Hmmm… wat heb ik vandaag zoal gedaan? Ah ik weet het al! Niets, niets en nog eens niets. Behalve ’s avonds dan. Overdag heb ik de hele dag achter mijn pc’tje doorgebracht met msn en skype, rond een uur of 17u30 ben ik naar de Carrefour inkopen gaan doen en dat was het zo ongeveer. Bij het naar de Carrefour wandelen kwam er trouwens nen typ naar mij met een blaadje. Ik wou doorlopen maar hij drong behoorlijk aan, dus keek ik er toch maar eens naar. Ik zag namen en handtekeningen staan, en kon opmaken dat het een petitie ten voordele van de doofstommen was. Zelf kon die kerel trouwens ook niet babbelen, of hij deed alsof. Ik dacht oké, met een petitie kan ik niet veel misdoen hé, kzal daar es mijne krabbel op zetten. Ikke naam ingevuld, krabbelke gezet en dan pas gezien dat er in het volgende kotje ingevuld moest worden hoeveel eurootjes je doneerde. Ikke: oeps! Was nie van plan geld te geven, vo’t zelfde geld is da gewoon ne schooier die een schoon blaadje uitgeprint heeft en nie van plan is om da geld aan dove mensjes te geven, dus ik probeer da aan die kerel duidelijk te maken, maar dien had natuurlijk geld geroken en gaf nie op en bleef maar naar het kotje met het in te vullen bedrag wijzen. Met alle chinezen maar nie met de deze dacht ik bij mezelf, dus duwde ik hem het blad en de stylo terug in zijn handen en wandelde verder zonder om te kijken…niet mooi van mij, ik weet het, maar hoe maak je je vergissing duidelijk aan ne dove Spanjaard?!

Foert, hij moest er maar betrouwbaarder uitzien hé.

Juist omdat ik de bijna volledige dag binnen gebleven was, had ik echt zin om ’s avonds es uit te gaan. Lobke, Michaela, Kim en Ruth zaten in Madrid, Andreas in België, Dani in Menorca, Nicola in Marbella… ik leek wel helemaal alleen in Castellón! Stuurde dan maar een berichtje naar Maricela, maar aangezien ze in de verste verte niet antwoordde stuurde ik toch maar ‘ns een berichtje naar Astrid. Kwou het aanvankelijk nie aan Astrid vragen om weg te gaan aangezien ze een vriendin uit België (Marijke) op bezoek had en ook al omdat ik haar aanbod van gisteren om weg te gaan afgewezen had. Ze reageerde echter enthousiast en zodoende liep ik rond 23u30 richting las tascas bij de Plaza Santa Clara waar we afgesproken hadden. Van daaruit gingen Astrid, Marijke, Miriam (Astrids kotgenote) en ik eerst naar hun kot, waar we calimocho dronken om wat in the mood te komen. Calimocho is normaal gezien goedkope rode wijn met cola, in dit geval was het met citroenlimonade, is lekkerder dan het klinkt! Ja da ging vlotjes binnen ze, … J

Met nog twee flessen calimocho voor onderweg trokken we dan naar de ‘411’, een klein vuil barke waar ik nog nooit geweest ben en waar ik ook nie van plan ben nog terug te gaan. Moest zeeeer dringend plassen dus ben ik ondanks hun waarschuwingen daar vlug naar het toilet geweest. Het was er gewoonweg smerig! De pis op de bril kon je nie afkuisen want er hing geen wc-papier, en ik moest zo dringend! Dus heb ik maar gewoon boven die pot gehangen, steunend tegen de vuile muren en me behelpend met de papieren zakdoekjes die Miriam meehad. Hier wilden we niet blijven! Op naar Pub Terra dus maar! En daar zijn we dan ook de rest van de avond gebleven! Het was echt nog tof, hoewel er zo goed als geen volk zat. We waren met zes: Marijke, Astrid, Miriam, ikke en Lucho en Bruno, twee maten van Astrid en Miriam die we onderweg tegengekomen waren. We bestelden calimocho en 7 shotjesglaasjes. We speelden een spelleke waarbij je een muntje hard tegen de tafel moet smijten en in wiens glas het is, moet er eentje drinken. Als het in het extra glaasje in het midden terechtkomt, mag de ‘werper’ beslissen wie er hoeveel glaasjes moet drinken. Bv. Alle zes voor Bruno, of drie voor Marijke en drie voor Isabelle… Laat ons de avond als volgt samenvatten: veeeeel calimocho! Was behoorlijk beschonken, maar kroop met een tevreden gevoel in mijn bedje (om 4u45): had me echt geamuseerd, hebben veel gelachen, mocht ook nog es hé!

Het is officieel mensen: 4u45 is vroeg! Veel te vroeg zou ik zelfs durven zeggen. Maar toch moesten we op dat onmenselijk uur opstaan aangezien broer en zussen hun vlucht om 6u50 hadden. Eerst een vlucht van Valencia naar Madrid, dan van Madrid naar Zaventem. Wij dus om kwart voor vijf uit onze stapelbedjes geklommen met oogjes die nog half dicht zaten. Gepakt en gezakt naar de receptie, waar de vriendelijke meneer een taxi voor ons belde, ne monovolume, zodat de rolstoel er ook in kan. Het was stil, toen we die ochtend zo vroeg voor de laatste keer met z’n vieren samenstonden, wachtend op de taxi. Het was donker en fris en we waren elk in onze eigen gedachten verzonken. De taxi kwam. Alles inladen, nog een laatste blik op het hotelletje…en rijden maar. Al aeropuerto por favor. De stad baadde in een zee van lichtjes en lampjes en hoewel er al best wel wat volk op de baan was, was het stil. Stil in de auto, stil buiten…enkel de geluiden van auto’s die zachtjes over het wegdek glijden. Mooi uitzicht. Momenten en dagen die ik zo graag wat langer vast had gehouden. Schuldgevoel: had ik wel genoeg genoten van die kostbare minuten samen? Geruststelling: ja.

Aankomst in de luchthaven: begin van het einde. Eerst het hele boeltje, inclusief rolstoel inchecken, daarna nog wat tijd rekken. Op stoeltjes gaan zitten en bijna in slaap vallen. Nog enkele laatste kiekjes, om terug in de sfeer van de laatste dagen te kunnen komen bij het bekijken ervan. En dan, alsof er ergens een onhoorbare klok werd geluid, beslisten ze dat het tijd was, tijd om te gaan. Door de douane te gaan. Weg van mij te gaan. Weer alleen.

Traantjes…krop in de keel…nog een laatste keer zwaaien, een laatste glimlach, een laatste blik. Het einde van het einde.

Tot ziens, hasta luego…het was fijn samen, hopelijk voor jullie ook. Weer een hoofdstuk afgesloten in mijn boek dat steeds herschreven wordt, maar nog geen titel heeft.

Ligt het aan mij of heeft iedereen dit? Zo’n afscheid weegt op me, een druk die niet weggaat, hoe graag ik ook zou willen. Terug alleen. Op de metro, op de trein en op de bus, heel de weg terug naar ‘huis’…alleen en leeg. Dankbaar voor de mooie tijd samen, dat wel, maar helaas blijkt dat niet genoeg om me vrolijk te stemmen. Amper 8u ’s morgens is het wanneer ik terugkom in mijn lege flat. De twee extra matrassen tegen de muur, de verhuisde meubeltjes uit mijn kamer…alsof ze er nog zijn, gewoon eventjes boodschappen gaan doen en straks staan ze hier weer. Nee? Opruimen dan maar, back to ‘normal’, hoewel ik de voorbije dagen veel leuker dan ‘normal’ vond. Geen kat online op msn of skype. Na een tijdje plopt Brecht tevoorschijn op mijn scherm, lichtpuntje in de dag. Fijn gemsnt en geskypet met webcams, maar zelfs het einde van die gesprekken ervaar ik als telkens weer afscheid nemen, het valt me moeilijk. Vandaag is zo’n dag waarop je liefst gewoon in huilen zou kunnen uitbarsten en dat iemand je dan vasthoudt, en zegt dat alles wel in orde komt, zonder te vragen wat er scheelt. Huilen tot er geen tranen meer zijn, en dan zien dat de wereld nog steeds draait…

Geen happy talk vandaag, ik weet het. Dit zoveelste afscheid heeft m’n hele dag overheerst. Nu komt de gevreesde periode van 24 dagen zonder bezoek noch zelf naar huis gaan, het langste dat ik al moeten trotseren heb. Ben beetje bang, beetje eenzaam, beetje veel zelfmedelijden, want ik weet ook wel dak gewoon een slechte dag heb, ik weet ook wel dat ik me hier amuseer, maar die donderwolk die boven mijn hoofdje hangt heeft besloten om er de hele dag te blijven hangen, niets aan te doen.

Op Astrids vraag om ’s avonds mee uit te gaan antwoordde ik dan ook negatief, ook al omdat ik al een lange dag achter de rug had en moe was.

Vroeg in mijn bedje gekropen, met de melancholische gedachte dat dit opnieuw mijn eerste nacht alleen is, de eerste in een reeks van 24…sniksnik…Nee, dit was niet echt m’n gelukkigste dagje neen, maar een nachtje slapen kan wonderen doen, let’s hope so…

Helaas de laatste (volledige) dag dat broer en zussen hier zijn, tis veel te snel gegaan! Plan was om trein van 11u25 naar Valencia te pakken, dagje Valencia te doen en daar ’s nachts in jeugdhotel te slapen en van daaruit vrijdagochtend vroeg naar luchthaven van Valencia te gaan waar ze om 6u50 hun vlucht terug naar huis hadden.

