Zoals jullie natuurlijk allemaal weten, is 9 oktober de dag waarop Rey Jaume I herdacht wordt, de herveroveraar van Valencia tijdens de Reconquista. Nogal wiedes dus dat ze hier in heel Valencia en omstreken feest vieren en dat wil dus ook zeggen…geen les, wiii!! Had dringend een dagje nodig om allerlei dingen op orde te stellen, en bovendien best wel leuk dat de vrije dag op een dinsdag valt, want dat is die lesdag met constant les van 11 tot 19u, brrr…

Heb eerst tamelijk lang in mijn bedje gelegen, rustig ontbeten, wat op internet gezeten, blog bijgewerkt, foto’s online gezet… De vorige avond had ik met Lobke afgesproken om vandaag chocolate con churros te eten (de aandachtige lezer weet natuurlijk nog wat dit is, voor de niet aandachtige lezer: ga terug naar 6 oktober en lees), ook al is dit een traditioneel ontbijt, rond een uur of 13 ging ik dus naar de Plaza Santa Clara, waar ik Lobke ontmoette en waar we chocolate con churros bestelden op dezelfde plaats als waar Brecht en ik er zaterdag gegeten hadden. We deden hetzelfde als ik de vorige keer gedaan had: 1 kop chocolate, met 6 churros (drie elk). Dat vond diene serveerder al behoorlijk vreemd: un chocolate? No dos? Solo una taza? Ja jongske, eentje maar voor de twee ja, der zit daar meer of genoeg chocolate in, we krijgen da toch nie op. Oké oké, dan breng ik jullie wel ene chocolate met 6 churros, eigenwijze trutten, dacht de serveerder bij zichzelf. Hij brengt ons die chocolate con churros en wij beginnen te eten. Die mens vond da waarschijnlijk interessant om ons te observeren, want na een tijdje komt hij naar ons en wijst naar de zakjes suiker da we erbij gekregen hadden en wijst ons er vriendelijk doch met aandrang op da we wel die suiker op die churros moeten doen (zaterdag was er trouwens al vanzelf suiker op). Dan maar die vriendelijke meneer zijn goesting gegeven en er suiker opgedaan (wat idd wel beter smaakte eigenlijk). Eenmaal we die caloriebom binnen hadden, hebben we wat van het zalig weertje geprofiteerd om een wandeling in centrum Castellón te maken. Rond 16u besloten we dat het genoeg geweest was, ik zeker want khad in mijn nickname gezet dak rond 16u terug ging zijn, en had zo’n vaag vermoeden da mama wel online zou zijn om met mij te kletsen, lang leve het vast internet! Kreeg dan nog een uitnodiging om ’s avonds bij haar te komen eten, aangezien ze drie stukken vlees samen ingevroren had en ze niet meer van elkaar loskreeg en ze dus alledrie aan het ontdooien was.

Ik dus ’s avonds naar Lobkes en Kims appartement, wat trouwens behoorlijk huge is, en echt wel schoon. Tis zo niet fair! Ik bak megagraag koekskes en taarten enzo en ik heb ne prehistorische oven zonder graden, terwijl zij daar ne spiksplinternieuwe, nog nooit gebruikte keuken hebben met ne supermoderne oven! :’-(

Maar! Kheb het puddingpoeder gelukkig al ontdekt, zal da zo rap mogelijk es moeten maken hier. En ben van plan om ook binnenkort es naar den Aldi te gaan…mmm… New yorkers, kwakies, negerinnetetten, cartoonies, muesli, alles! Zal maar extra veel plastiekzakken meedoen zeker…en extra veel centjes best ook J Nu maar hopen da ze New yorkers en kwakies hebben ze!!

Is dus niet omda’k geen taarten enzo kan bakken dak geen calorieën kan eten hé J Heb trouwens nog pot tiramisu-ijs staan in de vriezer hier, gekregen van Brecht tijdens het winkelen in de Mercadona hier vlakbij, njammie!!

Oké, terug to the point, Lobke en Kim hebben dus een heel schoon appartement, vree goe gelegen ook, enige nadelen: geen internet en geen microgolf. Maar voor internet zijn ze aant kijken. Geen idee waarom ik da allemaal vertel, is eignlijk nie zo interessant.

Oké, den menu dan maar: soort kippeburgerachtige lappen vlees, roomspinazie (iglo is beter) en patatjes. Dessert: minifriscootjes. Best wel gezellig dus. Heb toch niet te lang blijven plakken, wou naar huis om nog wa mijn blog up te daten enzo, ben al verslaafd aan het vast internet!

Avond geëindigd met New Yorkers en friends-dvd’tje…

Jammer genoeg moest het er ooit van komen: de dag dat Brecht terug richting Belgenlandje vertrekt… Op zo’n dag blijf je liever gewoon in je bed liggen en hopen dat het moment van vertrek vanzelf over gaat. Maar nee hoor, zo werkt het niet. Dus inpakken dan maar! Om 11u30 de bus op richting station, ruimschoots op tijd dus om zijn vliegtuig van 15u35 te halen. Gelukkig dus dat we wat marge hadden voor dingen die eventueel zouden kunnen foutlopen. Bijvoorbeeld van die domme dingen zoals niet afstappen aan de halte van het station en daardoor machteloos moeten zien hoe die rotbus een superlange grote baan op rijdt, waarbij de volgende halte pas anderhalve kilometer verder is… Maar ik kon er echt nie aan doen, de halte van het station is blijkbaar vlakbij het station en nie OP het station zelf, dus ik dacht oké, hij zal dan wel stoppen in het station zelf ook nog zeker? Maar nee hoor… Ik al behoorlijk aan het panikeren, twas nog 20 minuten stappen met bagage naart station, de trein was over 25 minuten… Godzijdank was er ook een buskotje aan de andere kant van de straat en nog godzijdanker was er juist een bus in aantocht richting station, dus veel meer dan een vijftal minuten zijn we niet verloren. Maar twas toch eventjes paniek ze!

Ruimschoots op tijd sprongen we in de trein, voor Brecht toch ook al een beetje afscheid: dada Castellón…tot in november! (ja, komt nog eens in november voor mijn verjaardag, lief hé!?) Na een lange treinrit waren we in Valencia, nu gewoon nog naar de halte van de Aerobus, de bus die constant tussen het station en de airport pendelt en die iedere 20 minuten aan het station stopt…volgens het uurrooster. In de praktijk: om de 40 minuten!! Niet zo leuk voor mensen die hun vliegtuig moeten halen en die op tijd moeten inchecken! Gelukkig geen reden tot paniek: waren nog mooi op tijd in luchthaven: had nog 10 minuten de tijd om in te checken. Eenmaal ingecheckt moesten we gewoon nog wat genieten van onze tijd samen en afscheid nemen. In een tijdschriftenwinkel stonden we eventjes te kijken naar wat knuffelbeesten, had er wel graag eentje cadeau gekregen als affectie-object voor in de moeilijke momenten, maar nee hoor…

Dan maar beginnen afscheid nemen hé…een lekker langgerekt afscheid dan nog wel :-s

Ja het was toch wel weer met traantjes erbij hoor van mij, wat had je gedacht… Afscheid nemen is nu eenmaal nooit leuk hé. Behoorlijk wat mensen vertederd naar mij zien kijken, zo van ocharme dat arm naïef schaap, ze moet afscheid nemen van haar liefke, da dutske…

Nuja, zal daar zeker niet van wakkerliggen ze, dat ze maar denken…Heb dan trouwens tijdens ons afscheid, met puppy-oogjes met traantjes erin toch maar eens gevraagd of hij dan es een beertje voor me zou kopen en wiiii, kheb dan daar in die winkel nog een beertje gekregen van m’n schatje… Is een wolfje met een schaapsvachtjasje aan, zal dan nog wel es een foto trekken ervan. Suggesties voor een naam voor deze nieuwe aanwinst zijn welkom…

Ondanks de vreugde vanwege de knuffelbeer brak toch wel het moment aan dat hij door de bagagecheck moest en ik hem definitief moest uitzwaaien…auw. Eenmaal mijn keppe helemaal uit het zicht verdwenen was, zat er niets anders op dan terug te keren naar mijn kotje…alleen. Buiten aan de airport weeral maar eens superlang moeten wachten op de aerobus… Eventjes getwijfeld om toch maar de metro te pakken zoals Astrid me aanbevolen had, maar de combinatie van Valencia’s reputatie voor pickpockets + reputatie van metro’s in het algemeen op hetzelfde vlak + het feit dat ik alleen was + de lengte van mijn rokje zorgde ervoor dat ik nog liever een uur op de aerobus wachtte dan helemaal alleen de metro te pakken terwijl ik dat nog nooit gedaan had. Bij het lange wachten op de aerobus stond ik nog wat na te snikken tegen een paal (want door al die stomme toeristen was er geen plaats meer voor mij op het bankje) met de Nieuwe Beer in mijn armen geklemd (zielig hé, ik weet het). Het moet blijkbaar inderdaad een behoorlijk meelijwekkend zicht geweest zijn, want er kwam een rimpelig 60+’ertje op me af die me in het Italiaans (!) vroeg of ik Inglese sprak. ‘Si’ was natuurlijk mijn antwoord, waarop ze me in vloeiend Engels vroeg “Is everything alright with you, dear? My husband and I were worried about you”. Zooooo lief! Kzou dat mensje wel hebben kunnen doodknuffelen! Ze was zo echt oprecht geïnteresseerd en bezorgd. Ze vroeg zelfs naar mijn knuffel, en of hij al een naam had enzo. En ze zei dat ze echt wel begreep hoe ik me voelde, want haar vorige man was gestorven… Eh? Sorry? Dankuwel voor de empathie en het begrip, maar ik denk dat de vergelijking toch niet echt opgaat hoor. Zeer lief van dat mensje om haar in mijn leefwereld te verplaatsen, maar toen ik dat hoorde over haar man dacht ik toch wel van “ocharme mensje, wat zit ik hier nu eigenlijk te blèten…”

