Lieve mensjes,

Vandaag was een doodnormale dag, en toch valt er weer wat te vertellen! Jammergenoeg was het ook een dag waarop ik om 7u30 moest opstaan, wegens les om 9u. Ik fiets er alles samengeteld 25 minuten over (met fiets los- en vastmaken meegerekend) en heb toch wel een uurtje nodig om mens te worden en te ontbijten, maar zal proberen niet meer ’s ochtends te douchen als ik zo vroeg les heb, en dan kan het mss wel eens 7u45 worden, hoho wat een verbetering! Informatica Theorie, de maandagochtend het eerste uur, das gewoon vragen om een klas vol slapende nietsnutten, geef toe! And so it was…

In het springuur nog maar eens een mailtje gestuurd naar onze erasmuscoördinator in Gent om toestemming te vragen om 1 Spaans vak te volgen als vervangvak voor 2 Belgische vakken, maar het antwoord zal waarschijnlijk toch weer njet zijn, grrrr…! Het zou nochtans perfect mogelijk moeten zijn, maar nee hoor, liever strikt aan de regels houden, zelfs als dat wil zeggen dat we méér les zouden hebben dan moesten we in België gebleven zijn en dat we een vak zouden moeten volgen als equivalent voor Recht, dat totaal niets met recht te maken heeft! De enige vakken die ze hier aanbieden en die met recht te maken hebben, zijn namelijk oftewel in het Valenciaans, waar je dus geen botten van kunt verstaan, ofwel onmogelijk in ons uurrooster in te passen! En we volgen al een Frans vak als equivalent voor Frans Vertaling, namelijk Langue Juridique, dat massa’s met recht te maken heeft en processen enzo, maar nee hoor, het mag maar voor ofwel Frans ofwel Recht een vervangvak zijn, en dus nog een ander vak zoeken voor Recht of Frans. Aiaiai toch…!

In de namiddag hadden we les van de Onverstaanbare Vent, dienen da kik langs geen kanten versta. Maar vandaag viel het echt goe mee, kdenk dat hij het woord ‘articuleren’ eens opgezocht heeft in een woordenboek ofzo. Maar ook al versta ik hem, die kerel vertelt dus echt wel niets nuttigs in zijn lessen hé! Een en al persoonlijke bemerkingen, nauwelijks vijf lijntjes die het noteren waard waren. Da wordt dus den boek vanbuiten blokken!

Om 14u mochten we huiswaarts keren, geen les meer voor vandaag, olé! Maar wat er nog meer olé is: het is officiële verwelkomingsweek van de studenten voor het nieuwe academiejaar! “Uh?” denk je nu waarschijnlijk bij jezelf…

Wel, die zever houdt concreet in dat er op het plein voor de school feestelijke vlaggetjes hangen en massa’s toffe en alternatieve kraampjes staan waar je iets kunt kopen, met juweeltjes, tassen, wierook, en zelfs een aantal kraampjes met heerlijke lekkernijen, onder andere een taartenkraam waar ik bijna spontaan een orgasme van kreeg… die chocoladetaart!! Maar kben flink geweest, geen kruimeltje taart gekocht! Wel serieus overwogen, maar had helaas geen honger en nie echt veel goesting in taart, om de een of andere reden vind ik het zelf moeilijk om dat te geloven maar helaas, het was waar.

Nog een tijdje rondgekuierd tussen de gezellige kraampjes met Ruth, en het ons toch oh zo hard beklaagd dat we niet steenrijk zijn. Eenmaal de donkergrijze wolken te dreigend begonnen te worden, sprong ik vliegensvlug op mijn stalen ros en snelde naar huis. Maar het mocht niet baten, na amper twee minuten voelde ik de druppels mijn kapsel al teisteren. Eventjes geschuild onder een soort afdak, maar 5 minuten later toch maar tussen de druppels beginnen fietsen. Gelukkig was het vree zachtjes aant druppelen, en met tussenpozen. Zodoende ben ik toch nog in toonbare staat thuis gearriveerd. Rond een uur of 15u30 was ik thuis, en wou mezelf dan nog per se een warme maaltijd klaarmaken, en zo kwam het er dus van dat ik pas om 16u mijn middageten at: selfmade lookbroodjes én selfmade spaghetti. Had dus voor de rest van den dag geen eten meer nodig ze, was behoorlijk meer dan genoeg!

Dan ’s avonds nog wat voor school gewerkt en samen met Ruth naar dvd’tje gekeken: three men and a baby, een van de vele dvd’s die we van Nicola mochten lenen. Was best nog wel grappig filmpje, maar geen hoogstaand niveau ofzo hoor. Wat had je verwacht…

Om 8u30 de wekker gezet zodat ik eerst nog uurtje kon werken voor ik naar de les van 11u ging. Het uurtje werken werd een uurtje skypen met de mama, en voor ik het wist was het hoog tijd om richting Universidad Jaume I te vertrekken. Ik pak dezelfde weg als ik gewoon ben, en wanneer ik juist het gebouw van de post gepasseerd ben, hoor ik iemand roepen: Perdona! Perdona señora! Perdona!! Ik denk alleen maar “shit, da is hier iemand die iets op mijn fietsgedrag aan te merken heeft hé… Doen alsof je ’t nie hoort en doorrijden!” En dat deed ik dus ook, maar meneer de flik die me zojuist had tegengehouden was daar niet zo echt mee akkoord en besloot eens indrukwekkend op zijn fluitje te fluiten. Shit, nu kan ik nie anders dan afstappen en luisteren hé, geen kat die gelooft da’k da fluitje nie gehoord zou hebben. Dus ikke flink afstappen en machteloos toekijken hoe Meneer de Flik op me afkomt. Ja natuurlijk wist ik dak fout bezig was, was gewoon een beetje tegen de rijrichting aant rijden, niets crimineels dus. Gelukkig was Meneer de Flik goedgehumeurd, ofwel is het gewoon ne sympathieke vent. Hij zag waarschijnlijk dak nie zo Spaans was want hij sprak vree duidelijk en tamelijk traag, misschien is da gewoon zijn manier van praten, maar tkwam mij in ieder geval wel goed uit! Hij legde schoon uit da je als fietser in dezelfde richting moet rijden als de auto’s. Ikke met onschuldige bambi-oogjes: “Ah, no es permitido?” oftewel int Vlaams “Ah, mag da nie misschien?”. Toen legde hij ook nog uit da je de verkeerslichten nie mag negeren en niet op het voetpad mag rijden. Ik was met stomheid geslagen! Op dat moment was ik alleen maar aan het spookrijden! Natuurlijk rijd ik ook constant op het voetpad (veiliger voor mij, nie voor de voetgangers helaas) en af en toe rij ik ook es door het rood als er in geen kilometer een auto te bespeuren is, maar hoe weet diene pipo dat? Had daardoor het gevoel dat hij mij al langer aan het bespieden was en nu pas ingreep. Heb de rest van de weg toch wel als een engeltje de verkeersregels gerespecteerd ze! Was wel serieus verschoten eigenlijk, heb dan bovendien andere weg moeten pakken, weg waarvan ik nie wist waar ik ging uitkomen, gelukkig herkende ik me opeens weer en kon ik verder mijn vertrouwde weg pakken. Jammer genoeg moest ik wel voor de zoveelste keer terug dwars door een baan die openligt door werken, ben het echt kotsbeu, zal morgen van den eerste keer volledig nieuwe baan zoeken om naar school te fietsen: geen eenrichtingen meer en geen werken meer, moet doenbaar zijn!

Met al die toestanden wederom te laat toegestekt in informatica, maar ze waren gelukkig nog nie begonnen. Zijn aant leren hoe je website moet maken met programa netscape, is doodsimpel en echt leuk! Ben best wel al trots opt voorlopig resultaat! Zodra het helemaal af is laat ik het jullie zien, we moeten trouwens sowieso nog leren hoe je je site online moet zetten, dus voorlopig ist nog secret…

Daarna wast normaal gezien Discourse Analisis, van de Vreselijke Vent, maar die les (normaal gezien van 13u tot 15u) werd vervangen door een lezing over een of ander onderwerp dat verband houdt met dat vak, maar aangezien die lezing begon om 12u en wij informatica hadden van 11u tot 13u, ging dat niet echt voor ons. Dus hadden we van 13u tot 15u vrijaf deze keer. Kheb met Astrid nog eens langs de kraampjes gekuierd, en Astrid heeft een buzze gekocht voor haar schoolboeken in te steken, waar ik behoorlijk jaloers op ben! Is echt een mooitje, en kwaliteit, tziet er ne stevigen uit.

Omdat ik gisteren zo flink geweest was geen chocoladetaart te kopen, besloot ik me vandaag te belonen … met een stuk chocoladetaart! (vrouwelijke logica, denkt mijn keppe nu bij zichzelf). Ik kon er echt niets aan doen, het was Astrids voorstel om samen een stuk te kopen en ik ben nu eenmaal niet assertief genoeg om nee te zeggen tegen de mensen… J

Dan gezellig wat gekeuveld en gekletst op een bankje buiten met ons stukske taart. Maar helaas, aan alle mooie liedjes komt een eind, en dus moesten we naar de les Litérature Française, bekroond met de Officiële Prijs voor Nutteloze Lessen. We krijgen wel veel taken enzo die we moeten doen, maar in de les zelf doen we niks, ofwel nog vijf keer hetzelfde als de vorige weken… Nuja, tis een vriendelijk madammeke, en kheb ze eignlijk wel nog graag. Ten laatste nog de les Geografía de España, een vak waarbij je goed wakker blijft, want die vent vliegt door de leerstof en tis allemaal met notities te doen, dus zorgen daje meeblijft is de boodschap. Na de les bood het Spaanse meisje dat naast me zat me spontaan haar notities aan, is superlief! Denk wel dak 85% van de les begrepen en opgeschreven heb, maar nu heb ik dus ook een naslagwerk voor die andere 15%!

Om 18u30 was de les gedaan en mochten we huiswaarts fietsen, gelukkig regende het niet meer. Ik was namelijk zo slim geweest om mijne witte broek aan te trekken op een regenachtige dag, dus als ik daarmee door de regen zou fietsen, zou’t eerder een doorzichtige broek worden, en ik denk niet dat ik of de Spaanse bevolking daar echt gediend mee zou zijn.

Maar helaas, lomp geboren = voor de rest van je leven lomp. Het is namelijk niet omdat het niet meer regent, dat je niet door een vuile, bruine plas kunt fietsen…

Daar gaat mijn spierwitte broek…’s avonds verzekerst 10 minuten bezig geweest met de vlekken een beetje uit te wassen. En Ruth en ik hadden amper twee dagen geleden met veel moeite al onze witte dingen samengeraapt om een wit wasje te draaien en de wasmasjien dan nog niet volgekregen, dus wie weet hoe lang het nu zal duren eer ik mijn broek in de wasmasjien kan steken? Nuja, al bij al viel de schade nog mee eenmaal ik er wa op gefrot had, en kga ze zelfs morgen opnieuw kunnen aandoen zonder in schande te vallen, als da geen goe nieuws is, jochei!

’s Avonds nog de rest van mijn spaghetti van gisteren opgegeten, en hoewel ik ’s middags niet gegeten had en dus al sinds 10u30 niet meer gegeten had (was wel ¾ stokbrood, mijn ontbijt), had ik eigenlijk echt nie veel honger. Heb moeten steken, maar heeft gesmaakt.

