Vandaag écht niet veel gedaan. Trouwens pas over uurwissel gehoord rond een uur of 12 (nieuw uur), dus ben eigenlijk minder laat opgestaan dan ik zelf dacht, leuk om te weten! Wederom rond uur of 10u30 ontbeten, met de flair erbij, op m’n bedje. Op gemakske douchke gepakt, gevloekt op ons ‘vast’ internet, is nu al derde keer da’t eruit ligt, dus ist weer met aftapinternet dat wegvalt wanneer het daar zin in heeft, zit op dit moment terug op taboeretje vlakbij raam aan straatkant omda’t hier tbest gaat. Wat een mens toch allemaal doet voor internet hé, kan echt verslavend zijn!

Rond een uur of 3 mezelf een lunch getoverd met wat dingen die ik nog liggen had. uurtje later de pc even gelaten voor wat hij was en een wandelingske gemaakt naar ne coté dak nog nooit geweest was, en zaaalige patisserie ontdekt, ze hebben zelfs iets wat op kleine eclairkes trekt, iets wat ik hier nog niet gevonden had! En je kunt er ook binnen zitten voor je koffieklets, en hebben ook fruittaartjes enzo, veel lekkerder dingen dan in de gemiddelde patisserie hier! Was ook mooie buurt, met kleine palmboompjes, en vlakbij de bergen, of zo leek het toch, heb daar tijdje op bankje gezeten, briefje geschreven tot zonnetje weg was, want twas nog eens een zonnige dag vandaag, was welkom! Mijn zelfgemaakte lasagne uit het tijdperk dat Brecht hier was en die zijn kamp opgeslagen had in de diepvries, heb ik ’s ochtends in de frigo gezet om ’s avonds op te eten, zal smaken! Alhoewel het met niet veel honger zal zijn, heb nie veel gedaan vandaag. Is nu 19u38 terwijl ik dit typ, dus kan nog geen volledig overzicht van de dag geven, maar verwacht geen spectaculaire dingen meer, dus kan wel voorspellingske doen. Sebiet ga’k es stoppen met emailen, bloggen en msn’en en eens kuisen! Wil heelt appartement onder handen nemen, is echt nodig. Ook al kun jet nie zien, is zo’n soort vloer waar da totaal nie opvalt, maar ne keer dat er stof-en haarkatten aan je schoen hangen, begint het toch wel nodig te zijn…

Ga me daar dus straks een uurtje mee bezig houden, dan mijn lasagnetje opeten, mss lookbroodjes maken voor erbij, heb nog stukske stokbrood. Dan nog wa schoolwerk en op internet zitten alst nog werkt. Dan tamelijk vroeg in bedje kruipen, heb morgen weer les om 9u en wordt drukke maar leuke dag: mag broer en zusjes gaan ophalen in luchthaven!!! Wiiiiiiii!!! Bezoek, olé olé! Wordt leuke week, maar zal snel voorbij zijn

Ga dus nu afsluiten, zoda’k vnv niet meer extra moet bijwerken, zodak vroeg in bedje kan, zoda’k fris ben morgen, zoda’k hen superenthousiast kan ontvangen! Sorry dat dit niet de meest interessante dag ooit was, kan er ook nie aan doen!

Groetjes!! xxxxxx

Rond een uur of 11u30 opgestaan vandaag…zou dit wel gewoon kunnen worden hoor! Stond niet veel op het programma vandaag, dus geen verwachtingen voor een dag die eigenlijk echt nog wel leuk werd! Rond een uur of drie besloten Ruth en ik te gaan shoppen naar La Salera, het shoppingcenter. We spraken af met Kim en sprongen op bus nummer vier met veeeeel tijd en veel goesting om te shoppen en te slenteren. Winkel in, winkel uit, denk dat we er stuk of 20 gedaan hebben int totaal! Roltrappen, paskotjes, rijen aan kassa’s… we’ve seen it all! De eerste keer dak in da shopping center was (=dag na mijn aankomst hier J) had ik in de h&m een mooie rok gezien van 14€90, maar had toen geen tijd meer gehad om hem te passen. De volgende keer dak der dan was, zag ik ‘m nergens hangen, vond da wel jammer. Vandaag hadden ze hem gelukkig wel weer, én in mijn maat, én met 50% korting! Is wit-met-zwart gestreept, in zo’n stretchstofke, en past goed, heb hem dus gekocht! Sorry venten die dit lezen, weet dat ulder da nie interesseert J maar toch vertel ik ook nog dak in de zara een zwart colpulleke gekocht heb, wou da al lang hebben en was wederom aan een miniprijsje, dus da was schoon in de sjakosj! Voor de rest ook nog shopadvies gegeven aan een twijfelende Kim, was nog leuk! Uiteindelijk hebben we alledrie dingen gekocht waar we blij mee zijn, en waren dus lekker happy! Wat shoppen toch kan doen met een vrouw hé! Rond een uur of 8 gingen we gaan eten bij een Italiaans Buffet op de 3^de verdieping van La Salera. Formule: all you can eat (excl drank) voor 10€ (weekendprijs, in de week ist minder!) twas echt zot, ik eb geboeft jong, nie te doen! Eerst voorgerechtbuffet met allerlei soorten groentjes en ingrediënten om slaatje samen te stellen. Bord met torentje gelegd. Dan hoofdgerechtenbuffet: zeker 10 soorten pasta, 3 soorten pizza, frieten…zoveel als ge opkunt! Bord met serieuze toren gelegd. Dan dessertbuffetje, keuze uit stuk of 5 dingskes, maar shit zeg da was lekkere tiramisu! Ook appeltaart, potje ijs, stuk fruit, chocomousse-achtig taartje… ook vree lekker allemaal! De Don Pepe is dan wel extreem lekker, dit is toch ook een aanrader hoor voor wie veel en lekker wil eten voor weinig geld. Ja, want twas idd ook echt wel lekker! Mss nog net beetje minder lekker dan de Don Pepe, maar ook vree goe. Hier neem ik mijn bezoekers mee naartoe ze! Dus degenen die nog twijfelen of ze me gaan komen bezoeken… J

Gezorgd da we om 22u terug aan buskotje stonden voor de bus, alledrie euforisch omwille van onze aankopen en ons lekker, goedkoop en talrijk eten, dus twas een geslaagde namiddag/avond! Ruth en ik hebben dan nog wat Friends dvd’tjes bekeken en flink thuisgebleven, ondanks aanlokkelijk aanbod van kotfeestje bij Poolse erasmussers, heb er achteraf eigenlijk wel spijt van dak nie geweest ben :-s

Maar foert, twas een geslaagde dag!

The End… J

Vrees dak nieveel zal kunnen schrijven over vandaag, heb namelijk nie te veel gedaan, toch zeker overdag nie. In de namiddag is Astrid langsgekomen zodat we eens samen de site van school konden uitpluizen op zoek naar nog een geschikt vak dat we kunnen volgen. Veel hebben we niet gevonden, dus hebben we maar eens een mail gestuurd naar onze coördinator hier in Spanje met de vraag of de mogelijk hier bestaat een extra studiepunt te krijgen in ruil voor een extra taak, want als die mogelijkheid niet bestaat zitten we dus nogal in de shit, want een vak van meer studiepunten vinden we niet, zeker niet als het ook nog eens in ons uurrooster moet passen! Brrr, we krijgen der de kriebels van ze! Maar kom, we wachten dus diene mens zijn antwoord af hé, meer kunnen we nie doen. Toen Astrid terug wegging, ben ik meegefietst, ik wou immers eens naar de Corte Inglés: da meisje van op de vlieger had gezegd da ze daar New Yorkers hadden, dus da was mijn voornaamste doel eigenlijk. Plus ’t feit da ze daar int algemeen gewoon meer internationale dingen hebben, niet enkel dingen van Spaanse bodem of van die algemene dingen, wat wel het geval is in de Mercadona, mijn supermarkt op 20 meter van mijn kot. Wou bijvoorbeeld ook muizestrontjes kopen, wa ze in de gewone supermarkt hier ook nie emn, en eens kijken voor ontbijtgranen zoals Kellog’s Extra en All Bran Fruit and Fibre, in de mercadona eveneens onvindbaar. Bij mijn zoektocht in het koekjesrek ging mijn hart spontaan sneller kloppen bij de verschillende soorten American Cookies, maar wederom grote teleurstelling: geen New Yorkers! Spanje haat mij! Hoe kan een land nu deftig functioneren zonder New Yorker koekskes? Apeland…

Heb wel (behoorlijk duur) pakske hagelslag gekocht, enig merk da ze hadden, dus had nie veel keuze, wil pudding maken en opeten met muizestrontjes! Pudding is enige dak hier kan maken, heb kutoven, geen mixer, geen vanillesuiker… een hel voor mij dus! Heb er ook al de soorten ontbijtgranen gevonden dak wou, maar voorlopig nie gekocht. Is dus best wel positieve zoektocht geweest, alleen jammer van de New Yorkers… En kwakies vind je hier waarschijnlijk sowieso nergens! Nuja, liet het niet aan m’n hart komen want er stond nog iets op het programma: Astrid en ik zouden naar de Don Pepe gaan eten! Ikke na mijn bezoekje aan de Corte Inglés dus naar Astrids kot, dat daar vlakbij ligt en wij naar de Don Pepe. Eerst samen een gigantisch voorgerecht gedeeld: salade primavera, met massa’s soorten groenten. Dan had ik een pizza capriocchi ofzoiets, met hesp, tomaat, mozzarella en artisjok. Echt overdreven lekker! Kon ook tijd nie zeggen dak nog eens pizza bij ne echte Italiaan gegeten had, smaakte me dus echt vree! Astrid haar tortellini carbonara was wel zwaar, maar ook vree lekker. Intussen lekker bijgekletst over koetjes, kalfjes en de laatste roddels…We keerden dus tevreden terug! Nadien scheidden onze wegen zich: zij ging uit met haar kotgenoten, ik moest naar het verjaardagsfeestje van Cristina en Sheila, de kotgenotes van Michaela (Tjechisch-Engels meisje waar ik de twee eerste nachten doorgebracht heb, remember?)

Op het verjaardagsfeestje was veel drank en hapjes enzo, en veel ballonnen en al wat je wil, maar nie echt veel ambiance… Iedereen zat daar neer op een stoel of zetel en babbelde wat tegen elkaar, maar nie veel soeps. Er waren twee soorten punch en flashygroene jellypuddingskes met alcohol in, was euhm…interessant. Mijn fles wijn van 1,45€ die ik meegebracht had vloog in de frigo maar kwam er nie meer uit, zullen ze dan achteraf wel nuttigen J

Werd best wel leuk nog eigenlijk: Cristina bleeeeef maar drinken en was ladderzat en zelfs Michaela was behoorlijk beschonken! Ze gingen nog naar de Ettro, maar gezien da kot amper 3 minuten stappen van het onze was en de Ettro heel wat verder is, hebben we onze luiheid laten overheersen en zijn we nie meegeweest, erg hé? Nuja, het was intussen al 2u, dus zou mss niet eens moeite geweest zijn van nog mee te gaan…

Zijn dus rechtstreeks naar huis geweest, flink hé!?

Mijn eerste gedacht deze ochtend toen ik mijn oogjes opende: hopelijk regent het niet meer! En gelukkig, de weergoden waren ons blijkbaar goed gezind: een blauwe hemel wenste me een goedemorgen toe en mijn dag was goed begonnen. Hoe hard met tegenzin ook, ik maakte me klaar voor de les van 9u, Langue Juridique, een van de nuttelooste lessen op deze aardbol vrees ik… Zowel Astrid als Ruth waren hun bed niet uitgeraakt, dus met amper 6 man zaten we daar in een veel te groot lokaal. Bovendien moest ik vertellen welke zaak we gekozen hadden voor de Onmogelijke Opdracht: we moeten aan de documenten betreffende een Franse rechtszaak zien te geraken (moesten we al Franse mensen kennen, zouden die zeker geen zo’n papieren willen opsturen!) en die zaak dan analyseren en presentatie over geven. Dus ikke wat uit mijn nek gekletst da we een imaginair geval gingen maken en analyseren, da was allemaal goe en wel mo blijkbaar moeten we tegen morgen definitief kunnen zeggen wa we gaan doen, dus wordt nachtwerk…Mo we zien wel hé. Dan anderhalf uur in informaticalokaal gezeten om te surfen, had halfuur extra doordat les vroeger gedaan was omda ze naar een of andere studiebeurs gingen die mij nie aanbelangde. Dan weer het hoogtepunt van de dag: Discourse Analysis van De Griezel. Gelukkig was dat uurtje snel voorbij en konden we naar Cultura de Francia, een verplichte maar toffe les, een van de weinige trouwens. Dan voor de eerste keer naar Historia de Europa geweest, aangezien we dus blijkbaar nog een extra vak moeten volgen van Gent. Ons daar twee uur (leek wel 5 uur) steendood zitten vervelen, om dan achteraf te gaan vragen of hij ons een extra studiepunt kon geven indien we een extra taak maakten (zie dinsdag indien deze zin vraagtekens bij u oproept). Antwoord: njet. Dus zijn we lekker radeloos aant worden, is echt kut ze, heel da studiepuntengedoe! We zitten hier al een maand en hebben nog geen vast lessenschema! Om zot van te komen! Tzou natuurlijk helpen moesten ze in Gent eens inzien da regels ook versoepeld kunnen worden indien nodig. Maar ja, die historie wordt nog vervolgd ze, we zien wel…