Jammer genoeg werd ons gesprek afgebroken door de komst van de aerobus, en na het vriendelijke koppel uitgezwaaid te hebben, ging ik een veel te lange bus- en treinrit tegemoet, waarna ik ook nog eens de volle 25 minuten stappen naar mijn kot voor mijn rekening nam. Wat wel leuk was: toen ik toekwam in onze piso, was er een meneer om te kijken voor het vast internet, dat was best wel welkom! Het vast internet was donderdag al geïnstalleerd geweest hoor, maar het had precies nog niet veel zin om te werken. Na het bezoek van de Internetmeneer dus wel, wiii!! Eindelijk internet dat niet wegvalt, en dat ook in de slaapkamers bereikbaar is, woehoe!! Mijn programma voor die avond stond vast: lekker down zijn met een Friends-dvd’tje, een pak New Yorkers die Brecht meegebracht had van België en mijn makkelijke kleren (pyjamabroek en afscheidst-shirt van chirovriendjes). Tot het voorstel kwam om ’s avonds met wat Erasmussers een ijsje te gaan eten op de plaats die ik hen aangeraden had: dezelfde plaats als waar Brecht en ik de vorige dag die zalige kreem gegeten hadden. Lekker! dacht ik zo, en bovendien beter voor de mental health, dus wij rond 22u10 op de Plaza Clavé, waar we om 22u afgesproken hadden. Niemand daar, noch Nicola, noch Lobke en Kim… Dan ons maar alvast op het terras gezet en iets besteld en ja hoor, na amper 20 minuten waren ze de eerste daar al, Spaans ritme is hier hét excuus om te laat te komen… Lobke en Kim hadden Andreas, Dani, Mauro en Diego meegebracht. Nog een kwartier later waren ook Nicola, Lilly en Peggy daar. Beleefdheidshalve hadden we ook op hen gewacht om een ijsje te gaan halen, dus nu was het aanvallen geblazen. Deze keer werd het voor mij een bolletje goddelijk yoghurtijs en eentje met chocolate with cookies, eveneens superlekker, maar wel wat weinig cookies :-s

Eenmaal iedereen zijn drank en ijs ophad, stelde zich een belangrijke vraag: A dónde vamos?

Naar waar gaan we nu? De meesten kozen ervoor om naar huis te gaan, maar veel zin had ik nog niet om geconfronteerd te worden met het feit dat ik voor de eerste keer alleen in mijn bed moest slapen (aangezien de eerste nacht in mijn eigen kamer ook de eerste nacht met Brecht was). Dus ging ik mee met Kim, Lobke, Andreas en Dani naar de Beat. Had ik al over gehoord, maar was er nog nooit geweest. Wat er zo leuk is aan dit loungecafé? Één woord: chupitos! Zeer verraderlijk…shotjes, in het Vlaams. Tia Maria met J&B bijvoorbeeld, zeker niet slecht… Maar ben braaf geweest, heb na eentje beleefd afgewezen, wou nie op mijn kop staan. Dan maar martini’tje gevraagd, was maar 4€ daar, best wel weinig in vergelijking met de 6€ die ze in Wallaby’s creek durven te vragen. Het was er best wel gezellig, maar rond 1u15 toch besloten dat het genoeg geweest was, ik moest de dag erop dan wel niet vroeg opstaan, wat extra slaap was toch welkom.

Vandaag een heerlijke relaxdag gehad, zalig! ’s Ochtends rustig wakker worden en genieten van een superuitgebreid en origineel ontbijt op bed, geserveerd door chef-kok Brecht. Douchke gepakt, wa kleine dingskes gedaan terwijl Brecht wa op internet zat… In de namiddag nog wa sightseeing gedaan: de buurt van Parque Ribalta hadden we nog niet gedaan. Dus zijn we daar op ons gemakske naartoe gekuierd, hebben daar wat gewandeld en geleegaard, ook naar de Plaza de Toros van Castellón, vlakbij dat park, zijn we eventjes gaan kijken, maar kon toch nog heel wat leren van de Plaza de Toros in Valencia ze! Maar toch ook mooi hoor. Was echt leuk dagje: gewoon doen waar we zin in hadden op ons eigen tempo, zonder ergens naartoe te moeten tegen een bepaald tijdstip. In het terugkeren gepasseerd aan een vree schone plaza waar een vree kleurrijk kunstwerk stond, met handen en water enzo. Oké daar kunnen jullie zich waarschijnlijk niet veel bij voorstellen. Maar ik ben aan een fotosite aan het werken ze, tkomt in orde…

In ieder geval, ik was al eens in de bus gepasseerd aan da flashy kunstwerk en vond het mooi en wou het zeker eens tonen aan Brecht, maar had er geen flauw idee meer van waar het precies ergens was :-s  Dus euforie alom toen we het toevallig tegenkwamen, olé! Verder onderweg naar mijn piso hield ik Brecht aan zijn belofte: nog eens samen een ijsje eten! We gingen naar een plaats waar ik eens gepasseerd was en die ik me herinnerde als een plaats met heeeeeeel veel smaken ijs, dat er deze keer wél lekker uitzag, niet het soort stoelgangverstorende ijskreem dus. We installeerden er ons op een halfzonnig plaatsje op het terras (zon voor mij, schaduw voor hem), bestelden iets om te drinken en gingen dan binnen onze keuze gaan maken uit een stuk of 15 zalige smaken zoals bosvruchten, yoghurt, chocolade met amandelen, walnotenijs, tiramisu, hazelnootijs, vanille met cookies, chocolade met cookies, en natuurlijk ook de gewone standaardsmaken. Al degene die op bezoek komen krijgen daar nen ijs van mij, als da gene stimulans is! We genoten echt van onze qualitytime met het ijsje en natuurlijk met mekaar ook…

Eenmaal terug op mijn piso hebben we ons nog wat beziggehouden op internet enzo tot het etenstijd was, we gingen immers voor deze laatste avond dat Brecht er was, nog eens teruggaan naar die Italiaan waar we de vorige keer zo overheerlijk gegeten hadden. We komen toe bij onze Don Pepe en wat blijkt? Toe!! Hoe is dat nu mogelijk? Bij de openingsuren stond duidelijk ‘van maandag tot zondag, vanaf 20u’. Het was 20u15, de rolluiken waren naar beneden en er hing niets van uitleg aan het raam… Best wel een grote teleurstelling voor ons, want we keken er echt wel naar uit om er nog eens te gaan eten. Dan maar naar de buurman, de eveneens Italiaanse Danubio. Lobke en Ruth waren daar al geweest en waren eveneens in de wolken over hun Italiaan, dus proberen kan geen kwaad. Er was wel minder veggie aanbod dan bij Don Pepe, maar we hebben uiteindelijk toch onze keuze kunnen maken. Als gedeeld voorgerecht werd het een slaatje met noten en roquefortsaus. Score: 6/10: te straffe roquefortsmaak, te weinig noten, nie zo heel mooi gepresenteerd, maar voor de rest nie slecht. Mijn hoofdgerecht: canneloni: 7/10: niets speciaals aan, sorry… en nogal veel gehakt in de saus, en de porties waren écht nie groot. Brechts hoofdgerecht: Tortellini met 4 kazensaus: 6,5/10: wel lekker maar nogal weinig kaassmaak en wederom kleine portie en op een doodgewoon bord gepresenteerd. Wegens de kleine porties kon er wel nog een dessertje bij: allebei een stuk tiramisu: 5,5/10! Sorry, maar mijne zelfgemaakte tiramisu is lekkerder, en het was gewoon overdreven duidelijk dat het kant en klare tiramisu uit een pakske was!

Eindresultaat: 6/10, de Don Pepe was veeeel beter, op ieder vlak. De Danubio was nie zoooo slecht dak der nooit meer terug zou gaan, maar nu weet ik dak er nie hetzelfde als bij zijne buurman mag verwachten. Achteraf vertelden we tegen Lobke da we er nie zó tevreden over waren, en zij zei dat de pizza er wél echt vree goe was, dus volgende keer…

Jammer voor ons da we op onze laatste avond samen nie terug naar don pepe waren kunnen gaan, maar twas toch zeker ook een aangename avond!