Jammer dat we niet veel contact hebben met onze kotgenoten, we babbelen nu en dan wel eens, maar gaan nooit eens samen weg, of gezellig samen aan tafel of in de zetel zitten doen we ook nooit. Nuja, ze hebben soms echt wel rare trekskes ze, gelijk Javi gisteren: ik sta in de keuken, dien komt binnen en wijst naar ne vuile tas in de gootsteen: heb jij die tas gebruikt? Ik zeg van niet (wat ook zo was) maar da kik ze wel ging afwassen. En hem: da’s MIJN tas, en ik wil nie da ze vuil is als kik ze wil gebruiken. Oké, moest da nu de enige tas zijn zou ik hem nog verstaan, maar we hebben nog andere tassen ook! Ge hebt nu eenmaal nie altijd de tijd om nog af te wassen voor da ge naar school vertrekt. Nee, ik had ze nie gebruikt, nog nooit zelfs, maar het zou wel perfect gekund hebben.

Amper een kwartier later: Ruth en ik staan in de keuken. Rafa komt binnen: “Wie van jullie moet ik vermoorden?” Hij had gezien dat zijn tas gebroken bij het glas lag. Wij hadden die tas daar vrijdag op de grond gevonden, zonder da wij ze gebroken hadden. Rafa had afgewassen en alle afwas lag opgestapeld op het droogrek, waarschijnlijk dat die tas daar vanbovenop stond en ervan gegleden is. Toen we hem dat zeiden, zei hij da die tas veel voor hem betekende en ook de reden waarom, maar dat had ik ni goe verstaan. Ruth meent te hebben verstaan dat hij die tas al sinds zijn 2 jaar had, en hij vertelde dat hij een traan moest wegpinken toen hij zag dat die tas kapot was. Ik dacht ‘oké, zal maar es effe lachen om dat grapje’ en dat deed ik dus ook, maar hij keek doodserieus! Shit zeg, we gaan hier echt wel niets meer durven aanraken! Zouden beter ook onze eigen tas beginnen kopen…

Deze avond zaten Ruth en ik weer elk in onze eigen kamer, net als Javi, Rafa zat voor de tv. Geen gezellige sfeer, idd maar als we constant op alles moeten letten, kun je nie echt een aangename sfeer creëren ze! Nuja, Rafa heeft wel al bewezen dat hij tof en hulpvaardig kan zijn, die tas is het enige rare voorval met hem. Javi heeft blijkbaar wel meerdere rare snukskes, maar ergens bewonder ik het ook wel dat hij gewoon zegt da we van zijn gerief moeten blijven, want ik zou het niet kunnen in zijn plaats, zou me constant ergeren en er niets van zeggen. Dus dan is zijn manier wel beter.

Ondanks het feit dak niets te doen had die avond was het toch weer na twaalven voor het licht uitging, die computer is hier mijn grootste tijdsdoder!

Tot morgen!

Weeral niets te doen vandaag, het leven is toch lastig hé… Mijn wekker niet gezet, maar toch spontaan om 9u40 wakker geworden. Ontbeten met het laatste restje Kwakies dat ik van Brecht gekregen had. Geeft niet hoor, want ik ga vandaag naar den Aldi wiiiii!

Eerst nog wat surfen en msn’en…Maar nee hoor, het vast internet laat het nog maar eens afweten, dan maar terug sukkelen op ons afgetapt draadloos netwerk van de gebuurs dat behoorlijk vaak wegvalt hé. Misschien moet ik stoppen met ons betaald internet ‘vast internet’ te noemen, want zo vast is het eigenlijk niet echt…

Eerst wat in stukjes en beetjes gemsn’t met Brecht, tussen het wegvallen van de verbinding door, en dan mijn vlucht naar huis voor met Kerstmis geboekt. Ja, da’s ook nog ne kwestie ze. Wel, ik kom dus naar huis op 21 december, alleen jammer dat dat 40€ duurder is dan op 19 december en 35€ duurder dan op 24 december, de dagen ertussen zijn er trouwens geen vluchten. Dilemma: als ik op 24 december naar huis kom, land ik op Kerstavond om 17u55 in Charleroi, wat wil zeggen dat ik pas om 20u ongeveer zou thuis zijn als alles goed gaat, en dat ik dan al direct aan de feesttafel mag aanschuiven zonder enige voorbereiding ofzo. Bovendien zou ik dan ook 3 dagen helemaal alleen in Castellón zitten, want Ruth gaat ook de 21^ste naar huis, net zoals vele Erasmussers, en alle Spaanse studenten hebben vanaf die dag kerstvakantie en zullen dus thuis zitten. En ik ken mezelf: de gedachte dat iedereen van mijn familie en vriendjes en vriendinnetjes thuis zit en vakantie heeft en lekker gezellig samen is, en ik er honderden kilometers van verwijderd ben, zou me behoorlijk deprimeren op da moment. Oké, stop met zagen, denkt iedereen nu, vertrek dan gewoon op woensdag 19 december, ook lekker goedkoop toch? Ja inderdaad, maar dan zou ik wel de woe, do en vrij moeten brossen, en bovendien heb ik de donderdag een verplichte les die echt wel behoorlijk verplicht is. Na grondig overleg op skype met mijn moesje werd de conclusie gemaakt dat het 19 of 21 december zou worden, afhankelijk van het antwoord op mijn mailtje naar de docente van het verplichte vak. Haar systeem is namelijk zo: van iedere les dat je niet aanwezig bent, hoef je geen examen af te leggen. Dus als je naar alle lessen gaat, je taken maakt en een presentatie geeft, hoef je geen examen te maken. Ik dus een mailtje gestuurd en de hele situatie uitgelegd over naar huis gaan met Kerstmis en de goedkoopste vlucht willen nemen enzo en gevraagd of het niet mogelijk is dat mijn klasgenoten me inlichten over de inhoud van de les en de taken die gemaakt moeten worden, en dat ik op die manier geen examen van die les zou moeten maken. Nog vandaag zelf een antwoordje gekregen met de boodschap dat haar regels voor iedereen gelden en geen uitzondering kan maken voor mij. Ook zei ze dat ze mij volledig verstond en dat ze zou gaan, moest ze in mijn plaats zijn, en dan gewoon examen afleggen van dat ene lesje, want zo erg is dat toch niet? Wel, ik heb daar toch niet echt veel zin  in, een examen = kans op een buis, geen examen = erdoor zijn. Dus werd het de vlucht van de 21^ste december, die helaas wel 40€ duurder was, maar op de ideale datum viel.

Dan eindelijk…het moment: ik ga naar den Aldi!! De eerste keer sinds ik hier ben, dus heb me echt wel al flink kunnen inhouden hé! Mmm… New yorkers, Kwakies, fake bounty’s, negerinnetetten…eindelijk!!

Na een behoorlijk warm fietstochtje komt de Aldi in zicht, mijn hart gaat sneller kloppen, mijn ademhaling verzwaart, mijn pupillen vernauwen…prooi in zicht! Vastberaden duw ik mijn 50 cent in het karretje en loop de ingang naar binnen. Ik zoek mijn weg in het doolhof, zie dat ik eigenlijk langs de uitgang naar binnen gegaan was en niet verder kon, en ga deze keer langs de ingang naar binnen. Mijn ogen zoeken hun enige doel: calorieën. And guess what? Ze hebben daar helemaal geen New Yorkers en Kwakies!!! Hoe overdreven onfair is dat niet!!?? Diep teleurgesteld en ontmoedigd toch maar de jacht verderzetten naar iets dat nog troost zou kunnen brengen. En ik moet toegeven: ik ben lief geweest voor mijn lijn: maar 1 zak snoep en 1 zak chips! Aha, hoe flink is dat wel niet! Ahja, en ook nog 5 pakken koeken.

Nuja, da’s wel om ne serieuze tijd mee te doen hé. Wat er ook wel raar is: ze hebben daar echte Coca-cola en Fanta, en activia en actimel enzo, is toch anders dan bij ons. Shit zeg, geen kwakies, kun je je dat nu voorstellen? De New Yorkers maakten hun afwezigheid goed door de aanwezigheid van hun broertjes met de veel minder originele naam ‘American Cookies’, waar ik dan maar een pak van meegenomen heb, onder het motto “ tis beter dan niks hé”.

In plaats van Kwakies werd het een doos muesli met chocoladestukjes, die totaal op Kwakies trekt, maar me toch ook kan helpen om me van mijn dagelijkse hoeveelheid chocolade te voorzien. De gewone muesli die ze in Belgische Aldi’s hebben, hebben ze hier trouwens ook niet. Verder nog wat mozzarella, olijfolie, boter, feta, kalkoentjes voor op brood, en allerlei sapjes en chocomelkjes (handig om mee te nemen naar school) ingeslagen. Resultaat van deze uitstap: een matig bevredigd gevoel, een loodzware rugzak en verschillende plannen om een doos Kwakies tot hier te krijgen. Eenmaal thuisgekomen grondige herstructurering mogen doen op mijn vakje van de frigo en in mijn kast, maar waar een wil is, is een weg. Mezelf nog een slaatje à la mama met vinaigrette à la mama klaargemaakt als middageten (omstreeks 15u, jawel) met als dessert een geïmproviseerd fruitslaatje en als extra dessert …een Aldi-American cookie! De spanning was te snijden, haar vingers trilden bij het openen van de verpakking, ze durfde nauwelijks te kijken naar wat haar humeur voor de rest van de dag zou bepalen. Langzaam kwamen de felbegeerde koekjes tevoorschijn. Op haar voorhoofd een frons, uit haar mond enkel een sober ‘hmmm’. Haar ogen zagen welgevormde ronde koekjes, ietwat kleiner dan New Yorkers en met donkerdere stukken chocolade, maar haar neus herkende direct de geur: dit kon niet slecht zijn. Terwijl ze het lustobject naar haar mond bracht, prevelde ze nog snel een hoopvol gebedje. En haar gebed werd in de mate van het mogelijke verhoord. Het verdict? Zeer lekker, maar geen New Yorkers. Deze cookies: 9,5/10, New Yorkers: 10/10. Dus ja, ze komen toch al in de buurt hé. Na mijn geïmproviseerd maaltijdje nog wat op het onstabiel draadloos netwerk gesurft en mijn blog en foto’s bijgewerkt. Via mail kreeg ik een uitnodiging binnen voor kotfeestje bij Toon, eveneens een Belg, die zo ongeveer aan het begin van mijn straat woont, dat was dus mooi meegenomen! Er werd verwacht dat iedereen een fles drank meebracht, dus dan maar nog vlug naar de Dia, een vree dicht supermarktje, wel nog beetje verder dan Mercadona hoor, tis zeker anderhalve minuut stappen naar de Dia, best wel ver dus J… Daar een fles witte wijn gekocht van 1€15 en tevens nog wat melk en groenten voor de komende dagen. ’s Avonds kwam Nicola (Engels meisje) eten, en dus aten we met z’n drietjes gepaneerde diepvriesvis met poederpuree en (wél verse) gestoofde worteltjes, deze laatste waren mijn inbreng in het menu, en iedereen vond ze megalekker, yes! Achteraf mijn American Cookies uitgedeeld voor bij de koffie met koekjes (ook al dronk er niemand koffie), en keken we samen naar een Friends-dvd’tje. Sommige van mijn Friends-dvd’s werkten nie meer omdat ze serieus geklemd gezeten hadden in de bagage en wat gebogen waren, maar na twee dagen onder een stapel boeken is dat probleem verholpen, euforie alom dus! Tijdens ons dvd’tje ging opeens de bel, hoewel we niemand verwachtten. Mysterieus… Het bleek Lobke te zijn, zij was al op het feestje bij Toon hier vlakbij, maar verveelde zich dood aangezien alle venten daar naar de voetbal aan het kijken waren en dus kwam ze ons maar halen. Toen die friends-aflevering afgelopen was, ging ik dan ook met de fles wijn in de hand mee met haar. Ruth bleef thuis, en Nicola zou misschien nog achterkomen. Ook Toons piso is behoorlijk groot en eveneens moderner dan de onze (wat niet zo moeilijk is) en wat ik vooraf niet wist: hij was druk in de weer met zelfgemaakte pizza’s te maken voor iedereen (zelf het deeg was zelfgemaakt!). Had ik dat geweten, zou ik wel niet juist een avondmaal verorberd hebben! Toen ik doorliep naar zijn living, zag ik enkel bekende gezichten: Lobke, Kim, Dani, Andreas, Maricela (ze heet niet Marcella zoals ik eerst dacht), Mauro, Diego, Brian (heb ik niet zo graag) en natuurlijk Toon zelf. En ja hoor, alle gezichten op het voetbal gericht, en geen kat die wat converseerde. Dan maar samen met Toon en Maricela wat aan de pizza’s geholpen, was best wel leuk! De pizza’s waren klaar op het moment dat ook het voetbal klaar was, en we konden aanvallen. Er was in ieder geval meer dan genoeg (ook al omdat er nog mensen waren die al gegeten hadden) en bovendien was het echt wel lekker! Ga ik zeker ook eens proberen! Na afloop deden de Belgische meisjes de afwas, terwijl de rest op youtube filmpjes en videoclips aan het bekijken was. Het plan was om erna nog weg te gaan, maar terwijl iedereen klaarzat om te vertrekken, waren er nog een drietal die aan die pc gekluisterd bleven zitten en bovendien had ik geen zin meer om nog ergens naartoe te gaan wat een kwartier wandelen zou zijn, terwijl ik op dat moment op 50 seconden wandelen van mijn kot was. Dus ging ik om amper 2u al huiswaarts en liet de rest achter voor hun pc-schermpje. In bed nog een uurtje in m’n megamooi maar wel voorspelbaar boek (aangezien ik de film ervan al gezien heb) gelezen om mijn pizza wat te laten zakken alvorens te gaan slapen. En wederom geen problemen gehad om snel in slaap te geraken!

