Eerst en vooral natuurlijk een gelukkig nieuwjaar gewenst aan iedereen die dit leest.

Zondag 6 januari: mijn vertrekdatum, terug richting Castellón, voor de laatste keer alweer, m'n Erasmusavontuur zit er al bijna op! Tis snel gegaan... Neen, dat mag ik nog niet zeggen, want tis nog niet gedaan hé, nog 17 dagen ben ik in Spanje, maar tis jammergenoeg wel om te studeren en examens te maken.

Om 10u vertrokken we (= mama, papa, brecht en ik) met de auto richting Charleroi. Na anderhalf uurtje rijden waren we pico bello op tijd in de luchthaven: anderhalf uur voor het vertrek van de vlucht. Ik zag op tegen de reis eerlijk gezegd, maar eigenlijk was dat misschien wel vooral omdat ik wist dat Julien, de overenergieke Fransman weer op mijn vlucht zou zitten. Onderweg in de auto hadden we al plannetjes zitten maken van hoe ik hem zo subtiel mogelijk kon verhinderen naast mij te komen zitten in het vliegtuig, niet flink hé, ik weet het. Aangekomen in de luchthaven werden we niet alleen al meteen geconfronteerd met een lange wachtrij aan de check-in, maar werd er bij het aanschuiven ook nog eens op mijn schouder getikt: Julien was er dus ook en wou me dat direct eventjes duidelijk maken, dat belooft...

Eenmaal ingecheckt (de volle 7 kilo bagage, wauw!) gingen we een hapje eten in de cafetaria, en daar bleven we zitten tot ik toch wel vond dat ik beter eens naar de gate ging, achteraf bezien had ik beter nog een kwartier gewacht, maar kom. Rond 12u40 (vlucht was om 13u) nam ik dus afscheid van mijn geliefden, en miraculeus genoeg deze keer zonder traantjes! De allereerste keer! Nuja, tis ook maar 17 dagen meer hé. De douane leverde deze keer geen gepiep of mysterieuze voorwerpen op, en dus kon ik me algauw aansluiten bij de rest van de wachtenden in de gate. Ook Kim (Antwerpen) en Toon (Ieper) zaten blijkbaar op mijn vlucht, een aangename verrassing! Van Kim wist ik het, maar kwas het compleet vergeten. Veel geluk hadden we echter niet op onze reis: een halfuur vertraging ongeveer, terwijl ik al van kwart voor één rechtstond bij de deur om zo snel mogelijk een zitje bij het raam te kunnen bemachtigen in het vliegtuig, want voor mij is een vlucht niet geslaagd als ik niet aan het raampje kan zitten J Khad expres al vroeg beginnen aanschuiven, zonder op Julien te wachten, zodanig dat hij later dan mij het vliegtuig zou binnengaan en ik al een plaatsje kon kiezen. Eenmaal ik éindelijk het vliegtuig inmocht, veroverde ik één van de weinige plaatsjes die er nog overschoten aan een raampje, twas jammergenoeg wel vlak naast de linkervleugel, dus veel uitzicht had ik niet tenzij ik recht voor m’n ruitje ging hangen. Toen er een mevrouw op de stoel naast me kwam zitten haalde ik opgelucht adem: geen ambetante Julien naast mij deze keer! Nuja, niet de stoel naast mij, maar de stoel er nog eens naast, dus khad een vrije stoel naast mij: lekker veel bewegingsruimte, wat een luxe! Maar toen sloeg het noodlot toe: die klojo van een pipo heeft het lef om aan die madam te vragen of die middelste stoel vrij is en wurmt zich ertussen en komt lekker naast mij zitten!! Zijn der niet genoeg andere stoelen misschien!!?? Grrrrr…Écht nie leuk! Die madam vond da blijkbaar ook nie zo leuk, want ze trapte het af, en zodoende kwam Toon naast Julien zitten, dendienen had beter naast mij gezeten: is zwijgzamer, leuker en hangt niet heel de tijd op een centimeter van mijn gezicht om ook door het ruitje te kunnen kijken. Ga zelf aan een ruitje zitten als je naar buiten wil kijken hé!! Sorry, kzal me proberen in te houden, tis sterker dan mezelf. In ieder geval ging de vlucht nog tamelijk snel voorbij, en ook op mijn bagage hoefde ik niet lang te wachten, ze was er echt snel. Maar ja, we waren nu eenmaal met 4 Castellónners, en dus wachtten we op mekaar en kon ik niet snel uit de voeten, hoe graag ik ook snel op m’n kot wou zijn en slaaaaaapen… Op de metro hoefden we gelukkig niet te wachten, maar de trein was wel frustrerend: er was een trein naar Castellón om 16u20 en om 17u20 en we kwamen toe in het station om 16u25… niet leuk dus. Dan zijn we (de drie belgen) maar naar de MacDonald’s vlakbij het station geweest, Kim en Toon stierven namelijk van de honger, en ik heb nog eens een Mac Flurry M&M’s gegeten: een roomijs met stukjes verkruimelde M&M’s erin: zoooooo lekker en zooo lang geleden! Julien wou in het station blijven wachten dus daar hadden we alvast geen last van. In de trein zaten de drie belgen samen, Julien had al een plaatsje gezocht voor hemzelf, hij had dat in de vlieger beter ook gedaan. De treinreis viel dus best wel mee, heb veel getetterd met Kim J. Was dus wel helaas pas 18u40 toen we in Castellón arriveerden, en Toon en ik gingen te voet naar ons kot (wonen nie ver van mekaar), en ik volgde Toon die zogezegd de weg wist, maar da was dus blijkbaar een langere weg dan dien da kik pak. Maar kom, om iets na zeven kwam ik eindelijk uitgeput toe in mijn kot met zere schouders van de bagage. Bij de landing in Valencia was het nog 23°, maar rond 19u was het al maar 18° meer :-p Een aanpassing dus! Bij mijn vertrek twee weken geleden was het maar 15° overdag, maar die wintertijd is hier blijkbaar al voorbij! Kvoelde me best wel raar trouwens: alsof het zomer was, maar dan in België… strange… Hopelijk wordt het niet veel warmer, want mijn zomerkleren heb ik in België achtergelaten deze keer! Nuja, daar vinden we wel iets op hoor, extra graadjes zijn altijd welkom! In mijn kot trof ik Ruth en Rafa aan in de living, en niet veel later maakte ook Javi zijn intrede. Na een korte babbel besloot ik uit te pakken en vertrok naar mijn kamertje, dat er nog even slordig bijlag als ik het achtergelaten had. Toen alles uitgepakt was (was nie veel) stak ik mijn computertje in gang en zocht direct op skype en msn of er gezinsleden online waren, kwestie van te kunnen vertellen dak goe aangekomen was hé. Was jammergenoeg niet het geval, maar niet getreurd: een halfuurtje later was ik al mét webcam aan het skypen met de papa en daarna aant msn'en met broer en grote zus. Maar eigenlijk was er maar één iets wat ik doodgraag wou: slapen!! Was echt moe! Ben dan, na het updaten van m'n blog, rond een uur of half elf gaan slapen, eindelijk! Heb wel nog wat liggen woelen, want kben nog niet helemaal verlost van de valling die België me cadeau gedaan heeft. Maar wees gerust: heb toch nog goed geslapen, en twas nodig ook! 

 Niet zo goed geslapen vannacht, te veel gepiekerd over wanneer ik uit m’n kot moest vertrekken, hoeveel dingen ik vergeten zou zijn, hoeveel kilo bagage te veel ik zou meehebben…Maar ook hoe het zou zijn om iedereen terug te zien natuurlijk en hoe ik verlangde naar eens die lekker koude lucht in mijn longen. Maar kom, ik had dus niet zo goed geslapen, maar was wel klaarwakker toen mijn wekker afging. Ontbijtje met m'n laatste yoghurtje en natuurlijk direct m'n afwas gedaan, kwestie van niet voor onaangename verrassingen te staan bij mijn terugkeer…

Eenmaal de laatste dingen in mijn bagage zaten vertrok ik al snel gepakt en gezakt richting bushalte voor de bus van 11u. Ik ging immers nog bij Astrid langs om mijn bagage te wegen, waar het wijzertje van het oude, gammele ding onverbiddelijk 16 kg aangaf. Geen drama, want je mag 15 kilo meedoen bij Ryanair, een boek en mijn pot confituur eruithalen dus en in mijn handbagage steken, en de weegschaal was tevreden. Na afscheid genomen te hebben wandelde ik dan naar het station, een kleine vijf minuutjes wandelen van Astrids kot, waar ik de trein van 11u55 moest halen. Paniek veroverde echter mijn hart bij het zien van de stationsklok die op 11u50 stond en de wachtrij van 5 man aan het loket. Niet getreuzeld dus, en rechtstreeks naar de trein. In schuim en zweet spring ik de (juiste!) trein in, waar ik direct aan een inzittende vraag wat je moet doen als je geen tijd gehad hebt om een ticket te kopen. Blijkbaar is het ook hier de gewente dat je dan de conducteur gaat gaan zoeken in de trein en hem dat vertelt. Ik laat dus mijn gerief achter bij da behulpzaam meiske en vertrek op zoektocht naar de conducteur, wanneer ik juist uit mijn ooghoeken Ruth naar de trein zie spurten, zo mogelijk nóg meer bezweet en rood aangelopen dan ik was. Ze had blijkbaar de tocht van ons kot tot het station te voet afgelegd met heel haar bagage mee en naar het einde toe zelfs in lichte looppas. En ze had al evenmin tijd gehad om een ticket te kopen, dus gingen we met z'n tweetjes op zoek naar de conducteur. Tevergeefs, geen conducteur te bespeuren. Niets aan te doen dus, en zoveel te beter voor ons: er was namelijk geen controle deze keer en zodoende hebben we zwartgereden (stoer hé?) en weer eens 3€80 uitgespaard J. In de luchthaven wachtte ons echter minder leuk nieuws: een gigantische wachtrij aan de check-in voor onze vlucht. Ik wou er echter direct van af zijn en dus direct aanschuiven want het eerstkomende uur zou die rij niet veel inkorten, wist ik uit ervaring. Na een halfuurtje aanschuiven waren we dan ook al van onze bagage verlost, maar dat betekende echter niet het einde van onze zorgen: het typisch Belgische weer in Spanje van de voorbije dagen hield aan en ook vandaag liet de regen zich van zijn beste kant zien, en heviger dan ooit tevoren zelfs. De wolken lieten hun druppels om ter hardst ter aarde neerstorten en zelfs een stevige donderslag vergezelde dit schouwspel. Tkan ook een vliegtuig zijn dat neerstortte ofzo, want twas maar één enkele, luide donderslag :-s. In ieder geval, naarmate we meer en meer het woordje ‘delayed’ op de schermen zagen verschijnen, hoe meer de hoop op een vlekkeloze vlucht ons in de schoenen zonk. Zou trouwens nog een mooie titel voor een Suske en Wiske strip zijn hé, de Vlekkeloze Vlucht. Spannend….

Voorlopig stond er nog geen vertraging op het scherm voor de vlucht naar Bruselas-Charleroi, maar of dat ook zo zou blijven? In de enige eet-en drinkgelegenheid die ik aantrof, kocht ik een duur maar wel lekker slaatje met kazekes, genoeg om voorlopig mijn honger te stillen. Niet veel later begaven we ons naar de douane, waar ik weer tot mijn grote ergernis mijn laptop uit mijn -juist groot genoeg voor de laptop- rugzak moest halen, en alsof dat nog niet erg genoeg was, werd mijn rugzakinhoud weer als verdacht gekwalificeerd, deze keer niet omwille van een flesje water. De douanier toonde me een rode vlek op zijn scherm en vroeg me wat dat was. Shit! Die confituur! Mijn zeer triestige blik in combinatie met de vermelding dat het confituur is da mijn mammie gemaakt heeft, kon hem niet vermurwen: ik moest de pot confituur (die dus blijkbaar als vloeistof aanzien wordt) ofwel inchecken (duur) ofwel daar achterlaten. Hij vroeg nog of er niemand van vrienden of familie aan de andere kant van het glas stond om me uit te zwaaien en aan wie ik het kon meegeven, maar dat was dus jammer genoeg niet het geval. Dus moest mijn lekkere confituur de vuilbak in . Was best wel kwaad op mezelf dak da nie in mijn grote bagage had laten zitten, er was amper een viertal keren van gegeten en twas dan nog wel mijn favoriete smaak: braambessen. Is er da mijn mama zelf gemaakt heeft en da Brecht voor me meegebracht had van thuis. Khad er al enkele keren van gegeten maar was bang dat hij slecht zou worden als ik er twee weken lang niet van zou eten, en wou hem daarom dus meenemen naar huis. Klinkt belachelijk, mo kvon het echt superjammer dat die lekkere confituur (van mijn mama dan nog) weggesmeten werd en was dus best wel vies op mezelf. Daar kwam dan nog eens bij dat we in de gate op de schermen zagen dat onze vlucht 40 minuten vertraging had, frustrerend dus. Dat werd dus wachten, een bezigheid die heel wat minder leuk is in de aanwezigheid van een energieke, hyperkinetische Franse mede-Erasmusser die je zelfs nog zou durven lastigvallen met idiote opmerkingen als je met je mp3-speler in je oren ligt te dutten. En tot overmaat van ramp kwam hij dan ook in het vliegtuig (waar we een uur later dan voorzien in mochten) nog eens tussen Ruth en mij inzitten. En de kwelling stopte niet eenmaal we de lucht in waren (met een uur en een kwartier vertraging), want ik zat (op mijn eigen aanvraag) aan het ruitje en die Fransen kwam iedere keer overdreven dicht bij mij hangen omdat hij ook door het ruitje wou kijken. En zijn adem stonk dan ook nog eens, jawel. Op de zetel voor mij zat een Spaans klein meisje dat me al een tijdje aant begluren was, en ik besloot haar aan te spreken. Ola, zei ik, in de verwachting dat ze verlegen zou wegkijken. In plaats daarvan zei ze hallo terug en dus vroeg ik naïefweg of het de eerste keer was dat ze in een vliegtuig zat. Met een hooghartig stemmetje antwoordde ze van niet, dat ze vaak op reis ging. Ahja? Hoe oud ben je dan wel? Zeven, zei het stemmetje. Zeven! Verwend nest! Twas wel de eerste keer da ze in België zou zijn, da ging er nog aan mankeren... Tsjah, die jeugd van tegenwoordig hé.

Na een vlucht van twee uren die er vijf leken, met soms wel een mooi uitzicht op de talrijke lichtjes in het donkere landschap, landden we eindelijk in Charleroi. Eindelijk…België!! Beduidend frisser dan in Castellón, maar ik vond het fantastisch! Annelies stond me al op te wachten, sjans dat ik een berichtje gestuurd had dak 40 minuten vertraging zou hebben, dus zo heel veel te lang stond ze daar nog niet te wachten. De rit naar huis leek best wel lang te duren, maar kwas blij dak vervoer had en niet met bus en trein hoefde te komen! Eenmaal in Heule gearriveerd stelde Annelies voor om eens mijn kop te gaan binnensteken op de LK (= chirovergadering), wat we dus ook deden, die hadden me dus ook alvast eens gezien, maar tijd voor pauze was er niet in hun drukke vergader-agenda, dus bleef het bij een vlugge hallo en sprongen we terug de auto in, richting huisje deze keer. Mama had immers ook al gebeld met de vraag waar we bleven. Direct huiswaarts dus, waar ons avondeten klaarstond en waar ook mijn keppe me opwachtte. Twas dan wel nog nie zo héél lang geleden, we waren toch kontent om mekaar terug te zien hoor! De rest van de avond hebben we lekker samen rustig doorgebracht.

Yes…eindelijk weer thuis… Kga dervan genieten!

Vandaag natuurlijk niét naar de saaie les van 9u geweest, zag het niet echt zitten eerlijk gezegd. Heb dus mijn wekker maar om 11u gezet toen ik in mijn bed kroop, tijd genoeg dus om in de les van 13u te raken! En ja hoor, hoewel ik door de regen moest fietsen was ik prachtig op tijd. Het begon zo lichtjes te druppelen toen ik amper een paar minuten op mijn fiets zat, maar twas wel nog geestig eigenlijk, ook al had ik juist mijn haar gewassen en had ik geen kap. Zo die regendruppels op mijn gezicht, kvond het eigenlijk best wel leuk, misschien toch heimwee naar het Belgisch klimaat? In de les waren het voor de verandering weer eens gewoon 4 presentaties na elkaar, zo kan ik ook ‘les’ geven hoor. De presentatie over Paris was best wel grappig: die jongen had daar enorm veel tijd en werk in gestoken, maar de presentatie mag maximum 15 minuten duren. Die gast was al de arrondissementen (19) van de Franse hoofdstad aan het overlopen met hun bezienswaardigheden, maar toen hij al 20 minuten bezig was en nog maar aan het zevende arrondissement zat, heeft de docente hem toch vriendelijk verzocht om deraan door te doen. Dus bleef hij gewoon bij zijn tekst, maar ratelde het af aan een snelheid van acht zinnen per seconde, echt grappig. Tijdens de presentatie over le style gothique heb ik niet veel notities genomen, kviel een beetje te veel in slaap om te kunnen opletten. Bovendien was da meisje haar uitspraak ook niet denderend, tenzij het de bedoeling is dat je “églises” als “ugly's” uitspreekt? Na de les sprak ik nog af met Julien op welk uur we morgen de trein naar Valencia zouden nemen, da’s die jongen van Duinkerke die dezelfde vlucht als Ruth en ik neemt. Hij kan me trouwens niet meepakken in zijne voituur, want die zit al vol met mensen die hem komen afhalen. Aiaiai toch… Gelukkig kan mijn immer sympathieke en hulpvaardige zus, tevens professioneel corrigeerster en foutmeldster van deze blog, mij komen afhalen, dus geen zorgen tot paniek.

