Vandaag terug om 7u45 uit de veren, werd immers om 8u30 aan de ontbijttafel verwacht. Deze keer niet gedoucht, en dus prachtig op tijd, zelfs tikkeltje te vroeg aan het restaurant verschenen. Opnieuw heerlijk uitgebreid ontbeten, inclusief aanvulling van de voorraadkast natuurlijk J Nee maar da ontbijt is echt wel dik in orde ze! Hebben extreem veel keuze. Gisteren werd ons ontbijt opgeleukt door een ploeg indrukwekkend grote basketters die er blijkbaar ook verbleven en op hetzelfde tijdstip aten als wij. Nu echter grote teleurstelling, want geen basketters te bespeuren op onze broodjes vandaag L. Maar dat maakte het ontbijt er daarom natuurlijk niet minder goed op hoor! Het plan voor vandaag was eens naar het strand en de haven gaan, een strandwandeling maken en voor de rest van de dag zien we dan wel. And so we did…

Eenmaal we rustig ontbeten hadden stapten we opt gemakske naar Plaza Juez Borrul, de dichtstbijzijnde plaats waar je de bus naar het strand kunt nemen, maar toch nog een tiental minuten wandelen. We hadden sjans: de bus stond al klaar! Zonder chauffeur helaas. Na een dikke vijf minuten wachten op de bankskes kwam de chauffeur gelukkig op zijn gemakske af, was mss een pintje gaan drinken of grote boodschap gaan doen. Het zonneke gaf al goe buzze, en met de verwarming in de bus er nog bij was’t zeker sauna! We stapten af aan de voorlaatste halte en wandelden over het strand terug richting eerste strandhalte. In het begin wast wa frisjes wegens de sterke wind, maar hield me nie tegen om met de voetjes int water te pletsen! Na een tijd heb ik ook ma en pa kunnen overtuigen om te pootjebaden, was int begin wel frisjes, maar went rap hoor. Eenmaal we aan het einde vant strand waren, installeerden we ons op de rotsen om ons voetjes/voeten af te drogen en de schoentjes weer aan te trekken. Daar zaten we beschut voor de wind dankzij een groot gebouw, dus hadden we enkel het zonnetje en geloof me, was echt wel warm! Zat in mijn spaghettibandjes en had meer of warm genoeg! Hebben op de rotsen onze marktmandarijntjes gegeten en nog ’n tijdje blijven zitten, was er lekker warm en het rustgevende van de zee heeft toch iets hoor… Na een tijdje toch maar verdergewandeld, ik wou graag eens de haven van Castellón zien, want had die dus nog nie gezien, dus wandelden we via de straat richting haven. Daar aangekomen had zelfs ik een gevoel van toerist zijn: had die dingen nog nooit gezien! Vree schoon haventje, met mooie grote fonteinvis en alles mooi verzorgd en proper. Op een groot zonovergoten plein stonden een hele hoop terrasjes met uitzicht op de bootjes in de haven, en we waren duidelijk nie de enige zonnegenieters. Het was rond 12u intussen, tijd voor een aperitiefke op een terrasje dus! We kozen een veelbelovend zonnig terrasje uit en bestelden onze drankskes en een portietje vree lekkere olijfkes. Alles opt gemakske…was zálig int zonnetje! Hebben er echt wel lang blijven zitten, nog een drankske besteld en wat geluierd, hadden toch niets meer op de agenda staan en we waren niet voor niets in España hé. Na ons tweede drankje besloten we da we genoeg geluierd hadden: tijd voor wat actie, wat lichaamsbeweging! En dus slenterden we naar het terras aan de overkant van het plein, waar we iets konden krijgen om te eten. Ik had vooral zin om in het zonnetje te zitten, dus kozen we het zonnigste exemplaar uit en niet veel later had ik al spijt dak geen zonnebril of hoofddeksel meehad. Maar voor die enkele keren in je leven da je in december in je blote armen op een zonnig terras kunt zitten, mag je die kans niet laten liggen hé. Eerst kregen we brood met alli olli (lookmayonaise, vree lekker) en tomatenbrij, verrassend lekker! Na een grondige studie van de kaart werd het drie maal salade tropical, ik had in ieder geval toch nie veel honger na de uitgebreide maaltijden van gisteren én ontbijt van deze ochtend. Teleurstelling echter eenmaal de salade tropical kwam: vooral meloen, terwijl ik vooral ananas verwacht had. Ik lust nu eenmaal geen meloen en dus lag mijn bord nog behoorlijk vol eenmaal ik klaar was. Toen achteraf de vraag kwam of we een dessert wensten, bedacht ik me dus dat ik er eigenlijk wel recht op had, met al die meloenen in mijn salade! Dus vroegen we de dessertkaart, maar mijn keuze was alvast snel gemaakt: profiteroles con chocolate! Soesjes! Gisteren in het Italiaans buffetrestaurant hadden ze er dan wel misschien geen meer, maar dat wou niet zeggen dat ik er geen zou eten! Voor papa werd het een stuk ijstaart en mama hield het bij haar zatje kaffie. Toen de desserts kwamen was mijn eerste indruk over de soezen in ieder geval: zoveel chocoladesaus, help zeg! En blijkbaar waren ze met slagroom gevuld en niet met pudding ofzo, ook minpuntje, maar heeft me toch behoorlijk gesmaakt hoor! Eenmaal we klaar waren met smullen wou papa onze vuile sausborden op mekaar zetten en ik zei da we da beter nie deden, uit sympathie voor de afwasser van dienst. In plaats daarvan maakte ik een prachtig kunstwerk met de resten van mijn bord. Bollekes slagroom in een zeetje van chocoladesaus, afgewerkt met nog veel meer chocoladesaus en bestoven met bloemsuiker. De resultaten kun je (binnenkort) zien op mijn fotosite, maar laat er vooral geen twijfel over bestaan dat het kunst van de hoogste plank was. Helaas is het bruusk aan zijn einde gekomen, door toedoen van een ongevoelige serveerster die waarschijnlijk nie goe overeenkomt met de afwasser van dienst. Want ja hoor, zonder blikken of blozen maakte ze veel te vroeg een gruwelijk einde aan m’n kunstbord door er zijn kameraad bovenop te zetten en hen beide af te voeren… Het lef! Een bord gewoon bovenop mijn slagroomchocolade-oeuvre plaatsen! Mijn verontwaardigde gezicht was voor mama en papa blijkbaar eerder een bron van lachen dan van medelijden of empathie, want een lachsalvo volgde direct, en stopte niet meteen. Vooral mama had het moeilijk om uit haar slappe lach te geraken, tzal haar leren! Ik wacht nog steeds op jullie condoleances hoor! Deze traumatiserende gebeurtenis was zodanig schokkend geweest dat we niet veel later opstapten, twas welletjes geweest voor vandaag en bovendien was de zon al aant afdalen en werd het dus ook lichtjesaan frisser. We vonden na eventjes zoeken een bushalte die ons terug naar centrum Castellón kon brengen, waar we een halfuur moesten wachten op de bus. Eenmaal terug in Castellón zochten we een zonnig terrasje, maar de zon zat helaas al te laag om nog haar stralen aan om het even welk terras te kunnen geven, dus nam ik mama en papa mee naar de Ricardo, mijn vaste ijssalon, waar we binnen iets dronken want het was echt wel aant verfrissen. Nadien nog eventjes langsgeweest op m’n kot en daarna terug richting hotel gegaan. Hier konden we lekker opt gemakske elk om beurt een bad pakken zonder op de tijd te moeten letten: we waren immers vroeg en hoefden nergens op tijd te zijn. Eenmaal we alledrie voldoende geweekt waren en het etensuur begon te naderen gingen we naar een restaurant dat ik in gedachten had maar zelf nog nooit geweest was. Gesloten op zondag. Volgend ideetje: restaurant waar ik met Brecht voor m’n verjaardag geweest was. Eveneens gesloten. Don Pepe: idem. De Pasta City (nog nooit geweest) en de Danubio (restaurant van vrijdagavond) waren wél open. Na zeer grondig overleg werd het toch maar Danubio, wegens minder keten-achtig dan de Pasta City. De fles witte wijn werd weer aangerukt en we maakten opt gemakske onze keuze. Als aperitief mocht da een portie serranoham met kaasjes zijn, voor mij een vierkazentortellini als hoofdgerecht, voor mama een pizza tropical en papa probeerde de pizza marisco uit. Lang hoefden we niet te wachten, twas gezellig en theeft ons gesmaakt, als da nie perfect is zeg!

Morgen ist jammer genoeg nóg vroeger opstaan dan de voorbije dagen, dus fietste ik na het eten direct huiswaarts (of pisowaarts eigenlijk). In mijn kamer keek ik nog even naar mijn e-mails en zette ik mijn foto’s op de pc, maar meer kon er nie meer van af alvorens ik in mijn bedje kroop en naar dromenland vertrok.

Tot morgen!

Aangezien het een beetje zielig zou zijn dat ik helemaal alleen in mijn kotje ontbijt terwijl mijn ouders in dezelfde stad, amper een kilometertje van me verwijderd, samen aan tafel zitten, heb ik gevraagd of ik het ontbijt met hen mocht meedoen in het hotel. Dat was dus geen probleem, maar dat wou wel zeggen dak vroeg moest opstaan, want mijn ouders zitten helaas niet in het Spaanse ritme en ontbijten bijgevolg niet om 10u maar eerder rond 8u als ze op vakantie zijn. De afspraak was dus dat ik om 8u30 int hotel zou staan om te ontbijten. En had al zo slecht geslapen vannacht L ben om 4u45 wakker geworden en verzekerst meer dan een uur wakker gelegen. Was dus nie al te fris ’s morgens en ben natuurlijk te laat vertrokken met mijn fietsje, was maar om 07u45 opgestaan, eerst gedoucht en tis een 10-tal minuutjes fietsen. Twas dus amper 20u30 gepasseerd, was nog op vijf minuutjes afstand met mijn velo en khoorde mijne telefoon al gaan… ja, ik ben onderweg, wees gerust! Toen ik daar aan kwam gesnord stonden ze me al beneden op te wachten, duidelijk nog niet Spaans minded dus: relax, take it easy! Komt nog wel.

We begaven ons meteen naar het restaurant van het hotel, waar een kleurrijk ontbijtbuffet ons toelachte. En ja hoor, er lagen pákjes cornflakes en cacaopoeder…dingen die je dus niet per se direct moet consumeren, maar die je bijvoorbeeld puur theoretisch gesproken ook zou kunnen meenemen om op je kot te gebruiken…