Jaja, tis intussen al terug vrijdag! De tijd gaat snel hé… Vandaag nog maar eens een feestdag om de een of andere reden, die Spanjaarden hebben hier blijkbaar nog veel te vieren…

Dus ja, wederom geen les, mooi meegenomen! Dan maar lekker lang uitslapen hé…ontbeten om 12u30, voldoening gegeven aan mijn pas ontwikkelde internetverslaving op het herstelde vast internet, geskypet, gemsn’t…

’t Is vandaag niet alleen een feestdag voor de Spanjaarden, tis ook Lobke haar verjaardag! Ruth had op msn al tegen Lobke gezegd dat we zeker nog zouden langskomen vandaag, dus rond een uur of 17u30 waren wij op stap naar Lobkes piso. Onderweg trouwens een paar barkes en restaurantjes tegengekomen waar we zeker eens naartoe willen.

Aangekomen bij Lobke en Kim, duwen we op de bel (nogal logisch, ik weet het). Ding dong….stilte. Ding dong… stilte. Sapperdepitjes, zou Jommeke spontaan uitroepen. Lobke had gezegd dat ze het zou laten weten moest ze haar appartement verlaten, maar was die belofte blijkbaar vergeten uit te voeren… Ikke dus bellen naar haar gsm (nam niet op), dan naar Kims gsm en ja hoor, blijkbaar zaten ze in de bowling in La Salera (=shopping center, remember?), dus wij daarnaartoe. Om 20u20 komt onze bus toe aan La Salera, en voor één keertje zijn we toch maar eens zo verstandig geweest om te checken wanneer we een bus terug richting huis hadden. Dat bleek dus om 21u30 te zijn, zeer aangenaam… Wij naar de derde verdieping van La Salera, de verdieping zonder winkels, maar met massa’s (fastfood)restaurants, een cinema en een bowling mét reusachtige speelhal. Wij daar naar binnen, Lobke een gelukkige verjaardag gewenst en toegekeken hoe de rest bowlde, want we waren natuurlijk te laat om nog mee te spelen, best wel jammer voor iemand met mijn natuurlijke aanleg voor bowling (kuchkuch)

Na een uurtje toegekeken te hebben moesten we helaas al terug richting buskotje. Met spijt in het hart, want zowel Ruth als ik hadden ons laten verleiden door de lekkere geuren op de derde verdieping, en we wilden best nog wel blijven om iets te eten. Dan maar besloten om uit de bus te stappen op de Plaza de la Paz, vlakbij de straat met de goeie (Don Pepe) en minder goeie (Danubio) Italiaan, en daar een hapje te gaan eten. De Don Pepe had nog 1 tafeltje vrij, en ik was ten zeerste bereid om daar te gaan eten, maar ik was natuurlijk niet de enige om te beslissen, dus toen alle alternatieven bekeken waren en we teruggingen naar Don Pepe, was die natuurlijk intussen ook al helemaal volzet. Het was dan ook 22u, hét etensuur voor de Spanjaarden. Dan maar naar Danubio gegaan, maar aangezien er twee Danubio’s zijn (twee broers of kozens ofzo waarschijnlijk) vlakbij elkaar met exact dezelfde menukaart en de ene Danubio (die waar Brecht en ik geweest waren en niet zo heel tevreden over waren) volzet was, gingen we naar de andere, die niet alleen ruimer was, maar ook nog eens sfeervoller verlicht en professioneler ingericht. De inrichting beloofde dus alvast veel goeds. Na een serieuze (lange) blik op de kaart, koos ik voor de kip met frietjes en een glas wijn. Ruth deed hetzelfde en een dikke 10 minuten later stond het voor onze neus. De frietjes zagen er in ieder geval al lekker uit, net als het gigantisch stuk kip.

En ja hoor, het smaakte! Zo goed zelfs dat we nog een portie frietjes bijvroegen, die amper een halve minuut later al geserveerd werden. En we smaakten dat het goed was. Met plezier elk ons deel van de rekening (17,50€ au total) betaald en dan onze keuze moeten maken wat the next item in de agenda was. Ofwel gingen we uit met ‘de bende’ van Lobke en Kim enzo, ofwel gingen we bij Michaela thuis (het huis waar ik de eerste twee nachten overnacht heb, remember?) en met Nicola een filmpje kijken. We hadden alletwee meer zin in de tweede optie, ook al omdat Michaela op amper twee minuten wandelen van ons woont. De film bleek gedowload te zijn en Engels gesproken met jawel, Chinese ondertitels! De kwaliteit van het beeld vond ik trouwens ook niet echt om over naar huis te schrijven. Ruth was bij het begin van de film huiswaarts gegaan, maar ik had best wel zin in een crappy filmpje waarvan ik nog steeds de titel niet weet. Helaas heb ik het na een dik uur ook moeten opgeven omdat ik nogal serieus mijn best moest doen om niet in slaap te vallen. Dat was het dan voor vandaag, drie keer niets gedaan eigenlijk, en toch heel de tijd bezig geweest, da’s de kunst hé.

Gisteren is het begonnen, en vandaag doet het nog lustig verder: het Belgische weer in Spanje! Gisteren begonnen ’s avonds met zware regen, donder en bliksem. Deze ochtend gewoon deprimerend grijsgrauwe lucht, voor de rest niets op aan te merken. Dus ikke, voor de eerste keer mét mijn trui aan, op mijn fietsje richting school, mooi op tijd vertrokken om nog iets te gaan afprinten alvorens mijn les van 9u begon. Alles gaat goed, niet te warm niet te koud…tot de wolken opeens uit de hoogte toekeken hoe ik daar fietste en besloten dat het tijd was om me eens wat te pesten en hun regendruppels op me los te laten. De laatste tien minuten van mijn fietstochtje naar school waren dus inderdaad lekker verfrissend. Pas om klokslag 9u kom ik toe in school, maar ik moet echt nu iets afprinten voor de les van deze namiddag, want het duurt enkele uurtjes alvorens je printje uit de printer rolt, dus helaas, dan maar te laat komen hé, de docenten zijn zelf toch ook 98% van de keren te laat. Dus vlug mijn franse artikels + résumé gaan afprinten, en ja hoor, ik was zelfs nog te vroeg in de les, de docente van Langue Juridique liet weer eens op zich wachten, zoveel te beter voor ons…

Daarna nog eens een springuurtje, dan Discourse Analisis van De Vreselijke Man, en dan een verplichte les Culture de la France. In die les keken we naar de film “ça commence aujourd’hui”, een Fransgesproken film met Spaanse ondertitels voor de gelegenheid. Simpel is anders ze! Weet niet goed op welke van de twee dat je je moet concentreren…

Bij het terugfietsen naar huis om 15u15 trof ik gelukkig nog juist een droog momentje, maar het heeft ’s avonds echt wel lelijk gedaan ze! Toen ik thuiskwam van school was de vaste internetverbinding nog steeds nie terug. Rafa had het ook al gemerkt, en had rond 14u al eens gebeld naar de internetmensen om te vragen of ze alstublieft ons internet wilden teruggeven, maar die mensen zeiden gewoon da’t door ’t slechte weer kwam en da we wa geduld moesten hebben. Daar geloofden wij dus nix van, vooral omdat de status ‘verbonden’ was, en de signaalsterkte ‘uitstekend’. Dus Rafa rond 18u nog eens opnieuw gebeld naar die mensjes, en die hebben dat gelukkig dan opgelost, dus het vast internet is terug, olé! Zelf wisten ze nie wa de oorzaak was, maar blijkbaar hebben ze het toch kunnen oplossen, mee moet da nie zijn vo mij. ’s Avonds geïnviteerd geweest om uit te gaan met Lobke en Kim en Andreas enzo, Ruth is gegaan maar ik had nie veel zin om met zo’n weer uit mijn kot te komen, dus werd het een gezellig cocoonavondje voor mij, met de laptop op m’n schoot m’n bedje ingekropen, yummie…

Vandaag enkel les van 17u tot 19u, hoe belachelijk is da nie…Normaal gezien ook van 17u tot 16u maar helaas helaas, Madame Litérature Française moest op een conferentie zijn, dus geen les van haar auhourd’hui! Dus wederom lekker uitslapen, en vooral veel dingen regelen op de computer eigenlijk, zoals mijn inschrijving vervolledigen door de vakken die ik ga volgen te selecteren. Heb me eigenlijk vooral met zo’n soort dingen beziggehouden, en heb nog wat verder mijn kamer in orde gebracht, waar ik gisteren al mee begonnen was. Had ik nog niet echt deftig kunnen doen terwijl Brecht er was.

Aangezien mijn fiets nog aan school stond (sinds donderdag al, shame on me) nam ik om 15u30 de bus naar school. Ja inderdaad, veel te vroeg voor mijn les van 17u, maar ik moest op school nog een kopietje van mijn paspoort nemen voor de huisbazin en ik moest nog langs bij de erasmusdienst. En aangezien ik hier nog nooit kopietjes gepakt heb, dacht ik dat het mss wel beter zou zijn om een ruime tijdsmarge te pakken zodat ik zeker genoeg tijd zou hebben. Best, want heeft toch wel kwartier geduurd voor stom kopietje van paspoort! Tjah, eerst aan de infobalie gevraagd hoe da moest, zij zeiden gewoon van ga maar daar naar die mensen daar. Ikke naar daar, daar een spaanse studente aangeklampt om te vragen hoe da moest, da kind was ervan overtuigd dak een cursus wou kopiëren en gaf me dus extreem veel niet-relevante uitleg, mo t was wel een lief meiske ze! Uiteindelijk zonder probleem gelukt, heeft me de volle 8 cent gekost.

Dan langsgaan bij de Erasmusdienst (de OCIE), om te informeren of ze mijn zonnebril niet gevonden hebben na de uitstap naar Peñíscola van zaterdag. Helaas pindakaas is de OCIE maar open van 10 tot 14u, dus zal morgen nog es langskomen. Nog drie kwartier over en tis een prachtig weertje: stralende zon en 26°… wat zonnebaden op school dan maar hé. Vlug naar de wc’s om mijn bikini aan te doen en hupsakee, een zonnig plaatsje bij de ingang van school veroveren!