 De Erasmusexcursie naar Peñíscola vandaag! Om 10u verzamelen op de Plaza de Independencia, wat zo’n klein kwartiertje wandelen is. Maar er is iets wat ik zeker eens met Brecht wil doen terwijl we in Spanje zijn: een typisch Spaans ontbijt nuttigen: chocolate con churros! We hadden al een plaats gezien waar ze er hadden, dus eerst en vooral daar naartoe! Chocolate is een zeer dikke chocomelk, eigenlijk eerder chocoladesaus, en churros zijn oliebolachtige gefrituurde deegstengels om in de chocolate te doppen. Zo gezegd, zo gedaan en wij dus naar da Italiaans ontbijt-/koffiehuis en ne chocolate con churros bestellen. Twas best wel lekker, maar zonder de chocolate zou het beetje te droog geweest zijn :-s

Dan in spoedtempo naar de Plaza de Independencia om zeker op tijd te zijn, wat natuurlijk niet nodig geweest was, want als Spanjaarden om 10u afspreken, wil da zeggen da de bus rond 10u30 ofzo zal vertrekken. Na een 45-tal minuten bus kwamen we toe in het best wel zeer warme kuststadje Peñíscola, met z’n imposant kasteel dat over de streek waakt. De gids stond ons al op te wachten om ons probleemloos door het stadscentrum te leiden. De rondleiding door stad en kasteel waren best wel interessant, maar de gids had niet echt een stem die boven alles uitreikte, en ze babbelde ook gewoon door als er een luide camion of mobilette passeerde, dus het was niet altijd even duidelijk…En voor Brecht al zeker niet, aangezien zo’n 80% van de uiteenzetting in het Spaans was. Het kasteel was best wel indrukwekkend, maar de uitleg van de gids over het kasteel ging constant over de paus (die dan nog eigenlijk maar een fake paus was) die erin gewoond had, en nie echt over the castle itself. Bovendien stonden we ook naar haar uitleg te luisteren in de blakende zon, dus de meesten waren er niet rouwig om dat het lunchtime was. Wij hebben met een stuk of 8 mensen ergens een restaurantje in een gezellig straatje aangedaan. Wij = Brecht, ikke, Lobke en Kim (België, Antwerpen), Ruth, Michaela en Nicola (Engeland, Manchester) en Marcella (Mexico). De meesten onder ons hadden een slaatje en patatas bravas. Dat zijn gebakken patatjes met ’n lekker (ietwat pikant) sausje, is eigenlijk een tapa. Ruth en Nicola hadden gamba’s, die ze zelf nog moesten pellen, en waarvoor ze elk 7€ betaalden voor 3 gamba’s…

Daarna was het free time on the beach, maar aangezien het intussen al 15u30 was en we moesten verzamelen aan de bus om 17u, had het niet echt veel zin meer… Vooral als je weet dat we eerst een halfuur op zoek geweest zijn naar een deftig kleedkot om onze bikini’s aan te doen. Eindelijk! Een wc in zicht, we kunnen ons omkleden. Euh? Enkel voor gehandicapten?! Not fair! That’s discrimination! It’s not because I can walk that I don’t have to pie! Dat was Nicola, en gelijk had ze. Nuja, dan toch uiteindelijk iets gevonden, blijkbaar was er een wc op 20 meter afstand van de plaats op het strand waar wij lagen, grrrr…

Dus hoop en al een klein uurtje strand gedaan, eventjes gepootjebaad, en terug den bus in!

Na een uur lange rit (terwijl het amper 60 km is, die bus reed extreeeem traag) waarbij zowat iedereen lag te slapen, was het tijd om terug huiswaarts te gaan. We moesten trouwens ook nog een waske draaien, dus het was de ideale moment: rond 19u, tegen bedtijd zou de was wel droog zijn. Dus vlug onze was erin gestoken, mét de boiler aan en mét waspoeder in het juiste vakje. Er is wel een speciaal systeem om de deur van de wasmachien terug open te krijgen, maar ik had het Javi al eens van ver zien doen, dus moeilijk kon het niet zijn hé.

Ik had me voorgenomen om die avond pannenkoeken te maken voor Brecht en mij, dus vroegen we ons af: waarom eigenlijk niet ook voor al de rest? Dus nodigden we enkele mensen uit om af te komen  to my place rond 21u voor some pancakes! En ja hoor, rond 21u35 waren Lobke en Kim daar al, niet veel later volgden ook Nicola, Michaela, Peggy en Lilly. Brecht, ik en Ruth waren er natuurlijk ook bij, dus werden het pannenkoeken voor 9 personen. Gelukkig was ik er op tijd aan begonnen, want ik heb maar liefst anderhalf uur achter mijn fornuis gestaan, aangezien er maar 1 geschikte pan was. Maar met Brechts attente assistentie erbij ging de tijd natuurlijk sneller hé! Tussen de pannenkoeken door probeerden zowel ik, Brecht als Ruth verschillende malen om de wasmasjien open te krijgen, maar helaas, tevergeefs. Onze was zou nog meer dan een dag nat in de machine moeten blijven zitten, wat een afknapper! Als wanhoopsdaad toch maar een berichtje gestuurd naar Rafa en Javi, de room mates, om te vragen of ze het niet in een berichtje konden uitleggen hoe het moest. Het was intussen wel al 12u, dus kans klein dat er nog iemand terug zou sturen…

Het werd hoe dan ook een gezellige avond, en na de pannenkoeken besloten Peggy en Lilly een dvd’tje te gaan halen bij hen thuis. Intussen, het mag gezegd, heeft Brecht helemaal vrijwillig de volledige afwas gedaan, applaus!! En een dankjewel natuurlijk ook!

Na een drietal kwartier waren de meisjes terug met twee dvd’s, dus jawel hoor, rond 12u30 begonnen we nog naar een film te kijken, het werd ‘A Walk to Remember’. Jeeeezus! Van een sentimentele, voorspelbare film gesproken zeg! Bij iedere zeemzoete “I love you” was het dus alom geroep en gelach bij ons, wonder dat de buren niet zijn komen klagen…Rond kwart voor 3 was de film gedaan en ging iedereen rechtstreeks huiswaarts, tevreden over de gezellige avond, en dat was ik dus ook! Intussen had Rafa al teruggebeld en was ik erin geslaagd de deur te openen en ons wasgoed heldhaftig te bevrijden. Zo kwam het dus dat Ruth en ik om 2u45 ’s nachts nog onze was aan het ophangen waren op de wasdraden op het dak. En het moet gezegd, het was echt nog warm buiten, zalig!

Daarna natuurlijk vlug mijn bedje in, en wederom snel in dromenland.

Hmmm… ’t is vrijdag, dus een hele dag geen les… wat zouden we nu eens kunnen doen? Den toerist uithangen natuurlijk! Dus sprongen Brecht en ik met de lunch in de rugzak op de trein richting Valencia om er de historische stadskern te gaan inpalmen. Om te beginnen was het al prachtig weer in Valencia, stralende zon tot en met. We komen uit het station van Valencia en ons oog valt natuurlijk al direct op de Plaza de Toros, een stierengevechtenarena zoals vele Spaanse steden er een hebben, maar deze was toch wel behoorlijk indrukwekkend! Gigantisch gewoon! In de verschillende openingen in die arena waren er typische gezellige toeristische winkeltjes met bijouterie enzo (waar ik trouwens een sjaal kado kreeg van mijn keppe, wiii). Toen viel ons oog op een bordje met “enter the building +  bullfighting exposition. Dus wij daar naar binnen, eerst naar de tentoonstelling met kleertjes van toreadors, een miniatuur van de arena, allerlei oude documenten en attributen, en jawel, een levensgrote opgezette stier! Nie zo aangenaam voor gevoelige zieltjes zoals ik. Maar het moet toch gezegd: zo’n beest heeft nogal grote kl*ten ze!! Sorry, iedereen zou ernaar gekeken hebben, kon er nie naast kijken!

Daarna mochten we binnen in de gevechtsarena zelf, met een madammeke erbij die daar werkte en die heelsan op onze vingers keek en eigenlijk gewoon wou zeggen “trek rap ulder foto’kes en trap het dan af, zodat ik binnen terug op mijn leeg gat kan gaan zitten”. We waren trouwens de allerenigste bezoekers in heel diene gigantische arena, da zal mss wel de reden geweest zijn da ze bij ons moest blijven. Veel uitleg gaf ze trouwens ook nie, alleen antwoord op onze vragen. Zo kwamen we bijvoorbeeld te weten dat er 17.000 man kan zitten!! Nu houden ze er nog een 3-tal keer per jaar stierengevechten. Neen, kben zeker niet van plan om naar zoiets te gaan kijken! Zou iedere keer dat er bloed te zien is, wegkijken, dus da zou wel nogal behoorlijk vaak zijn.

Bij het weggaan uit de Plaza de Toros besloten we toch nog eens te vragen waar de Tourist Information in Valencia ergens was, zodat we een beetje sightseeing konden doen. Blijkbaar was de toeristische dienst in het station, vlakbij dus. Na hen een bezoekje gebracht te hebben, konden we beginnen aan onze inpalmingstocht. We volgden een uitgestippelde route langs historische gebouwen en gedroegen ons als de stereotype toerist: foto’s pakken, op het plannetje kijken en een zalig zonovergoten terrasje aandoen. Onze meegebrachte lunch (pasta met tomaatjes, mozzarella, spinazieblaadjes en pesto, superlekker!) verorberden we in de schaduw van een boom in een prachtig zonnig park. Op een van de vele momenten van het kaartlezen (door Brecht uiteraard, moest ik kaartlezen zouden we nu nog in Valencia rondlopen) sprak een oud vrouwtje ons aan: “Do you speak English? Where do you want to go? You certainly should visit the cathedral and… and… and…” Da madammeke was dus vree vriendelijk, ze kon trouwens buitengewoon goed Engels voor een Spaanse te zijn, maar dat bleek dus te zijn omdat ze English teacher is/was. Ze zei dat we zeker naar de cathedral moesten gaan, dat je daar in de hoogste toren een vree schoon uitzicht had over het centrum van Valencia. Wij komen daar toe bij de kathedraal en bevinden ons plots tussen allerlei poepsjiek geklede mensen…Blijkbaar was er sebiet een trouw in die kathedraal, dus waren de bruidsmensen zich aan het vergaderen, foto’s aan het trekken van mekaar en aan het genieten van de geïnteresseerde blikken van toevallige passanten zoals wij. Heb het toch ook niet kunnen laten om een foto te trekken van de bruidskindjes hoor, zoooo cute!!

