10u15 gaat de wekker onverbiddelijk af…Veeeel te vroeg. Maar ja, douchen en naar de les gaan zijn nu eenmaal van die dingen die moeten gebeuren in een mensenleven hé…

Les om 12u, gelukkig heeft bus geen spitsuur, mooi op tijd er geraakt, docent was dan nog 10 minuten te laat ook. Was discourse analysis, vak dat in Engels gegeven wordt, maar geloof mij, zelfs de gemiddelde bromvlieg spreekt nog beter Engels dan die ietwat vreemde vent. Hij herinnert me te sterk aan een leerkracht van in het Spes Nostra die eveneens superhard met zijn eigen kluchtjes lachte die totaaaal nie grappig zijn. Wel, meneer discourse analysis is even erg én heeft dan nog eens een afschuwelijk accent in zijn Engels! Brrr…

Daarna ons gaan inschrijven voor de uitstap naar Peñiscola, is uitstap met de bus, die georganiseerd wordt voor alle Erasmussers door de internationale dienst van school, is stadje of dorpje ofzo in de buurt. Gelukkig waren we er deze keer wel op tijd bij, en mocht ook Brecht mee! Zowel Astrid, als Ruth als ik gaan, en er zijn vijftig plaatsen, dus nog een stuk of 47 anderen ook hé.

Daarna zijn we langsgeweest bij de sportdienst om te horen of we intussen al in aanmerking kwamen voor een fiets van de school of niet. Voor mij was er wel tamelijk goed nieuws: ik sta namelijk nummer 2 op de wachtlijst, Ruth staat op nummer 36, dus is al wa minder.

Als ge achter uw fiets moogt gaan, krijgt ge ne mail en ge moet er dan binnen de twee dagen achter gaan, anders krijgt nummer 1 van de wachtlijst uw fiets. Dus nu maar hopen voor mij dat er nog minstens twee mensen nie op tijd achter hun velo gaan hé…Hopelijk zijn er nog genoeg fietsen die nog nie afgehaald zijn, voor het zelfde geld zijn er nog maar 2 fietsen die op hun nieuwe baasje wachten, dus dan zou het al vree moeten lukken da die twee dan ook nog eens niet achter hun fiets gaan hé… Zie het al gebeuren dak vo de rest van t jaar op nummerke 1 op de wachtlijst ga blijven steken! Neen, denk wel dak der enen ga emn, moet wel lukken (hoop ik). Is echt nodig ze, die bussen in het spitsuur, daar is er toch ook nie veel aan ze. En als ik een fiets heb, kan ik eens naar de aldi!! Jawel er is hier een aldi! Maar ligt tussen twee bushaltes, is nog tamelijk wa stappen dan.

Zal het op de voet volgen en jullie het zeker laten weten.

Daarna terug naar ons kot, was rond 15u30 al, dus hoewel ik pas om 11u ontbeten had, was ik best wel al terug wat hongerig ze! Heb mezelf dan maar een croqueske klaargemaakt, terwijl we ook nog eens voor de eerste keer probeerden de wasmachine in gang te krijgen, maar was nog nie zo simpel, hadden dat beiden nog nooit voordien gedaan. Ikke mijn croqueske aant oppeuzelen, die ik klaargemaakt had met boter die in de frigo stond. Komt Javi (kotgenoot) daar opeens doodserieus zeggen van hé, da’s mijn boter, en dak da moest vragen als ik da wou gebruiken. En ik: Heeeh?!!? Op mijn kot in Gent doen we lik niets anders dan mekaars gerief gebruiken! Maar hij zei da lik echt nie vriendelijk of beleefd ofzo hé, gewoon zo van zeg, luistert eens meiske, das mijn boter hé. Was er twee uur later nog nie goe van, denk echt dat ij mij da serieus kwalijk nam.

