De derde dag van mijn vakantie hier, en toch het gevoel alsof het al meer dan een week geleden is dak op dat vliegtuig zat... raar. Wanneer ik hier rondloop in Castellón, op al die plaatsen die me zo bekend zijn en die ik zo goed ken, geeft me dat eigenlijk niet echt een raar gevoel. Ik had verwacht dat het me emotioneel wel wat zou doen, dat ik heimwee zou hebben naar het leven in deze stad. Maar het voelt juist alsof ik nooit weggeweest ben, alsof het gisteren was dat ik hier nog naar school ging, en niet zes maand geleden. En juist daarom denk ik dat het afscheid dat ik maandag voor de tweede keer zal nemen van deze stad en deze mensen, me niet echt zwaar zal vallen, want ik weet dat het nooit de laatste keer is dat ik hier kom, Castellón is mijn tweede thuis geworden in die vijf maanden tijd, en ik kom hier gegarandeerd nog geregeld terug. En da's best wel een leuk gevoel, ja.
Toen ik deze ochtend wakker werd in mijn bedje in Susans kamer, rond een uur of 9, sloeg ik een ontbijt achter de kiezen in mijn slaapkamer, om de simpele reden dat de aanhankelijke hond Raspacchio dan niet aan mijn benen en tenen kon likken, iets wat hij om de een of andere reden graag doet. Na mijn ontbijt begon ik aan mijn to do- lijstje: sowieso moest ik nog es naar de UJI (de prachtige Universidad Jaume I, mijn school van september t.e.m. januari), maar ik wou ook vers fruit gaan kopen, en dan liefst nog op die overdekte markt in de Plaza Santa Clara, die mijn bezoekers zich ongetwijfeld nog wel zullen herinneren. Verder wou ik ook gewoon es door de Calle Mayor lopen, khad immers gezien dat er daar nieuwe winkels waren. Dus trok ik de deur van Alex' piso achter me dicht en begon eraan: eerst naar de Calle Mayor, dan naar de Plaza Santa Clara, waar ik tussen de veeeeele fruit-en-groentenkraampjes datgene uitkoos met het minste volk, en wat appels, kiwi's en melocotones ofte perziken kocht om m'n vitaminevoorraadje aan te vullen. Daarna begaf ik me naar de Calle Rafalafena, bij mijn weten de dichtstbijzijnde bushalte om naar de UJI te gaan, en tevens de bushalte waar ik tijdens mijn Erasmus steevast de bus nam naar school, op de weinige dagen dat ik niet met de velo ging. 'k Moest dan wel twintig minuutjes wachten, maar dat gaf niet: het was wel nog maar 10u40, maar er stond al 29° op de thermometer en ik had mijn boek bij me. Gelukkig moest de bus sowieso aan die halte stappen voor een ander meisje, want ik was zodanig in mijn boek verzonken dat die bus me ongetwijfeld gepasseerd zou zijn zonder te stoppen. De busreis naar de UJI was zo vertrouwd als het maar kon, met als enige verschil dat we een elektrische bus tegenkwamen! Mijn ouders zullen zich nog wel herinneren dat de weg naar hun hotel vol met brokstukken lagen, aangezien die straat helemaal openlag, en ook verderop richting unief waren er werken in uitvoering. Aan de elektriekkabels in de lucht te zien, zou het wel een tramlijn zijn die ze aanlegden, maar aangezien er geen tramsporen in het nieuwe asfalt lagen, was die kans nu ook weer niet zó reëel... Zoals mijn pa vermoedde, was het idd een elektrische buslijn die ze aan het aanleggen waren, van Parque Ribalta tot aan de UJI. Die werken waren nog volop aan de gang bij mijn vertrek, maar nu reden er dus al van die hippe bussen rond, en ze zijn eigenlijk echt wel tof! Ben blij dak de vervollediging van het project nu tenminste ook gezien heb! Maar om dus verder te vertellen : niet alleen de rit naar de UJI was bekend terrein, ook eenmaal ik in de unief zelf stond, kwam er nog geen vleugje verwondering ofzo tevoorschijn. Maar wel wat heimwee: het is immers 10 000 keer leuker en aangenamer om naar de UJI naar school te gaan dan naar Hogeschool Gent De uitstraling van die prachtige, grote unief blies me de eerste keer al van mijn sokken, en ook nu nog kan ik het niet helpen: ik ben daar graag! Deze keer was er blijkbaar een soort artistieke tentoonstelling aan de gang rond paarden, want overal op het domein stonden kartonnen, houten en weetikveelwat paarden te grazen, te paraderen, of zelfs te drinken in de fontein! Misschien is het hier in Spanje Officiële Week van het Paard? Of mss ook niet... De reden waarom ik per se nog naar de unief moest was niet (enkel) nostalgie, maar het feit dat het de enige plaats is waar je(gratis) kunt afprinten, want ik heb hier bitter weinig studenten met een printer gekend. Ik moest namelijk nog online inchecken voor mijn vlucht Valencia-Charleroi op de website van Ryanair, waarbij het dus ook de bedoeling is dat je je boarding pass afprint. Dit kun je maximum 5 dagen voor je vlucht doen, dus toen ik het thuis geprobeerd had op de dag van mijn vertrek, was het nog niet gelukt. Rond 11u30 stuurde ik mijn boarding pass naar de printer, maar de printers draaien maar om de zoveel uur, en het volgende printmoment was om 13u, dus moest ik me nog eventjes zoet houden. Dus zette ik me in de pc-ruimte van de eveneens prachtige bibliotheek van de unief, waar ik onder andere in mijn blog over