Jaja, vorige week was het Halloween. Dat is nu eens een feestje dat ik thuis nooit zou vieren. Een Amerikaanse feestdag behoort niet tot onze cultuur dus dat vieren we niet, maar hier leven natuurlijk ook Amerikanen en dus heb ik het voor de eerste keer in mijn leven meegevierd. Wat hoort natuurlijk bij Halloween? Verkleden! Dus moesten we op zoek naar een passend kostuum. Ziehier het resultaat:
Je ziet het niet op de foto maar ik kon die dingen dus niet dicht. Het zijn allemaal Chinese maten en ik ben nu eenmaal te groot. De blauwe jurk kon ik wel dicht maar dan had ik de rest van de avond geen adem meer mogen halen dus ik heb ze wijselijk laten hangen. In plaats daarvan ben ik gegaan als muis. Er is een verhaaltje over de three blind mice (google het maar eens, ook in Shrek komen komen die drie muizen voor) en ik was dus een van die muizen. Ik had een grijze pyjama aan, een groot rood kruis op mijn gat waar mijn staart was afgehakt door de boerin en een stel prachtige oren.
Op de eerste foto ziet het eruit alsof ik gekroond word, ik kreeg namelijk mijn oren aangemeten. Ik was uitgenodigd bij Jeannie en haar gezin, vrienden van Sarah en Rozanne. Het was een gezellig avondje, heel lekker gegeten, heel fijn gebabbeld.
Deze week zijn we ook een paar keer naar Bridges gegaan. Bridges is een cultural exchange center en wordt uitgebaat door een Canadese vrouw. Zij woont hier ondertussen al een jaar of 10 en ik ben jaloers op haar Chinees. Je kan er gaan eten, ze hebben er koffie (!), er wordt vanalles georganiseerd zoals filmavond en English corner. Sarah had een van haar studentes bij die niet wist wat Bridges was en waar het lag, dus Rozanne en ik zijn meegegaan om er te gaan eten en ondertussen hebben we een spelletje jinga gespeeld. We hebben heel wat afgelachen die avond.
De avond daarna zaten we weer in Bridges want het was filmavond. Achter ons zaten een paar jongens waar we mee aan de praat geraakten na de film. Ze zijn altijd geïnteresseerd in hoeveel talen we kunnen spreken dus als ik afkom met "oh, ik spreek vlot Nederlands, Frans en Engels, dan nog een beetje Spaans, Duits en Chinees", dan moet ge ze zien kijken. Nu bleek een van die jongens een vriend te zijn van een van mijn Franse studenten die blijkbaar gezegd heeft een beetje schrik van mij te hebben. Joepie, ik heb ze onder de duim, die studentjes van mij! :)
En nu over naar het thema van de week! Vrijdag ben ik voor de eerste keer uitbetaald, alhoewel ze mij maar voor de helft hebben uitbetaald dus volgende maand krijg ik de andere helft van deze maand erbij omdat ze niet wisten hoeveel extra uren ik eigenlijk gewerkt had. Maar toch was het wel leuk om dat geld te ontvangen. Vandaar dat het thema deze week geld is. Wat is de officiële valuta van China? Jawel, de Renminbi, de munteenheid is yuan maar op straat wordt er meer het woord kuai gebruikt. Uit de automaten komen er alleen briefjes van 100 yuan, er bestaan ook briefjes van 50, 20, 10, 5 en 1 yuan. De 1 yuan kan onderverdeeld worden in 10 jiao wat op straat ook mao genoemd wordt, dus er bestaan nog briefjes van 5 mao of 1 mao. Voor de 1 yuan, 5 mao en 1 mao bestaan er ook muntjes. De 5 mao wordt nog wel veel gebruikt hier in Xi'an maar die briefjes van 1 mao zijn toch maar lastig hoor, daar kunt ge eigenlijk weinig mee doen en het neemt vooral plaats in. Het geld hier is ook ongelooflijk vies, zeker de 1 kuaikes en 5 maokes omdat die door zoveel handen gaan. Maar dat geld stinkt, dat wisten we al langer...
Wat wordt het thema van de week? Jawel hoor, wat eten we vandaag? Zoals jullie al wel hebben kunnen vermoeden, kook ik hier niet. Ik weiger. Waarom de moeite doen om zelf iets niet zo heel lekker in elkaar te knutselen - ik denk dat iedereen mijn kookkunsten wel kent, voor diegenen die deze niet kennen, ze zijn niet denderend - terwijl hier overal zo'n lekker eten te krijgen is.
Dit zijn enkele drankjes. Het eerste is op basis van bonen, mais, aardappel en nog vanalles wat ik niet herkende. Dat mixen ze in de blender en doen er gekookt water bij. De meeste buitenlanders noemen het een drankje dat smaakt alsof er modder inzit, maar zoals gewoonlijk vind ik dit soort dingen wel heel lekker. Het tweede is melk, soms wit, soms bruin, dat staat overal klaar, kan je zo aanduiden en meenemen. Het derde is thee dat je kan krijgen in de restaurantjes. Terwijl je eten wordt klaargemaakt, krijg je alvast wat thee. Soms is het geen thee, maar kan je een afkooksel krijgen van de noedels of wat ze dan precies aan het maken zijn, een soort bouillon zeg maar.
Dit zijn maaltijden die ik in het cafetaria van de school ga halen. Als ik les moet geven in de namiddag, dan heb ik een uur en veertig minuten om te eten en ondertussen wil ik op mijn gemak mijn lessen nakijken of volgende lessen plannen in plaats van in het cafetaria te eten. Echt aan te raden is dat ook niet want overal wordt er gekookt en als je daar te lang zit, ruik je zelf helemaal naar het eten. Ik vraag dan altijd om het mee te nemen naar huis en dan krijg je dat mee in een plastiek zakje. Je kan noedels kiezen of rijst, het best vraag je ook eventjes of het niet te pikant is, maar ik kies meestal iets en zie wel wat ik krijg. Tot nu toe is dat nog niet mislukt :).