Maar een tourist visit van de kathedraal zat er dus helaas niet in, maar afstel is geen uitstel hé. Rond 18u besloten we dat we de voornaamste dingen gezien hadden. Er zijn ook mooie futuristische gebouwen te zien in Valencia, maar daarvoor moesten we bussen of treinen beginnen nemen, dus dat zal voor een andere keer zijn. Op de trein richting Castellón dan maar! Eenmaal terug in het station van Castellón de la Plana besloten we zelfs de bus richting mijn kot te nemen, die 25 minuten stappen konden er niet meer bij na een dagje toerist! Bovendien hadden we ’s ochtends al van mijn kot naar het station gestapt, dus we hadden zeker al genoeg lichaamsbeweging gehad voor die dag, zeker als je er het vele stappen in Valencia bijrekent! ’s Avonds dan gewoon nog een lekkere tortilla gemaakt, een typisch Spaans gerecht met ei, patat en ajuin, en het smaakte! Dan (relatief) vroeg in bed, want het wordt morgen weer een lange dag, met vroeg opstaan: de excursie naar Peñíscola!

Donderdag 4 oktober 2007
Les van 9 tot 15u vandaag, is ook wel best weer doenbaar dus. Hoewel bewolkt, kon ik zonder probleem in mijn topje naar school fietsen, kreeg zelfs beetje warm eigenlijk… :-p

De lessen (langue juridique, discourse analysis en Culture Française) vielen allemaal behoorlijk goed mee eigenlijk. Die van langue juridique denkt wel dat we wonderen kunnen verrichten, maar voor de rest geen probleem mee.

Om 15u het gebouw uitgestapt en guess what…het regende dat het goot! Zondvloed alom dus, en Spanje is nie voorzien op zo’n weer. De hele mozaïekbinnenkoer van de unief stond onder een 5-tal centimeter water! No way, in zo’n weer spring ik nie op mijne velo ze, zeker niet met mijn ecru linnen rok aan, die in no time doorzichtig geworden zou zijn! Dus werd het de bus, mijn fiets zou ik dan later wel komen ophalen. Dan maar een berichtje gestuurd naar Brecht of hij me met m’n paraplu en trui wou komen ophalen aan de bushalte… Toen we een bus zagen arriveren, spurtten we van de overdekte galerij aan de ingang van de unief naar het buskot, met mijn sandalen door het 5 centimeter diepe moeras op de mozaïektegeltjes, me overeind houdend met de grootste moeite van de wereld. En nee hoor, het was niet de juiste bus… En nee hoor, een overdekt buskot wil niet per se zeggen dat je ook droog staat als de regen zo schuin valt als het maar kan. Gelukkig stond Brecht klaar aan de bushalte met de nodige attributen, en bereikten we heelhuids het thuisfront…

Na deze uitputtende veldslag waren we niet in staat tot veel meer dan relaxed boodschappen doen, koken en eten. Brecht en ik hadden vanavond dus ne romantische tête-à-tête bij mijn zelfgemaakte lasagne. En hij zag dat het goed was…

Deze keer gelukkig een minder zware lesdag: van 15u tot 19u. Lekker uitslapen dus in de mate van het mogelijke, dan lekker drie keer niks doen en dan met mijn fietsje naar school. And guess what? Weeral niet verongelukt!! Ben ik een natuurtalent of wat? Eerst was er 1 uurtje Literatura Francesa, waarbij we massa’s taken opgegeven kregen, dan twee uur Traducción Audiovisual, wat dus ondertitelen wil zeggen. Diene mens sprak vree rap Spaans en we hadden het alledrie (Astrid, Ruth en mezelf) moeilijk om onze aandacht erbij te houden, vooral omdat het een introductie op het lessenpakket was, en dus nie van essentieel belang. Gelukkig kon mijn schaap (=mijn schaapvormige pennenzak) voor wat vreugde in de saaie duisternis zorgen. Een zonnebril op zijn kop zetten of hem proberen te laten rechtzitten zijn dan misschien geen al te serieuze bezigheden, ze zorgen er tenminste voor dat de tijd sneller gaat! We waren toch wel kontent dat het 19u was ze, en we met het fietsje naar huis konden.

Brecht heeft dan een superlekkere pasta met 3 kazensaus klaargemaakt voor ons (Ruth, mezelf en hijzelf). Allemaal goed en wel, mijn keppe heeft hier mss wel al veel gekookt, maar van het uitgaansleven heeft hij nog nie kunnen proeven! Woensdagavond is erasmusavond @ Wallaby’s Creek, dus wij stekken daar toe om 23u30, wetende dat er nog een hoop erasmussers van plan zijn daar hun avond door te brengen. We lopen door de deur en onze mond valt open van verbazing: niemand!! 5 man en een paardenkop amper in heel het café!  Eigenlijk een haaienkop, want dat hangt daar aan de muur als decoratie, stoer hé!

Nuja, wij dus behoorlijk teleurgesteld toch maar iets bestellen: elk een cola’tje van 3€, jippiejee… Gelukkig stroomden de Erasmussers een halfuurtje later binnen en kon Brecht kennismaken met een Erasmusbijeenkomst. Jammergenoeg wast minder ambiance als de vorige keer, ook al omdat we niet later dan 2u wilden weggaan, omdat we de volgende dag om 9u leshadden. Maar toch wast leuk hoor! En intussen ook nog wa bonnetjes geïncasseerd van 2 drankskes voor de prijs van 1, zal ze nog goed kunnen gebruiken daar!

Wederom niet veel tijd nodig gehad om in slaap te geraken, is hier wel voordeel ze: oogskes toe en direct in dromenland!

Vandaag is Brecht eens meegeweest naar mijn schooltje, de boel daar eens gaan verkennen. De dinsdag is een behoorlijk zware lesdag, les van 11 tot 19u zonder middagpauze, en zonder middenpauze in de twee uur durende lesblokken. Inderdaad nogal zwaar dus.

Eerst zijn Brecht en ik samen mijn fietsje gaan ophalen, rond 10u50. Eerst 30€ gaan betalen in de bank, bankafschrift gaan afgeven bij sportdienst, dan naar helemaal ander gebouw, waar een vriendelijke madam mij fiets nummer 9 gaf, die ik tot 16 januari mag gebruiken. Daarna toonde ik Brecht een computerlokaal waar hij gratis en voor niets op een goede internetverbinding kon surfen, wat wel eens nodig was, met ons onbetrouwbaar internet hier op kot... Intussen ging ik naar mijn les informatica-praktijk, waar ik vijf minuten te laat arriveerde. Tegen de tijd dat mijn les gedaan was, was Brecht ook klaar met surfen en mailen, maar ja ik moest naar mijn volgende les, die toevallig een Engelse les is. Dus… Brecht kunnen overtuigen om mijn les bij te wonen! Met amper 8 studenten zaten we daar deze keer, waarvan 7 niet-Spanjaarden. Tja, discourse analysis is nu eenmaal niet zo boeiend, sorry…

De docent was trouwens ook zeer geïnteresseerd in de nieuwe student, hij had succes! Zo’n flinke aandachtige student zeg, hij is het nog niet verleerd blijkbaar.

Na die les een korte lunch achter onze kiezen gestoken in onze toevallige tien minuutjes vrije tijd. Voor Brecht was de tijd op mijn (best wel mooie) unief toen al genoeg geweest, ik had jammer genoeg nog vier uren les te gaan. Eerst Literatura Francesa, in het vierde jaar. Dus het niveau van het Frans zal best wel al hoog liggen, zou je zo denken. En ook de docente sprak vloeiend Frans, dus het was veelbelovend. Maar toen een studente vroeg wat “N’importe quoi” betekende en hoe het geschreven werd, en toen een andere ‘Mademoiselle’ ongeveer uitsprak als mademoewielie, gingen onze ogen toch wel open. De helft van de les sprak de docente trouwens ook Spaans, omdat haar studenten haar toch een beetje zouden verstaan…

Nuja, het is een vak met veel werkjes en taken, maar geen examen, dus hoera!

Ten laatste was er ook nog het vak Geografía de España, van 17u tot 19u. Zeer tegen onze goesting gingen we ook nog deze les tegemoet. Gelukkig was het een best wel interessant vak, en kon de docent behoorlijk vurig vertellen. En bovendien geeft die vriendelijke meneer maar tot 18u30 les, dus de laatste uren gaan nog tamelijk rap voorbij, kan geen kwaad!

’s Avonds met mijn fietsje naar huis gereden, en geen accidenten gedaan, wiii! Zeg nog eens dak geen velo kan rijden!

Op aanraden van Astrid dan naar Don Pepe gaan eten, klein Italiaans restaurantje met veel veggie aanbod, waar we allebei superlekker gegeten hebben! Een voorgerechtje voor met z’n tweetjes en dan elk een lekkere pasta. Gelijk wie er van jullie allemaal eens op bezoek komt, ik neem jullie mee naar daar hoor!

Sorry voor de retard op den blog, morgen probeer ik nog wa extra up te daten!

Kus!!