Om 17u20 ofzo dus pas thuisgeraakt, en dus ook dan pas gegeten, is dus nog later dan de Spanjaarden, nie normaal… Mijn avond gevuld met schoolwerk, msn’en, surfen en leegaarden. Was nie van plan nog iets te doen, tot Ruth me meevroeg naar de tascas, da’s hier int centrum zo’n straatje met allerlei cafeetjes en tapasbars waar zowel het straatje als de cafeetjes propvol zitten. Ruth had afgesproken met onze medeBelgen en ikke dus braaf mee…op mijn teenslippers!! Geen goed idee! Da’s nog sava voor overdag, maar echt nie meer voor ’s avonds, mijn tenen waren zo goed als vervrozen!! Zijn daar iets na 23u toegekomen en stond nog propvol mensen, terwijl het daar normaal gezien vroeger op de avond te doen is. Ruth en ik gingen een of andere bar binnen en vroegen elk een wijntje. Die vent: moek et in plastiekbekers doen of ist voor hier binnen? En wij: ja tis voor buiten. Zegt hij: ja ge moet het maar binnen opdrinken en hij giet die wijn in glazen. Wij: ja foert ze, al de rest staat buiten, dus wij ook naar buiten! We staan amper een halve minuut buiten of die vent komt daar af met twee bekerkes en een norse blik, we konden nie rap genoeg onze wijn overgieten in die bekers! Geeft ons dan van den eerste keer een beker hé pipo, we hadden nog zo gezegd da’t voor buiten was! Vree lang zijn we niet op de tascas gebleven, was frisjes en meeste volk was aant weggaan. Dan maar naar La Antigua, was daar nog nooit geweest en was nie zo ver van kot, dus vond ik dik in orde. Jammergenoeg zat er daar nog geen kat toen wij daar toestekten, dus besloten we toch maar ons baan te verleggen, terug naar de Beat deze keer, was ik wel al es geweest. Daar was er dan veel te veel volk naar mijn goesting, dus besloot dak nie zo lang meer zou blijven, wou morgen naar les van 12u gaan (=om 10u30 opstaan) en zodoende vertrokken zowel Lobke als ik daar rond 1u terwijl de rest lustig verder feestte. Een halfuurtje later begon ik aan mijn tocht naar dromenland…

Kweet niet meer om hoe laat de wekker precies afging, maar wel nog dat het veel te vroeg was. Ik maakte me klaar om me richting de Warande te begeven, waar de kinder-en jongerennamiddag van de chiro voorbereid moest worden. Brecht liet ik liggen in mijn bedje, hij had het nodig. In de Warande had ik niet echt een duidelijke taak, maar hielp hier en daar waar ik kon. 's Middags gaan eten in de lunch garden, eerst in gezelschap van mama, dan eventjes alleen, dan in gezelschap van Michiel. Natuurlijk at ik frietjes, lekker Belgisch, maar ze waren nie goe klaargemaakt, dus teleurstelling alom...(viel wel mee hoor, maar wek graag medelijden op)
Tijdens de kinder- en jongerennamiddag maakte ik me vooral nuttig als fotograaf, de foto's komen nog online ze, kweet alleen nog nie wanneer,  moet nog wa schiften in de 380 foto's die ik getrokken heb.
'k Vond het jammer dak zelf geen kindje meer ben, want het zag er echt supertof uit: schilderen, dansen, knutselen, chirospelletjes in groepen volgens leeftijd, echt de max! Ben zeker dat die kinders zich doodgeamuseerd hebben!

Voor de jongeren was er een megagroot touwenparcours da echt goe in mekaar zat, en waar we ons met enkele leidingsmensen na afloop ook eens op uitgeleefd hebben... Het was echt dik in orde!
De oudernamiddag met koffie en taart en volksspelen lokte pas naar het einde van de namiddag wat volk, maar was zeker ook gezellig!

Jammergenoeg kon ik niet tot het einde blijven, want rond 18u werden Brecht en ik verwacht in het Rattenkasteel, waar we in naam van Doe Het Zelf Gheysen de mooi verzorgde sponsorreceptie mochten bijwonen van Sicrobe, het tweejaarlijks muziekspektakel van de Heulse Concertband. Hierna werden we naar de Vonke gebracht, waar Sicrobe zou doorgaan. Veel bekende gezichten gezien en veel bijgebabbeld! Sicrobe zelf was ook weer prachtig, echt superschoon en veel ambiance, vooral in het karaokedeeltje dan! Ook achteraf nog wat blijven babbelen, o.a. met Nele Debonné, die mijn blog iedere dag leest en niet wist dat ik ook een fotosite had en daarom graag een speciale vermelding zou krijgen. Wel Nele, here it is: http://erasmuskleintje.spaces.live.com, speciaal voor u zie! Is wel al tijdje niet meer upgedatet ze...

Achteraf dan nog met Brecht naar de pittaman geweest, want het dutske had nog nie gegeten en had dus nog honger. Na een pitta met friet (ikke alleen wa frietjes) direct naar huis en het bedje in...zeeeer gezond! Maar ja, we zijn nie naar België gekomen voor vijf dagen om gezond te eten hé.

Hmmm... 't was wel nog ne drukke dag, maar toch precies nie zoveel te vertellen, strange... Nuja, kheb gezegd wat ik wou zeggen, dus laat ik het hierbij. Dadaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!!!

Toen ik vandaag aankwam in school ging ik eerst en vooral naar de AEGEE, een soort studentenraad, die deze avond een erasmusetentje organiseren. Je kon tot vandaag 12u inschrijven, maar gisteravond kreeg ik een mail da’t voor de rappe was, want er waren maar vijf plaatsen meer over. Khad me gisteren nog nie ingeschreven omdat ik veel schoolwerk had en niet wist of ik er wel ging geraken. Heb gisteren dus zoveel mogelijk gedaan en besloten dat diene diner er wel van af kon vanavond. Maar helaas, slecht nieuws: geen plaatsen meer over… ze gingen es bellen naar da restaurant en vragen of het maximumaantal personen nie overschreden mocht worden, dus moest ik om 13u30 es terug komen om het verdict te weten. Eveneens had ik om 11u een rendez-voustje met de kerel van Discourse Analysis én Lexicología Inglesa, best wel romantisch. Ik val nu eenmaal op zwaarlijvige vijftigplussers met grijze borstelige wenkbrauwen, blubberige kaken, jakkie bruine bobbelkes in zijn nek en een nominatie voor de prijs voor de slechtst geklede vent 2007. Helemaal mijn type dus. Nuja, ik moest dus naar zijn oficina komen om de gemiste lessen Lexicologie in te halen en de cursus in te kijken. Ook al zijn er veel taken enzo, ik was wel gerustgesteld door het feit dat de aanwezigheden van de Erasmusstudenten niet al te nauw steekt en dat ik mijn examen voor de kerstvakantie mag doen als me dat beter uitkomt, mooi meegenomen dus, ook al weet ik nog nie eens zeker of ik bij mijn keuze zal blijven dat dit mijn keuzevak wordt.

Direct na onze romantische tête-à-tête had ik les, om 12u namelijk het zeer opwindende vak Discourse Analysis, jochei juicht allen…Gelukkig moesten we er om 13u weer vandoor om naar ons verplicht vak Cultura de Francia te gaan. Het is echt een megatoffe docente van dat vak, maar ze geeft ons echt wel pákken werk! In ruil daarvoor moet je geen examen afleggen indien je naar alle lessen komt, dus sava nog. Rond 13u30 efkes weggeglipt uit de les, zogezegd om naar wc te gaan, maar ben dus nog es gaan informeren bij AEGEE, maar helaas, echt geen plaats meer voor de diner van vanavond, niets aan te doen…

Na Cultura was het gedaan met de lessen voor vandaag. Samen met Astrid terug huiswaarts gefietst en eenmaal thuis besloot ik dat ik eens een wandelingetje langs wat fotowinkels ging maken in centrum Castellón, mijn kodak is namelijk dringend aan vervanging toe wegens herhaaldelijk flippen, en eens wat prijzen vergelijken kan nooit kwaad hé. Bij het verlaten van de building, leegde ik de brievenbus en jawel, weer post voor mij! Wiiiii!!! Een vreugdekreet klonk door het gebouw, en in de illusie dat het brandalarm afgegaan was, stormde een mensenstroom langs me heen naar buiten. Neen? Oké dan, had gekund hé…

Het was een brief voor Isabal Ghaysen, met een (nieuwe?!) stempel van chiro stine heule erop, dat kon alleen maar van bolo zijn dus. In amper 6 dagen tijd (mét een weekend erin) toegekomen, we gaan er megahard op vooruit ze! Dus: goed onthouden: verjaardagskaarten op 23 november in de post doen! :-p

Was een leuk briefje om te lezen op weg naar mijn fotowinkelzoektocht, en het zonnetje straalde nog ook! Heb zelfs nog eens mijn teruggekregen zonnebril op m’n neus kunnen zetten! Heb wat prijzen van kodaks gefotografeerd (rapper en makkelijker dan opschrijven) en rustig overal rondgekuierd, wat winkeltjes binnengegaan die ik nog nie kende. Bijou Brigitte bijvoorbeeld, zeeeeer verleidelijk, zal ik me zeker geen 4 maand meer voor kunnen inhouden! Anderhalf uurtje ofzo later was ik terug op m’n kot en deed ik m’n dagelijkse bezigheden: blog en fotosite updaten, wat schoolwerk, m’n eten maken (aangezien ik niet meekan naar diner), friendsje kijken… Intussen is het 0:25 en zit ik hier nog steeds te schrijven… ga nu echt wel gaan slapen, morgen wordt een drukke dag voor mij.

Waarom? Zult dat dan volgende keer wel lezen!

(Spanning er beetje inhouden hé)

Vandaag voor de eerste keer naar mijn keuzevak geweest: Lexicología Inglesa: Engelse Lexicologie dus. Kheb vorige week pas besloten dat dit mijn keuzevak zou worden, dus kon ik niet eerder gaan. Maar goed, laten we vooral beginnen bij het begin: ’s ochtends dus, in mijn persoonlijke voorbereidingen om naar de les van 12u te gaan. Khad weeral te lang geskypet, en moest nog mijn lunch klaarmaken (rijst, pesto, mozzarella en tomaatjes), dus eenmaal dat gepasseerd was, had ik nog een kwartier om naar school te fietsen, iets waar ik normaal gezien 25 minuten voor nodig heb. Maar de meeste lessen beginnen toch te laat, dus ik in volle haast met mijn lunch in een plastieken potje in een plastiekzak in mijn ene hand en mijn schooltas aan de andere schouder (nog mee?) drie verdiepingen naar beneden gesneld in het appartement om heldhaftig op mijn fiets te springen. Ik kom aan de voordeur en wat zie ik? Het regent… so what, denkt de gemiddelde lezer nu, maar de gemiddelde lezer weet natuurlijk niet dat ik weer mijn witte broek aangetrokken had en geen jas aanhad. Ikke een tweetal minuten aan de voordeur staan twijfelen en toch maar terug naar boven gegaan met de gedachte dak nog maar eens tot de volgende les zou wachten om naar mijn Lexicología Inglesa te gaan. Maar dat was buiten mijn geweten gerekend: het schoot me namelijk te binnen dat ik net zo goed de bus van 12u05 kon nemen en met mijn paraplu naar de bushalte kon wandelen, witte broek of niet, 25 minuten te laat komen of niet. Dus toch nog heldhaftig geweest en een halfuur te laat binnengekomen in de les. Ik stek daar toe en mijn eerste gedacht is: ooooh nee, laat dit alsjeblieft geen waar zijn…! Maar het was wel waar: de docent is dezelfde kerel als van Discourse Analisis, also known as De Vreselijke Vent met vreselijk accent, die lacht om zijn eigen ‘grappen’. Compleet ontmoedigd nam ik plaats, en veel meer dan wegdromen kon ik niet doen, want ik had de blaadjes niet die iedereen de vorige weken gekregen had, en waarop de hele les gebaseerd was. ‘k Vrees dak toch nog maar eens voor een ander keuzevak zal kijken… Die vent steekt me echt zó tegen!

Daarna had ik gelukkig een springuur om terug bij m’n positieven te komen, en mijn lunch te verorberen, ook al was het nogal veel en kreeg ik het niet op. Dan allen naar Littérature Française, waarin we deze keer al met een stuk of 8 studenten zaten, het gaat erop vooruit! Hoewel we drie keer niets van leerstof zagen, ging de tijd best nog wel snel omdat er een Frans debatje op gang getrokken werd, hoogtepunt van de dag olé!

Op het einde van de dag nog maar eens tussen de kraampjes gekuierd en een kraampje ontdekt dat ik nog niet eerder gezien had, waar ze leuke pantoffelkousjes hadden voor maar 4€. Kheb een paar groentjes gekocht met ’n bloemetje, tegen Ruth haar goesting exact dezelfde als zij gekocht heeft, maar foert het waren nu eenmaal de mooiste!

Om terug te keren naar m’n kot samen met Astrid de bus gepakt en in de bus zo slim geweest om een fractie van een seconde lang mijn lunchoverschot op m’n schoot te zetten. Blijkbaar was zowel het plastiekpotje als de plastiekzak lek, en ja hoor, mooie groene pestovlekken op m’n witte broek! Geloof dat ik beter stop met het mijn witte broek te noemen, op dit moment ist eerder een bruingroenwitte broek. Met Astrids zakdoekjes en flesje water wat proberen weg te krijgen maar nee hoor. Gelukkig ’s avonds in m’n kot wél de vlekken serieus kunnen doen vervagen, zijn nog amper zichtbaar nu. Maar ja, een broek vol amper zichtbare vlekken blijft helaas nog steeds een nie zo propere broek :-s maar ja, der zijn ergere dingen in het leven hé…

Als avondeten wat restjes uit m’n kast en frigo samengeschraapt en zodoende een slaatje met gebruneerde patatjes op tafel getoverd, tis ook eens iets hé.

