Ondertussen al een week hier en nog geen bericht achtergelaten op mijn blog. Daar moet nu toch dringend verandering in komen!
De
reis naar China ging heel goed. In Parijs zat ik eventjes in de
verkeerde terminal, ik kwam eigenlijk in de juiste terminal aan met de
trein maar besloot toen eventjes naar de foute terminal te gaan om dan
teruggestuurd te worden naar de juiste terminal en om dan nog te moeten
vragen waar ik precies voor China kon inchecken terwijl ik er vlak langs
stond. Tja, ik had het niet gezien. Uiteindelijk had ik nog tijd zat
want toen ik aan de juiste gate kwam - ik had nog zo'n 20 minuten
voordat deze openging - trok er net een zwaar onweer over Parijs en werd
de vlucht een uurtje uitgesteld. Dit had wel het voordeel dat ik in
Xi'an maar een uurtje had om over te stappen en ik heb dus niet moeten
wachten. In Xi'an werd ik opgewacht door Tina, een medewerkster van
de internationale afdeling van de universiteit, en Emily, die een uurtje
eerder een vlucht naar Xi'an had genomen. Wij zijn dan naar de
Universiteit gebracht waar we Rosanne dan ook tegen het lijf liepen.
Emily, Rosanne en ik zijn medestudenten van Antwerpen en gaan dus op de
universiteit Engels en Frans geven. We hebben alle drie een
appartement gekregen met alles erop en eraan: bed, badkamer met douche
en westerse toilet, wasmachine, watertank, keuken met gasvuur (of dat zo leuk is valt nog te bezien) en koelkast, telefoon, tv,
internetverbinding die niet altijd even goed is, droogrek. Maar het was
allemaal zo vies! Nu blijkt dat er in geen twee jaar iemand meer in die
drie appartementen heeft gezeten dus dat wordt poetsen.
Zondag
ben ik aangekomen en maandag begon de Chinese les al. Het was een beetje
overdonderend want ik dacht dat we een week hadden om wat te wennen en
dat de lessen dan pas begonnen. Niet dus, de lessen waren zelfs al de
week ervoor begonnen. We werden er dus wel ingesmeten. Emily en ik
zitten in level drie (van de vijf). Het is misschien wat hoog gegrepen
want veel van wat ze zeggen gaat langs mij door maar ik kan de boeken
doorgaans wel lezen dus ik ga proberen. Mocht het over een paar weken
toch echt te moeilijk blijken, dan ga ik naar level twee. In de
namiddag kregen Emily en ik een persoonlijk welkomswoordje van de
directeur waarin hij ons uitlegde wat de bedoeling was. Emily en Rosanne
gaan Engels geven aan andere richtingen die Engels als minor hebben,
een bijvak zeg maar. Hoe goed het Engels van die studenten gaat zijn,
dat valt nog af te wachten. Ze wachten nog altijd op hun uurrooster en
hebben nog geen les moeten geven. Ik daarentegen mocht al direct
beginnen lesgeven. Hij vroeg of ik niet meer uren wilde doen, ik mocht
er een nachtje over slapen en moest de volgende dag al een antwoord
geven. Die extra uren zouden dan wel betaald worden. Ik heb toch maar
vriendelijk geweigerd, ik heb nog nooit lesgegeven, wat zou ik dan al
onmiddellijk meer uren aannemen?
Helaas, dinsdag had ik een
onderhoud met Qiu Laoshi, het hoofd van het Franse departement, die mij
vriendelijk doch kordaat vier uur extra in mijn nek schoof. Nu moet ik
er wel voor gaan zorgen dat ze mij die extra uren gaan betalen, want dat
zouden ze hier wel eens kunnen 'vergeten'. Een uurtje later had ik ook
een onderhoud met Zhu Laoshi, het voormalig hoofd van het departement en
prof Frans. Heel vriendelijk, veel vriendelijker dan Qiu, want het
schijnt dat zij het ellenbogenwerk goed onder de knie heeft en hem op een toch
wel ietwat achterbakse manier aan de kant geschoven heeft. Normaal had ik vier klassen in hetzelfde
jaar waaraan ik per week dezelfde les moest geven, dus een keer
voorbereiden, vier keer geven. Dat viel dan wel mee. Maar omdat er dan
andere klassen zouden zijn die geen buitenlandse leerkracht hadden,
hebben Zhu en ik twee van de vier geruild. Nu heb ik twee klassen die
vier jaar Frans volgen en twee klassen die drie jaar Frans volgen. Ik
heb geen idee in welk jaar ik les aan het geven ben, maar ik vermoed het
tweede. Na les één was ik toch zo slim geweest om in de andere klassen
te vragen hoeveel jaar ze al Frans studeerden en het meest voorkomende
antwoord was een jaar. De studenten die in die cyclus van vier jaar
zitten, spreken al beter Frans dan de studenten van de driejarencyclus,
maar ze staan niet zover in het lesboek. De vierjaars zijn ook iets
gemotiveerder dan de driejaars. Die namiddag werd ik voor de klas
geduwd, zonder enig idee welk hoofdstuk en welke klas en dat vier keer
in de week want blijkbaar zat elke klas ook nog op een ander hoofdstuk.