Ik verliet de school met de bus, want ik wou mijn fiets liever twee weken op school achterlaten dan aan de verkeerspaal tegenover mijn kot, kwestie van hem nie gepakt te zijn. Wel dom dak verzekerst een kwartier heb moeten wachten in de koude en de regen tot de bus kwam, en ook in de regen van de bushalte naar mijn kot moest stappen. Maarja, ge komt daar hard van hé. In mijn kot stak ik rond 16u een stokbrood met kaas en tomaat in de oven als lunch, en begon langzaam maar zeker in te pakken. Heb daar wel een probleempje mee: tgaat me een beetje té vlot, ik vertrouw het niet. Dus: zeeeeeker dingen vergeten! Zal nog eens alle kasten en laden opentrekken en goed rondkijken wat er nog zoal in de valies zou moeten. Morgen ga ik vooraleer ik naar het station ga eerst nog eens langs bij Astrid, waar ik mijn valies kan wegen, want wij hebben hier geen weegschaal. Kwestie dak nie over de 15 kilo zit hé, en dan kan ik ook nog es afscheid pakken van Astrid en haar kotgenoten voor ik hen twee weken lang niet meer zie, snik snik snotter

’s Avonds ben ik gaan eten in de Don Pepe met Astrid en haar pa, die hier vandaag met bijna twee uur vertraging geland is. We hadden om 20u afgesproken in/aan de Don Pepe en ik was er al eerder dan hen en was alvast een tafeltje in beslag gaan nemen, sjans want het zat weeral behoorlijk volgeboekt voor die avond! Gelukkig hadden ze nauwelijks reserveringen voor 20u en kregen we dus nog een plaatsje voor drie. Ik kreeg een krant om me bezig te houden, en tijdens mijn zeer interessant artikel over de drie koningen werd ik me er opeens bewust van dat ik West-Vlaams hoorde: Astrid en haar pa stonden me buiten op te wachten, dus ging ik even gaan piepen aan de deur. We namen samen plaats, bestelden iets om te drinken en maakten onze keuze op de kaart. Kheb hier al vaak de pizza’s en pasta’s besteld, maar aan het vlees heb ik me nog nooit gewaag. Astrids pa ging voor een bistecca roquefort (biefstuk dus), Astrid voor een bistecca con salsa de champiñones en dus ging ik maar eens voor de bistecca Don Pepe met Provençaalse kruiden. We waren nog volop bezig aan onze voorgerechtsalade toen ze al met onze lappen vlees afkwamen, maar dat gaf niet hoor, dan aten we ons hoofd-en voorgerecht maar 'n beetje door mekaar hé. De biefstukken zijn hier van behoorlijk magere koetjes vrees ik, want veel dikker dan een halve centimeter is de lap vlees op je bord niet. De mijne was wel met Provençaalse kruiden, maar geen salsa: die kruiden lagen er gewoon op, dus dat maakte het wel 'n beetje droog, hoewel best lekker. Met wat salade en gebakken patatjes erbij, twas best in orde! Maar int vervolg probeer ik toch ook eens die met champignon- of roquefortsaus! Na ons behoorlijk straf koffietje achteraf (had per ongeluk café cortado ipv café con leche gevraagd: klein bakske straffe turf met paar druppelkes melk dus ipv grote bak koffie met half koffie half melk) besloten we ons bane te verleggen. Meneer papa Astrid was zo vriendelijk de rekening voor hem te nemen, ik mocht niet betalen dus legde ik er me maar bij neer. Astrid zei: we kunnen nog ene gaan drinken hé, maar waar? En ikke: ah, naar Café de Flandes hé, Belgisch bier gaan drinken natuurlijk! En daar was ze vet mee akkoord, want ze wou er al lang eens naartoe maar twas der nooit van gekomen. Dus wij daarheen, een Grimbergen, een Stella en een Timmermans Pêche besteld. Die laatste was voor mij ja, kzal nooit een echte bierdrinkster worden. Al van int begin hadden we een raar trio aan de tafel schuin naast ons int snotje: ze waren over follar en polla bezig. Opzoeken die handel. Geen zin? Oké, follar is 'de liefde bedrijven' en polla is ‘het mannelijke geslachtsdeel’, of het mannelijke geslachtsonderdeel zoals Astrid het vertaalde J. Het gaat dus om een vent en vrouw van rond de 45 die naast mekaar zitten en een vrouw van rond de 35 die dertegenover zit. Na een tijdje beginnen die twee vrouwen vree liefdevol en romantisch mekaar over tafel de handjes te strelen. Na een tijd gaat de 45-jarige vrouw weg, na zowel de vrouw als de vent zeer innig en intiem omhelsd te hebben. Misschien kuste ze hen ook, maar dat kon ik nie zien aangezien hun hoofden dervoor zaten :-s Die vent blijft dus achter met de ongeveer 10 jaar jongere vrouw en ze babbelen en ze lachen... Het heeft zeker een uur geduurd, maar uiteindelijk gebeurde het toch: die vent bukt zich mega-omslachtig over het tafeltje en ze beginnen daar vree opzichtig te kussen! We hebben er alledrie massa's speculaties en fantasietjes over verzonnen, maar het is dus nog steeds een mysterie wat voor driehoeksverhouding er eigenlijk precies aan de hand is tussen dat drietal. Maar ook los van onze fantasieën over de interessante cafégangers was het best wel gezellig eigenlijk: veel gepraat en gezeverd. Die pa is ook zo gelijk Astrid vree los en no-nonsense, down to earth en ook nen echten West-Vlaming hé, die zelfs wist waar Eule en Hullehem liggen.

Rond 23u30 namen we afscheid, ofja we zeiden elkaar 'tot morgen', want ik ga nog mijn rugzak gaan wegen en afscheid gaan nemen. Ja, twas een gezellig avondje, best wel geestig. En toch wil ik weten of het een triootje was...

Woensdag 19 december 2007

Vandaag les van 17u tot 19u, dwaas dus eigenlijk: 25 fietsen voor één lesje en dan 20 minuten terugfietsen... Maar ondanks het late lesuur ben ik behoorlijk vroeg opgestaan om wat schoolwerk te regelen, vooral de dringendste taken. Rond 16u heb ik mijn middageten (couscous met groenten) achter de kiezen geslaan en om 16u30 sprong ik op mijn fiets richting Universidad Jaume I, profiterend van het feit dat het eventjes niet regende. De les Traducción Audiovisual was niet zo zeer nuttig, veel nieuws zagen we niet en bovendien zaten we met veel te veel mensen in een veel te krap lokaal, zoals gewoonlijk. Na de les zijn we zelfs uitleg moeten gaan vragen over iets dat ze gezegd had want we hadden er niets van begrepen :-s

Toen ik terug huiswaarts fietste deed mijn hoofd eigenlijk zelfs een beetje zeer van het moeite doen om alles te verstaan, en misschien ook van de warmte in het benauwde lokaal. Maar wees gerust: tegen dat ik goed en wel op mijn kot was voelde ik er al niets meer van hoor. Deze avond maakte ik eens niet zelf eten klaar: ik was immers uitgenodigd op Cristina en Michaela hun kot om de overschotjes van hun uitgebreide dinner van gisteren mee te komen opeten. Michaela had via Facebook laten weten dat ik om 20u verwacht werd, Cristina zei op msn dat ik welkom was om 21u en Nicola wist te vertellen dat ze tegen halftien naar daar zou gaan. Rond 21u vertrok ik dus uit mijn kot, en stopte eerst nog in de Mercadona om een fles wijn mee te pakken. Mijn oog viel direct op een semi-dulce witte wijn uit Valencia. Hmmm…85 cent? Goed genoeg! Meedoen die handel! Dus amper een minuutje later stond ik al terug buiten met een klassewijntje . Khad ook de overschot mee van de koekjes die ik tevoorschijn gehaald had toen Astrid gisteren op bezoek was, dus ik kwam zeker niet met lege handen toe! Was wel zo slim geweest om mijn paraplu te vergeten, terwijl het al opnieuw aant regenen was, maar viel nog wel mee, dus echt doorregend was ik niet toen ik in hun huisje toekwam. Dat huis is trouwens tijdens mijn eerste dagen hier mijn logeerplaats geweest, remember? Het was er trouwens bitter koud! Gelukkig hebben zij daar wél allemaal een verwarming op hun kamer, zo’n elektrisch ding weliswaar, maar tis beter dan nada hé. Ik maakte er trouwens ook kennis met Luisa (Poolse Erasmusser) en Angela (Spaanse), de twee andere meisjes die er wonen maar die ik dus nog nooit eerder gezien had. Ze zijn trouwens best wel sympathiek! Voor we aan het eten begonnen dronken we wat van de drank die Nicola meegebracht had: wodka cola: ze was er zeer trots op dat ze de allergoedkoopste fake-cola van de Mercadona gekocht had! Één euro voor zes blikjes, wiii!! Nuja, met wodka smaakt alles goed, dacht ze zo, dus schonk ze de glazen goed vol (de hare meermaals). Zo zot was ik er nie van, dus schakelde ik rap over op wijn, tot spijt van Luisa, die de wodka cola al helemaal niet lustte en van ieder onbewaakt moment gebruik maakte om wat van haar glas bij de anderen te gieten. Vooral Nicola had nooit door dat haar glas zo vol bleef, of misschien wel maar had ze er niets op tegen . Las sobras of de restjes waren nog steeds een volledige maaltijd voor ons zessen (Nicola, Michaela, Cristina, Angela, Luisa en mezelf), dus twas de moeite! Er was pasta met pesto en tomaat, vree lekker gekruide rijst, Michaela had een salade van patatjes, appel en mayonaise gemaakt alsook lekkere patattenpannenkoekskes en gepaneerde gebakken brie-kazekes, ze had dus haar best gedaan! Nuja, het smaakte, en intussen raakte het eten zo goed als op, dus we waren nog nuttig ook! Na dit lekkere maal haalde Nicola mijn koekjes uit de keuken en zette ze op tafel. Kdenk dak toch wel kan zeggen dat het de volle 4 minuten geduurd heeft eer ze allemaal op waren, en der waren der nochtans nog tamelijk veel! Tsjah...meisjes zijn nu eenmaal meisjes hé. Michaela was intussen al tamelijk lichtjes aant raken, wat altijd fijn is want da meiske is echt zooooo grappig als ze zat is hé! Niet te doen! En veel heeft ze niet nodig om zat te geraken want ze is het drinken ab-so-luut niet gewoon. Rond 12u begon Cristina iedereen op te jagen om door te doen zodat we nog konden uitgaan, om 3u of 3u30 sluiten alle pubs en bars tenslotte al, dus als we wilden dat het nog de moeite was, moesten we voortmaken! Nicola palmde dus direct de badkamer in om (nóg) meer schmink aan te doen, en Michaela deed nog wat verder met het inpakken van haar valies (morgenochtend om 7u heeft ze haar trein naar Barcelona waar ze haar vlucht naar Praag neemt! Dat wordt een kort nachtje!) en begon daarna pas met zich klaar te maken: make-up en jammer genoeg ook haar haar... Wij waren al alledrie klaar (Nicola, Cristina en ikke) en stonden op haar vingers te kijken terwijl ze haar haar met de stijltang bewerkte, wat ik persoonlijk totaal niet nodig vond, tenzij het de bedoeling is dat je geen verschil ziet tussen voor en na? Nicola zei dat ze moest voortmaken, en met haar zatte botten lalde dat grappig kind: Yes! I'm straightening my hair! You see? Straight…straight…straight…straight... Eindelijk konden we dan vertrekken richting Wallaby's Creek, met vier vrouwen onder twee paraplu's, en leute dat we hadden! Als iedereen een glaasje te veel opheeft, ist echt grappig eigenlijk, zeker met die lachtaarten mee! Ikzelf voelde me wel wat lichtjes, maar was nog het nuchterst van al, je kunt je dus wel voorstellen hoe we erbij liepen. In Wallaby’s Creek kwamen we echter tot de teleurstellende vaststelling dat er geen kat was! Een dikke tien man misschien, maar zeker niet meer! Dus gingen we maar eerst eens in Beat gaan kijken. Onderweg kwamen we nog drie Erasmussers tegen: een Fransman, een Fransvrouw en een jongen waarvan ik dacht dat het een Fin was maar Lobke wist me die avond te vertellen dat hij van een ander land is, maar kweet niet meer welk. Met onze drie nieuwe compagnons gingen we dus richting Beat, waar er ook niet echt veel volk was. Voorlopig... Amper tien minuten waren we daar of er stroomde een hele lading Erasmussers binnen! Verzekerst 15 man die opeens uit het niets kwamen. Dus het werd toch nog tof en gezellig, ook Lobke, Kim, Andreas, Dani... waren erbij, allemaal bekend volk dus. Toen het bijna 2u was besloten ze toch nog naar Wallaby's te gaan allemaal samen, waar ik best wel zin in had eigenlijk, maar toen was ik nog van plan om naar de les van 9u te gaan donderdagochtend (naïef, ik weet het) en bovendien zag ik het nut er niet van in om zo laat nog naar Wallabby’s te gaan: het zou al 2u15 zijn tegen dat ze daar aankomen, en om 3u30 word je er al vriendelijk buitengesmeten wegens sluitingstijd... Ik zei de rest dus vaarwel en ging mooi de andere kant uit, ergens wel jammer eigenlijk, maar tis goed geweest voor vandaag! Heb me echt geamuseerd en twas toch ook al ver over 2u tegen dak in mijn bed zat. Ja, twas echt geestig!

Deprimerend...dan zit je op Erasmus in Spanje terwijl het 12 graden is, in tegenstelling tot België, waar het rond het vriespunt schommelt, maar valt de regen wel met bakken uit de lucht! Jaja, je hoort het goed : het is een Belgisch weertje hier in Castellón voor de moment. En dat terwijl het in België nu blauwe heldere hemel is... De weersvoorspelling voor de rest van de week blijft trouwens zowel voor België als voor Castellón hetzelfde Hopelijk is het nog steeds zo'n mooi blauw weer in België vrijdag! Het is hier mss warmer maar kzou graag wisselen hoor! Hoe warm het ook is, als het regent kun je nauwelijks buitenkomen hé, kunt nie fietsen enzo. Bovendien voelt het hier echt wel kouder aan dan 12 graden. Die 12 graden slaat trouwens op overdag, 's Avonds is het hier écht frisjes! Bovendien kom je verkleumd thuis in je piso en is er lekker helemaal niets om je aan op te warmen: we hebben hier niets ofte nada van verwarming, zelfs geen klein elektrisch vuurtje! Het enige wat je kunt doen is nog een extra trui aandoen dus :-s

Maar genoeg gezaagd nu: de orde van de dag please! Vandaag rond 9u30 opgestaan om te douchen en te ontbijten, want Astrid zou immers rond 10u komen om eindelijk eens die notities in orde te maken. Natuurlijk keek ik er niet van op dat ze er om 10u15 nog steeds niet was. Uiteindelijk arriveerde ze om 11u. Na hier en daar wat notities uitgewisseld te hebben tussen de Cola Cao (Spaanse chocomelk) en koekskes door, besloten we dat het toch wel handiger zou zijn om het te kopiëren ipv over te schrijven. Ik wil ze sowieso overschrijven omdat ik niet andermans handschrift kan studeren, maar als ik ze eerst kopieer en het origineel direct teruggeef, hoeft er niemand zijn notities al te lang te missen hé...Dus eigenlijk is Astrid voor niks afgekomen :-s, maar was wel gezellig met de Cola Cao en de koekskes dus don't worry. Om 13u hadden we les Discourse Analysis, maar aangezien het al heel de voormiddag regende liet Astrid me niet met de fiets vertrekken, ze wou zelfs een busrit trakteren omda'k niet door da strontweer zou fietsen. Dus pakten we samen de bus van 12u30 naar de Unief, of dat was tenminste het plan...We komen aan bij de bushalte, en we zien die bus vlak voor onze neus voorbij rijden, waren ook wel aan de late kant. Pech gehad dus. Of niet? Amper 10 meter verder stopt hij aan het rood licht. Ikke in looppas naar de bus, gebarend naar de chauffeur dat hij open moest doen, maar nee hoor, hij schudde met zijn kop dat hij dat lekker nie ging doen! Terwijl het Ruth keer op keer wél lukt! Int vervolg doe ik ook korte rokskes en torenhoge hakskes aan, dan laten ze me misschien ook binnen! Grrrr...discriminatie! Hij stond aan het rood! Ging er niets van tijd mee verloren hebben! Nuja, dan installeerden we ons maar tussen de zuilen van een oud maar enorm gebouw vlakbij, waar het wel frisjes maar droog was. Eigenlijk moest ik er een foto van getrokken hebben: Astrid en ik, tegenover mekaar, elk op ons eigen voetstuk van ons eigen zuiltje, rondom ons regen en plassen, en wij gewoon onverstoord babbelen, een halfuur wachtend tot de volgende bus kwam. Dit exemplaar misten we gelukkig niet, en dus stonden we om 13u25 in de unief, waar we op onze tenen en met de paraplu boven het hoofd de plassen ontweken op onze weg van het buskot naar het gebouw waar we Discourse Analysis hadden. Ik was op alles voorzien voor deze les, khad zelfs mijn kodak mee om een foto op aanvraag te trekken van de Vreselijke Vent, maar groot was de teleurstelling dat onze moeite voor niets geweest was: het lokaal waar we les zouden hebben was donker en leeg! Nergens hing er een briefje over een afgelaste les...vreemd. We maakten van dit onverwachte springuur dan maar gebruik om onze notities te gaan kopiëren en ik kopieerde tevens de tweede portie 20 bladzijden van het handboek Historia del Pensamiento Europeo, maar was wel zo slim om nie te vragen om het driemaal te kopiëren, dus kmag nog eens teruggaan om die kopies nog tweemaal te laten kopiëren :-s We gaan der nog wel geraken ze. Om 14u was het tijd voor de les Historia de la España Antigua, waar we weeral gewoon een documentaire bekeken waar we zeer moeilijk (lees: niet) onze concentratie konden bijhouden. De volgende les, Littérature Française was niet veel beter: saaaaai! En die Spanjaarden met hun veel te laag niveau van Frans hebben gedurende die twee uren niet eens hun mond opengedaan! Voor hen moet het dus nóg saaier geweest zijn, maar eigen schuld...