Ah en ik heb aan Javi gevraagd of het erg voor hem zou zijn da broer en zussen paar daagjes komen logeren en da was totaal geen probleem, en voor Rafa zal het zéker geen probleem zijn, dus is wel opluchting.

Ah en moe je nog eens iets weten?! Gisteren allebei de brieven van Stefanie gekregen!! Wiiii!! Op eentje heb’k 6 dagen moeten wachten, op anderen 3,5 weken, klein verschilletje. Maar foert, mijn dag was toen echt wel goe ze!!

Maar tis intussen weeral veel te laat, het klokje zegt 0:02, dus … Slaapwel!!

Lieve mensjes,

Vandaag was een doodnormale dag, en toch valt er weer wat te vertellen! Jammergenoeg was het ook een dag waarop ik om 7u30 moest opstaan, wegens les om 9u. Ik fiets er alles samengeteld 25 minuten over (met fiets los- en vastmaken meegerekend) en heb toch wel een uurtje nodig om mens te worden en te ontbijten, maar zal proberen niet meer ’s ochtends te douchen als ik zo vroeg les heb, en dan kan het mss wel eens 7u45 worden, hoho wat een verbetering! Informatica Theorie, de maandagochtend het eerste uur, das gewoon vragen om een klas vol slapende nietsnutten, geef toe! And so it was…

In het springuur nog maar eens een mailtje gestuurd naar onze erasmuscoördinator in Gent om toestemming te vragen om 1 Spaans vak te volgen als vervangvak voor 2 Belgische vakken, maar het antwoord zal waarschijnlijk toch weer njet zijn, grrrr…! Het zou nochtans perfect mogelijk moeten zijn, maar nee hoor, liever strikt aan de regels houden, zelfs als dat wil zeggen dat we méér les zouden hebben dan moesten we in België gebleven zijn en dat we een vak zouden moeten volgen als equivalent voor Recht, dat totaal niets met recht te maken heeft! De enige vakken die ze hier aanbieden en die met recht te maken hebben, zijn namelijk oftewel in het Valenciaans, waar je dus geen botten van kunt verstaan, ofwel onmogelijk in ons uurrooster in te passen! En we volgen al een Frans vak als equivalent voor Frans Vertaling, namelijk Langue Juridique, dat massa’s met recht te maken heeft en processen enzo, maar nee hoor, het mag maar voor ofwel Frans ofwel Recht een vervangvak zijn, en dus nog een ander vak zoeken voor Recht of Frans. Aiaiai toch…!

In de namiddag hadden we les van de Onverstaanbare Vent, dienen da kik langs geen kanten versta. Maar vandaag viel het echt goe mee, kdenk dat hij het woord ‘articuleren’ eens opgezocht heeft in een woordenboek ofzo. Maar ook al versta ik hem, die kerel vertelt dus echt wel niets nuttigs in zijn lessen hé! Een en al persoonlijke bemerkingen, nauwelijks vijf lijntjes die het noteren waard waren. Da wordt dus den boek vanbuiten blokken!

Om 14u mochten we huiswaarts keren, geen les meer voor vandaag, olé! Maar wat er nog meer olé is: het is officiële verwelkomingsweek van de studenten voor het nieuwe academiejaar! “Uh?” denk je nu waarschijnlijk bij jezelf…

Wel, die zever houdt concreet in dat er op het plein voor de school feestelijke vlaggetjes hangen en massa’s toffe en alternatieve kraampjes staan waar je iets kunt kopen, met juweeltjes, tassen, wierook, en zelfs een aantal kraampjes met heerlijke lekkernijen, onder andere een taartenkraam waar ik bijna spontaan een orgasme van kreeg… die chocoladetaart!! Maar kben flink geweest, geen kruimeltje taart gekocht! Wel serieus overwogen, maar had helaas geen honger en nie echt veel goesting in taart, om de een of andere reden vind ik het zelf moeilijk om dat te geloven maar helaas, het was waar.

Nog een tijdje rondgekuierd tussen de gezellige kraampjes met Ruth, en het ons toch oh zo hard beklaagd dat we niet steenrijk zijn. Eenmaal de donkergrijze wolken te dreigend begonnen te worden, sprong ik vliegensvlug op mijn stalen ros en snelde naar huis. Maar het mocht niet baten, na amper twee minuten voelde ik de druppels mijn kapsel al teisteren. Eventjes geschuild onder een soort afdak, maar 5 minuten later toch maar tussen de druppels beginnen fietsen. Gelukkig was het vree zachtjes aant druppelen, en met tussenpozen. Zodoende ben ik toch nog in toonbare staat thuis gearriveerd. Rond een uur of 15u30 was ik thuis, en wou mezelf dan nog per se een warme maaltijd klaarmaken, en zo kwam het er dus van dat ik pas om 16u mijn middageten at: selfmade lookbroodjes én selfmade spaghetti. Had dus voor de rest van den dag geen eten meer nodig ze, was behoorlijk meer dan genoeg!

Dan ’s avonds nog wat voor school gewerkt en samen met Ruth naar dvd’tje gekeken: three men and a baby, een van de vele dvd’s die we van Nicola mochten lenen. Was best nog wel grappig filmpje, maar geen hoogstaand niveau ofzo hoor. Wat had je verwacht…

Om 8u30 de wekker gezet zodat ik eerst nog uurtje kon werken voor ik naar de les van 11u ging. Het uurtje werken werd een uurtje skypen met de mama, en voor ik het wist was het hoog tijd om richting Universidad Jaume I te vertrekken. Ik pak dezelfde weg als ik gewoon ben, en wanneer ik juist het gebouw van de post gepasseerd ben, hoor ik iemand roepen: Perdona! Perdona señora! Perdona!! Ik denk alleen maar “shit, da is hier iemand die iets op mijn fietsgedrag aan te merken heeft hé… Doen alsof je ’t nie hoort en doorrijden!” En dat deed ik dus ook, maar meneer de flik die me zojuist had tegengehouden was daar niet zo echt mee akkoord en besloot eens indrukwekkend op zijn fluitje te fluiten. Shit, nu kan ik nie anders dan afstappen en luisteren hé, geen kat die gelooft da’k da fluitje nie gehoord zou hebben. Dus ikke flink afstappen en machteloos toekijken hoe Meneer de Flik op me afkomt. Ja natuurlijk wist ik dak fout bezig was, was gewoon een beetje tegen de rijrichting aant rijden, niets crimineels dus. Gelukkig was Meneer de Flik goedgehumeurd, ofwel is het gewoon ne sympathieke vent. Hij zag waarschijnlijk dak nie zo Spaans was want hij sprak vree duidelijk en tamelijk traag, misschien is da gewoon zijn manier van praten, maar tkwam mij in ieder geval wel goed uit! Hij legde schoon uit da je als fietser in dezelfde richting moet rijden als de auto’s. Ikke met onschuldige bambi-oogjes: “Ah, no es permitido?” oftewel int Vlaams “Ah, mag da nie misschien?”. Toen legde hij ook nog uit da je de verkeerslichten nie mag negeren en niet op het voetpad mag rijden. Ik was met stomheid geslagen! Op dat moment was ik alleen maar aan het spookrijden! Natuurlijk rijd ik ook constant op het voetpad (veiliger voor mij, nie voor de voetgangers helaas) en af en toe rij ik ook es door het rood als er in geen kilometer een auto te bespeuren is, maar hoe weet diene pipo dat? Had daardoor het gevoel dat hij mij al langer aan het bespieden was en nu pas ingreep. Heb de rest van de weg toch wel als een engeltje de verkeersregels gerespecteerd ze! Was wel serieus verschoten eigenlijk, heb dan bovendien andere weg moeten pakken, weg waarvan ik nie wist waar ik ging uitkomen, gelukkig herkende ik me opeens weer en kon ik verder mijn vertrouwde weg pakken. Jammer genoeg moest ik wel voor de zoveelste keer terug dwars door een baan die openligt door werken, ben het echt kotsbeu, zal morgen van den eerste keer volledig nieuwe baan zoeken om naar school te fietsen: geen eenrichtingen meer en geen werken meer, moet doenbaar zijn!

Met al die toestanden wederom te laat toegestekt in informatica, maar ze waren gelukkig nog nie begonnen. Zijn aant leren hoe je website moet maken met programa netscape, is doodsimpel en echt leuk! Ben best wel al trots opt voorlopig resultaat! Zodra het helemaal af is laat ik het jullie zien, we moeten trouwens sowieso nog leren hoe je je site online moet zetten, dus voorlopig ist nog secret…

Daarna wast normaal gezien Discourse Analisis, van de Vreselijke Vent, maar die les (normaal gezien van 13u tot 15u) werd vervangen door een lezing over een of ander onderwerp dat verband houdt met dat vak, maar aangezien die lezing begon om 12u en wij informatica hadden van 11u tot 13u, ging dat niet echt voor ons. Dus hadden we van 13u tot 15u vrijaf deze keer. Kheb met Astrid nog eens langs de kraampjes gekuierd, en Astrid heeft een buzze gekocht voor haar schoolboeken in te steken, waar ik behoorlijk jaloers op ben! Is echt een mooitje, en kwaliteit, tziet er ne stevigen uit.

Omdat ik gisteren zo flink geweest was geen chocoladetaart te kopen, besloot ik me vandaag te belonen … met een stuk chocoladetaart! (vrouwelijke logica, denkt mijn keppe nu bij zichzelf). Ik kon er echt niets aan doen, het was Astrids voorstel om samen een stuk te kopen en ik ben nu eenmaal niet assertief genoeg om nee te zeggen tegen de mensen… J

Dan gezellig wat gekeuveld en gekletst op een bankje buiten met ons stukske taart. Maar helaas, aan alle mooie liedjes komt een eind, en dus moesten we naar de les Litérature Française, bekroond met de Officiële Prijs voor Nutteloze Lessen. We krijgen wel veel taken enzo die we moeten doen, maar in de les zelf doen we niks, ofwel nog vijf keer hetzelfde als de vorige weken… Nuja, tis een vriendelijk madammeke, en kheb ze eignlijk wel nog graag. Ten laatste nog de les Geografía de España, een vak waarbij je goed wakker blijft, want die vent vliegt door de leerstof en tis allemaal met notities te doen, dus zorgen daje meeblijft is de boodschap. Na de les bood het Spaanse meisje dat naast me zat me spontaan haar notities aan, is superlief! Denk wel dak 85% van de les begrepen en opgeschreven heb, maar nu heb ik dus ook een naslagwerk voor die andere 15%!

Om 18u30 was de les gedaan en mochten we huiswaarts fietsen, gelukkig regende het niet meer. Ik was namelijk zo slim geweest om mijne witte broek aan te trekken op een regenachtige dag, dus als ik daarmee door de regen zou fietsen, zou’t eerder een doorzichtige broek worden, en ik denk niet dat ik of de Spaanse bevolking daar echt gediend mee zou zijn.

Maar helaas, lomp geboren = voor de rest van je leven lomp. Het is namelijk niet omdat het niet meer regent, dat je niet door een vuile, bruine plas kunt fietsen…

Daar gaat mijn spierwitte broek…’s avonds verzekerst 10 minuten bezig geweest met de vlekken een beetje uit te wassen. En Ruth en ik hadden amper twee dagen geleden met veel moeite al onze witte dingen samengeraapt om een wit wasje te draaien en de wasmasjien dan nog niet volgekregen, dus wie weet hoe lang het nu zal duren eer ik mijn broek in de wasmasjien kan steken? Nuja, al bij al viel de schade nog mee eenmaal ik er wa op gefrot had, en kga ze zelfs morgen opnieuw kunnen aandoen zonder in schande te vallen, als da geen goe nieuws is, jochei!

’s Avonds nog de rest van mijn spaghetti van gisteren opgegeten, en hoewel ik ’s middags niet gegeten had en dus al sinds 10u30 niet meer gegeten had (was wel ¾ stokbrood, mijn ontbijt), had ik eigenlijk echt nie veel honger. Heb moeten steken, maar heeft gesmaakt.

Jammer dat we niet veel contact hebben met onze kotgenoten, we babbelen nu en dan wel eens, maar gaan nooit eens samen weg, of gezellig samen aan tafel of in de zetel zitten doen we ook nooit. Nuja, ze hebben soms echt wel rare trekskes ze, gelijk Javi gisteren: ik sta in de keuken, dien komt binnen en wijst naar ne vuile tas in de gootsteen: heb jij die tas gebruikt? Ik zeg van niet (wat ook zo was) maar da kik ze wel ging afwassen. En hem: da’s MIJN tas, en ik wil nie da ze vuil is als kik ze wil gebruiken. Oké, moest da nu de enige tas zijn zou ik hem nog verstaan, maar we hebben nog andere tassen ook! Ge hebt nu eenmaal nie altijd de tijd om nog af te wassen voor da ge naar school vertrekt. Nee, ik had ze nie gebruikt, nog nooit zelfs, maar het zou wel perfect gekund hebben.