Ja hoor, papa en ik gingen fanatiek te werk om mijn voorraadkast op kot wat bij te vullen: zakjes ketchup (geen idee waarom da bij het ontbijt ligt), ontbijtgranen en cacaopoeder gingen vlot de rugzak in. Natuurlijk hebben we ook ter plaatse ons maagje tevreden gesteld met een uitgebreid en gevarieerd ontbijt. Ik moest toch sowieso bijbetalen voor mijn ontbijt, dan konden we maar beter zorgen da we ons geld eruit haalden hé J En zodoende raakten we ongeveer drie kwartier later van tafel, ruimschoots voldaan. Op hun hotelkamer poetsten we onze tanden, ikke met de tandenborstelkit van het hotel die klaarlag, zeer nuttig! Eigenlijk moesten ze niets van toiletgerief meegehad hebben: echt álles was er! Tot een schoenpoetsdoekje toe, ook al valt da nie echt onder de categorie toiletgerief. Iedereen klaar om een stapje te doen? Oké, dan is het tijd voor wat…sightseeing! Wat wilde ik zeker tonen? De unief waar ik hoogstaand onderwijs geniet natuurlijk, maar ook het stadscentrum van Castellón: de Calle Mayor, Plaza Mayor, Plaza Santa Clara met overdekte markt, Plaza Fadrell… We begonnen met de UJI ofte Universidad Jaume I, mijn schooltje! Dankzij wat opzoekwerk in mijn waardevolle documenten ontdekte ik om hoe laat er een bus van het station naar mijn school reed, maar na enkele minuten wachten viel mijn frank dat die halte waarschijnlijk tijdelijk afgelast is, aangezien ze in de straat van het station aant werken zijn en het verkeer nu maar in één richting meer mag passeren. De taxi’s stonden klaar, dus vroegen we een halfgedrogeerde chauffeur om ons naar de unief te brengen. Uiteindelijk betaalden we voor dit ritje niet veel meer dan da je in België voor 3 buskaartjes zou betalen, dus sava nog hé! We werden mooi voor de ingang afgezet en dus kon ik eens mijn schooltje tonen aan mijn ouders! Schooltje moet je trouwens ironisch opvatten, want het is een gigantisch domein met extreem veel verschillende gebouwen voor al die verschillende studierichtingen, en het gebouw waar bijna al mijn lessen heb, is daar het grootste van en is tevens centraal gelegen in het domein. Veel kon ik jammer genoeg niet echt tonen, aangezien alles toe is op zaterdag. Nuja, ik was al lang blij dat we binnengeraakten in het domein, zodat ze toch op zijn minst de gebouwen konden zien. We wandelden richting uitgang via een weg die ik nog nooit genomen had en toen bleek dat er als soort van kunstwerk metalen staven in de grond staan in het begin van het domein, met in metalen handschrift telkens de naam van een van de studierichtingen die ze aanbieden, best wel indrukwekkend. Natuurlijk heb ik breedlachs geposeerd onder ‘Traducció e interpretació’, de naam van mijn richting, maar dan wel in het Valenciaans, in het normaal Spaans moet er telkens nog een ‘n’ achter. Toen we ons richting uitgang begaven, zagen we al een bus klaarstaan die dichtbij het centrum stopte, maar we moesten ons nie haastten: de chauffeur stond nog op zijn gemakske een sigaretje te roken naast zijn bus. Plots stapte hij echter in, en ikke dus in looppas ernaartoe om hem te stoppen, maar hij kwam gewoon met een verse sigaret terug uit zijn bus en gebaarde dak het rustig aan moest doen, de toffe pé. Over een vijftal minuutjes zou hij vertrekken, dus wachtten we nog rustig in het zonnetje bij de schoolpoort. Ben blij dat mijn ouders zich nu tenminste een beeld kunnen vormen van mijn dagelijkse leven, en zich de verhalen uit m’n blog dus nog levendiger zullen kunnen voorstellen! Op de Plaza de la Independencia stapten we niet veel later terug uit de bus, en we besloten eens door Parque Ribalta te wandelen, een vree schoon park met veel verschillende bomensoorten en tevens het grootste park van Castellón. We kwamen uit bij de Plaza de Toros, de stierenarena van Castellón. Best wel de moeite waard, maar qua grootte noch schoonheid vergelijkbaar met die van Valencia! We wandelden door naar een Plaza waar ik vree graag kom: die met het grote kleurrijke kunstwerk met de armen en handen en waterspuitende schragen. Denk dat mijn ouders het ook wel graag zagen, is dan ook een indrukwekkend werk. Via de Calle Colón gingen we naar de Calle Mayor en de Plaza Santa Clara. Daar gingen we eens binnen in de overdekte markt, waar we verwelkomd werden door een hoop dode vissen die ons gezellig aanstaarden. Vlug naar de groenten- en fruitafdeling dan maar! Verschillende marktkramers hadden hun kleurrijke waar zorgvuldig uitgestald, en het was er best nog wel gezellig wandelen, je ziet er ook dingen die wij hier niet hebben, altijd mooi meegenomen natuurlijk! Bij een vriendelijke meneer lieten we ons verleiden tot de aankoop van 3 kilo lekker sappige clementientjes, echt veel lekkerder dan in de supermarkt! Ben nu wel aant overwegen om daar ook eens af en toe mijn boodschappen te gaan doen. Der was ook een kraam met allerlei verse diepvriesdingen. Ja oké da klinkt paradoxaal, maar bijvoorbeeld een klaargemaakte paddestoelenmengeling die ze direct ingevroren hebben en die je dan enkel nog moet opwarmen ofzo, daar ga’k mss nog wel eens mijn licht gaan opsteken. Tijdens het slenteren door de overdekte markt, trok de drukte en muziek op de Plaza Mayor onze aandacht, de moeite om eens een kijkje te gaan nemen! En ja hoor, een stoet met muzikanten en mensen in traditionele klederdracht kwam de kerk uit, de laatsten droegen een groot Mariabeeld met zich mee, was dus waarschijnlijk een processie ter haren ere. Had nog nooit in mijn leven een processie gezien, was best wel schoon, hoewel nie echt uitgebreid of groots hoor. Eenmaal de stoetgangers gepasseerd waren maakte ik van de gelegenheid gebruik om eventjes de Plaza Mayor te tonen: de grote kathedraal of basiliek of weet ik veel wat, een aparte klokkentoren, enkele gebouwen waar ik de functie nie van weet en de fontein in het midden. Is er best wel mooi, rustig ook. Hebben dan nog eventjes de rest van de markt gedaan, en zijn dan doorgegaan naar het volgende: La Plaza Fadrell. Vind da een schone plaza omwille van de schone fontein met palmbomen en met mozaïeksteentjes in Gaudí-stijl, maar recht voor die mooie fontein hadden ze een churroskraam gezet. Niets tegen churros, zeker niet, maar waarom in godsnaam juist op díe plaats?! Nuja, niets aan te doen. Tijd om naar Plaza Juez Borrul te gaan, geen speciaal mooi plein ofzo, maar wel de plaats waar we de bus naar La Salera (het shoppingcenter) konden nemen. De bus liet een tijdje op zich wachten, maar na een dik kwartier zagen we gelukkig het gevaarte opdoemen in de verte. Intussen had er zich al een behoorlijke hoeveelheid shoplustigen rond de bushalte verzameld, het was dus best wel druk in de bus, alsook in het shoppingcenter trouwens. In een shoppingcenter ben je natuurlijk om te shoppen, maar in ons geval ook om te eten! Rond etensuur besloten we dus naar het Italiaanse buffet te gaan, waar het al behoorlijk druk was. Normaal gezien staat er iemand klaar aan de ingang om je een plaats toe te wijzen, maar nu kwam er niemand af. Aangezien er niet veel tafeltjes meer vrij waren, besloten we dan maar het heft in eigen handen te nemen en palmde ik een tafel in door er ons gerief op te leggen. We schoven meteen aan voor het voorgerecht, want het was echt wel druk. Terwijl we aan het eten waren, zagen we dat we geen halfuurtje later geweest moesten zijn, want er stond intussen al een meterslange rij aan te schuiven om binnen te mogen. Alles verliep goed, twas allemaal in orde en uitgebreid. Khad natuurlijk wel een plaatsje gehouden voor het dessert, had wel goesting in tiramisu en soesjes. Waren de soesjes wel nie juist op zeker! Zeker 20 minuten gewacht en gaan checken of er intussen geen nieuwe lagen, maar nee hoor, geen soezen voor ons! Nuja, de rest smaakte ons zeker en vast ook, dus geen paniek. Eenmaal we klaar waren, besloten we plaats te ruimen voor de volgenden en onze shoptocht verder te zetten. Winkel in, winkel uit, we begonnen het wel te merken aan onze voetjes en benen hoor! En mama zweette zich natuurlijk kapot in haar winterlaarzen. Schoenenwinkels in- en uitgelopen dus, op zoek naar hét paar schoenen dat haar uit haar lijden zou verlossen. Na diverse winkels had ze haar keuze gemaakt en kon ze haar zweetvoeten ;-p terug laten ademen. Tussendoor een koffie gedronken en niet veel later de shoptocht zo langzaamaan afgerond. Was goed en leuk geweest, meer moet da nie zijn! Gelukkig voor onze vermoeide benen en voeten liet de bus deze keer niet lang op zich wachten: we stonden amper goed en wel aan de bushalte of de juiste bus was er al. Bij de Plaza de la Paz (dichtbij Don Pepe dus) stapten we uit en vervolgden we onze weg richting Hotel Abba te voet. In het hotel namen we elk om beurt een lekker warm bad, maar heel veel tijd om te genieten was er niet, want we hadden gereserveerd voor 20u45 in de Don Pepe, dus veel later dan 21u zouden we daar best nie arriveren. Geen probleem, we hielden het kort (hoewel da nie van mijn gewente is als ik in bad lig) en om klop 21u kwamen we toe in de Don Pepe. Ik voerde zoals gewoonlijk het woord: hallo, we hebben gereserveerd. Die vent kijkt direct met een blik van ‘shit’. Da was een reservatie van 20u45? vroeg hij. Ja, idd. Welja, ge waart te laat, we hebben ulder tafel weggegeven aan andere mensen. Nooit gedacht da ze in Spanje zo weinig tijdsmarge zouden nemen, waar is de Spanish mind? Oké ja, tis een Italiaans restaurant, mss daarmee. En die tafel daar dan die vrij staat? vraag ik. Ah nee, das gereserveerd voor 21u. Ikke: dus als die mensen nie afkomen, krijgen wij die tafel? Die vent: ja oké, maar we gaan ze toch minstens 10 minuten geven hé. Had da beter met onze tafel ook gedaan! Wij waren precies een kwartier te laat, en toen was onze tafel al weggegeven, dus vree lang kunnen ze ook nie gewacht hebben! Nuja, we konden alvast bestellen aan de bar bij het drinken van een aperitiefke en het bekijken van de menu. Ging maar halfuurtje duren tegen dat er nog een tafel vrijkwam. Uiteindelijk werd het een uurtje wachten, maar ja, we hadden tijd hé, en je moet toch zeker eens naar de Don Pepe geweest zijn als je naar Castellón komt en daar moet je iets voor over hebben! Uiteindelijk kunnen we niet klagen: ons voorgerecht en ons eten waren daar vree rap en twas gelijk gewente weer vree lekker ook. Als voorgerecht hebben we een salade appel-mozzarella gedeeld met z’n drietjes, was meer dan voldoende ook, en een portie lekker pizzabrood erbij. Als hoofdgerecht had mama een pizza vegetale, moet ik daar ook zeker eens eten, papa had de pizza salmone en ik de penne ala veneciana met basilicum, eveneens vree lekker maar ook weer veel vlees, ben da nie gewend dat er meer gehakt dan groenten in mijn saus zitten. Achteraf nog een koffietje (voor de oudjes, nie voor mij) om alles door te spoelen, en de avond én maaltijd waren geslaagd! Was intussen al laat genoeg geworden, dus was het moment waarop onze wegen zich scheiden weer aangebroken. Mijn ouders wisten de weg naar het hotel vanuit deze plaats intussen al goed genoeg, dus ik moest enkel nog op mijn fietsje springen en naar m’n piso rijden. Weeral een leuke dag gepasseerd!veerd

08u30 had ik m’n wekker gezet, vraag me niet waarom in godsnaam zo vroeg. Besefte toen ook nog nie dak de komende dagen iedere keer voor 8u m’n bedje uit moest, misschien daarom zo dom geweest. Moest gewoon zeker trein van 13u25 hebben om mijn ouders om 15u10 in de luchthaven te kunnen opwachten. Had in gedachten om geen ontbijt te eten, maar gewoon rond 11u30 te middageten met de overschot van wat ik gisteravond gegeten had (couscous) en nog wat extra groenten uit de oven. Was een behoorlijk lookige maaltijd, iets wat mijn ouders enkele uurtjes later nie echt op prijs stelden J. Nuja, twas in ieder geval nie slim om zo vroeg op te staan want behalve nog ’n beetje opruimen, douchen en koken had ik niets te doen. Dus mocht nog zeker uurtje langer blijven liggen zijn. Spijtige zaak om da achteraf vast te stellen natuurlijk, maar wees gerust: ik leef nog! Was dus prachtig ruimschoots op tijd voor mijn trein, eerst zelfs weer nog wat snoepjes gekocht int station. Eenmaal aangekomen in station Valencia-Nord haastte ik me naar de metro om ondergronds mijn weg naar de luchthaven verder te zetten. Pas 5 minuten voor we aan de aeroport arriveerden, wierp ik eens een blik op de kerel naast mij, and guess what? Hij was de Humo aant lezen! Belgisch volk in Valencia, olé! Heb hem aangesproken, was blijkbaar ne Bavikhovenaar die op Erasmus is in Valencia en die eveneens naar de luchthaven moest, om zijn lief op te halen. Mede-West-Vlamingen tegen het lijf lopen in Valencia, de wereld is toch klein hé J