De eerste foto zijn baozi, een soort broodje gevuld met een vulling (allicht!) van vlees, of groente, of iets pikant. De groentebaozi smaken vrij zoet en ik vind deze samen met de pikante vulling het lekkerste. De tweede foto is iets wat ik moest proberen, dat is iets krokants, dus gebakken in olie en de vulling is een bonenpasta die hier ook wel veel wordt gebruikt, ook zoet en zo lekker. Als vieruurtje na de Franse les, ga ik vaak een bolletje deeg halen gevuld met diezelfde bonenpasta. Heerlijk!
Dit zijn straatjes vlakbij onze school waar het ene restaurantje naast het andere ligt. Het een ziet er nog viezer uit als het andere maar overal kan je dus wel heerlijk gaan eten. Je krijgt hier toch een heel ander idee over hygiëne en je maakt je eigenlijk ook niet meer zoveel zorgen. Ik ben nu al twee maanden mijn keuken aan het poetsen maar als ik zie waar ik dat eten ga halen, waar maak ik mij eigenlijk dan nog zorgen om? In deze straatjes zijn Rozanne en ik ergens gaan eten waar ze plaatjes hadden om aan te duiden wat we wilden en het was heel lekker, een gerecht met bonen en aubergines en het andere met vlees in een heel lekker sausje wat je dan in een soort wrap draait.
Vrijdag zijn Rozanne en ik met de metro naar de stoffenmarkt gegaan. Sinds kort is de metro geopend in Xi'an. Vorig jaar hebben we lopen zoeken naar de metro en werden we een bibliotheek ingestuurd waar dan zogezegd de metro-ingang was maar dit jaar is hij er dus wel. Het kost twee kuai, is nog heel proper - want het is nog nieuw maar geef het een jaar - en heel gemakkelijk.
Op de stoffenmarkt was ik eigenlijk op zoek naar een baar om mijn gordijn op te hangen. Het gordijn zelf had ik al, maar niets om het op te hangen. We hebben wat rondgekeken op zoek naar een mooie baar. Toen we die gevonden hadden, toen moesten we nog uitleggen wat we precies wilden. Eerst moet je dan weer onderhandelen over de prijs. We waren uitgekomen op 54 kuai voor de baar maar toen duidelijk was dat er een werkman moest komen om die te installeren, kwam er nog eens 30 bij. Waarschijnlijk zijn we afgezet maar ik had geen zin om ervoor te gaan vechten dus ik heb ja gezegd. Hier zie je mijn werkman, vriendelijke jongen, maar ik heb hem wel instructies moeten geven hoe hij het moest doen. Als ik hier het materiaal had, dan had ik het zelf gedaan, maar ik kan er moeilijk een boor voor gaan kopen. Het is wel heel leuk om daar rond te lopen. Er is heel veel te zien, alles wordt daar op maat gemaakt, veel stofjes, kleurtjes, douchegordijnen, matten,... Ik ben ook nog op zoek naar een mat maar ik heb niet de juiste kleur gevonden. Wat wel grappig was, ik vroeg de prijs van een klein matje en de verkoopster zegt mij 35 kuai. Nog geen twee minuten later vraagt een Chinese de prijs voor diezelfde mat, zegt die verkoopster toch niet 25 kuai. Dus ik vraag opnieuw hoeveel, zegt ze tegen mij weer 35. Dacht ze nu echt dat ik dat niet kon verstaan? Ik zeg tegen haar, waarom moet zij maar 25 betalen en ik 35? Ik geef u er 20 voor. Maar dat heeft ze niet willen doen, dus ik heb de mat laten liggen. Ik denk dat ze dollartekens zien in de plaats van ons gezicht. Buitenlanders = geld! Dan zijn ze bij mij toch aan het verkeerde adres! %%%FOTO21%%%
Gisteren hebben we ook nog eens een wandelingetje in de buurt gemaakt en we zijn een wijk tegengekomen waar we voor de nieuwsgierigheid eens zijn doorgewandeld. Alle wijken worden 's nachts afgesloten met hekken en er staan altijd bewakers bij de poort maar je kan er wel in. Aan de hoofdpoort was er een pleintje om te sporten met daarrond winkeltjes en restaurantjes, naarmate je verder liep, kwam je voornamelijk appartementsblokken tegen. Het geheel oogde nog vrij gezellig en we werden een tijdje achtervolgd door kinderen die als we ons omdraaiden vlug de andere kant opliepen en zenuwachtig tegen elkaar begonnen te lachen. %%%FOTO22%%% %%%FOTO23%%%%%%FOTO24%%%
De foto's zijn niet allemaal toegevoegd bij de vorige tekst dus ik herhaal het laatste stukje hier nog eens met de foto's erbij.
Het is wel heel leuk om daar rond te lopen. Er is heel veel te zien,
alles wordt daar op maat gemaakt, veel stofjes, kleurtjes,
douchegordijnen, matten,... Ik ben ook nog op zoek naar een mat maar ik
heb niet de juiste kleur gevonden. Wat wel grappig was, ik vroeg de
prijs van een klein matje en de verkoopster zegt mij 35 kuai. Nog geen
twee minuten later vraagt een Chinese de prijs voor diezelfde mat, zegt
die verkoopster toch niet 25 kuai. Dus ik vraag opnieuw hoeveel, zegt ze
tegen mij weer 35. Dacht ze nu echt dat ik dat niet kon verstaan? Ik
zeg tegen haar, waarom moet zij maar 25 betalen en ik 35? Ik geef u er
20 voor. Maar dat heeft ze niet willen doen, dus ik heb de mat laten
liggen. Ik denk dat ze dollartekens zien in de plaats van ons gezicht.
