Op maandag moest ik jureren voor een Franse wedstrijd. Dit was niet verplicht voor de studenten maar er waren er toch verschillende die meededen. Eigenlijk wel eens leuk om te zien. Niet dat ik er altijd wat van verstond want sommigen onder hen zijn nu eenmaal zo slecht dat ze onverstaanbaar zijn. Er deden ook studenten mee van het eerste jaar die nog maar 3 maanden Frans gehad hebben dus het is soms wel logisch. Ook leren ze alles vanbuiten. Aan de ene kant is dat niet slecht, want je moet natuurlijk kennen wat je gaat brengen maar er waren sommigen hun tekst kwijt en ze konden nergens op terugvallen. Dan krijgt ge zo van die iets of wat gênante situaties waarbij ge ziet dat ze heel hun tekst terug aan het reciteren zijn in de hoop dat ze dan verder kunnen gaan. Na de uitvoering kwamen ze op mij af om te vragen of ik niet een paar minuten kon spreken om de tijd te overbruggen terwijl de punten geteld werden. Dat moet ge me niet vragen, toch niet 3 minuten op voorhand. Daar ging ik af als een gieter voor mijn eigen studenten.
Op vrijdag stond ik opnieuw in diezelfde zaal, maar deze keer voor een optreden van de buitenlandse leerkrachten, enkele Koreaanse studenten en het departement Engels van de universiteit. Het was eigenlijk een grote ktv-optreden. Sommigen waren echt zo slecht! Anderen waren best wel goed. Wij hadden het openingsnummer: we are the world van Michael Jackson. We hebben het gezongen in het Engels, Japans en Koreaans. Ik heb het alleen in het Engels gehouden, onze Japanse vriend zong het Japans (niet zo heel goed) en onze Koreaanse vrienden zongen natuurlijk het Koreaans. Maar blijkbaar waren onze micro's niet heel goed, dus ze hoorden ons niet echt, behalve dan onze Japanse vriend maar die was dus niet zo heel goed.
De eerste twee foto's zijn wij met ons groepje, ziet ge mij staan? Dat meisje met haar gitaar is een Koreaanse studente en speelt tijdens de pauzes van de lessen Chinees altijd op de (valse) piano die in een van de lokalen staat. Ze speelt ook heel goed gitaar en vult soms de avond op met muziek in het Leipzigcafé. Er werden ook dansjes gedaan tussendoor zoals de Japanse dans, uitgevoerd door studenten Japans. De jong met zijn gitaar is Matt, de Ier of Schot (inderdaad, ik weet het nog altijd niet). De laatste foto was de verrassingsact, een Rus en Afrikaan wier Chinees heel goed is want ze deden alle aankondigingen in het Chinees en zongen Chinese liedjes.
Ik heb deze week ook Thanksgiving Day gevierd. Er was zo lekker gekookt. Ik heb braaf meegedaan met al het danken en ik heb gedankt voor al het lekkere eten wat ik zelf niet kan klaarmaken omdat ik zo'n slechte kok ben :), voor de fijne mensen die ik hier in Xi'an heb leren kennen en dat ik blij ben dat mijn liefste zusje in goede gezondheid is. Lief van mij he :)
Ik kreeg te horen dat ik altijd op dezelfde dag iets op mijn blog moest
zetten, want dat was makkelijker voor de vele en trouwe lezers die mijn
blog volgen. Ik heb besloten af te wijken van dit principe, dat maakt
het voor jullie, trouwe lezers, veel spannender, toch?
Om nog
eventjes terug te komen op het thema van vorige keer, het geld.
Blijkbaar is er nog wat onduidelijkheid over. Ik heb het inderdaad laten
zien, maar nu weten jullie nog niet hoeveel het precies waard is. Ik
heb op een gegeven moment de prijs gevraagd van een matje waarbij die
vrouw 35 yuan aan mij vroeg en aan de passerende Chinese maar 25. De
reactie van sommigen van mijn trouwe lezers was: maar koop dat matje
toch, het is maar 25 yuan, wat overeenkomt met iets meer dan 2.5 .