Zot!! Alsof ik daar in mijn bikini zou gaan liggen aan school! Nee hoor, er is vlak voor mijn gebouw een grote halfronde agora, da’s gelijk zo’n amfitheaterachtig iets: ne halvecirkelvormige zitplaats in trapjesvorm. Heb me daar (met gewone kleren aan!) efkes geïnstalleerd en een never-ending brief geschreven. Als je je niet echt iets kunt voorstellen bij de agora, moet je maar eens naar de foto’s kijken. Foto’s? Welke foto’s? Denkt de trouwe lezer nu bij zichzelf. Jawel jawel, het is er eindelijk eens van gekomen, ik heb al wat foto’s op een site gezet, ook al zijn het er nog nie zoveel, ze zijn de moeite waard! Onder iedere foto staat bovendien een woordje uitleg, dus allen daarheen! En met daarheen bedoel ik natuurlijk naar http://erasmuskleintje.spaces.live.com !

Ook die site zal ik natuurlijk proberen even punctueel up te daten als deze blog.

Back to business: van 17u tot 19u had ik les Traducción Audiovisual, de les waarbij vorige week mijn pennenzakschaap ons lijden verzachtte, remember? Deze keer wat flinker opgelet en zelfs aandachtig notities genomen, aha! Maar die vent spreekt echt overdreven rap jong, nie te doen. Die lessen duren hier zogezegd twee uren, maar ze komen een kwartier te laat toe en stoppen een kwartier te vroeg met de les, en toch ben ik zeker da ze evenveel gezegd hebben als een Belgische docent gedaan zou hebben in twee uren, ratelen dat die Spanjaarden kunnen zeg! Je kunt je wel inbeelden dat je op zo’n momenten blij bent dat het 18u50 is en hij de boel lamlegt en je terug op je fietsje naar huis kunt gaan. Bovendien had ik een skype- en msn-afspraakje met Brecht om 19u30 dus sprong ik, eenmaal thuisgekomen, direct achter mijn pc en skypete wat af met Brecht. Na een tijdje besloot onze spiksplinternieuwe internetverbinding echter dat het nu maar eens gedaan moest zijn met die internetverslaving van mij en dus viel het internet weg!! Zomaar tijdens een skypesessie met mijn vriendje!! En nee hoor, met gene moyen terug te krijgen, dat betweterige internet! Gedaan met de fun voor vandaag. Dan maar naar oude gewoonte naar ’n friendsdvd’tje kijken met de new yorkerkes in de hand alvorens naar dromenland te vertrekken…

Zoals jullie natuurlijk allemaal weten, is 9 oktober de dag waarop Rey Jaume I herdacht wordt, de herveroveraar van Valencia tijdens de Reconquista. Nogal wiedes dus dat ze hier in heel Valencia en omstreken feest vieren en dat wil dus ook zeggen…geen les, wiii!! Had dringend een dagje nodig om allerlei dingen op orde te stellen, en bovendien best wel leuk dat de vrije dag op een dinsdag valt, want dat is die lesdag met constant les van 11 tot 19u, brrr…

Heb eerst tamelijk lang in mijn bedje gelegen, rustig ontbeten, wat op internet gezeten, blog bijgewerkt, foto’s online gezet… De vorige avond had ik met Lobke afgesproken om vandaag chocolate con churros te eten (de aandachtige lezer weet natuurlijk nog wat dit is, voor de niet aandachtige lezer: ga terug naar 6 oktober en lees), ook al is dit een traditioneel ontbijt, rond een uur of 13 ging ik dus naar de Plaza Santa Clara, waar ik Lobke ontmoette en waar we chocolate con churros bestelden op dezelfde plaats als waar Brecht en ik er zaterdag gegeten hadden. We deden hetzelfde als ik de vorige keer gedaan had: 1 kop chocolate, met 6 churros (drie elk). Dat vond diene serveerder al behoorlijk vreemd: un chocolate? No dos? Solo una taza? Ja jongske, eentje maar voor de twee ja, der zit daar meer of genoeg chocolate in, we krijgen da toch nie op. Oké oké, dan breng ik jullie wel ene chocolate met 6 churros, eigenwijze trutten, dacht de serveerder bij zichzelf. Hij brengt ons die chocolate con churros en wij beginnen te eten. Die mens vond da waarschijnlijk interessant om ons te observeren, want na een tijdje komt hij naar ons en wijst naar de zakjes suiker da we erbij gekregen hadden en wijst ons er vriendelijk doch met aandrang op da we wel die suiker op die churros moeten doen (zaterdag was er trouwens al vanzelf suiker op). Dan maar die vriendelijke meneer zijn goesting gegeven en er suiker opgedaan (wat idd wel beter smaakte eigenlijk). Eenmaal we die caloriebom binnen hadden, hebben we wat van het zalig weertje geprofiteerd om een wandeling in centrum Castellón te maken. Rond 16u besloten we dat het genoeg geweest was, ik zeker want khad in mijn nickname gezet dak rond 16u terug ging zijn, en had zo’n vaag vermoeden da mama wel online zou zijn om met mij te kletsen, lang leve het vast internet! Kreeg dan nog een uitnodiging om ’s avonds bij haar te komen eten, aangezien ze drie stukken vlees samen ingevroren had en ze niet meer van elkaar loskreeg en ze dus alledrie aan het ontdooien was.

Ik dus ’s avonds naar Lobkes en Kims appartement, wat trouwens behoorlijk huge is, en echt wel schoon. Tis zo niet fair! Ik bak megagraag koekskes en taarten enzo en ik heb ne prehistorische oven zonder graden, terwijl zij daar ne spiksplinternieuwe, nog nooit gebruikte keuken hebben met ne supermoderne oven! :’-(

Maar! Kheb het puddingpoeder gelukkig al ontdekt, zal da zo rap mogelijk es moeten maken hier. En ben van plan om ook binnenkort es naar den Aldi te gaan…mmm… New yorkers, kwakies, negerinnetetten, cartoonies, muesli, alles! Zal maar extra veel plastiekzakken meedoen zeker…en extra veel centjes best ook J Nu maar hopen da ze New yorkers en kwakies hebben ze!!

Is dus niet omda’k geen taarten enzo kan bakken dak geen calorieën kan eten hé J Heb trouwens nog pot tiramisu-ijs staan in de vriezer hier, gekregen van Brecht tijdens het winkelen in de Mercadona hier vlakbij, njammie!!

Oké, terug to the point, Lobke en Kim hebben dus een heel schoon appartement, vree goe gelegen ook, enige nadelen: geen internet en geen microgolf. Maar voor internet zijn ze aant kijken. Geen idee waarom ik da allemaal vertel, is eignlijk nie zo interessant.

Oké, den menu dan maar: soort kippeburgerachtige lappen vlees, roomspinazie (iglo is beter) en patatjes. Dessert: minifriscootjes. Best wel gezellig dus. Heb toch niet te lang blijven plakken, wou naar huis om nog wa mijn blog up te daten enzo, ben al verslaafd aan het vast internet!

Avond geëindigd met New Yorkers en friends-dvd’tje…

Jammer genoeg moest het er ooit van komen: de dag dat Brecht terug richting Belgenlandje vertrekt… Op zo’n dag blijf je liever gewoon in je bed liggen en hopen dat het moment van vertrek vanzelf over gaat. Maar nee hoor, zo werkt het niet. Dus inpakken dan maar! Om 11u30 de bus op richting station, ruimschoots op tijd dus om zijn vliegtuig van 15u35 te halen. Gelukkig dus dat we wat marge hadden voor dingen die eventueel zouden kunnen foutlopen. Bijvoorbeeld van die domme dingen zoals niet afstappen aan de halte van het station en daardoor machteloos moeten zien hoe die rotbus een superlange grote baan op rijdt, waarbij de volgende halte pas anderhalve kilometer verder is… Maar ik kon er echt nie aan doen, de halte van het station is blijkbaar vlakbij het station en nie OP het station zelf, dus ik dacht oké, hij zal dan wel stoppen in het station zelf ook nog zeker? Maar nee hoor… Ik al behoorlijk aan het panikeren, twas nog 20 minuten stappen met bagage naart station, de trein was over 25 minuten… Godzijdank was er ook een buskotje aan de andere kant van de straat en nog godzijdanker was er juist een bus in aantocht richting station, dus veel meer dan een vijftal minuten zijn we niet verloren. Maar twas toch eventjes paniek ze!

Ruimschoots op tijd sprongen we in de trein, voor Brecht toch ook al een beetje afscheid: dada Castellón…tot in november! (ja, komt nog eens in november voor mijn verjaardag, lief hé!?) Na een lange treinrit waren we in Valencia, nu gewoon nog naar de halte van de Aerobus, de bus die constant tussen het station en de airport pendelt en die iedere 20 minuten aan het station stopt…volgens het uurrooster. In de praktijk: om de 40 minuten!! Niet zo leuk voor mensen die hun vliegtuig moeten halen en die op tijd moeten inchecken! Gelukkig geen reden tot paniek: waren nog mooi op tijd in luchthaven: had nog 10 minuten de tijd om in te checken. Eenmaal ingecheckt moesten we gewoon nog wat genieten van onze tijd samen en afscheid nemen. In een tijdschriftenwinkel stonden we eventjes te kijken naar wat knuffelbeesten, had er wel graag eentje cadeau gekregen als affectie-object voor in de moeilijke momenten, maar nee hoor…

Dan maar beginnen afscheid nemen hé…een lekker langgerekt afscheid dan nog wel :-s

Ja het was toch wel weer met traantjes erbij hoor van mij, wat had je gedacht… Afscheid nemen is nu eenmaal nooit leuk hé. Behoorlijk wat mensen vertederd naar mij zien kijken, zo van ocharme dat arm naïef schaap, ze moet afscheid nemen van haar liefke, da dutske…

Nuja, zal daar zeker niet van wakkerliggen ze, dat ze maar denken…Heb dan trouwens tijdens ons afscheid, met puppy-oogjes met traantjes erin toch maar eens gevraagd of hij dan es een beertje voor me zou kopen en wiiii, kheb dan daar in die winkel nog een beertje gekregen van m’n schatje… Is een wolfje met een schaapsvachtjasje aan, zal dan nog wel es een foto trekken ervan. Suggesties voor een naam voor deze nieuwe aanwinst zijn welkom…

Ondanks de vreugde vanwege de knuffelbeer brak toch wel het moment aan dat hij door de bagagecheck moest en ik hem definitief moest uitzwaaien…auw. Eenmaal mijn keppe helemaal uit het zicht verdwenen was, zat er niets anders op dan terug te keren naar mijn kotje…alleen. Buiten aan de airport weeral maar eens superlang moeten wachten op de aerobus… Eventjes getwijfeld om toch maar de metro te pakken zoals Astrid me aanbevolen had, maar de combinatie van Valencia’s reputatie voor pickpockets + reputatie van metro’s in het algemeen op hetzelfde vlak + het feit dat ik alleen was + de lengte van mijn rokje zorgde ervoor dat ik nog liever een uur op de aerobus wachtte dan helemaal alleen de metro te pakken terwijl ik dat nog nooit gedaan had. Bij het lange wachten op de aerobus stond ik nog wat na te snikken tegen een paal (want door al die stomme toeristen was er geen plaats meer voor mij op het bankje) met de Nieuwe Beer in mijn armen geklemd (zielig hé, ik weet het). Het moet blijkbaar inderdaad een behoorlijk meelijwekkend zicht geweest zijn, want er kwam een rimpelig 60+’ertje op me af die me in het Italiaans (!) vroeg of ik Inglese sprak. ‘Si’ was natuurlijk mijn antwoord, waarop ze me in vloeiend Engels vroeg “Is everything alright with you, dear? My husband and I were worried about you”. Zooooo lief! Kzou dat mensje wel hebben kunnen doodknuffelen! Ze was zo echt oprecht geïnteresseerd en bezorgd. Ze vroeg zelfs naar mijn knuffel, en of hij al een naam had enzo. En ze zei dat ze echt wel begreep hoe ik me voelde, want haar vorige man was gestorven… Eh? Sorry? Dankuwel voor de empathie en het begrip, maar ik denk dat de vergelijking toch niet echt opgaat hoor. Zeer lief van dat mensje om haar in mijn leefwereld te verplaatsen, maar toen ik dat hoorde over haar man dacht ik toch wel van “ocharme mensje, wat zit ik hier nu eigenlijk te blèten…”

