Jaja, het is weeral een tijdje geleden. Zo'n blog bijhouden kost toch wel wat tijd en moeite. Dat eerste heb ik de laatste tijd iets minder gehad en dat laatste, daar had ik precies niet zoveel zin in :).
Het gaat ook niet zo'n lang bericht worden, het wordt eerder een experiment. Ik had beloofd dat ik het in mijn volgend bericht over de wintervakantie zou hebben, ondertussen zo'n 4 maanden geleden. Ik ga er niet te veel bij zeveren, ik ga de foto's laten spreken. En dat wordt het experiment: blijkbaar kan ik een link doorgeven van facebook, zodat ook de mensen die geen facebook hebben, die foto's kunnen zien. Dat gaan we dus nu proberen en ik hoop dat het lukt!
De eerste paar weken van de vakantie, ben ik in Xi'an gebleven, is er een vriendin van Sarah op bezoek gekomen en hebben we heel veel plezier gemaakt. Maar ik geloof dat ik dat nog ergens geschreven heb. Ach, een keertje meer of minder kan dan ook geen kwaad :)
Hier is de link: http://www.facebook.com/media/set/?set=a.10150562467033905.405457.628013904&type=3&l=4acc1f3044
Daarna zijn Rozanne en ik dan echt op reis vertrokken en onze eerste stop was Harbin, koud!
Na Harbin, hebben we de trein genomen naar Beijing maar helaas, tijdens de reis heeft het fototoestel van Rozanne iets raars gedaan en zij had alle foto's getrokken in Beijing. Helaas, geen bewijs. In Beijing hebben we niets toeristisch gedaan, we hebben voornamelijk gegeten, uitstapje gemaakt naar de Ikea, een museum bezocht en goed uitgerust.
Na Beijing, de trein op richting Qingdao om Rose, de vriendin van Sarah op te zoeken. Qingdao ligt aan de zee, dus een grote verandering met Xi'an.
Tot nu zijn we overal maar een paar dagen gebleven. Onze laatste stop is Kunming, waar we ons terug bij Sarah hebben gevoegd en daar mochten we bij een vriendin van Sarah 10 dagen blijven logeren. Kunming is de stad van de eeuwige lente, heerlijk weer, kortom, een heerlijke tijd.
Zo, dat was mijn vakantie in een notendop, kort en krachtig :)
Ondertussen is er niet veel gebeurd, het leven gaat zijn gewone gangetje, er wordt les gegeven, er wordt les gevolgd. Het Chinees verbetert gestaag alhoewel er nog veel werk aan de winkel is.
Sarah heeft in het begin van het tweede semester besloten om iets voor de gemeenschap te doen, namelijk om in een weeshuis hier in Xi'an wekelijks te gaan helpen. De verantwoordelijke was namelijk zwaar ziek geworden en ze gingen het weeshuis sluiten tenzij ze konden aantonen dat andere mensen het ook konden. Daarom zochten ze vrijwilligers en vooral een paar mensen die Engels konden leren aan de kindjes. Sarah heeft dan gevraagd of ik mee wilde en sindsdien gaan we wekelijks op pad om wat Engels bij te brengen. Iedereen kent zo wel ongeveer mijn capaciteiten om met kinderen om te gaan, inderdaad, zo goed als nihil. Dat wil zeggen, zo'n vier maanden geleden. Ondertussen heb ik heel wat bijgeleerd en ik ga er zelfs graag naartoe. In het begin was het wel heel moeilijk, de kinderen daar zijn er wel aan gewend dat er veel mensen komen en gaan, maar dat wil dan toch niet zeggen dat ze u zomaar vertrouwen. Het heeft ons ongeveer een maand gekost om met hen in dezelfde kamer te blijven, zonder dat ze beginnen te wenen. Er zijn natuurlijk uitzonderingen, er is een jongetje, hij kwam de eerste dag al naar ons toe en heeft nooit schrik gehad van ons. Maar die problemen zijn nu ook achter de rug. Als ze ons zien, komen de meeste vanzelf naar ons toe. Er zijn natuurlijk mindere dagen dat we hun aandacht echt niet krijgen of dat ze niet willen luisteren, maar in het algemeen is het wel plezant. De eerste paar keren was ik doodop maar het is toch waar wat ze zeggen, hoe meer je het doet, hoe gemakkelijker het wordt.
Vince, ik ben nu geoefend, we gaan eind augustus veel plezier hebben! :)
Ja, het heeft iets langer geduurd om mijn blog bij te vullen wegens toch wel een beetje een gebrek aan tijd. Nu zal ik zo'n beetje vertellen wat er allemaal gebeurd is sinds ik teruggekomen ben van vakantie en daarna zal ik ook stilletjesaan alle plaatsen die ik bezocht heb tijdens de vakantie op mijn blog plaatsen.
We waren op 19 februari terug en hadden nog een week om lessen te plannen, uit te rusten, nog wat te ontspannen, je snapt het idee... Het is alleen heel erg moeilijk om al wat lessen te plannen als je nog niet eens weet welke lessen je moet geven. Ja, daar komen ze dan op zaterdag mee af en maandag moet je beginnen. Maar ja, dat is China, we nemen dat gewoon aan en maken er het beste van. Vorig semester gaf ik acht uurtjes spreekvaardigheid en vier uurtjes luistervaardigheid. Nu kreeg ik telefoon van het hoofd dat ze luistervaardigheid aan een andere prof wilde geven. Ik helemaal in paniek: "waarom mag ik dat niet meer doen? Had ik het dan zo slecht gedaan? Heb ik er te veel gebuisd? Geef ik nu maar acht uurtjes meer en krijg ik niet meer betaald? - Het is niet veel, maar alle beetjes helpen - Waarom hadden ze me dan geen feedback gegeven? Bleek er helemaal geen probleem te zijn, die prof wilde zijn luistervaardigheid ook wat oefenen maar ik heb uiteindelijk toch dat vak teruggekregen. Ik kreeg er ook nog een nieuw vak bij, TEF, Test d'Evaluation de Français, allemaal teksten gevolgd door enkele open vragen en enkele meerkeuzevragen. De teksten zijn soms moeilijk, maar de vragen zijn altijd letterlijk dus het valt nogal mee. Het is niet zo gemakkelijk geweest om dat nieuw vak te brengen in de klas en de eerste weken wist ik eigenlijk niet wat ik precies aan het doen was, soms komt dat dan helemaal niet goed en heb ik het gevoel dat ze de tekst totaal niet begrepen hebben, hoeveel keer ik het ook uitleg, andere keren gaat het heel goed. Een klas heeft dat vak om acht uur 's morgens, dat helpt niet echt, ik ben zelf nog aan het wakker worden en de studenten zijn ook nog niet bepaald wakker, de motivatie is dan bepaald ver te zoeken... Nu, ik had ze op een gegeven moment een tekst als huistaak gegeven, een saaie tekst over autokoers, ook bepaald niet mijn favoriete onderwerp! Als minder dan de helft die taak niet gemaakt had, en dat gebeurt hier wel eens regelmatig, ik had ze gewaarschuwd, dan gingen we de volle twee uur met die tekst bezig zijn en babbelen over autokoers. Als enkele mensen hun huistaak niet gemaakt hadden, moesten die mensen een tekst van een half blad schrijven over waarom ze autokoers zo plezant vinden of net niet. In de eerste klas hadden 13 van de 24 mensen hun huistaak niet gemaakt - eigenlijk twaalf van de vierentwintig maar die twaalfde persoon kwam te laat dus die telde niet - en we hebben twee uur lang over auto's gebabbeld. Ik had wel een ppt gemaakt, een paar filmpjes erbij gezocht, nog wat gebabbeld over Vaillant dus al bij al viel dat ook nog wel mee. In de tweede klas had bijna iedereen zijn taak gemaakt en de drie personen die dat niet hadden gedaan, hadden me braafjes een tekstje geschreven en nog goed ook. Ik heb de ppt toch ook maar overlopen in die klas want dat maakt zo'n tekst wel een stuk duidelijker. Het vervelende is dat er in die klas niets voorzien is qua computer of enig ander digitaal hulpmiddel dus ik moet dan altijd mijn computer meenemen. Ach ja, dat valt dan nog wel mee. Ik moet toch wel zeggen dat ik voel dat mijn lesgeefvaardigheden beter geworden zijn ten opzichte van vorig semester. Ze kunnen natuurlijk nog altijd heel wat verbetering gebruiken maar ik vind het toch een positief teken. Gelukkig want als dat niet was, dan kan ik er ook maar best mee ophouden.
Dat brengt me dan naadloos over tot mijn volgende puntje: ik blijf nog een jaar langer. Ik mag zelfs een aanvraag indienen om volgend jaar onder een contract te werken dus dat betekent met loon! JA, IK MAAK MIJN SCRIPTIE AF! Ik weet nog niet hoe, maar volgend jaar wordt daar werk van gemaakt. Als de school zou zeggen dat ik niet mag wegens geen correcte diploma's, dan doe ik voort zoals ik nu aan het doen ben, vraag eventueel nog die vier andere uren erbij, wordt betaald voor de helft van die uren, dan heb ik ook een soort loon, maar zou het liefst wel onder contractvorm doen. Maar dat zal ik wel zien als mijn papierwerk binnen is.
Jullie merken ook dat er heel wat minder foto's op mijn blog staan. Dit is eigenlijk een heel moeilijke blog om die erbij te zetten, ik moet elke foto verkleinen, ze moeten er een per een opgezet worden, een nogal omslachtig werk. Ik ben hier totaal geen reclame aan het maken voor facebook, echt niet, maar daar gaan jullie alle foto's vinden. Ik ga hier niemand verplichten om een profiel op facebook aan te maken, verre van, er zijn er verschillende die dat niet hebben, ik stel voor dat jullie op regelmatige tijden eens afspreken, gezellig avondje organiseren, er is altijd wel iemand in de buurt met facebook om dan de foto's op het gemak te bekijken ;). Maak er een gezellig sociaal moment van!
Ondertussen gaat het leven hier natuurlijk ook gewoon door. Voordat de school terug begon, hebben we mijn verjaardag gevierd en de half-birthday van Sarah. Zij is jarig in juli, aangezien er dan niemand hier is, hebben wij het samen gevierd. We zijn naar de Delhi Dar-bar gegaan, een Indisch restaurant, heel lekker! Een van mijn kadootjes was een magneet in de vorm van een spin, omdat iedereen onder de vakantie erachter gekomen is dat ik niet bepaald van spinnen houd. Een ander iets of wat grappig cadeautje was een lelijke fleece broek en peignoir maar op dat moment was het nog koud genoeg om dat te dragen, de pijpen zijn veel te kort, ik moet de peignoir vastbinden onder mijn oksels in plaats van rond mijn middel maar het is warm :). Ik heb ook twee kommetjes gekregen met bijpassende eetstokjes, een massage, thee (en nee, geen wormpjesthee), een Chinees boek, een volle doos enchanté-chocolaatjes, een pakje van België met Belgische pralines, speculaaspasta, nog wat thermisch ondergoed... noem maar op! Het was geslaagd!