Gelukkig viel de les Geografía de España van 17u tot 18u30 weg vandaag, zou behoorlijk depressieve gevoelens opgewekt hebben na zo'n slaapverwekkende en tamelijk nutteloze dag. 's Avonds was er een dinner bij Cristina (San Salvador) en Michaela (Tsjechië) waar ik naartoe zou gaan. De bedoeling was dat iedereen iets zou maken om mee te brengen om te eten. Mijn plan was pudding, en daar had ik nog net genoeg melk voor, moest het niet zijn dat Ruth er 's ochtends een glas van gedronken had en me beloofde zo snel mogelijk een andere doos te kopen zodat ik genoeg zou hebben voor mijn pudding, maar dit uiteindelijk niet gedaan had. Pudding kon ik dus niet maken, tenzij voor 2 à 3 personen, wat behoorlijk dom is als je met 6 à 7 bent... Bovendien had ik met Brecht afgesproken om 'vanavond' te skypen zonder een uur te specifiëren, zodanig dat hij dus pas iets na 20u online kwam, terwijl de dinner al om 20u30 was. Natuurlijk had ik mijn keppe veel te vertellen, en reken daar nog eens bij dat ik tamelijk buikpijn had (hoogstwaarschijnlijk door eetgewoonten hier) en je raadt het resultaat al: ik ben uiteindelijk niet meer geweest. Wou niet met lege handen toekomen, wou skypen met Brecht en zou toch niets kunnen eten door mijn buikpijn.... :-s

Uiteindelijk werd het een lang skypegesprek, gevolgd door een blog-update en een Friends-aflevering. Vraag me niet hoe het zo ver is kunnen komen, maar pas rond 2u ben ik in mijn bed gekropen. Shame on me, ik weet het ...

Vandaag jammergenoeg terug les, en om 12 dan nog wel: Historia del Pensamiento Europeo. Jammer genoeg was Astrid er niet en heeft zij ons gemeenschappelijk handboek momenteel in bezit, dus veel konden Ruth en ik niet doen, aangezien de prof tijdens de les vooral het handboek herhaalt en slechts hier en daar iets zegt dat niet in het handboek staat. Die mens heeft er ook nogal verstand van om aan één stuk door te ratelen, dus je kunt moeilijk álles opschrijven wat hij zegt. Dus werd het een boeiende inslaapvalles, nutteloos as usual. Gelukkig geeft dit sympathiek heerschap maar les tot 13u30 ipv tot 14u en dus hadden we nog even de tijd om naar het informaticalokaal te gaan om onze taak in orde te brengen. Het werd echter spannend of het lokaal al dan niet toegankelijk zou zijn, want in tegenstelling tot het vrije pc-lokaal dat constant open is (maar waar de computers geen Trados hebben), is dit het lokaal waarin lessen gegeven worden en waar je slechts op bepaalde uren onder toezicht in kunt. Een pak van mijn hart toen bleek dat we blijkbaar op het juiste uur gekomen waren! Nadat we ons nummer van identiteitskaart aan de vriendelijke toezichter getoond hadden konden we een pc'tje uitkiezen en beginnen werken. Al snel werd duidelijk dat we niet op tijd in de les Historia de la España Antigua zouden raken, maar deze taak heeft eventjes voorrang hoor: ze moet immers tegen 23u55 vandaag doorgestuurd worden en god knows wanneer we hier nog eens binnenraken. Bij mij duurde het afwerken van mijn taak het langst omdat ik iets kwijt was, maar na anderhalf uur kon ik gelukkig toch ook op verzenden klikken en viel een zware last van mijn schouders. De les van 14u was intussen al lang gedaan, dus besloot ik wat nuttige dingen te doen: eerst ging ik naar de kopiedienst in de unief, waar ik hen vroeg om p13-37, p 65-84 en p 110-120 driemaal te kopiëren uit het handboek van Historia del Pensamiento Europeo. We (Astrid, Kelli, Ruth en ik) hebben immers samen 1 handboek gekocht (16€), maar aangezien we er maar vier thema's moeten uit kennen, besloten we de nodige bladzijden driemaal te kopiëren en de kosten van boek+kopietjes door vier te delen, zo komt het maar op amper 7€ per persoon uit, mooie besparing dus. Maar… aan de kopiedienst wisten ze te vertellen dat ze maar 10% van het aantal pagina’s van een boek mogen kopiëren, kwestie dat er nie te veel mensen op hetzelfde idee als wij zouden komen . En aangezien het boek 210 bladzijden telt, mogen ze er dus maar 21 bladzijden van kopiëren. Dus heeft de behulpzame jongeman achter de balie alvast de eerste portie voor mij gekopieerd en me aangeraden om voor de volgende twee porties gewoon eens terug te komen een volgende keer. Met de kopiekaart van school komt het op 3,33 cent per kopietje, goedkoper dus dan in de gemiddelde copyshop en met andere woorden de moeite waard. Dus kom ik morgen nog wel eens terug voor de rest :-s, geduld is een schone deugd zeggen ze dan J

Eenmaal ik daar alvast vanaf was, moest ik eigenlijk nog het boek voor Antigua España gaan halen in de bib van de unief, maar na al dat sukkelen met die kopies had ik daar niet veel zin meer in, zal dat dan ‘n andere keer wel doen. Toen ik echter naar buiten liep voelde ik de regen plets plets op mijn smoel of hoe gaat dat liedje weer? Om toch maar niet natgeregend te worden tijdens het fietsen nam ik de wijze beslissing om toch eerst eens naar de bibliotheek te gaan. Op mijn korte wandeling ernaartoe werd ik echter afgeleid door fototrekkende Spanjaarden die allen in dezelfde richting keken. En ja hoor, toen ik mijn hoofd draaide zag ik het ook: een prachtige regenboog! Ik realiseerde me dat die Spanjaarden dat hier waarschijnlijk niet vaak zien, aangezien het hier nu eenmaal niet vaak regent. Maar zelfs ik moet toegeven dat het een prachtexemplaar was, een heel duidelijken, alsof hij vlakbij was, en je kon zijn begin én einde zien ontspringen uit de bergen in de verte. Bovendien was het alsof je de bergen door de regenboog heen kon zien schemeren, moeilijk om met woorden te beschrijven, maar zeer mooi. Jammer dat ik mijn kodak niet meehad. Anyway...in het portaal van de bib kwam ik Astrid tegen, die ook juist hetzelfde boek geleend had, en me godzijdank toonde waar het stond, of ik zou nu nog aan het zoeken zijn. Tot 7 januari mag ik het boek houden, maar desnoods leen ik dan een ander exemplaar: zijn er toch genoeg! Gelukkig was het enkel nog een beetje miezerig aan het motregenen eenmaal ik uit de bib kwam, dus sprong ik gezwind op mijn velo en fietste huiswaarts, kou lijdend tot en met, want echt zomers is het hier niet meer! Mijn handen waren bevroren! Rond een uur of halfzes heb ik dan mijn middag-/avondeten verorberd: croque tomate! Heeft gesmaakt, maar vrees dat ik beter een beetje mijn best doe om wat regelmaat in mijn etensuren en aantal maaltijden te steken :-s

Veel heb ik ’s avonds niet gedaan: Astrid ging afkomen voor de notities en belde na een halfuur wachten op de bus in het regenachtig buskotje om te zeggen da zet opgaf en morgenvoormiddag wel zou langskomen. Dus vulde ik mijn avond nuttig in met vooral schoolwerk: kleine mottige taakskes die geen nut hebben maar wel tijd in beslag nemen.

Achja…why not hé

No more news for today, so…hasta mañana!!! Muchos besos…

Hoe trots ik ook was over mijn actief-zijn op een lesvrije dag als gisteren, veel van die trots blijft er niet over als je weet dat ik vandaag niet naar buiten geweest ben. Of nee, nu ben ik aan het liegen: dankzij het bestaan van de wasdraden op het dak ben ik wél buiten geweest. En godzijdank heb ik twee wasjes gedraaid, dus ben zelfs 3 keer buitengeweest vandaag! GohGoh, overdosis aan friss lucht bijna J Achja, khad nu eenmaal niet veel te doen en hoewel het vree schoon weer was (in tegenstelling tot de regen van gisteravond) voelde ik meer voor een dagje in mijn thuiskleren blijven dan voor actief doen en mezelf aankleden. Kan ook eens gebeuren hé. Ben rond 10u30 opgestaan en heb eerst en vooral mijn beddegoed en badhanddoek in de wasmasjien gesmeten zodat die toch zeker tegen vanavond droog zouden zijn, kwestie dak terug in een opgemaakt bedje kan kruipen hé. Dan mezelf een ontbijt klaargemaakt van harde zweedse broodjes met choco, confituur, kaas, matinetjes...en een brokje Sinterklaaschocola! Heeft gesmaakt! Rond een uur of 12 was ik klaar met m'n ontbijt, iets dak in België wschlk niet meer zal kunnen doen, maar der zijn ergere dingen in de wereld hé. Tijd om mijn was uit te halen en mijn vuile kleren derin te steken. Ruth kwam echter ook juist af met haar wasmand, en dus propten we alles samen en zat de wasmasjien behoorlijk vol: nog nét genoeg ruimte om 'n beetje te kunnen zwieren. Had ik trouwens al verteld dat het nu honderd procent zeker is dat onze wasmasjien koud wast? Kheb mijn wollen pulleke namelijk op (zogezegd) 60° gewassen en is niet gekrompen! Vraag het maar aan jullie moeders: dit zou normaal gezien nie kunnen! Achja, voor dat maandje nog zal het nu ook wel geen kwaad meer kunnen hé. Het merendeel van mijn kleren raakt behoorlijk proper, dus we mogen niet klagen. Astrid ging deze namiddag normaal gezien komen om onze notities te regelen, iets wat ik echt wel goed vond want dat moet immers zeker geregeld worden voor de Kerstvakantie, maar op msn zei ze af. Het werd eerst een heen en weerovertuigbetoog: ik die haar overtuigde da't beter was om naar mij te komen en zij die mij naar haar piso probeerde te krijgen. Alletwee te lui dus om uit ons kot te komen. Uiteindelijk bleef ik bij mijn standpunt, aangezien het altijd al het plan geweest was da zij naar mij zou komen en ze bovendien nog maar twee keer op mijn kot geweest is en ik al 100 keer op het hare. Maar ook zij bleef bij haar gedacht dus besloten we da ze morgen naar mijn kot komt na de les en we het dan regelen. Is al iets hé.

Aangezien ik ontbeten had rond 12u werd het rond 18u tijd voor mijn middag- en tevens avondmaal, dus sloeg ik aan het kokkerellen en maakte Hongaarse stoofschotel, een recept van mijn keppe dak vree lekker vind. Maar kmoet toegeven da’t deze keer wel lekker was, maar niet zo lekker als wanneer mijn keppe hem maakt L Kben der nochtans zelf ook al soms eens in geslaagd om het vree lekker klaar te maken, maar deze keer was’t ietsje minder. Bovendien had ik genoeg voor anderhalve man en aangezien ik een halve portie te weinig vond om in te vriezen en zeker nie van plan was om later op de avond nog een derde maaltijd te eten, schepte ik dus die volledige hoeveelheid stoofschotel op mijn bord (dat dus bijna overliep) Bij het bekijken van seizoen 10 van Friends verorberde ik m'n (toch wel) lekkere maaltijd, tot de dvd begon te haperen en ik dus weeral stilstaand beeld en klank kreeg. Gelukkig maar dat dit gebeurde, want toen ik dus noodgedwongen het hele boeltje moest afsluiten, zag ik dat Annelies twee minuten eerder iets tegen me gezegd had op msn en was dus nog mooi op tijd om te antwoorden. Heb dan maar de dvd gelaten voor wat hij was en een behoorlijk tijdje gemsn't met Annelies, tot ze moest gaan eten. Na het eten msn'de ik dan maar verder met Michiel. Intussen had ik ook een e-mail ontvangen van mijn oma, die me wist te vertellen dat het - 4°C geweest is zondag, en de parkvijver er bijna helemaal bevroren bij lag in Heule! Brrrrr! Dat wordt twee weken lang op de stove zitten ze, eenmaal ik terug thuis ben Maar kheb het ervoor over! Khoop zelfs nog steeds op een witte Kerst, of toch op z’n minst een witte Kerstvakantie, dan kunnen we een sneeuwman maken! Wiii!! Wie doet er mee?!

Oké back to reality now: buiten mijn spannende msn-avontuurtjes is er niets vermeldenswaardigs gebeurd, u kunt op uw drie oren slapen. (Ja tuurlijk is da nie mogelijk, maar op uw 2 oren slapen is ook nie mogelijk en daar zegt niemand iets van!).

Ofja toch: tegen 17 december 23u55 moet mijn laatste taak van Informatica binnenzijn: een vertaling met vertaalprogramma Trados. Ikke dus braaf da kutprogramma installeren op mijn pc’tje, wat op zich al eeuwen duurde maar gelukkig wel leek te lukken. Moest het niet zijn dat mijn pc gewoon megahard flipte iedere keer dat ik da programma probeerde te openen! Tot drie keer toe blokkeerde mijn pc volledig en moest ik hem met de on/off-–nop uitschakelen, want ik kon geen kanten meer uit! 't Was al middernacht gepasseerd toen ik het maar opgaf en hoopte dat ik morgen zou binnenkunnen in het lokaal waar de informaticalessen gegeven worden en het daar wél zou lukken. Anders zit ik dus inderdaad met een serieus probleemptje hé. We zien wel, nu kan ik in ieder geval toch niets doen...
Oogjes toe dus, en snel naar dromenland!

Beste mensen, mag ik jullie en vooral dan mezelf eerst en vooral van harte feliciteren? Ik ben deze tekst namelijk aan het typen op de honderdste (!!!) Wordpagina! Jawel, sinds 19 september, mijn dag van vertrek, hou ik een blog bij, waarvan ik de tekst eerst in Word typ alvorens ze in mijn blog te plakken. Na al die maanden typen, zie ik vandaag onderaan mijn scherm staan dat ik op pagina honderd van honderd bezig ben, jawel! Al die bladzijden en uren heb ik speciaal voor jullie getypt, op naar de 200! (kans is klein vrees ik). Bij deze dus graag nog een minuut stilte alvorens verder te lezen…