Maandag 1 oktober
Les om 9u vanochtend… De tweede lesweek, maar eigenlijk pas de eerste serieuze lesweek, want vorige week stond ons lesrooster nog niet op punt en hebben we maar twee of drie lessen kunnen doen, genen vetten dus…

Brecht had wilde plannen om den toerist uit te hangen, dus kon ik met een gerust hart naar de les Informática-Teoría vertrekken met de bus van 8u30. Na deze twee uurtjes tergend saaie les hadden we een springuur. De uitgelezen kans voor mij om eens naar de sportdienst te gaan om te informeren hoe het komt dat de computer doet alsof ik nooit op die wachtlijst gestaan had, terwijl ik de dag ervoor nog op positie 2 op de wachtlijst stond en geen mail ontvangen had. Dus ik kom daar toe en doe mijn verhaal. Da meiske heeft totaal geen verstand van het fietsensysteem, dus moet ik wachten tot de Fietsenmeneer er is. Na vijf minuten te staan blinken komt Fietsenmeneer in da bureauke zitten en kijkt op de computer hoe dat da zit met mijne velo. Zegt hij doodleuk dat al achter mijn fiets gekomen moest zijn, dat de ophaaltijd verstreken is en dat mijne velo aan de volgende op de wachtlijst gegeven geweest is. Maar meneer, er stond op dat je een e-mail zou ontvangen als je uw fiets mocht komen ophalen, en ik heb gene mail gezien! Jamaarja, zei Fietsenmeeer, da is naar uw emailadres van school gestuurd geweest. Maar meneerke, de email van school werkt nog nie vo de Erasmussers, want onze inschrijving is nog nie voltooid. Ja, zegt die meneer, ge hebt pech gehad. Ge moet u maar terug op de wachtlijst zetten hé. Ikke: maar meneer, alstemblief zeg, er staan nu al 65 personen op de wachtlijst en er zijn maar 45(!) fietsen, dus das helegans hopeloos hé, en ik had er wel recht op. Bovendien heeft Astrid hetzelfde tegengekomen als ik, en toen hebben ze haar gewoon terug vanboven op de wachtlijst gezet, dus kun je met mij nie hetzelfde doen? Nee, zegt Meneerke Fietske, want ik heb da kind toen gewoon mijn eigen velo gegeven. Lap, daar ben ek vet mee. Dus keek hij mij aan met een blik van sorry kind, niets aan te doen… Maar azo niet hé, dacht ik bij mezelf, nu moet ik doen wat elke vrouw zou doen! Dus zette ik mijn sip gezichtje op, forceerde een huilerig gezichtje en jankte “pero no he recibido un correooohooo…” ofte “maar ik heb geen e-maihaihail gekregen”

En jawel, het werkte! Ofwel kreeg de Fietsenvent medelijden, ofwel wou hij die blèter uit zijn bureau hebben, maar het feit is: MORGEN MAG IK MIJN FIETSJE KOMEN OPHALEN!!!

Wiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii !!!!!!! Ikke blij!!

Dan naar de volgende les, die al even saai was als de vorige. Maandag = niet zo’n leuke lesdag, nogal saaie lessen. But that’s life hé…

’s Avonds hebben Brecht en ik boodschapjes gedaan en couscous met groententomatensaus gemaakt en twas lekker. Voor de rest was het weer eens een relax-avondje.

Morgen meer nieuws!

Zondag 30 september
Lekker uitslapen, heerlijk! Moest het tenminste mogelijk geweest zijn… Twee personen in een nog kleiner dan gemiddeld eenpersoonsbed = nie zo comfortabele nachtrust.

In de voormiddag bezochten we wat goedkope bazaarkes, die zijn hier toch in overvloed. Brecht had een zwemshort nodig om in het zeetje te zwemmen, en ik heb hem ook nog proberen sandalen aan te smeren, maar tevergeefs. Dikke leren winterschoenen zijn nu eenmaal warmer hé…

In de namiddag, na lekkere pizza’s gegeten te hebben, nog eens naar het strand geweest, deze keer met Brecht erbij. Rond 15u30 ofzo kwamen we aan aan het strand, waar er nog een stuk of 20 andere Erasmussers lagen te zonnebaden ook. Het was warmer dan de vorige keer, en minder wind, dus de bikini-time duurde enkele uurtjes langer door ook. Deze keer hebben mijn keppe en ik zelfs in de zee gezwommen!! Hoe lang was dat wel al niet geleden!

Eenmaal de meeste andere Erasmussers terug huiswaarts gingen, pakten ook wij onze biezen en maakten een lange strandwandeling bij zonsondergang (de zee ging jammergenoeg wel nie onder in de zee, maar twas toch morantisch)

Dan een lekkere picknick op het strand, met zelf meegebrachte pitabroodjes en beleg, en met daar gekochte frietjes (ook lang geleden!) en een flesje wijn. Was echt tof, en het eten smaakte nog ook! We waren nog wat op het gemakske aan het bekomen van ons eten, toen we opeens in de verte een bus klaar zagen staan in het buskot. De trouwe lezer van deze literair hoogwaardige blog herinnert zich nog wel dat de bussen van het strand richting Castellón niet op regelmatige basis rijden (remember the hitch-hikestory) en zal dus wel begrijpen dat we ofwel deze bus moesten nemen, ofwel nog minstens een uur zouden moeten wachten op de volgende. De beslissing was met andere woorden rap genomen, en dus pakten we als de bliksem ons gerief bijeen en spurtten met handdoeken en halflege fles wijn in de ene hand en onze schoenen in de andere hand richting bus. Dat bleek uiteindelijk niet zo nodig geweest te zijn, want die bus stond daar nog een kwartier stil alvorens te vertrekken. Maar kom, we geraakten tenminste thuis hé, en moesten geen uur wachten op onze bus. En lang op de bus zitten was geen probleem, we hadden onze fles wijn nog hé…

's Nachts dan toch maar op twee aparte matrassen geslapen, kwestie van wat bewegingsvrijheid te hebben...

10u15 gaat de wekker onverbiddelijk af…Veeeel te vroeg. Maar ja, douchen en naar de les gaan zijn nu eenmaal van die dingen die moeten gebeuren in een mensenleven hé…

Les om 12u, gelukkig heeft bus geen spitsuur, mooi op tijd er geraakt, docent was dan nog 10 minuten te laat ook. Was discourse analysis, vak dat in Engels gegeven wordt, maar geloof mij, zelfs de gemiddelde bromvlieg spreekt nog beter Engels dan die ietwat vreemde vent. Hij herinnert me te sterk aan een leerkracht van in het Spes Nostra die eveneens superhard met zijn eigen kluchtjes lachte die totaaaal nie grappig zijn. Wel, meneer discourse analysis is even erg én heeft dan nog eens een afschuwelijk accent in zijn Engels! Brrr…

Daarna ons gaan inschrijven voor de uitstap naar Peñiscola, is uitstap met de bus, die georganiseerd wordt voor alle Erasmussers door de internationale dienst van school, is stadje of dorpje ofzo in de buurt. Gelukkig waren we er deze keer wel op tijd bij, en mocht ook Brecht mee! Zowel Astrid, als Ruth als ik gaan, en er zijn vijftig plaatsen, dus nog een stuk of 47 anderen ook hé.

Daarna zijn we langsgeweest bij de sportdienst om te horen of we intussen al in aanmerking kwamen voor een fiets van de school of niet. Voor mij was er wel tamelijk goed nieuws: ik sta namelijk nummer 2 op de wachtlijst, Ruth staat op nummer 36, dus is al wa minder.

Als ge achter uw fiets moogt gaan, krijgt ge ne mail en ge moet er dan binnen de twee dagen achter gaan, anders krijgt nummer 1 van de wachtlijst uw fiets. Dus nu maar hopen voor mij dat er nog minstens twee mensen nie op tijd achter hun velo gaan hé…Hopelijk zijn er nog genoeg fietsen die nog nie afgehaald zijn, voor het zelfde geld zijn er nog maar 2 fietsen die op hun nieuwe baasje wachten, dus dan zou het al vree moeten lukken da die twee dan ook nog eens niet achter hun fiets gaan hé… Zie het al gebeuren dak vo de rest van t jaar op nummerke 1 op de wachtlijst ga blijven steken! Neen, denk wel dak der enen ga emn, moet wel lukken (hoop ik). Is echt nodig ze, die bussen in het spitsuur, daar is er toch ook nie veel aan ze. En als ik een fiets heb, kan ik eens naar de aldi!! Jawel er is hier een aldi! Maar ligt tussen twee bushaltes, is nog tamelijk wa stappen dan.

Zal het op de voet volgen en jullie het zeker laten weten.

Daarna terug naar ons kot, was rond 15u30 al, dus hoewel ik pas om 11u ontbeten had, was ik best wel al terug wat hongerig ze! Heb mezelf dan maar een croqueske klaargemaakt, terwijl we ook nog eens voor de eerste keer probeerden de wasmachine in gang te krijgen, maar was nog nie zo simpel, hadden dat beiden nog nooit voordien gedaan. Ikke mijn croqueske aant oppeuzelen, die ik klaargemaakt had met boter die in de frigo stond. Komt Javi (kotgenoot) daar opeens doodserieus zeggen van hé, da’s mijn boter, en dak da moest vragen als ik da wou gebruiken. En ik: Heeeh?!!? Op mijn kot in Gent doen we lik niets anders dan mekaars gerief gebruiken! Maar hij zei da lik echt nie vriendelijk of beleefd ofzo hé, gewoon zo van zeg, luistert eens meiske, das mijn boter hé. Was er twee uur later nog nie goe van, denk echt dat ij mij da serieus kwalijk nam.

En intussen zat onze was nog steeds in de wasmasjien, en waste onze wasmasjien nog steeds onze was nie (zij je nog mee?). Hadden al moeten vragen hoeveel poeier en hoeveel wasverzachter we moesten gebruiken en welke knopkes op welke stand moesten staan. Alle knopkes juist ingesteld, maar wou nie werken. Durfde het dan al zeker nie meer aan Javi vragen hoe het moest, en die twee meiskes die (nog altijd!!) mijn kamer aan het bezetten zijn, waren aan het eten en wou hen daar nu ook nie tijdens hun eten mee lastigvallen. Dus wachten tot er een van die meiskes terug in de keuken moest zijn en dan eens vragen: waarom werkt da masjien nie!!?? Da kind kijkt daar eens naar, verdraait da knopke ene millimeter en hup, da schiet in gang. Toen onze was gewassen was, konden we de evaluatie opmaken: 1) waspoeier in misse vakje gedaan, dus onze was is wel met wasverzachter gewassen geweest, maar nie met waspoeier. 2) Boiler vergeten aan te leggen, dus was die normaal gezien op 60° gewassen moet worden hebben we met koud water gewassen. 3) geen flauw idee hoe we wasmasjien moeten openkrijgen, dus toch maar eens aan javi vragen, die da openprutst met een schroevendraaier die daar klaarligt en waarmee ze da dus altijd opendoen.