Buitenlanders = geld! Dan zijn ze bij mij toch aan het verkeerde adres!
Gisteren
hebben we ook nog eens een wandelingetje in de buurt gemaakt en we zijn
een wijk tegengekomen waar we voor de nieuwsgierigheid eens zijn
doorgewandeld. Alle wijken worden 's nachts afgesloten met hekken en er
staan altijd bewakers bij de poort maar je kan er wel in. Aan de
hoofdpoort was er een pleintje om te sporten met daarrond winkeltjes en
restaurantjes, naarmate je verder liep, kwam je voornamelijk
appartementsblokken tegen. Het geheel oogde nog vrij gezellig en we
werden een tijdje achtervolgd door kinderen die als we ons omdraaiden
vlug de andere kant opliepen en zenuwachtig tegen elkaar begonnen te
lachen.
Ik krijg af en toe mailtjes van iemand die iets te nieuwsgierig is:
Ine, Mooie tekst, maar ik zou ook graag wat foto's zien van de stoffenstraat en de
meubelstraat. En ook een foto van de appartementen en eventueel een
plaatsbepaling via google earth waar je ergens zit. En hoever van het centrum,
... En hoe
groot is Xi'an eigenlijk? En hoe is het weer, het klimaat, ... veel verschil in
China of niet? Regent het nog hard? In Indonesië zit alles onder water. Gr. Papa
Geduld! Ik zit hier nog elf maanden, het zal nog wel een keer komen, maar alé,
om uw nieuwsgierigheid een beetje in te tomen, hier volgen de antwoorden op uw
vragen:
Als ge mijn vorig stukje blog goed had gelezen, dan had ge begrepen dat ik nog
niet in de stoffenstraat geraakt ben. Dat is voor wanneer ik er effectief
naartoe ga. Van de tweedehandsmeubelstraat die uiteindelijk toch niet
tweedehands was heb ik inderdaad geen foto's gemaakt, maar ik ga er misschien
toch nog wel eens naartoe. Geduld. Van de tweedehandsmeubelstraat die ook effectief tweedehands is, staat er sinds gisteren een foto op.
Dit is een kaart van Xi'an. Het centrum ligt in het midden, de school ligt ten zuid-westen van het centrum. Ik neem bus 300 om in het centrum te geraken wat ongeveer 45 minuten duurt en bus 400 om bij de grote pagode van de wilde gans te geraken (daar hebt ge ze weer, die domme gans).
Wij zitten met vier appartementen in deze blok. Dit is mijn appartement vanaf de buitenkant gezien. Er is nog een andere kant, ook met een balkon.
(Jaja, ik heb twee balkonnetjes.) Aan de linkerkant achter die bosjes ligt ons appartement.
Dat is de bewakerspost en daar moeten wij altijd langs om binnen en buiten te gaan, De guards zijn heel vriendelijk maar het moet toch maar een saai jobke zijn.
Nog een bewakershutje waar we ook eventueel doorkunnen, maar ik neem eigenlijk altijd de hoofdingang.
Voor- en achterkant van de andere appartementsblokken. Daar wonen bijvoorbeeld Emmy en Sarah.
De bib waar ik Chinese les volg op de derde verdieping.
Lesgebouw 1 waar ik Franse les geef. Op de achtergrond zie je de gebouwen waar ze aan het werk zijn. In China bouwen ze altijd en overal. Als een gebouw versleten is, dan gooien ze het plat en beginnen opnieuw. Maar onderhouden, dat kennen ze toch niet.
Deze twee gebouwen stonden er nog niet toen ik een maand geleden aankwam.
Het meer achter onze appartementsblokken. Hier heb ik jammer genoeg geen zicht op, er staat nog een appartementsblok in de weg.
Het weer: Het heeft de laatste tijd heel veel geregend en dat was blijkbaar niet normaal.
Volgens de inwoners van Xi'an zijn de goden boos omdat er een metrolijn in
Xi'an gebouwd is die sinds september in gebruik is, maar ik ben nog niet heel
zeker wat ik daarvan moet geloven. Nu is het ondertussen toch al een weekje
zonnig met zelfs blauwe lucht en temperaturen tussen 15 en 22 graden. Dus ik hoop dat het zo nog eventjes blijft! Het is hier gelukkig niet zo erg als in Indonesië.
Druk druk druk! Dat is het deze week geweest. Vorig weekend moesten per se de lessen ingehaald worden van donderdag en vrijdag dus dat betekende dat we van zaterdag tot vrijdag les moesten volgen en geven. Dodelijk vermoeiend! Tijdens het weekend had ik een donderdag- en vrijdaggevoel. Toen de eigenlijke week begon, dacht ik al dat het woensdag was, op woensdag wist ik echt niet meer welke dag het was en toen het uiteindelijk vrijdag was en het weekend begon, toen dacht ik dat we de volgende dag ook weer les hadden. Ok, dat stadium is nu achter de rug en vanaf nu loopt het weer normaal. Ik ben vanaf deze week ook overgestapt naar niveau twee en dat is heel wat comfortabeler. De teksten zijn heel wat korter en ik kan zo goed als alle karakters lezen. En nu neem ik tenminste in mij op wat ze mij allemaal wijsmaken terwijl in niveau drie ik het wel hoorde en verstond maar het daarna ook weer vergat. Het enige kleine nadeel is dat ik ingestapt ben en nu maandag volgt er een testje over de hoofdstukken die ik niet gehad heb. Zelfstudie! Ach, als het dat maar is.