Amper een kwartier later: Ruth en ik staan in de keuken. Rafa komt binnen: “Wie van jullie moet ik vermoorden?” Hij had gezien dat zijn tas gebroken bij het glas lag. Wij hadden die tas daar vrijdag op de grond gevonden, zonder da wij ze gebroken hadden. Rafa had afgewassen en alle afwas lag opgestapeld op het droogrek, waarschijnlijk dat die tas daar vanbovenop stond en ervan gegleden is. Toen we hem dat zeiden, zei hij da die tas veel voor hem betekende en ook de reden waarom, maar dat had ik ni goe verstaan. Ruth meent te hebben verstaan dat hij die tas al sinds zijn 2 jaar had, en hij vertelde dat hij een traan moest wegpinken toen hij zag dat die tas kapot was. Ik dacht ‘oké, zal maar es effe lachen om dat grapje’ en dat deed ik dus ook, maar hij keek doodserieus! Shit zeg, we gaan hier echt wel niets meer durven aanraken! Zouden beter ook onze eigen tas beginnen kopen…

Deze avond zaten Ruth en ik weer elk in onze eigen kamer, net als Javi, Rafa zat voor de tv. Geen gezellige sfeer, idd maar als we constant op alles moeten letten, kun je nie echt een aangename sfeer creëren ze! Nuja, Rafa heeft wel al bewezen dat hij tof en hulpvaardig kan zijn, die tas is het enige rare voorval met hem. Javi heeft blijkbaar wel meerdere rare snukskes, maar ergens bewonder ik het ook wel dat hij gewoon zegt da we van zijn gerief moeten blijven, want ik zou het niet kunnen in zijn plaats, zou me constant ergeren en er niets van zeggen. Dus dan is zijn manier wel beter.

Ondanks het feit dak niets te doen had die avond was het toch weer na twaalven voor het licht uitging, die computer is hier mijn grootste tijdsdoder!

Tot morgen!

Weeral niets te doen vandaag, het leven is toch lastig hé… Mijn wekker niet gezet, maar toch spontaan om 9u40 wakker geworden. Ontbeten met het laatste restje Kwakies dat ik van Brecht gekregen had. Geeft niet hoor, want ik ga vandaag naar den Aldi wiiiii!

Eerst nog wat surfen en msn’en…Maar nee hoor, het vast internet laat het nog maar eens afweten, dan maar terug sukkelen op ons afgetapt draadloos netwerk van de gebuurs dat behoorlijk vaak wegvalt hé. Misschien moet ik stoppen met ons betaald internet ‘vast internet’ te noemen, want zo vast is het eigenlijk niet echt…

Eerst wat in stukjes en beetjes gemsn’t met Brecht, tussen het wegvallen van de verbinding door, en dan mijn vlucht naar huis voor met Kerstmis geboekt. Ja, da’s ook nog ne kwestie ze. Wel, ik kom dus naar huis op 21 december, alleen jammer dat dat 40€ duurder is dan op 19 december en 35€ duurder dan op 24 december, de dagen ertussen zijn er trouwens geen vluchten. Dilemma: als ik op 24 december naar huis kom, land ik op Kerstavond om 17u55 in Charleroi, wat wil zeggen dat ik pas om 20u ongeveer zou thuis zijn als alles goed gaat, en dat ik dan al direct aan de feesttafel mag aanschuiven zonder enige voorbereiding ofzo. Bovendien zou ik dan ook 3 dagen helemaal alleen in Castellón zitten, want Ruth gaat ook de 21^ste naar huis, net zoals vele Erasmussers, en alle Spaanse studenten hebben vanaf die dag kerstvakantie en zullen dus thuis zitten. En ik ken mezelf: de gedachte dat iedereen van mijn familie en vriendjes en vriendinnetjes thuis zit en vakantie heeft en lekker gezellig samen is, en ik er honderden kilometers van verwijderd ben, zou me behoorlijk deprimeren op da moment. Oké, stop met zagen, denkt iedereen nu, vertrek dan gewoon op woensdag 19 december, ook lekker goedkoop toch? Ja inderdaad, maar dan zou ik wel de woe, do en vrij moeten brossen, en bovendien heb ik de donderdag een verplichte les die echt wel behoorlijk verplicht is. Na grondig overleg op skype met mijn moesje werd de conclusie gemaakt dat het 19 of 21 december zou worden, afhankelijk van het antwoord op mijn mailtje naar de docente van het verplichte vak. Haar systeem is namelijk zo: van iedere les dat je niet aanwezig bent, hoef je geen examen af te leggen. Dus als je naar alle lessen gaat, je taken maakt en een presentatie geeft, hoef je geen examen te maken. Ik dus een mailtje gestuurd en de hele situatie uitgelegd over naar huis gaan met Kerstmis en de goedkoopste vlucht willen nemen enzo en gevraagd of het niet mogelijk is dat mijn klasgenoten me inlichten over de inhoud van de les en de taken die gemaakt moeten worden, en dat ik op die manier geen examen van die les zou moeten maken. Nog vandaag zelf een antwoordje gekregen met de boodschap dat haar regels voor iedereen gelden en geen uitzondering kan maken voor mij. Ook zei ze dat ze mij volledig verstond en dat ze zou gaan, moest ze in mijn plaats zijn, en dan gewoon examen afleggen van dat ene lesje, want zo erg is dat toch niet? Wel, ik heb daar toch niet echt veel zin  in, een examen = kans op een buis, geen examen = erdoor zijn. Dus werd het de vlucht van de 21^ste december, die helaas wel 40€ duurder was, maar op de ideale datum viel.

Dan eindelijk…het moment: ik ga naar den Aldi!! De eerste keer sinds ik hier ben, dus heb me echt wel al flink kunnen inhouden hé! Mmm… New yorkers, Kwakies, fake bounty’s, negerinnetetten…eindelijk!!

Na een behoorlijk warm fietstochtje komt de Aldi in zicht, mijn hart gaat sneller kloppen, mijn ademhaling verzwaart, mijn pupillen vernauwen…prooi in zicht! Vastberaden duw ik mijn 50 cent in het karretje en loop de ingang naar binnen. Ik zoek mijn weg in het doolhof, zie dat ik eigenlijk langs de uitgang naar binnen gegaan was en niet verder kon, en ga deze keer langs de ingang naar binnen. Mijn ogen zoeken hun enige doel: calorieën. And guess what? Ze hebben daar helemaal geen New Yorkers en Kwakies!!! Hoe overdreven onfair is dat niet!!?? Diep teleurgesteld en ontmoedigd toch maar de jacht verderzetten naar iets dat nog troost zou kunnen brengen. En ik moet toegeven: ik ben lief geweest voor mijn lijn: maar 1 zak snoep en 1 zak chips! Aha, hoe flink is dat wel niet! Ahja, en ook nog 5 pakken koeken.

Nuja, da’s wel om ne serieuze tijd mee te doen hé. Wat er ook wel raar is: ze hebben daar echte Coca-cola en Fanta, en activia en actimel enzo, is toch anders dan bij ons. Shit zeg, geen kwakies, kun je je dat nu voorstellen? De New Yorkers maakten hun afwezigheid goed door de aanwezigheid van hun broertjes met de veel minder originele naam ‘American Cookies’, waar ik dan maar een pak van meegenomen heb, onder het motto “ tis beter dan niks hé”.

In plaats van Kwakies werd het een doos muesli met chocoladestukjes, die totaal op Kwakies trekt, maar me toch ook kan helpen om me van mijn dagelijkse hoeveelheid chocolade te voorzien. De gewone muesli die ze in Belgische Aldi’s hebben, hebben ze hier trouwens ook niet. Verder nog wat mozzarella, olijfolie, boter, feta, kalkoentjes voor op brood, en allerlei sapjes en chocomelkjes (handig om mee te nemen naar school) ingeslagen. Resultaat van deze uitstap: een matig bevredigd gevoel, een loodzware rugzak en verschillende plannen om een doos Kwakies tot hier te krijgen. Eenmaal thuisgekomen grondige herstructurering mogen doen op mijn vakje van de frigo en in mijn kast, maar waar een wil is, is een weg. Mezelf nog een slaatje à la mama met vinaigrette à la mama klaargemaakt als middageten (omstreeks 15u, jawel) met als dessert een geïmproviseerd fruitslaatje en als extra dessert …een Aldi-American cookie! De spanning was te snijden, haar vingers trilden bij het openen van de verpakking, ze durfde nauwelijks te kijken naar wat haar humeur voor de rest van de dag zou bepalen. Langzaam kwamen de felbegeerde koekjes tevoorschijn. Op haar voorhoofd een frons, uit haar mond enkel een sober ‘hmmm’. Haar ogen zagen welgevormde ronde koekjes, ietwat kleiner dan New Yorkers en met donkerdere stukken chocolade, maar haar neus herkende direct de geur: dit kon niet slecht zijn. Terwijl ze het lustobject naar haar mond bracht, prevelde ze nog snel een hoopvol gebedje. En haar gebed werd in de mate van het mogelijke verhoord. Het verdict? Zeer lekker, maar geen New Yorkers. Deze cookies: 9,5/10, New Yorkers: 10/10. Dus ja, ze komen toch al in de buurt hé. Na mijn geïmproviseerd maaltijdje nog wat op het onstabiel draadloos netwerk gesurft en mijn blog en foto’s bijgewerkt. Via mail kreeg ik een uitnodiging binnen voor kotfeestje bij Toon, eveneens een Belg, die zo ongeveer aan het begin van mijn straat woont, dat was dus mooi meegenomen! Er werd verwacht dat iedereen een fles drank meebracht, dus dan maar nog vlug naar de Dia, een vree dicht supermarktje, wel nog beetje verder dan Mercadona hoor, tis zeker anderhalve minuut stappen naar de Dia, best wel ver dus J… Daar een fles witte wijn gekocht van 1€15 en tevens nog wat melk en groenten voor de komende dagen. ’s Avonds kwam Nicola (Engels meisje) eten, en dus aten we met z’n drietjes gepaneerde diepvriesvis met poederpuree en (wél verse) gestoofde worteltjes, deze laatste waren mijn inbreng in het menu, en iedereen vond ze megalekker, yes! Achteraf mijn American Cookies uitgedeeld voor bij de koffie met koekjes (ook al dronk er niemand koffie), en keken we samen naar een Friends-dvd’tje. Sommige van mijn Friends-dvd’s werkten nie meer omdat ze serieus geklemd gezeten hadden in de bagage en wat gebogen waren, maar na twee dagen onder een stapel boeken is dat probleem verholpen, euforie alom dus! Tijdens ons dvd’tje ging opeens de bel, hoewel we niemand verwachtten. Mysterieus… Het bleek Lobke te zijn, zij was al op het feestje bij Toon hier vlakbij, maar verveelde zich dood aangezien alle venten daar naar de voetbal aan het kijken waren en dus kwam ze ons maar halen. Toen die friends-aflevering afgelopen was, ging ik dan ook met de fles wijn in de hand mee met haar. Ruth bleef thuis, en Nicola zou misschien nog achterkomen. Ook Toons piso is behoorlijk groot en eveneens moderner dan de onze (wat niet zo moeilijk is) en wat ik vooraf niet wist: hij was druk in de weer met zelfgemaakte pizza’s te maken voor iedereen (zelf het deeg was zelfgemaakt!). Had ik dat geweten, zou ik wel niet juist een avondmaal verorberd hebben! Toen ik doorliep naar zijn living, zag ik enkel bekende gezichten: Lobke, Kim, Dani, Andreas, Maricela (ze heet niet Marcella zoals ik eerst dacht), Mauro, Diego, Brian (heb ik niet zo graag) en natuurlijk Toon zelf. En ja hoor, alle gezichten op het voetbal gericht, en geen kat die wat converseerde. Dan maar samen met Toon en Maricela wat aan de pizza’s geholpen, was best wel leuk! De pizza’s waren klaar op het moment dat ook het voetbal klaar was, en we konden aanvallen. Er was in ieder geval meer dan genoeg (ook al omdat er nog mensen waren die al gegeten hadden) en bovendien was het echt wel lekker! Ga ik zeker ook eens proberen! Na afloop deden de Belgische meisjes de afwas, terwijl de rest op youtube filmpjes en videoclips aan het bekijken was. Het plan was om erna nog weg te gaan, maar terwijl iedereen klaarzat om te vertrekken, waren er nog een drietal die aan die pc gekluisterd bleven zitten en bovendien had ik geen zin meer om nog ergens naartoe te gaan wat een kwartier wandelen zou zijn, terwijl ik op dat moment op 50 seconden wandelen van mijn kot was. Dus ging ik om amper 2u al huiswaarts en liet de rest achter voor hun pc-schermpje. In bed nog een uurtje in m’n megamooi maar wel voorspelbaar boek (aangezien ik de film ervan al gezien heb) gelezen om mijn pizza wat te laten zakken alvorens te gaan slapen. En wederom geen problemen gehad om snel in slaap te geraken!

Jaja, tis intussen al terug vrijdag! De tijd gaat snel hé… Vandaag nog maar eens een feestdag om de een of andere reden, die Spanjaarden hebben hier blijkbaar nog veel te vieren…

Dus ja, wederom geen les, mooi meegenomen! Dan maar lekker lang uitslapen hé…ontbeten om 12u30, voldoening gegeven aan mijn pas ontwikkelde internetverslaving op het herstelde vast internet, geskypet, gemsn’t…

’t Is vandaag niet alleen een feestdag voor de Spanjaarden, tis ook Lobke haar verjaardag! Ruth had op msn al tegen Lobke gezegd dat we zeker nog zouden langskomen vandaag, dus rond een uur of 17u30 waren wij op stap naar Lobkes piso. Onderweg trouwens een paar barkes en restaurantjes tegengekomen waar we zeker eens naartoe willen.