En intussen zat onze was nog steeds in de wasmasjien, en waste onze wasmasjien nog steeds onze was nie (zij je nog mee?). Hadden al moeten vragen hoeveel poeier en hoeveel wasverzachter we moesten gebruiken en welke knopkes op welke stand moesten staan. Alle knopkes juist ingesteld, maar wou nie werken. Durfde het dan al zeker nie meer aan Javi vragen hoe het moest, en die twee meiskes die (nog altijd!!) mijn kamer aan het bezetten zijn, waren aan het eten en wou hen daar nu ook nie tijdens hun eten mee lastigvallen. Dus wachten tot er een van die meiskes terug in de keuken moest zijn en dan eens vragen: waarom werkt da masjien nie!!?? Da kind kijkt daar eens naar, verdraait da knopke ene millimeter en hup, da schiet in gang. Toen onze was gewassen was, konden we de evaluatie opmaken: 1) waspoeier in misse vakje gedaan, dus onze was is wel met wasverzachter gewassen geweest, maar nie met waspoeier. 2) Boiler vergeten aan te leggen, dus was die normaal gezien op 60° gewassen moet worden hebben we met koud water gewassen. 3) geen flauw idee hoe we wasmasjien moeten openkrijgen, dus toch maar eens aan javi vragen, die da openprutst met een schroevendraaier die daar klaarligt en waarmee ze da dus altijd opendoen.

Resultaat: relatief propere was, maar ruikt ni naar wasmiddel

Later op de dag nog meer zo’n voorvallen gehad met Javi, onze sympathieke huisgenoot. Zo had ik bv. de deur van ons appartement opengezet omdat er iemand aangebeld had, en ik dacht dat het bezoek was voor iemand van de kotgenoten. 5 minuten later stond die deur nog altijd open maar was er eignlijk niemand naar binnen gekomen en ik was die deur compleet vergeten. Moest hij opmerking over geven.

Had ieniemini doosje room op aanrecht laten staan, kmoest da wegzetten. Nog efkes later weer: hadden onze pak lookbroodjes op eettafel laten staan, vraagt weeral: is da van jullie. Deze keer vertik ik het om het weg te doen en zeg ik gewoon, ja da is van ons. Blijkbaar lag da dus enorm in zijnen weg, want hij vond het nodig om diene pak naar de andere kant van de tafel te smijten zonder iets te zeggen. Nog beetje later: we gaan naar boven om de was die we op de wasdraden op het dak te drogen gehangen hadden terug te gaan ophalen. We zijn nog maar nauwelijks in de buurt van de deur om te vertrekken en het is al van “Neem het vuilnis maar mee naar buiten” (ge moet da hier namelijk in vuilbakken smijten die op straat staan). Euhm…nee, we gaan nie naar buiten, kon da toch op zijn minst eens vragen?

Die dingen klinken allemaal nie erg ze, mot was iedere keer op zo’n vieze manier dat hij die dingen zei.

Ja tis echt raar, hadden nog nooit iets aan te merken gehad op zijn gedrag, mss ook wel omda we hem nog nie zo vaak gezien hadden, maar kom. En nu opeens in een dag tijd de boter, de room, de lookbroodjes en het vuilnis! Ruth kan er ook totaal nie tegen ze, zij zegt da ze der wel iets van gaat zeggen als het zo blijft. Ik denk nie dak zou durven, in ne taal dak nog nie zo goe beheers. Moest hij Nederlands praten, zou k al direct mijn gedacht gezegd hebben ze, maar int Spaans…

Nuja, gewoon hopen dat hij ofwel zijn gedrag verandert, ofwel da we derover gaan kunnen praten, ofwel dat hij hier nie veel zal zijn.

Spaanse vrouwen hebben sleutel van hun nieuw appartement gekregen, dus zij en hun gerief kunnen erin. Ze zitten al de hele namiddag te leegaarden in de zetel voor de tv. Dus ik effen vragen of ze de sleutel van hun nieuw appartement al gekregen hebben. Antwoord: ja! Waarom zitten jullie dan te legefakken in de zetel en zijn jullie niet aant verhuizen of toch op zijn minst aan het inpakken???!!!!!

Is intussen alweer 23u42 geworden, dus ga mss wel eens onder de wol kruipen. Zal lange dag zijn morgen, want mijn Brechtje komt!! Wiiiiiii!!!

Tot gauw!!

Besos!!

Vandaag, van 16u tot 17u, was de officiële inschrijving in school, waarbij we op de computers onze gegevens moesten invullen, alsook welke vakken we zouden volgen. Dat was niet simpel, want ons uurrooster trok nog op niets vanwege al die overlappende vakken, en we konden pas vanaf 17u terecht bij Gloria, onze studietrajectbegeleidster en dus de enige die hopelijk een oplossing zou vinden. Gelukkig mochten we dan bij de inschrijving gewoon enkele willekeurige vakken invullen, en die later dan nog veranderen.