Vorige maandag had ik eigenlijk ook wel een leuke Franse les. Op maandag geef ik luisteren, wat wil zeggen dat ik in een soort taallabolokaal zit, ik steek de cd in de computer en iedereen kan volgen op een schermpje voor hen. Maar... die maandag was de stroom op de hele campus uitgevallen. Tja, wat doe je dan? Ik had hen gelukkig gevraagd een monoloog voor te bereiden over hun toekomstplannen dus ik dacht, dat komt dan goed uit, maar zoals ze hier blijkbaar gewend zijn om taken te maken, had niemand, op een enkeling na dan, dat voorbereid. Aangezien ik toch niets anders kon doen, heb ik ze nog een half uurtje gegeven om het alsnog voor te bereiden en die enkelen die wel zo ijverig waren geweest, heb ik meer punten gegeven. De macht aan de prof, yeah!
Nu was ik dinsdag na de les mijn gsm toch vergeten in die klas zeker! Toen ik het merkte, was het al te laat want was het gebouw gesloten. Dat zegt veel over mijn gsm-gewoontes, ik mis het ding niet vlug. Maar ik gebruik mijn gsm ook als wekker en ik moest de volgende dag voor acht uur in die klas geweest zijn dus ik in zeven haasten nog naar de winkel die hier gelukkig open zijn tot tien uur om daar de minst mottige wekker uit de rek te halen, liefst zonder glitter of Disney of nog andere tierlantijntjes aan om toch maar zeker de volgende ochtend als eerste die klas binnen te gaan. En jawel hoor, hij lag er nog! Oef...
Na onze lange, lange week les, zijn we vrijdag een paar leuke dingen gaan doen. Ik ben gaan uiteten met Rozanne, Sarah en enkele van onze Koreaanse vrienden. We zijn een restaurantje binnengegaan en daar kregen we een tafel apart in een kamer. Je krijgt dan thee voorgeschoteld en een menukaart met prentjes. We zitten allemaal in niveau 1 en 2 behalve een meisje in niveau 4 dus zij deed het woord. Het was een allegaartje van Chinees, Engels en Koreaans. Heel gezellig en heel lekker! In het midden van de tafel staat een ronddraaiende glazen plaat waarop alle gerechten gezet worden en dat kan je dus ronddraaien om zo aan alle gerechten te kunnen. Het is dus niet zoals bij ons dat iedereen zijn eigen bord en gerecht heeft, in China heeft iedereen zijn eigen kommetje rijst en de gerechten worden in het midden van de tafel gezet zodat iedereen kan pakken wat hij graag heeft.
Na de maaltijd zijn Rozanne en ik doorgegaan naar een tweedehands meubelmarktje. Ik was al op zo'n marktje geweest, dat was zogezegd ook tweedehands maar dat waren eigenlijk nieuwe spullen. Dit marktje was echt tweedehands. Ik heb twee nachtkastjes gekocht voor 4 en vier stoelen voor 12. Alleen een tafel heb ik nog niet gevonden maar ik ga gewoon nog eens terug want de uitzet verandert daar voortdurend. Nu kunnen mijn gasten toch al zitten.
Ik heb ook het tweede boekje van Harry Potter in het Chinees gekocht. Tegen dat het jaar om is, heb ik ze allemaal! Die winkeljuffrouw vroeg heel verbaasd of ik dat kon lezen. "Natuurlijk kan ik dat lezen", heb ik haar verzekerd. Nu zullen we zien of het waar is. :)
Die avond hebben we ook de verjaardag van Emily en Della gevierd. Emily is mijn klasgenoot van Antwerpen die hier ook les geeft en Della is de beste vriendin van Emmy (de Franse leerkracht). Voor Della was dit de eerste keer dat haar verjaardag gevierd werd met een verrassingsfeestje dus ze was wel heel blij. Er waren nog heel wat andere "waiguoren", buitenlanders, waar ik mee gebabbeld heb en ik heb toch wel wat interessante verhalen gehoord.
Hoe leer je het beste een stad kennen? Op de fiets en met de bus! Ik ben mijn leven nog niet beu, dus het fietsidee heb ik al vlug aan de kant geschoven. De bus daarentegen is een ideale manier om een stad te leren kennen. Tot nu toe pakten we altijd een taxi als we ergens naartoe gingen maar dat is duur (zo'n 30 tot 40 yuan per rit terwijl een busrit 1 of 2 yuan kost) en zo leer je de stad niet kennen want elke chauffeur pakt een andere weg, je volgt dan ook niet waar je naartoe gaat en als je 's avonds terugkomt, dan weet je eigenlijk niet eens waar je geweest bent. Dat moest nu eindelijk gedaan zijn. Het was vakantie en dus tijd genoeg om een ritje te maken richting 't stad. Aan de school vertrekt bus 300 die tot in Xi'an gaat. Heel gemakkelijk dus, alleen zit er altijd zoveel volk op die bussen. Gelukkig ben ik nogal groot en ik kan ik gemakkelijk de baren in de bus vastnemen boven de hoofden van de Chinezen.