Meneer Haagdorens heeft ooit in de klas gezegd dat het hier van de ene dag op de andere plots lente kan zijn. De ene dag is het nog koud, de volgende dag kan je rondlopen in T-shirt. Ik dacht, ja ja, dat zal wel, eerst zien dan geloven. Tja, ik heb het gezien en nu moet ik het wel geloven. Het was misschien niet van de ene dag op de andere maar toch van de ene week op de andere. Eerst was het nog aan het vriezen, de week daarna was het 10 graden, toen 15, daarna 20 en hoger. Het is nogal veranderlijk op het moment, vorige week een lichte windstorm gehad, maar die echte koude is nu toch helemaal voorbij.
Oja, bijna vergeten te vertellen, ik ben verhuisd! Ok, niet ver weg, gewoon naar de andere kant van het complex maar dit appartement is veel beter. Het is kleiner, er ligt een houten vloer (of iets met het uitzicht van een houten vloer) wat het al een stuk warmer maakt. Mijn vorig appartement was zo koud. Het jammere was dat er een roker ingezeten had, ik heb hier alles moeten schrobben met javel, muren, plafond, kasten, en de geur is soms nog merkbaar maar het zal wel langzaamaan verdwijnen. Ik heb Sarah onder de arm genomen als mijn persoonlijke interieurdecoratrice en het begint echt huiselijk te worden. Er moeten nog een paar aanpassingen aangebracht worden, dan zal ik globale foto's plaatsen, voorlopig moeten jullie het doen met de detailfoto's :)
Ik heb de laatste dagen wel last van mijn ogen, heel tranerig, er is mij zelfs gesuggereerd of ik geen voorjaarsallergie had. Voor eens en voor altijd: IK DOE NIET MEE MET DIE ZEVER! Ik ben oogdruppeltjes gaan halen bij de apotheker en dat helpt. Ik persoonlijk denk dat het de rook is die lang in dit appartement heeft gehangen terwijl ik er al inzat. Plus het feit dat het hier heel droog kan zijn, dat helpt dan ook niet echt.
Vorige week was het de verjaardag van Kimi en ook Serena is jarig in april dus hadden we voor hen een feestje georganiseerd. Kimi wil bakker worden, dus we hadden een kookboek gehaald en er allerlei hulpmiddelen bijgedaan, zoals maatlepels, een deegrollertje, schort en handschoenen, een cookiemix,... Je had haar gezicht moeten zien! Ze kreeg van haar ouders een oven, dus zonder dat we het wisten, waren onze cadeautjes perfect complementair. Voor Serena hadden we een makeup-boek gehaald en er allerlei werktuigen bijgedaan, een of andere soort schmink, borsteltjes, een tasje om het allemaal in te doen,... Ook haar gezicht was zo kostelijk om te zien! We zijn met hen gaan eten bij Grandmother's Kitchen, een van de betere en betaalbare westerse restaurantjes. Hun Mexicaans eten is daar wel goed, maar de laatste tijd doen ze er nogal veel pepertjes in, het wordt pikanter en pikanter. Maar wel heel lekker.
Er zijn op dit moment ook veel ouders en vrienden op bezoek. Waarschijnlijk wegens Pasen. Niet dat wij vakantie hebben, maar in Europa natuurlijk wel. De ouders van Rozanne zijn hier twee weken geweest, de moeder van Matt, de vriend van Emmy, een vriendin van Emily, het was een gezellige boel. Het was net ook de verjaardag van Matt en dat hebben we dan ook goed gevierd aangezien zijn moeder hier nog was.
Wat gaat er de volgende weken nog gebeuren? De testen zijn weer daar voor Chinees. Niet dat ik met alles kan meedoen, op maandag en dinsdag moet ik zelf lesgeven. Ik ga waarschijnlijk alleen meedoen met duxie, grammatica zeg maar. Dan weet ik ongeveer waar ik sta en dat is ook wel mijn beste vak. Tingli, luistervaardigheid, gaat er beetje bij beetje op vooruit, ik ben veel beter dan vorig semester maar er is nog wat werk aan. Volgens Sarah is mijn kouyu, spreekvaardigheid, verschrikkelijk maar dat examen kan ik dus toch niet meedoen.
Ik ga zelf ook testen geven aan mijn studenten maar die maken zich helaas niet vanzelf. Ik heb het iets gemakkelijk dan mijn collega's in die zin dat ik boeken heb, maar dat helpt natuurlijk niet bij een test. Plus ik wil niet altijd hetzelfde doen, dat is saai en ik moet de aandacht blijven behouden van mijn studenten, het maakt het ook leuker voor mij, maar dat is natuurlijk meer werk. Och, zoals ik al zei, mijn 'kwal'-iteiten gaan erop vooruit.
Goed, dat was het voor vandaag. Ik ga proberen in de volgende weken de vakantie te vertellen. Tot de volgende!
Allemaal heel erg bedankt voor alle kaartjes die ik heb ontvangen! Ik vermoed dat er nog een paar onderweg zijn, maar wees gerust, tot nu heb ik ze allemaal gehad, dus die komen ook wel terecht ;). De facebookers onder jullie hadden mijn doos chocolade al gezien, ik verwachtte dus een boek van thuis en kreeg er ettelijke kilo's chocolade bij, zo blij zo blij.
Het einde van het semester betekent examens, maar voor de examenweek moet er natuurlijk ook nog een 'wedstrijd' gehouden worden. De voorlaatste vrijdag was er geen Chinese les maar wedstrijd. Diegene die meededen, hadden een tekst voorbereid over hun leven in China, de moeilijkheden die ze tegengekomen waren en natuurlijk de grappige misverstanden die daaruit voort zijn gekomen. Ze maken hier een duidelijk verschil tussen studenten, alle Koreanen, en de leerkrachten, mensen zoals ik, want ik wist pas de dag ervoor wat er precies ging gebeuren. Ik werd vriendelijk uitgenodigd en ik was ook de enige buitenlandse leerkracht aanwezig, maar ze verwachten niet van ons dat we meedoen, wat ik best vind, want dat is toch niet zo mijn ding. Alle Koreaanse studenten waren aanwezig, alle Chinese leerkrachten, de Chinese stagiaires die ons af en toe les hebben gegeven, enkele mensen van het bureau, kortom ongeveer de volledige internationale afdeling. Na het wedstrijdgedeelte was er het karaoke- en toneelgedeelte. Er werd gezongen en gedanst, een paar studenten van mijn klas van level twee en studenten uit level drie hadden Romeo en Juliette opgevoerd in het Chinees. Op het einde werden de Chinese leerkrachten ook gevraagd iets op te voeren wat ze niet allemaal even graag deden. Ook mijn naam werd op een gegeven moment gescandeerd maar ik heb vriendelijk bedankt. Ik vond het wel straf dat de leerkracht die ons altijd doet zingen en dansen in de les, nog het minst geneigd was iets voor te brengen. Ze zei de hele tijd wo shenme dou mei zhunbei! (Ik heb helemaal niets voorbereid!) Pech gehad, toch iets doen :D. Maar het was wel heel gezellig en een leuke afsluiter van het semester.
De eerste foto zijn de studenten die hele voormiddag aan elkaar moesten praten. De tweede foto zijn bijna alle Chinese leerkrachten die ons les geven. Op de derde foto zie je Zaixue (ook gekend als Richard of zhenmeyang, wat zoveel betekent als 'hoe gaat het ermee') en Ala, een meisje van bij mij in de klas, Romeo en Juliette spelen.
Ook tijdens die week kreeg ik een dringend smsje van een prof van mijn departement die ik nog nooit gezien had waar mijn examen bleef? Ik kreeg een mail op donderdagavond dat het zondag binnen moest zijn en nog een sms op vrijdag met de boodschap dat het dringend is. Dat is dus typisch Chinees, ze zeggen niks tot op het laatste moment en dan kunt ge er als zot aan beginnen. Ik kreeg dat natuurlijk niet af binnen die tijd, het is mijn eerste ervaring als leerkracht dus ook een examen opstellen was de eerste keer. Ik heb het op maandag doorgestuurd naar het departement, ze hadden nog een week om het te kopiëren wat mij ruim voldoende tijd leek. Verkeerd gedacht! Een week was niet genoeg om kopieën te maken dus hebben ze het examen een week verplaatst wat voor mij eigenlijk niet ging want dat viel samen met het mondeling examen van de driejaars. Nu, ik heb het kunnen regelen met Zhu, aangezien wij de mondelinge examens samen deden, maar dit was de eerste keer en ook de laatste keer dat we het samen doen. Volgend semester doe ik mijn eigen ding, stel ik mijn eigen voorwaarden op. Van de 20 hoofdstukjes die we in het semester hadden gezien, moesten ze er maar 4 of 5 kennen, dan moesten ze een papiertje trekken en dat hoofdstuk vanbuiten opzeggen. Er waren studenten die begonnen te onderhandelen of ze geen tweede papiertje mochten trekken! Nee hè, zo werkt dat niet! Ik ben echt niet streng geweest om punten te geven, maar diegenen die onderhandelden, buiten gingen om dan een kwartier later terug binnen te komen en dan nog een slecht examen aflegden, die heb ik toch gebuisd. Het zal niet veel uitmaken want ik ben er vrij zeker van dat Zhu ze genoeg punten geeft om ze toch door te laten (het mag zeker niet slecht afstralen op de school) en anders worden alle punten gewoon opgetrokken. Ik gaf punten tussen 30 en 85, Zhu begon pas vanaf 80. Groot verschil dus. Gisteren hebben Emily, Matt, Rozanne, Sarah en ik een brainstormsessie gehouden om ideëen te krijgen voor volgend semester. Zeker voor hen is dat belangrijk want niemand van hen heeft een boek. Ik heb een boek wat ik een beetje moet volgen wat het aan de ene kant wel wat gemakkelijker maakt, maar aan de andere kant ben ik daar ook wel aan gebonden. Nu, het volgend semester ben ik toch van plan om ze meer te laten spreken. Ik liet ze blijkbaar al hard werken tegenover Zhu, want hij vertaalt de tekst letterlijk naar het Chinees heb ik gemerkt, dat noem ik niet echt spreekvaardigheid, maar ik ga proberen ze nog harder te laten werken ;). Het moet natuurlijk wel interessant blijven, daarom is het niet slecht dat iedereen zijn ideeën eens op tafel heeft gegooid.
In de laatste week van de lessen had ik op maandag, dinsdag en woensdag in principe ook examen Chinees maar ik kon 'helaas' niet. Ik had op maandag en dinsdag zelf examen Frans uit te delen en op woensdag had ik in principe het vak moeten afleggen waar ik maar de helft van de tijd naartoe kon wegens zelf les Frans geven, dus dat ging ook mooi niet door. Volgend semester ga ik er wel voor zorgen dat het niet samenvalt, dan wil ik wel meedoen met de examens. De leerkrachten Chinees vonden het niet erg, dat bedoel ik dus ook met leerkrachten hoeven niet mee te doen en worden sneller verontschuldigd. Ze hebben mij wel verzekerd dat ik volgend semester naar level drie mag en ik weet ook dat ik daar nu wel klaar voor ben.