Dat is deze week wel anders, nu kan ik wel voorbereiden omdat ik weet
waar ze zitten. Komt wel goed. Het is op dit moment vooral vermoeiend.
Vrijdagavond
zijn Emily, Rosanne en ik naar een Chinese club gegaan met onze
Koreaanse klasgenoten. Ook een hele ervaring. Blijkbaar moet de muziek
verschrikkelijk hard staan, anders is er geen sfeer. Overal in die club
liepen MP's rond die de ruziemakers uit elkaar haalden en dronken mensen
naar buiten begeleidden. En dronken mensen waren er genoeg. Terwijl ik 2
glaasjes gedronken had, hadden onze Koreaanse vrienden al zeker het
dubbel gedronken en overal sloegen mensen hun drankje in een teug naar
achter. Ganbei! We hadden een cocktail van icetea en whisky. In het
begin van de avond was het veel thee, weinig whisky maar die verhouding
veranderde naargelang de avond vorderde. Op een gegeven moment was het
pure whisky, hoe krijgen ze het verwerkt?
In de loop van de week
hebben we ook kennisgemaakt met andere buitenlandse leerkrachten.
Sarah, een Amerikaanse, geeft Engels. Ze was na de eerste les toch
een beetje gedemotiveerd want ze had eerstejaars en die konden blijkbaar
echt weinig. Emmy geeft Frans, heeft dezelfde klassen, denken
we, maar andere boeken, dat is zeker. Het is nog allemaal vrij vaag.
Paul, een Canadees en Rob, een Nieuw-Zeelander zitten hier al acht jaar
en houden zich vooral bezig met een joint-venture in een of ander
businessplan en vullen de rest van de tijd op met lesgeven. Zaterdag
gingen Emily en ik met een busje naar Metro, een grote en
westersgerichte supermarkt op een halfuurtje van de Campus. We hebben
een uur rondgereden om te proberen er te geraken maar de wegen waren
geblokkeerd wegens a) een protestactie, b) een race, c) een marathon, d)
geen van bovenstaande antwoorden zijn correct. We zijn onverrichter
zake teruggekeerd en in plaats daarvan zijn we uitgenodigd op de koffie
(!) bij Rob. Hij heeft ons wat uitleg gegeven over de werking van het
Chinese schoolsysteem en hoe deze universiteit in dat systeem past. Dit
is een betalende universiteit. Alle Chinezen moeten in het laatste
middelbaar een nationaal examen afleggen en aan de hand van die punten
worden ze verdeeld over de universiteiten. Goede studenten raken in
goede universiteiten, slechte studenten in minder goede universiteiten.
Aangezien deze school betalend is, komen hier de studenten die nergens
anders terecht kunnen. Motiverend nieuws, toch? Maar het was een
gezellige voormiddag. We hebben die dag ook heel gezellig afgesloten met
een spelletjesavond bij Sarah.
Maandag is het hier maanfeest.
Geen les voor ons en geen les voor de Chinezen. Dinsdag is het ook nog
geen les voor ons maar moeten we wel naar het medisch onderzoek. Hoe
belachelijk! We hebben al die onderzoeken al moeten doen om ons visum te
krijgen en hier zouden we het weer moeten doen?! De enige reden
daarvoor is blijkbaar die 400 yuan die we moeten meenemen. Ach ja, we
zien wel wat ervan komt.