Stilte

Stilte

Stilte

Stilte

Oké, we gaan weer verder: vandaag, zaterdag is een veel actievere dag geweest voor mij dan gisteren. Rond 9u30 werd ik al wakker en stond ik op. In de keuken wenste een grote stapel afwas en etensresten me een goedemorgen, maar geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht om ’s morgens vroeg helemaal op mijn eentje de afwas van zes man te doen terwijl ik ze sowieso al bijna altijd zelf doe. Tijdens het lezen van de recentste geïmporteerde roddellectuur grabbelde ik in m’n keukenkast, op zoek naar iets eetbaars en dan liefst nog iets ontbijtbaars ook. Alhier de tip van de dag: wilt u als ontbijt een kommetje smaakloze papperige brij die nog sterker aan uw tanden plakt dan de gemiddelde secondenlijm? Ga dan naar Hotel Abba en skoep er enkele zakjes ontbijtgranen mee en eet er op een zonnige winterdag nietsvermoedend van. Maar! Toch nog één voordeel: extra vezels en soja! Blijkbaar waren het dus geen cornflakes zoals de foto liet vermoeden, maar toasted rijstvlokken. Been there, done that J nuja, kheb ze opgegeten hoor, was niet wereldschokkend slecht, maar kben toch blij dak der geen hele doos van staan heb. Gelukkig zijn de geskoepte mueslietjes, chocomelkpoeiertjes en fake chocokrispietjes wél eetbaar! Na mijn ontbijt heb ik dan wel enkele borden samengezet, maar nog steeds geen goesting om die zwijnestal op te kuisen, dus foert! Ik besloot om eens een stapje in de buitenlucht te zetten en begaf me eerst en vooral richting Calle Enmedio, de winkelstraat dus. Khad hier (intussen al meer dan een maand geleden) eens iets moois gezien in de Six en toen zo dom geweest om het nie te kopen, en nu hebben ze het intussen natuurlijk niet meer hé. Dus ik ga nu al een maand aan een stuk minstens twee keer per week naar de Six om te kijken of het nie intussen terug binnengekomen is, maar nee hoor L In de Six kwam ik wel Lobke tegen met een Belgische bezoeker van haar. Ze vroeg of ik al plannen had voor vanavond, wat natuurlijk niet het geval was, dus spraken we af dat we mekaar iets zouden laten weten als we ergens naartoe gingen vanavond. Nuja, genoeg gekletst en in winkels rondgehangen, tijd voor serieuze boodschappen nu: op naar de Carrefour! Kwou deze middag spaghetti maken en dus wou ik mijn groenten in de carrefour gaan kopen, maar bij het zien van de enige drie verschrompelde paprika’tjes die er nog lagen, kreeg ik spontane diarree, dus hield ik het bij een netje ajuins die er wél deftig uitzagen, en een stuk of wat appels. De rest zou ik dan wel in de Mercadona kopen. Na deze compras ofte boodschappen wandelde ik ten zeerste op het gemakske terug naar mijn piso, waar ik rond 14u vaststelde dat ik nog steeds geen honger had, erg hé :-p. Dan maar nog wat me bezighouden met vanalles en nog wat en rond 15u besloten dak wel over een uurtje honger zou kunnen beginnen krijgen, dus begon ik in alle rust aan mijn spaghettisaus. Na enkele minuutjes kwam Javi al piepen: 15u en hij is den eersten van de feestgangers die op is, dat zal me wat geweest zijn… En ja hoor, hij stopte enkele toostjes van gisteravond in zijn mond! Die zullen vast wel nog lekker krokant geweest zijn :-s. Nuja, ieder z’n smaak hé. Na het lange maar relaxte koken kon ik iets voor 16u eten, ideaal dus. Best wel lekker ja… Na dit verkwikkende middagmaal vond ik dat ik wel eens mijn pc mocht aanleggen, en niet veel later was ik dus aan het msn’en en webcammen met broerlief tijdens het uittypen van mijn Franse taken. Na dit pc-intermezzo vond ik het tijd om nog eens naar buiten te gaan, wou nie heel den dag binnenzitten en had wel zijn om foto’s te nemen van de stad in kerstsfeer. Dus pakte ik mijn jeansvestje (is maar 12° meer ’s avonds, tijd voor een jasje dus) en verzamelde enkele zakken afval om mee te pakken naar de container op straat, want er stond nogal een hoop afval verzameld in de keuken! Erger dan een stort! Bij het passeren door de hall merkte ik een brief op in onze verder lege postbus, en had zo’n vaag voorgevoel dat hij aan mij geadresseerd zou zijn. Had het sleutelke van de brievenbus echter niet mee, dus wurmde ik mijn hand in de gleuf, in de naïeve veronderstelling zo de brief te pakken te kunnen krijgen. Meer dan een vage aanraking met mijn vingertoppen aan de brief kreeg ik niet helaas. Gelukkig realiseerde ik me dan net dat ik het sleuteltje wél zitten had: had het gistern immerst gebruikt en in mijn broekzak gestoken en aangezien ik nog dezelfde broek aanhad….dus kon ik niet veel later een mooie verjaardagskaart van Tante Lucie en Co in mijn handtas steken, tevreden als ik was met nog een keertje post, is namelijk altijd welkom. Eenmaal ik het afval gedeponeerd had in de daartoe bestemde containers ging ik eerst nog naar de Mercadona voor enkele boodschappen voor morgen (zondag = niets van supermarkten open) en begaf me dan met m’n kodak richting centrum. Kerstverlichting tussen de palmbomen bij lekker milde temperaturen, echt kerstgevoel krijg je er toch niet van hé, da's ergens wel jammer. Wat er ook nog een nadeel is aan dit zacht klimaat is dat...ik ga bevriezen in België!! Dat wordt twee weken lang op de stove zitten ze! Maar om vooral verder te vertellen over mijn fototocht: na foto's genomen te hebben van de kerstbomen, churroskraampjes (lang leve de kersttijd!) en lichtversiering in straten en op pleinen, wou ik ook nog enkele kiekjes van het kleine kerstmarktje waar ik ook met mama en papa geweest was vorige week. Nuja, kerstmarktje...een verzameling kraampjes met kerstgeschenken. Enkele sfeerfoto's gemaakt en dan toch wel besloten dat ik net zo goed 'n beetje kon rondkijken nu ik er toch was. Er was één kraampje waar mama een ketting gekocht had vorige week en waar ik een ring gekregen heb van mijn ouders en waar we ’n beetje onderhandeld hadden over de prijs, iets wat hier niet abnormaal is. Daar wou ik dus nog wel eens langsgaan. Ik had m'n nieuwe ring toen toevallig ook aan, en misschien was het daardoor ofwel kan die mens goed gezichten onthouden, maar in ieder geval herkende die kraamhouder me nog! Hij vroeg hoe het met mijn ouders was en of ze al terug naar België waren (hij wist zelfs nog dat we van België waren!) en vroeg hoe lang ik nog bleef en of we kontent waren van onze aankopen. Best wel sympathiek! 'n Goed geheugen is altijd meegenomen in dat beroep, neem ik aan. Terwijl ik van kraampje naar kraampje slenterde, sprong een bekend beeld me opeens in het oog: een rug met een zwarte trui die ik herkende en met lange bruine dreadlocks erop: Astrid! Ikke direct tiktik op haar rug gedaan, sjans da’t inderdaad zij was, khad mss toch beter eerst eens naar het gezicht gekeken om zeker te zijn J Ze was ook toevallig net aan het rondslenteren op het kerstmarktje, samen met Kelli, Barbara en diens vriend. Ze moest nog naar de winkelstraat om nieuwe schoenen en vroeg of ik nie meeging, wat ik wel nog zag zitten. Haar pa had gezegd dat ze zeker nieuwe schoenen moest kopen zodra ze in Castellón aankwam in september, want de hare zijn superversleten. En aangezien haar pa vanaf donderdag een weekje op bezoek komt, kon ze nu echt nie anders dan schoenen kopen J. We werkten nog elk de kant van het kerstmarktje af die we nog nie gezien hadden en begaven ons naar de Pull and Bear, de winkel waar ze aanvaardbare schoenen gezien had. Veel twijfelen was er niet meer aan: zo mooi vond ze ze niet, maar het waren de beste dat ze al gezien had in aaaal de schoenenwinkels die ze hier al bezocht had, naar de kassa dus! Toen we even later buiten stonden met haar nieuwe aankoop, vielen onze monden open van verbazing: het was aant regenen! Was waarschijnlijk al meer dan een maand geleden dat ik nog regen gezien had, nie normaal! Kvond het eigenlijk niet echt zo erg, nog eens die typische regengeur opsnuiven...direct 'n Belgisch gevoel, dat wel! Achja, vanaf vrijdag zal ik waarschijnlijk twee weken lang zo’n weer mogen trotseren, dus pourquoi pas hé. Nadien scheidden onze wegen zich, want we gingen elk naar ons eigen kot. We spraken ook af dat ze morgen langs zou komen op m’n kot om eens samen te zitten om onze notities uit te wisselen alvorens ik richting Belgenlandje vertrek. Jaja, wij zijn ijverige studenten hoor! Kuch kuch…

’s Avonds op msn kreeg ik van Lobke de uitnodiging om mee te gaan naar Beat, waar zij en haar Belgische bezoekster naartoe zouden gaan. Had ik best wel zin in, dus zei ik da'k hoogstwaarschijnlijk wel zou afkomen. Niet veel later trok ik echter met gefronste wenkbrauwen mijn rolluik op en trok mijn raam open: wat was dat lawaai toch? Regen! Het was nu inderdaad behoorlijk aant stortregenen, dus borg ik mijn Beatplannekes vlug terug op: daar wandel of fiets ik niét door! Achteraf hoorde ik trouwens dat Lobke zelf ook niet geweest was, eveneens vanwege de regen, dus heb niets gemist. 'k besloot dus maar lekker te cocoonen en keek eens in mijn dvd-collectie... Een (gekopieerde) dvd met opschrift Dirty Dancing 1 en 2... oké, seems good enough for me! Dus installeerde ik me met m'n pak New Yorkerkes en de film op m'n bedje, klaar om te relaxen. Nogmaals fronste ik echter mijn wenkbrauwen toen ik merkte dat de gesproken tekst behoorlijk stil én in het Frans was en er in geen enkele taal ondertiteling bij was :-s. Achja, als Franse studente moet je daar tegen kunnen dacht ik zo, en ik spoelde direct door naar de dansscènes, het eerste halfuur zever van de film bespaarde ik mezelf dus. Hoewel ik niet alles verstond genoot ik best wel van dit staaltje Franse romantiek en verheugde ik me al op de eindscène, met een romantisch dansshowtje tussen Patrick Swayze en zijn ‘Baby’. Maar daar liep het dus jammergenoeg fout: net voor deze scène besloot mijn laptop oftewel de dvd om vast te lopen en kreeg ik enkel nog stilstaand beeld en nu en dan wat hakkelend geluid. Na enkele keren opnieuw geprobeerd te hebben nog steeds niet veel resultaat helaas … Daar gaat mijn morantisch filmpje! Waarover moet ik nu dromen vannacht!? Na de zoveelste poging had ik echter wel prijs: de dans op het einde van de film heb ik nog net kunnen zien, hoewel zowel de minuten ervoor als erna enkel hakkelende film opleveren. Achja, niet getreurd: de dans heb ik gezien, meer moet dat niet zijn! Misschien de volgende keer eens doorspoelen (als het lukt) tot Dirty Dancing 2, misschien dat die in het Engels is en van betere kwaliteit? Maar je hoort me niet klagen ze: was een relaxt avondje, meer moest het niet zijn! Slaapwel! (En droom zacht over een zwoele dans met Patrick Swayze ;-) )

Hoewel de vrijdag voor mij de eerste dag van het weekend is, had ik toch m’n wekker op 10u30 gezet, kwestie van toch iets aan mijn dag te hebben. Maar twas moeilijk moet ik toegeven: ‘k lag zo goed in mijn bedje! Na twee keer gesnoozed te hebben stond ik toch maar op en kleedde me aan zodat ik naar de Mercadona kon achter een stokbrood om lekker te ontbijten. Eenmaal terug op m’n kot gearriveerd met m’n stokbrood kroop ik direct terug in m’n pyama, een ontbijt smaakt immers dubbel zo lekker in je pyama als in je gewone kleren! Met ’n stokbrood, Sintchocolade en allerlei geïmporteerde broodsmeersels en –belegsels ging ik aan de slag en rond 11u30 kon ik tevreden terugkijken op een rijkelijk ontbijt. Al zeg ik het zelf: kheb da goe gedaan! Geen idee wanneer ik honger zal krijgen en ik dus m’n middageten zal verorberen, maar ‘k weet wel da’t eerder op een Spaans dan een Belgisch uur zal zijn J Nuja, kheb toch tijd hé. En tot mijn schaamte moet ik toegeven dat ik die tijd niet overdreven actief ingevuld heb vandaag. Kheb dan wel veel tijdschriften gelezen en gewebcamd met het thuisfront, veel resultaat zie je daar nu eenmaal niet van hé. Rond 14u wou ik wel eens een douchke pakken, maar blijkbaar is de gasfles van de boiler leeg sinds gisteren. Heb dus de gasfles van het fornuis en de oven mogen vertjoolen naar de boiler en daar vastkoppelen. Hopelijk komt er snel een nieuwe gasfles of we zullen nog veel mogen heen en weer reizen met dat ene exemplaar. Nuja, ‘k kon toch mijn uitgebreide douche nemen, haartjes gewassen, lekker relax… Misschien is dat toch nog iets dak gedaan heb vandaag dat wél onder de categorie ‘nuttig’ geklasseerd kan worden J Achja, ’t leven is nie simpel hé…

Het plan voor deze avond was oorspronkelijk dat we met de vier compañeros de piso ofte kotgenoten ergens iets zouden gaan eten, maar dat plan is al veranderd naar het volgende: Rafa en Javi gaan koken voor Ruth, mezelf, een vriendin van Javi en Nicola (dat Engels meisje, Ruth heeft haar uitgenodigd, weet nie of da eigenlijk wel de bedoeling was) en voor henzelf natuurlijk ook. Toen ik hen zag thuiskomen van de Mercadona met een stuk of 6 plastiekzakken begon ik al te vrezen voor het ergste… Terwijl zij hun gang gingen in de keuken, installeerden Nicola, Ruth en ik ons alvast in de salon met een glas wijn en de toostjes die ze ons toegestopt had: de ene met paté en de andere met pato. Ja, pato is het Spaanse woord voor eend, maar twas een soort smeersel, dus eendenpaté waarschijnlijk, ofte patopaté hihihi J. Dacht dak nie aan paté was, mo keb dedie met paté toch smakelijk binnengekregen! Dus ofwel is de Spaanse paté beter, ofwel had ik het al te lang nie meer geprobeerd. Vond het al zo raar dak da nie meer lustte, want toen ik klein was at ik tónnen paté… Oké, jaja… ik wéét dat dit niemand interesseert, en ja keppe, ik weet dak nog altijd klein ben :-p

Nadat we een dik halfuur hadden kunnen bijkletsen onder het aperitieven, mochten we aan tafel. Er stond véél eten op tafel: een salade met tomaten, sla, mozzarelle, tonijn, olijven…, een bord met gebakken champignons en spekskes, voor elk een hamburgertje, toast met préparé en roquefort, gebakken visslierten waarvan ik nog steeds nie begrepen heb wat het juist is, toast met tomatensmurrie,… en enkele flessen lambrusco om dit allemaal door te spoelen natuurlijk. Allemaal lekker en in orde, maar bij koken had ik me toch echt meer iets ‘kokerigs’ voorgesteld: een maaltijd ofzo, in plaats van allemaal verschillende dingen, waarvan de meerderheid koud. Nuja, je hoort me zeker niet klagen hoor, verre van! Uiteindelijk wast lekker en hebben we dingen gegeten da we in België normaal nie zouden eten, een verrijking dus! Wel verschoot ik nogal toen ik achteraf hoorde da we elk 7€ moesten betalen vo deze maaltijd, aangezien we met 6 waren had ik toch gedacht dat de prijs per persoon goed zou meevallen. Mja ik weet het, ik overdrijf: 7€ is nie zoveel voor al dat eten en die drank, kdenk da’t mss het gewoon het probleem is dat die 7€ bovenop al die andere dingen komen: vorige week heb ik 15€ betaald aan Rafa voor het internet van de maand november, moet ook 6€ betalen aan de jongens voor de nieuwe fles gas, terwijl het mijn schuld nie is da we der amper een maand ofzo mee gedaan hebben, geen idee wie het gas vaak laat openstaan, maar ik ben het zeker niet, daar ben ik gierig genoeg voor! En dan nog ook eens 18(!)€ de man voor de vuilnisbelasting, das toch overdreven? Wil daar wel eens een bewijsje van zien hoor, da da echt zoveel kost, vo ’t zelfste geld zijn ze aant profiteren, ze kunnen zij wel makkelijk iedere keer bedragen opsommen van wa we moeten betalen… En bovendien blijkt uit rondvraag in mijn plaatselijke vriendenkring dat de rest daar nog nooit over gehoord heeft, over die belasting. Nuja we zien wel. ’t Valt allemaal wel mee hoor, maar komt gewoon allemaal tegelijk, waardoor ik ’t gevoel heb dak opeens een big spender ben aangezien ik meer geld moet afhalen dan anders :-s

Nuja, om verder te vertellen over den diner: nadien bleven we nog wat praten in de zetel, en langzaamaan werd iedereen leutig en lichtjes in zijn hoofd van den drank en ik zat daar nog zo nuchter of het kan… Heb nochtans ongeveer evenveel gedronken gelijk Nicola en Ruth, maar zij zaten daar al te lallen da ze beetje zatjes waren en ik voelde eigenlijk echt niets… Zou ik nu toch opeens tegen drank kunnen? Kan ik me moeilijk voorstellen, maar wie weet. In ieder geval was iedereen dik in the mood en waren ze zich aant klaarmaken om uit te gaan, maar ik had er dus echt to-taal geen zin in. Bovendien had ik juist mijn lenzen uit mijn ogen gehaald omdat ze zo droog waren of het maar kon, waarschijnlijk door de rook. En met mijn buik vol eten voelde ik me evenmin vree uitgaanderig :-s Hoewel ik me er vree saai en asociaal door voelde, heb ik dus vriendelijk bedankt en wenste ik hen allen samen een goedenacht en ging gaan slapen. Echt verbaasd waren ze precies niet, wat ik beetje beledigend vond, alsof ik zo’n brave seut ben die nooit uitgaat… Oké, nooit met hén neen, maar als ik uitgeweest ben met bijvoorbeeld Astrid ga ik de volgende dag ook nie zo expres gaan zeggen da’k lekker uitgeweest ben, van kijk eens hoe stoer ik wel ben. Achja, zoveel kan het me nu ook niet schelen eerlijk gezegd, wat de mensen waar ik nog een maand mee moet optrekken van me denken, zolang het maar leuk blijft hé… In ieder geval, terwijl zij de gebuurs aant wakker maken waren met hun geroep en gelach, was ik in mijn kamer nog snel mijn blog aant updaten en kroop niet veel later onder de wol, gelukkig waren ze toen al weg, want veel rekening hielden ze er niet mee :-s Nuja, ondanks de negatieve bijklank in mijn verhaal mogen jullie gerust besluiten dat het een gezellige avond was hoor, wees gerust! So am I…

Oh, en om op Annelies’ vraag van in m’n gastenboek te antwoorden: zal eens subtiel mijn fotokodak meesmokkelen in de les Discourse Analysis. Maar ik waarschuw u, ge gaat direct zot van hem staan!