Heel die examenperiode viel ook wel midden onder kerstmis, wat het niet gemakkelijker maakte om zich te concentreren of te studeren. Niet voor de Chinezen, die vieren dat toch niet, of sommigen doen het wel en zien het als een ideaal moment om helemaal uit te bol te gaan, examens of geen examens, maar voor ons is het natuurlijk wel een iets of wat belangrijkere periode. We hebben het toch gevierd hoor. We hebben Kimi en Serena een cadeautje gegeven en zij hebben ons ook allemaal een cadeautje gegeven. In de week voor kerstmis waren we uitgenodigd bij Emmy want enkele van onze studenten waren aan het koken en jiaozi aan het maken. Blijkbaar moet je de dag dat het winter wordt, jiaozi eten, gevulde deegblaadjes zeg maar, want anders gaan je oren eraf vallen. Twee studenten hebben me ook een appel gegeven, dat geven ze ook, en dat helpt ook tegen de kou.
Serena (met de sjaal) en Kimi (met de muts) Lilly (vanachter), Romain (in het blauw) en Sophie
De twee Pauls
Emmy en Emily Linsvoor beginnen met de klok mee: Shane, Emily, ik, Rozanne, Sarah, Paul, zijn vriendin, Paul, Romain, Laurent, Lilly, Sophie en Emily.
Op de derde foto, het meisje vanachter, Lilly, en de jongen in het blauw, Romain, dat is een koppeltje en dat zijn de studenten die mij uitgenodigd hebben bij hen thuis op nieuwjaarsdag (zie verder).
Dan hebben we zelf onder ons bij Sarah thuis (altijd the place to be) heel rustig kerstavond gevierd met Emily, Emmy, Matt, Rozanne, Sarah en ik, we hebben cadeautjes uitgewisseld en op kerstdag waren we uitgenodigd bij Jeannie thuis.
Een week later waren we terug uitgenodigd bij Jeannie om nieuwjaar te vieren. De volgende dag, 1 januari van het nieuwe jaar, moest ik wel iets eerder vertrekken want ik was uitgenodigd bij twee van mijn studenten om daar te gaan eten. Ik dacht, oh, ik kom daar tegen de middag aan, ik eet mee, we babbelen wat en dan tegen een uur of 4 kan ik terug naar huis. Nee, toch niet, ik heb daar van 12 tot 7 gezeten, Lilly spreekt iets of wat Frans en vraagt de hele tijd naar woorden en zinnen hoe het allemaal wordt gezegd in het Frans. Romain, de vriend van Lilly en het was ook bij zijn ouders dat we uitgenodigd waren, studeert Frans maar kan beter Engels dan Frans. Ik heb hem gevraagd waarom hij dan eigenlijk geen Engels had gekozen maar hij zei dat er al teveel studenten Engels kozen en hij wilde niet bij de grote hoop horen. Ik geef hem gelijk maar hij zou dan wel beter zijn best moeten doen. De rest van de familie sprak alleen maar Chinees, dus jullie kunnen je voorstellen dat toen ik om 8 uur 's avonds thuis aankwam, ik gewoon bekaf was. Het was wel een leerrijke en lekkere dag, want die Chinezen, die kunnen koken!
Nu is het dus vakantie en voorlopig een heerlijk rustige periode. Alle studenten moeten dan van de campus af, de enige mensen die nog hier zijn, zijn werklui (in China werken ze altijd en overal), de bewakers en de leerkrachten. Het nadeel is wel dat ze de chauffage afzetten. Er kwam nooit echt veel warmte uit die centrale verwarming maar het maakt echt nog een verschil als ze helemaal afstaat. Het enige wat me nu warm zou moeten houden, is de kongtiao (airco) maar er werkt er maar eentje van de drie en dat is niet genoeg. Het is nu zondag, Sarah en Rozanne zijn naar de dienst, maar ik zit dus bij Sarah omdat haar appartement veel warmer is. Ik ga na de vakantie vragen of ik niet mag verhuizen naar het appartement onder dat van haar, dat staat blijkbaar leeg, de zon schijnt daar al op van 's morgens en het is een kleiner appartement, dus ook wat gemakkelijker in onderhoud. Hopelijk mag het!
Rose, een vriendin van Sarah, is nu ook hier en samen met Kimi en Serena zijn we Xi'an gaan wat gaan bezichtigen. Serena woont vlakbij Bingmayong, het terracottaleger dus dat zijn we gaan bezoeken. Ik was eerst niet van plan mee te gaan, omdat ik het nog zeker twee keer ga bekijken in de zomer en ik had het al gezien vorig jaar, maar het is zo gezellig met zijn allen en daarna waren we uitgenodigd in het restaurant van de vader van Serena om te gaan eten, dus ik heb maar vlug gezegd dat ik toch meeging.
Serena en Kimi
Van achter naar voor: Sarah, Rose, Rozanne, Kimi, Serena, ik.
Op 23 januari vertrekken Rozanne en ik naar het hoge noorden, naar Harbin om het ijssculpturenfestival te gaan bezoeken, daarna maken we een kleine stop in Beijing om dan door te gaan naar Nanjing, Rozanne kent daar iemand die ons de stad kan laten zien. Dan staat het nog een beetje open waar we naartoe gaan, maar het is de bedoeling dat we op 6 februari aankomen in Kunming, de stad van de eeuwige lente waar we ons terug bij Sarah voegen - zij heeft daar een paar jaar geleden les gegeven - om de stad dan met haar als gids te gaan bezichtigen. Allemaal goede vooruitzichten! Tijdens de rondreis neem ik mijn computer niet mee, ik wil geen risico's nemen. Eind februari horen jullie terug van mij. Tot dan!
Dit is van alles en nog wat deel 2, om deel 1 te lezen, moet je het vorig bericht lezen. Kwestie om eventjes duidelijk te zijn.
Goed, waar waren we gebleven? Oh, ja, zaterdagochtend, gisteren dus. Sarah had ons allemaal uitgenodigd bij haar voor Mexicaanse avond maar voordat er een Mexicaanse avond op het menu kan staan, moet er eerst naar de winkel gegaan worden. Op zaterdag is er een busje voor de buitenlandse leerkrachten om naar Metro te gaan, een grote winkel à la Colruyt waar er met de heftruck rondgereden wordt tijdens openingsuren dus kinderen onder de zoveel meter mogen er niet binnen. Daar kan de Ikea nog een puntje aan zuigen! Ik heb in die winkel eigenlijk nooit iets nodig aangezien ik toch niet kook maar ik ga mee voor de gezelligheid. Osse pa wilde wel eens weten wat voor soort elektrisch materiaal er allemaal voorhanden is in China. Ik heb vooral de tv's eens bekeken, niet dat Metro de meest geweldige winkel is om dat soort toestellen te kopen, maar dan kan je eens kijken naar de verschillende merken.
Ik heb prijzen gezien tussen 1500 en 4000 yuan voor die tv's wat dus neerkomt op iets meer dan 150 tot iets meer dan 400 euro. Zoals jullie zien, vind je er ook bekende merken zoals een strijkijzer van Philips voor 259 yuan. Dit eventjes tussendoor voor de geïnteresseerden in elektro-huishoud.
De voorbereidingen voor Mexicaanse avond waren nog niet gedaan. Lotus is een supermarkt op vijf haltes van de universiteit vandaan. Daar hadden we ook nog enkele dingen nodig maar op het middaguur is er altijd iets mis met die bussen. Er kwam maar geen bus 400. Dan besloten we maar te voet te gaan, het was een hele zonnige dag, blauwe hemel (voor die keer dat er dat is, moeten we ervan profiteren), nauwelijks verkeer (voor China dan toch), ik kreeg zowaar een lentegevoel.
De rest van de namiddag heb ik Sarah geholpen met voorbereiden. Hier kreeg ik een mussenburggevoel. Sarah aan het koken, ik aan het afwassen. Hiërarchie moet er zijn. Maar het resultaat mocht er wezen.
Die foto met die pot op en een gele smurrie in, dat is kaassaus om met tortillachipjes te eten. Zo lekker! Heel zoet, blijkbaar iets te zoet, maar daar kan mijn zoete tand wel tegen. Ik zei er in ieder geval geen nee tegen. Een avond zonder Junglespeed is geen volledig geslaagde avond dus natuurlijk werd er gespeeld en zoals dat hoort gevochten om de totem.
Als extra verrassing van de avond was er in China een volledige maansverduistering. Ik kreeg een berichtje van een studente van mij dat het weer heel goed was om half 11 's avonds. Ik snapte er natuurlijk niets van. Ik was al aan het denken dat ik ergens een overboeking had vastgelegd met haar maar ik had toch niets afgesproken? Toen bleek dus dat het de maansverduistering was. Het verhaal hier in China gaat dat er een hond de maan stukje bij beetje opeet. Ik heb geprobeerd er wat foto's van te maken maar daarvoor is mijn toestelletje net niet professioneel genoeg. Het heeft geleid tot wat grappige effecten.
Die ene foto lijkt bijna een beetje op een hond, nee?
De tijd gaat hier zo snel! Het is al weer bijna twee weken geleden dat ik iets heb achtergelaten op mijn blog (ik tel eventjes mijn censuurbericht van gisteren niet mee). Vorige week vrijdag was het een drukke dag. Op de middag hebben enkele studenten mij mee uit eten gevraagd en 's avonds waren we uitgenodigd bij Kimmy om te gaan eten. Het moet gezegd, het was een fantastisch lekkere dag. Hoe meer eten er op tafel staat, hoe beter. Mijn studenten namen me mee naar een restaurant waar je ook apart kan gaan zitten, dus dan ga je uitgebreid eten. Zo ongeveer bij elk gerecht dat ik niet kende, hebben ze dat op het menu gezet, en geloof me, er zijn nog veel gerechten die ik niet ken. Resultaat, veel te veel! Maar zo lekker allemaal.
's Avonds waren we dan uitgenodigd bij Kimmy. Kimmy en Serena geven bijles Chinees aan Sarah en Sarah geeft hen Westerse cultuur in de plaats. Ondertussen zijn we goede vrienden geworden. Regelmatig gaan we samen eten, naar de winkel, komen ze bij ons langs, vrijdag middag hebben ze met Rozanne hun Engels nog wat geoefend bij mij thuis. De mama van Kimmy had echt veel moeite gestoken in het eten, de tafel was gewoon te klein voor alle gerechten. We kregen er een lekker glaasje wijn bij en 's avonds wat gejunglespeed, wat misschien een iets minder goed idee was na die wijn ;).
Op de laatste foto zien jullie de ouders van Kimmy, dat zijn de mensen waar wij tussen zitten. Haar tante met haar dochtertje helemaal links waren er ook. Haar tante had helpen koken en het nichtje had de hele avond op de computer gespeeld en heeft nauwelijks een woord tegen ons gezegd. Blijkbaar zijn waiguoren (buitenlanders) heel intimederend.