Kstond amper een vijftal minuutjes te wachten aan de arrivals of daar waren mama en papa al, wiii! Echt lang geleden dak hen gezien had, maar tvoelde toch nie zo aan, vreemd genoeg. Samen legden we de hele weg van metro en trein af richting Castellón, en rond 17u30 waren we dan ook kontent da we er waren. Khad voor hen een hotel geboekt vlak tegenover het station, dus moesten gelukkig niet ver tjolen met bagage. Hebben dus eerst en vooral ingecheckt en bagage gedropt, en het hotel zag er echt serieus goe uit! Zijn hun vier sterren waard, en zeker voor da geld, want duur wast zeker nie. Schone kamer met schone badkamer, alles aanwezig wat er moet zijn, en zelfs meer! Heb er ook ’n heleboel cadeaukes gekregen: chocolade van de Sint (van Brecht en vn mijn ouders zelf), snoepen van mijn oma, een hele stapel tijdschriften…

Hebben dan eerst eens naar mijn piso (=appartement) gewandeld, want dat moesten ze toch zéker eens gezien hebben hé! Heb er een vakkundig rondleidingske gegeven en ja hoor, tis goedgekeurd! Ze vinden het onterecht dak soms neerbuigend over mijn piso doe, maar ik doe da waarschijnlijk vooral omdat ik het kan vergelijken met de piso’s van vriendinnen hier, die meestal groter en minder ouderwets zijn, maar da wil nie zeggen dak nie kontent ben met het mijne ze, is goed genoeg voor 5 maand! Eenmaal ik de keuken (inclusief mijn keukenkastje en frigo), living, badkamers en mijn slaapkamer getoond had, was het welletjes geweest: tijd om te gaan! Was intussen bijna 19u, en het plan was om naar Don Pepe te gaan eten, die pas vanaf 20u open is. Aperitiefke gaan drinken dus! Heb hen dan vanzelfsprekend meegenomen naar Café de Flandes, een café met Belgische bieren en tevens een van de weinige gezellige cafés hier in Castellón, vind ik persoonlijk. We dronken er een aperitiefje en praatten vooral bij, was nodig! Had mijn pa immers al sinds 19 september niet meer gezien en mijn ma sinds 23 oktober, wisten dus wel waarover gepraat! Na een dik uurtje gingen we naar Don Pepe, waar er al behoorlijk wat volk zat, maar toen we om een tafel van 3 personen vroegen, bleek da nie meer mogelijk: was al volgereserveerd! Een tafel van 2 ging wel nog, maar daar waren we vet mee op die moment… :-s Heb da nu echt nog nooit gehad in de Don Pepe, dat er geen plaats meer is, wist zelfs nie eens da ze reserveringen deden. En juist als ik eens met mijn ouders wil gaan is er geen plaats meer! Heb dan maar gereserveerd voor morgenavond, er stond ons niets anders te doen dan een ander restaurantje te zoeken. We gingen voor de dichtstbijzijnde oplossing en gingen naar een van de twee Danubio’s, den dienen da kik het beste vind. Mama en papa hadden entrecôte met frietjes én rijst en geen sla (bestelling mis verstaan blijkbaar), ikke had gebakken kip met frietjes en sla. Geen paniek, kheb gewoon een portie rauwkost bijgevraagd en in no time waren ze er daar mee. Was best wel lekker, heeft ons gesmaakt! Mama en ik hebben een fles witte wijn achterover geslagen, en hadden al een drankje gehad in Café de Flandes ook, dus aant einde van den avond voelden we het allebei wel in ons hoofdje! Na het eten besloten we dat de dag al lang genoeg geduurd had en besloten we onze wegen te scheiden. Ik toonde hen de weg naar hun hotel en sprong zelf gezwind op mijn stalen ros naar de Calle de Castelldefels, waar ik in mijn eigen bedje kroop, klaar voor wat verdiende nachtrust. Ben echt blij da ze hier zijn! Wiii!!!

Wiii, ben al 20 jaar en één weekje oud, feest! Ook Sinterklaas is vandaag jarig, maar voor mij was hij da dinsdagavond al, hihi. Zal ik eens iets bekennen? Wel…kben van heel de dag nie buitengekomen vandaag. Ooooh!! Schande!!

Oké oké, kleine correctie: ik ben alleen buitengekomen op het dak om mijn was daar aan de wasdraden op te hangen. Heb nogal huisvrouwtje gespeeld vandaag: gewassen, gekookt, gestreken, opgeruimd en gekuist! Flink hé! Heb dus nie echt stilgezeten. Tjah, ge moet iets doen op uwe vrije dag hé J Om 11u ben ik opgestaan en kheb eerst en vooral mijn was in de wasmasjien gestoken, zodat ze op de warmste uren van de dag buiten kon hangen. Dan een uitgebreid douchke gepakt en met een grote kom ontbijtgranen ontbeten rond kwart voor 12 ofzo. Mijn was gaan uithangen en wat tijdschriften doorbladerd, want kzit met een grote achterstand ze qua tijdschriften: Brecht heeft een hele stapel Flairs, Libelles en Humo’s meegebracht en zo heel vaak lees ik hier geen tijdschriften, maar tkomt in orde ze. Dan toch maar besloten dat het tijd was voor wat schoolwerk. Er stonden 4 taken op me te wachten die ten laatste morgen doorgestuurd moesten zijn, dus heb ik mijn plicht vervuld en kan ik weer opgelucht ademhalen. Rond een uur of 16u45 kreeg ik toch lichtjes wat honger dus besloot ik aan het koken te slaan om mezelf van een middag/avondmaal te voorzien. Op het menu: couscous met gebakken zuiderse groenten en stukjes kip in een kruidenkaassausje. Klinkt lekker hé?! Was het ook, maar was wel minder gecompliceerd dan het klinkt hoor. Was wel al 17u45 tegen dak kon beginnen eten, dus was meer avondeten dan middagmaal, hoewel 18u hier nog in de verste verte geen avond is voor de Spanjaarden. Heb het me echt laten smaken, kga da nog maken ze, was echt lekker! Niet veel later ging ik mijn was terug gaan ophalen, alvorens ze terug wakkig zou worden nu het zonnetje gaan slapen was. Was perfect droog, zou ik in België nu waarschijnlijk niet moeten proberen hé? J Ja kweetet, ksteek et graag door hé. Hmmm…wat moest er nog meer gedaan worden? Aha, die grote stapel afwas! Hoewel er hier anderen zijn die alleen hun eigen afwas doen, besloot ik de hele stapel te doen, kwestie dat we weer wat plaats hebben in de keuken. En dan maar meteen het fornuis en aanrecht ook onder handen genomen, kon ook eens geen kwaad. De eersten die nu morst op het fornuis, vermoord ik eigenhandig, ze wezen gewaarschuwd! Dan werd het tijd voor het volgende huishoudelijke trucje: strijken! Al de tweede keer dak strijk sinds ik hier ben, een record! Het strijkijzer had wel kuren, was helft van de keren nie echt warm. Maar kben der toch uiteindelijk in geslaagd de dingen te strijken die gestreken moesten zijn hoor, dus mission accomplished. Nog iets wat ik wou doen alvorens mama en papa komen: kuisen! Kwestie da ze geen attack krijgen van de smerigheid hier. Vooral de keuken en badkamer hadden een dringende beurt nodig. De living waarschijnlijk ook wel hoor, maar da’s zo’n vloer waarvan je nie ziet da ze vuil is, dus ist nie nodig J Heb de hele piso geveegd, en de badkamer, mijn eigen kamer en de keuken gezwabberd. Zijn nog steeds doffe plekken op de keukenvloer, waarschijnlijk omda we hier zo’n stom zwabbergeval hebben, geef mij maar trekker en dweil! Nuja, tziet er properder uit dan van tevoren, is al ne groten hé. Heb ook ne hele stapel afval klaargezet aan de deur om mee te pakken naar de container, tis te hopen da Javi da morgen meepakt als hij naar z’n werk gaat, hij moet immers aan de containers passeren dus tzou wel mogen hé. Was al 22u tegen dak met alles klaar was, dus vond ik dak wel ’n beloning verdiend had. Heb dus naar de film Chocolat gekeken op m’n laptop, had hem mee van thuis op dvd en was lang geleden dak ‘m nog gezien had. Lekker gezellig op m’n bedje, kheb me ermee gejeund, zelfs al was ik alleen! Morgen komen mijn mammie en pappie, joepiejeeej! Ah, nog iets, kheb vandaag ook mijn definitieve vlucht huiswaarts geboekt: 23 januari kom ik om 17u55 aan in Charleroi en is mijn Erasmusavontuur dus ook definitief ten einde… Mijn laatste examen is op 22 januari, die vlucht is dus wel aan de vroege kant, maar de 24^ste januari waren der geen vliegers van Valencia naar Charleroi, de 25 januari wast 30€ duurder (nu ist maar 22€ alle kosten inbegrepen, van een batje gesproken!), de 26^ste januari waren der ook geen vluchten en de 27^ste januari waren der wel goedkope vluchten, maar wa ga’k hier nog 5 dagen zitten doen na mijn examens terwijl ik mijn vriendje en familie mis? Wil gerust enkele dagen wachten alst nodig is ze, maar aangezien die vlucht van de 23^ste januari der ook is, ist nie nodig J

Tis nu vrijdagochtend 0u42, kzal dus maar eens afsluiten en onder de wol kruipen, kwestie dak me niet overslaap om mijn ouders op te gaan wachten in de luchthaven! ‘k verontschuldig me nu alvast voor het feit dak waarschijnlijk nie veel ga updaten dit weekend :-s

Zoenies!!

Ulder allerliefste schatteke

Vanochtend wakker geworden in Astrids bed, om 8u35 al! Toeme, was me dat eventjes een tegenvaller zeg! Dacht ook niet dak nog terug in slaap zou geraken, want ge kunt die kamer blijkbaar nie verduisteren en dus is er bèreveel licht. Ben dan maar eens naar ’t toilet geweest, terug in bed gekropen en een pogingske gedaan om terug in slaap te vallen. De volgende keer dak mijn ogen opendeed wast 13u30…oeps! Daar gaat de helft van mijn dag :-s

Nuja, kwas tenminste goed uitgerust hé, ook belangrijk J Heb daar nog bij hen ontbeten, maar niet lang meer gebleven, wou met de orde van de dag beginnen. Heb dus nog wat dingen gedaan in mijn kot tot ik om 16u30 moest vertrekken voor de enige les van de dag: Traducción Audiovisual, van 17u tot 19u. Was best nog wel interessant, we zijn eindelijk met het leren ondertitelen begonnen, kvin’t best nog wel leuk. Tis ne vent die lesgeeft en soms een vrouw en vandaag waren ze er alletwee, wat wel handig was voor zo’n grote klas. Op een bepaald moment had ik een vraag en stonden ze me alletwee tegelijk te hulp, voelde me vereerd J Heb naar het einde van de les toe wel misbruik gemaakt van hun onoplettendheid om mijn blog ’n beetje te updaten, Astrid die naast me zat kon enkel haar hoofd schudden en zelf wél opletten. Grrr… zit vol insectebeetjes van in Astrid haar huis te slapen, de andere bewoners hebben het ook. Denk nie da’t muggebeten zijn, zijn ze te klein voor. Maar t jukt in ieder geval wel! Om 19u was het niet enkel het einde van de les, maar ook het einde van de hele lesweek! Want zoals jullie allen weten is het morgen día de la Constitución en vrijdag maakt de school de brug en heb ik toch sowieso geen les dus ja: 4 dagen weekend, woehoew!