Vandaag les Langue Juridique om 9u…da kan nie goe aflopen hé, een verhaal dat met die zin begint. Khad mijn wekker braafjes om 7u45 gezet, ruimschoots op tijd dus om om 8u35 op mijn velo te kunnen springen. Ware het niet dak mijn wekker afgezet heb en zo slim was om nog een minuutje te blijven liggen. Na dit minuutje wast opeens 8u16, dus sprong ik met het grootste verschot van de wereld mijn bed uit en begon tegelijk te ontbijten, schoolboeken te verzamelen en me aan te kleden. Nadien nog snel tandjes poetsen en lenzen in ogen proppen, wat niet simpel was aangezien mijn ogen het type zijn die geen lenzen binnen willen laten als ze nog nie wakker genoeg zijn, niet zo gastvrij dus. Gelukkig viel het deze keer nog mee en zat ik om kwart voor 9 op de fiets, klaar voor een fietstocht van 25 minuten. Hoewel…met opgepompte banden zou ik er misschien minder tijd voor nodig hebben deze keer? Sowieso moest ik me niet doodhaasten, want zelfs al is de profesora van dit vak meestal maar een vijf- à tiental minuutjes te laat, ze slaagt er toch altijd nog in om enorm te treuzelen eer ze aan de les begint. Dus fietste ik wel goed door, maar wou me niet weeral in schuim en zweet crossen, dus stond ik om 9u07 mijn fiets vast te maken aan de ingang van mijn schooltje. Ik was zoals verwacht nog ruim op tijd voor de les, er zaten amper drie andere studenten in het lokaal, iedereen weet toch al da ze ruimschoots te laat moeten komen om op tijd te zijn. Dus had ik me voor niets gestresseerd, want ja hoor: de les begon effectief pas om…9u50! De les bestond uit presentaties van de andere studenten, die blijkbaar eerst nog alles moesten uitprinten, waarna Madame op haar gemakske het hele boeltje ging gaan kopiëren. Int vervolg kom ik ook een halfuur te laat ze, ben dan nog te vroeg. Zut alors… In deze les zit ik trouwens samen met enkele Franse Erasmussers, en eentje ervan (Julien) woont in Dunkerque en had me al verteld dat hij eveneens op 21 december de vlucht Valencia – Charleroi neemt en dus Ruth en mij vergezelt. Deze keer wist hij er ook bij te vertellen dat zijn ouders hem komen ophalen, best wel interessant voor mij, aangezien ik nog geen zeker vervoer had. Ik ontzie het me niet om met trein en bus te reizen, maar als ik met de auto kán gevoerd worden… Dus besloot ik het erop te wagen en vroeg ik of ik niet met hem mee mocht rijden in de auto. Had juist op de pc opgezocht of Kortrijk zo’n beetje op de weg Charleroi-Dunkerque lag, and guess what: die drie steden liggen gewoon in 1 rechte lijn, met Kotrijk natuurlijk in het midden. Julien ging het eens vragen aan ses parents en me iets laten weten. Owkeej, hopen maar!

Na deze oorverdovend saaie Franse les vol presentaties hadden we een springuur, dus besloten Astrid en ik ons ’n beetje buiten int zonnetje te zetten. Op de trappen kwamen we dan ook nog eens Miriam, Astrids kotgenote, tegen en dus gingen we met z’n drietjes op het terras van de pizzeria die in het schooldomein ligt gaan zitten, ze kwamen toch nie vragen wat we wilden consumeren, dus konden gratis en voor niets gebruik maken van hun zonnig terras. Maar helaas…aan alle mooie liedjes komen een eind, en dus moesten we om 12u terug naar de les, van de Vreselijke Vent dan nog wel. Inderdaad, u raadt het correct: Discourse Analysis! Deze keer waren de studenten talrijk aanwezig: zeker 6 stuks vandaag, een record! Die vent heeft altijd de neiging om zich op een stoeltje vlák voor de eerste rij te placeren, dus deed iedereen een poging om niet op de eerste rij te gaan zitten, wat hen ook lukte. Maar mij niet. Dus gingen Astrid en ik zoveel mogelijk langs de rechterzijkant gaan zitten op de eerste rij, subtiel onze tafeltjes nog verder van hem wegschuivend. Veel mocht het echter niet baten: hij bleef ons met zijn sexy blik met borstelige, overbehaarde, grijze wenkbrauwen aanstaren bij het uiteendoen van de les, vergezeld van zijn immer aantrekkelijke brommerige en compleet overbodige lachjes. Gelukkig konden we na een uur al ontsnappen aan het sex-appeal van deze zwaarlijvige zestiger: we moesten immers naar ons verplicht vak: Cultura de Francia! Veel zin hadden we er niet in, maar als het moet, moet het nu eenmaal. Gelukkig ging ook deze les gezwind voorbij, hoewel het ook hier weer de ene presentatie van medestudenten achter de andere was. Bij de meeste Spaanse studenten was ik echter volledig afhankelijk van hun powerpoint, want van hun taaltje, dat nog best als Franish te beschrijven valt, kon ik niet veel opmaken en al zeker geen Frans. Nadien sprak ik met enkele Spaanse klasgenoten af om samen een sketch te maken. Want ja hoor, voor dit vak moeten we bovenop ál het andere werk ook nog een sketch opvoeren na de Kerstvakantie, en dan nog ene die met de Franse cultuur te maken heeft. Dat wordt niet simpel! Bovendien had la profesora al laten vallen dat ze wilde dat de Erasmussers zich onder de Spanjaarden mengen. Vandaar dus mijn spontane bevlieging van socialiteitszijnheidigwezen. Ja, dat is een woord! Na de les fietste ik huiswaarts, bracht de Mercadona nog eens een bezoekje en ging er buiten met een blik ananas en een croquebrood, ook wel kwaliteitsbuchtbrood genoemd. Inderdaad, hoewel ik niet echt stierf van de honger besloot ik mijn comida ofte middageten om 15u30 te nuttigen in de vorm van Croques Hawaï. Niet slecht…

Eindelijk weekend! Nope, geen les de vrijdag, en dus mocht ik al beginnen relaxen. Het werd vooral leegaarden, lezen en computeren. ’s Avonds belde Astrid met de vraag of ik mee uitging en jawel, dat zag ik wel zitten. Maar aangezien ze pas rond 1u ofzo uit hun kot vertrokken en ik tegen dan al zo moe was dak te reke in slaap viel, heb ik toch nog afgezegd. Best wel mietig dus: zeggen da je mee uitgaat en dan afbellen wegens in slaap aant vallen… Nuja, tis de intentie die telt hé, zeggen ze dan…

Rond 1u30 kroop ik in mijn bedje en amper enkele secondjes later waren de droomfeeën daar al…

Vandaag gelukkig minder vroeg wakker geworden dan gisteren: deze keer rond 10u30 pas ofzo. Nam me voor om pas te ontbijten wanneer ik honger begon te krijgen, wat dus een uurtje later ofzo was, kwestie da’t als middageten kon tellen. Een kommeke echte Belgische Kwakies stonden er dan nog wel op de menu! Heb tegenwoordig maar les van 17u tot 19u de woensdag: Traducción Audiovisual, dus was lekker relaxt dagske. Tijdschriften gelezen, gemsn’d, voor school gewerkt (jaja toch wel!), … Rond 16u ofzo kreeg ik telefoontje van Astrid, die al in de unief was en die een medestudent uit Traducción Audiovisual tegen het lijf gelopen had. Dezen had haar verteld da’t sebiet in de les Trad Audio examen was. Zij naar ik bellen, van hallo weet jij daar iets van? Ikke: Heeeeeeh? Nuja, aangezien wij da alletwee nie gehoord hadden in de les en er nochtans altijd zijn (ik toch) maakte ik me er geen zorgen in: was misschien iets voor de andere mensen ofzo. Wel raar dat de les toch doorging, maar kom, we zouden wel zien. Om 17u stond ik aan ons gebouw waar Astrid me stond op te wachten, uitgeput en met een zere knie vant fietsen, wordt toch echt eens tijd da’k ergens mijn banden ga gaan oppompen ze, zijn echt zo goed als plat! Aangekomen in het lokaal vernamen we dat het examen van de theorie was, een volkomen vrijwillig examen dat bij positief resultaat het resultaat van het verplichte examen wat omhoog kan krikken. Maar allesbehalve verplicht dus, en aangezien we van niets wisten (zou eigenlijk nie mogen hé) en we niet verwachten te buizen voor het praktisch examen, besloten we nie mee te doen. In dit geval moesten we over een halfuurtje terug komen voor de les, wat we dus ook deden. Hadden we echter beter nie gedaan: hebben alleen maar dingen herhaald die we al vijf keer geleerd hadden :-s

Nuja, zijn toch trots op onszelf da we geweest zijn, da’s al iets hé J. Eenmaal ik terug op mijn fietsje richting piso zat, besloot ik da’t genoeg geweest was, was het beu! Ben onderweg gestopt bij een velowinkel en kheb gezegd: luister eens ventje: gij gaat mijn banden oppompen of ik steek die pomp waar ge hem nie graag hebt! Hoezo da geloof je nie? Oké dan, heb gewoon vriendelijk gevraagd of die sympathieke mens da eens voor mij wou doen, en twas geen probleem. Dus amper een tweetal minuten later kon ik gezwind terug naar buiten rijden. Was nog aant twijfelen of ik eigenlijk nie moest vragen of ik er iets voor moest betalen, maar realiseerde me toen dak hem beter nie op ideën bracht die hij zelf nog nie had…

Met een vriendelijk bedankje heb ik er me dus vanaf gemaakt, en was lik echt zó kontent dak eindelijk eens die stap gezet had en het mezelf dus heel wat makkelijker gemaakt heb. Toen ik mijn velo parkeerde tegenover mijn kot was ik wel ’n beetje té optimistisch: wou mijn zadel hoger zetten om mijn pijnlijke knieën een pleziertje te doen, maar nee hoor… Mijn biceps waren blijkbaar nie echt genoeg ontwikkeld om die klem los te maken waarmee je je zadel dan naar hartenlust omhoog of omlaag kunt schuiven. Om me heen gekeken of er geen vriendelijk doch sterk heerschap in de buurt was om met puppyoogjes zover te krijgen deze klus voor me te klaren, maar helaas… Da mannevolk is ook nooit in de buurt aje ze nodig hebt hé! :-p

’s Avonds stak ik macaroni in de oven die Brecht gemaakt had tijdens zijn verblijf hier en nog in de vriezer zat, heeft me echt gesmaakt! Jaja, mijn keppe kan koken hoor! Gelukkig maar…

‘k heb voor de rest nie vree actief geweest, tenzij voor school werken vree actief is. Heb intussen ook al ’n lijstje klaarliggen van welk schoolwerk ik zeker moe doen int weekend. Pfff…over ’n week al examens, nie leuk L

Was weeral bijna 1u toen ik in mijn bedje kroop, geen idee hoe het opeens zo laat is kunnen worden. Denk wel dak hier mijn slaapnood afgebouwd heb: vroeger had ik toch minstens 9 uren slaap nodig om uitgerust te zijn, hier kom ik zeker met minder toe. Kan ook aan zon liggen, tschijnt dat u da energie geeft hé. In ieder geval: slaapwel!

Had veeeeel nachtrust in te halen en had m’n wekker dus pas voor 10u gezet, mooi op tijd voor de les van 13u dus, want moest zeker ook nog douchen en een stokbrood gaan halen naar de Mercadona. Maar nee hoor, je lichaam went blijkbaar snel aan het vroege opstaan en dus opende ik om 8u30 mijn kijkers en stond dan maar meteen op. Eerst een welverdiende douche, geen ontspannend bad meer in een viersterrenhotel met zachte witte handdoeken, neen L… Nuja, een douchke deed ook deugd hoor. Dan naar de Mercadona om een stokbrood en dan maar uitgebreid ontbijten! Met een humo en libelle erbij, heb daar waarschijnlijk drie kwartier gezeten J met chocolatjes van thuis (matinetjes voor degene die da kennen) en mama’s zelfgemaakte confituur… Njammie! Zal nog veel stokbrood mogen eten tegen da al die dingen op zijn hoor! Maar komt in orde, wees gerust. Heeft gesmaakt! Dan mij weeral achter mijn pc’tje geïnstalleerd, ik weet het, ik lijk wel verslaafd :-s Nuja, er is nu eenmaal een blog die geüpdatet moet worden, dus schreef ik wat we vorige zondag allemaal beleefd hebben, maar na enkele zinnen kwam Annelies online en wou ik mijn tijd eerder aan het msn-gesprek besteden dan aan mijn blog, dus veel meer dan die enkele zinnen bakte ik er niet van op update-gebied. Tijdens hun verblijf hier, heeft mama me voorgesteld da kik dit jaar zou koken met kerstavond en kzie da wel zitten, dus had gisteren al beetje het internet afgespeurd. En nu eens aan Annelies gevraagd wa zij liever zou hebben: fazant of kieken. Voorlopig is de fazant aant winnen, mo keb da wel nog noois klaargemaakt. Ze hebben nu thuis trouwens ook een webcam en twas nu zijn officiële ontmaagding! Jawel, de webcam werd ingewijd tijdens een gesprek met mij, wat een eer! Intussen was ik ook nog bezig met taken te maken tegen de les van vandaag, dus tmoest rap gaan, zal dus geen kwaliteitswerk zijn dak ingeleverd heb. Maar wees gerust, bij dit vak is het belangrijker dat je je taak maakt dan da je ze goed maakt J De les van 13u (Discourse Analysis) heb ik niet meer gehaald aangezien ik de taak voor ditzelfde vak nog aant afwerken was, maar om 14u stond ik wel paraat voor de les van Historia de la España Antigua. En al zeg ik het zelf: kheb weer prachtig mooi opgelet, modelstudente als ik ben…Mooi meegenomen dat de projector nie meer werkte en de powerpoint wel behoorlijk essentieel was vo de les: is twintig minuten te vroeg gestopt, wiii. Tis wel nog ne sympathieke vent: na de les kwam hij ons spontaan vertellen dat we da over Annona ofzoiets zeker goe moesten onthouden want hij gaat het int examen vragen, mooi meegenomen. En tegen mij: ah, gij zijt de die dak ne keer op de velo tegengekomen ben zeker? En kheb u ook eens gezien in de Alcampo. Ja hoor, was inderdaad zo. Die keer op de fiets had ik een hallo gezegd, maar in de Alcampo (kwas daar toen samen met Brecht) had ik hem gezien op ne moment da die prof mij nie zag, dus had geen hallo gezegd, ging nu ook nie speciaal daarvoor op hem afstappen. Dus zei ik maar dak hem gezien had maar nie zeker wist of hij het was :-s

Na deze boeiende les met tegenzin naar Littérature Française geweest, die les gaat meestal overdreven traag vooruit, maar deze keer viel het nog mee, hoewel we naar mijn mening toch weer nie veel nuttigs gedaan hebben. Dan nog naar Geografía de España van 17u tot 18u30 en de zwaarste lesdag van de week zat er weer op. Moet eerlijk zijn: heb ook hier weer goed opgelet, en was nodig ook, weer een dikke drie blz’n notities, die kerel gaat rap ze! En hij bracht tevens de blijde boodschap da’t volgende week geen les is voor zijn vak, leuk meegenomen. Bij het wegfietsen van school na deze laatste les ben ik er weer in geslaagd tegengehouden te worden door een flik. Was weer eens tegen richting aant rijden. Op de parkingstraatjes van de unief gelden ook verkeersregels, knoop het in je oren. Heb hem, om medelijden op te wekken en om duidelijk te maken dak de regels hier nie ken, van de eerste keer duidelijk gemaakt dak Erasmusstudente ben en da mijn Spaans nie al te goe is. Heeft mij dan met de allersimpelste woorden en met handen en voeten uitgelegd dak moest oversteken. En ikke mij superdom voordoen en zoveel mogelijk met een buitenlands accent en lekker traag spreken, kwestie dat hij zeker doorheeft dat da arm buitenlands meiske der nie kan aan doen da ze nie wist da ze mis bezig was. Nuja, zal het wel onthouden voor de volgende keer, dak aan de andere kant moe rijden. Aiaiai toch, is nie simpel hé, verkeersregels. Maar…nog steeds geen accidenten meegemaakt of veroorzaakt, als da geen prestatie is!

Eenmaal in mijn kot aangekomen, legde ik (wééral) m’n computertje aan, maar deze keer met een zeer gegronde reden: had een skypedate met mijn keppe om 20u. Op het afgesproken uur kwam ik dus online en begonnen we te skypen, hoewel het gesprek nu en dan eens afgebroken werd ging alles goed. Tussendoor ook mijn avondeten gaan klaarmaken: gebruneerde patatjes met gebakken tomaat en ui en look in de pan met een boursinsausje, niet slecht! Weer een lookadem dus, maar gaf niet: was toch van plan om thuis te blijven deze avond, en via de webcam kun je nog steeds mekaars adem niet ruiken, dus no big deal. Hebben tot bijna middernacht geskypet, met etenspauze ertussen weliswaar. Was dan ook al lang geleden da we nog gepraat of geskypet hadden, dit weekend heeft m’n pc immers nauwelijks aangelegen!
Na ons gesprek ging ik straight to bed, was echt moe! Hopelijk kan ik deze keer langer slapen dan tot 8u30, heb het nodig! Slaapwel!