Resultaat: relatief propere was, maar ruikt ni naar wasmiddel

Later op de dag nog meer zo’n voorvallen gehad met Javi, onze sympathieke huisgenoot. Zo had ik bv. de deur van ons appartement opengezet omdat er iemand aangebeld had, en ik dacht dat het bezoek was voor iemand van de kotgenoten. 5 minuten later stond die deur nog altijd open maar was er eignlijk niemand naar binnen gekomen en ik was die deur compleet vergeten. Moest hij opmerking over geven.

Had ieniemini doosje room op aanrecht laten staan, kmoest da wegzetten. Nog efkes later weer: hadden onze pak lookbroodjes op eettafel laten staan, vraagt weeral: is da van jullie. Deze keer vertik ik het om het weg te doen en zeg ik gewoon, ja da is van ons. Blijkbaar lag da dus enorm in zijnen weg, want hij vond het nodig om diene pak naar de andere kant van de tafel te smijten zonder iets te zeggen. Nog beetje later: we gaan naar boven om de was die we op de wasdraden op het dak te drogen gehangen hadden terug te gaan ophalen. We zijn nog maar nauwelijks in de buurt van de deur om te vertrekken en het is al van “Neem het vuilnis maar mee naar buiten” (ge moet da hier namelijk in vuilbakken smijten die op straat staan). Euhm…nee, we gaan nie naar buiten, kon da toch op zijn minst eens vragen?

Die dingen klinken allemaal nie erg ze, mot was iedere keer op zo’n vieze manier dat hij die dingen zei.

Ja tis echt raar, hadden nog nooit iets aan te merken gehad op zijn gedrag, mss ook wel omda we hem nog nie zo vaak gezien hadden, maar kom. En nu opeens in een dag tijd de boter, de room, de lookbroodjes en het vuilnis! Ruth kan er ook totaal nie tegen ze, zij zegt da ze der wel iets van gaat zeggen als het zo blijft. Ik denk nie dak zou durven, in ne taal dak nog nie zo goe beheers. Moest hij Nederlands praten, zou k al direct mijn gedacht gezegd hebben ze, maar int Spaans…

Nuja, gewoon hopen dat hij ofwel zijn gedrag verandert, ofwel da we derover gaan kunnen praten, ofwel dat hij hier nie veel zal zijn.

Spaanse vrouwen hebben sleutel van hun nieuw appartement gekregen, dus zij en hun gerief kunnen erin. Ze zitten al de hele namiddag te leegaarden in de zetel voor de tv. Dus ik effen vragen of ze de sleutel van hun nieuw appartement al gekregen hebben. Antwoord: ja! Waarom zitten jullie dan te legefakken in de zetel en zijn jullie niet aant verhuizen of toch op zijn minst aan het inpakken???!!!!!

Is intussen alweer 23u42 geworden, dus ga mss wel eens onder de wol kruipen. Zal lange dag zijn morgen, want mijn Brechtje komt!! Wiiiiiii!!!

Tot gauw!!

Besos!!

Vandaag, van 16u tot 17u, was de officiële inschrijving in school, waarbij we op de computers onze gegevens moesten invullen, alsook welke vakken we zouden volgen. Dat was niet simpel, want ons uurrooster trok nog op niets vanwege al die overlappende vakken, en we konden pas vanaf 17u terecht bij Gloria, onze studietrajectbegeleidster en dus de enige die hopelijk een oplossing zou vinden. Gelukkig mochten we dan bij de inschrijving gewoon enkele willekeurige vakken invullen, en die later dan nog veranderen.

Daarna eindelijk naar Gloria, hopelijk zou zij een mirakel kunnen verrichten. En hoewel we eerst meer dan een uur moesten wachten voor het aan onze beurt was, is het bezoekje zeker de moeite waard geweest, want van 6 uren met meer dan 1 les tegelijk, reduceerde ze het boeltje tot nog amper 1 lesuur met overlappende lessen. Dus nu is het eindelijk in orde, nu nog doorsturen naar Gent en hopen dat ze niets van die lessen afkeuren. Verder moet ik ook nog een keuzevak selecteren, we hebben namelijk 1 vak, van 3 ECTS-studiepunten dat we zelf moeten invullen naar keuze. Ik ga waarschijnlijk Engels of Duits ofzo kiezen, afhankelijk van wat er in mijn uurrooster past. Bovendien is ons uurrooster nu nog zo opgesteld dat we de vrijdag geen les hebben, dus dat zou ik natuurlijk ook wel graag behouden indien mogelijk.

Uiteindelijk pas om 19u15 ofzo bij Gloria buitengeraakt, maar ik was echt wel opgelucht dat het uurrooster in orde was, dus had ik het er wel voor over.

Bij het terugwandelen van het buskot naar ons appartement, passeerden Ruth en ik aan de chinees en besloten om kip met pikante saus mee te doen, zodat we niet meer zelf moesten boodschappen doen en koken. En ja, het heeft inderdaad best wel gesmaakt, kga er zeker nog gaan!

Khad zo hard gehoopt dat ik zou toekomen op da kot en dat die twee meisjes die (nog altijd) in mijn toekomstige kamer wonen, intussen al verhuisd zouden zijn, maar nee hoor… best wel teleurstelling. Bovendien doen ze nie eens moeite om al wat gerief in dozen te steken hé, heel die kamer ligt nog vol met briel, ze gaan da nooit in 1 dag kunnen verhuizen! Spanjaarden…

’s Avonds was er Erasmusparty in Wallaby’s Creek, een Australische pub in de uitgaansbuurt. Hoewel het er veel te druk en rokerig was voor zo’n tamelijk kleine plaats, heb ik me er echt geamuseerd! Bijna heel de avond met mede-erasmussers aan de praat geweest en gelachen. Wel jammer dat het ook hier weer 3 euro vo een pintje en 6€ voor een Martini. En om de een of andere reden had iedereen van die bonskes van twee drankskes vo de prijs van één, en wij hadden geen flauw idee hoe die daaraan geraakt waren. Dan maar een colatje gedronken, we vertikten het allebei om 6€ neer te tellen voor een Martini. Cola was ook 3€, maar beter dan niks hé. Dan eindelijk te weten gekomen da je zo’n kortingskaartjes moest vragen aan de buitensmijters bij den ingang. Yes! Martini! Dan kon het er inderdaad wel van af ja.

Wat er wel vreemd is, is dat de openingsuren 23u tot 3u30 zijn, dus amper 4 en een half uurtjes, bij ons is dat toch meer ze denk ik? Dus klop om 3u29 flitsen alle lichten aan en krijg je van die vriendelijke mensjes nog enkele minuutjes om de rest van uw glas door uw keelgat te gieten, maar zorg dat het niet te lang duurt, of ze verzoeken je vriendelijk om weg te gaan.

Oké, 3u35, met nog een stuk of 25 erasmussers staan we op straat, voor de Wallaby’s Creek. Saqué ofzoiets, de sympathieke Fin die me zaterdag een peperdure Martini betaalde, begint op zijn gitaar te tokkelen, het kan dus nog gezellig worden, leuk. Moest het niet zijn dat la Policia passeerde en zei dat we allemaal naar huis moesten. Ze zeiden dat ze al vier keer gepasseerd waren die avond, dat het nu genoeg geweest was. Eh ? We stonden nog maar 3 minuten ofzo buiten, en geluidsoverlast van de muziek van binnen was er ook nie, want je kon da echt nauwelijks horen van buitenaf. Nuja, dan hebben we maar een stuk of 15 meter verder wat samengetroept, en dat was dan blijkbaar geen probleem. Maar ja, alles in Castellón was toe en niemand bood zijn kot aan om daar eentje te gaan drinken, dus ging iedereen dan maar langzaam maar zeker huiswaarts. Is een toffe avond geweest!

Deze keer zijn we wel braaf geweest, we zijn namelijk mooi op tijd op school gearriveerd en hebben de hele les meegevolgd, wiiii. Zo moeilijk is het eignlijk nie om op tijd te komen want de docenten komen minstens 10 minuten te laat :-s

 Het was de les informatica-theorie, en aangezien we allebei de ballen van computers afweten, hadden we er toch geen al te goed oog in dat we er veel van zouden verstaan. Gelukkig praatte de docente zeer duidelijk, en slechts het eerste kwartiertje sukkelden we wat en verstonden we er niet te veel van en moesten we constant vragen wat we nu precies moesten doen, daarna ging het eigenlijk echt wel behoorlijk vlot en verstonden we bijna alles. Het ging over werken met Outlook Express, hoe je de functie printscreen gebruikt enzo, maar allemaal op behoorlijk laag niveau eigenlijk. Zo van: klik daarop, dan daarop… Van informatica hebben we theorie, mét examen, en praktijk, waarvoor we enkele opdrachten moeten doen (waaronder een website maken, help!) en een presentatie geven over een onderwerp uit de les (eveneens help!) maar dan gelukkig wel geen examen meer hebben. Na deze geslaagde twee uurtjes les hebben we onszelf deze keer wel met een paar uurtjes strand kunnen belonen.

Het voelde best wel goed om het zand tussen de tenen en de wind in de haren te kunnen voelen, we hadden er behoefte aan!