Had wel zin om uit te gaan ’s avonds en heb dus aan Astrid gevraagd om me te laten weten waar ze naartoe ging en heb voor de rest ’s avonds nog wat uitgekeken op msn naar mensen waar ik af en toe mee uitga om eens te vragen wat hun plannen waren, maar helaas is er vanaf morgen de reis naar Salamanca voor de Erasmussers en gaan er velen daar mee naartoe en moeten ze morgen dus om 6u opstaan. Geen vette vangst dus. Heb er dan maar vrede mee genomen da’t nog es een avondje thuisblijven zou worden en heb het mezelf gezellig gemaakt. Rond 1u45 besloot ik dat het wel al laat genoeg was om in m’n bedje te kruipen, and guess what? Idd, telefoon. Astrid. Of ik nog afkom naar de 411, ze gingen daar nu juist naartoe gaan. Had me echter al geprepareerd om te gaan slapen, dus had nie veel goesting meer om mee te gaan dus heb vriendelijk bedankt. Niet veel gebeurd vandaag, maar heb ook nie echt ne voormiddag gehad hé, dus kan nie superveel vertellen.

Tot morgen!

De dinsdag is nog steeds de zwaarste lesdag, maar sinds vandaag toch al een beetje minder zwaar, we hebben immers geen lessen informatica meer, dus nu hebben we de dinsdag les van 13u tot 19u ipv vanaf 11u, scheelt toch al serieus hé. En al zeg ik het zelf, kheb flink opgelet vandaag in de lessen! Misschien wel omdat Sinterklaas vanavond iets in mijn schoentje zou leggen? De eerste les was Discourse Analysis, de saaiste les van allemaal helaas. Van 14u tot 15u hebben we echter ook Hisoria de la Espña Antigua, dat dus overlapt met het tweede uurtje Discourse Analysis, dus besloot ik me deze keer als vrijwilliger op te geven om na het eerste uur te vertrekken en Historia te gaan bijwonen. Ja, niet optimaal, maar we moeten het wel zo doen, kwestie dat we dan gewoon notities kunnen uitwisselen en geen leerstof missen. Als je weet dat jij daar als enige van de drie zit en zij afhankelijk zijn van jouw notities, let je wel goed op ze! Ja, kheb flink notitietjes genomen, tis te hopen dat de Sint het gezien heeft J

Na deze les stierf ik weer van de honger maar deze keer was ik voorbereid hoor: khad ’s morgens ontbeten met stokbrood en de rest gesmeerd om mee te nemen naar school, dus dat smaakte! Geen dilemmasituatie zoals gisteren meer over of ik op school zou eten of niet en wat ik zou eten, nee :-p. De les Littérature Française van 15u tot 17u leek wel 4 uur te duren. Bovendien had er niemand van die Spanjaarden met hun extreem gebrekkige Franse kennis hun taken gemaakt of gedaan wat er van hen gevraagd werd, en in plaats van haar ne keer deftig vies te maken ofzo zei ze gewoon da ze nix anders verwacht had, jah zo gaan ze ’t de volgende keer weer niet doen ze, kip! Echt, ik had het gevoel dat het maar Astrid en ik waren die in die les zaten, twas maar wij die meewerkten, de rest zat gewoon in slaap te vallen en zeiden alleen het hoogstnoodzakelijke als het hen gevraagd werd. Int tweede semester, als wij der nie meer zijn, vrees ik da ze depressief gaat worden :-s

Pfff…Eindelijk 17u! Nu nog Geografía de España tot 18u30 en we hebben het weer overleefd zie. Ook in deze les heb ik flink opgelet en verzekerst vier blzn notities genomen, die kerel blééf maar doorgaan aan een tempo waarbij je nauwelijks tijd hebt om eventjes adem te halen. Nuja, tging gelukkig wel nog rap vooruit aan dat tempo, dus voor ik het goed en wel wist zat ik weer op mijn fietsje. Heb ik trouwens verteld dak vandaag in mijn topje naar school gefietst heb? ’s Avonds had ik natuurlijk wel al een truitje nodig om me warm te houden, maar ’s middags zweette ik me kapot in mijn topje… ’t leven is hard hé J. Terug op mijn piso zette ik me nog wat aan mijn pc om met Brecht te skypen en mijn blog up te daten, maar veel tijd had ik niet, want wou niet te laat naar Astrids piso gaan voor de noche de chicas!! Girls’ night!! Rond 20u ofzo denk ik kreeg ik zelfs al telefoon van Astrid om te vragen wanneer ik ging afkomen. Dus beëindigde ik snel mijn blogverhaal en mijn gesprek met Brecht en begon ik mijn rugzak in te pakken: pyama, knuffelbeer, slaapkousen, lenzenpotje, koekjes, snoepjes, een verrassingsdoosje voor Astrid van de Sint, een fles fruitsap, ne bloemkool, karoten, champignons en een doosje boursin. Je moest me zien fietsen: overvolle rugzak op de rug, knuffelbeer vanachter tussen de bagageklem en plastiekzak aan m’n stuur…en maar trappen! Toen ik daar toekwam was Miriam al druk bezig met haar brief aan de Sint te schrijven, leuk hé! Hoewel alom beweerd wordt dat de Sint van Spanje komt, hebben ze hier nog nooit van Sinterklaas gehoord en vieren ze ook niets op 6 december. We moeten zelfs steevast opnieuw uitleggen dat Sinterklaas niet hetzelfde is als Santa Claus. Astrid had dus het idee om onze noche de chicas rond de 6^de december te plannen en voor Sinterklaas te spelen zodat ze hier ook eens kennismaken met het fenomeen.

Eenmaal ze haar brief af had, werd die samen met het schoentje (lees: gigantische roze varkenssloef) op de kast gezet. Ook Kelli schreef haar briefje, dus besloot ik hetzelfde te doen. Nog eventjes mooi afwerken met een tekening, en klaar is kees! Na een tijdje stond de kast vol schoenen en brieven, was mooi zicht! Intussen besloot ik Kelli wat te helpen in de keuken en maakte een vree lekkere aardappelsalade zoals Barbara uitgelegd had, zelf kon ze hem nie maken want ze was haar brief aant schrijven J Was kontent toen we aan tafel konden, want had al ’n beetje honger! De pot schafte pasta met kiproomsaus, aardappelsalade en nog een vree lekker fris groentenmengelingske met vis da Barbara gemaakt had: Salpicón heet het, maar weet nie of ‘k het juist schrijf, denk het wel. Zal da dan ook es maken thuis, en die patatjes ook! Heeft gesmaakt, zeker met een lekker glaasje lambrusco erbij, njammie. Na het eten ging ik mijn pyama gaan aantrekken, de meesten hadden hem al aan, maar de mijnen zag er toch wel het pyamaïgste uit ze, de rest had gewoon iets makkelijk en comfy aangetrokken. Ik begon alvast in de keuken enkele dingen klaar te maken die ik meegebracht had om tijdens de film op te eten. De bloemkool deed ik in kleine roosjes en de karootjes in stukjes om te dippen met de cocktailsaus, en de champignonskes vulde ik op met Boursin (oké, ik beken, twas kruidenkaas vant merk van de Mercadona). Tijdens mijn kokkerellen kwam Astrid zeggen dat we allemaal moesten gaan slapen zodat de Sint kon komen. Wij dus allemaal in Miriam haar kamer beetje praten en zeveren tot de verlossende kreet kwam die onze bevrijding betekende: Wiii!! Sinterklaas ha venido!! Iedereen als een bende kleine kinders naar beneden, waar de tafel vol lag met koeken, snoepen en kadokes, lief hé! De Sint had ook een brief achtergelaten en iedereen was ongeduldig om de pakjes open te doen. Intussen ging ik vlug het doosje met mariatjes en picnickskes dak voor astrid gemaakt had uit mijn rugzak gaan halen en legde het op tafel voor Astrid. Ze was er blij mee hoor J Eerst deed Barbara het kadootje open waarop stond ‘para todos’, voor iedereen dus. Der zaten vilten kerstmisarmbanden in, zalig! Niets spectaculairs hoor, maar was wel origineel! Heb nu dus een rode vilten armband met grote vilten sterren erop, yes! De rest van de kadootjes was om onder mekaar te verdelen: antislipkousen voor thuis mee rond te lopen! Echt tof jong! Twaren allemaal verschillende en we mochten wisselen als we wilden, maar iedereen hield de zijne. De snoepjes waren al half op tegen dat de kadokes open waren, de koeken werden voor later gehouden. Nadien werd iedereens brief aan de Sint voorgelezen. Had ik vooraf niet verwacht, dus had hem int Nederlands geschreven, daarmee had ze dus wel wat vertaalwerk, hihi. Nadien maakte ik mijn werk in de keuken af en staken we de dvd in Astrids laptop, klaar voor onze noche de chicas! Ware het niet dat haar laptop de dvd niet wou pakken :-s en ook met een dvd van mij lukte het niet. Dus besloten we gewoon wat te tetteren, roddelen en geheimpjes uitwisselen, was echt nog geestig! Weet niet hoe de tijd opeens zo snel is kunnen gaan, maar opeens was het dus 3u15 en vond ik dat het welletjes was geweest, iedereen was trouwens toch doodop. Ik mocht in Astrids bed slapen en zij sliep in de zetel, hoe hard ik ook aandrong da kik ook gerust in de zetel wou slapen. Was geestig geweest, een geslaagde avond!

Vandaag vroeg opgestaan, we moesten tenslotte zeker op tijd de trein enzo hebben, zodat mijn keppe zijn vlucht niet zou missen. We besloten de trein van 11u55 te nemen en vertrokken dus gepakt en gezakt om 11u15 uit mijn kot. Was echt vree warm weertje, dus gingen we te voet, zou zonde geweest zijn om in zo’n mooi weer met de bus te gaan. We kwamen mooi op tijd toe int station, maar had graag nog zo’n foto van ons getrokken in zo’n fotokotje maar daar hadden we geen tijd meer voor. Op het scherm zagen we echter dat de eerstvolgende trein naar Valencia-Nord om 12u28 was en niet om 11u55, dus viel onze frank dat mijn schematje met treinuren waarschijnlijk niet helemaal overeenkomt met de regeling voor de zondag. Geen paniek, we zouden nog steeds mooi op tijd in de luchthaven aankomen, en nu hadden we tenminste tijd om een foto te nemen in het kotje én om snoepjes te kopen J! De foto’s waren natuurlijk wel van slechte kwaliteit maar tis een leuke herinnering en als er iemand zegt da we der niet mooi op staan, kunnen we het op de wazigheid van de foto steken, dus no big deal…Zelfs na deze professionele fotoshoot hadden we nog ruimschoots de tijd om op tijd in de trein te raken, wat we dus ook deden. Tijdens de rit schreef ik een brief die Brecht zou kunnen meenemen naar huis, maar eenmaal die af was, was ik terug helemaal ter zijner beschikking hoor J. Eenmaal in Valencia aangekomen moesten we niet lang wachten op de metro, dus rond 14u15 stonden we in de luchthaven, zo goed als perfect dus voor een vlucht van 15u40. Vorige keer hadden we behoorlijk lang afscheid genomen en had het dutske moeten stressen om op tijd te kunnen boarden, dus hadden we ons voorgenomen om het deze keer korter te houden. Bij het inchecken zagen we dat zijn valies maar 8 kilo woog, terwijl ze in het doorgaan net geen 15 kilo woog J, khad immers mijn bestelling geplaatst. Vooral de tijdschriften wogen veel vrees ik… Bij de gate kwam dan het onvermijdelijke moment van het afscheid…Al zeg ik het zelf, kheb me sterk gehouden! Geen traantje gelaten. Tot het allerlaatste moment, dat hij effectief door de douane enzo moest…slik. Achja, viel goed mee, kga derop vooruit! Zal wellicht nooit afscheid kunnen nemen zonder traantjes te laten, so be it. Eenmaal mijn keppe helemaal uit het zicht verdwenen was, stond me niets anders te doen dan de metro en trein terug richting piso te nemen. Weer een leuke periode gepasseerd. Maar ergens ook een leuk gevoel: ben al bijna terug thuis! Over amper 5 daagjes komen m’n ouders op bezoek en eenmaal zij terug weg zijn ist nog elf daagjes alvorens ik het vliegtuig richting nat en koud Belgenlandje neem voor Kerstmis! Verlang al! Ben toch al beetje te lang naar mijn goesting weg van huis, twee weekjes lang een Belgisch bad nemen zal mijn voorraadje genoeg kunnen bijvullen om het tot het einde te overleven. Neen, ik zal zeker niet één van de velen zijn die na hun Erasmus definitief in het buitenland blijven wonen. Verklaar me gerust zot, maar geef mij maar België! Het koude land met meer regen dan zon en zonder regering, maar met de beste chocola en frieten en vooral: mijn familie en vrienden (en mijn vriendje natuurlijk ook hé)! Allen samen: “Oooooh!” J