Wij deze ochtend dus alles inpakken en opruimen, en om 10u45 stonden we al in het buskotje voor de bus van 11u zodat we mooi op tijd in het station zouden zijn voor de trein van 11u25. Maar helaas, dat was buiten de feestdagenregeling van de busdienst gerekend: pas om 11u30 kwam er een bus, dus we moesten het met de trein van 12u28 stellen… Bovendien kwamen we op de bus juist hetzelfde tegen als wat ik de vorige keer met Brecht tegengekomen was: de bus stopte niet aan het station, alleen in de straat ervoor, wat nog steeds tamelijk wat stappen was en reed dan direct door naar de lange straat ná het station, en stopte pas aan het einde ervan. Waarschijnlijk door de werken die in de straat van het station gaande zijn, ik wist dat het verkeer ondanks de werken daar wel nog passeerde, maar had nog nie fits da ’t maar in ene richting was en de bus in onze richting dus blijkbaar nie aant station kon passeren. Maar toch…dan mochten ze er toch wa dichter bij gestopt zijn ze! Nuja, we zijn dan maar uitgestapt aan de volgende halte en hadden daar enkele minuten later een bus in de andere richting, die wél aan het station stopte. Nog steeds waren we ruimschoots op tijd voor de trein van 12u28 die al netjes op ons stond te wachten en waardoor we dus genoeg tijd hadden om met bagage en rolstoel en al in te stappen en een plaatsje uit te kiezen.

Een dik uur later stonden we gepakt en gezakt in station Valencia-Nord, waar Stefanie en ik eerst eventjes in de Tourist Info gingen gaan checken of we niet via metro of bus in ons hotel konden raken, het antwoord was: metro nope, bus yep maar met gigantische ommetoer. We besloten te voet naar het hotel te gaan: het was een 20-tal minuten stappen en we hadden een duidelijke kaart én we zagen het zitten. Wel wou ik hen per se eerst nog meenemen naar de Plaza de Toros, de stieregevechtenarena van Valencia die ik best wel de moeite waard vond en die vlakbij het station ligt. Dat gingen we dus nog mét rugzakken doen alvorens onze tocht naar het hotel aan te vangen. En blijkbaar was er goed nieuws voor ons: er was blijkbaar een Middeleeuwse markt met allerlei kraampjes in de binnen- en buitenkant van de Plaza de Toros van 1 tot 4 november, lucky us!. Daardoor was de arena zelf nauwelijks te bezichtigen aangezien er pal in het midden een gigantische tent stond met kraampjes erin, maar kheb hen toch enkele reeksen zitplaatsen kunnen aantonen, het is al iets hé. We besloten dat we eigenlijk wel wat tijd wilden uitrekken om de kraampjes te bezichtigen en er iets te eten in de vele eetkraampjes, dus gingen we eerst terug het station binnen om onze bagage daar in kluisjes te proppen zodat we rustig konden rondkuieren. Dan hadden we wel nog het probleem van de mindervalide medemens: Michiel kon perfect wat op zijn krukken rondhuppelen tussen die kraampjes, maar wat gedaan met de rolstoel? Geen paniek, superpapa had een cijferslot meegegeven en we konden de rolstoel dus vastmaken aan een poort…moest het slot werken. Het was thuis nog uitgetest geweest, maar nu lukte het dus langs geen kanten meer om da slot toe te krijgen, gelukkig was het niet andersom: dat we het wel toe kregen maar dan niet meer open: dat zou nog groter probleem geweest zijn! Dus wij naar het toreadormuseumtje om te vragen of we onze rolstoel niet eventjes bij hen mochten droppen maar neen hoor. Tijdens het bezichtigen van hun ienieminimuseumtje mocht dat wel, maar bij het bezoeken van de kraampjes niet. Terwijl we toch in da museumtje waren om da te vragen hebben we er toch eventjes rondgelopen tussen de toreadorkleertjes, een opgezette stier en een minutieuze miniatuur van het gebouw. Dan maar terug naar buiten gegaan mét rolstoel, die Annelies de hele tijd meegezeuld heeft tijdens ons bezoekje aan de Middeleeuwse markt. Na eens kort rondgekeken te hebben wat er zoal te bikken viel maakten we elk onze keuze: Annelies en Stefanie aten een hartige pannenkoek, Michiel en ikke een lauwe maar lekkere pitta bij een (zogezegd?) Arabisch kraampje. Nadien nog een tijdlang de veeele kraampjes bezichtigd en bewonderd. Het was best wel handig dat die markt er was, want ik wist niet of er veel toeristische dingen zouden open zijn op een feestdag én of ze voor rolstoelpatiënten toegankelijk zouden zijn. Eenmaal we de kraampjes zowat gezien hadden (lekkere nougat gekocht, njammie!) gingen we ons gerief terug uit hun krappe kluisjes gaan bevrijden en stapten we richting jeugdhotel, dat verbazingwekkend genoeg veel dichter lag dan verwacht, een meevaller dus! Alles ziet er precies verder uit op zo’n kaart. Eenmaal aangekomen in het jeugdhotel kregen we te horen dat we een 4 persoonskamer kregen in plaats van een gedeelde 10 persoonskamer, dat was nog es mooi meegenomen! Dan hoefden we ’s ochtends vroeg tenminste niet doodstil te zijn bij het opkramen om naar de luchthaven te gaan. De kamer en het hotel zagen er dik in orde uit, en na er ons gerief gedropt te hebben besloten we nog even de omstreken te gaan verkennen: de Plaza de la Virgen en de Plaza de la Reina die vlakbij lagen. Leuk om met broer + rolstoel te sukkelen op de trapjes van de kathedraal en daardoor de hulp te krijgen van twee vriendelijke venten die er geen flauw idee van hadden dat hij net zo goed op 1 been da trapje naar omhoog kon springen J Die venten zaten daar met man en macht die rolstoel op te heffen, behulpzame jongens die Spanjaarden! In die kathedraal bleek er trouwens een misviering aan de gang, dus veel hebben we er niet rondgekeken. Je kon ook omhoog klimmen in de hoogste toren, van waaruit je een overzicht op heel Valencia hebt, leuk let’s do that! Lap, 2€ de man om naar boven te gaan! Dat uitje gaat mooi niet door! Zo’n geldklopperij in Gods Huis, hoe durven ze!? Op de Plaza Virgen vroegen we enkele mensen om eens een kiekje te trekken van ons viertjes, iets wat we nog niet of nauwelijks hadden. Voor de rest vooral veel zot en onnozel gedaan!

Rond een uur of 18u30 besloten we da onze maag wel al wat voedsel zou kunnen verdragen, en toen we dan ook nog eens aan een Mac Donald’s passeerden… Was al jaren geleden dat ik nog in ne Mac Donalds óf Quick geweest was, dus wou er wel eens naartoe. De rest was (overwegend) akkoord en dus bestelden we elk onze portie fastfood. Voor mij een chicken supreme met frietjes, dat smaakt! Vond dat ik die portie calorieën wel verdiend had na mijn vitaminerijke pitta (not) van die middag J. Om het festijn compleet te maken vonden we dat er ook nog wel een ijsje bij kon uit de ijszaak vlakbij, waar we ons aan de ruit al aan de vele smaken hadden staan verlekkeren. Eerst nog eventjes toerkes wandelen om wa plaats te maken in onze arme maagjes die niet wisten wat hen overkwam. En dan naar de ijsjeszaak, waar er nog net een tafel voor 4 personen vrij was, het lot was ons gunstig gezind! Bleek dat je er ook je eigen yoghurt kunt samenstellen: bv met fruit, met ontbijtgranen, met noten… Annelies en Stefanie gingen voluit voor de yoghurt, Michiel en ik hadden zowel in yoghurt als in een ijsje zin, dus nam Michiel en ijsje en ik een yoghurt en graaiden we regelmatig in elkaars coupe. Ook dit heeft gesmaakt, maar veel meer moest mijn maag toch niet hebben ze op dat moment!

Ook al was het nog niet laat, er stond ons een korte nacht te wachten en dus gingen we na deze heerlijk uitgebreide maaltijd terug richting hotel, waar ik op het internet nog vlug mijn blog wat updatete over wat er dinsdag allemaal gebeurd was, ondanks de boze blikken van de mensen die ook eens op 1 van de 4 computers wilden. Nadien nog mijn brief naar Brecht afgewerkt, die ik wou meegeven met zussen om hem af te geven. De rest was al (bijna) in dromenland, en ook mijn oogjes begonnen moe te worden, dus knipte ik het licht uit, het begin van de laatste nacht samen…

Er is behoorlijk veel gebeurd op deze Halloweendag, er zal dus veel te vertellen zijn. Aanvallen dus maar!

