Jaja, het is weeral een tijdje geleden. Zo'n blog bijhouden kost toch wel wat tijd en moeite. Dat eerste heb ik de laatste tijd iets minder gehad en dat laatste, daar had ik precies niet zoveel zin in :).
Het gaat ook niet zo'n lang bericht worden, het wordt eerder een experiment. Ik had beloofd dat ik het in mijn volgend bericht over de wintervakantie zou hebben, ondertussen zo'n 4 maanden geleden. Ik ga er niet te veel bij zeveren, ik ga de foto's laten spreken. En dat wordt het experiment: blijkbaar kan ik een link doorgeven van facebook, zodat ook de mensen die geen facebook hebben, die foto's kunnen zien. Dat gaan we dus nu proberen en ik hoop dat het lukt!
De eerste paar weken van de vakantie, ben ik in Xi'an gebleven, is er een vriendin van Sarah op bezoek gekomen en hebben we heel veel plezier gemaakt. Maar ik geloof dat ik dat nog ergens geschreven heb. Ach, een keertje meer of minder kan dan ook geen kwaad :)
Hier is de link: http://www.facebook.com/media/set/?set=a.10150562467033905.405457.628013904&type=3&l=4acc1f3044
Daarna zijn Rozanne en ik dan echt op reis vertrokken en onze eerste stop was Harbin, koud!
Na Harbin, hebben we de trein genomen naar Beijing maar helaas, tijdens de reis heeft het fototoestel van Rozanne iets raars gedaan en zij had alle foto's getrokken in Beijing. Helaas, geen bewijs. In Beijing hebben we niets toeristisch gedaan, we hebben voornamelijk gegeten, uitstapje gemaakt naar de Ikea, een museum bezocht en goed uitgerust.
Na Beijing, de trein op richting Qingdao om Rose, de vriendin van Sarah op te zoeken. Qingdao ligt aan de zee, dus een grote verandering met Xi'an.
Tot nu zijn we overal maar een paar dagen gebleven. Onze laatste stop is Kunming, waar we ons terug bij Sarah hebben gevoegd en daar mochten we bij een vriendin van Sarah 10 dagen blijven logeren. Kunming is de stad van de eeuwige lente, heerlijk weer, kortom, een heerlijke tijd.
Zo, dat was mijn vakantie in een notendop, kort en krachtig :)
Ondertussen is er niet veel gebeurd, het leven gaat zijn gewone gangetje, er wordt les gegeven, er wordt les gevolgd. Het Chinees verbetert gestaag alhoewel er nog veel werk aan de winkel is.
Sarah heeft in het begin van het tweede semester besloten om iets voor de gemeenschap te doen, namelijk om in een weeshuis hier in Xi'an wekelijks te gaan helpen. De verantwoordelijke was namelijk zwaar ziek geworden en ze gingen het weeshuis sluiten tenzij ze konden aantonen dat andere mensen het ook konden. Daarom zochten ze vrijwilligers en vooral een paar mensen die Engels konden leren aan de kindjes. Sarah heeft dan gevraagd of ik mee wilde en sindsdien gaan we wekelijks op pad om wat Engels bij te brengen. Iedereen kent zo wel ongeveer mijn capaciteiten om met kinderen om te gaan, inderdaad, zo goed als nihil. Dat wil zeggen, zo'n vier maanden geleden. Ondertussen heb ik heel wat bijgeleerd en ik ga er zelfs graag naartoe. In het begin was het wel heel moeilijk, de kinderen daar zijn er wel aan gewend dat er veel mensen komen en gaan, maar dat wil dan toch niet zeggen dat ze u zomaar vertrouwen. Het heeft ons ongeveer een maand gekost om met hen in dezelfde kamer te blijven, zonder dat ze beginnen te wenen. Er zijn natuurlijk uitzonderingen, er is een jongetje, hij kwam de eerste dag al naar ons toe en heeft nooit schrik gehad van ons. Maar die problemen zijn nu ook achter de rug. Als ze ons zien, komen de meeste vanzelf naar ons toe. Er zijn natuurlijk mindere dagen dat we hun aandacht echt niet krijgen of dat ze niet willen luisteren, maar in het algemeen is het wel plezant. De eerste paar keren was ik doodop maar het is toch waar wat ze zeggen, hoe meer je het doet, hoe gemakkelijker het wordt.
Vince, ik ben nu geoefend, we gaan eind augustus veel plezier hebben! :)