Het is nog niet gedaan met eten. Op dinsdag hadden we afgesproken met Ryan, weten jullie nog, ons klein broertje? We wilden eens wat anders doen dan gewoon ergens noedels of rijst te eten dus het werd hotpot. De eerste keer dat ik hotpot gegeten heb. Je bestelt een hoop eten, dat gooi je in de ketel die voor u staat te koken en als het gaar is, dan pak je eruit wat je wil eten. Hoe noemen wij dat, fondu zeker? De Chinese manier van eten bevalt me wel, allemaal eten uit dezelfde pot, één grote familie.
Wat ik daar op de foto aan het eten ben, of toch aan het proberen ben om zonder al te grote problemen te verorberen is een stukje kip. Vlees wordt met alles erop en eraan in stukjes gehakt en er zo ingegooid. Dus in heel veel gerechten, niet alleen in hotpot vind je beentjes terug, de huid zit er nog aan, kippenpoten vind je met de nagels er nog aan, allicht want wie zou ze knippen? Niet iedereen vindt dat even lekker maar ik heb altijd al graag met mijn eten gespeeld en hoe kan je weten dat het niet lekker is als je het niet probeert? Voorlopig heb ik nog niet iets gehad waarvan ik zeg dat ik het echt niet lekker vind.
Deze week is het ook sinterklaas geweest en hij is langsgekomen! Joepie, hij was mij niet vergeten. Op dinsdagochtend stond er voor mijn deur een zakje met wat chocolade munten in, mandarijntjes, koekjes (het was geen speculaas maar het leek er een beetje op) en echte Belgische mignonnetjes. Dank je Sinterklaas! Ik had voor mijn studenten ook wat voorbereid in verband met sinterklaas. Er was een youtube-filmpje met de uitleg van wat sinterklaas nu eigenlijk is. Daar heb ik wat vragen op verzonnen en dan nog een liedje erbij. Luisteren is luisteren of het nu een dialoog is of een verhaaltje over sinterklaas. Op het einde van de les kregen ze allemaal een mandarijntje en een chocolademunt. Ze waren er wel blij mee :).
Mijn department is wel niet zo spraakzaam als het over examens gaat, of over uurroosters of over neem maar gelijk welk onderwerp. Ik moet alles zelf uitvinden en ze verwittigen altijd op het laatste moment. Zo'n drie weken geleden had ik al eens gevraagd aan Zhu, de leerkracht waar ik mee samenwerk, hoe het nu zit met de examens. Vorige week vrijdag kreeg ik een mail waarin stond dat het examen voor het luistervak voor maandag binnen moest zijn. Ik dus als een zot beginnen zoeken naar een geschikt dialoogje. Ik heb wel een goed examen in elkaar gestoken, al zeg ik het zelf. Nu eens afwachten hoeveel er gaan buizen. Goed, ok, ik had dat dus maandag binnengeleverd, te laat natuurlijk want ze hadden mij al de hele voormiddag zitten sms'en waar mijn examens nu eigenlijk bleven. Ik uitgelegd dat ik ermee bezig was en dat het wel kwam. Doen ze mij 's avonds nog een mail om te vragen naar mijn kopie B, blijkbaar het examen voor de tweede zit. Ik weer maar een ander examen kunnen maken. Dit was af op een half uur, ik word er nog goed in! Tja, als ze zelf zo schaars zijn met hun uitleg, dan moeten ze niet verwachten dat ik perfect op tijd ben met alles.
Het einde van deze week had weer heel wat leuks in het vooruitzicht. Vrijdagavond gaf Matt een concertje in Leipzig, het Westers café. Ik was 5 minuten te laat maar toen ik daar binnenkwam, moest ik wel eventjes lachen. Zo druk! Matt heeft een paar studenten die een beetje verliefd op hem zijn. Het was een avond helemaal op zijn Chinees. In plaats van iemand zijn nummers te laten spelen tot hij ze allemaal heeft gespeeld, werd het regelmatig eventjes stilgelegd om eventjes iets tussendoor te doen. Op een gegeven moment mocht bijvoorbeeld het publiek een nummer zingen voor Matt en een van zijn studenten zong het liedje van de Titanic 'my heart will go on'. Dan moest Matt een quiz-vraag oplossen in het Chinees. Na zijn concert ging de avond vlot over in Chinese karaoke. Alvin, een student en Manager van Leipzig nam deze taak vlot op zich. Sarah zat achter de volumeknop van de micro en moest het regelmatig stiller zetten of de ruiten zouden gesprongen zijn.
Ik ga dit bericht eventjes in twee kappen want anders lukt het niet met de foto's. Ik kan er maar zoveel tegelijk plaatsen per bericht. Om verder te lezen, zie bericht hierboven.
Censuur,
het bestaat in China. Dit wist natuurlijk iedereen al langer maar ik ben er nu
zelf aan onderworpen. Dawei had aan mij gevraagd een tekstje te schrijven voor
de schoolkrant. Dat was dan in het Engels, dus ik mijn beste Engels
bovengehaald in de hoop dat ze dan alles in dat krantje zetten.
Dit was mijn tekst:
Lets introduce myself first. My
name is Ine and Im from Belgium where I studied French and Chinese. Last year,
I decided to come to China to improve my Chinese and to pass on my knowledge of
the French language to the Chinese students. Its a choice I dont regret
making.
The first month was difficult.
Although Ive met a lot of friendly people who helped me to find my way in
China, the language barrier is hard to conquer. After landing in China, still a
bit jetlagged and drowsy, immediately you get drowned in the new language. It
is sometimes frustrated not to be able to tell people exactly what you mean.
Its been now three months since my arrival in China and I notice already a big
difference. Its still difficult but my Chinese has improved a lot so its less
frustrated.
Remembering names can also be
troublesome sometimes. Not only the names of my students but the names of all
people I meet are difficult to remember. Ive been meeting so many new people
that it is impossible to remember them all. Sometimes people say hello to me
and I really cant remember when Ive met them. Its easy for Chinese people to
remember when they meet a foreigner but it is not so easy for the foreigner to
remember all the times when he has met Chinese people. But I will get there.
Of course, its not all bad news.
When I arrived at the airport in Xian, the school provided a car from the
university to pick me up. I was welcomed by Tina and Andi, who helped me both
through the first days. We got warm words of welcome from the head of the
international department of the university. I met Dawei and Grace whom I helped
rebuilding the international café. The first contact with my students went by
without any problems and in the meantime, they took me to get to know the city
of Xian and the mountains surrounding Xian.
Im already three months here and
there are still so many more months to go to meet people and to experience
Xian and China. Im looking forward to it.
Dit schoot er nog van over:
First,
lets introduce myself. My
name is Ine and Im from Belgium where I studied French and Chinese. Last year,
I decided to come to China to improve my Chinese and to pass on my knowledge of
the French language to the Chinese students. Its a choice I dont regret
making.
When I arrived at the airport in Xian, the school provided a car from the university
to pick me up. I was welcomed by Tina and Andi, who helped me both through the
first days. We got warm words of welcome from the head of the international
department of the university. The first contact with my students went along
without any problems and in the meantime, they took me to get to know the city
of Xian and the surrounding mountains.
Im already three months here and there are still so many more months to go to
meet people and to experience Xian and China. Im looking forward to
it.
Wat
er in het Chinees staat, dat zal allicht nog helemaal anders zijn :).
Onder de foto staat er ook nog een citaat van mij: Lachen en altijd blijven lachen. Ik moet toch gaan geloven dat ze een andere persoon voorhebben want ik heb dat nooit gezegd :d.
Op maandag moest ik jureren voor een Franse wedstrijd. Dit was niet verplicht voor de studenten maar er waren er toch verschillende die meededen. Eigenlijk wel eens leuk om te zien. Niet dat ik er altijd wat van verstond want sommigen onder hen zijn nu eenmaal zo slecht dat ze onverstaanbaar zijn. Er deden ook studenten mee van het eerste jaar die nog maar 3 maanden Frans gehad hebben dus het is soms wel logisch. Ook leren ze alles vanbuiten. Aan de ene kant is dat niet slecht, want je moet natuurlijk kennen wat je gaat brengen maar er waren sommigen hun tekst kwijt en ze konden nergens op terugvallen. Dan krijgt ge zo van die iets of wat gênante situaties waarbij ge ziet dat ze heel hun tekst terug aan het reciteren zijn in de hoop dat ze dan verder kunnen gaan. Na de uitvoering kwamen ze op mij af om te vragen of ik niet een paar minuten kon spreken om de tijd te overbruggen terwijl de punten geteld werden. Dat moet ge me niet vragen, toch niet 3 minuten op voorhand. Daar ging ik af als een gieter voor mijn eigen studenten.
Op vrijdag stond ik opnieuw in diezelfde zaal, maar deze keer voor een optreden van de buitenlandse leerkrachten, enkele Koreaanse studenten en het departement Engels van de universiteit. Het was eigenlijk een grote ktv-optreden. Sommigen waren echt zo slecht! Anderen waren best wel goed. Wij hadden het openingsnummer: we are the world van Michael Jackson. We hebben het gezongen in het Engels, Japans en Koreaans. Ik heb het alleen in het Engels gehouden, onze Japanse vriend zong het Japans (niet zo heel goed) en onze Koreaanse vrienden zongen natuurlijk het Koreaans. Maar blijkbaar waren onze micro's niet heel goed, dus ze hoorden ons niet echt, behalve dan onze Japanse vriend maar die was dus niet zo heel goed.
De eerste twee foto's zijn wij met ons groepje, ziet ge mij staan? Dat meisje met haar gitaar is een Koreaanse studente en speelt tijdens de pauzes van de lessen Chinees altijd op de (valse) piano die in een van de lokalen staat. Ze speelt ook heel goed gitaar en vult soms de avond op met muziek in het Leipzigcafé. Er werden ook dansjes gedaan tussendoor zoals de Japanse dans, uitgevoerd door studenten Japans. De jong met zijn gitaar is Matt, de Ier of Schot (inderdaad, ik weet het nog altijd niet). De laatste foto was de verrassingsact, een Rus en Afrikaan wier Chinees heel goed is want ze deden alle aankondigingen in het Chinees en zongen Chinese liedjes.
Ik heb deze week ook Thanksgiving Day gevierd. Er was zo lekker gekookt. Ik heb braaf meegedaan met al het danken en ik heb gedankt voor al het lekkere eten wat ik zelf niet kan klaarmaken omdat ik zo'n slechte kok ben :), voor de fijne mensen die ik hier in Xi'an heb leren kennen en dat ik blij ben dat mijn liefste zusje in goede gezondheid is. Lief van mij he :)
Ik kreeg te horen dat ik altijd op dezelfde dag iets op mijn blog moest
zetten, want dat was makkelijker voor de vele en trouwe lezers die mijn
blog volgen. Ik heb besloten af te wijken van dit principe, dat maakt
het voor jullie, trouwe lezers, veel spannender, toch?
Om nog
eventjes terug te komen op het thema van vorige keer, het geld.
Blijkbaar is er nog wat onduidelijkheid over. Ik heb het inderdaad laten
zien, maar nu weten jullie nog niet hoeveel het precies waard is. Ik
heb op een gegeven moment de prijs gevraagd van een matje waarbij die
vrouw 35 yuan aan mij vroeg en aan de passerende Chinese maar 25. De
reactie van sommigen van mijn trouwe lezers was: maar koop dat matje
toch, het is maar 25 yuan, wat overeenkomt met iets meer dan 2.5 .