Wa moe je doen aje in Spanje zijt? Zeker eens chocolate con churros gaan eten als ontbijt! En dat waren we ook van plan, dus gingen we ietwat voor 11u naar de Calle Mayor en bestelden twee tassen chocolate en voor iedereen een stuk of wat churros. We hadden natuurlijk veel te veel chocolate, maar Michiel wou per se 2 tassen bestellen…Maar kom, het heeft vast en zeker gesmaakt, en da’s ’t voornaamste hé! Aangezien we dan toch vlakbij de Plaza Santa Clara waren, besloot ik hen eens mee te nemen naar die overdekte markt waar ze dagelijks kakelverse vis, vlees, groenten, fruit,… verkopen en die een behoorlijk zuiderse sfeer uitstraalt volgens mij, of toch zeker een vakantiesfeertje. Na wat rondgekuierd te hebben tussen vijgen en appels, konijnen en kippen en tevens nadat Stefanie een zakje kastanjes kocht, hadden we het zowat gezien en toonde ik hen ook eens de Plaza Mayor met z’n grote kerk/kathedraal (?). De fontein daar kreeg de nodige aandacht en het was er heerlijk zitten in het zonnetje. Maar helaas, we hadden onze bikini niet bij en gingen dus maar terug naar mijn appartement, waar we ons nog wat bezighielden met de dingen die gedaan moesten worden. Veel tijd om ons te vervelen was er niet, want ik moest om 15u naar de les Litérature Française en … ze gingen mee! Ik vond het sowieso al een must dat ze mijn school eens zagen, de les dan ook nog eens bijwonen was een leuk surpluske! Mijn school vonden ze blijkbaar wel nog mooi en groot, en dat vind ik dus ook! Na een kort rondleidingske gingen we naar het leslokaal, waar ik eerst eventjes aan de docente vroeg of mijn bezoekers de les eenmalig mochten meevolgen. Dat vond ze geen probleem, ze waren hartelijk welkom. Nu zaten er eens 10 studenten in de les ipv 6 J Ik was ervan overtuigd dat het de woensdag twee uren Litérature Française was, maar ik had het mis op, het was blijkbaar maar één uurtje. De les is snel gegaan. We moesten de ontbrekende woorden invullen in de tekst van een Frans liedjes van Brassens bij het beluisteren ervan. Makkelijk, doodgemakkelijk! Voor ons toch, die Spanjaarden daarentegen hadden nog een tweede luisterbeurt nodig om het te weten! Da’s nog nie’t ergste, enkele minuten later schreef de Madame een werkwoord vervoegd in de passé composé op het bord en vroeg aan een Spaanse: quel temps est-ce que c’est? Ten eerste wist ze nie da’t de passé composé was, ten tweede verstond ze de vraag al nie omda ze het woord ‘temps’ nie verstond! Ze kende da woord wel, maar was ervan overtuigd dat het ook temps uitgesproken wordt! Wij zaten daar echt met onze mond tot op onze knieën toen we da hoorden! Die mensen in die klas zitten dus wel int 4^de jaar hé! Oké, wel in een richting waarbij Frans een bijvak is, maar toch hebben ze al drie jaar Frans gehad en dan nog zoooo’n laag niveau, da moe echt deprimerend zijn voor die docente, zijzelf sprak vlekkeloos Frans en we hadden allemaal echt met haar te doen, tis ook een sympathiek mensje, dat waren broer en zussen zelfs met me eens. Ze zijn trouwens ook aan het woord gekomen tijdens die les, hun Frans werd nog eens op de proef gesteld: leuk! Annelies en Stefanie vonden het net als ik blijkbaar nog een leuke les, Michiel daarentegen was al uitvluchten aan het verzinnen om na het eerste uur weg te kunnen gaan, want khad hen verteld dat het twee lesuren waren, wat ik echt zo dacht. Tja, tzal nooit nen taalliefhebber worden vrees ik. Nuja, Stefanie waarschijnlijk ook niet hoor, maar zij was wel nog geïnteresseerd blijkbaar.

Na dit ene korte lesuurtje namen we de bus vanuit school naar La Salera om te gaan shoppen. Of beter gezegd: na dit lesuurtje wachtten we drie kwartier op een bus naar La Salera. Niet getreurd, twas mooi weer en amper een kwartiertje bus later stonden we in het shopping center. Hmmmm… waar beginnen we? We spelen op safe, dus eerst en vooral de H&M! In deze wonderwinkel vonden ze alledrie iets naar hun goesting en ook de homobediende achter de kassa vond iets naar zijn goesting: Michiel! Jaja, ons broertje is in trek bij de Spaanse venten ze! Maar helaas valt Michiel niet op mannen met schmink, dus liep de arme creep een blauwtje… Intussen waren we goed opgewarmd om verder te shoppen en deden we de ene winkel na de andere. Michiel en ik de mannenkleren, zussen de vrouwenkleren (ik was zaterdag nog maar geweest, had dus niets nodig). We hebben behoorlijk wat winkels gedaan, en twas best wel leuk eigenlijk! Eenmaal we moegeshopt waren konden we naar het Italiaans buffet om ons buikske te vullen… lap, tis nog niet open, best eens na 20u terugkomen dus. Dan maar nog een halfuurtje rondkuieren hé. Eerst eens langs de andere restaurantjes, dan ons bezighouden in de speelgoedwinkel, hebben daar toch ook wel tijdje gespendeerd ze, hadden nog grappige dingen en precies nog goedkoper of in België ook, goed om te weten dus. Na dit kinderachtig halfuurtje gingen we nog eens gaan polsen bij de Italiaan: deze keer wel open, aanvallen dus!!

Er was nog zo goed als geen volk, mooi meegenomen voor ons! We kregen een plaats toegewezen vlakbij het buffet en schoven direct aan voor het voorgerecht, dat bestaat uit extreem veel ingrediënten om je eigen slaatje samen te stellen. Met een zeer schoon gevuld bord keerden we allevier terug naar onze plaats en gingen de strijd aan met het eten. Eventjes wachten (op ik die als laatste nog aant eten was) en dan op naar het hoofdgerecht! Pizza, pasta, frieten… lekker! Het was er wel nie zo warm en dus koelde ook het eten snel af, da was dus wel minpunt. We hebben in ieder geval allemaal meer of genoeg gegeten! Deze keer écht wat wachten voor we naar het dessert overschakelden, eventjes de vorige gangen laten zakken. Nog even diep ademhalen…ja, klaar voor het dessert! Tiramisu, twee soorten ondefinieerbare taart, appeltaart, een stapel yoghurtjes, 5-tal soorten fruit, cake met chocoladebollekes in, zelfs soesjes deze keer! Jaja, het heeft ons gesmaakt! Dat fruit en die yoghurtjes enzo vond ik best wel handig om mee te pakken naar kot, en ze zouden het toch niet merken…dacht ik! Toen Stefanie een puddinkje wou wegsteken in haar sjakos had de kok die enkele meters achter haar stond het in het snotje. Gelukkig zag Annelies dat die vent da gezien had (nog mee?) en kon ze Stefanie verwittigen. Ze haalde da als de bliksem dus terug uit haar sjakos en deed het open om het ter plaatse op te eten. Intussen had De Kwaadaardige Kok al een handlanger op ons afgestuurd: een serveersterke kwam ons op indringende wijze vertellen dat de dingen hier geconsumeerd moeten worden en nie meegenomen mogen worden. Ikke schoon int Spaans antwoorden: jaja, we weten dat hoor meiske, we weten da. De dingen da kik weggestoken had liet ik maar mooi zitten, kwestie dak nie betrapt zou worden bij het uithalen ervan. Het puddinkje van Stefanie bleek trouwens het vreten niet waard, sjans dus da zet terug uitgehaald heeft J Voor de rest van de avond zijn we wel behoorlijk op onze hoede gebleven en durfden niets te doen dat er nog maar zou op lijken da we iets misdoen, plotse aanval van paranoia dus…

Gelukkig onterecht: ze hebben onze zakken nie doorzocht ofzo, geen politie op ons dak gehaald ook nie. Na deze meer dan uitgebreide maaltijd was het wel al stilletjesaan tijd geworden om de bus richting mijn kot terug te pakken. Gelukkig konden we de laatste bus, die van 22u15 dus nog nemen en rond een uur of 23 waren we dan ook terug op kot, de bushalte is namelijk nog eventjes wandelen van mijn kot. Omdat er nog enkele vermoeiende dagen in het vooruitzicht stonden besloten we dan ook maar vroeg onder de wol te kruipen. De tijd gaat trouwens veel sneller als je leuke dingen doet, wist je dat?