Daarna eindelijk naar Gloria, hopelijk zou zij een mirakel kunnen verrichten. En hoewel we eerst meer dan een uur moesten wachten voor het aan onze beurt was, is het bezoekje zeker de moeite waard geweest, want van 6 uren met meer dan 1 les tegelijk, reduceerde ze het boeltje tot nog amper 1 lesuur met overlappende lessen. Dus nu is het eindelijk in orde, nu nog doorsturen naar Gent en hopen dat ze niets van die lessen afkeuren. Verder moet ik ook nog een keuzevak selecteren, we hebben namelijk 1 vak, van 3 ECTS-studiepunten dat we zelf moeten invullen naar keuze. Ik ga waarschijnlijk Engels of Duits ofzo kiezen, afhankelijk van wat er in mijn uurrooster past. Bovendien is ons uurrooster nu nog zo opgesteld dat we de vrijdag geen les hebben, dus dat zou ik natuurlijk ook wel graag behouden indien mogelijk.

Uiteindelijk pas om 19u15 ofzo bij Gloria buitengeraakt, maar ik was echt wel opgelucht dat het uurrooster in orde was, dus had ik het er wel voor over.

Bij het terugwandelen van het buskot naar ons appartement, passeerden Ruth en ik aan de chinees en besloten om kip met pikante saus mee te doen, zodat we niet meer zelf moesten boodschappen doen en koken. En ja, het heeft inderdaad best wel gesmaakt, kga er zeker nog gaan!

Khad zo hard gehoopt dat ik zou toekomen op da kot en dat die twee meisjes die (nog altijd) in mijn toekomstige kamer wonen, intussen al verhuisd zouden zijn, maar nee hoor… best wel teleurstelling. Bovendien doen ze nie eens moeite om al wat gerief in dozen te steken hé, heel die kamer ligt nog vol met briel, ze gaan da nooit in 1 dag kunnen verhuizen! Spanjaarden…

’s Avonds was er Erasmusparty in Wallaby’s Creek, een Australische pub in de uitgaansbuurt. Hoewel het er veel te druk en rokerig was voor zo’n tamelijk kleine plaats, heb ik me er echt geamuseerd! Bijna heel de avond met mede-erasmussers aan de praat geweest en gelachen. Wel jammer dat het ook hier weer 3 euro vo een pintje en 6€ voor een Martini. En om de een of andere reden had iedereen van die bonskes van twee drankskes vo de prijs van één, en wij hadden geen flauw idee hoe die daaraan geraakt waren. Dan maar een colatje gedronken, we vertikten het allebei om 6€ neer te tellen voor een Martini. Cola was ook 3€, maar beter dan niks hé. Dan eindelijk te weten gekomen da je zo’n kortingskaartjes moest vragen aan de buitensmijters bij den ingang. Yes! Martini! Dan kon het er inderdaad wel van af ja.

Wat er wel vreemd is, is dat de openingsuren 23u tot 3u30 zijn, dus amper 4 en een half uurtjes, bij ons is dat toch meer ze denk ik? Dus klop om 3u29 flitsen alle lichten aan en krijg je van die vriendelijke mensjes nog enkele minuutjes om de rest van uw glas door uw keelgat te gieten, maar zorg dat het niet te lang duurt, of ze verzoeken je vriendelijk om weg te gaan.

Oké, 3u35, met nog een stuk of 25 erasmussers staan we op straat, voor de Wallaby’s Creek. Saqué ofzoiets, de sympathieke Fin die me zaterdag een peperdure Martini betaalde, begint op zijn gitaar te tokkelen, het kan dus nog gezellig worden, leuk. Moest het niet zijn dat la Policia passeerde en zei dat we allemaal naar huis moesten. Ze zeiden dat ze al vier keer gepasseerd waren die avond, dat het nu genoeg geweest was. Eh ? We stonden nog maar 3 minuten ofzo buiten, en geluidsoverlast van de muziek van binnen was er ook nie, want je kon da echt nauwelijks horen van buitenaf. Nuja, dan hebben we maar een stuk of 15 meter verder wat samengetroept, en dat was dan blijkbaar geen probleem. Maar ja, alles in Castellón was toe en niemand bood zijn kot aan om daar eentje te gaan drinken, dus ging iedereen dan maar langzaam maar zeker huiswaarts. Is een toffe avond geweest!