Natuurlijk, als je in euro denkt, dan is alles goedkoop. Maar die knop
moet je nu even omdraaien. Gebeurd? Dan gaan we verder. De truc is om in
maaltijden te denken. Je kan hier een volledige maaltijd krijgen voor
tussen de 5 en 10 yuan - vlees is wat duurder dan tofu of groenten - en
ik kan daar vaak twee keer van eten want de porties zijn echt groot.
Dus, als je een matje koopt van 25 yuan, dan zijn dat zo'n 3 tot 5
maaltijden en daar kom je dus twee dagen mee verder (ik reken het
ontbijt niet mee). Natuurlijk zijn er ook duurdere gerechten en
goedkopere spullen, maar dat is zowat de standaard die ik hanteer. Zeker
de eerste maanden was dat een goed hulpmiddel om de waarde van het geld
hier te kunnen inschatten.
De laatste paar weken zijn we bezig
geweest met het opknappen van het Leipzig café, het westers café bij ons
om de hoek. Waarom het zo heet, weet eigenlijk niemand, het is een verschrikkelijk lelijke naam maar het mag niet veranderd worden want de president van de school heeft het zelf gekozen. Het is nu eindelijk af en het is zoveel beter. Eerst kwam
er hier niemand en nu zit het elke avond goed vol. Tijdens de werken
moest de afhaalkeuken open blijven en zelfs tijdens die werken werd er
al een grotere omzet gemaakt dan er ooit tevoren gemaakt was sinds eind
jaren 90 dat het café open is. We hadden aangeboden om te verven maar
dat moest niet, er zou iemand komen om te verven. In China word je
betaald voor een bepaalde job en dan doe je die job, dus als ik zeg dat
er iemand kwam om te verven, dan was dat om te verven. Niet om eerst
alles af te plakken, ook niet om de randjes goed af te werken, zeker
niet om de druppels op te poetsen, nee, die kwam om te verven. Wij zijn
een hele dag bezig geweest met een ploeg van zo'n zes man om de hele
vloer te schrobben, de randjes af te werken, alles te poetsten wat er
maar gepoetst kon worden. Kwam diezelfde ploeg ook maar eens langs bij
mij! Maar het resultaat mag er echt wel zijn. Ze hebben hier koffie -
ja, het kost tien yuan, wat neerkomt op twee maaltijden dus het is dure
koffie - maar wat vooral belangrijk is, de sfeer is nu veel beter dan
het eerst was. En dat was de bedoeling, de Chinese studenten het café
leren kennen en nu kunnen we dat ook gebruiken om bijvoorbeeld Franse
avonden te organiseren, of English corner of Corean foodnight of weet ik
veel wat er nog allemaal gaat komen. Deze week is het in ieder geval
Thanks giving met echte kalkoen. Ik ben benieuwd.
De eerste drie foto's zijn tijdens de werken in het café, de laatste foto is op de stoffenmarkt met Dawei, zijn vrouw Grace op de derde foto is de nieuwe bazin van het café.
Vorige week
vrijdag ben ik door twee van mijn Franse studenten uitgenodigd om de
klokkentoren te gaan bezoeken. Toen we daar aankwamen, stond de toren in
de steigers en bleek hij gesloten te zijn tot januari. Ik heb mijn
studenten beloofd dat we dan zeker teruggaan om de toren te bezoeken. In
plaats daarvan zijn we naar de huiminstraat gegaan, een straatje met
allemaal specialiteiten van Xi'an. Mijn studenten hebben mij voortdurend
getrakteerd op lekkere hapjes, zoete koekjes, vlees op een stokje, een
soort pruimendrankje wat blijkbaar in de zomer heel goed helpt als je
ziek wordt van het warme en laffe weer en om te eindigen hebben we een
nogal olierijke soep gegeten met stukjes lamsvlees in. Niet slecht maar
wel eventjes wennen aan de structuur. Toen we terugwaren, ging ik door
naar Sarah haar appartement waar het verjaardagsfeestje van Ryan (de jongen in het blauw op de laatste foto), de
eerste fatsoenlijke Chinese jongen die we hier zijn tegengekomen, werd
georganiseerd. Goed gegeten en dan van koude buitenlucht in een warme
kamer binnenkomen, resultaat, ik ben er als een blok in slaap gevallen.
Gesproken over het weer, ik moest vorige week naar het weerbericht luisteren als opdracht voor een van mijn lessen.
星期三
星期六
星期日
星期一
西安
阴天
下雨
9~11 °C
晴朗
5~14 °C
晴朗
阴天
7~13 °C
晴朗
阴天
5~13 °C
北京
下雨
6~8 °C
晴朗
-3~9 °C
晴朗
-3~10 °C
晴朗
1~10 °C
拉萨
不明白
晴朗
阴天
-2~12 °C
晴朗
-3~13 °C
晴朗
-2~14 °C
内蒙古
不明白
不明白
下雨
晴朗
下雨
下雪
4~8 °C
广州
晴朗
21~28 °C
晴朗
17~24 °C
晴朗
15~25 °C
晴朗
17~22 °C
云南
不明白
不明白
晴朗
4~20 °C
晴朗
3~20 °C
海口
晴朗
阴天
23~26 °C
晴朗
阴天
20~24 °C
下雨
21~24 °C
下雨
20~24 °C
济南
下雨
12~12 °C
晴朗
-1~10 °C
晴朗
3~12 °C
晴朗
7~12 °C
成都
阴天
11~17 °C
晴朗
阴天
12~19 °C
晴朗
阴天
12~18 °C
晴朗
阴天
11~18 °C
哈儿滨
-9~3 °C
晴朗
-15~-8 °C
晴朗
-15~-6 °C
晴朗
-14~-5 °C
Xi'an is het eerste rijtje dus ge ziet dat het met de temperaturen nog
wel meevalt. Als ge naar de laatste stad (die ligt in het noorden)
kijkt, daar is het toch wel iets kouder :). Soms voelt het wel kouder
aan, zeker als het regent en dat gebeurt hier toch wel af en toe,
afgewisseld met schitterende zonnige dagen. Ik ben nu aan het typen voor
het raam in het leipzig café met de zon die heerlijk op mijn gezicht
schijnt, maar toch lekker warm achter het venster. De bomen zijn hier nu
ook allemaal van kleur veranderd, dat geeft een heerlijk herfstgevoel
maar helaas worden hier twee tot drie keer per dag alle bladeren bij
elkaar geharkt. De steden in China zijn dichtbevolkt en iedereen moet
een jobke hebben. Dus de dames harken de bladeren op hoopjes, dan komt
de volgende die de bladeren in containers doet, dan zal er ook wel weer
iemand anders zijn die met die bladeren weet ik veel waar naartoe gaat
en zo worden dus jobs gecreëerd. Voor mijn part mochten de bladeren
blijven liggen, maar ik heb hier helaas niets te zeggen :).
Ik ben met de vlieger naar China gekomen en ik mocht maar 20 kilo
meenemen. Nu, samen met mijn handbagage (die lichtjes over zijn gewicht
zat met een totaal van 18 kilo) had ik toch rond de 40 kilo bij. Maar nu
vragen sommige van mijn trouwe lezers zich af hoe ik het doe om met zo
weinig kleren rond te komen. Simpel, ik stink! (Maar niet heus.) Ik houd de ene trui of
broek aan tot de andere weer droog is. Chinezen wassen zich een keer in
de week en hebben precies altijd hetzelfde aan, ik houd mijn kleren
maximum drie dagen achter elkaar aan dus het zal echt nog wel meevallen.
Maar het maakt ook helemaal niet uit, ga hier een keer naar een
restaurantje, je gaat er buiten terwijl je stinkt naar het eten dus dan
is het toch weer verkeken. Wie heeft ooit gezegd dat ik niet kan
relativeren? Awel, dat vermogen wordt hier echt wel aangescherpt. Ik
krijg het nog onder de knie :d.
Yeah! De centrale verwarming hebben ze hier eindelijk opgezet! Maar natuurlijk staan de roostertjes van de chauffage op mijn slaapkamer gericht en niet op de living. De muur in de living waar de chauffage achter zit verstopt, wordt wel een beetje warm maar zo krijg je de volledige kamer echt niet warm. Dus ik moet mijn kongtiao ook nog opzetten... Helaas, twee van de drie werken ook al niet meer. Een lichtpuntje in al die duisternis, de chauffage in de badkamer werkt uitstekend! :d :d
Jaja, vorige week was het Halloween. Dat is nu eens een feestje dat ik thuis nooit zou vieren. Een Amerikaanse feestdag behoort niet tot onze cultuur dus dat vieren we niet, maar hier leven natuurlijk ook Amerikanen en dus heb ik het voor de eerste keer in mijn leven meegevierd. Wat hoort natuurlijk bij Halloween? Verkleden! Dus moesten we op zoek naar een passend kostuum. Ziehier het resultaat:
Je ziet het niet op de foto maar ik kon die dingen dus niet dicht. Het zijn allemaal Chinese maten en ik ben nu eenmaal te groot. De blauwe jurk kon ik wel dicht maar dan had ik de rest van de avond geen adem meer mogen halen dus ik heb ze wijselijk laten hangen. In plaats daarvan ben ik gegaan als muis. Er is een verhaaltje over de three blind mice (google het maar eens, ook in Shrek komen komen die drie muizen voor) en ik was dus een van die muizen. Ik had een grijze pyjama aan, een groot rood kruis op mijn gat waar mijn staart was afgehakt door de boerin en een stel prachtige oren.
Op de eerste foto ziet het eruit alsof ik gekroond word, ik kreeg namelijk mijn oren aangemeten. Ik was uitgenodigd bij Jeannie en haar gezin, vrienden van Sarah en Rozanne. Het was een gezellig avondje, heel lekker gegeten, heel fijn gebabbeld.
Deze week zijn we ook een paar keer naar Bridges gegaan. Bridges is een cultural exchange center en wordt uitgebaat door een Canadese vrouw. Zij woont hier ondertussen al een jaar of 10 en ik ben jaloers op haar Chinees. Je kan er gaan eten, ze hebben er koffie (!), er wordt vanalles georganiseerd zoals filmavond en English corner. Sarah had een van haar studentes bij die niet wist wat Bridges was en waar het lag, dus Rozanne en ik zijn meegegaan om er te gaan eten en ondertussen hebben we een spelletje jinga gespeeld. We hebben heel wat afgelachen die avond.