0u00, nog steeds geen teken van leven op mijn computer: de pagina kan niet worden weergegeven, grrrrr...! Daar zag ik de leuke onderwerpen aan mijn neus voorbijgaan, want gegarandeerd zit iedereen om klop 0u op zijn pc om de leukste onderwerpen weg te kapen, help! Paniek alom dus, tot de pagina eindelijk verscheen om 0u03, en ik zo snel mogelijk naar de onderwerpen van Frans surfte. Eerste keuze: al ingenomen door iemand anders, tweede keuze: ook!! Grrr...!!! Nie eerlijk! Oef, derde keuze gelukkig nog vrij! Niet slecht dus als je bedenkt dak 3 minuten te laat was... Dus maak ik mijn bachelorscriptie over de vertaling van de passief (nederlands-frans) in kinder- en jeugdliteratuur, zie ik nog tamelijk zitten dus we zijn tevreden! Niet veel later was het tijd voor een welverdiende nachtrust, we hadden er immers allemaal een lange dag opzitten. Michiel, Stefanie en Annelies in mijn kamertje bijeengepropt, ikke op een matje op zetelkussens op de grond in Ruths kamer, wat achteraf gezien niet zo comfortabel bleek te zijn aangezien de kussens verschoven...
Na deze welverdiende nachtrust brak een nieuwe ochtend aan, tijd voor een gezamenlijk uitgebreid ontbijt met z'n viertjes. Daarna was het tijd voor mij om op mijn fietsje te springen en naar de les van 11u te gaan, praktijk informatica. De volgende lessen van die dag besloot ik te skippen, als mijn bezoekers hier amper 3 volledige dagen zijn, wil ik ze ook geen hele dag alleen in mijn kot achterlaten! Dus fietste ik terug naar m'n kotje rond 13u en was prachtig op tijd voor de broodjes met beleg die Annelies in de keuken aant prepareren was. Na deze lekkere maaltijd even rusten, en dan de rest aansporen om mee te gaan wandelen, zodat ik hen Castellón een beetje kon tonen. Ik wou eens naar het voetbalstadion wandelen, had dat nog nooit gezien. Dus kuierden we rustig tussen de palmboompjes met een stevige tegenwind en hielden we onderweg halt bij een patisserie met consumptieruimte, waar we ons te goed deden aan enkele pateekes Ik heb verbazingwekkend genoeg zelfs iets gevonden dat op een eclair trok, ze hebben dat hier namelijk bijna nergens. Was best wel gezellig en leuk eigenlijk, beetje koffiekletsen Nadien onze wandeling verdergezet en ontdekt da da stadion nie echt indrukwekkend was, we zijn er dan wel ook wel nie in geweest maar kom. In de verte zagen we een Lidl en aangezien ik daar nog nie geweest was, vonden het wel de moeite om eens te verkennen. Veel dom gedaan en dus ook veel leute gehad, o.a. toen Michiel met rolstoel en al achterover viel (hij had gelukkig geen pijn hoor). Uiteindelijk met enkele kleine inkopen aan de kassa gearriveerd bij een kassierster die ons zeeeer vreemd aankeek. Bij de terugwandeling richting kot nog even halt gehouden in zo'n goedkoop Chinees bazaarke waarvan er hier tientallen zijn, en waar ik een opbergobject voor aan de muur gekocht heb, o.a. omda Stefanie de muren in mijn kot zo leeg vond, en ook wel omda't handig is natuurlijk. Eenmaal terug op het appartement deden we elk wat van de dingen die ons te doen stonden en wachtten we op de komst van de huisbazin die om 20u30 zou komen met het contract om te ondertekenen. We wilden wel gaan eten in de Don Pepe, waar je niet te laat mag arriveren of je hebt geen plaats meer, dus het plan was om broertje en zusjes er alvast heen te sturen en een aperitiefke te laten drinken, en dat ik zou achterkomen zodra het contract geregeld was. Die noodoplossing bleek niet nodig te zijn, want Consuelo de huisbazin was meer dan een uur te vroeg en dus hadden we ruimschoots de tijd om alles te regelen, het contract is eindelijk getekend! Daarna met z'n allen naar de Don Pepe geweest, waar we ons met z'n vieren te goed deden aan 2 lekkere hoofdgerechten en waar Michiel en ik pasta aten (mijn lasagna was nie zo geslaagd) en Annelies en Stefanie een pizza. Nadien nog een lekker ijsje gaan eten bij Ricardo, da lekker ijskot met massa's lekkere smaken, mmmm! Maar helaas, de teleurstelling was groot toen bleek dat ze al toe waren en we da ijsje dus op onze buik konden schrijven :-s
Dan pakte ik hen maar mee naar het kunstwerk/fontein met de flashy grote handen, vond ik echt mooi om eens te tonen. Op de terugweg intussen de wipjes op de speelpleintjes onveilig gemaakt en flagrant op onze bek gegaan, maar twas echt leuk!! Veel gelachen en onnozel gedaan!!! De foto's staan op mijn space, zijn grappig om te zien!
Intussen was de nacht gevallen, alweer een dag voorbij en tijd om te gaan slapen

 Vandaag écht niet veel gedaan. Trouwens pas over uurwissel gehoord rond een uur of 12 (nieuw uur), dus ben eigenlijk minder laat opgestaan dan ik zelf dacht, leuk om te weten! Wederom rond uur of 10u30 ontbeten, met de flair erbij, op m’n bedje. Op gemakske douchke gepakt, gevloekt op ons ‘vast’ internet, is nu al derde keer da’t eruit ligt, dus ist weer met aftapinternet dat wegvalt wanneer het daar zin in heeft, zit op dit moment terug op taboeretje vlakbij raam aan straatkant omda’t hier tbest gaat. Wat een mens toch allemaal doet voor internet hé, kan echt verslavend zijn!

Rond een uur of 3 mezelf een lunch getoverd met wat dingen die ik nog liggen had. uurtje later de pc even gelaten voor wat hij was en een wandelingske gemaakt naar ne coté dak nog nooit geweest was, en zaaalige patisserie ontdekt, ze hebben zelfs iets wat op kleine eclairkes trekt, iets wat ik hier nog niet gevonden had! En je kunt er ook binnen zitten voor je koffieklets, en hebben ook fruittaartjes enzo, veel lekkerder dingen dan in de gemiddelde patisserie hier! Was ook mooie buurt, met kleine palmboompjes, en vlakbij de bergen, of zo leek het toch, heb daar tijdje op bankje gezeten, briefje geschreven tot zonnetje weg was, want twas nog eens een zonnige dag vandaag, was welkom! Mijn zelfgemaakte lasagne uit het tijdperk dat Brecht hier was en die zijn kamp opgeslagen had in de diepvries, heb ik ’s ochtends in de frigo gezet om ’s avonds op te eten, zal smaken! Alhoewel het met niet veel honger zal zijn, heb nie veel gedaan vandaag. Is nu 19u38 terwijl ik dit typ, dus kan nog geen volledig overzicht van de dag geven, maar verwacht geen spectaculaire dingen meer, dus kan wel voorspellingske doen. Sebiet ga’k es stoppen met emailen, bloggen en msn’en en eens kuisen! Wil heelt appartement onder handen nemen, is echt nodig. Ook al kun jet nie zien, is zo’n soort vloer waar da totaal nie opvalt, maar ne keer dat er stof-en haarkatten aan je schoen hangen, begint het toch wel nodig te zijn…

Ga me daar dus straks een uurtje mee bezig houden, dan mijn lasagnetje opeten, mss lookbroodjes maken voor erbij, heb nog stukske stokbrood. Dan nog wa schoolwerk en op internet zitten alst nog werkt. Dan tamelijk vroeg in bedje kruipen, heb morgen weer les om 9u en wordt drukke maar leuke dag: mag broer en zusjes gaan ophalen in luchthaven!!! Wiiiiiiii!!! Bezoek, olé olé! Wordt leuke week, maar zal snel voorbij zijn

Ga dus nu afsluiten, zoda’k vnv niet meer extra moet bijwerken, zodak vroeg in bedje kan, zoda’k fris ben morgen, zoda’k hen superenthousiast kan ontvangen! Sorry dat dit niet de meest interessante dag ooit was, kan er ook nie aan doen!

Groetjes!! xxxxxx

Rond een uur of 11u30 opgestaan vandaag…zou dit wel gewoon kunnen worden hoor! Stond niet veel op het programma vandaag, dus geen verwachtingen voor een dag die eigenlijk echt nog wel leuk werd! Rond een uur of drie besloten Ruth en ik te gaan shoppen naar La Salera, het shoppingcenter. We spraken af met Kim en sprongen op bus nummer vier met veeeeel tijd en veel goesting om te shoppen en te slenteren. Winkel in, winkel uit, denk dat we er stuk of 20 gedaan hebben int totaal! Roltrappen, paskotjes, rijen aan kassa’s… we’ve seen it all! De eerste keer dak in da shopping center was (=dag na mijn aankomst hier J) had ik in de h&m een mooie rok gezien van 14€90, maar had toen geen tijd meer gehad om hem te passen. De volgende keer dak der dan was, zag ik ‘m nergens hangen, vond da wel jammer. Vandaag hadden ze hem gelukkig wel weer, én in mijn maat, én met 50% korting! Is wit-met-zwart gestreept, in zo’n stretchstofke, en past goed, heb hem dus gekocht! Sorry venten die dit lezen, weet dat ulder da nie interesseert J maar toch vertel ik ook nog dak in de zara een zwart colpulleke gekocht heb, wou da al lang hebben en was wederom aan een miniprijsje, dus da was schoon in de sjakosj! Voor de rest ook nog shopadvies gegeven aan een twijfelende Kim, was nog leuk! Uiteindelijk hebben we alledrie dingen gekocht waar we blij mee zijn, en waren dus lekker happy! Wat shoppen toch kan doen met een vrouw hé! Rond een uur of 8 gingen we gaan eten bij een Italiaans Buffet op de 3^de verdieping van La Salera. Formule: all you can eat (excl drank) voor 10€ (weekendprijs, in de week ist minder!) twas echt zot, ik eb geboeft jong, nie te doen! Eerst voorgerechtbuffet met allerlei soorten groentjes en ingrediënten om slaatje samen te stellen. Bord met torentje gelegd. Dan hoofdgerechtenbuffet: zeker 10 soorten pasta, 3 soorten pizza, frieten…zoveel als ge opkunt! Bord met serieuze toren gelegd. Dan dessertbuffetje, keuze uit stuk of 5 dingskes, maar shit zeg da was lekkere tiramisu! Ook appeltaart, potje ijs, stuk fruit, chocomousse-achtig taartje… ook vree lekker allemaal! De Don Pepe is dan wel extreem lekker, dit is toch ook een aanrader hoor voor wie veel en lekker wil eten voor weinig geld. Ja, want twas idd ook echt wel lekker! Mss nog net beetje minder lekker dan de Don Pepe, maar ook vree goe. Hier neem ik mijn bezoekers mee naartoe ze! Dus degenen die nog twijfelen of ze me gaan komen bezoeken… J

Gezorgd da we om 22u terug aan buskotje stonden voor de bus, alledrie euforisch omwille van onze aankopen en ons lekker, goedkoop en talrijk eten, dus twas een geslaagde namiddag/avond! Ruth en ik hebben dan nog wat Friends dvd’tjes bekeken en flink thuisgebleven, ondanks aanlokkelijk aanbod van kotfeestje bij Poolse erasmussers, heb er achteraf eigenlijk wel spijt van dak nie geweest ben :-s

Maar foert, twas een geslaagde dag!