Jammer genoeg werd ons gesprek afgebroken door de komst van de aerobus, en na het vriendelijke koppel uitgezwaaid te hebben, ging ik een veel te lange bus- en treinrit tegemoet, waarna ik ook nog eens de volle 25 minuten stappen naar mijn kot voor mijn rekening nam. Wat wel leuk was: toen ik toekwam in onze piso, was er een meneer om te kijken voor het vast internet, dat was best wel welkom! Het vast internet was donderdag al geïnstalleerd geweest hoor, maar het had precies nog niet veel zin om te werken. Na het bezoek van de Internetmeneer dus wel, wiii!! Eindelijk internet dat niet wegvalt, en dat ook in de slaapkamers bereikbaar is, woehoe!! Mijn programma voor die avond stond vast: lekker down zijn met een Friends-dvd’tje, een pak New Yorkers die Brecht meegebracht had van België en mijn makkelijke kleren (pyjamabroek en afscheidst-shirt van chirovriendjes). Tot het voorstel kwam om ’s avonds met wat Erasmussers een ijsje te gaan eten op de plaats die ik hen aangeraden had: dezelfde plaats als waar Brecht en ik de vorige dag die zalige kreem gegeten hadden. Lekker! dacht ik zo, en bovendien beter voor de mental health, dus wij rond 22u10 op de Plaza Clavé, waar we om 22u afgesproken hadden. Niemand daar, noch Nicola, noch Lobke en Kim… Dan ons maar alvast op het terras gezet en iets besteld en ja hoor, na amper 20 minuten waren ze de eerste daar al, Spaans ritme is hier hét excuus om te laat te komen… Lobke en Kim hadden Andreas, Dani, Mauro en Diego meegebracht. Nog een kwartier later waren ook Nicola, Lilly en Peggy daar. Beleefdheidshalve hadden we ook op hen gewacht om een ijsje te gaan halen, dus nu was het aanvallen geblazen. Deze keer werd het voor mij een bolletje goddelijk yoghurtijs en eentje met chocolate with cookies, eveneens superlekker, maar wel wat weinig cookies :-s

Eenmaal iedereen zijn drank en ijs ophad, stelde zich een belangrijke vraag: A dónde vamos?

Naar waar gaan we nu? De meesten kozen ervoor om naar huis te gaan, maar veel zin had ik nog niet om geconfronteerd te worden met het feit dat ik voor de eerste keer alleen in mijn bed moest slapen (aangezien de eerste nacht in mijn eigen kamer ook de eerste nacht met Brecht was). Dus ging ik mee met Kim, Lobke, Andreas en Dani naar de Beat. Had ik al over gehoord, maar was er nog nooit geweest. Wat er zo leuk is aan dit loungecafé? Één woord: chupitos! Zeer verraderlijk…shotjes, in het Vlaams. Tia Maria met J&B bijvoorbeeld, zeker niet slecht… Maar ben braaf geweest, heb na eentje beleefd afgewezen, wou nie op mijn kop staan. Dan maar martini’tje gevraagd, was maar 4€ daar, best wel weinig in vergelijking met de 6€ die ze in Wallaby’s creek durven te vragen. Het was er best wel gezellig, maar rond 1u15 toch besloten dat het genoeg geweest was, ik moest de dag erop dan wel niet vroeg opstaan, wat extra slaap was toch welkom.

Vandaag een heerlijke relaxdag gehad, zalig! ’s Ochtends rustig wakker worden en genieten van een superuitgebreid en origineel ontbijt op bed, geserveerd door chef-kok Brecht. Douchke gepakt, wa kleine dingskes gedaan terwijl Brecht wa op internet zat… In de namiddag nog wa sightseeing gedaan: de buurt van Parque Ribalta hadden we nog niet gedaan. Dus zijn we daar op ons gemakske naartoe gekuierd, hebben daar wat gewandeld en geleegaard, ook naar de Plaza de Toros van Castellón, vlakbij dat park, zijn we eventjes gaan kijken, maar kon toch nog heel wat leren van de Plaza de Toros in Valencia ze! Maar toch ook mooi hoor. Was echt leuk dagje: gewoon doen waar we zin in hadden op ons eigen tempo, zonder ergens naartoe te moeten tegen een bepaald tijdstip. In het terugkeren gepasseerd aan een vree schone plaza waar een vree kleurrijk kunstwerk stond, met handen en water enzo. Oké daar kunnen jullie zich waarschijnlijk niet veel bij voorstellen. Maar ik ben aan een fotosite aan het werken ze, tkomt in orde…

In ieder geval, ik was al eens in de bus gepasseerd aan da flashy kunstwerk en vond het mooi en wou het zeker eens tonen aan Brecht, maar had er geen flauw idee meer van waar het precies ergens was :-s  Dus euforie alom toen we het toevallig tegenkwamen, olé! Verder onderweg naar mijn piso hield ik Brecht aan zijn belofte: nog eens samen een ijsje eten! We gingen naar een plaats waar ik eens gepasseerd was en die ik me herinnerde als een plaats met heeeeeeel veel smaken ijs, dat er deze keer wél lekker uitzag, niet het soort stoelgangverstorende ijskreem dus. We installeerden er ons op een halfzonnig plaatsje op het terras (zon voor mij, schaduw voor hem), bestelden iets om te drinken en gingen dan binnen onze keuze gaan maken uit een stuk of 15 zalige smaken zoals bosvruchten, yoghurt, chocolade met amandelen, walnotenijs, tiramisu, hazelnootijs, vanille met cookies, chocolade met cookies, en natuurlijk ook de gewone standaardsmaken. Al degene die op bezoek komen krijgen daar nen ijs van mij, als da gene stimulans is! We genoten echt van onze qualitytime met het ijsje en natuurlijk met mekaar ook…

Eenmaal terug op mijn piso hebben we ons nog wat beziggehouden op internet enzo tot het etenstijd was, we gingen immers voor deze laatste avond dat Brecht er was, nog eens teruggaan naar die Italiaan waar we de vorige keer zo overheerlijk gegeten hadden. We komen toe bij onze Don Pepe en wat blijkt? Toe!! Hoe is dat nu mogelijk? Bij de openingsuren stond duidelijk ‘van maandag tot zondag, vanaf 20u’. Het was 20u15, de rolluiken waren naar beneden en er hing niets van uitleg aan het raam… Best wel een grote teleurstelling voor ons, want we keken er echt wel naar uit om er nog eens te gaan eten. Dan maar naar de buurman, de eveneens Italiaanse Danubio. Lobke en Ruth waren daar al geweest en waren eveneens in de wolken over hun Italiaan, dus proberen kan geen kwaad. Er was wel minder veggie aanbod dan bij Don Pepe, maar we hebben uiteindelijk toch onze keuze kunnen maken. Als gedeeld voorgerecht werd het een slaatje met noten en roquefortsaus. Score: 6/10: te straffe roquefortsmaak, te weinig noten, nie zo heel mooi gepresenteerd, maar voor de rest nie slecht. Mijn hoofdgerecht: canneloni: 7/10: niets speciaals aan, sorry… en nogal veel gehakt in de saus, en de porties waren écht nie groot. Brechts hoofdgerecht: Tortellini met 4 kazensaus: 6,5/10: wel lekker maar nogal weinig kaassmaak en wederom kleine portie en op een doodgewoon bord gepresenteerd. Wegens de kleine porties kon er wel nog een dessertje bij: allebei een stuk tiramisu: 5,5/10! Sorry, maar mijne zelfgemaakte tiramisu is lekkerder, en het was gewoon overdreven duidelijk dat het kant en klare tiramisu uit een pakske was!

Eindresultaat: 6/10, de Don Pepe was veeeel beter, op ieder vlak. De Danubio was nie zoooo slecht dak der nooit meer terug zou gaan, maar nu weet ik dak er nie hetzelfde als bij zijne buurman mag verwachten. Achteraf vertelden we tegen Lobke da we er nie zó tevreden over waren, en zij zei dat de pizza er wél echt vree goe was, dus volgende keer…

Jammer voor ons da we op onze laatste avond samen nie terug naar don pepe waren kunnen gaan, maar twas toch zeker ook een aangename avond!

 De Erasmusexcursie naar Peñíscola vandaag! Om 10u verzamelen op de Plaza de Independencia, wat zo’n klein kwartiertje wandelen is. Maar er is iets wat ik zeker eens met Brecht wil doen terwijl we in Spanje zijn: een typisch Spaans ontbijt nuttigen: chocolate con churros! We hadden al een plaats gezien waar ze er hadden, dus eerst en vooral daar naartoe! Chocolate is een zeer dikke chocomelk, eigenlijk eerder chocoladesaus, en churros zijn oliebolachtige gefrituurde deegstengels om in de chocolate te doppen. Zo gezegd, zo gedaan en wij dus naar da Italiaans ontbijt-/koffiehuis en ne chocolate con churros bestellen. Twas best wel lekker, maar zonder de chocolate zou het beetje te droog geweest zijn :-s

Dan in spoedtempo naar de Plaza de Independencia om zeker op tijd te zijn, wat natuurlijk niet nodig geweest was, want als Spanjaarden om 10u afspreken, wil da zeggen da de bus rond 10u30 ofzo zal vertrekken. Na een 45-tal minuten bus kwamen we toe in het best wel zeer warme kuststadje Peñíscola, met z’n imposant kasteel dat over de streek waakt. De gids stond ons al op te wachten om ons probleemloos door het stadscentrum te leiden. De rondleiding door stad en kasteel waren best wel interessant, maar de gids had niet echt een stem die boven alles uitreikte, en ze babbelde ook gewoon door als er een luide camion of mobilette passeerde, dus het was niet altijd even duidelijk…En voor Brecht al zeker niet, aangezien zo’n 80% van de uiteenzetting in het Spaans was. Het kasteel was best wel indrukwekkend, maar de uitleg van de gids over het kasteel ging constant over de paus (die dan nog eigenlijk maar een fake paus was) die erin gewoond had, en nie echt over the castle itself. Bovendien stonden we ook naar haar uitleg te luisteren in de blakende zon, dus de meesten waren er niet rouwig om dat het lunchtime was. Wij hebben met een stuk of 8 mensen ergens een restaurantje in een gezellig straatje aangedaan. Wij = Brecht, ikke, Lobke en Kim (België, Antwerpen), Ruth, Michaela en Nicola (Engeland, Manchester) en Marcella (Mexico). De meesten onder ons hadden een slaatje en patatas bravas. Dat zijn gebakken patatjes met ’n lekker (ietwat pikant) sausje, is eigenlijk een tapa. Ruth en Nicola hadden gamba’s, die ze zelf nog moesten pellen, en waarvoor ze elk 7€ betaalden voor 3 gamba’s…

Daarna was het free time on the beach, maar aangezien het intussen al 15u30 was en we moesten verzamelen aan de bus om 17u, had het niet echt veel zin meer… Vooral als je weet dat we eerst een halfuur op zoek geweest zijn naar een deftig kleedkot om onze bikini’s aan te doen. Eindelijk! Een wc in zicht, we kunnen ons omkleden. Euh? Enkel voor gehandicapten?! Not fair! That’s discrimination! It’s not because I can walk that I don’t have to pie! Dat was Nicola, en gelijk had ze. Nuja, dan toch uiteindelijk iets gevonden, blijkbaar was er een wc op 20 meter afstand van de plaats op het strand waar wij lagen, grrrr…

Dus hoop en al een klein uurtje strand gedaan, eventjes gepootjebaad, en terug den bus in!