Maar hoewel het een vree warme dag was, was het toch maar frisjes aan het strand doordat er een sterke wind stond. Nuja, we hebben er toch een kleine twee uurtjes gelegen, Ruth, Nicola (Engels meisje) en ik, en het deed deugd! Maar ja, rond 18u was het nu eenmaal te fris en besloten we dus maar de bus terug naar Castellón te nemen. Even kijken op de bushalte…wat? De volgende bus naar Castellón is pas om 19u20? Great…is toch weer o zo typisch dat dat juist met ons gebeurt hé…

Dus stelde Ruth voor om te liften. Zij had dat al vaker gedaan, maar Nicola en ik nog nooit. Ik wou het best wel eens proberen, maar Nicola verklaarde ons gek en bleef zo ver mogelijk aan de kant staan. Jammer, want het zou waarschijnlijk rapper gegaan zijn met haar erbij, met zo’n kort rokske! Nuja, na een vijftal minuten hadden we beet. Natuurlijk een Spanjaard die alleen in zijn auto zat en wel zin had in vrouwelijk gezelschap. Het was duidelijk dat hij wel meer wou dan ons alleen maar een lift geven, maar hij is braaf geweest en zette ons mooi vlakbij ons kot af.

Voor de rest niets spectaculairs gebeurd, zijn ’s avonds braafjes thuisgebleven.

Nogmaals naar La Salera geweest vandaag, omdat we in de Auchan (=Alcampo hier dus) moesten zijn. Daar heb ik namelijk een pakketje hoeslaken+kussensloop+laken gekocht voor 12€99, en een hoofdkussen voor 9€99, valt allebei goe mee dus, en zijn nu eenmaal dingen die een mens nodig heeft hé. Verder nog wat aankopen voor in ons calorieschuif, en eten voor de zondag, want alle supermarkten zijn de zondag toe.

Dan met de bus terug naar ons kot, nuja, naar de dichtste bushalte, die toch ook nog op 10 min. wandelen ligt, en wij dus met in elk hand een stuk of 5 plastiekzakken DOOR DE REGEN (jawel het was weeral aan het regenen, en behoorlijk hard zelfs) naar ons kot getjoold. Het leuke vooruitzicht van de beach party ’s avonds hielp niet veel, want via e-mail vernamen we dat de beach party geannuleerd werd door het strontweer.

Dan ons er maar bij neerleggen dat het een avondje thuis zou worden hé…Eens rondkijken of er nergens een dvd’tje zou liggen waar we ons mee bezig kunnen houden, en jawel hoor, ‘El diario de Bridget Jones’ ligt hier zomaar voor het rapen! Dus met een zak chips de zetel in en lekker naar een vrouwenfilmpje kijken. Alleen jammer dat er geen ondertitels waren en dat alle Spaanse films gedubd zijn en jammer genoeg spreken ze er nog tamelijk snel ook…Dus gelukkig maar dat we hem allebei al eens gezien hadden, anders zouden we er nog minder van verstaan hebben.

Intussen berichtje gekregen van Astrid om te zeggen dat de Erasmussers afgesproken hadden op de plaza mayor. Ruth en ik dus naar de Plaza Mayor, en die was…leeg! Geen Erasmussers te bespeuren. Probleem: Ruth had nog 3 cent op haar gsm, ik nog 15 cent. Dus konden alletwee niemand bellen of smsn, dus dan maar een paar keer laten rinkelen bij Astrid tot ze terug zou bellen. Intussen wat rondgewandeld, en warempel ‘Café de Flandes’ tegengekomen, en als je weet dat Flandes = Vlaanderen, begrijp je wel dat we behoorlijk verrast waren!

Daar moesten we toch eens naar binnen gaan! Bij het drinken van onze Martini’s vroegen we de barman waarom het café naar ons Vlaanderlandje vernoemd was, en het antwoord luidde: “voor ons bier” en inderdaad: in een glazen kast stonden flesjes Maes, Lindemans, Leffe…

Wel jammer dat het café een uitstekende reputatie had voor zijn gin tonic, en totaal niet voor zijn bier.

Dan eindelijk telefoontje teruggekregen van Astrid, ze zaten op een terras niet veraf, dus wij daar naartoe. We zaten daar nog maar 2 minuten neer of het begon opnieuw te regenen.

Dus onder moeders paraplu naar de Ettro, een populaire disco waar het stikte van de Erasmussers op dat moment. Wat kennis gemaakt met mensen, was best wel nog leuk. Wel 3€ vo een pintje, en lust nog nie eens bier. Dus wachten tot een vriendelijke Fin vraagt wat je wil hebben om te drinken en dan een Martini vragen :-p , zal zich waarschijnlijk blauw betaald hebben, maar moest het maar niet gevraagd hebben hé..

Rond 4u zijn we daar vertrokken, gelukkig was het maar 20 minuutjes wandelen naar onze piso (= appartement). Hoe het dan komt dat we er pas rond 5u aangekomen zijn? Wel, het zou schelen moesten we niet eerst een kwartier de misse kant opgelopen waren en dus ook nog een kwartier terug in de juiste richting moesten wandelen en dan pas terug bij ons vertrekpunt waren :-s Da gaat ons toch ook geen twee keer overkomen ze (hoop ik)

Amper 3 minuutjes en ik was in dromenland…

8u30: langzaam wakker worden met het getrommel van de regen op het dakterras…hmmm…EH? Regen? Dit is toch Spanje? Als ze zo beginnen, dan blijf ik in bed liggen hoor, heb toch geen klop te doen vandaag.

Is dus nogal een nietsdoendersdagje geweest, mag ook wel eens hé. Nog eens geprobeerd of er internetverbinding was, en jawel hoor, heb enkele uurtjes kunnen mailen en msn’en, had er wel behoefte aan.

Later op de dag samen met Ruth het centrum ingetrokken om eens de winkelstraat te verkennen. Zijn hier veel winkeltjes van “alles aan 2€75 en meer”, “alles aan 60ct en meer”,… Maar gelukkig ook normale winkels zoals Mango, Zara, women’s secret, bershka, en ook in het shopping centrum gisteren waren er minstens 15 winkels die wij ook in België hebben, zelfs ne C&A, jawel.

Tijdens het shoppen telefoon gekregen van Javi (spreek uit als Gabi), een van de huidige bewoners van onze piso: onze kamer was vrijgekomen, we mochten de sleutels komen halen. En dus deden we dat ook. Daarna onze bagage gaan halen in onze logeerplaats, en onderweg creperen omdat we bezweken onder het gewicht. Gelukkig lag het maar op 3 minuten wandelen, maar dan nog leken het lange minuten, met een trekrugzak op de rug, een gewone rugzak op de buik en in ieder hand wat plastiekzakken. Het meisje dat in de kamer zit die binnenkort vrijkomt, en dus Ruths of mijn toekomstige kamer zal zijn, wist gelukkig te vertellen dat ze maandag of dinsdag de sleutels van haar nieuwe piso ging krijgen en dus maandag of dinsdag de kamer zou vrijkomen. Dat viel beter mee dan verwacht! Dachten dat we nog volledige week een kamer moesten delen.

Dan moesten Ruth en ik nog overleggen wie welke kamer zou krijgen, het probleem was dat we die ene kamer die nu al vrij was allebei wilden: het was de mooiste kamer, nu al vrij (dus kunt eindelijk al uitpakken) en met veel meer opbergruimte dan de andere kamer. Dus stelde ik een deal voor: ik neem de ietwat minder mooie kamer, maar dan neem ik dit opbergrek er mee naartoe (een rek dat in de mooie kamer stond dus, en goed verplaatsbaar is). En ze ging akkoord, dus moet ik wel nog even wachten tot ik kan uitpakken, maar k kan toch al mijn toiletgerief in de badkamer zetten hé, en al een beetje kleren gewoon op het bureau van onze gedeelde kamer leggen, zodat ze eindelijk uit die rugzak zijn, want daar worden ze echt wel muf van…

Nog paar daagjes dat we krap zitten, maar dan hebben we allebei ons eigen stekje.

Aangezien we superdicht bij een Mercadona zitten, hebben we eerst nog voorraadje ingeslagen, en aan ons avondeten begonnen. De mensen van de piso hadden ons verteld dat ze zelf geen internet hadden, maar constant op het draadloos netwerk van de buren konden surfen, dus dat het een piso met internet was. Ik verlangde al om te skypen en mijn webcam uit te testen, dus ging ik nog tijdens mijn avondeten aan de slag met m’n pc. En nee hoor, op geen enkele manier raakte ik op Internet. Dus een telefoontje naar Javi, die gezegd had dat we altijd mochten bellen als er iets was. Hij legde me uit welk netwerk ik moest selecteren en waar ik mijn laptop precies moest zetten en toen lukte het wel. Alleen jammer dat ik wel met mijn hele familie heb kunnen praten, maar het internet juist uitviel toen ik een gesprekje met Brecht wou aanknopen L

Een kwartier later was het internet er dan wel terug, maar natuurlijk niemand meer online. En nu is het zaterdag, 12u en ik zit al twee uur op mijn computer, en nog steeds geen internet. Ik ben heel dit epistel in Word aant typen en zodra er nog eens verbinding is, zet ik het op mijn blog. Laat ons hopen dat da toch nog voor vandaag zal zijn!

De Spaanse jongens die hier op kot zitten hadden gezegd dat ze wel bereid waren om op ons appartement zelf een internetverbinding te leggen, dus ga’k vragen om dat te doen ze, dit is niet betrouwbaar, niet vaak bereikbaar en moest ik iets belangrijks voor school aant doen zijn, zou ik ook het risico lopen da’t opeens weg is. Bovendien hebben we nu ook geen verbinding in onze kamers, als er al eens verbinding is, is het in het salon, dus is nie zo privé hé.

Voorlopig zitten Ruth en ik hier alleen, zondag komt er al minstens 1 iemand terug, zullen er dan wel eens over onderhandelen…

Hèhè, denk dak intussen al genoeg getypt heb hé.

Hopelijk tot gauw iedereen!!

Muchos besos!!