The End… J

Vrees dak nieveel zal kunnen schrijven over vandaag, heb namelijk nie te veel gedaan, toch zeker overdag nie. In de namiddag is Astrid langsgekomen zodat we eens samen de site van school konden uitpluizen op zoek naar nog een geschikt vak dat we kunnen volgen. Veel hebben we niet gevonden, dus hebben we maar eens een mail gestuurd naar onze coördinator hier in Spanje met de vraag of de mogelijk hier bestaat een extra studiepunt te krijgen in ruil voor een extra taak, want als die mogelijkheid niet bestaat zitten we dus nogal in de shit, want een vak van meer studiepunten vinden we niet, zeker niet als het ook nog eens in ons uurrooster moet passen! Brrr, we krijgen der de kriebels van ze! Maar kom, we wachten dus diene mens zijn antwoord af hé, meer kunnen we nie doen. Toen Astrid terug wegging, ben ik meegefietst, ik wou immers eens naar de Corte Inglés: da meisje van op de vlieger had gezegd da ze daar New Yorkers hadden, dus da was mijn voornaamste doel eigenlijk. Plus ’t feit da ze daar int algemeen gewoon meer internationale dingen hebben, niet enkel dingen van Spaanse bodem of van die algemene dingen, wat wel het geval is in de Mercadona, mijn supermarkt op 20 meter van mijn kot. Wou bijvoorbeeld ook muizestrontjes kopen, wa ze in de gewone supermarkt hier ook nie emn, en eens kijken voor ontbijtgranen zoals Kellog’s Extra en All Bran Fruit and Fibre, in de mercadona eveneens onvindbaar. Bij mijn zoektocht in het koekjesrek ging mijn hart spontaan sneller kloppen bij de verschillende soorten American Cookies, maar wederom grote teleurstelling: geen New Yorkers! Spanje haat mij! Hoe kan een land nu deftig functioneren zonder New Yorker koekskes? Apeland…

Heb wel (behoorlijk duur) pakske hagelslag gekocht, enig merk da ze hadden, dus had nie veel keuze, wil pudding maken en opeten met muizestrontjes! Pudding is enige dak hier kan maken, heb kutoven, geen mixer, geen vanillesuiker… een hel voor mij dus! Heb er ook al de soorten ontbijtgranen gevonden dak wou, maar voorlopig nie gekocht. Is dus best wel positieve zoektocht geweest, alleen jammer van de New Yorkers… En kwakies vind je hier waarschijnlijk sowieso nergens! Nuja, liet het niet aan m’n hart komen want er stond nog iets op het programma: Astrid en ik zouden naar de Don Pepe gaan eten! Ikke na mijn bezoekje aan de Corte Inglés dus naar Astrids kot, dat daar vlakbij ligt en wij naar de Don Pepe. Eerst samen een gigantisch voorgerecht gedeeld: salade primavera, met massa’s soorten groenten. Dan had ik een pizza capriocchi ofzoiets, met hesp, tomaat, mozzarella en artisjok. Echt overdreven lekker! Kon ook tijd nie zeggen dak nog eens pizza bij ne echte Italiaan gegeten had, smaakte me dus echt vree! Astrid haar tortellini carbonara was wel zwaar, maar ook vree lekker. Intussen lekker bijgekletst over koetjes, kalfjes en de laatste roddels…We keerden dus tevreden terug! Nadien scheidden onze wegen zich: zij ging uit met haar kotgenoten, ik moest naar het verjaardagsfeestje van Cristina en Sheila, de kotgenotes van Michaela (Tjechisch-Engels meisje waar ik de twee eerste nachten doorgebracht heb, remember?)

Op het verjaardagsfeestje was veel drank en hapjes enzo, en veel ballonnen en al wat je wil, maar nie echt veel ambiance… Iedereen zat daar neer op een stoel of zetel en babbelde wat tegen elkaar, maar nie veel soeps. Er waren twee soorten punch en flashygroene jellypuddingskes met alcohol in, was euhm…interessant. Mijn fles wijn van 1,45€ die ik meegebracht had vloog in de frigo maar kwam er nie meer uit, zullen ze dan achteraf wel nuttigen J

Werd best wel leuk nog eigenlijk: Cristina bleeeeef maar drinken en was ladderzat en zelfs Michaela was behoorlijk beschonken! Ze gingen nog naar de Ettro, maar gezien da kot amper 3 minuten stappen van het onze was en de Ettro heel wat verder is, hebben we onze luiheid laten overheersen en zijn we nie meegeweest, erg hé? Nuja, het was intussen al 2u, dus zou mss niet eens moeite geweest zijn van nog mee te gaan…

Zijn dus rechtstreeks naar huis geweest, flink hé!?

Mijn eerste gedacht deze ochtend toen ik mijn oogjes opende: hopelijk regent het niet meer! En gelukkig, de weergoden waren ons blijkbaar goed gezind: een blauwe hemel wenste me een goedemorgen toe en mijn dag was goed begonnen. Hoe hard met tegenzin ook, ik maakte me klaar voor de les van 9u, Langue Juridique, een van de nuttelooste lessen op deze aardbol vrees ik… Zowel Astrid als Ruth waren hun bed niet uitgeraakt, dus met amper 6 man zaten we daar in een veel te groot lokaal. Bovendien moest ik vertellen welke zaak we gekozen hadden voor de Onmogelijke Opdracht: we moeten aan de documenten betreffende een Franse rechtszaak zien te geraken (moesten we al Franse mensen kennen, zouden die zeker geen zo’n papieren willen opsturen!) en die zaak dan analyseren en presentatie over geven. Dus ikke wat uit mijn nek gekletst da we een imaginair geval gingen maken en analyseren, da was allemaal goe en wel mo blijkbaar moeten we tegen morgen definitief kunnen zeggen wa we gaan doen, dus wordt nachtwerk…Mo we zien wel hé. Dan anderhalf uur in informaticalokaal gezeten om te surfen, had halfuur extra doordat les vroeger gedaan was omda ze naar een of andere studiebeurs gingen die mij nie aanbelangde. Dan weer het hoogtepunt van de dag: Discourse Analysis van De Griezel. Gelukkig was dat uurtje snel voorbij en konden we naar Cultura de Francia, een verplichte maar toffe les, een van de weinige trouwens. Dan voor de eerste keer naar Historia de Europa geweest, aangezien we dus blijkbaar nog een extra vak moeten volgen van Gent. Ons daar twee uur (leek wel 5 uur) steendood zitten vervelen, om dan achteraf te gaan vragen of hij ons een extra studiepunt kon geven indien we een extra taak maakten (zie dinsdag indien deze zin vraagtekens bij u oproept). Antwoord: njet. Dus zijn we lekker radeloos aant worden, is echt kut ze, heel da studiepuntengedoe! We zitten hier al een maand en hebben nog geen vast lessenschema! Om zot van te komen! Tzou natuurlijk helpen moesten ze in Gent eens inzien da regels ook versoepeld kunnen worden indien nodig. Maar ja, die historie wordt nog vervolgd ze, we zien wel…