Natuurlijk, als je in euro denkt, dan is alles goedkoop. Maar die knop
moet je nu even omdraaien. Gebeurd? Dan gaan we verder. De truc is om in
maaltijden te denken. Je kan hier een volledige maaltijd krijgen voor
tussen de 5 en 10 yuan - vlees is wat duurder dan tofu of groenten - en
ik kan daar vaak twee keer van eten want de porties zijn echt groot.
Dus, als je een matje koopt van 25 yuan, dan zijn dat zo'n 3 tot 5
maaltijden en daar kom je dus twee dagen mee verder (ik reken het
ontbijt niet mee). Natuurlijk zijn er ook duurdere gerechten en
goedkopere spullen, maar dat is zowat de standaard die ik hanteer. Zeker
de eerste maanden was dat een goed hulpmiddel om de waarde van het geld
hier te kunnen inschatten.
De laatste paar weken zijn we bezig
geweest met het opknappen van het Leipzig café, het westers café bij ons
om de hoek. Waarom het zo heet, weet eigenlijk niemand, het is een verschrikkelijk lelijke naam maar het mag niet veranderd worden want de president van de school heeft het zelf gekozen. Het is nu eindelijk af en het is zoveel beter. Eerst kwam
er hier niemand en nu zit het elke avond goed vol. Tijdens de werken
moest de afhaalkeuken open blijven en zelfs tijdens die werken werd er
al een grotere omzet gemaakt dan er ooit tevoren gemaakt was sinds eind
jaren 90 dat het café open is. We hadden aangeboden om te verven maar
dat moest niet, er zou iemand komen om te verven. In China word je
betaald voor een bepaalde job en dan doe je die job, dus als ik zeg dat
er iemand kwam om te verven, dan was dat om te verven. Niet om eerst
alles af te plakken, ook niet om de randjes goed af te werken, zeker
niet om de druppels op te poetsen, nee, die kwam om te verven. Wij zijn
een hele dag bezig geweest met een ploeg van zo'n zes man om de hele
vloer te schrobben, de randjes af te werken, alles te poetsten wat er
maar gepoetst kon worden. Kwam diezelfde ploeg ook maar eens langs bij
mij! Maar het resultaat mag er echt wel zijn. Ze hebben hier koffie -
ja, het kost tien yuan, wat neerkomt op twee maaltijden dus het is dure
koffie - maar wat vooral belangrijk is, de sfeer is nu veel beter dan
het eerst was. En dat was de bedoeling, de Chinese studenten het café
leren kennen en nu kunnen we dat ook gebruiken om bijvoorbeeld Franse
avonden te organiseren, of English corner of Corean foodnight of weet ik
veel wat er nog allemaal gaat komen. Deze week is het in ieder geval
Thanks giving met echte kalkoen. Ik ben benieuwd.
De eerste drie foto's zijn tijdens de werken in het café, de laatste foto is op de stoffenmarkt met Dawei, zijn vrouw Grace op de derde foto is de nieuwe bazin van het café.
Vorige week
vrijdag ben ik door twee van mijn Franse studenten uitgenodigd om de
klokkentoren te gaan bezoeken. Toen we daar aankwamen, stond de toren in
de steigers en bleek hij gesloten te zijn tot januari. Ik heb mijn
studenten beloofd dat we dan zeker teruggaan om de toren te bezoeken. In
plaats daarvan zijn we naar de huiminstraat gegaan, een straatje met
allemaal specialiteiten van Xi'an. Mijn studenten hebben mij voortdurend
getrakteerd op lekkere hapjes, zoete koekjes, vlees op een stokje, een
soort pruimendrankje wat blijkbaar in de zomer heel goed helpt als je
ziek wordt van het warme en laffe weer en om te eindigen hebben we een
nogal olierijke soep gegeten met stukjes lamsvlees in. Niet slecht maar
wel eventjes wennen aan de structuur. Toen we terugwaren, ging ik door
naar Sarah haar appartement waar het verjaardagsfeestje van Ryan (de jongen in het blauw op de laatste foto), de
eerste fatsoenlijke Chinese jongen die we hier zijn tegengekomen, werd
georganiseerd. Goed gegeten en dan van koude buitenlucht in een warme
kamer binnenkomen, resultaat, ik ben er als een blok in slaap gevallen.