Gelukkig had ik al plannen gemaakt voor deze avond: had beloofd dak ging gaan koken bij Astrid op kot. Was van plan groentenlasagne te maken en had alvast de nodige voorbereidingen getroffen: alle ingrediënten en benodigdheden waren aanwezig en mijn groentensaus had ik vrijdag al gemaakt en in de frigo gestoken. Eenmaal ik terug in Castellón was, was het nog te vroeg om al te gaan koken, twas amper 16u30 ofzo, dus wandelde ik in mijn rok en driekwartsmouwent-shirt opt gemakske naar mijn piso, waar ik eerst nog wat computerwerk verrichte. Eenmaal de avond begon te naderen maakte ik mijn lasagnes, wou niet met al mijn ingrediënten tjoolen naar daar, dus maakte ik mijn lasagnes hier in mijn eigen keuken en bracht ze mee naar Astrid, waar ik ze gewoon nog in de oven moest steken. Had ook mijn pc meegedaan naar Astrid, want mijn keppe ging nog proberen online te komen eenmaal hij veilig en wel in Gent aangekomen was. Astrid had echter mijn pc ingepalmd terwijl de lasagnes in de oven zaten, dus pas toen het tijd was om aan tafel te gaan, kon ik me vlug eventjes aanmelden en ja hoor, Brecht zat online. Kon dus enkel vlug zeggen dak moest gaan eten. Tussen de eerste en tweede portie door kon ik ook nog vlug enkele zinnen typen, en aangezien iedereen direct na het eten in de zetel plofte (waar mijn pc ook stond) en blijkbaar nie van plan was om nog na te praten aan tafel ofzo, kon ik ook na het eten nog wat bijkletsen, gelukkig! Was wel nie voor lang, want zijn pc kon ieder moment uitvallen wegens platte pile. De lasagne viel bij iedereen (Miriam, Kelli, Barbara, Astrid en ik) ten zeerste in de smaak, kvrees zelfs dak beter wat meer gemaakt had. Iedereen had eerst een normale portie, niet overdreven groot of klein dus, en als tweede portie kon er nog voor elk een klein stukje af. Ze zeiden dat ze wel nog meer zouden gegeten hebben moest er meer geweest zijn, maar da ze dan zeker op ontploffen zouden gestaan hebben, aangezien ze eigenlijk al genoeg hadden. Nuja, onthouden voor de volgende keer hé. Want denk wel dat er nog een volgende keer komt, daarom nie per se met lasagne. Was wel nog gezellig, maar niet overdreven, want iedereen was extreem moe en passief, die jeugd van tegenwoordig hé J Ben op een redelijk uur dan ook terug naar m’n piso’tje geweest, kwestie van op een treffelijk uur in m’n bedje te zitten hé. Ja, twas een lange dag vandaag!

Ja jong tis al december zeg, de tijd vliegt hé! Vandaag wilden we een uitstapje doen naar de futuristische gebouwen in Valencia, dus pakten we rond de middag de trein richting Valencia-Nord. Na een uurtje treinen, een treinrit die ik al ogenschijnlijk vaak afgelegd heb, stonden we in de stad die ik zo langzamerhand toch ook wel al een beetje begin te kennen. We besloten om eerst eindelijk eens naar het winkeltje te gaan waar mijn ouders in de grote vakantie geweest waren en expres voor mij het adres van bewaard hadden. Het is een winkel met allerlei circusartikelen, ook dingen die je bij ons niet vindt, zoals speciale stelten waar je de gekste kuren mee kunt doen. Het winkeltje was op amper 800 meter van het station dus wandelden we daar eerst naar toe. Het bleek in een klein zijstraatje te zijn, geen idee hoe mijn ouders daar verzeild zijn geraakt bij het sightseeing. Maar het gevreesde bleek waar te zijn: was siësta! Ze waren toe! Toeme! Weet niet wanneer ik nog eens in Valencia ga geraken alst geen siësta-time is, maar zal mijn best doen, want ziet er sjiek uit! Terug naar het station dus, waar we ons int zonnetje installeerden in het buskotje om naar de futuristische gebouwen te gaan, met schoon uitzicht op de Plaza de Toros. Was echt nog warm! Niet verwonderlijk, hadden juist een thermometer met 24°C erop gezien. Met zo’n weer lijkt een kerstboom en kerstversiering wel behoorlijk misplaatst eigenlijk, maar ze kunnen er ook nie aan doen hé.

Na een 20tal minuten wachten hadden we int snotje da die bus lik nie afkwam en dus keken we eens goed rond en zagen we dat er int buskotje zelf een superduidelijke brief hing om te zeggen dat de bus daar nie meer passeerde door werken en da we één straat verder int buskotje moesten gaan wachten. Dus stonden we nie veel later aan de mooie gebouwtjes, was indrukwekkend! Jammer da mijn batterijen van mijn kodak juist plat waren na een 30-tal foto’s en dat ik van sjakos gewisseld had en vergeten was om ook de batterijen van sjakos te wisselen. Geen fotootjes meer dus helaas. Maar de mooie beelden en herinneringen zitten in ons hoofdje opgeslagen hé, want was echt indrukwekkend en mooi, de moeite waard om nog eens terug te keren, ben dat dus ook van plan.

Tegen dat de avond begon te vallen gingen we zo langzaamaan terug richting Castellón, was welletjes geweest. Op de bus richting station zaten we trouwens samen met twee Belgische meisjes die ons aant afluisteren waren J

Eenmaal terug in Castellón besloten we onze laatste avond samen in schoonheid af te sluiten en dus wandelden we van het station rechtstreeks naar de Don Pepe, waar we een lekker maaltijdje hadden. Het was er wel druk en dus liepen sommige dingen een beetje int honderd en kregen we bv ons brood niet, maar twas toch lekker! Als voorgerecht deelden we een mozzarella-appelsalade, de hoofdgerechten waren pizza’s deze keer. Ik had een Pizza Salmone die wel lekker was, maar vond de zalmsmaak behoorlijk dominant. Brechts Pizza Vegetale was wel vree lekker. Na ons eten zijn we tamelijk snel weggegaan aangezien er veel mensen op een tafeltje aant wachten waren, was dus idd behoorlijk druk! Om de avond mooi te eindigen stelde ik voor een Belgisch pintje te gaan drinken in Café de Flandes, dat naar Vlaanderen genoemd is omwille van hun bierenaanbod. Het was er gezellig zitten, dus hadden het best wel naar onze zin! Brecht dronk een Grimbergen tripel, ikke een Timmermans framboise, lekker! Wel natuurlijk beetje prijzig omwille van de import, maar heeft gesmaakt. Op een mooi uurtje gingen we huiswaarts, klaar voor ons laatste nachtje samen in hetzelfde bedje. Why do al good things come to an end…?

Vandaag weer geen les, zalig! Zou daar wel gewend aan kunnen raken hoor J. Rond een uur of 13u30 vertrokken we naar La Salera, het shoppingcenter, waar we ook zouden gaan eten in het Italiaanse buffetrestaurant, njammie. Vertrokken toen pas, ondanks Brechts honger, omdat mijn wasje nog aant draaien was en ik hem wou uithangen voor we vertrokken. Eenmaal aangekomen in La Salera gingen we rechtstreeks naar het restaurant, want onze maagjes smeekten om wat eten. We vielen direct aan met het voorgerechtenbuffet en lieten het ons smaken. Ook het hoofdgerechtenbuffet werd alle eer aangedaan, hoewel ik vond dat sommige dingen niet zo heel warm meer waren, iets wat me behoorlijk stoort aan eten dat warm hoort te zijn. Daarna kwam mijn hoogtepunt: het dessertbuffet! Nuja, een stuk of 6 dingen zijn er, buffetje dus, maar toch niet minder belangrijk! Voor Brecht was dit een minder belangrijk onderdeel van de maaltijd, voor mij daarentegen…tiramisu, taart, soesjes en ijs… mmmm!

Na deze vullende maaltijd was het shoppingtime, maar minder enthousiast dan anders, eerlijk gezegd, want we waren allebei een beetje futloos, mss door de zware maaltijd? Heb dat nochtans anders niet. Hebben eerst eens de speelgoedwinkel verkend, waar ik mijn droomhuis (roze-lila barbie/disney/weetikveelhuis) gevonden heb J

Daarna volgden de mannenklerenwinkels want Brecht had een trui nodig waarmee hij niet uit zijn vel zou klutteren tijdens de (Belgische) winters. Na een stuk of 10 exemplaren vonden we in de Zara enen die er goed mee door kon, en waar mijn keppe bovendien goed mee stond, dus…mission accomplished! Intussen waren we toch al tijdje aant shoppen, en hadden nog steeds niet veel energie, dus eerst eventjes bijkomen met een drankje. Brecht ging de bestelling doen: voor mij een fanta en voor hem een cola. Simpel denk je? Niet als dat mens u int Spaans vraagt of da’t ne groten of ne kleinen moe zijn. Die vraag verstond hij wel, en aangezien hij een grote cola wou, en het te ingewikkeld was om alleen de cola int groot te vragen, heb ik een halve liter mogen zuipen J En zeggen dat mijn maagje nog vol zat van het middageten! Maar tis toch goed gedaan hoor keppe! Nee, het moet gezegd: ook zijn Spaans gaat erop vooruit!

De volgende halte was de Alcampo (= Auchan, weet je nog?), eveneens in La Salera gelegen. Daar deden we de boodschappen voor die avond, en voor de chorizo’s die Brecht moest meebrengen voor zijn ma en tante, en voor de lasagnes die ik zondagavond bij Astrid ga gaan maken. Eenmaal we alles hadden, konden we voldaan terugkeren naar de piso. Moesten jammergenoeg wel vreeee lang wachten op de bus, en twas toch beetje koud om stil te staan rond 19u in de wind in je driekwartsmouw t-shirtje ze! Opluchting alom dus toen de bus na 20 minuten wachten eindelijk afkwam. Bij het wandelen van de bushalte naar mijn piso zagen we in de Calle Mayor een hele horde mountainbikers, honderden! We konden amper doorlopen, dus moesten we wel eventjes wachten langs de kant van de straat. We vroegen aan een vriendelijk exemplaar wat er aan de hand was, en blijkbaar deden ze dus een betoging omdat het stadsbestuur hen niet toeliet te mountainbiken in de bergen, zogezegd omdat ze de natuur zouden beschadigen. En daarvoor kwamen ze dus de straat op! Best wel sympathieke mannen hoor, verstonden hen wel. Na een tiental minuutjes naar die joelende bende sportievelingen gekeken te hebben, konden we gelukkig terug door, de meerderheid was al aan het wegfietsen. In de piso begonnen we te koken, ook al hadden we beiden niet echt honger. Brecht zou een ovenschotel met spirellietjes, paprika’s, champignonnekes en kaassaus maken, en zou er van de eerste keer ook mijn camembertjes in smijten die tegen morgen op moesten. Intussen assisteerde ik en maakte alvast de groentensaus voor mijn lasagnes van zondagavond. Eenmaal het eten klaar was, begonnen we met elk een klein portietje, want ik had nie veel honger, en Brecht in de verste verte niet. Maar het smaakte ons eigenlijk echt goed, was echt lekker! Dus hebben we de hele schotel uitgegeten! Maar zaten dan ook wel behoorlijk vol J was lekker en gezellig, en da’s t voornaamste hé. Achteraf keken we nog naar ’n tweetal friends-afleveringstjes en deed ik nog wat pc-werk terwijl Brecht naast me in de zetel zat te lezen: very cosy. Maar onze oogjes vielen al snel bijna toe: bedtijd! De voorlaatste nacht samen, niet aan denken! Gewoon genieten van het samenzijn…

Mijn verjaardag vandaag, wiii!! Hoewel ik minder wiii-gevoel had dan andere jaren, mss ook wel omda’k vandaag een presentatie moest doen en dus vroeg moest opstaan én een verplichte les had van 13u tot 15u, kon dus niet veel leuks doen overdag L

Mijn dag begon met het opstaan om 7u, vervolgens me klaarmaken, naar school fietsen, onze tekst voor de presentatie uitprinten, mijn tekst nog wat extra instuderen en naar het lokaal van Langue Juridique gaan. Na heel wat zever en weet ik wat allemaal konden we om 9u30 eindelijk als eersten beginnen met onze presentatie. Denk wel da we’t er nog goe vanaf gebracht hebben ze, van mezelf vond ik het in ieder geval goed meevallen, niet te heel veel op mijn blaadje gekeken en ook nie klakkeloos vanbuiten opgezegd. Achteraf zei ze niets over de kwaliteit van de presentatie, alleen dat ze wel de indruk had da we gewend waren van te spreken voor een publiek, niet moeilijk als je drie presentaties in een week tijd moet geven J.