Veeeeeeeel te vroeg moeten opstaan vandaag! Vandaag moesten mijn ouders jammer genoeg al terug weg, richting Belgenlandje. Maar ik wou graag nog eens met hen naar Valencia om er de futuristische gebouwen te tonen, and so we did. Maar om zeker genoeg tijd te hebben en niet te laat te zijn in de luchthaven, moesten we natuurlijk op alles voorbereid zijn en zo vroeg mogelijk vertrekken. Dus ontbeten we deze keer om 7u30 (!) al en voor mij betekende dat om 6u45 opstaan. Nuja, slapen kan ik later ook nog hé… We ontbeten voor de laatste keer in Hotel Abba, skoepten voor de laatste keer hun cornflakes en cacaopoeder mee en gingen dan naar de kamer om onze tandjes te poetsen (tandenborstelkit vant hotel ook meegenomen, hihi) en de valiezen te pakken. Uitgecheckt en gemerkt da ze maar 2 van mijn 3 ontbijten daar aangerekend hebben, spijtige zaak. De trein van 8u55 wilden we halen, en we waren een halfuur te vroeg in het station. Na onze tickets gekocht te hebben ontdekte papa dat er int station een winkelke was waar ze postkaartjes van Castellón hebben, terwijl ik gezegd had dat die nie bestonden. Daar dus kaartjes gekocht, en int winkelke dernaast postzegels, als echte toeristen kun je nu eenmaal nie vertrekken zonder kaartjes verstuurd te hebben hé. Nuja, niet getreuzeld, tijd om op de trein te stappen! Met wat moeite zijn we er toch in geslaagd om nie in slaap te vallen op de trein en een uurtje later konden we dus afstappen in Valencia-Nord. Eerst de bagage in kluisjes gaan steken en naar ’t toilet, en we waren klaar om de futuristische gebouwen te bezichtigen, olé! Ik wist nog de plaats waar we de bus moesten nemen, en inderdaad hoor, bus 35 stond ons al prachtig op te wachten. Wederom zonder chauffeur, maar da zijn details. Deze keer echter nie lang moeten wachten op de chauffeur, maar echter des te meer moeten wachten in het verkeer! De Spanjaarden hun rijstijl en vooral parkeerstijl is toch echt om files vragen ze, zeker in zo’n drukke stad. Nuja, voor we het goed en wel wisten stonden we toch bij het futuristisch dorpje en konden we ons beginnen verwonderen over dit prachtig staaltje moderne architectuur. Was de moeite, echt indrukwekkend zelfs. Er stond deze keer wel overal seguridad, blijkbaar werd er een hoge piet verwacht, die niet veel later toekwam in zijn zwarte slee mét chauffeur en opgewacht werd door een stapel journalisten. En ik maar zeggen: hallo, ik sta hier, tis toch mij da je wilt interviewen? Maar niet willen luisteren hé… Toen we alle gebouwen ruimschoots bewonderd hadden en we terug richting bushalte liepen zagen we bus 35 fantastisch aan onze neus voorbijrijden terwijl we aant rood licht aant wachten waren. Niet getreurd, om de negen à elf minuten komt er zo’n exemplaar voorbijgereden, dus niet veel later zaten we al naast een heerlijk naar look geurend heerschap op de bus richting station Valencia-Nord. Moesten we nu nog eens naar die circuswinkel gaan die zij in de grote vakantie bezocht hadden en waar ik met Brecht was geweest tijdens hun siësta? Twas toch nie ver vant station, dus zo gezegd zo gedaan. Daar snuisterden we wat tussen de jongleerkegels en eenwielers, maar hun pronkstukken waren toch wel de ultraflexibele (en peperdure) stelten, waar je de gekste sprongen op kunt maken. Was best wel interessant om es te zien, maar niets gezien dat we nog niet hadden en wel wilden hebben, zo’n ervaren circusartieste als ik heeft natuurlijk al voldoende professioneel materiaal hé :-p. Nog steeds tijd over, hun vlucht was immers pas om 15u35 dus moesten ze rond 13u30 à 14u in de luchthaven zijn, en met de metro doe je er vanaf het station slechts 20 minuten over, en het absolute maximum dat je op je metro moet wachten is toch wel de volle 10 minuten, dus geen zorgen tot paniek. Een zonnig terrasje echter is al een beter idee. Dus dronken we een kaffietje/waterke op een zonnig terrasje langs een drukke maar wel mooie baan vlakbij het station. Daarna hadden we nog steeds drie kwartier over en hoewel het pas 12u30 ofzo was, begonnen de maagjes toch al wat te knorren, hadden dan ook veel te vroeg ontbeten hé. Ik wist dat er in het station, niet ver van de bagagekluisjes een Bocatta is, vergelijkbaar met de Panos van bij ons, en dus gingen we daar eens de menu gaan bekijken. Het werd voor ons alledrie een menu pollo-berenjena: een broodje kip-aubergine, drank, saus, frieten en nog iets knisperigs patatachtigs da ook wel lekker was. Daar opgegeten, maar aangezien de tijd begon te dringen en ik nu eenmaal een trage eter ben, heb ik de tweede helft van mijn broodje ingewikkeld en meegenomen voor op de terugweg. Het uur van afscheid was aangebroken, tijd om de bagage terug te gaan ophalen en ons richting metrostation te begeven. Aan de automaten kochten we twee metroticketjes: ik toonde hen de weg maar ging niet meer mee naar de airport zelf. Dus namen we in het metrostation zelf afscheid vlak voor ze door de elektrische deurtjes gingen. Niet zó’n zwaar afscheid, want over 11 dagen ben ik thuis voor de feestdagen, best wel overleefbaar dus. Nog een laatste keer zwaaien…tot ziens, tot volgende week vrijdag!

Alleen en toch wel ’n beetje melig ging ik terug naar het station, waar ik amper tien minuutjes moest wachten op de volgende trein naar Castellón de la Plana en dus eerst nog vlug eventjes naar het toilet ging. Eenmaal ik in de trein zat, stapten niet veel later enkele bekende gezichten op: Cristina, Nicola en Ruth! Ze waren juist terug van hun reisje naar Liverpool/Manchester maar gingen ergens anders gaan zitten aangezien de trein propvol zat en er bij mij al zeker geen plaats meer was. Onderweg at ik mijn bewaarde broodje op en kwam tot de conclusie dat het toch lekkerder was toen het nog warm had, maar soit, was nog steeds eetbaar hoor. Aangekomen in Castellón hoefde ik enkel nog op mijn fietsje te springen, dat ik die ochtend bij Hotel Abba (vlakbij station dus) achtergelaten had en naar mijn pisootje te fietsen. Had veel zin om dan wat in mijn bedje te kruipen, want was echt wel behoorlijk moe. Maar heb het toch nog tot ’s avonds uitgehouden, heb dan maar wat blogupdates gerealiseerd. Was van plan om heel het weekend te bloggen nog diezelfde maandagavond, maar is er dus nie echt van gekomen. Heb intussen ook gemsn’t met Stefanie en ook de vermoeidheid speelde me een beetje te veel parten om me echt te kunnen concentreren. Heb de hele namiddag en avond achter mijn pc’tje doorgebracht en tussendoor wat vers geïmporteerde Belgische tijdschriften gelezen. Vroeg genoeg gaan slapen, had immers best wel wat slaap in te halen hé :-s

Weer een bezoek achter de rug, mijn laatste bezoek jammergenoeg. Nu nog 11 daagjes ben ik hier en na de kerstvakantie nog eens 17 dagen en dan is mijn Erasmusavontuur volledig afgelopen…Zal rap gegaan zijn, maar dat komt o.a. ook wel dankzij het talrijke bezoek, merci daarvoor!

Morgen terug een normale lesdag, lang geleden dak da nog eens gehad heb J

Vandaag terug om 7u45 uit de veren, werd immers om 8u30 aan de ontbijttafel verwacht. Deze keer niet gedoucht, en dus prachtig op tijd, zelfs tikkeltje te vroeg aan het restaurant verschenen. Opnieuw heerlijk uitgebreid ontbeten, inclusief aanvulling van de voorraadkast natuurlijk J Nee maar da ontbijt is echt wel dik in orde ze! Hebben extreem veel keuze. Gisteren werd ons ontbijt opgeleukt door een ploeg indrukwekkend grote basketters die er blijkbaar ook verbleven en op hetzelfde tijdstip aten als wij. Nu echter grote teleurstelling, want geen basketters te bespeuren op onze broodjes vandaag L. Maar dat maakte het ontbijt er daarom natuurlijk niet minder goed op hoor! Het plan voor vandaag was eens naar het strand en de haven gaan, een strandwandeling maken en voor de rest van de dag zien we dan wel. And so we did…

Eenmaal we rustig ontbeten hadden stapten we opt gemakske naar Plaza Juez Borrul, de dichtstbijzijnde plaats waar je de bus naar het strand kunt nemen, maar toch nog een tiental minuten wandelen. We hadden sjans: de bus stond al klaar! Zonder chauffeur helaas. Na een dikke vijf minuten wachten op de bankskes kwam de chauffeur gelukkig op zijn gemakske af, was mss een pintje gaan drinken of grote boodschap gaan doen. Het zonneke gaf al goe buzze, en met de verwarming in de bus er nog bij was’t zeker sauna! We stapten af aan de voorlaatste halte en wandelden over het strand terug richting eerste strandhalte. In het begin wast wa frisjes wegens de sterke wind, maar hield me nie tegen om met de voetjes int water te pletsen! Na een tijd heb ik ook ma en pa kunnen overtuigen om te pootjebaden, was int begin wel frisjes, maar went rap hoor. Eenmaal we aan het einde vant strand waren, installeerden we ons op de rotsen om ons voetjes/voeten af te drogen en de schoentjes weer aan te trekken. Daar zaten we beschut voor de wind dankzij een groot gebouw, dus hadden we enkel het zonnetje en geloof me, was echt wel warm! Zat in mijn spaghettibandjes en had meer of warm genoeg! Hebben op de rotsen onze marktmandarijntjes gegeten en nog ’n tijdje blijven zitten, was er lekker warm en het rustgevende van de zee heeft toch iets hoor… Na een tijdje toch maar verdergewandeld, ik wou graag eens de haven van Castellón zien, want had die dus nog nie gezien, dus wandelden we via de straat richting haven. Daar aangekomen had zelfs ik een gevoel van toerist zijn: had die dingen nog nooit gezien! Vree schoon haventje, met mooie grote fonteinvis en alles mooi verzorgd en proper. Op een groot zonovergoten plein stonden een hele hoop terrasjes met uitzicht op de bootjes in de haven, en we waren duidelijk nie de enige zonnegenieters. Het was rond 12u intussen, tijd voor een aperitiefke op een terrasje dus! We kozen een veelbelovend zonnig terrasje uit en bestelden onze drankskes en een portietje vree lekkere olijfkes. Alles opt gemakske…was zálig int zonnetje! Hebben er echt wel lang blijven zitten, nog een drankske besteld en wat geluierd, hadden toch niets meer op de agenda staan en we waren niet voor niets in España hé. Na ons tweede drankje besloten we da we genoeg geluierd hadden: tijd voor wat actie, wat lichaamsbeweging! En dus slenterden we naar het terras aan de overkant van het plein, waar we iets konden krijgen om te eten. Ik had vooral zin om in het zonnetje te zitten, dus kozen we het zonnigste exemplaar uit en niet veel later had ik al spijt dak geen zonnebril of hoofddeksel meehad. Maar voor die enkele keren in je leven da je in december in je blote armen op een zonnig terras kunt zitten, mag je die kans niet laten liggen hé. Eerst kregen we brood met alli olli (lookmayonaise, vree lekker) en tomatenbrij, verrassend lekker! Na een grondige studie van de kaart werd het drie maal salade tropical, ik had in ieder geval toch nie veel honger na de uitgebreide maaltijden van gisteren én ontbijt van deze ochtend. Teleurstelling echter eenmaal de salade tropical kwam: vooral meloen, terwijl ik vooral ananas verwacht had. Ik lust nu eenmaal geen meloen en dus lag mijn bord nog behoorlijk vol eenmaal ik klaar was. Toen achteraf de vraag kwam of we een dessert wensten, bedacht ik me dus dat ik er eigenlijk wel recht op had, met al die meloenen in mijn salade! Dus vroegen we de dessertkaart, maar mijn keuze was alvast snel gemaakt: profiteroles con chocolate! Soesjes! Gisteren in het Italiaans buffetrestaurant hadden ze er dan wel misschien geen meer, maar dat wou niet zeggen dat ik er geen zou eten! Voor papa werd het een stuk ijstaart en mama hield het bij haar zatje kaffie. Toen de desserts kwamen was mijn eerste indruk over de soezen in ieder geval: zoveel chocoladesaus, help zeg! En blijkbaar waren ze met slagroom gevuld en niet met pudding ofzo, ook minpuntje, maar heeft me toch behoorlijk gesmaakt hoor! Eenmaal we klaar waren met smullen wou papa onze vuile sausborden op mekaar zetten en ik zei da we da beter nie deden, uit sympathie voor de afwasser van dienst. In plaats daarvan maakte ik een prachtig kunstwerk met de resten van mijn bord. Bollekes slagroom in een zeetje van chocoladesaus, afgewerkt met nog veel meer chocoladesaus en bestoven met bloemsuiker. De resultaten kun je (binnenkort) zien op mijn fotosite, maar laat er vooral geen twijfel over bestaan dat het kunst van de hoogste plank was. Helaas is het bruusk aan zijn einde gekomen, door toedoen van een ongevoelige serveerster die waarschijnlijk nie goe overeenkomt met de afwasser van dienst. Want ja hoor, zonder blikken of blozen maakte ze veel te vroeg een gruwelijk einde aan m’n kunstbord door er zijn kameraad bovenop te zetten en hen beide af te voeren… Het lef! Een bord gewoon bovenop mijn slagroomchocolade-oeuvre plaatsen! Mijn verontwaardigde gezicht was voor mama en papa blijkbaar eerder een bron van lachen dan van medelijden of empathie, want een lachsalvo volgde direct, en stopte niet meteen. Vooral mama had het moeilijk om uit haar slappe lach te geraken, tzal haar leren! Ik wacht nog steeds op jullie condoleances hoor! Deze traumatiserende gebeurtenis was zodanig schokkend geweest dat we niet veel later opstapten, twas welletjes geweest voor vandaag en bovendien was de zon al aant afdalen en werd het dus ook lichtjesaan frisser. We vonden na eventjes zoeken een bushalte die ons terug naar centrum Castellón kon brengen, waar we een halfuur moesten wachten op de bus. Eenmaal terug in Castellón zochten we een zonnig terrasje, maar de zon zat helaas al te laag om nog haar stralen aan om het even welk terras te kunnen geven, dus nam ik mama en papa mee naar de Ricardo, mijn vaste ijssalon, waar we binnen iets dronken want het was echt wel aant verfrissen. Nadien nog eventjes langsgeweest op m’n kot en daarna terug richting hotel gegaan. Hier konden we lekker opt gemakske elk om beurt een bad pakken zonder op de tijd te moeten letten: we waren immers vroeg en hoefden nergens op tijd te zijn. Eenmaal we alledrie voldoende geweekt waren en het etensuur begon te naderen gingen we naar een restaurant dat ik in gedachten had maar zelf nog nooit geweest was. Gesloten op zondag. Volgend ideetje: restaurant waar ik met Brecht voor m’n verjaardag geweest was. Eveneens gesloten. Don Pepe: idem. De Pasta City (nog nooit geweest) en de Danubio (restaurant van vrijdagavond) waren wél open. Na zeer grondig overleg werd het toch maar Danubio, wegens minder keten-achtig dan de Pasta City. De fles witte wijn werd weer aangerukt en we maakten opt gemakske onze keuze. Als aperitief mocht da een portie serranoham met kaasjes zijn, voor mij een vierkazentortellini als hoofdgerecht, voor mama een pizza tropical en papa probeerde de pizza marisco uit. Lang hoefden we niet te wachten, twas gezellig en theeft ons gesmaakt, als da nie perfect is zeg!

Morgen ist jammer genoeg nóg vroeger opstaan dan de voorbije dagen, dus fietste ik na het eten direct huiswaarts (of pisowaarts eigenlijk). In mijn kamer keek ik nog even naar mijn e-mails en zette ik mijn foto’s op de pc, maar meer kon er nie meer van af alvorens ik in mijn bedje kroop en naar dromenland vertrok.

Tot morgen!

Aangezien het een beetje zielig zou zijn dat ik helemaal alleen in mijn kotje ontbijt terwijl mijn ouders in dezelfde stad, amper een kilometertje van me verwijderd, samen aan tafel zitten, heb ik gevraagd of ik het ontbijt met hen mocht meedoen in het hotel. Dat was dus geen probleem, maar dat wou wel zeggen dak vroeg moest opstaan, want mijn ouders zitten helaas niet in het Spaanse ritme en ontbijten bijgevolg niet om 10u maar eerder rond 8u als ze op vakantie zijn. De afspraak was dus dat ik om 8u30 int hotel zou staan om te ontbijten. En had al zo slecht geslapen vannacht L ben om 4u45 wakker geworden en verzekerst meer dan een uur wakker gelegen. Was dus nie al te fris ’s morgens en ben natuurlijk te laat vertrokken met mijn fietsje, was maar om 07u45 opgestaan, eerst gedoucht en tis een 10-tal minuutjes fietsen. Twas dus amper 20u30 gepasseerd, was nog op vijf minuutjes afstand met mijn velo en khoorde mijne telefoon al gaan… ja, ik ben onderweg, wees gerust! Toen ik daar aan kwam gesnord stonden ze me al beneden op te wachten, duidelijk nog niet Spaans minded dus: relax, take it easy! Komt nog wel.