Om 17u20 ofzo dus pas thuisgeraakt, en dus ook dan pas gegeten, is dus nog later dan de Spanjaarden, nie normaal… Mijn avond gevuld met schoolwerk, msn’en, surfen en leegaarden. Was nie van plan nog iets te doen, tot Ruth me meevroeg naar de tascas, da’s hier int centrum zo’n straatje met allerlei cafeetjes en tapasbars waar zowel het straatje als de cafeetjes propvol zitten. Ruth had afgesproken met onze medeBelgen en ikke dus braaf mee…op mijn teenslippers!! Geen goed idee! Da’s nog sava voor overdag, maar echt nie meer voor ’s avonds, mijn tenen waren zo goed als vervrozen!! Zijn daar iets na 23u toegekomen en stond nog propvol mensen, terwijl het daar normaal gezien vroeger op de avond te doen is. Ruth en ik gingen een of andere bar binnen en vroegen elk een wijntje. Die vent: moek et in plastiekbekers doen of ist voor hier binnen? En wij: ja tis voor buiten. Zegt hij: ja ge moet het maar binnen opdrinken en hij giet die wijn in glazen. Wij: ja foert ze, al de rest staat buiten, dus wij ook naar buiten! We staan amper een halve minuut buiten of die vent komt daar af met twee bekerkes en een norse blik, we konden nie rap genoeg onze wijn overgieten in die bekers! Geeft ons dan van den eerste keer een beker hé pipo, we hadden nog zo gezegd da’t voor buiten was! Vree lang zijn we niet op de tascas gebleven, was frisjes en meeste volk was aant weggaan. Dan maar naar La Antigua, was daar nog nooit geweest en was nie zo ver van kot, dus vond ik dik in orde. Jammergenoeg zat er daar nog geen kat toen wij daar toestekten, dus besloten we toch maar ons baan te verleggen, terug naar de Beat deze keer, was ik wel al es geweest. Daar was er dan veel te veel volk naar mijn goesting, dus besloot dak nie zo lang meer zou blijven, wou morgen naar les van 12u gaan (=om 10u30 opstaan) en zodoende vertrokken zowel Lobke als ik daar rond 1u terwijl de rest lustig verder feestte. Een halfuurtje later begon ik aan mijn tocht naar dromenland…

Kweet niet meer om hoe laat de wekker precies afging, maar wel nog dat het veel te vroeg was. Ik maakte me klaar om me richting de Warande te begeven, waar de kinder-en jongerennamiddag van de chiro voorbereid moest worden. Brecht liet ik liggen in mijn bedje, hij had het nodig. In de Warande had ik niet echt een duidelijke taak, maar hielp hier en daar waar ik kon. 's Middags gaan eten in de lunch garden, eerst in gezelschap van mama, dan eventjes alleen, dan in gezelschap van Michiel. Natuurlijk at ik frietjes, lekker Belgisch, maar ze waren nie goe klaargemaakt, dus teleurstelling alom...(viel wel mee hoor, maar wek graag medelijden op)
Tijdens de kinder- en jongerennamiddag maakte ik me vooral nuttig als fotograaf, de foto's komen nog online ze, kweet alleen nog nie wanneer,  moet nog wa schiften in de 380 foto's die ik getrokken heb.
'k Vond het jammer dak zelf geen kindje meer ben, want het zag er echt supertof uit: schilderen, dansen, knutselen, chirospelletjes in groepen volgens leeftijd, echt de max! Ben zeker dat die kinders zich doodgeamuseerd hebben!

Voor de jongeren was er een megagroot touwenparcours da echt goe in mekaar zat, en waar we ons met enkele leidingsmensen na afloop ook eens op uitgeleefd hebben... Het was echt dik in orde!
De oudernamiddag met koffie en taart en volksspelen lokte pas naar het einde van de namiddag wat volk, maar was zeker ook gezellig!

Jammergenoeg kon ik niet tot het einde blijven, want rond 18u werden Brecht en ik verwacht in het Rattenkasteel, waar we in naam van Doe Het Zelf Gheysen de mooi verzorgde sponsorreceptie mochten bijwonen van Sicrobe, het tweejaarlijks muziekspektakel van de Heulse Concertband. Hierna werden we naar de Vonke gebracht, waar Sicrobe zou doorgaan. Veel bekende gezichten gezien en veel bijgebabbeld! Sicrobe zelf was ook weer prachtig, echt superschoon en veel ambiance, vooral in het karaokedeeltje dan! Ook achteraf nog wat blijven babbelen, o.a. met Nele Debonné, die mijn blog iedere dag leest en niet wist dat ik ook een fotosite had en daarom graag een speciale vermelding zou krijgen. Wel Nele, here it is: http://erasmuskleintje.spaces.live.com, speciaal voor u zie! Is wel al tijdje niet meer upgedatet ze...

Achteraf dan nog met Brecht naar de pittaman geweest, want het dutske had nog nie gegeten en had dus nog honger. Na een pitta met friet (ikke alleen wa frietjes) direct naar huis en het bedje in...zeeeer gezond! Maar ja, we zijn nie naar België gekomen voor vijf dagen om gezond te eten hé.

Hmmm... 't was wel nog ne drukke dag, maar toch precies nie zoveel te vertellen, strange... Nuja, kheb gezegd wat ik wou zeggen, dus laat ik het hierbij. Dadaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!!!

Toen ik vandaag aankwam in school ging ik eerst en vooral naar de AEGEE, een soort studentenraad, die deze avond een erasmusetentje organiseren. Je kon tot vandaag 12u inschrijven, maar gisteravond kreeg ik een mail da’t voor de rappe was, want er waren maar vijf plaatsen meer over. Khad me gisteren nog nie ingeschreven omdat ik veel schoolwerk had en niet wist of ik er wel ging geraken. Heb gisteren dus zoveel mogelijk gedaan en besloten dat diene diner er wel van af kon vanavond. Maar helaas, slecht nieuws: geen plaatsen meer over… ze gingen es bellen naar da restaurant en vragen of het maximumaantal personen nie overschreden mocht worden, dus moest ik om 13u30 es terug komen om het verdict te weten. Eveneens had ik om 11u een rendez-voustje met de kerel van Discourse Analysis én Lexicología Inglesa, best wel romantisch. Ik val nu eenmaal op zwaarlijvige vijftigplussers met grijze borstelige wenkbrauwen, blubberige kaken, jakkie bruine bobbelkes in zijn nek en een nominatie voor de prijs voor de slechtst geklede vent 2007. Helemaal mijn type dus. Nuja, ik moest dus naar zijn oficina komen om de gemiste lessen Lexicologie in te halen en de cursus in te kijken. Ook al zijn er veel taken enzo, ik was wel gerustgesteld door het feit dat de aanwezigheden van de Erasmusstudenten niet al te nauw steekt en dat ik mijn examen voor de kerstvakantie mag doen als me dat beter uitkomt, mooi meegenomen dus, ook al weet ik nog nie eens zeker of ik bij mijn keuze zal blijven dat dit mijn keuzevak wordt.

Direct na onze romantische tête-à-tête had ik les, om 12u namelijk het zeer opwindende vak Discourse Analysis, jochei juicht allen…Gelukkig moesten we er om 13u weer vandoor om naar ons verplicht vak Cultura de Francia te gaan. Het is echt een megatoffe docente van dat vak, maar ze geeft ons echt wel pákken werk! In ruil daarvoor moet je geen examen afleggen indien je naar alle lessen komt, dus sava nog. Rond 13u30 efkes weggeglipt uit de les, zogezegd om naar wc te gaan, maar ben dus nog es gaan informeren bij AEGEE, maar helaas, echt geen plaats meer voor de diner van vanavond, niets aan te doen…

Na Cultura was het gedaan met de lessen voor vandaag. Samen met Astrid terug huiswaarts gefietst en eenmaal thuis besloot ik dat ik eens een wandelingetje langs wat fotowinkels ging maken in centrum Castellón, mijn kodak is namelijk dringend aan vervanging toe wegens herhaaldelijk flippen, en eens wat prijzen vergelijken kan nooit kwaad hé. Bij het verlaten van de building, leegde ik de brievenbus en jawel, weer post voor mij! Wiiiii!!! Een vreugdekreet klonk door het gebouw, en in de illusie dat het brandalarm afgegaan was, stormde een mensenstroom langs me heen naar buiten. Neen? Oké dan, had gekund hé…

Het was een brief voor Isabal Ghaysen, met een (nieuwe?!) stempel van chiro stine heule erop, dat kon alleen maar van bolo zijn dus. In amper 6 dagen tijd (mét een weekend erin) toegekomen, we gaan er megahard op vooruit ze! Dus: goed onthouden: verjaardagskaarten op 23 november in de post doen! :-p

Was een leuk briefje om te lezen op weg naar mijn fotowinkelzoektocht, en het zonnetje straalde nog ook! Heb zelfs nog eens mijn teruggekregen zonnebril op m’n neus kunnen zetten! Heb wat prijzen van kodaks gefotografeerd (rapper en makkelijker dan opschrijven) en rustig overal rondgekuierd, wat winkeltjes binnengegaan die ik nog nie kende. Bijou Brigitte bijvoorbeeld, zeeeeer verleidelijk, zal ik me zeker geen 4 maand meer voor kunnen inhouden! Anderhalf uurtje ofzo later was ik terug op m’n kot en deed ik m’n dagelijkse bezigheden: blog en fotosite updaten, wat schoolwerk, m’n eten maken (aangezien ik niet meekan naar diner), friendsje kijken… Intussen is het 0:25 en zit ik hier nog steeds te schrijven… ga nu echt wel gaan slapen, morgen wordt een drukke dag voor mij.

Waarom? Zult dat dan volgende keer wel lezen!