Deze keer zijn we wel braaf geweest, we zijn namelijk mooi op tijd op school gearriveerd en hebben de hele les meegevolgd, wiiii. Zo moeilijk is het eignlijk nie om op tijd te komen want de docenten komen minstens 10 minuten te laat :-s

 Het was de les informatica-theorie, en aangezien we allebei de ballen van computers afweten, hadden we er toch geen al te goed oog in dat we er veel van zouden verstaan. Gelukkig praatte de docente zeer duidelijk, en slechts het eerste kwartiertje sukkelden we wat en verstonden we er niet te veel van en moesten we constant vragen wat we nu precies moesten doen, daarna ging het eigenlijk echt wel behoorlijk vlot en verstonden we bijna alles. Het ging over werken met Outlook Express, hoe je de functie printscreen gebruikt enzo, maar allemaal op behoorlijk laag niveau eigenlijk. Zo van: klik daarop, dan daarop… Van informatica hebben we theorie, mét examen, en praktijk, waarvoor we enkele opdrachten moeten doen (waaronder een website maken, help!) en een presentatie geven over een onderwerp uit de les (eveneens help!) maar dan gelukkig wel geen examen meer hebben. Na deze geslaagde twee uurtjes les hebben we onszelf deze keer wel met een paar uurtjes strand kunnen belonen.

Het voelde best wel goed om het zand tussen de tenen en de wind in de haren te kunnen voelen, we hadden er behoefte aan!

Maar hoewel het een vree warme dag was, was het toch maar frisjes aan het strand doordat er een sterke wind stond. Nuja, we hebben er toch een kleine twee uurtjes gelegen, Ruth, Nicola (Engels meisje) en ik, en het deed deugd! Maar ja, rond 18u was het nu eenmaal te fris en besloten we dus maar de bus terug naar Castellón te nemen. Even kijken op de bushalte…wat? De volgende bus naar Castellón is pas om 19u20? Great…is toch weer o zo typisch dat dat juist met ons gebeurt hé…

Dus stelde Ruth voor om te liften. Zij had dat al vaker gedaan, maar Nicola en ik nog nooit. Ik wou het best wel eens proberen, maar Nicola verklaarde ons gek en bleef zo ver mogelijk aan de kant staan. Jammer, want het zou waarschijnlijk rapper gegaan zijn met haar erbij, met zo’n kort rokske! Nuja, na een vijftal minuten hadden we beet. Natuurlijk een Spanjaard die alleen in zijn auto zat en wel zin had in vrouwelijk gezelschap. Het was duidelijk dat hij wel meer wou dan ons alleen maar een lift geven, maar hij is braaf geweest en zette ons mooi vlakbij ons kot af.

Voor de rest niets spectaculairs gebeurd, zijn ’s avonds braafjes thuisgebleven.

Nogmaals naar La Salera geweest vandaag, omdat we in de Auchan (=Alcampo hier dus) moesten zijn. Daar heb ik namelijk een pakketje hoeslaken+kussensloop+laken gekocht voor 12€99, en een hoofdkussen voor 9€99, valt allebei goe mee dus, en zijn nu eenmaal dingen die een mens nodig heeft hé. Verder nog wat aankopen voor in ons calorieschuif, en eten voor de zondag, want alle supermarkten zijn de zondag toe.

Dan met de bus terug naar ons kot, nuja, naar de dichtste bushalte, die toch ook nog op 10 min. wandelen ligt, en wij dus met in elk hand een stuk of 5 plastiekzakken DOOR DE REGEN (jawel het was weeral aan het regenen, en behoorlijk hard zelfs) naar ons kot getjoold. Het leuke vooruitzicht van de beach party ’s avonds hielp niet veel, want via e-mail vernamen we dat de beach party geannuleerd werd door het strontweer.

Dan ons er maar bij neerleggen dat het een avondje thuis zou worden hé…Eens rondkijken of er nergens een dvd’tje zou liggen waar we ons mee bezig kunnen houden, en jawel hoor, ‘El diario de Bridget Jones’ ligt hier zomaar voor het rapen! Dus met een zak chips de zetel in en lekker naar een vrouwenfilmpje kijken. Alleen jammer dat er geen ondertitels waren en dat alle Spaanse films gedubd zijn en jammer genoeg spreken ze er nog tamelijk snel ook…Dus gelukkig maar dat we hem allebei al eens gezien hadden, anders zouden we er nog minder van verstaan hebben.