Na een uur lange rit (terwijl het amper 60 km is, die bus reed extreeeem traag) waarbij zowat iedereen lag te slapen, was het tijd om terug huiswaarts te gaan. We moesten trouwens ook nog een waske draaien, dus het was de ideale moment: rond 19u, tegen bedtijd zou de was wel droog zijn. Dus vlug onze was erin gestoken, mét de boiler aan en mét waspoeder in het juiste vakje. Er is wel een speciaal systeem om de deur van de wasmachien terug open te krijgen, maar ik had het Javi al eens van ver zien doen, dus moeilijk kon het niet zijn hé.

Ik had me voorgenomen om die avond pannenkoeken te maken voor Brecht en mij, dus vroegen we ons af: waarom eigenlijk niet ook voor al de rest? Dus nodigden we enkele mensen uit om af te komen  to my place rond 21u voor some pancakes! En ja hoor, rond 21u35 waren Lobke en Kim daar al, niet veel later volgden ook Nicola, Michaela, Peggy en Lilly. Brecht, ik en Ruth waren er natuurlijk ook bij, dus werden het pannenkoeken voor 9 personen. Gelukkig was ik er op tijd aan begonnen, want ik heb maar liefst anderhalf uur achter mijn fornuis gestaan, aangezien er maar 1 geschikte pan was. Maar met Brechts attente assistentie erbij ging de tijd natuurlijk sneller hé! Tussen de pannenkoeken door probeerden zowel ik, Brecht als Ruth verschillende malen om de wasmasjien open te krijgen, maar helaas, tevergeefs. Onze was zou nog meer dan een dag nat in de machine moeten blijven zitten, wat een afknapper! Als wanhoopsdaad toch maar een berichtje gestuurd naar Rafa en Javi, de room mates, om te vragen of ze het niet in een berichtje konden uitleggen hoe het moest. Het was intussen wel al 12u, dus kans klein dat er nog iemand terug zou sturen…

Het werd hoe dan ook een gezellige avond, en na de pannenkoeken besloten Peggy en Lilly een dvd’tje te gaan halen bij hen thuis. Intussen, het mag gezegd, heeft Brecht helemaal vrijwillig de volledige afwas gedaan, applaus!! En een dankjewel natuurlijk ook!

Na een drietal kwartier waren de meisjes terug met twee dvd’s, dus jawel hoor, rond 12u30 begonnen we nog naar een film te kijken, het werd ‘A Walk to Remember’. Jeeeezus! Van een sentimentele, voorspelbare film gesproken zeg! Bij iedere zeemzoete “I love you” was het dus alom geroep en gelach bij ons, wonder dat de buren niet zijn komen klagen…Rond kwart voor 3 was de film gedaan en ging iedereen rechtstreeks huiswaarts, tevreden over de gezellige avond, en dat was ik dus ook! Intussen had Rafa al teruggebeld en was ik erin geslaagd de deur te openen en ons wasgoed heldhaftig te bevrijden. Zo kwam het dus dat Ruth en ik om 2u45 ’s nachts nog onze was aan het ophangen waren op de wasdraden op het dak. En het moet gezegd, het was echt nog warm buiten, zalig!

Daarna natuurlijk vlug mijn bedje in, en wederom snel in dromenland.

Hmmm… ’t is vrijdag, dus een hele dag geen les… wat zouden we nu eens kunnen doen? Den toerist uithangen natuurlijk! Dus sprongen Brecht en ik met de lunch in de rugzak op de trein richting Valencia om er de historische stadskern te gaan inpalmen. Om te beginnen was het al prachtig weer in Valencia, stralende zon tot en met. We komen uit het station van Valencia en ons oog valt natuurlijk al direct op de Plaza de Toros, een stierengevechtenarena zoals vele Spaanse steden er een hebben, maar deze was toch wel behoorlijk indrukwekkend! Gigantisch gewoon! In de verschillende openingen in die arena waren er typische gezellige toeristische winkeltjes met bijouterie enzo (waar ik trouwens een sjaal kado kreeg van mijn keppe, wiii). Toen viel ons oog op een bordje met “enter the building +  bullfighting exposition. Dus wij daar naar binnen, eerst naar de tentoonstelling met kleertjes van toreadors, een miniatuur van de arena, allerlei oude documenten en attributen, en jawel, een levensgrote opgezette stier! Nie zo aangenaam voor gevoelige zieltjes zoals ik. Maar het moet toch gezegd: zo’n beest heeft nogal grote kl*ten ze!! Sorry, iedereen zou ernaar gekeken hebben, kon er nie naast kijken!

Daarna mochten we binnen in de gevechtsarena zelf, met een madammeke erbij die daar werkte en die heelsan op onze vingers keek en eigenlijk gewoon wou zeggen “trek rap ulder foto’kes en trap het dan af, zodat ik binnen terug op mijn leeg gat kan gaan zitten”. We waren trouwens de allerenigste bezoekers in heel diene gigantische arena, da zal mss wel de reden geweest zijn da ze bij ons moest blijven. Veel uitleg gaf ze trouwens ook nie, alleen antwoord op onze vragen. Zo kwamen we bijvoorbeeld te weten dat er 17.000 man kan zitten!! Nu houden ze er nog een 3-tal keer per jaar stierengevechten. Neen, kben zeker niet van plan om naar zoiets te gaan kijken! Zou iedere keer dat er bloed te zien is, wegkijken, dus da zou wel nogal behoorlijk vaak zijn.

Bij het weggaan uit de Plaza de Toros besloten we toch nog eens te vragen waar de Tourist Information in Valencia ergens was, zodat we een beetje sightseeing konden doen. Blijkbaar was de toeristische dienst in het station, vlakbij dus. Na hen een bezoekje gebracht te hebben, konden we beginnen aan onze inpalmingstocht. We volgden een uitgestippelde route langs historische gebouwen en gedroegen ons als de stereotype toerist: foto’s pakken, op het plannetje kijken en een zalig zonovergoten terrasje aandoen. Onze meegebrachte lunch (pasta met tomaatjes, mozzarella, spinazieblaadjes en pesto, superlekker!) verorberden we in de schaduw van een boom in een prachtig zonnig park. Op een van de vele momenten van het kaartlezen (door Brecht uiteraard, moest ik kaartlezen zouden we nu nog in Valencia rondlopen) sprak een oud vrouwtje ons aan: “Do you speak English? Where do you want to go? You certainly should visit the cathedral and… and… and…” Da madammeke was dus vree vriendelijk, ze kon trouwens buitengewoon goed Engels voor een Spaanse te zijn, maar dat bleek dus te zijn omdat ze English teacher is/was. Ze zei dat we zeker naar de cathedral moesten gaan, dat je daar in de hoogste toren een vree schoon uitzicht had over het centrum van Valencia. Wij komen daar toe bij de kathedraal en bevinden ons plots tussen allerlei poepsjiek geklede mensen…Blijkbaar was er sebiet een trouw in die kathedraal, dus waren de bruidsmensen zich aan het vergaderen, foto’s aan het trekken van mekaar en aan het genieten van de geïnteresseerde blikken van toevallige passanten zoals wij. Heb het toch ook niet kunnen laten om een foto te trekken van de bruidskindjes hoor, zoooo cute!!

Maar een tourist visit van de kathedraal zat er dus helaas niet in, maar afstel is geen uitstel hé. Rond 18u besloten we dat we de voornaamste dingen gezien hadden. Er zijn ook mooie futuristische gebouwen te zien in Valencia, maar daarvoor moesten we bussen of treinen beginnen nemen, dus dat zal voor een andere keer zijn. Op de trein richting Castellón dan maar! Eenmaal terug in het station van Castellón de la Plana besloten we zelfs de bus richting mijn kot te nemen, die 25 minuten stappen konden er niet meer bij na een dagje toerist! Bovendien hadden we ’s ochtends al van mijn kot naar het station gestapt, dus we hadden zeker al genoeg lichaamsbeweging gehad voor die dag, zeker als je er het vele stappen in Valencia bijrekent! ’s Avonds dan gewoon nog een lekkere tortilla gemaakt, een typisch Spaans gerecht met ei, patat en ajuin, en het smaakte! Dan (relatief) vroeg in bed, want het wordt morgen weer een lange dag, met vroeg opstaan: de excursie naar Peñíscola!

Donderdag 4 oktober 2007
Les van 9 tot 15u vandaag, is ook wel best weer doenbaar dus. Hoewel bewolkt, kon ik zonder probleem in mijn topje naar school fietsen, kreeg zelfs beetje warm eigenlijk… :-p

De lessen (langue juridique, discourse analysis en Culture Française) vielen allemaal behoorlijk goed mee eigenlijk. Die van langue juridique denkt wel dat we wonderen kunnen verrichten, maar voor de rest geen probleem mee.

Om 15u het gebouw uitgestapt en guess what…het regende dat het goot! Zondvloed alom dus, en Spanje is nie voorzien op zo’n weer. De hele mozaïekbinnenkoer van de unief stond onder een 5-tal centimeter water! No way, in zo’n weer spring ik nie op mijne velo ze, zeker niet met mijn ecru linnen rok aan, die in no time doorzichtig geworden zou zijn! Dus werd het de bus, mijn fiets zou ik dan later wel komen ophalen. Dan maar een berichtje gestuurd naar Brecht of hij me met m’n paraplu en trui wou komen ophalen aan de bushalte… Toen we een bus zagen arriveren, spurtten we van de overdekte galerij aan de ingang van de unief naar het buskot, met mijn sandalen door het 5 centimeter diepe moeras op de mozaïektegeltjes, me overeind houdend met de grootste moeite van de wereld. En nee hoor, het was niet de juiste bus… En nee hoor, een overdekt buskot wil niet per se zeggen dat je ook droog staat als de regen zo schuin valt als het maar kan. Gelukkig stond Brecht klaar aan de bushalte met de nodige attributen, en bereikten we heelhuids het thuisfront…

Na deze uitputtende veldslag waren we niet in staat tot veel meer dan relaxed boodschappen doen, koken en eten. Brecht en ik hadden vanavond dus ne romantische tête-à-tête bij mijn zelfgemaakte lasagne. En hij zag dat het goed was…

Deze keer gelukkig een minder zware lesdag: van 15u tot 19u. Lekker uitslapen dus in de mate van het mogelijke, dan lekker drie keer niks doen en dan met mijn fietsje naar school. And guess what? Weeral niet verongelukt!! Ben ik een natuurtalent of wat? Eerst was er 1 uurtje Literatura Francesa, waarbij we massa’s taken opgegeven kregen, dan twee uur Traducción Audiovisual, wat dus ondertitelen wil zeggen. Diene mens sprak vree rap Spaans en we hadden het alledrie (Astrid, Ruth en mezelf) moeilijk om onze aandacht erbij te houden, vooral omdat het een introductie op het lessenpakket was, en dus nie van essentieel belang. Gelukkig kon mijn schaap (=mijn schaapvormige pennenzak) voor wat vreugde in de saaie duisternis zorgen. Een zonnebril op zijn kop zetten of hem proberen te laten rechtzitten zijn dan misschien geen al te serieuze bezigheden, ze zorgen er tenminste voor dat de tijd sneller gaat! We waren toch wel kontent dat het 19u was ze, en we met het fietsje naar huis konden.