De avond daarna zaten we weer in Bridges want het was filmavond. Achter ons zaten een paar jongens waar we mee aan de praat geraakten na de film. Ze zijn altijd geïnteresseerd in hoeveel talen we kunnen spreken dus als ik afkom met "oh, ik spreek vlot Nederlands, Frans en Engels, dan nog een beetje Spaans, Duits en Chinees", dan moet ge ze zien kijken. Nu bleek een van die jongens een vriend te zijn van een van mijn Franse studenten die blijkbaar gezegd heeft een beetje schrik van mij te hebben. Joepie, ik heb ze onder de duim, die studentjes van mij! :)
En nu over naar het thema van de week! Vrijdag ben ik voor de eerste keer uitbetaald, alhoewel ze mij maar voor de helft hebben uitbetaald dus volgende maand krijg ik de andere helft van deze maand erbij omdat ze niet wisten hoeveel extra uren ik eigenlijk gewerkt had. Maar toch was het wel leuk om dat geld te ontvangen. Vandaar dat het thema deze week geld is. Wat is de officiële valuta van China? Jawel, de Renminbi, de munteenheid is yuan maar op straat wordt er meer het woord kuai gebruikt. Uit de automaten komen er alleen briefjes van 100 yuan, er bestaan ook briefjes van 50, 20, 10, 5 en 1 yuan. De 1 yuan kan onderverdeeld worden in 10 jiao wat op straat ook mao genoemd wordt, dus er bestaan nog briefjes van 5 mao of 1 mao. Voor de 1 yuan, 5 mao en 1 mao bestaan er ook muntjes. De 5 mao wordt nog wel veel gebruikt hier in Xi'an maar die briefjes van 1 mao zijn toch maar lastig hoor, daar kunt ge eigenlijk weinig mee doen en het neemt vooral plaats in. Het geld hier is ook ongelooflijk vies, zeker de 1 kuaikes en 5 maokes omdat die door zoveel handen gaan. Maar dat geld stinkt, dat wisten we al langer...
Wat wordt het thema van de week? Jawel hoor, wat eten we vandaag? Zoals jullie al wel hebben kunnen vermoeden, kook ik hier niet. Ik weiger. Waarom de moeite doen om zelf iets niet zo heel lekker in elkaar te knutselen - ik denk dat iedereen mijn kookkunsten wel kent, voor diegenen die deze niet kennen, ze zijn niet denderend - terwijl hier overal zo'n lekker eten te krijgen is.
Dit zijn enkele drankjes. Het eerste is op basis van bonen, mais, aardappel en nog vanalles wat ik niet herkende. Dat mixen ze in de blender en doen er gekookt water bij. De meeste buitenlanders noemen het een drankje dat smaakt alsof er modder inzit, maar zoals gewoonlijk vind ik dit soort dingen wel heel lekker. Het tweede is melk, soms wit, soms bruin, dat staat overal klaar, kan je zo aanduiden en meenemen. Het derde is thee dat je kan krijgen in de restaurantjes. Terwijl je eten wordt klaargemaakt, krijg je alvast wat thee. Soms is het geen thee, maar kan je een afkooksel krijgen van de noedels of wat ze dan precies aan het maken zijn, een soort bouillon zeg maar.
Dit zijn maaltijden die ik in het cafetaria van de school ga halen. Als ik les moet geven in de namiddag, dan heb ik een uur en veertig minuten om te eten en ondertussen wil ik op mijn gemak mijn lessen nakijken of volgende lessen plannen in plaats van in het cafetaria te eten. Echt aan te raden is dat ook niet want overal wordt er gekookt en als je daar te lang zit, ruik je zelf helemaal naar het eten. Ik vraag dan altijd om het mee te nemen naar huis en dan krijg je dat mee in een plastiek zakje. Je kan noedels kiezen of rijst, het best vraag je ook eventjes of het niet te pikant is, maar ik kies meestal iets en zie wel wat ik krijg. Tot nu toe is dat nog niet mislukt :).
De eerste foto zijn baozi, een soort broodje gevuld met een vulling (allicht!) van vlees, of groente, of iets pikant. De groentebaozi smaken vrij zoet en ik vind deze samen met de pikante vulling het lekkerste. De tweede foto is iets wat ik moest proberen, dat is iets krokants, dus gebakken in olie en de vulling is een bonenpasta die hier ook wel veel wordt gebruikt, ook zoet en zo lekker. Als vieruurtje na de Franse les, ga ik vaak een bolletje deeg halen gevuld met diezelfde bonenpasta. Heerlijk!
Dit zijn straatjes vlakbij onze school waar het ene restaurantje naast het andere ligt. Het een ziet er nog viezer uit als het andere maar overal kan je dus wel heerlijk gaan eten. Je krijgt hier toch een heel ander idee over hygiëne en je maakt je eigenlijk ook niet meer zoveel zorgen. Ik ben nu al twee maanden mijn keuken aan het poetsen maar als ik zie waar ik dat eten ga halen, waar maak ik mij eigenlijk dan nog zorgen om? In deze straatjes zijn Rozanne en ik ergens gaan eten waar ze plaatjes hadden om aan te duiden wat we wilden en het was heel lekker, een gerecht met bonen en aubergines en het andere met vlees in een heel lekker sausje wat je dan in een soort wrap draait.
Vrijdag zijn Rozanne en ik met de metro naar de stoffenmarkt gegaan. Sinds kort is de metro geopend in Xi'an. Vorig jaar hebben we lopen zoeken naar de metro en werden we een bibliotheek ingestuurd waar dan zogezegd de metro-ingang was maar dit jaar is hij er dus wel. Het kost twee kuai, is nog heel proper - want het is nog nieuw maar geef het een jaar - en heel gemakkelijk.
Op de stoffenmarkt was ik eigenlijk op zoek naar een baar om mijn gordijn op te hangen. Het gordijn zelf had ik al, maar niets om het op te hangen. We hebben wat rondgekeken op zoek naar een mooie baar. Toen we die gevonden hadden, toen moesten we nog uitleggen wat we precies wilden. Eerst moet je dan weer onderhandelen over de prijs. We waren uitgekomen op 54 kuai voor de baar maar toen duidelijk was dat er een werkman moest komen om die te installeren, kwam er nog eens 30 bij. Waarschijnlijk zijn we afgezet maar ik had geen zin om ervoor te gaan vechten dus ik heb ja gezegd. Hier zie je mijn werkman, vriendelijke jongen, maar ik heb hem wel instructies moeten geven hoe hij het moest doen. Als ik hier het materiaal had, dan had ik het zelf gedaan, maar ik kan er moeilijk een boor voor gaan kopen. Het is wel heel leuk om daar rond te lopen. Er is heel veel te zien, alles wordt daar op maat gemaakt, veel stofjes, kleurtjes, douchegordijnen, matten,... Ik ben ook nog op zoek naar een mat maar ik heb niet de juiste kleur gevonden. Wat wel grappig was, ik vroeg de prijs van een klein matje en de verkoopster zegt mij 35 kuai. Nog geen twee minuten later vraagt een Chinese de prijs voor diezelfde mat, zegt die verkoopster toch niet 25 kuai. Dus ik vraag opnieuw hoeveel, zegt ze tegen mij weer 35. Dacht ze nu echt dat ik dat niet kon verstaan? Ik zeg tegen haar, waarom moet zij maar 25 betalen en ik 35? Ik geef u er 20 voor. Maar dat heeft ze niet willen doen, dus ik heb de mat laten liggen. Ik denk dat ze dollartekens zien in de plaats van ons gezicht. Buitenlanders = geld! Dan zijn ze bij mij toch aan het verkeerde adres! %%%FOTO21%%%
Gisteren hebben we ook nog eens een wandelingetje in de buurt gemaakt en we zijn een wijk tegengekomen waar we voor de nieuwsgierigheid eens zijn doorgewandeld. Alle wijken worden 's nachts afgesloten met hekken en er staan altijd bewakers bij de poort maar je kan er wel in. Aan de hoofdpoort was er een pleintje om te sporten met daarrond winkeltjes en restaurantjes, naarmate je verder liep, kwam je voornamelijk appartementsblokken tegen. Het geheel oogde nog vrij gezellig en we werden een tijdje achtervolgd door kinderen die als we ons omdraaiden vlug de andere kant opliepen en zenuwachtig tegen elkaar begonnen te lachen. %%%FOTO22%%% %%%FOTO23%%%%%%FOTO24%%%
De foto's zijn niet allemaal toegevoegd bij de vorige tekst dus ik herhaal het laatste stukje hier nog eens met de foto's erbij.
Het is wel heel leuk om daar rond te lopen. Er is heel veel te zien,
alles wordt daar op maat gemaakt, veel stofjes, kleurtjes,
douchegordijnen, matten,... Ik ben ook nog op zoek naar een mat maar ik
heb niet de juiste kleur gevonden. Wat wel grappig was, ik vroeg de
prijs van een klein matje en de verkoopster zegt mij 35 kuai. Nog geen
twee minuten later vraagt een Chinese de prijs voor diezelfde mat, zegt
die verkoopster toch niet 25 kuai. Dus ik vraag opnieuw hoeveel, zegt ze
tegen mij weer 35. Dacht ze nu echt dat ik dat niet kon verstaan? Ik
zeg tegen haar, waarom moet zij maar 25 betalen en ik 35? Ik geef u er
20 voor. Maar dat heeft ze niet willen doen, dus ik heb de mat laten
liggen. Ik denk dat ze dollartekens zien in de plaats van ons gezicht.
Buitenlanders = geld! Dan zijn ze bij mij toch aan het verkeerde adres!
Gisteren
hebben we ook nog eens een wandelingetje in de buurt gemaakt en we zijn
een wijk tegengekomen waar we voor de nieuwsgierigheid eens zijn
doorgewandeld. Alle wijken worden 's nachts afgesloten met hekken en er
staan altijd bewakers bij de poort maar je kan er wel in. Aan de
hoofdpoort was er een pleintje om te sporten met daarrond winkeltjes en
restaurantjes, naarmate je verder liep, kwam je voornamelijk
appartementsblokken tegen. Het geheel oogde nog vrij gezellig en we
werden een tijdje achtervolgd door kinderen die als we ons omdraaiden
vlug de andere kant opliepen en zenuwachtig tegen elkaar begonnen te
lachen.
Ik krijg af en toe mailtjes van iemand die iets te nieuwsgierig is:
Ine, Mooie tekst, maar ik zou ook graag wat foto's zien van de stoffenstraat en de
meubelstraat. En ook een foto van de appartementen en eventueel een
plaatsbepaling via google earth waar je ergens zit. En hoever van het centrum,
... En hoe
groot is Xi'an eigenlijk? En hoe is het weer, het klimaat, ... veel verschil in
China of niet? Regent het nog hard? In Indonesië zit alles onder water. Gr. Papa
Geduld! Ik zit hier nog elf maanden, het zal nog wel een keer komen, maar alé,
om uw nieuwsgierigheid een beetje in te tomen, hier volgen de antwoorden op uw
vragen:
Als ge mijn vorig stukje blog goed had gelezen, dan had ge begrepen dat ik nog
niet in de stoffenstraat geraakt ben. Dat is voor wanneer ik er effectief
naartoe ga. Van de tweedehandsmeubelstraat die uiteindelijk toch niet
tweedehands was heb ik inderdaad geen foto's gemaakt, maar ik ga er misschien
toch nog wel eens naartoe. Geduld. Van de tweedehandsmeubelstraat die ook effectief tweedehands is, staat er sinds gisteren een foto op.
