8u30: langzaam wakker worden met het getrommel van de regen op het dakterras…hmmm…EH? Regen? Dit is toch Spanje? Als ze zo beginnen, dan blijf ik in bed liggen hoor, heb toch geen klop te doen vandaag.

Is dus nogal een nietsdoendersdagje geweest, mag ook wel eens hé. Nog eens geprobeerd of er internetverbinding was, en jawel hoor, heb enkele uurtjes kunnen mailen en msn’en, had er wel behoefte aan.

Later op de dag samen met Ruth het centrum ingetrokken om eens de winkelstraat te verkennen. Zijn hier veel winkeltjes van “alles aan 2€75 en meer”, “alles aan 60ct en meer”,… Maar gelukkig ook normale winkels zoals Mango, Zara, women’s secret, bershka, en ook in het shopping centrum gisteren waren er minstens 15 winkels die wij ook in België hebben, zelfs ne C&A, jawel.

Tijdens het shoppen telefoon gekregen van Javi (spreek uit als Gabi), een van de huidige bewoners van onze piso: onze kamer was vrijgekomen, we mochten de sleutels komen halen. En dus deden we dat ook. Daarna onze bagage gaan halen in onze logeerplaats, en onderweg creperen omdat we bezweken onder het gewicht. Gelukkig lag het maar op 3 minuten wandelen, maar dan nog leken het lange minuten, met een trekrugzak op de rug, een gewone rugzak op de buik en in ieder hand wat plastiekzakken. Het meisje dat in de kamer zit die binnenkort vrijkomt, en dus Ruths of mijn toekomstige kamer zal zijn, wist gelukkig te vertellen dat ze maandag of dinsdag de sleutels van haar nieuwe piso ging krijgen en dus maandag of dinsdag de kamer zou vrijkomen. Dat viel beter mee dan verwacht! Dachten dat we nog volledige week een kamer moesten delen.

Dan moesten Ruth en ik nog overleggen wie welke kamer zou krijgen, het probleem was dat we die ene kamer die nu al vrij was allebei wilden: het was de mooiste kamer, nu al vrij (dus kunt eindelijk al uitpakken) en met veel meer opbergruimte dan de andere kamer. Dus stelde ik een deal voor: ik neem de ietwat minder mooie kamer, maar dan neem ik dit opbergrek er mee naartoe (een rek dat in de mooie kamer stond dus, en goed verplaatsbaar is). En ze ging akkoord, dus moet ik wel nog even wachten tot ik kan uitpakken, maar k kan toch al mijn toiletgerief in de badkamer zetten hé, en al een beetje kleren gewoon op het bureau van onze gedeelde kamer leggen, zodat ze eindelijk uit die rugzak zijn, want daar worden ze echt wel muf van…

Nog paar daagjes dat we krap zitten, maar dan hebben we allebei ons eigen stekje.

Aangezien we superdicht bij een Mercadona zitten, hebben we eerst nog voorraadje ingeslagen, en aan ons avondeten begonnen. De mensen van de piso hadden ons verteld dat ze zelf geen internet hadden, maar constant op het draadloos netwerk van de buren konden surfen, dus dat het een piso met internet was. Ik verlangde al om te skypen en mijn webcam uit te testen, dus ging ik nog tijdens mijn avondeten aan de slag met m’n pc. En nee hoor, op geen enkele manier raakte ik op Internet. Dus een telefoontje naar Javi, die gezegd had dat we altijd mochten bellen als er iets was. Hij legde me uit welk netwerk ik moest selecteren en waar ik mijn laptop precies moest zetten en toen lukte het wel. Alleen jammer dat ik wel met mijn hele familie heb kunnen praten, maar het internet juist uitviel toen ik een gesprekje met Brecht wou aanknopen L

Een kwartier later was het internet er dan wel terug, maar natuurlijk niemand meer online. En nu is het zaterdag, 12u en ik zit al twee uur op mijn computer, en nog steeds geen internet. Ik ben heel dit epistel in Word aant typen en zodra er nog eens verbinding is, zet ik het op mijn blog. Laat ons hopen dat da toch nog voor vandaag zal zijn!

De Spaanse jongens die hier op kot zitten hadden gezegd dat ze wel bereid waren om op ons appartement zelf een internetverbinding te leggen, dus ga’k vragen om dat te doen ze, dit is niet betrouwbaar, niet vaak bereikbaar en moest ik iets belangrijks voor school aant doen zijn, zou ik ook het risico lopen da’t opeens weg is. Bovendien hebben we nu ook geen verbinding in onze kamers, als er al eens verbinding is, is het in het salon, dus is nie zo privé hé.

Voorlopig zitten Ruth en ik hier alleen, zondag komt er al minstens 1 iemand terug, zullen er dan wel eens over onderhandelen…

Hèhè, denk dak intussen al genoeg getypt heb hé.

Hopelijk tot gauw iedereen!!

Muchos besos!!