(Spanning er beetje inhouden hé)

Vandaag voor de eerste keer naar mijn keuzevak geweest: Lexicología Inglesa: Engelse Lexicologie dus. Kheb vorige week pas besloten dat dit mijn keuzevak zou worden, dus kon ik niet eerder gaan. Maar goed, laten we vooral beginnen bij het begin: ’s ochtends dus, in mijn persoonlijke voorbereidingen om naar de les van 12u te gaan. Khad weeral te lang geskypet, en moest nog mijn lunch klaarmaken (rijst, pesto, mozzarella en tomaatjes), dus eenmaal dat gepasseerd was, had ik nog een kwartier om naar school te fietsen, iets waar ik normaal gezien 25 minuten voor nodig heb. Maar de meeste lessen beginnen toch te laat, dus ik in volle haast met mijn lunch in een plastieken potje in een plastiekzak in mijn ene hand en mijn schooltas aan de andere schouder (nog mee?) drie verdiepingen naar beneden gesneld in het appartement om heldhaftig op mijn fiets te springen. Ik kom aan de voordeur en wat zie ik? Het regent… so what, denkt de gemiddelde lezer nu, maar de gemiddelde lezer weet natuurlijk niet dat ik weer mijn witte broek aangetrokken had en geen jas aanhad. Ikke een tweetal minuten aan de voordeur staan twijfelen en toch maar terug naar boven gegaan met de gedachte dak nog maar eens tot de volgende les zou wachten om naar mijn Lexicología Inglesa te gaan. Maar dat was buiten mijn geweten gerekend: het schoot me namelijk te binnen dat ik net zo goed de bus van 12u05 kon nemen en met mijn paraplu naar de bushalte kon wandelen, witte broek of niet, 25 minuten te laat komen of niet. Dus toch nog heldhaftig geweest en een halfuur te laat binnengekomen in de les. Ik stek daar toe en mijn eerste gedacht is: ooooh nee, laat dit alsjeblieft geen waar zijn…! Maar het was wel waar: de docent is dezelfde kerel als van Discourse Analisis, also known as De Vreselijke Vent met vreselijk accent, die lacht om zijn eigen ‘grappen’. Compleet ontmoedigd nam ik plaats, en veel meer dan wegdromen kon ik niet doen, want ik had de blaadjes niet die iedereen de vorige weken gekregen had, en waarop de hele les gebaseerd was. ‘k Vrees dak toch nog maar eens voor een ander keuzevak zal kijken… Die vent steekt me echt zó tegen!

Daarna had ik gelukkig een springuur om terug bij m’n positieven te komen, en mijn lunch te verorberen, ook al was het nogal veel en kreeg ik het niet op. Dan allen naar Littérature Française, waarin we deze keer al met een stuk of 8 studenten zaten, het gaat erop vooruit! Hoewel we drie keer niets van leerstof zagen, ging de tijd best nog wel snel omdat er een Frans debatje op gang getrokken werd, hoogtepunt van de dag olé!

Op het einde van de dag nog maar eens tussen de kraampjes gekuierd en een kraampje ontdekt dat ik nog niet eerder gezien had, waar ze leuke pantoffelkousjes hadden voor maar 4€. Kheb een paar groentjes gekocht met ’n bloemetje, tegen Ruth haar goesting exact dezelfde als zij gekocht heeft, maar foert het waren nu eenmaal de mooiste!

Om terug te keren naar m’n kot samen met Astrid de bus gepakt en in de bus zo slim geweest om een fractie van een seconde lang mijn lunchoverschot op m’n schoot te zetten. Blijkbaar was zowel het plastiekpotje als de plastiekzak lek, en ja hoor, mooie groene pestovlekken op m’n witte broek! Geloof dat ik beter stop met het mijn witte broek te noemen, op dit moment ist eerder een bruingroenwitte broek. Met Astrids zakdoekjes en flesje water wat proberen weg te krijgen maar nee hoor. Gelukkig ’s avonds in m’n kot wél de vlekken serieus kunnen doen vervagen, zijn nog amper zichtbaar nu. Maar ja, een broek vol amper zichtbare vlekken blijft helaas nog steeds een nie zo propere broek :-s maar ja, der zijn ergere dingen in het leven hé…

Als avondeten wat restjes uit m’n kast en frigo samengeschraapt en zodoende een slaatje met gebruneerde patatjes op tafel getoverd, tis ook eens iets hé.

Ah en ik heb aan Javi gevraagd of het erg voor hem zou zijn da broer en zussen paar daagjes komen logeren en da was totaal geen probleem, en voor Rafa zal het zéker geen probleem zijn, dus is wel opluchting.

Ah en moe je nog eens iets weten?! Gisteren allebei de brieven van Stefanie gekregen!! Wiiii!! Op eentje heb’k 6 dagen moeten wachten, op anderen 3,5 weken, klein verschilletje. Maar foert, mijn dag was toen echt wel goe ze!!

Maar tis intussen weeral veel te laat, het klokje zegt 0:02, dus … Slaapwel!!

Lieve mensjes,

Vandaag was een doodnormale dag, en toch valt er weer wat te vertellen! Jammergenoeg was het ook een dag waarop ik om 7u30 moest opstaan, wegens les om 9u. Ik fiets er alles samengeteld 25 minuten over (met fiets los- en vastmaken meegerekend) en heb toch wel een uurtje nodig om mens te worden en te ontbijten, maar zal proberen niet meer ’s ochtends te douchen als ik zo vroeg les heb, en dan kan het mss wel eens 7u45 worden, hoho wat een verbetering! Informatica Theorie, de maandagochtend het eerste uur, das gewoon vragen om een klas vol slapende nietsnutten, geef toe! And so it was…

In het springuur nog maar eens een mailtje gestuurd naar onze erasmuscoördinator in Gent om toestemming te vragen om 1 Spaans vak te volgen als vervangvak voor 2 Belgische vakken, maar het antwoord zal waarschijnlijk toch weer njet zijn, grrrr…! Het zou nochtans perfect mogelijk moeten zijn, maar nee hoor, liever strikt aan de regels houden, zelfs als dat wil zeggen dat we méér les zouden hebben dan moesten we in België gebleven zijn en dat we een vak zouden moeten volgen als equivalent voor Recht, dat totaal niets met recht te maken heeft! De enige vakken die ze hier aanbieden en die met recht te maken hebben, zijn namelijk oftewel in het Valenciaans, waar je dus geen botten van kunt verstaan, ofwel onmogelijk in ons uurrooster in te passen! En we volgen al een Frans vak als equivalent voor Frans Vertaling, namelijk Langue Juridique, dat massa’s met recht te maken heeft en processen enzo, maar nee hoor, het mag maar voor ofwel Frans ofwel Recht een vervangvak zijn, en dus nog een ander vak zoeken voor Recht of Frans. Aiaiai toch…!

In de namiddag hadden we les van de Onverstaanbare Vent, dienen da kik langs geen kanten versta. Maar vandaag viel het echt goe mee, kdenk dat hij het woord ‘articuleren’ eens opgezocht heeft in een woordenboek ofzo. Maar ook al versta ik hem, die kerel vertelt dus echt wel niets nuttigs in zijn lessen hé! Een en al persoonlijke bemerkingen, nauwelijks vijf lijntjes die het noteren waard waren. Da wordt dus den boek vanbuiten blokken!

Om 14u mochten we huiswaarts keren, geen les meer voor vandaag, olé! Maar wat er nog meer olé is: het is officiële verwelkomingsweek van de studenten voor het nieuwe academiejaar! “Uh?” denk je nu waarschijnlijk bij jezelf…

Wel, die zever houdt concreet in dat er op het plein voor de school feestelijke vlaggetjes hangen en massa’s toffe en alternatieve kraampjes staan waar je iets kunt kopen, met juweeltjes, tassen, wierook, en zelfs een aantal kraampjes met heerlijke lekkernijen, onder andere een taartenkraam waar ik bijna spontaan een orgasme van kreeg… die chocoladetaart!! Maar kben flink geweest, geen kruimeltje taart gekocht! Wel serieus overwogen, maar had helaas geen honger en nie echt veel goesting in taart, om de een of andere reden vind ik het zelf moeilijk om dat te geloven maar helaas, het was waar.

Nog een tijdje rondgekuierd tussen de gezellige kraampjes met Ruth, en het ons toch oh zo hard beklaagd dat we niet steenrijk zijn. Eenmaal de donkergrijze wolken te dreigend begonnen te worden, sprong ik vliegensvlug op mijn stalen ros en snelde naar huis. Maar het mocht niet baten, na amper twee minuten voelde ik de druppels mijn kapsel al teisteren. Eventjes geschuild onder een soort afdak, maar 5 minuten later toch maar tussen de druppels beginnen fietsen. Gelukkig was het vree zachtjes aant druppelen, en met tussenpozen. Zodoende ben ik toch nog in toonbare staat thuis gearriveerd. Rond een uur of 15u30 was ik thuis, en wou mezelf dan nog per se een warme maaltijd klaarmaken, en zo kwam het er dus van dat ik pas om 16u mijn middageten at: selfmade lookbroodjes én selfmade spaghetti. Had dus voor de rest van den dag geen eten meer nodig ze, was behoorlijk meer dan genoeg!