Goed, ik ben dus met de bus naar het centrum gereden om daar in het vvv-kantoor een kaart te vragen. Daar staan ook alle bussen op, dus nu kan ik, als ik ergens naartoe wil, de kaart erbij pakken en uitzoeken welke bus ik nodig heb. Ik heb mij dan op mijn gemak op het plein tussen de klokkentoren en de tromtoren gezet om de kaart eens te bestuderen want ik wilde naar de meubelstraat en de stoffenstraat. De meubelstraat omdat ik nog een tafel zoek en de stoffenstraat omdat ik nog gordijnen wil laten maken en een tapijt wil zoeken. Op deze zoektocht ben ik er ook bij uitgekomen dat de metro in Xi'an af is! Vorig jaar stond de metro ook al op de kaart maar hij was in geen velden of wegen te bespeuren. En dit jaar is hij af! Maar hij gaat de verkeerde kant op dus ik ga er niet veel aan hebben :). Waar ik ook op gestuit ben tijdens de zoektocht naar de meubelmarkt, is de kleine pagode van de wilde gans. Vergis jullie niet, vorig jaar sprak ik altijd van de grote pagode want op de een of andere manier hebben we toen nooit de kleine pagode gevonden, maar ik heb deze pagode nu dus wel gevonden. En dan heb ik die ook maar eens een bezoekje gebracht. Rond de pagode ligt een heel park en een museum en daar kan je gratis in. Je moet eerst aanschuiven om je naam en identiteitsnummer te noteren - ik gebruik het nummer van mijn studentenkaart (xueshengzheng) - en dan mag je gratis binnen. De pagode zelf is betalend maar die heb ik niet gedaan. Ik heb op het gemak door het parkje gewandeld en het museum bezocht dat er ook ligt. Heerlijk rustig. De ideale manier om eventjes aan het drukke stadsleven te ontsnappen.
Ma, welke steen voor voor dat stenen tafeltje zie je wel zitten? :)
Ik zie zo'n beeldje wel zitten :).
Daarna ben ik doorgewandeld naar de meubelstraat die ik zeker vijf keer op en af ben gelopen maar ik heb niet gevonden wat ik zocht. En dat wil wat zeggen want er was een hoop te zien. Maar Rozanne heeft me verteld dat er ergens nog zo'n marktje is met tweedehandsmeubeltjes, en niet zo duur, dus misschien vind ik daar wel iets. De stoffenmarkt heb ik nooit gevonden maar uiteindelijk bleek ik er maar een enkele straat vanaf. Helaas, dat is dan voor een andere keer. In dit verhaal mag natuurlijk de grote pagode van de wilde gans niet ontbreken. Niet zo spannend, daar heb ik gewoon de bus terug naar de universiteit genomen. De rit terug was wel spannend. De chauffeur was een zot, zoals alle chauffeurs in China en er bleef maar volk instappen op die bus. Het heeft wel een voordeel dat als je valt door de wilde rit, je gewoon rechtop blijft staan. Het volk houdt elkaar recht.
De rest van de week heb ik heel op het gemak nog wat gepoetst, wat gestudeerd, naar de post gegaan - Bien, uw cadeautje is onderweg maar ik hoop niet dat je moet bijbetalen :). Als ge moet bijbetalen, sorry hoor, ik kreeg het moeilijk uitgelegd :) -, nog wat studenten tegengekomen die mij per se een cadeautje wilden geven en ze hebben voor mij wat gedroogd fruit gekocht, best wel lekker.
Zoals ik al heb uitgelegd moeten we de lessen van donderdag en vrijdag inhalen in het weekend. Ik heb echt een vrijdaggevoel en het is zondag! Wen er maar aan, zeggen ze dan. Tja, het zal wel moeten zeker :). Ik heb dit weekend ook besloten om vanaf maandag naar niveau twee te gaan. Nu zit ik in niveau drie en hoewel ik het deels begrijp, kan ik het niet uitleggen en ik krijg het niet verwerkt. Ik heb vandaag de boeken van niveau twee gekocht en ik denk inderdaad dat die meer mijn niveau zijn. Het gaat nu misschien iets te gemakkelijk zijn, maar dan heb ik tenminste tijd om die dingen te verwerken voordat ik naar de moeilijkere teksten overstap. Ze maken er hier ook geen enkel probleem van, ik kan zonder probleem overstappen.
Nu ga ik mijn zondag voor de rest nog rustig doorbrengen om morgen "volledig uitgerust" de werkweek te beginnen :).
Ik heb een huisdier! Ik heb het al regelmatig door mijn appartement zien
crossen maar ik heb geen idee wat het precies is. Het hoort denk ik wel
thuis bij de meerpotigen. Iemand een idee?
De eerste oktober is nationale feestdag in China want op 1 oktober 1949 kondigde Mao Zedong de stichting van de Volksrepubliek China af. De studenten krijgen dan vrij tot en met woensdag maar om de studenten de kans te geven naar huis terug te keren, krijgen ze tot vrijdag vrijaf, een soort brugdag, zeg maar. Alhoewel, brugdag... Om die dagen in te halen, krijgen we volgende week les op zaterdag en zondag, zaterdag om de lessen van donderdag in te halen en zondag om de lessen van vrijdag in te halen. Waarom dan vakantie geven?!
Om jullie een idee te geven in wat soort klasjes ik les geef, volgen hier enkele foto's.
Ja, het is effectief zo vuil als het eruit ziet. Het feit dat het ronde tafels zijn, of toch zo geschikt zijn, draagt niet echt bij tot een hoog oplettendheidsniveau. Mocht ik in die klassen de vierjaarsstudenten hebben, dan zou het minder uitmaken, die zitten aan de rechte tafels. Maar nee, dat zijn dan ook nog de driejaars en die letten zo al niet op. De grote tv die jullie daar zien, dat is alleen maar decor, het werkt niet, ik heb het al geprobeerd. Daar ging mijn mooie powerpoint. Borden worden niet schoongemaakt, stift wordt er alleen maar over uitgesmeerd. En ik kan het niet verplaatsen want dan valt het uit elkaar. En dan wij in Antwerpen al klagen als het plafond naar beneden komt.