Intussen berichtje gekregen van Astrid om te zeggen dat de Erasmussers afgesproken hadden op de plaza mayor. Ruth en ik dus naar de Plaza Mayor, en die was…leeg! Geen Erasmussers te bespeuren. Probleem: Ruth had nog 3 cent op haar gsm, ik nog 15 cent. Dus konden alletwee niemand bellen of smsn, dus dan maar een paar keer laten rinkelen bij Astrid tot ze terug zou bellen. Intussen wat rondgewandeld, en warempel ‘Café de Flandes’ tegengekomen, en als je weet dat Flandes = Vlaanderen, begrijp je wel dat we behoorlijk verrast waren!

Daar moesten we toch eens naar binnen gaan! Bij het drinken van onze Martini’s vroegen we de barman waarom het café naar ons Vlaanderlandje vernoemd was, en het antwoord luidde: “voor ons bier” en inderdaad: in een glazen kast stonden flesjes Maes, Lindemans, Leffe…

Wel jammer dat het café een uitstekende reputatie had voor zijn gin tonic, en totaal niet voor zijn bier.

Dan eindelijk telefoontje teruggekregen van Astrid, ze zaten op een terras niet veraf, dus wij daar naartoe. We zaten daar nog maar 2 minuten neer of het begon opnieuw te regenen.

Dus onder moeders paraplu naar de Ettro, een populaire disco waar het stikte van de Erasmussers op dat moment. Wat kennis gemaakt met mensen, was best wel nog leuk. Wel 3€ vo een pintje, en lust nog nie eens bier. Dus wachten tot een vriendelijke Fin vraagt wat je wil hebben om te drinken en dan een Martini vragen :-p , zal zich waarschijnlijk blauw betaald hebben, maar moest het maar niet gevraagd hebben hé..

Rond 4u zijn we daar vertrokken, gelukkig was het maar 20 minuutjes wandelen naar onze piso (= appartement). Hoe het dan komt dat we er pas rond 5u aangekomen zijn? Wel, het zou schelen moesten we niet eerst een kwartier de misse kant opgelopen waren en dus ook nog een kwartier terug in de juiste richting moesten wandelen en dan pas terug bij ons vertrekpunt waren :-s Da gaat ons toch ook geen twee keer overkomen ze (hoop ik)

Amper 3 minuutjes en ik was in dromenland…

8u30: langzaam wakker worden met het getrommel van de regen op het dakterras…hmmm…EH? Regen? Dit is toch Spanje? Als ze zo beginnen, dan blijf ik in bed liggen hoor, heb toch geen klop te doen vandaag.

Is dus nogal een nietsdoendersdagje geweest, mag ook wel eens hé. Nog eens geprobeerd of er internetverbinding was, en jawel hoor, heb enkele uurtjes kunnen mailen en msn’en, had er wel behoefte aan.

Later op de dag samen met Ruth het centrum ingetrokken om eens de winkelstraat te verkennen. Zijn hier veel winkeltjes van “alles aan 2€75 en meer”, “alles aan 60ct en meer”,… Maar gelukkig ook normale winkels zoals Mango, Zara, women’s secret, bershka, en ook in het shopping centrum gisteren waren er minstens 15 winkels die wij ook in België hebben, zelfs ne C&A, jawel.

Tijdens het shoppen telefoon gekregen van Javi (spreek uit als Gabi), een van de huidige bewoners van onze piso: onze kamer was vrijgekomen, we mochten de sleutels komen halen. En dus deden we dat ook. Daarna onze bagage gaan halen in onze logeerplaats, en onderweg creperen omdat we bezweken onder het gewicht. Gelukkig lag het maar op 3 minuten wandelen, maar dan nog leken het lange minuten, met een trekrugzak op de rug, een gewone rugzak op de buik en in ieder hand wat plastiekzakken. Het meisje dat in de kamer zit die binnenkort vrijkomt, en dus Ruths of mijn toekomstige kamer zal zijn, wist gelukkig te vertellen dat ze maandag of dinsdag de sleutels van haar nieuwe piso ging krijgen en dus maandag of dinsdag de kamer zou vrijkomen. Dat viel beter mee dan verwacht! Dachten dat we nog volledige week een kamer moesten delen.