Dit is een kaart van Xi'an. Het centrum ligt in het midden, de school ligt ten zuid-westen van het centrum. Ik neem bus 300 om in het centrum te geraken wat ongeveer 45 minuten duurt en bus 400 om bij de grote pagode van de wilde gans te geraken (daar hebt ge ze weer, die domme gans).
Wij zitten met vier appartementen in deze blok. Dit is mijn appartement vanaf de buitenkant gezien. Er is nog een andere kant, ook met een balkon.
(Jaja, ik heb twee balkonnetjes.) Aan de linkerkant achter die bosjes ligt ons appartement.
Dat is de bewakerspost en daar moeten wij altijd langs om binnen en buiten te gaan, De guards zijn heel vriendelijk maar het moet toch maar een saai jobke zijn.
Nog een bewakershutje waar we ook eventueel doorkunnen, maar ik neem eigenlijk altijd de hoofdingang.
Voor- en achterkant van de andere appartementsblokken. Daar wonen bijvoorbeeld Emmy en Sarah.
De bib waar ik Chinese les volg op de derde verdieping.
Lesgebouw 1 waar ik Franse les geef. Op de achtergrond zie je de gebouwen waar ze aan het werk zijn. In China bouwen ze altijd en overal. Als een gebouw versleten is, dan gooien ze het plat en beginnen opnieuw. Maar onderhouden, dat kennen ze toch niet.
Deze twee gebouwen stonden er nog niet toen ik een maand geleden aankwam.
Het meer achter onze appartementsblokken. Hier heb ik jammer genoeg geen zicht op, er staat nog een appartementsblok in de weg.
Het weer: Het heeft de laatste tijd heel veel geregend en dat was blijkbaar niet normaal.
Volgens de inwoners van Xi'an zijn de goden boos omdat er een metrolijn in
Xi'an gebouwd is die sinds september in gebruik is, maar ik ben nog niet heel
zeker wat ik daarvan moet geloven. Nu is het ondertussen toch al een weekje
zonnig met zelfs blauwe lucht en temperaturen tussen 15 en 22 graden. Dus ik hoop dat het zo nog eventjes blijft! Het is hier gelukkig niet zo erg als in Indonesië.
Druk druk druk! Dat is het deze week geweest. Vorig weekend moesten per se de lessen ingehaald worden van donderdag en vrijdag dus dat betekende dat we van zaterdag tot vrijdag les moesten volgen en geven. Dodelijk vermoeiend! Tijdens het weekend had ik een donderdag- en vrijdaggevoel. Toen de eigenlijke week begon, dacht ik al dat het woensdag was, op woensdag wist ik echt niet meer welke dag het was en toen het uiteindelijk vrijdag was en het weekend begon, toen dacht ik dat we de volgende dag ook weer les hadden. Ok, dat stadium is nu achter de rug en vanaf nu loopt het weer normaal. Ik ben vanaf deze week ook overgestapt naar niveau twee en dat is heel wat comfortabeler. De teksten zijn heel wat korter en ik kan zo goed als alle karakters lezen. En nu neem ik tenminste in mij op wat ze mij allemaal wijsmaken terwijl in niveau drie ik het wel hoorde en verstond maar het daarna ook weer vergat. Het enige kleine nadeel is dat ik ingestapt ben en nu maandag volgt er een testje over de hoofdstukken die ik niet gehad heb. Zelfstudie! Ach, als het dat maar is.
Vorige maandag had ik eigenlijk ook wel een leuke Franse les. Op maandag geef ik luisteren, wat wil zeggen dat ik in een soort taallabolokaal zit, ik steek de cd in de computer en iedereen kan volgen op een schermpje voor hen. Maar... die maandag was de stroom op de hele campus uitgevallen. Tja, wat doe je dan? Ik had hen gelukkig gevraagd een monoloog voor te bereiden over hun toekomstplannen dus ik dacht, dat komt dan goed uit, maar zoals ze hier blijkbaar gewend zijn om taken te maken, had niemand, op een enkeling na dan, dat voorbereid. Aangezien ik toch niets anders kon doen, heb ik ze nog een half uurtje gegeven om het alsnog voor te bereiden en die enkelen die wel zo ijverig waren geweest, heb ik meer punten gegeven. De macht aan de prof, yeah!
Nu was ik dinsdag na de les mijn gsm toch vergeten in die klas zeker! Toen ik het merkte, was het al te laat want was het gebouw gesloten. Dat zegt veel over mijn gsm-gewoontes, ik mis het ding niet vlug. Maar ik gebruik mijn gsm ook als wekker en ik moest de volgende dag voor acht uur in die klas geweest zijn dus ik in zeven haasten nog naar de winkel die hier gelukkig open zijn tot tien uur om daar de minst mottige wekker uit de rek te halen, liefst zonder glitter of Disney of nog andere tierlantijntjes aan om toch maar zeker de volgende ochtend als eerste die klas binnen te gaan. En jawel hoor, hij lag er nog! Oef...
Na onze lange, lange week les, zijn we vrijdag een paar leuke dingen gaan doen. Ik ben gaan uiteten met Rozanne, Sarah en enkele van onze Koreaanse vrienden. We zijn een restaurantje binnengegaan en daar kregen we een tafel apart in een kamer. Je krijgt dan thee voorgeschoteld en een menukaart met prentjes. We zitten allemaal in niveau 1 en 2 behalve een meisje in niveau 4 dus zij deed het woord. Het was een allegaartje van Chinees, Engels en Koreaans. Heel gezellig en heel lekker! In het midden van de tafel staat een ronddraaiende glazen plaat waarop alle gerechten gezet worden en dat kan je dus ronddraaien om zo aan alle gerechten te kunnen. Het is dus niet zoals bij ons dat iedereen zijn eigen bord en gerecht heeft, in China heeft iedereen zijn eigen kommetje rijst en de gerechten worden in het midden van de tafel gezet zodat iedereen kan pakken wat hij graag heeft.
Na de maaltijd zijn Rozanne en ik doorgegaan naar een tweedehands meubelmarktje. Ik was al op zo'n marktje geweest, dat was zogezegd ook tweedehands maar dat waren eigenlijk nieuwe spullen. Dit marktje was echt tweedehands. Ik heb twee nachtkastjes gekocht voor 4 en vier stoelen voor 12. Alleen een tafel heb ik nog niet gevonden maar ik ga gewoon nog eens terug want de uitzet verandert daar voortdurend. Nu kunnen mijn gasten toch al zitten.
Ik heb ook het tweede boekje van Harry Potter in het Chinees gekocht. Tegen dat het jaar om is, heb ik ze allemaal! Die winkeljuffrouw vroeg heel verbaasd of ik dat kon lezen. "Natuurlijk kan ik dat lezen", heb ik haar verzekerd. Nu zullen we zien of het waar is. :)
Die avond hebben we ook de verjaardag van Emily en Della gevierd. Emily is mijn klasgenoot van Antwerpen die hier ook les geeft en Della is de beste vriendin van Emmy (de Franse leerkracht). Voor Della was dit de eerste keer dat haar verjaardag gevierd werd met een verrassingsfeestje dus ze was wel heel blij. Er waren nog heel wat andere "waiguoren", buitenlanders, waar ik mee gebabbeld heb en ik heb toch wel wat interessante verhalen gehoord.
Hoe leer je het beste een stad kennen? Op de fiets en met de bus! Ik ben mijn leven nog niet beu, dus het fietsidee heb ik al vlug aan de kant geschoven. De bus daarentegen is een ideale manier om een stad te leren kennen. Tot nu toe pakten we altijd een taxi als we ergens naartoe gingen maar dat is duur (zo'n 30 tot 40 yuan per rit terwijl een busrit 1 of 2 yuan kost) en zo leer je de stad niet kennen want elke chauffeur pakt een andere weg, je volgt dan ook niet waar je naartoe gaat en als je 's avonds terugkomt, dan weet je eigenlijk niet eens waar je geweest bent. Dat moest nu eindelijk gedaan zijn. Het was vakantie en dus tijd genoeg om een ritje te maken richting 't stad. Aan de school vertrekt bus 300 die tot in Xi'an gaat. Heel gemakkelijk dus, alleen zit er altijd zoveel volk op die bussen. Gelukkig ben ik nogal groot en ik kan ik gemakkelijk de baren in de bus vastnemen boven de hoofden van de Chinezen.
Goed, ik ben dus met de bus naar het centrum gereden om daar in het vvv-kantoor een kaart te vragen. Daar staan ook alle bussen op, dus nu kan ik, als ik ergens naartoe wil, de kaart erbij pakken en uitzoeken welke bus ik nodig heb. Ik heb mij dan op mijn gemak op het plein tussen de klokkentoren en de tromtoren gezet om de kaart eens te bestuderen want ik wilde naar de meubelstraat en de stoffenstraat. De meubelstraat omdat ik nog een tafel zoek en de stoffenstraat omdat ik nog gordijnen wil laten maken en een tapijt wil zoeken. Op deze zoektocht ben ik er ook bij uitgekomen dat de metro in Xi'an af is! Vorig jaar stond de metro ook al op de kaart maar hij was in geen velden of wegen te bespeuren. En dit jaar is hij af! Maar hij gaat de verkeerde kant op dus ik ga er niet veel aan hebben :). Waar ik ook op gestuit ben tijdens de zoektocht naar de meubelmarkt, is de kleine pagode van de wilde gans. Vergis jullie niet, vorig jaar sprak ik altijd van de grote pagode want op de een of andere manier hebben we toen nooit de kleine pagode gevonden, maar ik heb deze pagode nu dus wel gevonden. En dan heb ik die ook maar eens een bezoekje gebracht. Rond de pagode ligt een heel park en een museum en daar kan je gratis in. Je moet eerst aanschuiven om je naam en identiteitsnummer te noteren - ik gebruik het nummer van mijn studentenkaart (xueshengzheng) - en dan mag je gratis binnen. De pagode zelf is betalend maar die heb ik niet gedaan. Ik heb op het gemak door het parkje gewandeld en het museum bezocht dat er ook ligt. Heerlijk rustig. De ideale manier om eventjes aan het drukke stadsleven te ontsnappen.
Ma, welke steen voor voor dat stenen tafeltje zie je wel zitten? :)
Ik zie zo'n beeldje wel zitten :).
Daarna ben ik doorgewandeld naar de meubelstraat die ik zeker vijf keer op en af ben gelopen maar ik heb niet gevonden wat ik zocht. En dat wil wat zeggen want er was een hoop te zien. Maar Rozanne heeft me verteld dat er ergens nog zo'n marktje is met tweedehandsmeubeltjes, en niet zo duur, dus misschien vind ik daar wel iets. De stoffenmarkt heb ik nooit gevonden maar uiteindelijk bleek ik er maar een enkele straat vanaf. Helaas, dat is dan voor een andere keer. In dit verhaal mag natuurlijk de grote pagode van de wilde gans niet ontbreken. Niet zo spannend, daar heb ik gewoon de bus terug naar de universiteit genomen. De rit terug was wel spannend. De chauffeur was een zot, zoals alle chauffeurs in China en er bleef maar volk instappen op die bus. Het heeft wel een voordeel dat als je valt door de wilde rit, je gewoon rechtop blijft staan. Het volk houdt elkaar recht.