Zodra we klaar waren heb ik mijn boeltje gepakt, gezegd dak naar de dokter moest (zeer geloofwaardig dak een afspraak heb in Spanje bij ne dokter) en terug op mijn fietsje gesprongen richting piso. Mijn keppe had me immers een ontbijt op bed beloofd voor mijn verjaardag! Wiii!! De rest van de les waren toch alleen maar presentaties van de anderen, iets waar je niets over moet kennen. Aangekomen op kot stond mijn keppe druk bezig in de keuken en ging ik alvast naar mijn kamer, want was vastbesloten om terug mijn pyamaatje aan te doen om van m’n ontbijtje te genieten. Blijkbaar stond alles al klaar in mijn kamer, was leuke verrassing! Mijn keppe had mooi zijn best gedaan! Brood, kwakies, confituur, choco, 3 soorten fruitsap, 4 soorten fruit, matinetjes…zelfs gekookte eitjes had mijn schatje gemaakt!

Bij het ontbijt kreeg ik een 5-tal verjaardagskaartjes, was ik heel blij mee! Eentje van Oma van Heule, eentje van Oma van Marke, eentje van thuis, van Brecht zijn thuis en van Brecht zelf! Die van mijn ene oma heeft me toch eventjes traantje doen wegpinken: had die mensen graag om me heen gehad op mijn verjaardag. Zat een cent bij om ne ijskreem te gaan eten met Brecht, superlief hé!

Daarna heeft mijn keppe me enkele cadeautjes overhandigd. Zijn zus heeft me een cd van Gabriel Rios gegeven (merci!) maar die had hij gisterenavond al gegeven. Er was een cadeautje van zijn ma dat verdacht veel op een boek leek, maar wou het vnv pas openmaken, wou niet alle leuke dingen (cadeautjes + kaartjes + ontbijt) in één keer gepasseerd hebben. Van de chiro (vooral Stefanie) kreeg ik een album met foto’s en brieven van alle leidingsmensjes erin, supertof! Heb ze nog steeds niet allemaal gelezen, wil die leuke dingen wat spreiden over mijn lege momentjes. Vind het in ieder geval een supercadeau!

Brecht had zijn eigen kadoke nie kunnen meebrengen wegens te breekbaar en ook beetje groot. Had er wel een foto van getrokken om te tonen. Tziet er alvast vree schoon uit! Is een vaas, maar tegelijk ook een kunstwerk eigenlijk: is vree speciaal maar wel mooi! Hij had al enkele keren het probleem gehad dat hij me een boeket bloemen gaf maar dak geen vaas had om ze in te zetten, dus is da probleem nu opgelost (alhoewel het eigenlijk nie zo’n geschikte vaas is voor een boeket, maar komt in orde). Ben der zeker en vast kontent mee! Na al deze leuke dingen begonnen we aan het lekkere ontbijt, dat zeker gesmaakt heeft! Was intussen wel al iets over 11, dus was eerder brunch, was ook uitgebreid genoeg om een brunch te kunnen zijn. Om 12u30 moest ik helaas terug op m’n velootje springen om de verplichte les van 13u tot 15u bij te wonen en ik zal eerlijk zijn: moest het geen verplichte les zijn, zou ik niet geweest zijn… Die stomme les valt midden in de dag, daar gaat mijn onbezorgde verjaardag! Na de les heb ik nog vlug wat voor school gewerkt op de pc, had een deadline van 17u, dus dat moest eerst af. Daarna zijn we naar de Ricardo geweest om een ijsje te gaan eten. Hebben deze keer wel binnen gezeten, zonnetje was al aant ondergaan. Daarna nog wat door de winkelstraten gekuierd waar er overal al kerstverlichting hing, maar nog steeds niet brandde. Ben benieuwd wanneer ze ze gaan aansteken… Eventjes binnengeweest in enkele winkels, maar vooral gekuierd en van mekaars gezelschap genoten. ’s Avonds maakten we ons klaar om in een romantisch restaurantje te gaan eten, ook al wisten we nog niet in welk. Er was een onbekend restaurant dat Ruth eens gezien had en er gezellig uitzag en er was eentje waar we zelf al eens aan gepasseerd hadden en er eveneens deftig uitzag. Er zijn dan mss wel veel (lekkere) restaurantjes hier, maar van sfeerverlichting en gezellige sfeer hebben ze nog nooit gehoord helaas, dus is het echt zoeken naar iets dat behoorlijk romantisch zou kunnen zijn. We keken eerst naar het restaurantje van Ruth en gingen dan naar datgene dat wij gezien hadden. We besloten voor deze laatste te gaan, vooral omdat ze meer vegetarische keuze hadden. Het was er in ieder geval professioneel en gezellig, dus dat beloofde alvast! De voorgerechtjes (paddestoelenpasteitje voor Brecht, carpaccio voor mij) smaakten alvast goed, was veelbelovend voor het hoofdgerecht. We kregen onze fles witte wijn ook in een koeler met ijs naast de tafel, luxe hé. Tijdens het voorgerecht haalde Brecht een verrassinkje tevoorschijn: 2- en 0-vormige kaarsjes! Was dan wel geen verjaardagstaart met kaarsjes, maar had toch kaarsjes hé! Niet veel later kwam het dienstertje met een schoteltje aanzetten zodat er geen druppels kaarsvet op hun tafel zouden zijn. Versta ik wel, maar ipv een norse blik kon ze toch een leuke opmerking gemaakt hebben ofzo of gevraagd hebben wie er jarig was? Bij het hoofdgerecht hadden we ook het gevoel een beetje tekortgedaan te zijn: we kregen beiden een behoorlijk karige portie van een lekker-maar-niet-wauw-gerecht. Brecht had groentencannelloni, ik had lasagne met kip en groentjes. Beide gerechtjes waren lekker hoor, maar denk nie da’t iets was da we niet zelf gemaakt zouden kunnen hebben, mocht wat specialer zijn qua kruiden of ingrediënten, en mocht ook wat meer geweest zijn. Maar ja, uiteindelijk wast zeker een positieve avond hoor! Heb trouwens toen Myriam (Brechts mama) haar kadoke opengedaan en twas idd ne boek, van Nicci French dan nog! Daar ga’k mij mee amuseren! Kheb int restaurant ook nog eens mijn Belgisch simkaartje in mijn gsm gestoken om te kijken of er niemand een berichtje gestuurd had op dat nummer, en ik had idd prijs! Heb de dag erna wel niet meer gekeken, is wel dom, want mss hadden er nog mensen iets gestuurd na 22u, toen ik dus op mijn gsm keek. Aan alle mensen die later dan 22u op 29 nov een smsjes gestuurd hebben ofzo: sorry! Niet meer ontvangen! Een berichtje blijft immers maar 24u in de lucht hangen, als het in die tijd nie bezorgd kan worden, vliegt het terug weg L. Na het etentje zijn we langzaamaan terug naar de piso gewandeld, twas welletjes geweest voor vandaag, genoeg gevierd. Astrid belde nog om te vragen of we uit wilden gaan, maar we waren beiden moetjes, mss door het eten ofzo, dus we hebben vriendelijk gerefuseerd gelijk ze dat dan zeggen. Int bedje dus. Als 20-jarige…

Vandaag was het plan om naar La Salera te gaan, maar aangezien we morgen die presentatie over een Franse rechtszaak hebben en we er nog behoorlijk wat moesten aan doen, ging dat dus mooi niet door. In de voormiddag hebben we eigenlijk vooral uitgeslapen, had toch maar 1 les vandaag: van 17u tot 19u, dus no hurry. Ruth wist me te vertellen dat we rond 13u naar Astrid moesten om er voor de presentatie te werken. Ik stond daar al mooi om 13u30, Ruth is rond 15u ofzo toegekomen. Veel kon ik nie helpen helaas, aangezien ik zo slim geweest was om mijn laptop nie mee te pakken :-s. Nuja, na een tijdje was de inhoud van de presentatie klaar, en kon Astrid haar pc niet meer zien (logisch, aangezien zij al ongeveer alles gedaan had) en begon ik dus met een tekstje op te stellen die onze ongeveer letterlijke tekst zou worden om te zeggen tijdens de presentatie, toch nog iets nuttigs gedaan dus. Twas al snel 17u en waren nog niet klaar, dus ging Ruth naar de les en besloten Astrid en ik om gewoon verder te werken aan de presentatie. Aangezien ik graag een powerpointvoorstelling wou maken om bij de presentatie te tonen en Astrid haar pc geen Powerpoint heeft, en ik Astrid geïnviteerd had om ’s avonds bij Brecht en mij te komen eten en van Brechts kookkunsten te laten genieten, gingen we naar mijn kot. Daar begonnen we alvast aan de powerpoint, terwijl Brecht ons verwende met een lekkere aperitief: we kregen elk een glas cava en bovendien haalde hij ook nog stukjes bloemkool met cocktailsaus boven, en chipjes met dipkaas. Tis toch zo’n schatje hé Tegen 19u30 waren we nog steeds met de powerpoint bezig, en kwam Ruth toe van school met goed nieuws: der was niet eens les geweest, er hing een briefje aan de deur da’t afgeschaft was! Goed nieuws dus voor Astrid en ik, die dus niets gemist hadden. Niet veel later was de powerpoint af en konden we de computer aan de kant schuiven en er drie bordjes voor in de plaats zetten. Brecht verraste Astrid en mij met zijn heerlijke Hongaarse stoofschotel, een superlekker gerecht dat mijn keppe supergoed kan klaarmaken. Was niet eerste keer da’k het at, maar blijf het superlekker vinden! Ook Astrid vond het vree lekker, dus mission accomplished! Bovendien hadden we de cava al lang uitgeloeberd, dus werd er nog een fles witte (met massa’s brokken kurk) en een fles rode wijn ontkurkt, twas gezellig, dus waarom ook niet hé. Was geestig nog wat na te praten achteraf, Brecht en Astrid konden het nog goed met mekaar vinden, hebben blijkbaar zelfde muzieksmaak en hebben daar tijdlang over gepraat, was leuk voor mij da ze overeenkomen! Uiteindelijk is Astrid mijn beste vriendin hier in Spanje, en dus wil ik graag da mijn vriendje hetzelfde over haar denkt hé. Ze is tot 12u30 ofzo gebleven, dus om 12u hebben ze me nog gefeliciteerd met mijn verjaardag. Ja hoor, is al mijn verjaardag… Is daar opeens rap gekomen, heb er niet echt deftig naartoe kunnen leven gelijk ik andere jaren wel doe. Ben me er ook van bewust dat ik mijn 20^ste verjaardag zonder mijn familie en vriendjes vier, wat ik eveneens zeer spijtig vind. Maar ja, ben niet van plan om mijn dag te verpesten door sombere gedachten, dus keep on the good thinking… Er wacht me nog een hele dag verjaardag! Tot morgen! XXX