Dan moesten Ruth en ik nog overleggen wie welke kamer zou krijgen, het probleem was dat we die ene kamer die nu al vrij was allebei wilden: het was de mooiste kamer, nu al vrij (dus kunt eindelijk al uitpakken) en met veel meer opbergruimte dan de andere kamer. Dus stelde ik een deal voor: ik neem de ietwat minder mooie kamer, maar dan neem ik dit opbergrek er mee naartoe (een rek dat in de mooie kamer stond dus, en goed verplaatsbaar is). En ze ging akkoord, dus moet ik wel nog even wachten tot ik kan uitpakken, maar k kan toch al mijn toiletgerief in de badkamer zetten hé, en al een beetje kleren gewoon op het bureau van onze gedeelde kamer leggen, zodat ze eindelijk uit die rugzak zijn, want daar worden ze echt wel muf van…

Nog paar daagjes dat we krap zitten, maar dan hebben we allebei ons eigen stekje.

Aangezien we superdicht bij een Mercadona zitten, hebben we eerst nog voorraadje ingeslagen, en aan ons avondeten begonnen. De mensen van de piso hadden ons verteld dat ze zelf geen internet hadden, maar constant op het draadloos netwerk van de buren konden surfen, dus dat het een piso met internet was. Ik verlangde al om te skypen en mijn webcam uit te testen, dus ging ik nog tijdens mijn avondeten aan de slag met m’n pc. En nee hoor, op geen enkele manier raakte ik op Internet. Dus een telefoontje naar Javi, die gezegd had dat we altijd mochten bellen als er iets was. Hij legde me uit welk netwerk ik moest selecteren en waar ik mijn laptop precies moest zetten en toen lukte het wel. Alleen jammer dat ik wel met mijn hele familie heb kunnen praten, maar het internet juist uitviel toen ik een gesprekje met Brecht wou aanknopen L

Een kwartier later was het internet er dan wel terug, maar natuurlijk niemand meer online. En nu is het zaterdag, 12u en ik zit al twee uur op mijn computer, en nog steeds geen internet. Ik ben heel dit epistel in Word aant typen en zodra er nog eens verbinding is, zet ik het op mijn blog. Laat ons hopen dat da toch nog voor vandaag zal zijn!

De Spaanse jongens die hier op kot zitten hadden gezegd dat ze wel bereid waren om op ons appartement zelf een internetverbinding te leggen, dus ga’k vragen om dat te doen ze, dit is niet betrouwbaar, niet vaak bereikbaar en moest ik iets belangrijks voor school aant doen zijn, zou ik ook het risico lopen da’t opeens weg is. Bovendien hebben we nu ook geen verbinding in onze kamers, als er al eens verbinding is, is het in het salon, dus is nie zo privé hé.

Voorlopig zitten Ruth en ik hier alleen, zondag komt er al minstens 1 iemand terug, zullen er dan wel eens over onderhandelen…

Hèhè, denk dak intussen al genoeg getypt heb hé.

Hopelijk tot gauw iedereen!!

Muchos besos!!

Mijn eerste nacht in Spanje overleefd, maar niet snel in slaap geraakt, en ’s ochtends om 7u30 al wakker geworden, terwijl iedereen daar tot minstens 11u slaapt :-s

Dus heb ik me maar bezig gehouden met vanalles wat: opruimen, in erasmusdagboek schrijven, koude douche genomen want het water werd niet warm, geprobeerd of ik er internetverbinding had (antwoord: nee), roddelboekske gelezen…

We hadden afgesproken dat we om 11u bij Astrid zouden zijn, want om 12u was er in school een infosessie voor de Erasmussers. Aangezien Ruth pas om kwart voor 11 uit haar bed rolde en het zeker 10 minuten stappen is naar Astrid en ik echt niet meer wist hoe ik me nog kon bezighouden, ben ik maar alleen naar Astrid vertrokken, en kocht onderweg in de Mercadona wat ontbijt. Samen pakten we de bus richting Universidad Jaume I ofte de uji, mijn (gigantische) school. In de bus maakten we kennis met de Spaanse manier van autorijden: agressief! Toen een moto onze bus kort voorbijstak, toeterde onze chauffeur een stuk of 10 keer en stak een scheldkanonnade af waar zelfs ik me wat ongemakkelijk bij voelde.