De rest van de week heb ik heel op het gemak nog wat gepoetst, wat gestudeerd, naar de post gegaan - Bien, uw cadeautje is onderweg maar ik hoop niet dat je moet bijbetalen :). Als ge moet bijbetalen, sorry hoor, ik kreeg het moeilijk uitgelegd :) -, nog wat studenten tegengekomen die mij per se een cadeautje wilden geven en ze hebben voor mij wat gedroogd fruit gekocht, best wel lekker.
Zoals ik al heb uitgelegd moeten we de lessen van donderdag en vrijdag inhalen in het weekend. Ik heb echt een vrijdaggevoel en het is zondag! Wen er maar aan, zeggen ze dan. Tja, het zal wel moeten zeker :). Ik heb dit weekend ook besloten om vanaf maandag naar niveau twee te gaan. Nu zit ik in niveau drie en hoewel ik het deels begrijp, kan ik het niet uitleggen en ik krijg het niet verwerkt. Ik heb vandaag de boeken van niveau twee gekocht en ik denk inderdaad dat die meer mijn niveau zijn. Het gaat nu misschien iets te gemakkelijk zijn, maar dan heb ik tenminste tijd om die dingen te verwerken voordat ik naar de moeilijkere teksten overstap. Ze maken er hier ook geen enkel probleem van, ik kan zonder probleem overstappen.
Nu ga ik mijn zondag voor de rest nog rustig doorbrengen om morgen "volledig uitgerust" de werkweek te beginnen :).
Ik heb een huisdier! Ik heb het al regelmatig door mijn appartement zien
crossen maar ik heb geen idee wat het precies is. Het hoort denk ik wel
thuis bij de meerpotigen. Iemand een idee?
De eerste oktober is nationale feestdag in China want op 1 oktober 1949 kondigde Mao Zedong de stichting van de Volksrepubliek China af. De studenten krijgen dan vrij tot en met woensdag maar om de studenten de kans te geven naar huis terug te keren, krijgen ze tot vrijdag vrijaf, een soort brugdag, zeg maar. Alhoewel, brugdag... Om die dagen in te halen, krijgen we volgende week les op zaterdag en zondag, zaterdag om de lessen van donderdag in te halen en zondag om de lessen van vrijdag in te halen. Waarom dan vakantie geven?!
Om jullie een idee te geven in wat soort klasjes ik les geef, volgen hier enkele foto's.
Ja, het is effectief zo vuil als het eruit ziet. Het feit dat het ronde tafels zijn, of toch zo geschikt zijn, draagt niet echt bij tot een hoog oplettendheidsniveau. Mocht ik in die klassen de vierjaarsstudenten hebben, dan zou het minder uitmaken, die zitten aan de rechte tafels. Maar nee, dat zijn dan ook nog de driejaars en die letten zo al niet op. De grote tv die jullie daar zien, dat is alleen maar decor, het werkt niet, ik heb het al geprobeerd. Daar ging mijn mooie powerpoint. Borden worden niet schoongemaakt, stift wordt er alleen maar over uitgesmeerd. En ik kan het niet verplaatsen want dan valt het uit elkaar. En dan wij in Antwerpen al klagen als het plafond naar beneden komt.
Vorig weekend zijn Emmy, Emily en ik met een deel van onze klas naar de bergen gegaan om te picknicken. Het was een deel van de driejaars, maar wat ze missen in de les, dat hebben ze hier wel goed gemaakt. Antoine was de leider, hij gaf aan hoe het moest, waar we naartoe moesten, zorgde voor het vervoer - een busje waar de stoelen uit waren gehaald en wankele bankjes met duct tape in de plaats waren gezet -, voor de huur van de barbecue maar hij heeft zelf geen vinger uitgestoken tijdens het bakken. We zijn zeker ook niet ver de bergen ingegaan. Gewoon het brugje over en onmiddellijk naar links, daar was een hutje en daar hebben we ons geïnstalleerd. Zo ver kan je ook niet gaan met al het eten dat ze bijhadden en de barbecue. Het is ook een heel andere manier van barbecueën. bij ons zorgen we ervoor dat de groenten klaar zijn en we wachten tot het vlees gebakken is om dan alles tegelijk op te eten. In China wordt het ene na het andere gebakken. We begonnen met een visje, dan vleesstokjes, tussendoor een maïskolfje, een trosje champignonnetjes, dan weer wat vlees, een appel tussendoor, het bleef komen. Het meeste wat ze bij hadden was worstjes op stokjes, maar van dat onecht vlees, à la zwamworstjes bij ons. Dat vind ik persoonlijk het minst lekker maar dat wordt hier heel veel gegeten. Als je de straat opgaat, dan kom je dat bijna overal tegen, worstjes die ze braden en als je er eentje wil, dan steken ze dat op een stokje.
Laat ik wat meer uitleg geven over mijn Franse klasjes voor zover ik het zelf begrijp want het is ingewikkeld!
Ik ben ondertussen al twee weken aan het lesgeven en ik heb nog steeds niet door welke klassen ik precies heb. Hoe het allemaal begon, dat hebben jullie vorige week al kunnen lezen. Eerst op bezoek bij Madame Qui, waar ik dus vier uur extra heb gekregen. Die extra lessen heb ik nog niet moeten geven want het was maandag maanfeest en dus geen les. Dan op bezoek bij Monsieur Zhu waar we twee lessen verwisseld hebben zodat ik les geef bij de driejaars en bij de vierjaars. Het vreemde is dat de vierjaars veel beter spreken en veel beter verstaan hoewel ze niet zover in hun boek gevorderd zijn dan de driejaars. De driejaars zitten zogezegd dus verder maar als ik iets uitleg, dan spreek ik tegen een muur. Ze kijken me aan met van die ogen, wat zegt ze me nu?, een beetje zoals ik altijd kijk in de Chinese les. Een deel van die lesjes die ik moet geven, is grammatica. Altijd maar een klein blokje in functie van het tekstje en de oefeningen maar probeer het gebruik van "ce qui" en "ce que" maar eens uit te leggen, als ze u staan aan te staren als koeien in de wei. Ik probeer het zo simpel mogelijk te doen genre: "ce sont des pronoms relatifs, des connecteurs qui forment un lien entre deux phrases. Ce qui est toujours suivi par un verbe, ce que toujours par un sujet." Ik maak een tekeningetje met zin A, ce qui, ce que zin B. Na de uitleg maken we een oefeningetje om te kijken of ze het begrijpen. Worden die boekjes toch niet geleverd met oplossingen zeker! Ik heb al zo dikwijls gezegd, doe die oplossingboekjes weg, zo gaan jullie het nooit leren. Maar dan doen ze het in het geniep. Ik heb het gevoel dat ze die zinnetjes dan gewoon vanbuiten leren en dan kennen ze het ook. Maar ze snappen nog altijd het systeem erachter niet. De afspraak tussen Zhu en mij is ook dat ik de even hoofdstukken neem en hij de oneven, maar dat betekent dat ik elke les een hoofdstuk gezien moet hebben. Dus tijd voor extra oefening is er echt niet. Trouwens, ik ben hier om ze te laten spreken dus als er tijd is, dan laat ik ze in groepjes van twee of drie dialoogjes spelen in het thema van dat hoofdstuk. Bij de vierjaars gaat dat goed, daar kan ik rondgaan en hen verbeteren op uitspraak, als ik ze een vraag stel dat niet in het boek staat, kunnen ze daarop antwoorden, dat is fijn. Maar bij die driejaars moet ik eerst nog eens overal rondgaan om hen nog eens uit te leggen wat ze moeten doen en eer ik dat gedaan heb, is de les om. Frustrerend af en toe. Maar ja, de andere buitenlandse leerkrachten hebben al gezegd dat we ons dat zeker niet moeten aantrekken, we doen gewoon wat we moeten doen. Vrijdagochtend van acht tot tien moet ik ook les geven en het was nog wel grappig. Ik kwam binnen en verwachtte groep A of B van de driejaars. Omdat ik het zelf nog niet wist, vroeg ik dan maar aan een student welke groep dit was en zij antwoordde doodleuk C. Ach, dan weet ik dat ook weer!
De omschrijving hierboven klinkt misschien slechter dan het werkelijk is. Ik krijg mijn lessen zeker gevuld en de meeste werken goed mee, maar het is soms frustrerend om niet te weten waar ik precies aan toe ben. Opeens een ander hoofdstuk dus heb ik niets voorbereid. Onpersoonlijke werkwoorden gevolgd door een subjonctif terwijl ze die nog niet eens kunnen vormen (genre: il faut que, il arrive que + subjonctif en ga heel die vorming maar eens uitleggen op 5 minuten tijd). Maar gelukkig is mijn Frans wel zo goed dat ik dat kan opvangen. Ik heb één klas deze week zelfs werk gegeven, ben benieuwd of ze het gemaakt hebben.
Het is ook echt niet allemaal slecht nieuws. Donderdag was Emmy, de andere Franse leerkracht te laat in haar klas om acht uur. Ze had de wekker niet horen afgaan en de studenten hadden haar om acht uur gebeld om te vragen waar ze was. Om half negen was ze uiteindelijk wel in de les maar voelde zich zo schuldig dat ze beloofde om die avond met haar studenten te eten. Omdat we dezelfde klassen hebben, vroeg ze of ik ook niet meeging en dat heb ik gedaan. Ze hebben ons meegenomen naar een van de drie kantines hier op de campus, maar blijkbaar een van de betere. Daar hadden we een hele tafel voor de onze groep en hebben echt goed gegeten. Wij mochten niets betalen maar omdat zij het eten al betaalden, hebben wij in de drank voorzien. Toen bleek ook nog een meisje jarig te zijn en heeft iedereen een stukje taart gekregen.
Vrijdagmiddag zijn we met een deel van de buitenlandse leerkachten en met Andi, de vrouw die alle administratie op school verzorgt, naar het visacentrum gegaan om onze papieren nog in orde te brengen. Sarah en Emmy kende ik al maar Matt, een Brit, een Schot of een Ier - Zou hij het me kwalijk nemen dat ik het niet weet? - en een Japanner wiens naam ik echt niet meer weet en altijd eenzaam in een hoekje bleef staan omdat hij geen Engels sprak, zag ik toen voor het eerst. Het was eigenlijk nog wel gezellig. We moesten in dat visumkantoor eventjes wachten in de wachtzaal terwijl ondertussen een Amerikaanse Chinees, of een Chinese Amerikaan, in woede uitbarstte omdat hij blijkbaar zijn visum niet kreeg. Hij liet zich nog net niet vallen om dan driftig met zijn vuisten op de grond beginnen te slaan.
Die avond hebben we afgesloten met een verrassingsfeestje voor Rosanne, ook van het hivt afkomstig, voor haar verjaardag maandag. Daar heb ik nog twee mensen leren kennen, Shane en Damian, die ook Engels geven en ook op de campus wonen en een paar vrienden van Sarah en Rosanne. Er was dus wel wat volk en het was heel gezellig.
Nu wordt het toch dringend tijd dat ik nog eens wat ga poetsen en dat ik ook eens begin te studeren.
%%%FOTO21%%%
){kind=link}