Gisternavond bij het thuiskomen van de Don Pepe kreeg ik van Ruth te horen dat we morgen (vandaag dus) met enkele studenten van de les Langue Juridique naar een willekeurige rechtszaak gingen, nog iets van de domme taken die dat rotmens gegeven heeft. Niet dat we veel Frans bijleren door een Spaanse zaak bij te wonen, maar kom :-s Ze hadden dus vandaag om 10u bij de bushalte afgesproken om er met enkele auto’s naartoe te rijden. Jammer dak Brecht alleen moest laten, maar veel keuze had ik eigenlijk niet hé, tenzij eens op m’n eentje gaan naar dat gebouw dat ik niet eens wist zijn. Ikke dus om 8u30 opgestaan en met de bus naar school gegaan, aangezien mijn fietsje nog aant station stond sinds gisteren. Rond 10u15 was iedereen er en verdeelden we de 11 mensjes over de 3 auto’s. Ana, de chauffeur van ‘mijn’ auto wist de baan niet, maar wist dat het dicht bij de Carrefour was, en aangezien we de andere auto’s kwijtgespeeld waren, stonden we daar mooi te blinken! Hebben ons dan op de parking van de Carrefour gezet, en gebeld naar Alexandra, die ons daar is komen ophalen om ons naar het gerechtsgebouw te gidsen. Om 11u waren we dus pas aant gerechtsgebouw, was weer dik in orde ze J Eerst door een metaalscanner, dus was wel al behoorlijk geïntimideerd. Zijn info gaan vragen aan de infobalie, want geen kat die wist hoe we hier onze weg moesten vinden. Via het sletterig madammeke (tenzij een kort roze playboybunnytruitje niet sletterig is?) achter de balie kwamen we terecht bij de zalen die voor het publiek toegankelijk waren, zaal 6, 7 en 8. We besloten ons op te delen: de ene groep ging binnen in zaal 7, de andere in zaal 6, en julien, Astrid en ikke wilden in zaal 8 binnengaan maar dat mocht dus blijkbaar niet. Intussen waren die andere al uit zaal 6, dus wilden we daar naar binnen, maar der liep geen zaak meer daar … uiteindelijk, na heeeel lang wachten mochten we binnen in zaal 8, waar geen zaak meer liep, maar waar ze die lieve arme studentjes wel wilden helpen. Aangezien we studenten vertaling zijn, legde die vriendelijke rechter ons wat uit over hoe rechtszaken in mekaar zitten en wat de rol van de tolk kan zijn in het proces. Hij wist ons eveneens te vertellen dat er nog 3 zaken op de agenda stonden maar ook dat ze alledrie gecancelled waren door afwezigheid van getuigen/beklaagden/politie.

Nuja, twee groepjes hadden toch een zaak kunnen bijwonen, en wij hadden de volledige uitleg gekregen, dus het was welletjes geweest: terug naar de auto’s! Ana zette mij af bij de Plaza María Agustina, wat fantastisch was aangezien ik dus maar een 5tal minuutjes meer moest stappen naar mijn kot, weer een busritje uitgespaard. Op mijn kot trof ik Brecht aan met de rugzak op de rug, juist klaar om een stapje in Castellón te doen, dus deden we dat samen! Hebben beetje rondgewandeld, en aangezien het intussen al rond 13u30 was ook wat rondgekeken voor iets om te eten. Hebben ons op een terrasje gezet dat jammergenoeg parasols had, want de zonnestraaltjes deden deugd en waren ook wel nodig om warm genoeg te hebben. Brecht bestelde een broodje met gebakken ei, ikke een slaatje met noten en gedroogde vruchten, en voor samen een portietje patatas bravas: lekker! Twas allemaal vree verzorgd gemaakt, alleen jammer dat er tonijn tussen Brechts broodje lag, heeft dat er dus nog mogen uitschrapen. De patatas bravas waren eveneens vree lekker, maar wel behoorlijk pikant! Nuja, theeft ons in ieder geval zeker gesmaakt! Daarna zijn we richting station gewandeld om m’n fietsje op te pikken: had maandag naar station gefietst om Brecht te gaan ophalen, en samen met hem met de bus teruggekeerd. Met m’n fietsje erbij zijn we dan nog boodschappen gaan doen in de Carrefour, had immers serieuze kookplannen voor ’s avonds! Ajuinen, patatten, aubergines, paprika… wat zou ze daar allemaal mee van plan kunnen zijn? Aha…! Zijn dan zo langzaamaan terug naar kot gekeerd, waar we ons beetje rustig beziggehouden hebben alvorens aan het eten te beginnen. Mijn prima hulpchef heeft me prachtig geassisteerd bij het maken van een lekkere groentenovenschotel, vergezeld van gestoofd witloof en zelfgemaakte puree. Niets moeilijks aan, maar wel veel werk! Toen het kunstwerk eindelijk in de oven kon, was het nog wat wachten geblazen… gelukkig waren de patatjes en groentjes al sneller gaar dan ik had verwacht en dus prachtig tegelijk klaar met de witloof en puree. Dus konden we beginnen aan ons romantisch tête-à-têtetje, met kaarsjes erbij en natuurlijk ook met eten dat ons vree goed gesmaakt heeft! Was tof! Daarna ons avondje nog vervolledigd met een filmpje te bekijken: Catch me if you can. Had ik al lang liggen, en vind het echt ne goeie film, die ik graag eens samen met Brecht wou bekijken, en nu dus gelukt is. Was rustig avondje, maar ook wel lekker relaxt dus! De foto’s van Brechts bezoek zijn trouwens up-to-dater dan de blog en kun je (nu al!) bekijken op http://erasmuskleintje.spaces.live.com . De leute ermeee!!

Wiiii!!! Vandaag komt mijn keppe!! Eindelijk!!

Jaja, je leest het goed: de langverwachte dag is eindelijk aangebroken. Maar eerst moeten er nog enkele andere dingen gebeuren: een presentatie geven in Informatica bijvoorbeeld. De inhoud van de presentatie was best wel goed denk ik, maar het moet gezegd: we konden het er eigenlijk veel beter van af gebracht hebben :-s Van de ene was het nie vlot genoeg, van de andere te afgedreund, en van mij superletterlijk gewoonweg recht van mijn blaadje afgelezen, wat dus ook niet bijster professioneel is… De docente zei achteraf niets over het al dan niet goed zijn van de presentatie of niet, maar dat doet ze nooit, dus don’t worry. Kwas echt in de verste verte niet zenuwachtig, en was achteraf gewoon content dat het gepasseerd was, nog 1 presentatietje te gaan donderdag, en tis gepasseerd! Na de les zijn we gaan vragen of wij het examen op een andere datum dan de 17^de januari mochten doen, omdat we nog een ander examen ook op die dag hebben, en ze zei da ze nu nog geen andere datum kon zeggen aangezien die 17 januari blijkbaar nie eens definitief is en we pas in december ergens de definitieve datum van het examen zullen weten, maar dat ze wel bereid is om het dan voor ons aan te passen. Allemaal goed en wel, maar hoe langer ik wacht om mijn vlucht naar België voor m’n definitieve terugkeer te boeken, hoe duurder het weer zal uitkomen, en heb al iedere keer naast de goedkoopste vluchten gegrepen L. Nuja, ga mss nog eens over en weer mailen om meer te weten te komen.

Na deze les ben ik het afgetrapt, had immers nog wel wat te doen voor Brecht z’n komst: heb gisteren extreem volledige schoonmaak gehouden ’s avonds laat in heel de piso, nu wou ik mezelf ook eens onder handen nemen en me helemaal optutten voor mijn vriendje z’n komst. Heb me dus een uurtje lang opgesloten in de badkamer en zodoende niet echt meer mijn kamer kunnen opruimen, wat ik wel nog van plan was. Wou trein van 13u25 pakken, aangezien Brecht om 15u10 landde in Valencia. Ikke dus rond 13u op m’n stalen ros gesprongen, richting Estación de Castellón. Was nog mooi op tijd voor die trein, dus was alvast daarin gerust. Klaar voor een treinreis van een dik uur, een reisje dak al supervaak gemaakt heb eigenlijk, maar dak met plezier doe alst is om bezoek te gaan afhalen aan de luchthaven! In het station Valencia-Nord liep ik direct door naar buiten, naar de ingang van de metro, waar ik om 14u51 een metro had naar el aeropuerto… Begon al te spannen dus, als je weet dat de metro er 20 minuten over doet naar de luchthaven… en inderdaad: om klop 15u10 stond ik in de luchthaven, klaar om mijn keppe op te wachten. Op het bord zag ik dat z’n vlucht 10 minuten vroeger dan verwacht al was aangekomen, en er waren al mensen uit de deurtjes aan het komen, nu en dan eens iemand, dus geen stroom meer. Dacht dus inderdaad dat Brecht mss ook al door de deurtjes gekomen was en me nu ergens aant zoeken was. Zou ik jammer gevonden hebben, want wou graag dat hij me ziet klaarstaan als hij in de luchthaven toekomt! Maar gelukkig moest hij blijkbaar gewoon vree lang wachten op zijn bagage, en kwam hij dus toch nog door de deurtjes terwijl ik klaarstond, wiii!!

Twas echt superleuk om hem eindelijk terug te zien, was immers al meer dan een maand geleden, veel te lang dus! Was zelfs beetje ontroerd, is sterker dan mezelf vrees ik :-s…

Samen namen we terug de metro (eerste keer vo Brecht) en de trein van 16u20 richting Castellón, en daar namen we de bus richting mijn kot. Jippiii, eindelijk is mijn vriendje er!!

Om dit te vieren zijn we ’s avonds nog eens gaan eten naar Don Pepe, het restaurantje waar we bij zijn vorig bezoek geweest waren en intussen al tot mijn favoriete restaurantje in Castellón is benoemd. We hadden een lekker voorgerechtje om te delen, van tomaat met mozzarella di bufala, als hoofdgerecht vegetarische spaghetti met seizoensgroenten voor m’n keppe en papardele (brede pastalinten) primavera voor mij. Beide gerechten smaakten ons vree goe! Mijn tiramisu en Brechts chocolademousse/-pudding als dessert waren eveneens goedgekeurd. Heb er echt van genoten, eindelijk terug samen ergens iets gaan eten, samenzijn, samen  praten en lachen… super!

En ’s nachts lekker dicht tegen mekaar in m’n eenpersoonsbedje: had ik ook vree naar verlangd, hebben dus beiden goed geslapen!!

Was vandaag trouwens eveneens mijn mama haar verjaardag, heb een brief gestuurd, maar de cadeau geef ik dan wel als ze hier op bezoek is, zou nie willen dat de Spaanse post er kuren mee uithaalt… Ook al ist nu al beetje te laat: ne proficiat is altijd welkom!

Khad beloofd om vandaag een taart te gaan maken bij Astrid voor haar en haar kotgenoten, zij hebben immers ook al zoveel gedaan voor mij! Kan moeilijk een taart maken hier en meedoen naar daar, want zij hebben wél een goede oven, en ikke nie.