Aangekomen bij Lobke en Kim, duwen we op de bel (nogal logisch, ik weet het). Ding dong….stilte. Ding dong… stilte. Sapperdepitjes, zou Jommeke spontaan uitroepen. Lobke had gezegd dat ze het zou laten weten moest ze haar appartement verlaten, maar was die belofte blijkbaar vergeten uit te voeren… Ikke dus bellen naar haar gsm (nam niet op), dan naar Kims gsm en ja hoor, blijkbaar zaten ze in de bowling in La Salera (=shopping center, remember?), dus wij daarnaartoe. Om 20u20 komt onze bus toe aan La Salera, en voor één keertje zijn we toch maar eens zo verstandig geweest om te checken wanneer we een bus terug richting huis hadden. Dat bleek dus om 21u30 te zijn, zeer aangenaam… Wij naar de derde verdieping van La Salera, de verdieping zonder winkels, maar met massa’s (fastfood)restaurants, een cinema en een bowling mét reusachtige speelhal. Wij daar naar binnen, Lobke een gelukkige verjaardag gewenst en toegekeken hoe de rest bowlde, want we waren natuurlijk te laat om nog mee te spelen, best wel jammer voor iemand met mijn natuurlijke aanleg voor bowling (kuchkuch)

Na een uurtje toegekeken te hebben moesten we helaas al terug richting buskotje. Met spijt in het hart, want zowel Ruth als ik hadden ons laten verleiden door de lekkere geuren op de derde verdieping, en we wilden best nog wel blijven om iets te eten. Dan maar besloten om uit de bus te stappen op de Plaza de la Paz, vlakbij de straat met de goeie (Don Pepe) en minder goeie (Danubio) Italiaan, en daar een hapje te gaan eten. De Don Pepe had nog 1 tafeltje vrij, en ik was ten zeerste bereid om daar te gaan eten, maar ik was natuurlijk niet de enige om te beslissen, dus toen alle alternatieven bekeken waren en we teruggingen naar Don Pepe, was die natuurlijk intussen ook al helemaal volzet. Het was dan ook 22u, hét etensuur voor de Spanjaarden. Dan maar naar Danubio gegaan, maar aangezien er twee Danubio’s zijn (twee broers of kozens ofzo waarschijnlijk) vlakbij elkaar met exact dezelfde menukaart en de ene Danubio (die waar Brecht en ik geweest waren en niet zo heel tevreden over waren) volzet was, gingen we naar de andere, die niet alleen ruimer was, maar ook nog eens sfeervoller verlicht en professioneler ingericht. De inrichting beloofde dus alvast veel goeds. Na een serieuze (lange) blik op de kaart, koos ik voor de kip met frietjes en een glas wijn. Ruth deed hetzelfde en een dikke 10 minuten later stond het voor onze neus. De frietjes zagen er in ieder geval al lekker uit, net als het gigantisch stuk kip.

En ja hoor, het smaakte! Zo goed zelfs dat we nog een portie frietjes bijvroegen, die amper een halve minuut later al geserveerd werden. En we smaakten dat het goed was. Met plezier elk ons deel van de rekening (17,50€ au total) betaald en dan onze keuze moeten maken wat the next item in de agenda was. Ofwel gingen we uit met ‘de bende’ van Lobke en Kim enzo, ofwel gingen we bij Michaela thuis (het huis waar ik de eerste twee nachten overnacht heb, remember?) en met Nicola een filmpje kijken. We hadden alletwee meer zin in de tweede optie, ook al omdat Michaela op amper twee minuten wandelen van ons woont. De film bleek gedowload te zijn en Engels gesproken met jawel, Chinese ondertitels! De kwaliteit van het beeld vond ik trouwens ook niet echt om over naar huis te schrijven. Ruth was bij het begin van de film huiswaarts gegaan, maar ik had best wel zin in een crappy filmpje waarvan ik nog steeds de titel niet weet. Helaas heb ik het na een dik uur ook moeten opgeven omdat ik nogal serieus mijn best moest doen om niet in slaap te vallen. Dat was het dan voor vandaag, drie keer niets gedaan eigenlijk, en toch heel de tijd bezig geweest, da’s de kunst hé.

Gisteren is het begonnen, en vandaag doet het nog lustig verder: het Belgische weer in Spanje! Gisteren begonnen ’s avonds met zware regen, donder en bliksem. Deze ochtend gewoon deprimerend grijsgrauwe lucht, voor de rest niets op aan te merken. Dus ikke, voor de eerste keer mét mijn trui aan, op mijn fietsje richting school, mooi op tijd vertrokken om nog iets te gaan afprinten alvorens mijn les van 9u begon. Alles gaat goed, niet te warm niet te koud…tot de wolken opeens uit de hoogte toekeken hoe ik daar fietste en besloten dat het tijd was om me eens wat te pesten en hun regendruppels op me los te laten. De laatste tien minuten van mijn fietstochtje naar school waren dus inderdaad lekker verfrissend. Pas om klokslag 9u kom ik toe in school, maar ik moet echt nu iets afprinten voor de les van deze namiddag, want het duurt enkele uurtjes alvorens je printje uit de printer rolt, dus helaas, dan maar te laat komen hé, de docenten zijn zelf toch ook 98% van de keren te laat. Dus vlug mijn franse artikels + résumé gaan afprinten, en ja hoor, ik was zelfs nog te vroeg in de les, de docente van Langue Juridique liet weer eens op zich wachten, zoveel te beter voor ons…

Daarna nog eens een springuurtje, dan Discourse Analisis van De Vreselijke Man, en dan een verplichte les Culture de la France. In die les keken we naar de film “ça commence aujourd’hui”, een Fransgesproken film met Spaanse ondertitels voor de gelegenheid. Simpel is anders ze! Weet niet goed op welke van de twee dat je je moet concentreren…

Bij het terugfietsen naar huis om 15u15 trof ik gelukkig nog juist een droog momentje, maar het heeft ’s avonds echt wel lelijk gedaan ze! Toen ik thuiskwam van school was de vaste internetverbinding nog steeds nie terug. Rafa had het ook al gemerkt, en had rond 14u al eens gebeld naar de internetmensen om te vragen of ze alstublieft ons internet wilden teruggeven, maar die mensen zeiden gewoon da’t door ’t slechte weer kwam en da we wa geduld moesten hebben. Daar geloofden wij dus nix van, vooral omdat de status ‘verbonden’ was, en de signaalsterkte ‘uitstekend’. Dus Rafa rond 18u nog eens opnieuw gebeld naar die mensjes, en die hebben dat gelukkig dan opgelost, dus het vast internet is terug, olé! Zelf wisten ze nie wa de oorzaak was, maar blijkbaar hebben ze het toch kunnen oplossen, mee moet da nie zijn vo mij. ’s Avonds geïnviteerd geweest om uit te gaan met Lobke en Kim en Andreas enzo, Ruth is gegaan maar ik had nie veel zin om met zo’n weer uit mijn kot te komen, dus werd het een gezellig cocoonavondje voor mij, met de laptop op m’n schoot m’n bedje ingekropen, yummie…

Vandaag enkel les van 17u tot 19u, hoe belachelijk is da nie…Normaal gezien ook van 17u tot 16u maar helaas helaas, Madame Litérature Française moest op een conferentie zijn, dus geen les van haar auhourd’hui! Dus wederom lekker uitslapen, en vooral veel dingen regelen op de computer eigenlijk, zoals mijn inschrijving vervolledigen door de vakken die ik ga volgen te selecteren. Heb me eigenlijk vooral met zo’n soort dingen beziggehouden, en heb nog wat verder mijn kamer in orde gebracht, waar ik gisteren al mee begonnen was. Had ik nog niet echt deftig kunnen doen terwijl Brecht er was.

Aangezien mijn fiets nog aan school stond (sinds donderdag al, shame on me) nam ik om 15u30 de bus naar school. Ja inderdaad, veel te vroeg voor mijn les van 17u, maar ik moest op school nog een kopietje van mijn paspoort nemen voor de huisbazin en ik moest nog langs bij de erasmusdienst. En aangezien ik hier nog nooit kopietjes gepakt heb, dacht ik dat het mss wel beter zou zijn om een ruime tijdsmarge te pakken zodat ik zeker genoeg tijd zou hebben. Best, want heeft toch wel kwartier geduurd voor stom kopietje van paspoort! Tjah, eerst aan de infobalie gevraagd hoe da moest, zij zeiden gewoon van ga maar daar naar die mensen daar. Ikke naar daar, daar een spaanse studente aangeklampt om te vragen hoe da moest, da kind was ervan overtuigd dak een cursus wou kopiëren en gaf me dus extreem veel niet-relevante uitleg, mo t was wel een lief meiske ze! Uiteindelijk zonder probleem gelukt, heeft me de volle 8 cent gekost.

Dan langsgaan bij de Erasmusdienst (de OCIE), om te informeren of ze mijn zonnebril niet gevonden hebben na de uitstap naar Peñíscola van zaterdag. Helaas pindakaas is de OCIE maar open van 10 tot 14u, dus zal morgen nog es langskomen. Nog drie kwartier over en tis een prachtig weertje: stralende zon en 26°… wat zonnebaden op school dan maar hé. Vlug naar de wc’s om mijn bikini aan te doen en hupsakee, een zonnig plaatsje bij de ingang van school veroveren!

Zot!! Alsof ik daar in mijn bikini zou gaan liggen aan school! Nee hoor, er is vlak voor mijn gebouw een grote halfronde agora, da’s gelijk zo’n amfitheaterachtig iets: ne halvecirkelvormige zitplaats in trapjesvorm. Heb me daar (met gewone kleren aan!) efkes geïnstalleerd en een never-ending brief geschreven. Als je je niet echt iets kunt voorstellen bij de agora, moet je maar eens naar de foto’s kijken. Foto’s? Welke foto’s? Denkt de trouwe lezer nu bij zichzelf. Jawel jawel, het is er eindelijk eens van gekomen, ik heb al wat foto’s op een site gezet, ook al zijn het er nog nie zoveel, ze zijn de moeite waard! Onder iedere foto staat bovendien een woordje uitleg, dus allen daarheen! En met daarheen bedoel ik natuurlijk naar http://erasmuskleintje.spaces.live.com !

Ook die site zal ik natuurlijk proberen even punctueel up te daten als deze blog.

Back to business: van 17u tot 19u had ik les Traducción Audiovisual, de les waarbij vorige week mijn pennenzakschaap ons lijden verzachtte, remember? Deze keer wat flinker opgelet en zelfs aandachtig notities genomen, aha! Maar die vent spreekt echt overdreven rap jong, nie te doen. Die lessen duren hier zogezegd twee uren, maar ze komen een kwartier te laat toe en stoppen een kwartier te vroeg met de les, en toch ben ik zeker da ze evenveel gezegd hebben als een Belgische docent gedaan zou hebben in twee uren, ratelen dat die Spanjaarden kunnen zeg! Je kunt je wel inbeelden dat je op zo’n momenten blij bent dat het 18u50 is en hij de boel lamlegt en je terug op je fietsje naar huis kunt gaan. Bovendien had ik een skype- en msn-afspraakje met Brecht om 19u30 dus sprong ik, eenmaal thuisgekomen, direct achter mijn pc en skypete wat af met Brecht. Na een tijdje besloot onze spiksplinternieuwe internetverbinding echter dat het nu maar eens gedaan moest zijn met die internetverslaving van mij en dus viel het internet weg!! Zomaar tijdens een skypesessie met mijn vriendje!! En nee hoor, met gene moyen terug te krijgen, dat betweterige internet! Gedaan met de fun voor vandaag. Dan maar naar oude gewoonte naar ’n friendsdvd’tje kijken met de new yorkerkes in de hand alvorens naar dromenland te vertrekken…

Zoals jullie natuurlijk allemaal weten, is 9 oktober de dag waarop Rey Jaume I herdacht wordt, de herveroveraar van Valencia tijdens de Reconquista. Nogal wiedes dus dat ze hier in heel Valencia en omstreken feest vieren en dat wil dus ook zeggen…geen les, wiii!! Had dringend een dagje nodig om allerlei dingen op orde te stellen, en bovendien best wel leuk dat de vrije dag op een dinsdag valt, want dat is die lesdag met constant les van 11 tot 19u, brrr…

Heb eerst tamelijk lang in mijn bedje gelegen, rustig ontbeten, wat op internet gezeten, blog bijgewerkt, foto’s online gezet… De vorige avond had ik met Lobke afgesproken om vandaag chocolate con churros te eten (de aandachtige lezer weet natuurlijk nog wat dit is, voor de niet aandachtige lezer: ga terug naar 6 oktober en lees), ook al is dit een traditioneel ontbijt, rond een uur of 13 ging ik dus naar de Plaza Santa Clara, waar ik Lobke ontmoette en waar we chocolate con churros bestelden op dezelfde plaats als waar Brecht en ik er zaterdag gegeten hadden. We deden hetzelfde als ik de vorige keer gedaan had: 1 kop chocolate, met 6 churros (drie elk). Dat vond diene serveerder al behoorlijk vreemd: un chocolate? No dos? Solo una taza? Ja jongske, eentje maar voor de twee ja, der zit daar meer of genoeg chocolate in, we krijgen da toch nie op. Oké oké, dan breng ik jullie wel ene chocolate met 6 churros, eigenwijze trutten, dacht de serveerder bij zichzelf. Hij brengt ons die chocolate con churros en wij beginnen te eten. Die mens vond da waarschijnlijk interessant om ons te observeren, want na een tijdje komt hij naar ons en wijst naar de zakjes suiker da we erbij gekregen hadden en wijst ons er vriendelijk doch met aandrang op da we wel die suiker op die churros moeten doen (zaterdag was er trouwens al vanzelf suiker op). Dan maar die vriendelijke meneer zijn goesting gegeven en er suiker opgedaan (wat idd wel beter smaakte eigenlijk). Eenmaal we die caloriebom binnen hadden, hebben we wat van het zalig weertje geprofiteerd om een wandeling in centrum Castellón te maken. Rond 16u besloten we dat het genoeg geweest was, ik zeker want khad in mijn nickname gezet dak rond 16u terug ging zijn, en had zo’n vaag vermoeden da mama wel online zou zijn om met mij te kletsen, lang leve het vast internet! Kreeg dan nog een uitnodiging om ’s avonds bij haar te komen eten, aangezien ze drie stukken vlees samen ingevroren had en ze niet meer van elkaar loskreeg en ze dus alledrie aan het ontdooien was.