Brecht heeft dan een superlekkere pasta met 3 kazensaus klaargemaakt voor ons (Ruth, mezelf en hijzelf). Allemaal goed en wel, mijn keppe heeft hier mss wel al veel gekookt, maar van het uitgaansleven heeft hij nog nie kunnen proeven! Woensdagavond is erasmusavond @ Wallaby’s Creek, dus wij stekken daar toe om 23u30, wetende dat er nog een hoop erasmussers van plan zijn daar hun avond door te brengen. We lopen door de deur en onze mond valt open van verbazing: niemand!! 5 man en een paardenkop amper in heel het café!  Eigenlijk een haaienkop, want dat hangt daar aan de muur als decoratie, stoer hé!

Nuja, wij dus behoorlijk teleurgesteld toch maar iets bestellen: elk een cola’tje van 3€, jippiejee… Gelukkig stroomden de Erasmussers een halfuurtje later binnen en kon Brecht kennismaken met een Erasmusbijeenkomst. Jammergenoeg wast minder ambiance als de vorige keer, ook al omdat we niet later dan 2u wilden weggaan, omdat we de volgende dag om 9u leshadden. Maar toch wast leuk hoor! En intussen ook nog wa bonnetjes geïncasseerd van 2 drankskes voor de prijs van 1, zal ze nog goed kunnen gebruiken daar!

Wederom niet veel tijd nodig gehad om in slaap te geraken, is hier wel voordeel ze: oogskes toe en direct in dromenland!

Vandaag is Brecht eens meegeweest naar mijn schooltje, de boel daar eens gaan verkennen. De dinsdag is een behoorlijk zware lesdag, les van 11 tot 19u zonder middagpauze, en zonder middenpauze in de twee uur durende lesblokken. Inderdaad nogal zwaar dus.

Eerst zijn Brecht en ik samen mijn fietsje gaan ophalen, rond 10u50. Eerst 30€ gaan betalen in de bank, bankafschrift gaan afgeven bij sportdienst, dan naar helemaal ander gebouw, waar een vriendelijke madam mij fiets nummer 9 gaf, die ik tot 16 januari mag gebruiken. Daarna toonde ik Brecht een computerlokaal waar hij gratis en voor niets op een goede internetverbinding kon surfen, wat wel eens nodig was, met ons onbetrouwbaar internet hier op kot... Intussen ging ik naar mijn les informatica-praktijk, waar ik vijf minuten te laat arriveerde. Tegen de tijd dat mijn les gedaan was, was Brecht ook klaar met surfen en mailen, maar ja ik moest naar mijn volgende les, die toevallig een Engelse les is. Dus… Brecht kunnen overtuigen om mijn les bij te wonen! Met amper 8 studenten zaten we daar deze keer, waarvan 7 niet-Spanjaarden. Tja, discourse analysis is nu eenmaal niet zo boeiend, sorry…

De docent was trouwens ook zeer geïnteresseerd in de nieuwe student, hij had succes! Zo’n flinke aandachtige student zeg, hij is het nog niet verleerd blijkbaar.

Na die les een korte lunch achter onze kiezen gestoken in onze toevallige tien minuutjes vrije tijd. Voor Brecht was de tijd op mijn (best wel mooie) unief toen al genoeg geweest, ik had jammer genoeg nog vier uren les te gaan. Eerst Literatura Francesa, in het vierde jaar. Dus het niveau van het Frans zal best wel al hoog liggen, zou je zo denken. En ook de docente sprak vloeiend Frans, dus het was veelbelovend. Maar toen een studente vroeg wat “N’importe quoi” betekende en hoe het geschreven werd, en toen een andere ‘Mademoiselle’ ongeveer uitsprak als mademoewielie, gingen onze ogen toch wel open. De helft van de les sprak de docente trouwens ook Spaans, omdat haar studenten haar toch een beetje zouden verstaan…

Nuja, het is een vak met veel werkjes en taken, maar geen examen, dus hoera!

Ten laatste was er ook nog het vak Geografía de España, van 17u tot 19u. Zeer tegen onze goesting gingen we ook nog deze les tegemoet. Gelukkig was het een best wel interessant vak, en kon de docent behoorlijk vurig vertellen. En bovendien geeft die vriendelijke meneer maar tot 18u30 les, dus de laatste uren gaan nog tamelijk rap voorbij, kan geen kwaad!

’s Avonds met mijn fietsje naar huis gereden, en geen accidenten gedaan, wiii! Zeg nog eens dak geen velo kan rijden!

Op aanraden van Astrid dan naar Don Pepe gaan eten, klein Italiaans restaurantje met veel veggie aanbod, waar we allebei superlekker gegeten hebben! Een voorgerechtje voor met z’n tweetjes en dan elk een lekkere pasta. Gelijk wie er van jullie allemaal eens op bezoek komt, ik neem jullie mee naar daar hoor!

Sorry voor de retard op den blog, morgen probeer ik nog wa extra up te daten!

Kus!!

Maandag 1 oktober
Les om 9u vanochtend… De tweede lesweek, maar eigenlijk pas de eerste serieuze lesweek, want vorige week stond ons lesrooster nog niet op punt en hebben we maar twee of drie lessen kunnen doen, genen vetten dus…

Brecht had wilde plannen om den toerist uit te hangen, dus kon ik met een gerust hart naar de les Informática-Teoría vertrekken met de bus van 8u30. Na deze twee uurtjes tergend saaie les hadden we een springuur. De uitgelezen kans voor mij om eens naar de sportdienst te gaan om te informeren hoe het komt dat de computer doet alsof ik nooit op die wachtlijst gestaan had, terwijl ik de dag ervoor nog op positie 2 op de wachtlijst stond en geen mail ontvangen had. Dus ik kom daar toe en doe mijn verhaal. Da meiske heeft totaal geen verstand van het fietsensysteem, dus moet ik wachten tot de Fietsenmeneer er is. Na vijf minuten te staan blinken komt Fietsenmeneer in da bureauke zitten en kijkt op de computer hoe dat da zit met mijne velo. Zegt hij doodleuk dat al achter mijn fiets gekomen moest zijn, dat de ophaaltijd verstreken is en dat mijne velo aan de volgende op de wachtlijst gegeven geweest is. Maar meneer, er stond op dat je een e-mail zou ontvangen als je uw fiets mocht komen ophalen, en ik heb gene mail gezien! Jamaarja, zei Fietsenmeeer, da is naar uw emailadres van school gestuurd geweest. Maar meneerke, de email van school werkt nog nie vo de Erasmussers, want onze inschrijving is nog nie voltooid. Ja, zegt die meneer, ge hebt pech gehad. Ge moet u maar terug op de wachtlijst zetten hé. Ikke: maar meneer, alstemblief zeg, er staan nu al 65 personen op de wachtlijst en er zijn maar 45(!) fietsen, dus das helegans hopeloos hé, en ik had er wel recht op. Bovendien heeft Astrid hetzelfde tegengekomen als ik, en toen hebben ze haar gewoon terug vanboven op de wachtlijst gezet, dus kun je met mij nie hetzelfde doen? Nee, zegt Meneerke Fietske, want ik heb da kind toen gewoon mijn eigen velo gegeven. Lap, daar ben ek vet mee. Dus keek hij mij aan met een blik van sorry kind, niets aan te doen… Maar azo niet hé, dacht ik bij mezelf, nu moet ik doen wat elke vrouw zou doen! Dus zette ik mijn sip gezichtje op, forceerde een huilerig gezichtje en jankte “pero no he recibido un correooohooo…” ofte “maar ik heb geen e-maihaihail gekregen”

En jawel, het werkte! Ofwel kreeg de Fietsenvent medelijden, ofwel wou hij die blèter uit zijn bureau hebben, maar het feit is: MORGEN MAG IK MIJN FIETSJE KOMEN OPHALEN!!!

Wiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii !!!!!!! Ikke blij!!

Dan naar de volgende les, die al even saai was als de vorige. Maandag = niet zo’n leuke lesdag, nogal saaie lessen. But that’s life hé…

’s Avonds hebben Brecht en ik boodschapjes gedaan en couscous met groententomatensaus gemaakt en twas lekker. Voor de rest was het weer eens een relax-avondje.

Morgen meer nieuws!

Zondag 30 september
Lekker uitslapen, heerlijk! Moest het tenminste mogelijk geweest zijn… Twee personen in een nog kleiner dan gemiddeld eenpersoonsbed = nie zo comfortabele nachtrust.

In de voormiddag bezochten we wat goedkope bazaarkes, die zijn hier toch in overvloed. Brecht had een zwemshort nodig om in het zeetje te zwemmen, en ik heb hem ook nog proberen sandalen aan te smeren, maar tevergeefs. Dikke leren winterschoenen zijn nu eenmaal warmer hé…

In de namiddag, na lekkere pizza’s gegeten te hebben, nog eens naar het strand geweest, deze keer met Brecht erbij. Rond 15u30 ofzo kwamen we aan aan het strand, waar er nog een stuk of 20 andere Erasmussers lagen te zonnebaden ook. Het was warmer dan de vorige keer, en minder wind, dus de bikini-time duurde enkele uurtjes langer door ook. Deze keer hebben mijn keppe en ik zelfs in de zee gezwommen!! Hoe lang was dat wel al niet geleden!

Eenmaal de meeste andere Erasmussers terug huiswaarts gingen, pakten ook wij onze biezen en maakten een lange strandwandeling bij zonsondergang (de zee ging jammergenoeg wel nie onder in de zee, maar twas toch morantisch)

Dan een lekkere picknick op het strand, met zelf meegebrachte pitabroodjes en beleg, en met daar gekochte frietjes (ook lang geleden!) en een flesje wijn. Was echt tof, en het eten smaakte nog ook! We waren nog wat op het gemakske aan het bekomen van ons eten, toen we opeens in de verte een bus klaar zagen staan in het buskot. De trouwe lezer van deze literair hoogwaardige blog herinnert zich nog wel dat de bussen van het strand richting Castellón niet op regelmatige basis rijden (remember the hitch-hikestory) en zal dus wel begrijpen dat we ofwel deze bus moesten nemen, ofwel nog minstens een uur zouden moeten wachten op de volgende. De beslissing was met andere woorden rap genomen, en dus pakten we als de bliksem ons gerief bijeen en spurtten met handdoeken en halflege fles wijn in de ene hand en onze schoenen in de andere hand richting bus. Dat bleek uiteindelijk niet zo nodig geweest te zijn, want die bus stond daar nog een kwartier stil alvorens te vertrekken. Maar kom, we geraakten tenminste thuis hé, en moesten geen uur wachten op onze bus. En lang op de bus zitten was geen probleem, we hadden onze fles wijn nog hé…

's Nachts dan toch maar op twee aparte matrassen geslapen, kwestie van wat bewegingsvrijheid te hebben...

10u15 gaat de wekker onverbiddelijk af…Veeeel te vroeg. Maar ja, douchen en naar de les gaan zijn nu eenmaal van die dingen die moeten gebeuren in een mensenleven hé…

Les om 12u, gelukkig heeft bus geen spitsuur, mooi op tijd er geraakt, docent was dan nog 10 minuten te laat ook. Was discourse analysis, vak dat in Engels gegeven wordt, maar geloof mij, zelfs de gemiddelde bromvlieg spreekt nog beter Engels dan die ietwat vreemde vent. Hij herinnert me te sterk aan een leerkracht van in het Spes Nostra die eveneens superhard met zijn eigen kluchtjes lachte die totaaaal nie grappig zijn. Wel, meneer discourse analysis is even erg én heeft dan nog eens een afschuwelijk accent in zijn Engels! Brrr…

Daarna ons gaan inschrijven voor de uitstap naar Peñiscola, is uitstap met de bus, die georganiseerd wordt voor alle Erasmussers door de internationale dienst van school, is stadje of dorpje ofzo in de buurt. Gelukkig waren we er deze keer wel op tijd bij, en mocht ook Brecht mee! Zowel Astrid, als Ruth als ik gaan, en er zijn vijftig plaatsen, dus nog een stuk of 47 anderen ook hé.