Aangekomen op school veroverden we eerst de computers, om eindelijk eens contact te hebben met het thuisfront, maar de pc’s waren er gigantisch traag, en toen ik klaar was met mijn mail te schrijven, moesten we naar de infosessie. Dus dan maar vlug op verzenden klikken. O nee, het verzenden duurt blijkbaar gigantisch lang, en mijn compagnons werden ongeduldig… afsluiten dus maar, en andere keer opnieuw proberen, was wel teleurgesteld maar ja.

Op de infosessie kwamen we prachtig te laat toe, maar veel hadden we nog niet gemist. Het was er best wel interessant, hoewel we eigenlijk niet veel nieuws te weten zijn gekomen.

Na de infosessie ging ik naar de OCIE, de internationale dienst van de school, want iedere Erasmusser die arriveert, moet eventjes zijn kop gaan tonen en zeggen “Hallo, ik ben hier”, zodat ze je kunnen registreren en wat papierwerk meegeven.

Er was zaterdag ook een trip naar Montanejos gepland voor de Erasmussers, maar er kunnen er maar 50 mee en we waren jammer genoeg te laat. Gelukkig wou die lieve Pablo van de OCIE ons helpen en hij ging proberen een grotere bus te regelen, om 16u moesten we dus teruggaan naar Pablo om te horen of we nog meekonden of nie.

Dus eerst een hapje gaan eten in cafetaria van school. Het eten is er nie slecht, maar kan ook wel beter. Ik had een gazpacho, paella, halfliterke water en een yoghurtje voor 3€85, dus valt best wel mee hé. Was trouwens rond 14u30 dat we aten, zitten dus al mooi opt Spaanse ritme hé.

Daarna gingen we naar Gloria, onze studietrajectbegeleidster, die ons uit de nood moest helpen met ons uurrooster: we hadden dan wel alle vakken gevonden die we moeten volgen, maar help! Er zijn er behoorlijk wat die mekaar overlappen en dus tegelijk vallen! Dus op naar SuperGloria, die zal ons wel kunnen helpen. Maar voor we haar wijze raad kunnen inroepen moeten we eerst nog een hindernis overwinnen: het doolhof van gangen en lokalen. Yes, eindelijk het juiste lokaal gevonden, de hulp is niet meer veraf! Klop klop klop….stilte. Klop klop klop…stilte.

Tot zover ons enthousiasme, Gloria is afwezig en nergens zijn de uren te vinden waarop ze wél beschikbaar is voor haar onderdanen. Probleem: we weten niet hoe ons lessenrooster er nu zal uitzien, de lessen beginnen maandag en de unief is op vrijdag 21/09 toe, dus we kunnen Gloria ten vroegste maandag zien… Zal wel in orde komen zeker?

Nog ’n half uur voor we bij Pablo moeten zijn. Nog eens een ander pc-lokaal veroveren dan maar? Gelukkig werkten die pc’s wel behoorlijk en kon ik een lange mail naar het thuisfront sturen. Daarna op bezoek bij Pablo, die ons wist te vertellen dat er geen grotere bussen meer beschikbaar waren en we dus niet meer mee konden, helaas pindakaas.

Hoe gaan vrouwen om met zo’n grote teleurstelling? Aha! Shoppen!!

Met de bus gingen we naar La Salera, een shoppingcenter waar zelfs Wijnegem Shopping Center een minderwaardigheidscomplex van zou krijgen (meisjes, nog een extra reden om me te komen bezoeken hé). We gingen ernaartoe omdat sommigen van ons lakens, kussens, handdoeken enzomeer nodig hadden. Ik beperkte mijn zoektocht tot het veroveren van een nieuwe sjakos, want ik wist niet dat je als handbagage op het vliegtuig een handtas + rugzak mee mag hebben, dus had ik mijn handtas thuisgelaten en liep al twee dagen in de warmte met een rugzak. Reden goed genoeg? Maar wees gerust, La Salera: I’ll be back!

’s Avonds weer eens braaf geweest: mooi thuisgebleven (= in piso van Tsjechische en Engelse) en onderweg in de Mercadona twee lasagnes gekocht, we herinnerden ons dat er in ons logement een microgolfoven stond, dus dat zou smaken!