Ik dus ’s avonds naar Lobkes en Kims appartement, wat trouwens behoorlijk huge is, en echt wel schoon. Tis zo niet fair! Ik bak megagraag koekskes en taarten enzo en ik heb ne prehistorische oven zonder graden, terwijl zij daar ne spiksplinternieuwe, nog nooit gebruikte keuken hebben met ne supermoderne oven! :’-(

Maar! Kheb het puddingpoeder gelukkig al ontdekt, zal da zo rap mogelijk es moeten maken hier. En ben van plan om ook binnenkort es naar den Aldi te gaan…mmm… New yorkers, kwakies, negerinnetetten, cartoonies, muesli, alles! Zal maar extra veel plastiekzakken meedoen zeker…en extra veel centjes best ook J Nu maar hopen da ze New yorkers en kwakies hebben ze!!

Is dus niet omda’k geen taarten enzo kan bakken dak geen calorieën kan eten hé J Heb trouwens nog pot tiramisu-ijs staan in de vriezer hier, gekregen van Brecht tijdens het winkelen in de Mercadona hier vlakbij, njammie!!

Oké, terug to the point, Lobke en Kim hebben dus een heel schoon appartement, vree goe gelegen ook, enige nadelen: geen internet en geen microgolf. Maar voor internet zijn ze aant kijken. Geen idee waarom ik da allemaal vertel, is eignlijk nie zo interessant.

Oké, den menu dan maar: soort kippeburgerachtige lappen vlees, roomspinazie (iglo is beter) en patatjes. Dessert: minifriscootjes. Best wel gezellig dus. Heb toch niet te lang blijven plakken, wou naar huis om nog wa mijn blog up te daten enzo, ben al verslaafd aan het vast internet!

Avond geëindigd met New Yorkers en friends-dvd’tje…

Jammer genoeg moest het er ooit van komen: de dag dat Brecht terug richting Belgenlandje vertrekt… Op zo’n dag blijf je liever gewoon in je bed liggen en hopen dat het moment van vertrek vanzelf over gaat. Maar nee hoor, zo werkt het niet. Dus inpakken dan maar! Om 11u30 de bus op richting station, ruimschoots op tijd dus om zijn vliegtuig van 15u35 te halen. Gelukkig dus dat we wat marge hadden voor dingen die eventueel zouden kunnen foutlopen. Bijvoorbeeld van die domme dingen zoals niet afstappen aan de halte van het station en daardoor machteloos moeten zien hoe die rotbus een superlange grote baan op rijdt, waarbij de volgende halte pas anderhalve kilometer verder is… Maar ik kon er echt nie aan doen, de halte van het station is blijkbaar vlakbij het station en nie OP het station zelf, dus ik dacht oké, hij zal dan wel stoppen in het station zelf ook nog zeker? Maar nee hoor… Ik al behoorlijk aan het panikeren, twas nog 20 minuten stappen met bagage naart station, de trein was over 25 minuten… Godzijdank was er ook een buskotje aan de andere kant van de straat en nog godzijdanker was er juist een bus in aantocht richting station, dus veel meer dan een vijftal minuten zijn we niet verloren. Maar twas toch eventjes paniek ze!

Ruimschoots op tijd sprongen we in de trein, voor Brecht toch ook al een beetje afscheid: dada Castellón…tot in november! (ja, komt nog eens in november voor mijn verjaardag, lief hé!?) Na een lange treinrit waren we in Valencia, nu gewoon nog naar de halte van de Aerobus, de bus die constant tussen het station en de airport pendelt en die iedere 20 minuten aan het station stopt…volgens het uurrooster. In de praktijk: om de 40 minuten!! Niet zo leuk voor mensen die hun vliegtuig moeten halen en die op tijd moeten inchecken! Gelukkig geen reden tot paniek: waren nog mooi op tijd in luchthaven: had nog 10 minuten de tijd om in te checken. Eenmaal ingecheckt moesten we gewoon nog wat genieten van onze tijd samen en afscheid nemen. In een tijdschriftenwinkel stonden we eventjes te kijken naar wat knuffelbeesten, had er wel graag eentje cadeau gekregen als affectie-object voor in de moeilijke momenten, maar nee hoor…

Dan maar beginnen afscheid nemen hé…een lekker langgerekt afscheid dan nog wel :-s

Ja het was toch wel weer met traantjes erbij hoor van mij, wat had je gedacht… Afscheid nemen is nu eenmaal nooit leuk hé. Behoorlijk wat mensen vertederd naar mij zien kijken, zo van ocharme dat arm naïef schaap, ze moet afscheid nemen van haar liefke, da dutske…

Nuja, zal daar zeker niet van wakkerliggen ze, dat ze maar denken…Heb dan trouwens tijdens ons afscheid, met puppy-oogjes met traantjes erin toch maar eens gevraagd of hij dan es een beertje voor me zou kopen en wiiii, kheb dan daar in die winkel nog een beertje gekregen van m’n schatje… Is een wolfje met een schaapsvachtjasje aan, zal dan nog wel es een foto trekken ervan. Suggesties voor een naam voor deze nieuwe aanwinst zijn welkom…

Ondanks de vreugde vanwege de knuffelbeer brak toch wel het moment aan dat hij door de bagagecheck moest en ik hem definitief moest uitzwaaien…auw. Eenmaal mijn keppe helemaal uit het zicht verdwenen was, zat er niets anders op dan terug te keren naar mijn kotje…alleen. Buiten aan de airport weeral maar eens superlang moeten wachten op de aerobus… Eventjes getwijfeld om toch maar de metro te pakken zoals Astrid me aanbevolen had, maar de combinatie van Valencia’s reputatie voor pickpockets + reputatie van metro’s in het algemeen op hetzelfde vlak + het feit dat ik alleen was + de lengte van mijn rokje zorgde ervoor dat ik nog liever een uur op de aerobus wachtte dan helemaal alleen de metro te pakken terwijl ik dat nog nooit gedaan had. Bij het lange wachten op de aerobus stond ik nog wat na te snikken tegen een paal (want door al die stomme toeristen was er geen plaats meer voor mij op het bankje) met de Nieuwe Beer in mijn armen geklemd (zielig hé, ik weet het). Het moet blijkbaar inderdaad een behoorlijk meelijwekkend zicht geweest zijn, want er kwam een rimpelig 60+’ertje op me af die me in het Italiaans (!) vroeg of ik Inglese sprak. ‘Si’ was natuurlijk mijn antwoord, waarop ze me in vloeiend Engels vroeg “Is everything alright with you, dear? My husband and I were worried about you”. Zooooo lief! Kzou dat mensje wel hebben kunnen doodknuffelen! Ze was zo echt oprecht geïnteresseerd en bezorgd. Ze vroeg zelfs naar mijn knuffel, en of hij al een naam had enzo. En ze zei dat ze echt wel begreep hoe ik me voelde, want haar vorige man was gestorven… Eh? Sorry? Dankuwel voor de empathie en het begrip, maar ik denk dat de vergelijking toch niet echt opgaat hoor. Zeer lief van dat mensje om haar in mijn leefwereld te verplaatsen, maar toen ik dat hoorde over haar man dacht ik toch wel van “ocharme mensje, wat zit ik hier nu eigenlijk te blèten…”

Jammer genoeg werd ons gesprek afgebroken door de komst van de aerobus, en na het vriendelijke koppel uitgezwaaid te hebben, ging ik een veel te lange bus- en treinrit tegemoet, waarna ik ook nog eens de volle 25 minuten stappen naar mijn kot voor mijn rekening nam. Wat wel leuk was: toen ik toekwam in onze piso, was er een meneer om te kijken voor het vast internet, dat was best wel welkom! Het vast internet was donderdag al geïnstalleerd geweest hoor, maar het had precies nog niet veel zin om te werken. Na het bezoek van de Internetmeneer dus wel, wiii!! Eindelijk internet dat niet wegvalt, en dat ook in de slaapkamers bereikbaar is, woehoe!! Mijn programma voor die avond stond vast: lekker down zijn met een Friends-dvd’tje, een pak New Yorkers die Brecht meegebracht had van België en mijn makkelijke kleren (pyjamabroek en afscheidst-shirt van chirovriendjes). Tot het voorstel kwam om ’s avonds met wat Erasmussers een ijsje te gaan eten op de plaats die ik hen aangeraden had: dezelfde plaats als waar Brecht en ik de vorige dag die zalige kreem gegeten hadden. Lekker! dacht ik zo, en bovendien beter voor de mental health, dus wij rond 22u10 op de Plaza Clavé, waar we om 22u afgesproken hadden. Niemand daar, noch Nicola, noch Lobke en Kim… Dan ons maar alvast op het terras gezet en iets besteld en ja hoor, na amper 20 minuten waren ze de eerste daar al, Spaans ritme is hier hét excuus om te laat te komen… Lobke en Kim hadden Andreas, Dani, Mauro en Diego meegebracht. Nog een kwartier later waren ook Nicola, Lilly en Peggy daar. Beleefdheidshalve hadden we ook op hen gewacht om een ijsje te gaan halen, dus nu was het aanvallen geblazen. Deze keer werd het voor mij een bolletje goddelijk yoghurtijs en eentje met chocolate with cookies, eveneens superlekker, maar wel wat weinig cookies :-s

Eenmaal iedereen zijn drank en ijs ophad, stelde zich een belangrijke vraag: A dónde vamos?

Naar waar gaan we nu? De meesten kozen ervoor om naar huis te gaan, maar veel zin had ik nog niet om geconfronteerd te worden met het feit dat ik voor de eerste keer alleen in mijn bed moest slapen (aangezien de eerste nacht in mijn eigen kamer ook de eerste nacht met Brecht was). Dus ging ik mee met Kim, Lobke, Andreas en Dani naar de Beat. Had ik al over gehoord, maar was er nog nooit geweest. Wat er zo leuk is aan dit loungecafé? Één woord: chupitos! Zeer verraderlijk…shotjes, in het Vlaams. Tia Maria met J&B bijvoorbeeld, zeker niet slecht… Maar ben braaf geweest, heb na eentje beleefd afgewezen, wou nie op mijn kop staan. Dan maar martini’tje gevraagd, was maar 4€ daar, best wel weinig in vergelijking met de 6€ die ze in Wallaby’s creek durven te vragen. Het was er best wel gezellig, maar rond 1u15 toch besloten dat het genoeg geweest was, ik moest de dag erop dan wel niet vroeg opstaan, wat extra slaap was toch welkom.

Vandaag een heerlijke relaxdag gehad, zalig! ’s Ochtends rustig wakker worden en genieten van een superuitgebreid en origineel ontbijt op bed, geserveerd door chef-kok Brecht. Douchke gepakt, wa kleine dingskes gedaan terwijl Brecht wa op internet zat… In de namiddag nog wa sightseeing gedaan: de buurt van Parque Ribalta hadden we nog niet gedaan. Dus zijn we daar op ons gemakske naartoe gekuierd, hebben daar wat gewandeld en geleegaard, ook naar de Plaza de Toros van Castellón, vlakbij dat park, zijn we eventjes gaan kijken, maar kon toch nog heel wat leren van de Plaza de Toros in Valencia ze! Maar toch ook mooi hoor. Was echt leuk dagje: gewoon doen waar we zin in hadden op ons eigen tempo, zonder ergens naartoe te moeten tegen een bepaald tijdstip. In het terugkeren gepasseerd aan een vree schone plaza waar een vree kleurrijk kunstwerk stond, met handen en water enzo. Oké daar kunnen jullie zich waarschijnlijk niet veel bij voorstellen. Maar ik ben aan een fotosite aan het werken ze, tkomt in orde…

In ieder geval, ik was al eens in de bus gepasseerd aan da flashy kunstwerk en vond het mooi en wou het zeker eens tonen aan Brecht, maar had er geen flauw idee meer van waar het precies ergens was :-s  Dus euforie alom toen we het toevallig tegenkwamen, olé! Verder onderweg naar mijn piso hield ik Brecht aan zijn belofte: nog eens samen een ijsje eten! We gingen naar een plaats waar ik eens gepasseerd was en die ik me herinnerde als een plaats met heeeeeeel veel smaken ijs, dat er deze keer wél lekker uitzag, niet het soort stoelgangverstorende ijskreem dus. We installeerden er ons op een halfzonnig plaatsje op het terras (zon voor mij, schaduw voor hem), bestelden iets om te drinken en gingen dan binnen onze keuze gaan maken uit een stuk of 15 zalige smaken zoals bosvruchten, yoghurt, chocolade met amandelen, walnotenijs, tiramisu, hazelnootijs, vanille met cookies, chocolade met cookies, en natuurlijk ook de gewone standaardsmaken. Al degene die op bezoek komen krijgen daar nen ijs van mij, als da gene stimulans is! We genoten echt van onze qualitytime met het ijsje en natuurlijk met mekaar ook…

Eenmaal terug op mijn piso hebben we ons nog wat beziggehouden op internet enzo tot het etenstijd was, we gingen immers voor deze laatste avond dat Brecht er was, nog eens teruggaan naar die Italiaan waar we de vorige keer zo overheerlijk gegeten hadden. We komen toe bij onze Don Pepe en wat blijkt? Toe!! Hoe is dat nu mogelijk? Bij de openingsuren stond duidelijk ‘van maandag tot zondag, vanaf 20u’. Het was 20u15, de rolluiken waren naar beneden en er hing niets van uitleg aan het raam… Best wel een grote teleurstelling voor ons, want we keken er echt wel naar uit om er nog eens te gaan eten. Dan maar naar de buurman, de eveneens Italiaanse Danubio. Lobke en Ruth waren daar al geweest en waren eveneens in de wolken over hun Italiaan, dus proberen kan geen kwaad. Er was wel minder veggie aanbod dan bij Don Pepe, maar we hebben uiteindelijk toch onze keuze kunnen maken. Als gedeeld voorgerecht werd het een slaatje met noten en roquefortsaus. Score: 6/10: te straffe roquefortsmaak, te weinig noten, nie zo heel mooi gepresenteerd, maar voor de rest nie slecht. Mijn hoofdgerecht: canneloni: 7/10: niets speciaals aan, sorry… en nogal veel gehakt in de saus, en de porties waren écht nie groot. Brechts hoofdgerecht: Tortellini met 4 kazensaus: 6,5/10: wel lekker maar nogal weinig kaassmaak en wederom kleine portie en op een doodgewoon bord gepresenteerd. Wegens de kleine porties kon er wel nog een dessertje bij: allebei een stuk tiramisu: 5,5/10! Sorry, maar mijne zelfgemaakte tiramisu is lekkerder, en het was gewoon overdreven duidelijk dat het kant en klare tiramisu uit een pakske was!