Vorig weekend zijn Emmy, Emily en ik met een deel van onze klas naar de bergen gegaan om te picknicken. Het was een deel van de driejaars, maar wat ze missen in de les, dat hebben ze hier wel goed gemaakt. Antoine was de leider, hij gaf aan hoe het moest, waar we naartoe moesten, zorgde voor het vervoer - een busje waar de stoelen uit waren gehaald en wankele bankjes met duct tape in de plaats waren gezet -, voor de huur van de barbecue maar hij heeft zelf geen vinger uitgestoken tijdens het bakken. We zijn zeker ook niet ver de bergen ingegaan. Gewoon het brugje over en onmiddellijk naar links, daar was een hutje en daar hebben we ons geïnstalleerd. Zo ver kan je ook niet gaan met al het eten dat ze bijhadden en de barbecue. Het is ook een heel andere manier van barbecueën. bij ons zorgen we ervoor dat de groenten klaar zijn en we wachten tot het vlees gebakken is om dan alles tegelijk op te eten. In China wordt het ene na het andere gebakken. We begonnen met een visje, dan vleesstokjes, tussendoor een maïskolfje, een trosje champignonnetjes, dan weer wat vlees, een appel tussendoor, het bleef komen. Het meeste wat ze bij hadden was worstjes op stokjes, maar van dat onecht vlees, à la zwamworstjes bij ons. Dat vind ik persoonlijk het minst lekker maar dat wordt hier heel veel gegeten. Als je de straat opgaat, dan kom je dat bijna overal tegen, worstjes die ze braden en als je er eentje wil, dan steken ze dat op een stokje.
Laat ik wat meer uitleg geven over mijn Franse klasjes voor zover ik het zelf begrijp want het is ingewikkeld!
Ik ben ondertussen al twee weken aan het lesgeven en ik heb nog steeds niet door welke klassen ik precies heb. Hoe het allemaal begon, dat hebben jullie vorige week al kunnen lezen. Eerst op bezoek bij Madame Qui, waar ik dus vier uur extra heb gekregen. Die extra lessen heb ik nog niet moeten geven want het was maandag maanfeest en dus geen les. Dan op bezoek bij Monsieur Zhu waar we twee lessen verwisseld hebben zodat ik les geef bij de driejaars en bij de vierjaars. Het vreemde is dat de vierjaars veel beter spreken en veel beter verstaan hoewel ze niet zover in hun boek gevorderd zijn dan de driejaars. De driejaars zitten zogezegd dus verder maar als ik iets uitleg, dan spreek ik tegen een muur. Ze kijken me aan met van die ogen, wat zegt ze me nu?, een beetje zoals ik altijd kijk in de Chinese les. Een deel van die lesjes die ik moet geven, is grammatica. Altijd maar een klein blokje in functie van het tekstje en de oefeningen maar probeer het gebruik van "ce qui" en "ce que" maar eens uit te leggen, als ze u staan aan te staren als koeien in de wei. Ik probeer het zo simpel mogelijk te doen genre: "ce sont des pronoms relatifs, des connecteurs qui forment un lien entre deux phrases. Ce qui est toujours suivi par un verbe, ce que toujours par un sujet." Ik maak een tekeningetje met zin A, ce qui, ce que zin B. Na de uitleg maken we een oefeningetje om te kijken of ze het begrijpen. Worden die boekjes toch niet geleverd met oplossingen zeker! Ik heb al zo dikwijls gezegd, doe die oplossingboekjes weg, zo gaan jullie het nooit leren. Maar dan doen ze het in het geniep. Ik heb het gevoel dat ze die zinnetjes dan gewoon vanbuiten leren en dan kennen ze het ook. Maar ze snappen nog altijd het systeem erachter niet. De afspraak tussen Zhu en mij is ook dat ik de even hoofdstukken neem en hij de oneven, maar dat betekent dat ik elke les een hoofdstuk gezien moet hebben. Dus tijd voor extra oefening is er echt niet. Trouwens, ik ben hier om ze te laten spreken dus als er tijd is, dan laat ik ze in groepjes van twee of drie dialoogjes spelen in het thema van dat hoofdstuk. Bij de vierjaars gaat dat goed, daar kan ik rondgaan en hen verbeteren op uitspraak, als ik ze een vraag stel dat niet in het boek staat, kunnen ze daarop antwoorden, dat is fijn. Maar bij die driejaars moet ik eerst nog eens overal rondgaan om hen nog eens uit te leggen wat ze moeten doen en eer ik dat gedaan heb, is de les om. Frustrerend af en toe. Maar ja, de andere buitenlandse leerkrachten hebben al gezegd dat we ons dat zeker niet moeten aantrekken, we doen gewoon wat we moeten doen. Vrijdagochtend van acht tot tien moet ik ook les geven en het was nog wel grappig. Ik kwam binnen en verwachtte groep A of B van de driejaars. Omdat ik het zelf nog niet wist, vroeg ik dan maar aan een student welke groep dit was en zij antwoordde doodleuk C. Ach, dan weet ik dat ook weer!
De omschrijving hierboven klinkt misschien slechter dan het werkelijk is. Ik krijg mijn lessen zeker gevuld en de meeste werken goed mee, maar het is soms frustrerend om niet te weten waar ik precies aan toe ben. Opeens een ander hoofdstuk dus heb ik niets voorbereid. Onpersoonlijke werkwoorden gevolgd door een subjonctif terwijl ze die nog niet eens kunnen vormen (genre: il faut que, il arrive que + subjonctif en ga heel die vorming maar eens uitleggen op 5 minuten tijd). Maar gelukkig is mijn Frans wel zo goed dat ik dat kan opvangen. Ik heb één klas deze week zelfs werk gegeven, ben benieuwd of ze het gemaakt hebben.