Mijn eerste nacht in Spanje overleefd, maar niet snel in slaap geraakt, en ’s ochtends om 7u30 al wakker geworden, terwijl iedereen daar tot minstens 11u slaapt :-s

Dus heb ik me maar bezig gehouden met vanalles wat: opruimen, in erasmusdagboek schrijven, koude douche genomen want het water werd niet warm, geprobeerd of ik er internetverbinding had (antwoord: nee), roddelboekske gelezen…

We hadden afgesproken dat we om 11u bij Astrid zouden zijn, want om 12u was er in school een infosessie voor de Erasmussers. Aangezien Ruth pas om kwart voor 11 uit haar bed rolde en het zeker 10 minuten stappen is naar Astrid en ik echt niet meer wist hoe ik me nog kon bezighouden, ben ik maar alleen naar Astrid vertrokken, en kocht onderweg in de Mercadona wat ontbijt. Samen pakten we de bus richting Universidad Jaume I ofte de uji, mijn (gigantische) school. In de bus maakten we kennis met de Spaanse manier van autorijden: agressief! Toen een moto onze bus kort voorbijstak, toeterde onze chauffeur een stuk of 10 keer en stak een scheldkanonnade af waar zelfs ik me wat ongemakkelijk bij voelde.

Aangekomen op school veroverden we eerst de computers, om eindelijk eens contact te hebben met het thuisfront, maar de pc’s waren er gigantisch traag, en toen ik klaar was met mijn mail te schrijven, moesten we naar de infosessie. Dus dan maar vlug op verzenden klikken. O nee, het verzenden duurt blijkbaar gigantisch lang, en mijn compagnons werden ongeduldig… afsluiten dus maar, en andere keer opnieuw proberen, was wel teleurgesteld maar ja.

Op de infosessie kwamen we prachtig te laat toe, maar veel hadden we nog niet gemist. Het was er best wel interessant, hoewel we eigenlijk niet veel nieuws te weten zijn gekomen.

Na de infosessie ging ik naar de OCIE, de internationale dienst van de school, want iedere Erasmusser die arriveert, moet eventjes zijn kop gaan tonen en zeggen “Hallo, ik ben hier”, zodat ze je kunnen registreren en wat papierwerk meegeven.

Er was zaterdag ook een trip naar Montanejos gepland voor de Erasmussers, maar er kunnen er maar 50 mee en we waren jammer genoeg te laat. Gelukkig wou die lieve Pablo van de OCIE ons helpen en hij ging proberen een grotere bus te regelen, om 16u moesten we dus teruggaan naar Pablo om te horen of we nog meekonden of nie.

Dus eerst een hapje gaan eten in cafetaria van school. Het eten is er nie slecht, maar kan ook wel beter. Ik had een gazpacho, paella, halfliterke water en een yoghurtje voor 3€85, dus valt best wel mee hé. Was trouwens rond 14u30 dat we aten, zitten dus al mooi opt Spaanse ritme hé.

Daarna gingen we naar Gloria, onze studietrajectbegeleidster, die ons uit de nood moest helpen met ons uurrooster: we hadden dan wel alle vakken gevonden die we moeten volgen, maar help! Er zijn er behoorlijk wat die mekaar overlappen en dus tegelijk vallen! Dus op naar SuperGloria, die zal ons wel kunnen helpen. Maar voor we haar wijze raad kunnen inroepen moeten we eerst nog een hindernis overwinnen: het doolhof van gangen en lokalen. Yes, eindelijk het juiste lokaal gevonden, de hulp is niet meer veraf! Klop klop klop….stilte. Klop klop klop…stilte.

Tot zover ons enthousiasme, Gloria is afwezig en nergens zijn de uren te vinden waarop ze wél beschikbaar is voor haar onderdanen. Probleem: we weten niet hoe ons lessenrooster er nu zal uitzien, de lessen beginnen maandag en de unief is op vrijdag 21/09 toe, dus we kunnen Gloria ten vroegste maandag zien… Zal wel in orde komen zeker?

Nog ’n half uur voor we bij Pablo moeten zijn. Nog eens een ander pc-lokaal veroveren dan maar? Gelukkig werkten die pc’s wel behoorlijk en kon ik een lange mail naar het thuisfront sturen. Daarna op bezoek bij Pablo, die ons wist te vertellen dat er geen grotere bussen meer beschikbaar waren en we dus niet meer mee konden, helaas pindakaas.

Hoe gaan vrouwen om met zo’n grote teleurstelling? Aha! Shoppen!!

Met de bus gingen we naar La Salera, een shoppingcenter waar zelfs Wijnegem Shopping Center een minderwaardigheidscomplex van zou krijgen (meisjes, nog een extra reden om me te komen bezoeken hé). We gingen ernaartoe omdat sommigen van ons lakens, kussens, handdoeken enzomeer nodig hadden. Ik beperkte mijn zoektocht tot het veroveren van een nieuwe sjakos, want ik wist niet dat je als handbagage op het vliegtuig een handtas + rugzak mee mag hebben, dus had ik mijn handtas thuisgelaten en liep al twee dagen in de warmte met een rugzak. Reden goed genoeg? Maar wees gerust, La Salera: I’ll be back!

’s Avonds weer eens braaf geweest: mooi thuisgebleven (= in piso van Tsjechische en Engelse) en onderweg in de Mercadona twee lasagnes gekocht, we herinnerden ons dat er in ons logement een microgolfoven stond, dus dat zou smaken!

Eenmaal thuisgekomen vlug de lasagnes in de microgolf gestoken, het was inmiddels al 21u45… Alleen jammer dat de aanwezigheid van ne microgolf niet voldoende is, hij moet blijkbaar ook marcheren, wat dus niet het geval was L

Dus ik met mijn lasagnes de straat op naar de gebuurs. In mijn gebrekkig Spaans zeg ik tegen de parlofoon niet veel meer dan: hallo, kunt u mij een plezier doen, mag ik uw microgolf gebruiken? De parlofoon antwoordde met een oud stemmetje: “No, no, no!”

Daar stond ik dan op straat, met twee lasagnes. Gelukkig kwam het oude vrouwtje toen eens uit haar balkon piepen om te kijken wie er aan haar huisje stond, en toen ze mijn oogverblindende charmes opmerkte, liet ze me direct binnen. Nuja, tis te zeggen: ze wou me niet binnenlaten omdat ze dacht dak een of andere allochtone armoezaaier was, en toen ze zag dat dit niet het geval was, liet ze me binnen en mocht ik haar oven gebruiken. De lasagnes moesten er een kwartier in, dus shit, een kwartier lang gebrekkig Spaans spreken, je zou het voor minder Spaans benauwd krijgen, niet? Het vrouwtje bleek gelukkig uitermate sympathiek en een kwartiertje later stapte ik er buiten met twee warme lasagnes, een stuk of 5 verse pruimpjes en een kommetje met een verse salade van tomaatjes, tonijn, olijfjes, kaas en weet ik veel wat nog allemaal.

Eindelijk konden we eten, intussen al 22u10 ofzoiets, dus het smaakte!

Nadien een welverdiende nachtrust, zalig!

Hallo lieve vriendjes en vriendinnetjes!

Bij deze zal ik eens mijn blog inwijden hé.

Woensdag 19 september 2007, om 13u12 steeg ‘mijn’ boeing 737-800 richting Valencia op.

Het afscheid was emotioneel, dus ook in het vliegtuig bleven er nog eventjes traantjes vloeien, maar na een dik half uur was het al beter hoor.

In Valencia stond Astrid me op te wachten, een meisje van mijn klas die ook in Castellón op Erasmus zit en daar al een weekje was. Na een busrit en een treinrit kwamen we toe in Castellón de la Plana, mijn thuis voor de komende 5 maand. Indrukwekkend vond ik het niet, maar ik had er wel zin in om deze stad beter te leren kennen. Aangekomen op Astrids appartement ontmoette ik ook Ruth, eveneens een meisje van mijn school (maar van een andere klas) die hier op Erasmus is. Ruth had al heel wat piso’s (= appartementen) afgetjoold maar de meeste waren nie al te vet :-s  .’s Avonds mocht ze nog eens gaan kijken naar een piso waar nog twee kamers vrij waren, en ik mocht mee!

Eerst ging ik naar de Corte Inglés, waar ik een Spaanse sim-kaart kocht (648720665 is vanaf nu mijn nummer) en daarna trokken Ruth en ik richting Castelldefels, de straat van onze te bezichtigen piso. De piso zag er best wel in orde uit, maar helaas was er een probleem: de kamer zou pas vrijdag, twee dagen later dus, vrijkomen en de andere kamer pas de week erna.

Na kort overleg hebben we dan toch maar toegezegd. We moeten dus een weekje lang een kamer delen, maar we hadden het er wel voor over.

Volgend probleem: waar slapen we dan de komende twee nachten? Gelukkig wist Ruth een Tjechisch Erasmusmeisje wonen vlakbij, waar ook al een Engelse Erasmusster logeerde en waar Ruth de vorige nacht ook geslapen had. Er was nog een bed vrij voor Ruth en mij! Het probleem was wel dat de eigenlijke huurders van die kamers in die week ergens zouden moeten toekomen, maar geen idee welke dag… Dus mochten we er wel slapen, maar moesten we zodra we opstonden de kamer terug onbewoond maken en dus al ons gerief en slaapzak enzo er uithalen. Niet zo handig, maar ik was al lang blij dat ik daar onderdak had! Bovendien was de kamer waar ik in sliep een droom: gigantisch groot, mooi gemeubileerd en wat een gigantisch dakterras!

dat wordt dus vast een zalige nachtrust... Slaapwel!

Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt.  Het is gewoon zoals je het zélf wenst.  Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed.  Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.

Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat.  Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard. 

Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig.  Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.

Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.

Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".

Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen.  In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.

Nu is uw blog aangemaakt.  Maar wat nu???!

Lees dit in het volgende bericht hieronder!