Mijn eerste nacht in Spanje overleefd, maar niet snel in slaap geraakt, en ’s ochtends om 7u30 al wakker geworden, terwijl iedereen daar tot minstens 11u slaapt :-s

Dus heb ik me maar bezig gehouden met vanalles wat: opruimen, in erasmusdagboek schrijven, koude douche genomen want het water werd niet warm, geprobeerd of ik er internetverbinding had (antwoord: nee), roddelboekske gelezen…

We hadden afgesproken dat we om 11u bij Astrid zouden zijn, want om 12u was er in school een infosessie voor de Erasmussers. Aangezien Ruth pas om kwart voor 11 uit haar bed rolde en het zeker 10 minuten stappen is naar Astrid en ik echt niet meer wist hoe ik me nog kon bezighouden, ben ik maar alleen naar Astrid vertrokken, en kocht onderweg in de Mercadona wat ontbijt. Samen pakten we de bus richting Universidad Jaume I ofte de uji, mijn (gigantische) school. In de bus maakten we kennis met de Spaanse manier van autorijden: agressief! Toen een moto onze bus kort voorbijstak, toeterde onze chauffeur een stuk of 10 keer en stak een scheldkanonnade af waar zelfs ik me wat ongemakkelijk bij voelde.

Aangekomen op school veroverden we eerst de computers, om eindelijk eens contact te hebben met het thuisfront, maar de pc’s waren er gigantisch traag, en toen ik klaar was met mijn mail te schrijven, moesten we naar de infosessie. Dus dan maar vlug op verzenden klikken. O nee, het verzenden duurt blijkbaar gigantisch lang, en mijn compagnons werden ongeduldig… afsluiten dus maar, en andere keer opnieuw proberen, was wel teleurgesteld maar ja.

Op de infosessie kwamen we prachtig te laat toe, maar veel hadden we nog niet gemist. Het was er best wel interessant, hoewel we eigenlijk niet veel nieuws te weten zijn gekomen.

Na de infosessie ging ik naar de OCIE, de internationale dienst van de school, want iedere Erasmusser die arriveert, moet eventjes zijn kop gaan tonen en zeggen “Hallo, ik ben hier”, zodat ze je kunnen registreren en wat papierwerk meegeven.

Er was zaterdag ook een trip naar Montanejos gepland voor de Erasmussers, maar er kunnen er maar 50 mee en we waren jammer genoeg te laat. Gelukkig wou die lieve Pablo van de OCIE ons helpen en hij ging proberen een grotere bus te regelen, om 16u moesten we dus teruggaan naar Pablo om te horen of we nog meekonden of nie.

Dus eerst een hapje gaan eten in cafetaria van school. Het eten is er nie slecht, maar kan ook wel beter. Ik had een gazpacho, paella, halfliterke water en een yoghurtje voor 3€85, dus valt best wel mee hé. Was trouwens rond 14u30 dat we aten, zitten dus al mooi opt Spaanse ritme hé.

Daarna gingen we naar Gloria, onze studietrajectbegeleidster, die ons uit de nood moest helpen met ons uurrooster: we hadden dan wel alle vakken gevonden die we moeten volgen, maar help! Er zijn er behoorlijk wat die mekaar overlappen en dus tegelijk vallen! Dus op naar SuperGloria, die zal ons wel kunnen helpen. Maar voor we haar wijze raad kunnen inroepen moeten we eerst nog een hindernis overwinnen: het doolhof van gangen en lokalen. Yes, eindelijk het juiste lokaal gevonden, de hulp is niet meer veraf! Klop klop klop….stilte. Klop klop klop…stilte.

Tot zover ons enthousiasme, Gloria is afwezig en nergens zijn de uren te vinden waarop ze wél beschikbaar is voor haar onderdanen. Probleem: we weten niet hoe ons lessenrooster er nu zal uitzien, de lessen beginnen maandag en de unief is op vrijdag 21/09 toe, dus we kunnen Gloria ten vroegste maandag zien… Zal wel in orde komen zeker?

Nog ’n half uur voor we bij Pablo moeten zijn. Nog eens een ander pc-lokaal veroveren dan maar? Gelukkig werkten die pc’s wel behoorlijk en kon ik een lange mail naar het thuisfront sturen. Daarna op bezoek bij Pablo, die ons wist te vertellen dat er geen grotere bussen meer beschikbaar waren en we dus niet meer mee konden, helaas pindakaas.

Hoe gaan vrouwen om met zo’n grote teleurstelling? Aha! Shoppen!!

Met de bus gingen we naar La Salera, een shoppingcenter waar zelfs Wijnegem Shopping Center een minderwaardigheidscomplex van zou krijgen (meisjes, nog een extra reden om me te komen bezoeken hé). We gingen ernaartoe omdat sommigen van ons lakens, kussens, handdoeken enzomeer nodig hadden. Ik beperkte mijn zoektocht tot het veroveren van een nieuwe sjakos, want ik wist niet dat je als handbagage op het vliegtuig een handtas + rugzak mee mag hebben, dus had ik mijn handtas thuisgelaten en liep al twee dagen in de warmte met een rugzak. Reden goed genoeg? Maar wees gerust, La Salera: I’ll be back!