Dan ’s avonds nog wat voor school gewerkt en samen met Ruth naar dvd’tje gekeken: three men and a baby, een van de vele dvd’s die we van Nicola mochten lenen. Was best nog wel grappig filmpje, maar geen hoogstaand niveau ofzo hoor. Wat had je verwacht…

Om 8u30 de wekker gezet zodat ik eerst nog uurtje kon werken voor ik naar de les van 11u ging. Het uurtje werken werd een uurtje skypen met de mama, en voor ik het wist was het hoog tijd om richting Universidad Jaume I te vertrekken. Ik pak dezelfde weg als ik gewoon ben, en wanneer ik juist het gebouw van de post gepasseerd ben, hoor ik iemand roepen: Perdona! Perdona señora! Perdona!! Ik denk alleen maar “shit, da is hier iemand die iets op mijn fietsgedrag aan te merken heeft hé… Doen alsof je ’t nie hoort en doorrijden!” En dat deed ik dus ook, maar meneer de flik die me zojuist had tegengehouden was daar niet zo echt mee akkoord en besloot eens indrukwekkend op zijn fluitje te fluiten. Shit, nu kan ik nie anders dan afstappen en luisteren hé, geen kat die gelooft da’k da fluitje nie gehoord zou hebben. Dus ikke flink afstappen en machteloos toekijken hoe Meneer de Flik op me afkomt. Ja natuurlijk wist ik dak fout bezig was, was gewoon een beetje tegen de rijrichting aant rijden, niets crimineels dus. Gelukkig was Meneer de Flik goedgehumeurd, ofwel is het gewoon ne sympathieke vent. Hij zag waarschijnlijk dak nie zo Spaans was want hij sprak vree duidelijk en tamelijk traag, misschien is da gewoon zijn manier van praten, maar tkwam mij in ieder geval wel goed uit! Hij legde schoon uit da je als fietser in dezelfde richting moet rijden als de auto’s. Ikke met onschuldige bambi-oogjes: “Ah, no es permitido?” oftewel int Vlaams “Ah, mag da nie misschien?”. Toen legde hij ook nog uit da je de verkeerslichten nie mag negeren en niet op het voetpad mag rijden. Ik was met stomheid geslagen! Op dat moment was ik alleen maar aan het spookrijden! Natuurlijk rijd ik ook constant op het voetpad (veiliger voor mij, nie voor de voetgangers helaas) en af en toe rij ik ook es door het rood als er in geen kilometer een auto te bespeuren is, maar hoe weet diene pipo dat? Had daardoor het gevoel dat hij mij al langer aan het bespieden was en nu pas ingreep. Heb de rest van de weg toch wel als een engeltje de verkeersregels gerespecteerd ze! Was wel serieus verschoten eigenlijk, heb dan bovendien andere weg moeten pakken, weg waarvan ik nie wist waar ik ging uitkomen, gelukkig herkende ik me opeens weer en kon ik verder mijn vertrouwde weg pakken. Jammer genoeg moest ik wel voor de zoveelste keer terug dwars door een baan die openligt door werken, ben het echt kotsbeu, zal morgen van den eerste keer volledig nieuwe baan zoeken om naar school te fietsen: geen eenrichtingen meer en geen werken meer, moet doenbaar zijn!

Met al die toestanden wederom te laat toegestekt in informatica, maar ze waren gelukkig nog nie begonnen. Zijn aant leren hoe je website moet maken met programa netscape, is doodsimpel en echt leuk! Ben best wel al trots opt voorlopig resultaat! Zodra het helemaal af is laat ik het jullie zien, we moeten trouwens sowieso nog leren hoe je je site online moet zetten, dus voorlopig ist nog secret…

Daarna wast normaal gezien Discourse Analisis, van de Vreselijke Vent, maar die les (normaal gezien van 13u tot 15u) werd vervangen door een lezing over een of ander onderwerp dat verband houdt met dat vak, maar aangezien die lezing begon om 12u en wij informatica hadden van 11u tot 13u, ging dat niet echt voor ons. Dus hadden we van 13u tot 15u vrijaf deze keer. Kheb met Astrid nog eens langs de kraampjes gekuierd, en Astrid heeft een buzze gekocht voor haar schoolboeken in te steken, waar ik behoorlijk jaloers op ben! Is echt een mooitje, en kwaliteit, tziet er ne stevigen uit.

Omdat ik gisteren zo flink geweest was geen chocoladetaart te kopen, besloot ik me vandaag te belonen … met een stuk chocoladetaart! (vrouwelijke logica, denkt mijn keppe nu bij zichzelf). Ik kon er echt niets aan doen, het was Astrids voorstel om samen een stuk te kopen en ik ben nu eenmaal niet assertief genoeg om nee te zeggen tegen de mensen… J

Dan gezellig wat gekeuveld en gekletst op een bankje buiten met ons stukske taart. Maar helaas, aan alle mooie liedjes komt een eind, en dus moesten we naar de les Litérature Française, bekroond met de Officiële Prijs voor Nutteloze Lessen. We krijgen wel veel taken enzo die we moeten doen, maar in de les zelf doen we niks, ofwel nog vijf keer hetzelfde als de vorige weken… Nuja, tis een vriendelijk madammeke, en kheb ze eignlijk wel nog graag. Ten laatste nog de les Geografía de España, een vak waarbij je goed wakker blijft, want die vent vliegt door de leerstof en tis allemaal met notities te doen, dus zorgen daje meeblijft is de boodschap. Na de les bood het Spaanse meisje dat naast me zat me spontaan haar notities aan, is superlief! Denk wel dak 85% van de les begrepen en opgeschreven heb, maar nu heb ik dus ook een naslagwerk voor die andere 15%!

Om 18u30 was de les gedaan en mochten we huiswaarts fietsen, gelukkig regende het niet meer. Ik was namelijk zo slim geweest om mijne witte broek aan te trekken op een regenachtige dag, dus als ik daarmee door de regen zou fietsen, zou’t eerder een doorzichtige broek worden, en ik denk niet dat ik of de Spaanse bevolking daar echt gediend mee zou zijn.

Maar helaas, lomp geboren = voor de rest van je leven lomp. Het is namelijk niet omdat het niet meer regent, dat je niet door een vuile, bruine plas kunt fietsen…

Daar gaat mijn spierwitte broek…’s avonds verzekerst 10 minuten bezig geweest met de vlekken een beetje uit te wassen. En Ruth en ik hadden amper twee dagen geleden met veel moeite al onze witte dingen samengeraapt om een wit wasje te draaien en de wasmasjien dan nog niet volgekregen, dus wie weet hoe lang het nu zal duren eer ik mijn broek in de wasmasjien kan steken? Nuja, al bij al viel de schade nog mee eenmaal ik er wa op gefrot had, en kga ze zelfs morgen opnieuw kunnen aandoen zonder in schande te vallen, als da geen goe nieuws is, jochei!

’s Avonds nog de rest van mijn spaghetti van gisteren opgegeten, en hoewel ik ’s middags niet gegeten had en dus al sinds 10u30 niet meer gegeten had (was wel ¾ stokbrood, mijn ontbijt), had ik eigenlijk echt nie veel honger. Heb moeten steken, maar heeft gesmaakt.

Jammer dat we niet veel contact hebben met onze kotgenoten, we babbelen nu en dan wel eens, maar gaan nooit eens samen weg, of gezellig samen aan tafel of in de zetel zitten doen we ook nooit. Nuja, ze hebben soms echt wel rare trekskes ze, gelijk Javi gisteren: ik sta in de keuken, dien komt binnen en wijst naar ne vuile tas in de gootsteen: heb jij die tas gebruikt? Ik zeg van niet (wat ook zo was) maar da kik ze wel ging afwassen. En hem: da’s MIJN tas, en ik wil nie da ze vuil is als kik ze wil gebruiken. Oké, moest da nu de enige tas zijn zou ik hem nog verstaan, maar we hebben nog andere tassen ook! Ge hebt nu eenmaal nie altijd de tijd om nog af te wassen voor da ge naar school vertrekt. Nee, ik had ze nie gebruikt, nog nooit zelfs, maar het zou wel perfect gekund hebben.

Amper een kwartier later: Ruth en ik staan in de keuken. Rafa komt binnen: “Wie van jullie moet ik vermoorden?” Hij had gezien dat zijn tas gebroken bij het glas lag. Wij hadden die tas daar vrijdag op de grond gevonden, zonder da wij ze gebroken hadden. Rafa had afgewassen en alle afwas lag opgestapeld op het droogrek, waarschijnlijk dat die tas daar vanbovenop stond en ervan gegleden is. Toen we hem dat zeiden, zei hij da die tas veel voor hem betekende en ook de reden waarom, maar dat had ik ni goe verstaan. Ruth meent te hebben verstaan dat hij die tas al sinds zijn 2 jaar had, en hij vertelde dat hij een traan moest wegpinken toen hij zag dat die tas kapot was. Ik dacht ‘oké, zal maar es effe lachen om dat grapje’ en dat deed ik dus ook, maar hij keek doodserieus! Shit zeg, we gaan hier echt wel niets meer durven aanraken! Zouden beter ook onze eigen tas beginnen kopen…

Deze avond zaten Ruth en ik weer elk in onze eigen kamer, net als Javi, Rafa zat voor de tv. Geen gezellige sfeer, idd maar als we constant op alles moeten letten, kun je nie echt een aangename sfeer creëren ze! Nuja, Rafa heeft wel al bewezen dat hij tof en hulpvaardig kan zijn, die tas is het enige rare voorval met hem. Javi heeft blijkbaar wel meerdere rare snukskes, maar ergens bewonder ik het ook wel dat hij gewoon zegt da we van zijn gerief moeten blijven, want ik zou het niet kunnen in zijn plaats, zou me constant ergeren en er niets van zeggen. Dus dan is zijn manier wel beter.

Ondanks het feit dak niets te doen had die avond was het toch weer na twaalven voor het licht uitging, die computer is hier mijn grootste tijdsdoder!

Tot morgen!