We begaven ons meteen naar het restaurant van het hotel, waar een kleurrijk ontbijtbuffet ons toelachte. En ja hoor, er lagen pákjes cornflakes en cacaopoeder…dingen die je dus niet per se direct moet consumeren, maar die je bijvoorbeeld puur theoretisch gesproken ook zou kunnen meenemen om op je kot te gebruiken…

Ja hoor, papa en ik gingen fanatiek te werk om mijn voorraadkast op kot wat bij te vullen: zakjes ketchup (geen idee waarom da bij het ontbijt ligt), ontbijtgranen en cacaopoeder gingen vlot de rugzak in. Natuurlijk hebben we ook ter plaatse ons maagje tevreden gesteld met een uitgebreid en gevarieerd ontbijt. Ik moest toch sowieso bijbetalen voor mijn ontbijt, dan konden we maar beter zorgen da we ons geld eruit haalden hé J En zodoende raakten we ongeveer drie kwartier later van tafel, ruimschoots voldaan. Op hun hotelkamer poetsten we onze tanden, ikke met de tandenborstelkit van het hotel die klaarlag, zeer nuttig! Eigenlijk moesten ze niets van toiletgerief meegehad hebben: echt álles was er! Tot een schoenpoetsdoekje toe, ook al valt da nie echt onder de categorie toiletgerief. Iedereen klaar om een stapje te doen? Oké, dan is het tijd voor wat…sightseeing! Wat wilde ik zeker tonen? De unief waar ik hoogstaand onderwijs geniet natuurlijk, maar ook het stadscentrum van Castellón: de Calle Mayor, Plaza Mayor, Plaza Santa Clara met overdekte markt, Plaza Fadrell… We begonnen met de UJI ofte Universidad Jaume I, mijn schooltje! Dankzij wat opzoekwerk in mijn waardevolle documenten ontdekte ik om hoe laat er een bus van het station naar mijn school reed, maar na enkele minuten wachten viel mijn frank dat die halte waarschijnlijk tijdelijk afgelast is, aangezien ze in de straat van het station aant werken zijn en het verkeer nu maar in één richting meer mag passeren. De taxi’s stonden klaar, dus vroegen we een halfgedrogeerde chauffeur om ons naar de unief te brengen. Uiteindelijk betaalden we voor dit ritje niet veel meer dan da je in België voor 3 buskaartjes zou betalen, dus sava nog hé! We werden mooi voor de ingang afgezet en dus kon ik eens mijn schooltje tonen aan mijn ouders! Schooltje moet je trouwens ironisch opvatten, want het is een gigantisch domein met extreem veel verschillende gebouwen voor al die verschillende studierichtingen, en het gebouw waar bijna al mijn lessen heb, is daar het grootste van en is tevens centraal gelegen in het domein. Veel kon ik jammer genoeg niet echt tonen, aangezien alles toe is op zaterdag. Nuja, ik was al lang blij dat we binnengeraakten in het domein, zodat ze toch op zijn minst de gebouwen konden zien. We wandelden richting uitgang via een weg die ik nog nooit genomen had en toen bleek dat er als soort van kunstwerk metalen staven in de grond staan in het begin van het domein, met in metalen handschrift telkens de naam van een van de studierichtingen die ze aanbieden, best wel indrukwekkend. Natuurlijk heb ik breedlachs geposeerd onder ‘Traducció e interpretació’, de naam van mijn richting, maar dan wel in het Valenciaans, in het normaal Spaans moet er telkens nog een ‘n’ achter. Toen we ons richting uitgang begaven, zagen we al een bus klaarstaan die dichtbij het centrum stopte, maar we moesten ons nie haastten: de chauffeur stond nog op zijn gemakske een sigaretje te roken naast zijn bus. Plots stapte hij echter in, en ikke dus in looppas ernaartoe om hem te stoppen, maar hij kwam gewoon met een verse sigaret terug uit zijn bus en gebaarde dak het rustig aan moest doen, de toffe pé. Over een vijftal minuutjes zou hij vertrekken, dus wachtten we nog rustig in het zonnetje bij de schoolpoort. Ben blij dat mijn ouders zich nu tenminste een beeld kunnen vormen van mijn dagelijkse leven, en zich de verhalen uit m’n blog dus nog levendiger zullen kunnen voorstellen! Op de Plaza de la Independencia stapten we niet veel later terug uit de bus, en we besloten eens door Parque Ribalta te wandelen, een vree schoon park met veel verschillende bomensoorten en tevens het grootste park van Castellón. We kwamen uit bij de Plaza de Toros, de stierenarena van Castellón. Best wel de moeite waard, maar qua grootte noch schoonheid vergelijkbaar met die van Valencia! We wandelden door naar een Plaza waar ik vree graag kom: die met het grote kleurrijke kunstwerk met de armen en handen en waterspuitende schragen. Denk dat mijn ouders het ook wel graag zagen, is dan ook een indrukwekkend werk. Via de Calle Colón gingen we naar de Calle Mayor en de Plaza Santa Clara. Daar gingen we eens binnen in de overdekte markt, waar we verwelkomd werden door een hoop dode vissen die ons gezellig aanstaarden. Vlug naar de groenten- en fruitafdeling dan maar! Verschillende marktkramers hadden hun kleurrijke waar zorgvuldig uitgestald, en het was er best nog wel gezellig wandelen, je ziet er ook dingen die wij hier niet hebben, altijd mooi meegenomen natuurlijk! Bij een vriendelijke meneer lieten we ons verleiden tot de aankoop van 3 kilo lekker sappige clementientjes, echt veel lekkerder dan in de supermarkt! Ben nu wel aant overwegen om daar ook eens af en toe mijn boodschappen te gaan doen. Der was ook een kraam met allerlei verse diepvriesdingen. Ja oké da klinkt paradoxaal, maar bijvoorbeeld een klaargemaakte paddestoelenmengeling die ze direct ingevroren hebben en die je dan enkel nog moet opwarmen ofzo, daar ga’k mss nog wel eens mijn licht gaan opsteken. Tijdens het slenteren door de overdekte markt, trok de drukte en muziek op de Plaza Mayor onze aandacht, de moeite om eens een kijkje te gaan nemen! En ja hoor, een stoet met muzikanten en mensen in traditionele klederdracht kwam de kerk uit, de laatsten droegen een groot Mariabeeld met zich mee, was dus waarschijnlijk een processie ter haren ere. Had nog nooit in mijn leven een processie gezien, was best wel schoon, hoewel nie echt uitgebreid of groots hoor. Eenmaal de stoetgangers gepasseerd waren maakte ik van de gelegenheid gebruik om eventjes de Plaza Mayor te tonen: de grote kathedraal of basiliek of weet ik veel wat, een aparte klokkentoren, enkele gebouwen waar ik de functie nie van weet en de fontein in het midden. Is er best wel mooi, rustig ook. Hebben dan nog eventjes de rest van de markt gedaan, en zijn dan doorgegaan naar het volgende: La Plaza Fadrell. Vind da een schone plaza omwille van de schone fontein met palmbomen en met mozaïeksteentjes in Gaudí-stijl, maar recht voor die mooie fontein hadden ze een churroskraam gezet. Niets tegen churros, zeker niet, maar waarom in godsnaam juist op díe plaats?! Nuja, niets aan te doen. Tijd om naar Plaza Juez Borrul te gaan, geen speciaal mooi plein ofzo, maar wel de plaats waar we de bus naar La Salera (het shoppingcenter) konden nemen. De bus liet een tijdje op zich wachten, maar na een dik kwartier zagen we gelukkig het gevaarte opdoemen in de verte. Intussen had er zich al een behoorlijke hoeveelheid shoplustigen rond de bushalte verzameld, het was dus best wel druk in de bus, alsook in het shoppingcenter trouwens. In een shoppingcenter ben je natuurlijk om te shoppen, maar in ons geval ook om te eten! Rond etensuur besloten we dus naar het Italiaanse buffet te gaan, waar het al behoorlijk druk was. Normaal gezien staat er iemand klaar aan de ingang om je een plaats toe te wijzen, maar nu kwam er niemand af. Aangezien er niet veel tafeltjes meer vrij waren, besloten we dan maar het heft in eigen handen te nemen en palmde ik een tafel in door er ons gerief op te leggen. We schoven meteen aan voor het voorgerecht, want het was echt wel druk. Terwijl we aan het eten waren, zagen we dat we geen halfuurtje later geweest moesten zijn, want er stond intussen al een meterslange rij aan te schuiven om binnen te mogen. Alles verliep goed, twas allemaal in orde en uitgebreid. Khad natuurlijk wel een plaatsje gehouden voor het dessert, had wel goesting in tiramisu en soesjes. Waren de soesjes wel nie juist op zeker! Zeker 20 minuten gewacht en gaan checken of er intussen geen nieuwe lagen, maar nee hoor, geen soezen voor ons! Nuja, de rest smaakte ons zeker en vast ook, dus geen paniek. Eenmaal we klaar waren, besloten we plaats te ruimen voor de volgenden en onze shoptocht verder te zetten. Winkel in, winkel uit, we begonnen het wel te merken aan onze voetjes en benen hoor! En mama zweette zich natuurlijk kapot in haar winterlaarzen. Schoenenwinkels in- en uitgelopen dus, op zoek naar hét paar schoenen dat haar uit haar lijden zou verlossen. Na diverse winkels had ze haar keuze gemaakt en kon ze haar zweetvoeten ;-p terug laten ademen. Tussendoor een koffie gedronken en niet veel later de shoptocht zo langzaamaan afgerond. Was goed en leuk geweest, meer moet da nie zijn! Gelukkig voor onze vermoeide benen en voeten liet de bus deze keer niet lang op zich wachten: we stonden amper goed en wel aan de bushalte of de juiste bus was er al. Bij de Plaza de la Paz (dichtbij Don Pepe dus) stapten we uit en vervolgden we onze weg richting Hotel Abba te voet. In het hotel namen we elk om beurt een lekker warm bad, maar heel veel tijd om te genieten was er niet, want we hadden gereserveerd voor 20u45 in de Don Pepe, dus veel later dan 21u zouden we daar best nie arriveren. Geen probleem, we hielden het kort (hoewel da nie van mijn gewente is als ik in bad lig) en om klop 21u kwamen we toe in de Don Pepe. Ik voerde zoals gewoonlijk het woord: hallo, we hebben gereserveerd. Die vent kijkt direct met een blik van ‘shit’. Da was een reservatie van 20u45? vroeg hij. Ja, idd. Welja, ge waart te laat, we hebben ulder tafel weggegeven aan andere mensen. Nooit gedacht da ze in Spanje zo weinig tijdsmarge zouden nemen, waar is de Spanish mind? Oké ja, tis een Italiaans restaurant, mss daarmee. En die tafel daar dan die vrij staat? vraag ik. Ah nee, das gereserveerd voor 21u. Ikke: dus als die mensen nie afkomen, krijgen wij die tafel? Die vent: ja oké, maar we gaan ze toch minstens 10 minuten geven hé. Had da beter met onze tafel ook gedaan! Wij waren precies een kwartier te laat, en toen was onze tafel al weggegeven, dus vree lang kunnen ze ook nie gewacht hebben! Nuja, we konden alvast bestellen aan de bar bij het drinken van een aperitiefke en het bekijken van de menu. Ging maar halfuurtje duren tegen dat er nog een tafel vrijkwam. Uiteindelijk werd het een uurtje wachten, maar ja, we hadden tijd hé, en je moet toch zeker eens naar de Don Pepe geweest zijn als je naar Castellón komt en daar moet je iets voor over hebben! Uiteindelijk kunnen we niet klagen: ons voorgerecht en ons eten waren daar vree rap en twas gelijk gewente weer vree lekker ook. Als voorgerecht hebben we een salade appel-mozzarella gedeeld met z’n drietjes, was meer dan voldoende ook, en een portie lekker pizzabrood erbij. Als hoofdgerecht had mama een pizza vegetale, moet ik daar ook zeker eens eten, papa had de pizza salmone en ik de penne ala veneciana met basilicum, eveneens vree lekker maar ook weer veel vlees, ben da nie gewend dat er meer gehakt dan groenten in mijn saus zitten. Achteraf nog een koffietje (voor de oudjes, nie voor mij) om alles door te spoelen, en de avond én maaltijd waren geslaagd! Was intussen al laat genoeg geworden, dus was het moment waarop onze wegen zich scheiden weer aangebroken. Mijn ouders wisten de weg naar het hotel vanuit deze plaats intussen al goed genoeg, dus ik moest enkel nog op mijn fietsje springen en naar m’n piso rijden. Weeral een leuke dag gepasseerd!veerd

08u30 had ik m’n wekker gezet, vraag me niet waarom in godsnaam zo vroeg. Besefte toen ook nog nie dak de komende dagen iedere keer voor 8u m’n bedje uit moest, misschien daarom zo dom geweest. Moest gewoon zeker trein van 13u25 hebben om mijn ouders om 15u10 in de luchthaven te kunnen opwachten. Had in gedachten om geen ontbijt te eten, maar gewoon rond 11u30 te middageten met de overschot van wat ik gisteravond gegeten had (couscous) en nog wat extra groenten uit de oven. Was een behoorlijk lookige maaltijd, iets wat mijn ouders enkele uurtjes later nie echt op prijs stelden J. Nuja, twas in ieder geval nie slim om zo vroeg op te staan want behalve nog ’n beetje opruimen, douchen en koken had ik niets te doen. Dus mocht nog zeker uurtje langer blijven liggen zijn. Spijtige zaak om da achteraf vast te stellen natuurlijk, maar wees gerust: ik leef nog! Was dus prachtig ruimschoots op tijd voor mijn trein, eerst zelfs weer nog wat snoepjes gekocht int station. Eenmaal aangekomen in station Valencia-Nord haastte ik me naar de metro om ondergronds mijn weg naar de luchthaven verder te zetten. Pas 5 minuten voor we aan de aeroport arriveerden, wierp ik eens een blik op de kerel naast mij, and guess what? Hij was de Humo aant lezen! Belgisch volk in Valencia, olé! Heb hem aangesproken, was blijkbaar ne Bavikhovenaar die op Erasmus is in Valencia en die eveneens naar de luchthaven moest, om zijn lief op te halen. Mede-West-Vlamingen tegen het lijf lopen in Valencia, de wereld is toch klein hé J

Kstond amper een vijftal minuutjes te wachten aan de arrivals of daar waren mama en papa al, wiii! Echt lang geleden dak hen gezien had, maar tvoelde toch nie zo aan, vreemd genoeg. Samen legden we de hele weg van metro en trein af richting Castellón, en rond 17u30 waren we dan ook kontent da we er waren. Khad voor hen een hotel geboekt vlak tegenover het station, dus moesten gelukkig niet ver tjolen met bagage. Hebben dus eerst en vooral ingecheckt en bagage gedropt, en het hotel zag er echt serieus goe uit! Zijn hun vier sterren waard, en zeker voor da geld, want duur wast zeker nie. Schone kamer met schone badkamer, alles aanwezig wat er moet zijn, en zelfs meer! Heb er ook ’n heleboel cadeaukes gekregen: chocolade van de Sint (van Brecht en vn mijn ouders zelf), snoepen van mijn oma, een hele stapel tijdschriften…

Hebben dan eerst eens naar mijn piso (=appartement) gewandeld, want dat moesten ze toch zéker eens gezien hebben hé! Heb er een vakkundig rondleidingske gegeven en ja hoor, tis goedgekeurd! Ze vinden het onterecht dak soms neerbuigend over mijn piso doe, maar ik doe da waarschijnlijk vooral omdat ik het kan vergelijken met de piso’s van vriendinnen hier, die meestal groter en minder ouderwets zijn, maar da wil nie zeggen dak nie kontent ben met het mijne ze, is goed genoeg voor 5 maand! Eenmaal ik de keuken (inclusief mijn keukenkastje en frigo), living, badkamers en mijn slaapkamer getoond had, was het welletjes geweest: tijd om te gaan! Was intussen bijna 19u, en het plan was om naar Don Pepe te gaan eten, die pas vanaf 20u open is. Aperitiefke gaan drinken dus! Heb hen dan vanzelfsprekend meegenomen naar Café de Flandes, een café met Belgische bieren en tevens een van de weinige gezellige cafés hier in Castellón, vind ik persoonlijk. We dronken er een aperitiefje en praatten vooral bij, was nodig! Had mijn pa immers al sinds 19 september niet meer gezien en mijn ma sinds 23 oktober, wisten dus wel waarover gepraat! Na een dik uurtje gingen we naar Don Pepe, waar er al behoorlijk wat volk zat, maar toen we om een tafel van 3 personen vroegen, bleek da nie meer mogelijk: was al volgereserveerd! Een tafel van 2 ging wel nog, maar daar waren we vet mee op die moment… :-s Heb da nu echt nog nooit gehad in de Don Pepe, dat er geen plaats meer is, wist zelfs nie eens da ze reserveringen deden. En juist als ik eens met mijn ouders wil gaan is er geen plaats meer! Heb dan maar gereserveerd voor morgenavond, er stond ons niets anders te doen dan een ander restaurantje te zoeken. We gingen voor de dichtstbijzijnde oplossing en gingen naar een van de twee Danubio’s, den dienen da kik het beste vind. Mama en papa hadden entrecôte met frietjes én rijst en geen sla (bestelling mis verstaan blijkbaar), ikke had gebakken kip met frietjes en sla. Geen paniek, kheb gewoon een portie rauwkost bijgevraagd en in no time waren ze er daar mee. Was best wel lekker, heeft ons gesmaakt! Mama en ik hebben een fles witte wijn achterover geslagen, en hadden al een drankje gehad in Café de Flandes ook, dus aant einde van den avond voelden we het allebei wel in ons hoofdje! Na het eten besloten we dat de dag al lang genoeg geduurd had en besloten we onze wegen te scheiden. Ik toonde hen de weg naar hun hotel en sprong zelf gezwind op mijn stalen ros naar de Calle de Castelldefels, waar ik in mijn eigen bedje kroop, klaar voor wat verdiende nachtrust. Ben echt blij da ze hier zijn! Wiii!!!