woensdag vertelde, en aangezien dat nogal een epistel was, was het reeds 13u15 toen ik de bib uitliep, terug richting hoofdgebouw, waar ik gelukkig mijn geslaagde uitprintsels kon ophalen. Om gratis af te printen moet je je login en paswoord van de UJI intikken, die ik gelukkig nog steed heb van in het tweede semester, maar de volgende keren dat ik hier op bezoek kom, wordt het wel al wat moeilijker om van de pc's en de printer gebruik te maken. Intussen was Astrid blijkbaar al wakker geworden, ergens in Alex' zijn appartement, want rond 13u belde ze me op met de vraag of ik nog steeds op school was, en met de boodschap dat zij bij Kelli zat, en dat ik dan ook maar naar daar moest komen. Dus stapte ik in de UJI op de bus, met de net afgeprinte boarding pass in de hand, en stapte af bij het station, van waaruit ik nog een vijftal minuutjes moest stappen naar Kelli's piso. Eenmaal daar aangekomen, werd ik binnengelaten door Vittorio in kamerjas, die op het punt stond te douchen en me wist te vertellen dat Kelli en Astrid een koffietje gaan drinken waren in een bar op de hoek van de straat. Ik dus vanuit de piso bellen naar Astrid, die niet opnam, dan ook naar Kelli, die al evenmin opnam. Toen kreeg ik gelukkig een berichtje van Astrid met de boodschap dat ze op de hoek van de straat zaten, en waarom ik gebeld had. Ikke dus terugsturen dak al in de piso was, en niet veel later stonden Astrid en Kelli dus ook in de piso. Iedereen terug gelukkig samen, wat een reünie, wat een verhaal! Niet veel later kwam ook Quintero toe, Kelli's Spaanse vriendje. Samen aten we wat gazpacho met brood als lunch, waarna Astrid en ik klaar waren voor ons plan van deze namiddag: een terrasje doen! Ik wou per se naar een terrasje aan de haven gaan omdat ik die haven daar zo mooi vind, maar het was intussen al 15u geworden en we moesten zeker 20 minuten wandelen naar de juiste bushalte en dan nog es 20 minuten bus naar de haven, dus gaf ik dat idee dan maar op, met spijt in het hart weliswaar. Astrid kwam echter met een leuk alternatief op de proppen: een ijsje gaan eten bij de Ricardo, een vree lekker ijssalon waar ik enkele keren geweest was gedurende mijn Erasmus, en waar ze tevens een terras hadden. Dus zijn we daarheen gewandeld, wat toch ook wel al een kwartier duurde, en bestelden elk een cola, en ik een ijsje met stracciatella en yoghurt. Moest rap eten tegen het smelten, maar was wel vree lekker. Hebben daar anderhalf uurtje gezeten denk ik, wat dus niet volledig volgens plan was, want we waren van plan daar een volledige namiddag te zitten , maar het was in ieder geval wel perfect: half in de zon, half in de schaduw, intussen wel al wat gewend aan de hitte, met een lekkere ijskreem...da's pas vakantie! Rond 16u30 kreeg Astrid een bericht van Miriam, die vandaag terug naar huis vertrok voor de zomermaanden en Astrid graag nog es terug wou zien. Dus ging Astrid terug naar de piso, maar ik ging niet mee aangezien ik nog wat dingen wilde doen. Zo wilde ik bijvoorbeeld nog eens door de palmbomenavenida wandelen, de avenida waar ik zo goed als elke dag doorwandelde gedurende die 5 maanden, maar waar ik nooit genoeg van kreeg. En ik wou ook nieuwe teenslippers kopen in zo'n goedkope Chinese bazaar, want dedie waar ik nu al constant op aant rondlopen ben, zijn zo versleten aant geraken of da't maar kan. Khad graag van die zilverkleurige gehad, en had zo'n flauw vermoeden in welke bazaar ik er zulke zou vinden en mijn vermoeden bleek correct. Voor drie euro had ik dus mijn nieuwe, zilverkleurige slippers, die waarschijnlijk ook niet lang zullen meegaan, maar soit. Dedie die ik nu aant verslijten ben, ga ik de komende dagen nog verder verslijten, want ik wandel hier nogal wat kilometertjes af, maar bij mijn vertrek laat ik ze hier waarschijnlijk achter of smijt ze weg, kwestie van geen extra plaats in de valies in te nemen. Terwijl ik door de palmbomenstraat aan het wandelen was, rinkelde mijn gsm enkele keren : Astrid. Het teken om me te laten weten dat ze terug richting Alex' piso aant gaan was. Ik was toen vlakbij mijn eigen piso van tijdens mijn Erasmusverblijf, en ik twijfelde of ik ernaartoe zou gaan of niet, maar het gerinkel van mijn gsm bood me een goed excuus om rechtsomkeert te maken, iets waarvan ik me vandaag nog steeds afvraag of dat de juiste beslissing was of niet. Je moet namelijk weten dat ik niet echt een goede band had met mijn flatgenoten, en in de laatste maand zelfs amper met hen praatte, tenzij over rekeningen die betaald moesten worden. En de piso zelf is nu ook niet zo'n leuke omgeving dat ik daar nog es per se opnieuw wil zijn, dus de enige reden die ik heb om er nog es naartoe te gaan is het feit dat Peggy en Nicola daar nu wonen, twee Engelse erasmusmeisjes waar ik goed mee overeenkwam en die nu in mijn kamer en in de kamer van dat andere Belgische meisje wonen. Hen zou ik wel graag terugzien, vooral Peggy dan, maar ik weet dat ze één van de komende dagen vertrekken, dus het wordt nog moeilijk... 
