konden nergens op terugvallen. Dan krijgt ge zo van die iets of wat gênante situaties waarbij ge ziet dat ze heel hun tekst terug aan het reciteren zijn in de hoop dat ze dan verder kunnen gaan. Na de uitvoering kwamen ze op mij af om te vragen of ik niet een paar minuten kon spreken om de tijd te overbruggen terwijl de punten geteld werden. Dat moet ge me niet vragen, toch niet 3 minuten op voorhand. Daar ging ik af als een gieter voor mijn eigen studenten.
Op vrijdag stond ik opnieuw in diezelfde zaal, maar deze keer voor een optreden van de buitenlandse leerkrachten, enkele Koreaanse studenten en het departement Engels van de universiteit. Het was eigenlijk een grote ktv-optreden. Sommigen waren echt zo slecht! Anderen waren best wel goed. Wij hadden het openingsnummer: we are the world van Michael Jackson. We hebben het gezongen in het Engels, Japans en Koreaans. Ik heb het alleen in het Engels gehouden, onze Japanse vriend zong het Japans (niet zo heel goed) en onze Koreaanse vrienden zongen natuurlijk het Koreaans. Maar blijkbaar waren onze micro's niet heel goed, dus ze hoorden ons niet echt, behalve dan onze Japanse vriend maar die was dus niet zo heel goed.
De eerste twee foto's zijn wij met ons groepje, ziet ge mij staan? Dat meisje met haar gitaar is een Koreaanse studente en speelt tijdens de pauzes van de lessen Chinees altijd op de (valse) piano die in een van de lokalen staat. Ze speelt ook heel goed gitaar en vult soms de avond op met muziek in het Leipzigcafé. Er werden ook dansjes gedaan tussendoor zoals de Japanse dans, uitgevoerd door studenten Japans. De jong met zijn gitaar is Matt, de Ier of Schot (inderdaad, ik weet het nog altijd niet). De laatste foto was de verrassingsact, een Rus en Afrikaan wier Chinees heel goed is want ze deden alle aankondigingen in het Chinees en zongen Chinese liedjes.
Ik heb deze week ook Thanksgiving Day gevierd. Er was zo lekker gekookt. Ik heb braaf meegedaan met al het danken en ik heb gedankt voor al het lekkere eten wat ik zelf niet kan klaarmaken omdat ik zo'n slechte kok ben :), voor de fijne mensen die ik hier in Xi'an heb leren kennen en dat ik blij ben dat mijn liefste zusje in goede gezondheid is. Lief van mij he :)