Wiii, ben al 20 jaar en één weekje oud, feest! Ook Sinterklaas is vandaag jarig, maar voor mij was hij da dinsdagavond al, hihi. Zal ik eens iets bekennen? Wel…kben van heel de dag nie buitengekomen vandaag. Ooooh!! Schande!!

Oké oké, kleine correctie: ik ben alleen buitengekomen op het dak om mijn was daar aan de wasdraden op te hangen. Heb nogal huisvrouwtje gespeeld vandaag: gewassen, gekookt, gestreken, opgeruimd en gekuist! Flink hé! Heb dus nie echt stilgezeten. Tjah, ge moet iets doen op uwe vrije dag hé J Om 11u ben ik opgestaan en kheb eerst en vooral mijn was in de wasmasjien gestoken, zodat ze op de warmste uren van de dag buiten kon hangen. Dan een uitgebreid douchke gepakt en met een grote kom ontbijtgranen ontbeten rond kwart voor 12 ofzo. Mijn was gaan uithangen en wat tijdschriften doorbladerd, want kzit met een grote achterstand ze qua tijdschriften: Brecht heeft een hele stapel Flairs, Libelles en Humo’s meegebracht en zo heel vaak lees ik hier geen tijdschriften, maar tkomt in orde ze. Dan toch maar besloten dat het tijd was voor wat schoolwerk. Er stonden 4 taken op me te wachten die ten laatste morgen doorgestuurd moesten zijn, dus heb ik mijn plicht vervuld en kan ik weer opgelucht ademhalen. Rond een uur of 16u45 kreeg ik toch lichtjes wat honger dus besloot ik aan het koken te slaan om mezelf van een middag/avondmaal te voorzien. Op het menu: couscous met gebakken zuiderse groenten en stukjes kip in een kruidenkaassausje. Klinkt lekker hé?! Was het ook, maar was wel minder gecompliceerd dan het klinkt hoor. Was wel al 17u45 tegen dak kon beginnen eten, dus was meer avondeten dan middagmaal, hoewel 18u hier nog in de verste verte geen avond is voor de Spanjaarden. Heb het me echt laten smaken, kga da nog maken ze, was echt lekker! Niet veel later ging ik mijn was terug gaan ophalen, alvorens ze terug wakkig zou worden nu het zonnetje gaan slapen was. Was perfect droog, zou ik in België nu waarschijnlijk niet moeten proberen hé? J Ja kweetet, ksteek et graag door hé. Hmmm…wat moest er nog meer gedaan worden? Aha, die grote stapel afwas! Hoewel er hier anderen zijn die alleen hun eigen afwas doen, besloot ik de hele stapel te doen, kwestie dat we weer wat plaats hebben in de keuken. En dan maar meteen het fornuis en aanrecht ook onder handen genomen, kon ook eens geen kwaad. De eersten die nu morst op het fornuis, vermoord ik eigenhandig, ze wezen gewaarschuwd! Dan werd het tijd voor het volgende huishoudelijke trucje: strijken! Al de tweede keer dak strijk sinds ik hier ben, een record! Het strijkijzer had wel kuren, was helft van de keren nie echt warm. Maar kben der toch uiteindelijk in geslaagd de dingen te strijken die gestreken moesten zijn hoor, dus mission accomplished. Nog iets wat ik wou doen alvorens mama en papa komen: kuisen! Kwestie da ze geen attack krijgen van de smerigheid hier. Vooral de keuken en badkamer hadden een dringende beurt nodig. De living waarschijnlijk ook wel hoor, maar da’s zo’n vloer waarvan je nie ziet da ze vuil is, dus ist nie nodig J Heb de hele piso geveegd, en de badkamer, mijn eigen kamer en de keuken gezwabberd. Zijn nog steeds doffe plekken op de keukenvloer, waarschijnlijk omda we hier zo’n stom zwabbergeval hebben, geef mij maar trekker en dweil! Nuja, tziet er properder uit dan van tevoren, is al ne groten hé. Heb ook ne hele stapel afval klaargezet aan de deur om mee te pakken naar de container, tis te hopen da Javi da morgen meepakt als hij naar z’n werk gaat, hij moet immers aan de containers passeren dus tzou wel mogen hé. Was al 22u tegen dak met alles klaar was, dus vond ik dak wel ’n beloning verdiend had. Heb dus naar de film Chocolat gekeken op m’n laptop, had hem mee van thuis op dvd en was lang geleden dak ‘m nog gezien had. Lekker gezellig op m’n bedje, kheb me ermee gejeund, zelfs al was ik alleen! Morgen komen mijn mammie en pappie, joepiejeeej! Ah, nog iets, kheb vandaag ook mijn definitieve vlucht huiswaarts geboekt: 23 januari kom ik om 17u55 aan in Charleroi en is mijn Erasmusavontuur dus ook definitief ten einde… Mijn laatste examen is op 22 januari, die vlucht is dus wel aan de vroege kant, maar de 24^ste januari waren der geen vliegers van Valencia naar Charleroi, de 25 januari wast 30€ duurder (nu ist maar 22€ alle kosten inbegrepen, van een batje gesproken!), de 26^ste januari waren der ook geen vluchten en de 27^ste januari waren der wel goedkope vluchten, maar wa ga’k hier nog 5 dagen zitten doen na mijn examens terwijl ik mijn vriendje en familie mis? Wil gerust enkele dagen wachten alst nodig is ze, maar aangezien die vlucht van de 23^ste januari der ook is, ist nie nodig J

Tis nu vrijdagochtend 0u42, kzal dus maar eens afsluiten en onder de wol kruipen, kwestie dak me niet overslaap om mijn ouders op te gaan wachten in de luchthaven! ‘k verontschuldig me nu alvast voor het feit dak waarschijnlijk nie veel ga updaten dit weekend :-s

Zoenies!!

Ulder allerliefste schatteke

Vanochtend wakker geworden in Astrids bed, om 8u35 al! Toeme, was me dat eventjes een tegenvaller zeg! Dacht ook niet dak nog terug in slaap zou geraken, want ge kunt die kamer blijkbaar nie verduisteren en dus is er bèreveel licht. Ben dan maar eens naar ’t toilet geweest, terug in bed gekropen en een pogingske gedaan om terug in slaap te vallen. De volgende keer dak mijn ogen opendeed wast 13u30…oeps! Daar gaat de helft van mijn dag :-s

Nuja, kwas tenminste goed uitgerust hé, ook belangrijk J Heb daar nog bij hen ontbeten, maar niet lang meer gebleven, wou met de orde van de dag beginnen. Heb dus nog wat dingen gedaan in mijn kot tot ik om 16u30 moest vertrekken voor de enige les van de dag: Traducción Audiovisual, van 17u tot 19u. Was best nog wel interessant, we zijn eindelijk met het leren ondertitelen begonnen, kvin’t best nog wel leuk. Tis ne vent die lesgeeft en soms een vrouw en vandaag waren ze er alletwee, wat wel handig was voor zo’n grote klas. Op een bepaald moment had ik een vraag en stonden ze me alletwee tegelijk te hulp, voelde me vereerd J Heb naar het einde van de les toe wel misbruik gemaakt van hun onoplettendheid om mijn blog ’n beetje te updaten, Astrid die naast me zat kon enkel haar hoofd schudden en zelf wél opletten. Grrr… zit vol insectebeetjes van in Astrid haar huis te slapen, de andere bewoners hebben het ook. Denk nie da’t muggebeten zijn, zijn ze te klein voor. Maar t jukt in ieder geval wel! Om 19u was het niet enkel het einde van de les, maar ook het einde van de hele lesweek! Want zoals jullie allen weten is het morgen día de la Constitución en vrijdag maakt de school de brug en heb ik toch sowieso geen les dus ja: 4 dagen weekend, woehoew!

Had wel zin om uit te gaan ’s avonds en heb dus aan Astrid gevraagd om me te laten weten waar ze naartoe ging en heb voor de rest ’s avonds nog wat uitgekeken op msn naar mensen waar ik af en toe mee uitga om eens te vragen wat hun plannen waren, maar helaas is er vanaf morgen de reis naar Salamanca voor de Erasmussers en gaan er velen daar mee naartoe en moeten ze morgen dus om 6u opstaan. Geen vette vangst dus. Heb er dan maar vrede mee genomen da’t nog es een avondje thuisblijven zou worden en heb het mezelf gezellig gemaakt. Rond 1u45 besloot ik dat het wel al laat genoeg was om in m’n bedje te kruipen, and guess what? Idd, telefoon. Astrid. Of ik nog afkom naar de 411, ze gingen daar nu juist naartoe gaan. Had me echter al geprepareerd om te gaan slapen, dus had nie veel goesting meer om mee te gaan dus heb vriendelijk bedankt. Niet veel gebeurd vandaag, maar heb ook nie echt ne voormiddag gehad hé, dus kan nie superveel vertellen.

Tot morgen!

De dinsdag is nog steeds de zwaarste lesdag, maar sinds vandaag toch al een beetje minder zwaar, we hebben immers geen lessen informatica meer, dus nu hebben we de dinsdag les van 13u tot 19u ipv vanaf 11u, scheelt toch al serieus hé. En al zeg ik het zelf, kheb flink opgelet vandaag in de lessen! Misschien wel omdat Sinterklaas vanavond iets in mijn schoentje zou leggen? De eerste les was Discourse Analysis, de saaiste les van allemaal helaas. Van 14u tot 15u hebben we echter ook Hisoria de la Espña Antigua, dat dus overlapt met het tweede uurtje Discourse Analysis, dus besloot ik me deze keer als vrijwilliger op te geven om na het eerste uur te vertrekken en Historia te gaan bijwonen. Ja, niet optimaal, maar we moeten het wel zo doen, kwestie dat we dan gewoon notities kunnen uitwisselen en geen leerstof missen. Als je weet dat jij daar als enige van de drie zit en zij afhankelijk zijn van jouw notities, let je wel goed op ze! Ja, kheb flink notitietjes genomen, tis te hopen dat de Sint het gezien heeft J

Na deze les stierf ik weer van de honger maar deze keer was ik voorbereid hoor: khad ’s morgens ontbeten met stokbrood en de rest gesmeerd om mee te nemen naar school, dus dat smaakte! Geen dilemmasituatie zoals gisteren meer over of ik op school zou eten of niet en wat ik zou eten, nee :-p. De les Littérature Française van 15u tot 17u leek wel 4 uur te duren. Bovendien had er niemand van die Spanjaarden met hun extreem gebrekkige Franse kennis hun taken gemaakt of gedaan wat er van hen gevraagd werd, en in plaats van haar ne keer deftig vies te maken ofzo zei ze gewoon da ze nix anders verwacht had, jah zo gaan ze ’t de volgende keer weer niet doen ze, kip! Echt, ik had het gevoel dat het maar Astrid en ik waren die in die les zaten, twas maar wij die meewerkten, de rest zat gewoon in slaap te vallen en zeiden alleen het hoogstnoodzakelijke als het hen gevraagd werd. Int tweede semester, als wij der nie meer zijn, vrees ik da ze depressief gaat worden :-s

Pfff…Eindelijk 17u! Nu nog Geografía de España tot 18u30 en we hebben het weer overleefd zie. Ook in deze les heb ik flink opgelet en verzekerst vier blzn notities genomen, die kerel blééf maar doorgaan aan een tempo waarbij je nauwelijks tijd hebt om eventjes adem te halen. Nuja, tging gelukkig wel nog rap vooruit aan dat tempo, dus voor ik het goed en wel wist zat ik weer op mijn fietsje. Heb ik trouwens verteld dak vandaag in mijn topje naar school gefietst heb? ’s Avonds had ik natuurlijk wel al een truitje nodig om me warm te houden, maar ’s middags zweette ik me kapot in mijn topje… ’t leven is hard hé J. Terug op mijn piso zette ik me nog wat aan mijn pc om met Brecht te skypen en mijn blog up te daten, maar veel tijd had ik niet, want wou niet te laat naar Astrids piso gaan voor de noche de chicas!! Girls’ night!! Rond 20u ofzo denk ik kreeg ik zelfs al telefoon van Astrid om te vragen wanneer ik ging afkomen. Dus beëindigde ik snel mijn blogverhaal en mijn gesprek met Brecht en begon ik mijn rugzak in te pakken: pyama, knuffelbeer, slaapkousen, lenzenpotje, koekjes, snoepjes, een verrassingsdoosje voor Astrid van de Sint, een fles fruitsap, ne bloemkool, karoten, champignons en een doosje boursin. Je moest me zien fietsen: overvolle rugzak op de rug, knuffelbeer vanachter tussen de bagageklem en plastiekzak aan m’n stuur…en maar trappen! Toen ik daar toekwam was Miriam al druk bezig met haar brief aan de Sint te schrijven, leuk hé! Hoewel alom beweerd wordt dat de Sint van Spanje komt, hebben ze hier nog nooit van Sinterklaas gehoord en vieren ze ook niets op 6 december. We moeten zelfs steevast opnieuw uitleggen dat Sinterklaas niet hetzelfde is als Santa Claus. Astrid had dus het idee om onze noche de chicas rond de 6^de december te plannen en voor Sinterklaas te spelen zodat ze hier ook eens kennismaken met het fenomeen.

Eenmaal ze haar brief af had, werd die samen met het schoentje (lees: gigantische roze varkenssloef) op de kast gezet. Ook Kelli schreef haar briefje, dus besloot ik hetzelfde te doen. Nog eventjes mooi afwerken met een tekening, en klaar is kees! Na een tijdje stond de kast vol schoenen en brieven, was mooi zicht! Intussen besloot ik Kelli wat te helpen in de keuken en maakte een vree lekkere aardappelsalade zoals Barbara uitgelegd had, zelf kon ze hem nie maken want ze was haar brief aant schrijven J Was kontent toen we aan tafel konden, want had al ’n beetje honger! De pot schafte pasta met kiproomsaus, aardappelsalade en nog een vree lekker fris groentenmengelingske met vis da Barbara gemaakt had: Salpicón heet het, maar weet nie of ‘k het juist schrijf, denk het wel. Zal da dan ook es maken thuis, en die patatjes ook! Heeft gesmaakt, zeker met een lekker glaasje lambrusco erbij, njammie. Na het eten ging ik mijn pyama gaan aantrekken, de meesten hadden hem al aan, maar de mijnen zag er toch wel het pyamaïgste uit ze, de rest had gewoon iets makkelijk en comfy aangetrokken. Ik begon alvast in de keuken enkele dingen klaar te maken die ik meegebracht had om tijdens de film op te eten. De bloemkool deed ik in kleine roosjes en de karootjes in stukjes om te dippen met de cocktailsaus, en de champignonskes vulde ik op met Boursin (oké, ik beken, twas kruidenkaas vant merk van de Mercadona). Tijdens mijn kokkerellen kwam Astrid zeggen dat we allemaal moesten gaan slapen zodat de Sint kon komen. Wij dus allemaal in Miriam haar kamer beetje praten en zeveren tot de verlossende kreet kwam die onze bevrijding betekende: Wiii!! Sinterklaas ha venido!! Iedereen als een bende kleine kinders naar beneden, waar de tafel vol lag met koeken, snoepen en kadokes, lief hé! De Sint had ook een brief achtergelaten en iedereen was ongeduldig om de pakjes open te doen. Intussen ging ik vlug het doosje met mariatjes en picnickskes dak voor astrid gemaakt had uit mijn rugzak gaan halen en legde het op tafel voor Astrid. Ze was er blij mee hoor J Eerst deed Barbara het kadootje open waarop stond ‘para todos’, voor iedereen dus. Der zaten vilten kerstmisarmbanden in, zalig! Niets spectaculairs hoor, maar was wel origineel! Heb nu dus een rode vilten armband met grote vilten sterren erop, yes! De rest van de kadootjes was om onder mekaar te verdelen: antislipkousen voor thuis mee rond te lopen! Echt tof jong! Twaren allemaal verschillende en we mochten wisselen als we wilden, maar iedereen hield de zijne. De snoepjes waren al half op tegen dat de kadokes open waren, de koeken werden voor later gehouden. Nadien werd iedereens brief aan de Sint voorgelezen. Had ik vooraf niet verwacht, dus had hem int Nederlands geschreven, daarmee had ze dus wel wat vertaalwerk, hihi. Nadien maakte ik mijn werk in de keuken af en staken we de dvd in Astrids laptop, klaar voor onze noche de chicas! Ware het niet dat haar laptop de dvd niet wou pakken :-s en ook met een dvd van mij lukte het niet. Dus besloten we gewoon wat te tetteren, roddelen en geheimpjes uitwisselen, was echt nog geestig! Weet niet hoe de tijd opeens zo snel is kunnen gaan, maar opeens was het dus 3u15 en vond ik dat het welletjes was geweest, iedereen was trouwens toch doodop. Ik mocht in Astrids bed slapen en zij sliep in de zetel, hoe hard ik ook aandrong da kik ook gerust in de zetel wou slapen. Was geestig geweest, een geslaagde avond!