Ik besliste dus om rechtsomkeer te maken en terug naar de piso van Alex te gaan. Ik was er vijf minuutjes eerder dan Astrid, en begon alvast met mijn bed af te trekken, mijn beddegoed op te plooien en mijn valies te maken. Vanaf vannacht zou ik immers in Kelli's piso overnachten, Miriams bed was daar nu vrijgekomen en Astrid en Alex gaan een weekendje naar Barcelona, dus anders zou ik daar alleen in die piso zitten. Ik had ook Astrids laptop mee, die ik mocht gebruiken tijdens haar weekendje barcelona, dus naast mijn valies en handtas, moest ik ook nog es mijn (totaal overbodig) jeansjasje, die laptop en twee plastiekzakken meesleuren. In de terugreis naar België zal ik die laptop en die plastiekzakken niet meehebben, dus dat zal wel meevallen, maar nu zag ik dus de wandeling naar Kelli's piso helemaal niet zitten, en naar de bushalte (nog tamelijk ver) eigenlijk zelfs ook niet, dus vroeg ik of ik niet meemocht met de auto: een vriendin van Alex zou hen naar Barcelona voeren en kon mij intussen ook onderweg bij Kelli afsmijten. Ze ging daar om 18u zijn, dus om 17u45 zat ik al mooi klaar met mijn gerief, en om 19u nog steeds... Toen kreeg Alex telefoon van onze niet zo stipte chauffeur, en moesten we aan de overkant van de straat gaan wachten tot ze zou arriveren, waar we nog eens 20 minuten wachtten tot ze daar eindelijk was. Nuja, tijdens het wachten in het appartement van Alex, had ik verder in m'n boek gelezen, en uiteindelijk was het het wachten wel waard, want dat gerief was écht wel zwaar. Ze dropte me voor de deur van Kelli's appartement, dus handiger kon niet. Eenmaal daar aangekomen bleek dat het de volgende dagen vooral Kelli en ik zou zijn, en José die overdag moet werken. De andere pisogenoten waren ofwel op reis ofwel terug naar huis voor de zomermaanden. We praatten eerst gewoon een tijdje aan de salontafel, over vanalles en nog wat, maar was best wel gezellig. Dan nam ik eindelijk een douche; iets waar ik al uuuurenlang zin in had en dus echt deugd deed. Je voelt je hier namelijk sowieso plakkerig na een dagje rond te lopen, zelfs met een minimum aan inspanningen. Ida had ons meegevraagd om iets te gaan drinken met twee vriendinnen van haar, maar khad eerlijk gezegd gewoon geen zin en heb da ook eerlijk zo gezegd tegen Kelli. Plus het feit da mijn voeten zeer deden van heel den dag rond te tjolen op die versleten teenslippers. Maar geen probleem, Kelli is gewoon alleen gegaan. K keek vooral naar deze vakantie uit om eens heerlijk uit te rusten, dus voel ik me zeker niet schuldig ofzo omdat ik niet uitga. Sowieso ben ik wel van plan om zondag te feesten als Spanje het EK gewonnen heeft (wat ze natuurlijk zullen doen) . Kheb me wat bezig gehouden op de pc en met mijn boek, en dan ook nog wat met José gebabbeld toen die erbij kwam zitten. Flink weer rond 12u gaan slapen, waarschijnlijk is da belachelijk seutig vroeg, maar foert, kheb al genoeg te doen in juli, kmoe dus uitgerust zijn ! Ten eerste al mijn proclamatie op 1 juli ... spannend...
Plakkerige groetjes,
Isabelle