Eindresultaat: 6/10, de Don Pepe was veeeel beter, op ieder vlak. De Danubio was nie zoooo slecht dak der nooit meer terug zou gaan, maar nu weet ik dak er nie hetzelfde als bij zijne buurman mag verwachten. Achteraf vertelden we tegen Lobke da we er nie zó tevreden over waren, en zij zei dat de pizza er wél echt vree goe was, dus volgende keer…

Jammer voor ons da we op onze laatste avond samen nie terug naar don pepe waren kunnen gaan, maar twas toch zeker ook een aangename avond!

 De Erasmusexcursie naar Peñíscola vandaag! Om 10u verzamelen op de Plaza de Independencia, wat zo’n klein kwartiertje wandelen is. Maar er is iets wat ik zeker eens met Brecht wil doen terwijl we in Spanje zijn: een typisch Spaans ontbijt nuttigen: chocolate con churros! We hadden al een plaats gezien waar ze er hadden, dus eerst en vooral daar naartoe! Chocolate is een zeer dikke chocomelk, eigenlijk eerder chocoladesaus, en churros zijn oliebolachtige gefrituurde deegstengels om in de chocolate te doppen. Zo gezegd, zo gedaan en wij dus naar da Italiaans ontbijt-/koffiehuis en ne chocolate con churros bestellen. Twas best wel lekker, maar zonder de chocolate zou het beetje te droog geweest zijn :-s

Dan in spoedtempo naar de Plaza de Independencia om zeker op tijd te zijn, wat natuurlijk niet nodig geweest was, want als Spanjaarden om 10u afspreken, wil da zeggen da de bus rond 10u30 ofzo zal vertrekken. Na een 45-tal minuten bus kwamen we toe in het best wel zeer warme kuststadje Peñíscola, met z’n imposant kasteel dat over de streek waakt. De gids stond ons al op te wachten om ons probleemloos door het stadscentrum te leiden. De rondleiding door stad en kasteel waren best wel interessant, maar de gids had niet echt een stem die boven alles uitreikte, en ze babbelde ook gewoon door als er een luide camion of mobilette passeerde, dus het was niet altijd even duidelijk…En voor Brecht al zeker niet, aangezien zo’n 80% van de uiteenzetting in het Spaans was. Het kasteel was best wel indrukwekkend, maar de uitleg van de gids over het kasteel ging constant over de paus (die dan nog eigenlijk maar een fake paus was) die erin gewoond had, en nie echt over the castle itself. Bovendien stonden we ook naar haar uitleg te luisteren in de blakende zon, dus de meesten waren er niet rouwig om dat het lunchtime was. Wij hebben met een stuk of 8 mensen ergens een restaurantje in een gezellig straatje aangedaan. Wij = Brecht, ikke, Lobke en Kim (België, Antwerpen), Ruth, Michaela en Nicola (Engeland, Manchester) en Marcella (Mexico). De meesten onder ons hadden een slaatje en patatas bravas. Dat zijn gebakken patatjes met ’n lekker (ietwat pikant) sausje, is eigenlijk een tapa. Ruth en Nicola hadden gamba’s, die ze zelf nog moesten pellen, en waarvoor ze elk 7€ betaalden voor 3 gamba’s…

Daarna was het free time on the beach, maar aangezien het intussen al 15u30 was en we moesten verzamelen aan de bus om 17u, had het niet echt veel zin meer… Vooral als je weet dat we eerst een halfuur op zoek geweest zijn naar een deftig kleedkot om onze bikini’s aan te doen. Eindelijk! Een wc in zicht, we kunnen ons omkleden. Euh? Enkel voor gehandicapten?! Not fair! That’s discrimination! It’s not because I can walk that I don’t have to pie! Dat was Nicola, en gelijk had ze. Nuja, dan toch uiteindelijk iets gevonden, blijkbaar was er een wc op 20 meter afstand van de plaats op het strand waar wij lagen, grrrr…

Dus hoop en al een klein uurtje strand gedaan, eventjes gepootjebaad, en terug den bus in!

Na een uur lange rit (terwijl het amper 60 km is, die bus reed extreeeem traag) waarbij zowat iedereen lag te slapen, was het tijd om terug huiswaarts te gaan. We moesten trouwens ook nog een waske draaien, dus het was de ideale moment: rond 19u, tegen bedtijd zou de was wel droog zijn. Dus vlug onze was erin gestoken, mét de boiler aan en mét waspoeder in het juiste vakje. Er is wel een speciaal systeem om de deur van de wasmachien terug open te krijgen, maar ik had het Javi al eens van ver zien doen, dus moeilijk kon het niet zijn hé.

Ik had me voorgenomen om die avond pannenkoeken te maken voor Brecht en mij, dus vroegen we ons af: waarom eigenlijk niet ook voor al de rest? Dus nodigden we enkele mensen uit om af te komen  to my place rond 21u voor some pancakes! En ja hoor, rond 21u35 waren Lobke en Kim daar al, niet veel later volgden ook Nicola, Michaela, Peggy en Lilly. Brecht, ik en Ruth waren er natuurlijk ook bij, dus werden het pannenkoeken voor 9 personen. Gelukkig was ik er op tijd aan begonnen, want ik heb maar liefst anderhalf uur achter mijn fornuis gestaan, aangezien er maar 1 geschikte pan was. Maar met Brechts attente assistentie erbij ging de tijd natuurlijk sneller hé! Tussen de pannenkoeken door probeerden zowel ik, Brecht als Ruth verschillende malen om de wasmasjien open te krijgen, maar helaas, tevergeefs. Onze was zou nog meer dan een dag nat in de machine moeten blijven zitten, wat een afknapper! Als wanhoopsdaad toch maar een berichtje gestuurd naar Rafa en Javi, de room mates, om te vragen of ze het niet in een berichtje konden uitleggen hoe het moest. Het was intussen wel al 12u, dus kans klein dat er nog iemand terug zou sturen…

Het werd hoe dan ook een gezellige avond, en na de pannenkoeken besloten Peggy en Lilly een dvd’tje te gaan halen bij hen thuis. Intussen, het mag gezegd, heeft Brecht helemaal vrijwillig de volledige afwas gedaan, applaus!! En een dankjewel natuurlijk ook!

Na een drietal kwartier waren de meisjes terug met twee dvd’s, dus jawel hoor, rond 12u30 begonnen we nog naar een film te kijken, het werd ‘A Walk to Remember’. Jeeeezus! Van een sentimentele, voorspelbare film gesproken zeg! Bij iedere zeemzoete “I love you” was het dus alom geroep en gelach bij ons, wonder dat de buren niet zijn komen klagen…Rond kwart voor 3 was de film gedaan en ging iedereen rechtstreeks huiswaarts, tevreden over de gezellige avond, en dat was ik dus ook! Intussen had Rafa al teruggebeld en was ik erin geslaagd de deur te openen en ons wasgoed heldhaftig te bevrijden. Zo kwam het dus dat Ruth en ik om 2u45 ’s nachts nog onze was aan het ophangen waren op de wasdraden op het dak. En het moet gezegd, het was echt nog warm buiten, zalig!

Daarna natuurlijk vlug mijn bedje in, en wederom snel in dromenland.

Hmmm… ’t is vrijdag, dus een hele dag geen les… wat zouden we nu eens kunnen doen? Den toerist uithangen natuurlijk! Dus sprongen Brecht en ik met de lunch in de rugzak op de trein richting Valencia om er de historische stadskern te gaan inpalmen. Om te beginnen was het al prachtig weer in Valencia, stralende zon tot en met. We komen uit het station van Valencia en ons oog valt natuurlijk al direct op de Plaza de Toros, een stierengevechtenarena zoals vele Spaanse steden er een hebben, maar deze was toch wel behoorlijk indrukwekkend! Gigantisch gewoon! In de verschillende openingen in die arena waren er typische gezellige toeristische winkeltjes met bijouterie enzo (waar ik trouwens een sjaal kado kreeg van mijn keppe, wiii). Toen viel ons oog op een bordje met “enter the building +  bullfighting exposition. Dus wij daar naar binnen, eerst naar de tentoonstelling met kleertjes van toreadors, een miniatuur van de arena, allerlei oude documenten en attributen, en jawel, een levensgrote opgezette stier! Nie zo aangenaam voor gevoelige zieltjes zoals ik. Maar het moet toch gezegd: zo’n beest heeft nogal grote kl*ten ze!! Sorry, iedereen zou ernaar gekeken hebben, kon er nie naast kijken!

Daarna mochten we binnen in de gevechtsarena zelf, met een madammeke erbij die daar werkte en die heelsan op onze vingers keek en eigenlijk gewoon wou zeggen “trek rap ulder foto’kes en trap het dan af, zodat ik binnen terug op mijn leeg gat kan gaan zitten”. We waren trouwens de allerenigste bezoekers in heel diene gigantische arena, da zal mss wel de reden geweest zijn da ze bij ons moest blijven. Veel uitleg gaf ze trouwens ook nie, alleen antwoord op onze vragen. Zo kwamen we bijvoorbeeld te weten dat er 17.000 man kan zitten!! Nu houden ze er nog een 3-tal keer per jaar stierengevechten. Neen, kben zeker niet van plan om naar zoiets te gaan kijken! Zou iedere keer dat er bloed te zien is, wegkijken, dus da zou wel nogal behoorlijk vaak zijn.

Bij het weggaan uit de Plaza de Toros besloten we toch nog eens te vragen waar de Tourist Information in Valencia ergens was, zodat we een beetje sightseeing konden doen. Blijkbaar was de toeristische dienst in het station, vlakbij dus. Na hen een bezoekje gebracht te hebben, konden we beginnen aan onze inpalmingstocht. We volgden een uitgestippelde route langs historische gebouwen en gedroegen ons als de stereotype toerist: foto’s pakken, op het plannetje kijken en een zalig zonovergoten terrasje aandoen. Onze meegebrachte lunch (pasta met tomaatjes, mozzarella, spinazieblaadjes en pesto, superlekker!) verorberden we in de schaduw van een boom in een prachtig zonnig park. Op een van de vele momenten van het kaartlezen (door Brecht uiteraard, moest ik kaartlezen zouden we nu nog in Valencia rondlopen) sprak een oud vrouwtje ons aan: “Do you speak English? Where do you want to go? You certainly should visit the cathedral and… and… and…” Da madammeke was dus vree vriendelijk, ze kon trouwens buitengewoon goed Engels voor een Spaanse te zijn, maar dat bleek dus te zijn omdat ze English teacher is/was. Ze zei dat we zeker naar de cathedral moesten gaan, dat je daar in de hoogste toren een vree schoon uitzicht had over het centrum van Valencia. Wij komen daar toe bij de kathedraal en bevinden ons plots tussen allerlei poepsjiek geklede mensen…Blijkbaar was er sebiet een trouw in die kathedraal, dus waren de bruidsmensen zich aan het vergaderen, foto’s aan het trekken van mekaar en aan het genieten van de geïnteresseerde blikken van toevallige passanten zoals wij. Heb het toch ook niet kunnen laten om een foto te trekken van de bruidskindjes hoor, zoooo cute!!

Maar een tourist visit van de kathedraal zat er dus helaas niet in, maar afstel is geen uitstel hé. Rond 18u besloten we dat we de voornaamste dingen gezien hadden. Er zijn ook mooie futuristische gebouwen te zien in Valencia, maar daarvoor moesten we bussen of treinen beginnen nemen, dus dat zal voor een andere keer zijn. Op de trein richting Castellón dan maar! Eenmaal terug in het station van Castellón de la Plana besloten we zelfs de bus richting mijn kot te nemen, die 25 minuten stappen konden er niet meer bij na een dagje toerist! Bovendien hadden we ’s ochtends al van mijn kot naar het station gestapt, dus we hadden zeker al genoeg lichaamsbeweging gehad voor die dag, zeker als je er het vele stappen in Valencia bijrekent! ’s Avonds dan gewoon nog een lekkere tortilla gemaakt, een typisch Spaans gerecht met ei, patat en ajuin, en het smaakte! Dan (relatief) vroeg in bed, want het wordt morgen weer een lange dag, met vroeg opstaan: de excursie naar Peñíscola!