Het is ook echt niet allemaal slecht nieuws. Donderdag was Emmy, de andere Franse leerkracht te laat in haar klas om acht uur. Ze had de wekker niet horen afgaan en de studenten hadden haar om acht uur gebeld om te vragen waar ze was. Om half negen was ze uiteindelijk wel in de les maar voelde zich zo schuldig dat ze beloofde om die avond met haar studenten te eten. Omdat we dezelfde klassen hebben, vroeg ze of ik ook niet meeging en dat heb ik gedaan. Ze hebben ons meegenomen naar een van de drie kantines hier op de campus, maar blijkbaar een van de betere. Daar hadden we een hele tafel voor de onze groep en hebben echt goed gegeten. Wij mochten niets betalen maar omdat zij het eten al betaalden, hebben wij in de drank voorzien. Toen bleek ook nog een meisje jarig te zijn en heeft iedereen een stukje taart gekregen.
Vrijdagmiddag zijn we met een deel van de buitenlandse leerkachten en met Andi, de vrouw die alle administratie op school verzorgt, naar het visacentrum gegaan om onze papieren nog in orde te brengen. Sarah en Emmy kende ik al maar Matt, een Brit, een Schot of een Ier - Zou hij het me kwalijk nemen dat ik het niet weet? - en een Japanner wiens naam ik echt niet meer weet en altijd eenzaam in een hoekje bleef staan omdat hij geen Engels sprak, zag ik toen voor het eerst. Het was eigenlijk nog wel gezellig. We moesten in dat visumkantoor eventjes wachten in de wachtzaal terwijl ondertussen een Amerikaanse Chinees, of een Chinese Amerikaan, in woede uitbarstte omdat hij blijkbaar zijn visum niet kreeg. Hij liet zich nog net niet vallen om dan driftig met zijn vuisten op de grond beginnen te slaan.
Die avond hebben we afgesloten met een verrassingsfeestje voor Rosanne, ook van het hivt afkomstig, voor haar verjaardag maandag. Daar heb ik nog twee mensen leren kennen, Shane en Damian, die ook Engels geven en ook op de campus wonen en een paar vrienden van Sarah en Rosanne. Er was dus wel wat volk en het was heel gezellig.
Nu wordt het toch dringend tijd dat ik nog eens wat ga poetsen en dat ik ook eens begin te studeren.
Vandaag naar de dokter met al mijn Belgische papieren van de verschillende onderzoeken. Wat moest natuurlijk opnieuw?? Het bloedonderzoek! En waar zie ik altijd het meest tegenop?? Naalden! Maar ach, eventjes gekeken of ze een nieuwe naald pakten - dat was het geval - en dan maar de ogen toe tot het voorbij was. Dat was ook het enige, de resultaten van de longfoto en het cardiogram waren in orde. Naar mijn mening toch een stukje geldklopperij...
Ondertussen al een week hier en nog geen bericht achtergelaten op mijn blog. Daar moet nu toch dringend verandering in komen!
De
reis naar China ging heel goed. In Parijs zat ik eventjes in de
verkeerde terminal, ik kwam eigenlijk in de juiste terminal aan met de
trein maar besloot toen eventjes naar de foute terminal te gaan om dan
teruggestuurd te worden naar de juiste terminal en om dan nog te moeten
vragen waar ik precies voor China kon inchecken terwijl ik er vlak langs
stond. Tja, ik had het niet gezien. Uiteindelijk had ik nog tijd zat
want toen ik aan de juiste gate kwam - ik had nog zo'n 20 minuten
voordat deze openging - trok er net een zwaar onweer over Parijs en werd
de vlucht een uurtje uitgesteld. Dit had wel het voordeel dat ik in
Xi'an maar een uurtje had om over te stappen en ik heb dus niet moeten
wachten. In Xi'an werd ik opgewacht door Tina, een medewerkster van
de internationale afdeling van de universiteit, en Emily, die een uurtje
eerder een vlucht naar Xi'an had genomen. Wij zijn dan naar de
Universiteit gebracht waar we Rosanne dan ook tegen het lijf liepen.
Emily, Rosanne en ik zijn medestudenten van Antwerpen en gaan dus op de
universiteit Engels en Frans geven. We hebben alle drie een
appartement gekregen met alles erop en eraan: bed, badkamer met douche
en westerse toilet, wasmachine, watertank, keuken met gasvuur (of dat zo leuk is valt nog te bezien) en koelkast, telefoon, tv,
internetverbinding die niet altijd even goed is, droogrek. Maar het was
allemaal zo vies! Nu blijkt dat er in geen twee jaar iemand meer in die
drie appartementen heeft gezeten dus dat wordt poetsen.
Zondag
ben ik aangekomen en maandag begon de Chinese les al. Het was een beetje
overdonderend want ik dacht dat we een week hadden om wat te wennen en
dat de lessen dan pas begonnen. Niet dus, de lessen waren zelfs al de
week ervoor begonnen. We werden er dus wel ingesmeten. Emily en ik
zitten in level drie (van de vijf). Het is misschien wat hoog gegrepen
want veel van wat ze zeggen gaat langs mij door maar ik kan de boeken
doorgaans wel lezen dus ik ga proberen. Mocht het over een paar weken
toch echt te moeilijk blijken, dan ga ik naar level twee. In de
namiddag kregen Emily en ik een persoonlijk welkomswoordje van de
directeur waarin hij ons uitlegde wat de bedoeling was. Emily en Rosanne
gaan Engels geven aan andere richtingen die Engels als minor hebben,
een bijvak zeg maar. Hoe goed het Engels van die studenten gaat zijn,
dat valt nog af te wachten. Ze wachten nog altijd op hun uurrooster en
hebben nog geen les moeten geven. Ik daarentegen mocht al direct
beginnen lesgeven. Hij vroeg of ik niet meer uren wilde doen, ik mocht
er een nachtje over slapen en moest de volgende dag al een antwoord
geven. Die extra uren zouden dan wel betaald worden. Ik heb toch maar
vriendelijk geweigerd, ik heb nog nooit lesgegeven, wat zou ik dan al
onmiddellijk meer uren aannemen?