Eenmaal thuisgekomen vlug de lasagnes in de microgolf gestoken, het was inmiddels al 21u45… Alleen jammer dat de aanwezigheid van ne microgolf niet voldoende is, hij moet blijkbaar ook marcheren, wat dus niet het geval was L

Dus ik met mijn lasagnes de straat op naar de gebuurs. In mijn gebrekkig Spaans zeg ik tegen de parlofoon niet veel meer dan: hallo, kunt u mij een plezier doen, mag ik uw microgolf gebruiken? De parlofoon antwoordde met een oud stemmetje: “No, no, no!”

Daar stond ik dan op straat, met twee lasagnes. Gelukkig kwam het oude vrouwtje toen eens uit haar balkon piepen om te kijken wie er aan haar huisje stond, en toen ze mijn oogverblindende charmes opmerkte, liet ze me direct binnen. Nuja, tis te zeggen: ze wou me niet binnenlaten omdat ze dacht dak een of andere allochtone armoezaaier was, en toen ze zag dat dit niet het geval was, liet ze me binnen en mocht ik haar oven gebruiken. De lasagnes moesten er een kwartier in, dus shit, een kwartier lang gebrekkig Spaans spreken, je zou het voor minder Spaans benauwd krijgen, niet? Het vrouwtje bleek gelukkig uitermate sympathiek en een kwartiertje later stapte ik er buiten met twee warme lasagnes, een stuk of 5 verse pruimpjes en een kommetje met een verse salade van tomaatjes, tonijn, olijfjes, kaas en weet ik veel wat nog allemaal.

Eindelijk konden we eten, intussen al 22u10 ofzoiets, dus het smaakte!

Nadien een welverdiende nachtrust, zalig!

Hallo lieve vriendjes en vriendinnetjes!

Bij deze zal ik eens mijn blog inwijden hé.

Woensdag 19 september 2007, om 13u12 steeg ‘mijn’ boeing 737-800 richting Valencia op.

Het afscheid was emotioneel, dus ook in het vliegtuig bleven er nog eventjes traantjes vloeien, maar na een dik half uur was het al beter hoor.

In Valencia stond Astrid me op te wachten, een meisje van mijn klas die ook in Castellón op Erasmus zit en daar al een weekje was. Na een busrit en een treinrit kwamen we toe in Castellón de la Plana, mijn thuis voor de komende 5 maand. Indrukwekkend vond ik het niet, maar ik had er wel zin in om deze stad beter te leren kennen. Aangekomen op Astrids appartement ontmoette ik ook Ruth, eveneens een meisje van mijn school (maar van een andere klas) die hier op Erasmus is. Ruth had al heel wat piso’s (= appartementen) afgetjoold maar de meeste waren nie al te vet :-s  .’s Avonds mocht ze nog eens gaan kijken naar een piso waar nog twee kamers vrij waren, en ik mocht mee!

Eerst ging ik naar de Corte Inglés, waar ik een Spaanse sim-kaart kocht (648720665 is vanaf nu mijn nummer) en daarna trokken Ruth en ik richting Castelldefels, de straat van onze te bezichtigen piso. De piso zag er best wel in orde uit, maar helaas was er een probleem: de kamer zou pas vrijdag, twee dagen later dus, vrijkomen en de andere kamer pas de week erna.

Na kort overleg hebben we dan toch maar toegezegd. We moeten dus een weekje lang een kamer delen, maar we hadden het er wel voor over.

Volgend probleem: waar slapen we dan de komende twee nachten? Gelukkig wist Ruth een Tjechisch Erasmusmeisje wonen vlakbij, waar ook al een Engelse Erasmusster logeerde en waar Ruth de vorige nacht ook geslapen had. Er was nog een bed vrij voor Ruth en mij! Het probleem was wel dat de eigenlijke huurders van die kamers in die week ergens zouden moeten toekomen, maar geen idee welke dag… Dus mochten we er wel slapen, maar moesten we zodra we opstonden de kamer terug onbewoond maken en dus al ons gerief en slaapzak enzo er uithalen. Niet zo handig, maar ik was al lang blij dat ik daar onderdak had! Bovendien was de kamer waar ik in sliep een droom: gigantisch groot, mooi gemeubileerd en wat een gigantisch dakterras!

dat wordt dus vast een zalige nachtrust... Slaapwel!