Daarna zijn we langsgeweest bij de sportdienst om te horen of we intussen al in aanmerking kwamen voor een fiets van de school of niet. Voor mij was er wel tamelijk goed nieuws: ik sta namelijk nummer 2 op de wachtlijst, Ruth staat op nummer 36, dus is al wa minder.

Als ge achter uw fiets moogt gaan, krijgt ge ne mail en ge moet er dan binnen de twee dagen achter gaan, anders krijgt nummer 1 van de wachtlijst uw fiets. Dus nu maar hopen voor mij dat er nog minstens twee mensen nie op tijd achter hun velo gaan hé…Hopelijk zijn er nog genoeg fietsen die nog nie afgehaald zijn, voor het zelfde geld zijn er nog maar 2 fietsen die op hun nieuwe baasje wachten, dus dan zou het al vree moeten lukken da die twee dan ook nog eens niet achter hun fiets gaan hé… Zie het al gebeuren dak vo de rest van t jaar op nummerke 1 op de wachtlijst ga blijven steken! Neen, denk wel dak der enen ga emn, moet wel lukken (hoop ik). Is echt nodig ze, die bussen in het spitsuur, daar is er toch ook nie veel aan ze. En als ik een fiets heb, kan ik eens naar de aldi!! Jawel er is hier een aldi! Maar ligt tussen twee bushaltes, is nog tamelijk wa stappen dan.

Zal het op de voet volgen en jullie het zeker laten weten.

Daarna terug naar ons kot, was rond 15u30 al, dus hoewel ik pas om 11u ontbeten had, was ik best wel al terug wat hongerig ze! Heb mezelf dan maar een croqueske klaargemaakt, terwijl we ook nog eens voor de eerste keer probeerden de wasmachine in gang te krijgen, maar was nog nie zo simpel, hadden dat beiden nog nooit voordien gedaan. Ikke mijn croqueske aant oppeuzelen, die ik klaargemaakt had met boter die in de frigo stond. Komt Javi (kotgenoot) daar opeens doodserieus zeggen van hé, da’s mijn boter, en dak da moest vragen als ik da wou gebruiken. En ik: Heeeh?!!? Op mijn kot in Gent doen we lik niets anders dan mekaars gerief gebruiken! Maar hij zei da lik echt nie vriendelijk of beleefd ofzo hé, gewoon zo van zeg, luistert eens meiske, das mijn boter hé. Was er twee uur later nog nie goe van, denk echt dat ij mij da serieus kwalijk nam.

En intussen zat onze was nog steeds in de wasmasjien, en waste onze wasmasjien nog steeds onze was nie (zij je nog mee?). Hadden al moeten vragen hoeveel poeier en hoeveel wasverzachter we moesten gebruiken en welke knopkes op welke stand moesten staan. Alle knopkes juist ingesteld, maar wou nie werken. Durfde het dan al zeker nie meer aan Javi vragen hoe het moest, en die twee meiskes die (nog altijd!!) mijn kamer aan het bezetten zijn, waren aan het eten en wou hen daar nu ook nie tijdens hun eten mee lastigvallen. Dus wachten tot er een van die meiskes terug in de keuken moest zijn en dan eens vragen: waarom werkt da masjien nie!!?? Da kind kijkt daar eens naar, verdraait da knopke ene millimeter en hup, da schiet in gang. Toen onze was gewassen was, konden we de evaluatie opmaken: 1) waspoeier in misse vakje gedaan, dus onze was is wel met wasverzachter gewassen geweest, maar nie met waspoeier. 2) Boiler vergeten aan te leggen, dus was die normaal gezien op 60° gewassen moet worden hebben we met koud water gewassen. 3) geen flauw idee hoe we wasmasjien moeten openkrijgen, dus toch maar eens aan javi vragen, die da openprutst met een schroevendraaier die daar klaarligt en waarmee ze da dus altijd opendoen.

Resultaat: relatief propere was, maar ruikt ni naar wasmiddel

Later op de dag nog meer zo’n voorvallen gehad met Javi, onze sympathieke huisgenoot. Zo had ik bv. de deur van ons appartement opengezet omdat er iemand aangebeld had, en ik dacht dat het bezoek was voor iemand van de kotgenoten. 5 minuten later stond die deur nog altijd open maar was er eignlijk niemand naar binnen gekomen en ik was die deur compleet vergeten. Moest hij opmerking over geven.

Had ieniemini doosje room op aanrecht laten staan, kmoest da wegzetten. Nog efkes later weer: hadden onze pak lookbroodjes op eettafel laten staan, vraagt weeral: is da van jullie. Deze keer vertik ik het om het weg te doen en zeg ik gewoon, ja da is van ons. Blijkbaar lag da dus enorm in zijnen weg, want hij vond het nodig om diene pak naar de andere kant van de tafel te smijten zonder iets te zeggen. Nog beetje later: we gaan naar boven om de was die we op de wasdraden op het dak te drogen gehangen hadden terug te gaan ophalen. We zijn nog maar nauwelijks in de buurt van de deur om te vertrekken en het is al van “Neem het vuilnis maar mee naar buiten” (ge moet da hier namelijk in vuilbakken smijten die op straat staan). Euhm…nee, we gaan nie naar buiten, kon da toch op zijn minst eens vragen?

Die dingen klinken allemaal nie erg ze, mot was iedere keer op zo’n vieze manier dat hij die dingen zei.

Ja tis echt raar, hadden nog nooit iets aan te merken gehad op zijn gedrag, mss ook wel omda we hem nog nie zo vaak gezien hadden, maar kom. En nu opeens in een dag tijd de boter, de room, de lookbroodjes en het vuilnis! Ruth kan er ook totaal nie tegen ze, zij zegt da ze der wel iets van gaat zeggen als het zo blijft. Ik denk nie dak zou durven, in ne taal dak nog nie zo goe beheers. Moest hij Nederlands praten, zou k al direct mijn gedacht gezegd hebben ze, maar int Spaans…

Nuja, gewoon hopen dat hij ofwel zijn gedrag verandert, ofwel da we derover gaan kunnen praten, ofwel dat hij hier nie veel zal zijn.

Spaanse vrouwen hebben sleutel van hun nieuw appartement gekregen, dus zij en hun gerief kunnen erin. Ze zitten al de hele namiddag te leegaarden in de zetel voor de tv. Dus ik effen vragen of ze de sleutel van hun nieuw appartement al gekregen hebben. Antwoord: ja! Waarom zitten jullie dan te legefakken in de zetel en zijn jullie niet aant verhuizen of toch op zijn minst aan het inpakken???!!!!!

Is intussen alweer 23u42 geworden, dus ga mss wel eens onder de wol kruipen. Zal lange dag zijn morgen, want mijn Brechtje komt!! Wiiiiiii!!!

Tot gauw!!

Besos!!

Vandaag, van 16u tot 17u, was de officiële inschrijving in school, waarbij we op de computers onze gegevens moesten invullen, alsook welke vakken we zouden volgen. Dat was niet simpel, want ons uurrooster trok nog op niets vanwege al die overlappende vakken, en we konden pas vanaf 17u terecht bij Gloria, onze studietrajectbegeleidster en dus de enige die hopelijk een oplossing zou vinden. Gelukkig mochten we dan bij de inschrijving gewoon enkele willekeurige vakken invullen, en die later dan nog veranderen.

Daarna eindelijk naar Gloria, hopelijk zou zij een mirakel kunnen verrichten. En hoewel we eerst meer dan een uur moesten wachten voor het aan onze beurt was, is het bezoekje zeker de moeite waard geweest, want van 6 uren met meer dan 1 les tegelijk, reduceerde ze het boeltje tot nog amper 1 lesuur met overlappende lessen. Dus nu is het eindelijk in orde, nu nog doorsturen naar Gent en hopen dat ze niets van die lessen afkeuren. Verder moet ik ook nog een keuzevak selecteren, we hebben namelijk 1 vak, van 3 ECTS-studiepunten dat we zelf moeten invullen naar keuze. Ik ga waarschijnlijk Engels of Duits ofzo kiezen, afhankelijk van wat er in mijn uurrooster past. Bovendien is ons uurrooster nu nog zo opgesteld dat we de vrijdag geen les hebben, dus dat zou ik natuurlijk ook wel graag behouden indien mogelijk.

Uiteindelijk pas om 19u15 ofzo bij Gloria buitengeraakt, maar ik was echt wel opgelucht dat het uurrooster in orde was, dus had ik het er wel voor over.

Bij het terugwandelen van het buskot naar ons appartement, passeerden Ruth en ik aan de chinees en besloten om kip met pikante saus mee te doen, zodat we niet meer zelf moesten boodschappen doen en koken. En ja, het heeft inderdaad best wel gesmaakt, kga er zeker nog gaan!

Khad zo hard gehoopt dat ik zou toekomen op da kot en dat die twee meisjes die (nog altijd) in mijn toekomstige kamer wonen, intussen al verhuisd zouden zijn, maar nee hoor… best wel teleurstelling. Bovendien doen ze nie eens moeite om al wat gerief in dozen te steken hé, heel die kamer ligt nog vol met briel, ze gaan da nooit in 1 dag kunnen verhuizen! Spanjaarden…

’s Avonds was er Erasmusparty in Wallaby’s Creek, een Australische pub in de uitgaansbuurt. Hoewel het er veel te druk en rokerig was voor zo’n tamelijk kleine plaats, heb ik me er echt geamuseerd! Bijna heel de avond met mede-erasmussers aan de praat geweest en gelachen. Wel jammer dat het ook hier weer 3 euro vo een pintje en 6€ voor een Martini. En om de een of andere reden had iedereen van die bonskes van twee drankskes vo de prijs van één, en wij hadden geen flauw idee hoe die daaraan geraakt waren. Dan maar een colatje gedronken, we vertikten het allebei om 6€ neer te tellen voor een Martini. Cola was ook 3€, maar beter dan niks hé. Dan eindelijk te weten gekomen da je zo’n kortingskaartjes moest vragen aan de buitensmijters bij den ingang. Yes! Martini! Dan kon het er inderdaad wel van af ja.

Wat er wel vreemd is, is dat de openingsuren 23u tot 3u30 zijn, dus amper 4 en een half uurtjes, bij ons is dat toch meer ze denk ik? Dus klop om 3u29 flitsen alle lichten aan en krijg je van die vriendelijke mensjes nog enkele minuutjes om de rest van uw glas door uw keelgat te gieten, maar zorg dat het niet te lang duurt, of ze verzoeken je vriendelijk om weg te gaan.

Oké, 3u35, met nog een stuk of 25 erasmussers staan we op straat, voor de Wallaby’s Creek. Saqué ofzoiets, de sympathieke Fin die me zaterdag een peperdure Martini betaalde, begint op zijn gitaar te tokkelen, het kan dus nog gezellig worden, leuk. Moest het niet zijn dat la Policia passeerde en zei dat we allemaal naar huis moesten. Ze zeiden dat ze al vier keer gepasseerd waren die avond, dat het nu genoeg geweest was. Eh ? We stonden nog maar 3 minuten ofzo buiten, en geluidsoverlast van de muziek van binnen was er ook nie, want je kon da echt nauwelijks horen van buitenaf. Nuja, dan hebben we maar een stuk of 15 meter verder wat samengetroept, en dat was dan blijkbaar geen probleem. Maar ja, alles in Castellón was toe en niemand bood zijn kot aan om daar eentje te gaan drinken, dus ging iedereen dan maar langzaam maar zeker huiswaarts. Is een toffe avond geweest!