Donderdag 4 oktober 2007
Les van 9 tot 15u vandaag, is ook wel best weer doenbaar dus. Hoewel bewolkt, kon ik zonder probleem in mijn topje naar school fietsen, kreeg zelfs beetje warm eigenlijk… :-p

De lessen (langue juridique, discourse analysis en Culture Française) vielen allemaal behoorlijk goed mee eigenlijk. Die van langue juridique denkt wel dat we wonderen kunnen verrichten, maar voor de rest geen probleem mee.

Om 15u het gebouw uitgestapt en guess what…het regende dat het goot! Zondvloed alom dus, en Spanje is nie voorzien op zo’n weer. De hele mozaïekbinnenkoer van de unief stond onder een 5-tal centimeter water! No way, in zo’n weer spring ik nie op mijne velo ze, zeker niet met mijn ecru linnen rok aan, die in no time doorzichtig geworden zou zijn! Dus werd het de bus, mijn fiets zou ik dan later wel komen ophalen. Dan maar een berichtje gestuurd naar Brecht of hij me met m’n paraplu en trui wou komen ophalen aan de bushalte… Toen we een bus zagen arriveren, spurtten we van de overdekte galerij aan de ingang van de unief naar het buskot, met mijn sandalen door het 5 centimeter diepe moeras op de mozaïektegeltjes, me overeind houdend met de grootste moeite van de wereld. En nee hoor, het was niet de juiste bus… En nee hoor, een overdekt buskot wil niet per se zeggen dat je ook droog staat als de regen zo schuin valt als het maar kan. Gelukkig stond Brecht klaar aan de bushalte met de nodige attributen, en bereikten we heelhuids het thuisfront…

Na deze uitputtende veldslag waren we niet in staat tot veel meer dan relaxed boodschappen doen, koken en eten. Brecht en ik hadden vanavond dus ne romantische tête-à-tête bij mijn zelfgemaakte lasagne. En hij zag dat het goed was…

Deze keer gelukkig een minder zware lesdag: van 15u tot 19u. Lekker uitslapen dus in de mate van het mogelijke, dan lekker drie keer niks doen en dan met mijn fietsje naar school. And guess what? Weeral niet verongelukt!! Ben ik een natuurtalent of wat? Eerst was er 1 uurtje Literatura Francesa, waarbij we massa’s taken opgegeven kregen, dan twee uur Traducción Audiovisual, wat dus ondertitelen wil zeggen. Diene mens sprak vree rap Spaans en we hadden het alledrie (Astrid, Ruth en mezelf) moeilijk om onze aandacht erbij te houden, vooral omdat het een introductie op het lessenpakket was, en dus nie van essentieel belang. Gelukkig kon mijn schaap (=mijn schaapvormige pennenzak) voor wat vreugde in de saaie duisternis zorgen. Een zonnebril op zijn kop zetten of hem proberen te laten rechtzitten zijn dan misschien geen al te serieuze bezigheden, ze zorgen er tenminste voor dat de tijd sneller gaat! We waren toch wel kontent dat het 19u was ze, en we met het fietsje naar huis konden.

Brecht heeft dan een superlekkere pasta met 3 kazensaus klaargemaakt voor ons (Ruth, mezelf en hijzelf). Allemaal goed en wel, mijn keppe heeft hier mss wel al veel gekookt, maar van het uitgaansleven heeft hij nog nie kunnen proeven! Woensdagavond is erasmusavond @ Wallaby’s Creek, dus wij stekken daar toe om 23u30, wetende dat er nog een hoop erasmussers van plan zijn daar hun avond door te brengen. We lopen door de deur en onze mond valt open van verbazing: niemand!! 5 man en een paardenkop amper in heel het café!  Eigenlijk een haaienkop, want dat hangt daar aan de muur als decoratie, stoer hé!

Nuja, wij dus behoorlijk teleurgesteld toch maar iets bestellen: elk een cola’tje van 3€, jippiejee… Gelukkig stroomden de Erasmussers een halfuurtje later binnen en kon Brecht kennismaken met een Erasmusbijeenkomst. Jammergenoeg wast minder ambiance als de vorige keer, ook al omdat we niet later dan 2u wilden weggaan, omdat we de volgende dag om 9u leshadden. Maar toch wast leuk hoor! En intussen ook nog wa bonnetjes geïncasseerd van 2 drankskes voor de prijs van 1, zal ze nog goed kunnen gebruiken daar!

Wederom niet veel tijd nodig gehad om in slaap te geraken, is hier wel voordeel ze: oogskes toe en direct in dromenland!

Vandaag is Brecht eens meegeweest naar mijn schooltje, de boel daar eens gaan verkennen. De dinsdag is een behoorlijk zware lesdag, les van 11 tot 19u zonder middagpauze, en zonder middenpauze in de twee uur durende lesblokken. Inderdaad nogal zwaar dus.

Eerst zijn Brecht en ik samen mijn fietsje gaan ophalen, rond 10u50. Eerst 30€ gaan betalen in de bank, bankafschrift gaan afgeven bij sportdienst, dan naar helemaal ander gebouw, waar een vriendelijke madam mij fiets nummer 9 gaf, die ik tot 16 januari mag gebruiken. Daarna toonde ik Brecht een computerlokaal waar hij gratis en voor niets op een goede internetverbinding kon surfen, wat wel eens nodig was, met ons onbetrouwbaar internet hier op kot... Intussen ging ik naar mijn les informatica-praktijk, waar ik vijf minuten te laat arriveerde. Tegen de tijd dat mijn les gedaan was, was Brecht ook klaar met surfen en mailen, maar ja ik moest naar mijn volgende les, die toevallig een Engelse les is. Dus… Brecht kunnen overtuigen om mijn les bij te wonen! Met amper 8 studenten zaten we daar deze keer, waarvan 7 niet-Spanjaarden. Tja, discourse analysis is nu eenmaal niet zo boeiend, sorry…

De docent was trouwens ook zeer geïnteresseerd in de nieuwe student, hij had succes! Zo’n flinke aandachtige student zeg, hij is het nog niet verleerd blijkbaar.

Na die les een korte lunch achter onze kiezen gestoken in onze toevallige tien minuutjes vrije tijd. Voor Brecht was de tijd op mijn (best wel mooie) unief toen al genoeg geweest, ik had jammer genoeg nog vier uren les te gaan. Eerst Literatura Francesa, in het vierde jaar. Dus het niveau van het Frans zal best wel al hoog liggen, zou je zo denken. En ook de docente sprak vloeiend Frans, dus het was veelbelovend. Maar toen een studente vroeg wat “N’importe quoi” betekende en hoe het geschreven werd, en toen een andere ‘Mademoiselle’ ongeveer uitsprak als mademoewielie, gingen onze ogen toch wel open. De helft van de les sprak de docente trouwens ook Spaans, omdat haar studenten haar toch een beetje zouden verstaan…

Nuja, het is een vak met veel werkjes en taken, maar geen examen, dus hoera!

Ten laatste was er ook nog het vak Geografía de España, van 17u tot 19u. Zeer tegen onze goesting gingen we ook nog deze les tegemoet. Gelukkig was het een best wel interessant vak, en kon de docent behoorlijk vurig vertellen. En bovendien geeft die vriendelijke meneer maar tot 18u30 les, dus de laatste uren gaan nog tamelijk rap voorbij, kan geen kwaad!

’s Avonds met mijn fietsje naar huis gereden, en geen accidenten gedaan, wiii! Zeg nog eens dak geen velo kan rijden!

Op aanraden van Astrid dan naar Don Pepe gaan eten, klein Italiaans restaurantje met veel veggie aanbod, waar we allebei superlekker gegeten hebben! Een voorgerechtje voor met z’n tweetjes en dan elk een lekkere pasta. Gelijk wie er van jullie allemaal eens op bezoek komt, ik neem jullie mee naar daar hoor!

Sorry voor de retard op den blog, morgen probeer ik nog wa extra up te daten!

Kus!!

Maandag 1 oktober
Les om 9u vanochtend… De tweede lesweek, maar eigenlijk pas de eerste serieuze lesweek, want vorige week stond ons lesrooster nog niet op punt en hebben we maar twee of drie lessen kunnen doen, genen vetten dus…

Brecht had wilde plannen om den toerist uit te hangen, dus kon ik met een gerust hart naar de les Informática-Teoría vertrekken met de bus van 8u30. Na deze twee uurtjes tergend saaie les hadden we een springuur. De uitgelezen kans voor mij om eens naar de sportdienst te gaan om te informeren hoe het komt dat de computer doet alsof ik nooit op die wachtlijst gestaan had, terwijl ik de dag ervoor nog op positie 2 op de wachtlijst stond en geen mail ontvangen had. Dus ik kom daar toe en doe mijn verhaal. Da meiske heeft totaal geen verstand van het fietsensysteem, dus moet ik wachten tot de Fietsenmeneer er is. Na vijf minuten te staan blinken komt Fietsenmeneer in da bureauke zitten en kijkt op de computer hoe dat da zit met mijne velo. Zegt hij doodleuk dat al achter mijn fiets gekomen moest zijn, dat de ophaaltijd verstreken is en dat mijne velo aan de volgende op de wachtlijst gegeven geweest is. Maar meneer, er stond op dat je een e-mail zou ontvangen als je uw fiets mocht komen ophalen, en ik heb gene mail gezien! Jamaarja, zei Fietsenmeeer, da is naar uw emailadres van school gestuurd geweest. Maar meneerke, de email van school werkt nog nie vo de Erasmussers, want onze inschrijving is nog nie voltooid. Ja, zegt die meneer, ge hebt pech gehad. Ge moet u maar terug op de wachtlijst zetten hé. Ikke: maar meneer, alstemblief zeg, er staan nu al 65 personen op de wachtlijst en er zijn maar 45(!) fietsen, dus das helegans hopeloos hé, en ik had er wel recht op. Bovendien heeft Astrid hetzelfde tegengekomen als ik, en toen hebben ze haar gewoon terug vanboven op de wachtlijst gezet, dus kun je met mij nie hetzelfde doen? Nee, zegt Meneerke Fietske, want ik heb da kind toen gewoon mijn eigen velo gegeven. Lap, daar ben ek vet mee. Dus keek hij mij aan met een blik van sorry kind, niets aan te doen… Maar azo niet hé, dacht ik bij mezelf, nu moet ik doen wat elke vrouw zou doen! Dus zette ik mijn sip gezichtje op, forceerde een huilerig gezichtje en jankte “pero no he recibido un correooohooo…” ofte “maar ik heb geen e-maihaihail gekregen”

En jawel, het werkte! Ofwel kreeg de Fietsenvent medelijden, ofwel wou hij die blèter uit zijn bureau hebben, maar het feit is: MORGEN MAG IK MIJN FIETSJE KOMEN OPHALEN!!!

Wiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii !!!!!!! Ikke blij!!

Dan naar de volgende les, die al even saai was als de vorige. Maandag = niet zo’n leuke lesdag, nogal saaie lessen. But that’s life hé…

’s Avonds hebben Brecht en ik boodschapjes gedaan en couscous met groententomatensaus gemaakt en twas lekker. Voor de rest was het weer eens een relax-avondje.

Morgen meer nieuws!

Zondag 30 september
Lekker uitslapen, heerlijk! Moest het tenminste mogelijk geweest zijn… Twee personen in een nog kleiner dan gemiddeld eenpersoonsbed = nie zo comfortabele nachtrust.

In de voormiddag bezochten we wat goedkope bazaarkes, die zijn hier toch in overvloed. Brecht had een zwemshort nodig om in het zeetje te zwemmen, en ik heb hem ook nog proberen sandalen aan te smeren, maar tevergeefs. Dikke leren winterschoenen zijn nu eenmaal warmer hé…

In de namiddag, na lekkere pizza’s gegeten te hebben, nog eens naar het strand geweest, deze keer met Brecht erbij. Rond 15u30 ofzo kwamen we aan aan het strand, waar er nog een stuk of 20 andere Erasmussers lagen te zonnebaden ook. Het was warmer dan de vorige keer, en minder wind, dus de bikini-time duurde enkele uurtjes langer door ook. Deze keer hebben mijn keppe en ik zelfs in de zee gezwommen!! Hoe lang was dat wel al niet geleden!

Eenmaal de meeste andere Erasmussers terug huiswaarts gingen, pakten ook wij onze biezen en maakten een lange strandwandeling bij zonsondergang (de zee ging jammergenoeg wel nie onder in de zee, maar twas toch morantisch)

Dan een lekkere picknick op het strand, met zelf meegebrachte pitabroodjes en beleg, en met daar gekochte frietjes (ook lang geleden!) en een flesje wijn. Was echt tof, en het eten smaakte nog ook! We waren nog wat op het gemakske aan het bekomen van ons eten, toen we opeens in de verte een bus klaar zagen staan in het buskot. De trouwe lezer van deze literair hoogwaardige blog herinnert zich nog wel dat de bussen van het strand richting Castellón niet op regelmatige basis rijden (remember the hitch-hikestory) en zal dus wel begrijpen dat we ofwel deze bus moesten nemen, ofwel nog minstens een uur zouden moeten wachten op de volgende. De beslissing was met andere woorden rap genomen, en dus pakten we als de bliksem ons gerief bijeen en spurtten met handdoeken en halflege fles wijn in de ene hand en onze schoenen in de andere hand richting bus. Dat bleek uiteindelijk niet zo nodig geweest te zijn, want die bus stond daar nog een kwartier stil alvorens te vertrekken. Maar kom, we geraakten tenminste thuis hé, en moesten geen uur wachten op onze bus. En lang op de bus zitten was geen probleem, we hadden onze fles wijn nog hé…

's Nachts dan toch maar op twee aparte matrassen geslapen, kwestie van wat bewegingsvrijheid te hebben...