Helaas, dinsdag had ik een
onderhoud met Qiu Laoshi, het hoofd van het Franse departement, die mij
vriendelijk doch kordaat vier uur extra in mijn nek schoof. Nu moet ik
er wel voor gaan zorgen dat ze mij die extra uren gaan betalen, want dat
zouden ze hier wel eens kunnen 'vergeten'. Een uurtje later had ik ook
een onderhoud met Zhu Laoshi, het voormalig hoofd van het departement en
prof Frans. Heel vriendelijk, veel vriendelijker dan Qiu, want het
schijnt dat zij het ellenbogenwerk goed onder de knie heeft en hem op een toch
wel ietwat achterbakse manier aan de kant geschoven heeft. Normaal had ik vier klassen in hetzelfde
jaar waaraan ik per week dezelfde les moest geven, dus een keer
voorbereiden, vier keer geven. Dat viel dan wel mee. Maar omdat er dan
andere klassen zouden zijn die geen buitenlandse leerkracht hadden,
hebben Zhu en ik twee van de vier geruild. Nu heb ik twee klassen die
vier jaar Frans volgen en twee klassen die drie jaar Frans volgen. Ik
heb geen idee in welk jaar ik les aan het geven ben, maar ik vermoed het
tweede. Na les één was ik toch zo slim geweest om in de andere klassen
te vragen hoeveel jaar ze al Frans studeerden en het meest voorkomende
antwoord was een jaar. De studenten die in die cyclus van vier jaar
zitten, spreken al beter Frans dan de studenten van de driejarencyclus,
maar ze staan niet zover in het lesboek. De vierjaars zijn ook iets
gemotiveerder dan de driejaars. Die namiddag werd ik voor de klas
geduwd, zonder enig idee welk hoofdstuk en welke klas en dat vier keer
in de week want blijkbaar zat elke klas ook nog op een ander hoofdstuk.
Dat is deze week wel anders, nu kan ik wel voorbereiden omdat ik weet
waar ze zitten. Komt wel goed. Het is op dit moment vooral vermoeiend.
Vrijdagavond
zijn Emily, Rosanne en ik naar een Chinese club gegaan met onze
Koreaanse klasgenoten. Ook een hele ervaring. Blijkbaar moet de muziek
verschrikkelijk hard staan, anders is er geen sfeer. Overal in die club
liepen MP's rond die de ruziemakers uit elkaar haalden en dronken mensen
naar buiten begeleidden. En dronken mensen waren er genoeg. Terwijl ik 2
glaasjes gedronken had, hadden onze Koreaanse vrienden al zeker het
dubbel gedronken en overal sloegen mensen hun drankje in een teug naar
achter. Ganbei! We hadden een cocktail van icetea en whisky. In het
begin van de avond was het veel thee, weinig whisky maar die verhouding
veranderde naargelang de avond vorderde. Op een gegeven moment was het
pure whisky, hoe krijgen ze het verwerkt?
In de loop van de week
hebben we ook kennisgemaakt met andere buitenlandse leerkrachten.
Sarah, een Amerikaanse, geeft Engels. Ze was na de eerste les toch
een beetje gedemotiveerd want ze had eerstejaars en die konden blijkbaar
echt weinig. Emmy geeft Frans, heeft dezelfde klassen, denken
we, maar andere boeken, dat is zeker. Het is nog allemaal vrij vaag.
Paul, een Canadees en Rob, een Nieuw-Zeelander zitten hier al acht jaar
en houden zich vooral bezig met een joint-venture in een of ander
businessplan en vullen de rest van de tijd op met lesgeven. Zaterdag
gingen Emily en ik met een busje naar Metro, een grote en
westersgerichte supermarkt op een halfuurtje van de Campus. We hebben
een uur rondgereden om te proberen er te geraken maar de wegen waren
geblokkeerd wegens a) een protestactie, b) een race, c) een marathon, d)
geen van bovenstaande antwoorden zijn correct. We zijn onverrichter
zake teruggekeerd en in plaats daarvan zijn we uitgenodigd op de koffie
(!) bij Rob. Hij heeft ons wat uitleg gegeven over de werking van het
Chinese schoolsysteem en hoe deze universiteit in dat systeem past. Dit
is een betalende universiteit. Alle Chinezen moeten in het laatste
middelbaar een nationaal examen afleggen en aan de hand van die punten
worden ze verdeeld over de universiteiten. Goede studenten raken in
goede universiteiten, slechte studenten in minder goede universiteiten.
Aangezien deze school betalend is, komen hier de studenten die nergens
anders terecht kunnen. Motiverend nieuws, toch? Maar het was een
gezellige voormiddag. We hebben die dag ook heel gezellig afgesloten met
een spelletjesavond bij Sarah.
Maandag is het hier maanfeest.
Geen les voor ons en geen les voor de Chinezen. Dinsdag is het ook nog
geen les voor ons maar moeten we wel naar het medisch onderzoek. Hoe
belachelijk! We hebben al die onderzoeken al moeten doen om ons visum te
krijgen en hier zouden we het weer moeten doen?! De enige reden
daarvoor is blijkbaar die 400 yuan die we moeten meenemen. Ach ja, we
zien wel wat ervan komt.
%%%FOTO21%%%