’s Avonds weer eens braaf geweest: mooi thuisgebleven (= in piso van Tsjechische en Engelse) en onderweg in de Mercadona twee lasagnes gekocht, we herinnerden ons dat er in ons logement een microgolfoven stond, dus dat zou smaken!

Eenmaal thuisgekomen vlug de lasagnes in de microgolf gestoken, het was inmiddels al 21u45… Alleen jammer dat de aanwezigheid van ne microgolf niet voldoende is, hij moet blijkbaar ook marcheren, wat dus niet het geval was L

Dus ik met mijn lasagnes de straat op naar de gebuurs. In mijn gebrekkig Spaans zeg ik tegen de parlofoon niet veel meer dan: hallo, kunt u mij een plezier doen, mag ik uw microgolf gebruiken? De parlofoon antwoordde met een oud stemmetje: “No, no, no!”

Daar stond ik dan op straat, met twee lasagnes. Gelukkig kwam het oude vrouwtje toen eens uit haar balkon piepen om te kijken wie er aan haar huisje stond, en toen ze mijn oogverblindende charmes opmerkte, liet ze me direct binnen. Nuja, tis te zeggen: ze wou me niet binnenlaten omdat ze dacht dak een of andere allochtone armoezaaier was, en toen ze zag dat dit niet het geval was, liet ze me binnen en mocht ik haar oven gebruiken. De lasagnes moesten er een kwartier in, dus shit, een kwartier lang gebrekkig Spaans spreken, je zou het voor minder Spaans benauwd krijgen, niet? Het vrouwtje bleek gelukkig uitermate sympathiek en een kwartiertje later stapte ik er buiten met twee warme lasagnes, een stuk of 5 verse pruimpjes en een kommetje met een verse salade van tomaatjes, tonijn, olijfjes, kaas en weet ik veel wat nog allemaal.

Eindelijk konden we eten, intussen al 22u10 ofzoiets, dus het smaakte!

Nadien een welverdiende nachtrust, zalig!

Hallo lieve vriendjes en vriendinnetjes!

Bij deze zal ik eens mijn blog inwijden hé.

Woensdag 19 september 2007, om 13u12 steeg ‘mijn’ boeing 737-800 richting Valencia op.

Het afscheid was emotioneel, dus ook in het vliegtuig bleven er nog eventjes traantjes vloeien, maar na een dik half uur was het al beter hoor.

In Valencia stond Astrid me op te wachten, een meisje van mijn klas die ook in Castellón op Erasmus zit en daar al een weekje was. Na een busrit en een treinrit kwamen we toe in Castellón de la Plana, mijn thuis voor de komende 5 maand. Indrukwekkend vond ik het niet, maar ik had er wel zin in om deze stad beter te leren kennen. Aangekomen op Astrids appartement ontmoette ik ook Ruth, eveneens een meisje van mijn school (maar van een andere klas) die hier op Erasmus is. Ruth had al heel wat piso’s (= appartementen) afgetjoold maar de meeste waren nie al te vet :-s  .’s Avonds mocht ze nog eens gaan kijken naar een piso waar nog twee kamers vrij waren, en ik mocht mee!

Eerst ging ik naar de Corte Inglés, waar ik een Spaanse sim-kaart kocht (648720665 is vanaf nu mijn nummer) en daarna trokken Ruth en ik richting Castelldefels, de straat van onze te bezichtigen piso. De piso zag er best wel in orde uit, maar helaas was er een probleem: de kamer zou pas vrijdag, twee dagen later dus, vrijkomen en de andere kamer pas de week erna.

Na kort overleg hebben we dan toch maar toegezegd. We moeten dus een weekje lang een kamer delen, maar we hadden het er wel voor over.

Volgend probleem: waar slapen we dan de komende twee nachten? Gelukkig wist Ruth een Tjechisch Erasmusmeisje wonen vlakbij, waar ook al een Engelse Erasmusster logeerde en waar Ruth de vorige nacht ook geslapen had. Er was nog een bed vrij voor Ruth en mij! Het probleem was wel dat de eigenlijke huurders van die kamers in die week ergens zouden moeten toekomen, maar geen idee welke dag… Dus mochten we er wel slapen, maar moesten we zodra we opstonden de kamer terug onbewoond maken en dus al ons gerief en slaapzak enzo er uithalen. Niet zo handig, maar ik was al lang blij dat ik daar onderdak had! Bovendien was de kamer waar ik in sliep een droom: gigantisch groot, mooi gemeubileerd en wat een gigantisch dakterras!

dat wordt dus vast een zalige nachtrust... Slaapwel!

Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt.  Het is gewoon zoals je het zélf wenst.  Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed.  Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.

Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat.  Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard. 

Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig.  Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.

Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.

Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".

Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen.  In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.

Nu is uw blog aangemaakt.  Maar wat nu???!

Lees dit in het volgende bericht hieronder!