Gesproken over het weer, ik moest vorige week naar het weerbericht luisteren als opdracht voor een van mijn lessen.
星期三
星期六
星期日
星期一
西安
阴天
下雨
9~11 °C
晴朗
5~14 °C
晴朗
阴天
7~13 °C
晴朗
阴天
5~13 °C
北京
下雨
6~8 °C
晴朗
-3~9 °C
晴朗
-3~10 °C
晴朗
1~10 °C
拉萨
不明白
晴朗
阴天
-2~12 °C
晴朗
-3~13 °C
晴朗
-2~14 °C
内蒙古
不明白
不明白
下雨
晴朗
下雨
下雪
4~8 °C
广州
晴朗
21~28 °C
晴朗
17~24 °C
晴朗
15~25 °C
晴朗
17~22 °C
云南
不明白
不明白
晴朗
4~20 °C
晴朗
3~20 °C
海口
晴朗
阴天
23~26 °C
晴朗
阴天
20~24 °C
下雨
21~24 °C
下雨
20~24 °C
济南
下雨
12~12 °C
晴朗
-1~10 °C
晴朗
3~12 °C
晴朗
7~12 °C
成都
阴天
11~17 °C
晴朗
阴天
12~19 °C
晴朗
阴天
12~18 °C
晴朗
阴天
11~18 °C
哈儿滨
-9~3 °C
晴朗
-15~-8 °C
晴朗
-15~-6 °C
晴朗
-14~-5 °C
Xi'an is het eerste rijtje dus ge ziet dat het met de temperaturen nog
wel meevalt. Als ge naar de laatste stad (die ligt in het noorden)
kijkt, daar is het toch wel iets kouder :). Soms voelt het wel kouder
aan, zeker als het regent en dat gebeurt hier toch wel af en toe,
afgewisseld met schitterende zonnige dagen. Ik ben nu aan het typen voor
het raam in het leipzig café met de zon die heerlijk op mijn gezicht
schijnt, maar toch lekker warm achter het venster. De bomen zijn hier nu
ook allemaal van kleur veranderd, dat geeft een heerlijk herfstgevoel
maar helaas worden hier twee tot drie keer per dag alle bladeren bij
elkaar geharkt. De steden in China zijn dichtbevolkt en iedereen moet
een jobke hebben. Dus de dames harken de bladeren op hoopjes, dan komt
de volgende die de bladeren in containers doet, dan zal er ook wel weer
iemand anders zijn die met die bladeren weet ik veel waar naartoe gaat
en zo worden dus jobs gecreëerd. Voor mijn part mochten de bladeren
blijven liggen, maar ik heb hier helaas niets te zeggen :).
Ik ben met de vlieger naar China gekomen en ik mocht maar 20 kilo
meenemen. Nu, samen met mijn handbagage (die lichtjes over zijn gewicht
zat met een totaal van 18 kilo) had ik toch rond de 40 kilo bij. Maar nu
vragen sommige van mijn trouwe lezers zich af hoe ik het doe om met zo
weinig kleren rond te komen. Simpel, ik stink! (Maar niet heus.) Ik houd de ene trui of
broek aan tot de andere weer droog is. Chinezen wassen zich een keer in
de week en hebben precies altijd hetzelfde aan, ik houd mijn kleren
maximum drie dagen achter elkaar aan dus het zal echt nog wel meevallen.
Maar het maakt ook helemaal niet uit, ga hier een keer naar een
restaurantje, je gaat er buiten terwijl je stinkt naar het eten dus dan
is het toch weer verkeken. Wie heeft ooit gezegd dat ik niet kan
relativeren? Awel, dat vermogen wordt hier echt wel aangescherpt. Ik
krijg het nog onder de knie :d.