Ben pas rond een uur of 12 wakker geworden, ergens wel jammer maar ja, khad het verdiend, nah! Op msn vroeg Astrid wanneer ik af zou komen voor de taart en kzei dak oftewel eerst vo school zou werken en dan zou afkomen, oftewel bij haar voor school zou werken. Het antwoord was natuurlijk dak direct mocht afkomen, en bij haar wat voor school werken enzo, dus pakte ik meteen m’n gerief bij mekaar en sprong op m’n velootje, richting Avenida Cardenal Costa. Dat was rond 16u ofzo, de tijd gaat snel! Eenmaal daar aangekomen ben ik tamelijk direct met de taart begonnen: brownie met noten, njammie!! Twas een verrassing vo de rest van de kotgenoten en Astrid had hen al behoorlijk nieuwsgierig zitten maken, dus hopelijk wast geen teleurstelling voor hen dat la sorpresa maar een taart was… Terwijl ik in de keuken stond te kokkerellen, kwam Kelli met me praten en gelukkig vroeg zij zich af of ik wel zeker was dat dat suiker was, die ik net bij mijn geklopte eiers gedaan had, het kon ook zout zijn. Eventjes proeven… Bèèèk!! Was dus inderdaad zout, gelukkig had ik nog eieren mee, en had ik dat mengsel nog niet bij de chocola gegoten, want dat zou behoorlijk rampzalig geweest zijn. Eenmaal de taart klaar was en ik hem in de voorverwarmde oven wou steken, merkte ik dan ook nog eens dat de oven helemaal nog niet zo voorverwarmd was: was koud! Dacht dak hem aangelegd had, maar blijkbaar had ik alleen maar het lampje aangelegd, en zoveel warmte geeft dat lampje nu ook niet dat je er een taart mee kunt bakken… :-s

Kelli haar hulp ingeroepen en gelukkig wist zij wel hoe je die oven moest aanleggen, want Astrid had er geen flauw idee van. Een uurtje later geurde de keuken al lekker naar taart, mmmm!! Één van de redenen waarom ik zo graag koekskes en taarten bak is echt die zalige geur! De andere reden is dak graag potten uitlek J. Jammer dak geen keuken heb die het mij toelaat om de keukenprinses uit te hangen L

Intussen nog wat voor school werken: we hadden immers een presentatie te doen in Informatica morgen! Moest mijn tekst nog deftig uitschrijven, en ’n beetje studeren liefst ook. Eenmaal de brownie klaar was en ik hem op tafel zette om af te koelen, konden sommigen (lees: Astrid en Kelli) zich niet meer bedwingen en zaten al met hun lepels in de nog hete chocoladetaart te koteren! Nuja, was in ieder geval geslaagd: echt lekker!

Rond etenstijd kreeg ik zoals gewoonlijk weer een invitatie om mee te eten, een aanbod dak niet wou of kon afslaan, dus zat ik niet veel later met Astrid, Barbara, Miriam en Paolo aan tafel, pestospirellietjes met tonijn te eten. Was lekker! Als dessert volgde natuurlijk mijn brownie, of wat er nog van overschoot, en viel ook bij Barbara en Paolo in de smaak! Miriam heeft er nie van geproefd want ze is niet aan chocolade. Erg hé?! Wist nie dat er mensen, vrouwen dan nog, bestonden met zo’n afwijking… J. De laatste paar zondagen ben ik al iedere keer bij Astrid geweest, en zowel zij als ik vinden dat best wel leuk! Wat moet je anders doen op ’n zondag hé. En ook haar huisgenoten hebben me volledig aanvaard, dus denk niet dat zij er problemen mee hebben. Was dus weeral aan de late kant toen ik thuiskwam, heb dus niet veel meer gedaan, behalve nog ’n poginkske gedaan om m’n tekst van de presentatie voor morgen wat in m’n hoofd te krijgen. Rond half één ofzo gaf ik het op en was het tijd voor m’n bedje!

Vandaag ben ik echt wel nog actief geweest! Driewerf hoera! Na het opstaan heb ik eerst en vooral natuurlijk lekker uitgebreid ontbeten na naar de Mercadona om een stokbrood geweest te zijn. Nu had ik lekker genoeg energie om op mijn fietsje te springen. Bestemming: station. Of beter gezegd: hotel Luz en hotel Abba, twee viersterrenhotels vlak naast mekaar, vlakbij het station gelegen. Ik moest namelijk nog steeds een hotel boeken voor mijn oudjes die op bezoek komen van 7 tot 10 december (wiiii!!) Eerst ging ik in hotel Abba binnen, vond dat het er sympathieker uitzag dan hun gebuurs, minder koeltjes. Eventjes geïnformeerd naar hun prijzen, doorgebeld naar mijn moesje wat de prijzen waren, en aangezien da vree goe meeviel mocht ik het direct boeken, dus een minuut later stapte ik terug binnen om te zeggen da’t goe was. Voila zie, de dag was amper begonnen of khad al nuttig werk verricht! Kheb ook nog de winkelstraat verroverd toen, en allerlei winkeltjes overhoop gehaald zonder enig doel. Nee, heb er gewoon wat rondgekuierd. Oké ja, ik beken, kheb ook mooie kleertjes gepast in ne winkel met massa’s korting vanwege hun verhuis. Maar ben van niets zeker, dus ga Brecht z’n mening vragen eenmaal hij hier is.

Na een kleine lunch met allerlei restjes uit kast en frigo, was het eerst tijd voor nog wat schoolwerk op de pc, en natuurlijk ook msn, dus wist me wel bezig te houden! Rond een uur of 4 ging ik zoals gepland naar de Alcampo, vooral eigenlijk voor een nieuwe zak theelichtjes, want ze hebben dat hier in de buurtsupermarkt niet. Wel, heb verzekerst 20 soorten kaarsen gezien in de Alcampo, maar geen theelichtjes, terwijl mijn vorige zak wel van daar kwam :-s. Nuja, heb wat andere nuttige boodschappen ingeslagen en me nog es lekker int zak laten zetten… Ja hoor, heb me laten vangen aan een doos koekjes voor bij de koffie: 15 variëteiten, 750 gram koekskes, 1,85€, zo’n batje, da kun je niet laten liggen hé! Ikke dus superblij met die aankoop, tot ik aan de kassa kom en een bedrag hoor dat ergens in de 12€ ligt, terwijl ik mooi uitgerekend had dak aan rond de 9€ zou liggen (had maar 15€ mee, dus moest m’n aankopen wel tellen). Zie ik wel opt rekeninkske dat die doos koekskes maar liefst 5€ kost zeker!! Hing dus blijkbaar een mis etiketje, vree geestig… Nuja, zal me geen twee keer overkomen ze (hoop ik).

Was al donker tegen dak terug naar huis wandelde, maar was niet gehaast ofzo, dus why not hé… Ben ’s avonds niet uitgegaan, om de simpele reden dak te moe was. Weet nie meer hoe vroeg ik erin zat, maar was zeker een braaf uurtje!

Vandaag nog behoorlijk veel gedaan eigenlijk. Zoals gewoonlijk had ik geen les, wat me dus een lekker lang weekend oplevert. Maandag moeten Ruth, Astrid en ik samen met Carol, een Spaans meisje een presentie geven in Informatica over localisatie, een onderwerp waar we zelf eigenlijk niets van af weten. Dus spraken we om 14u30 af aan de ingang van school, om de verzamelde informatie samen te smijten zodat we een schoon presentatietje kunnen maken. We gingen naar de residentie vlakbij school waar Carol woont, eerst wat werken in de studieruimte, dan hiervan een presentatie maken in haar kamer. Het moet gezegd: tzijn daar mooie kamers! Gent kan er nog wat van leren! Wel klein maar toch ruim, met eigen keukentje en badkamer, wat eigenlijk wel nie zo handig is als je wat sociaal contact wilt met de medebewoners… Prijskaartje is wel ergens in de 300€/maand, exclusief kosten dan nog! Heel mooi dus, maar dan toch liever een piso met 4 man, en int centrum tussen je vrienden gelegen, zonder dat je een taxi moet pakken om thuis te geraken na het uitgaan. Tot maar liefst 18u15 hebben we daar gezeten! En nee hoor, kweet eigenlijk nog steeds niet echt wat localisatie nu precies is :-s We waren het echt strontmoe, maar we moesten het echt wel nu afwerken, in het weekend lukte niet voor iedereen. Hadden echt behoefte aan frisse lucht en vrijheid eenmaal we eindelijk naar buiten konden. Astrid en ik waren alletwee met de fiets, en ze nodigde me uit om mee te komen naar haar piso om ne pannenkoek te eten van die dat we zelf gemaakt hadden maar gisteren vergeten op tafel te zetten waren. Ik kwam daar toe in haar living en ál het eten dat over was van gisteravond stond daar op tafel… was de moeite! Heb dus meer dan alleen ne pannenkoek gegeten, als ik zo’n berg eten zie, kan ik me moeilijk inhouden, en ze hadden nie liever dan dat ze het niet allemaal zelf moesten opeten. Terwijl ik daar was zijn der ook twee gasten achter hun pot/bord/pan gekomen die ze achtergelaten hadden. Sjans da ze ze zijn komen ophalen nog voor ze aan de afwas begonnen waren: nog iets minder om af te wassen, wiiii. Uiteindelijk ben ik daar weer maar om 22u buitengeraakt, had nochtans eerder al goede intenties gehad om weg te gaan ze, maar iedere keer dak zei dak naar mijn piso moest, kwam de vraag ‘waarom?’ en daar kon ik eigenlijk niet echt op antwoorden, uiteindelijk had ik wel veel dingen te doen, maar niets dat niet kon wachten tot morgen, dus bleef ik daar telkens maar hangen. Maar om 22u was het welletjes geweest, bovendien hadden ze bij Astrid plannen om uit te gaan, en ik had dat niet, dus ben ik maar eens voortgeweest. Heb dan nog maar ’n beetje voor school gewerkt in de plaats. Wou immers al mijn schoolwerk achter de rug hebben eenmaal Brecht hier is (nog 3 daagjes, wiiii), dus was wel van plan om een volledig schoolwerkweekend te houden, kwestie van der van af te zijn. Dat wordt leuk….

Niet zo leuk: opstaan met als allereerste vreselijke gedachte dat je vandaag een presentatie moet geven. Bewonderenswaardig, die mensen die doodkalm kunnen blijven onder zo’n schokkende gebeurtenis en zonder verpinken de perfect mogelijkste presentatie te beurt geven. In contrast hiermee: Isabelle. Spontane paniek- en zweetaanvallen overvallen haar al van dagen op voorhand, en in haar hoofd heeft ze al honderd mogelijke worst-case-scenario’s klaar. Op het moment van de presentatie zelf valt ze over haar woorden en denkt hoe belangrijk het is om geen rood hoofd te krijgen op zo’n moment, waardoor er nóg meer stress door haar lijf schiet en ze spontaan een tomatenhoofdje krijgt.

De les Cultura de Francia, waarin ik mijn presentatie moest geven, begon om 13u en dus deed ik tussen 8u en 12u15 niets anders dan tekst studeren, opzeggen, oefenen en repeteren. Met powerpoint, zonder powerpoint, met spieken, zonder spieken… Eenmaal ik echt naar school moest vertrekken, begon ik mezelf ervan te overtuigen dat ik het zo langzamerhand wel begon te kennen. Aangezien de fietstocht nogal lastig is en ik dacht dat ik beter zonder zweetluchtje voor de klas zou staan, kreeg ik weer eens een lumineus idee. Ja inderdaad, de aandachtige lezer die me een beetje kent, weet dat het vanaf hier wel fout móet lopen. Isabelle heeft een idee…Ai!! Nee Isa, nie doen, je weet toch dat je niet mag denken! Mijn idee was natuurlijk om de bus te pakken zodat ik monter en fris een vloeiende presentatie te beurt kon geven. Wat is er nu mis met de bus pakken terwijl je dat al bijna een maand niet meer gedaan hebt, vlak voor je belangrijke presentatie? Het feit dat de bus al lang nie meer aan die halte passeert, kieken! Ja idd, ik stond daar lekker meer dan vroeg genoeg op de bus te wachten die daar nooit zou passeren. Om 12u33 moet ze normaal gezien passeren, 12u38 heb ik het wachten opgegeven, terug naar mijn kot gecrosst gelijk ik zelden cross, mijn stalen ros losgemaakt, mijn gerief tussen de bagageklem gepropt, en go go go!! Trappen, trappen, rapper, rapper!! Een fietstocht van 25 minuten in 17 minuten afleggen, een mission impossible, maar voor deze wonderwomen is geen berg te hoog en geen rivier te breed. Trappen, rapper, blijven gaan!! Hmm, zwarte vlekken voor mijn ogen, zou dat erg zijn? Mobanee, tis eens iets anders, blijven gaan! Shit jong, ik heb nog nooit zo gecrosst! En ja hoor, she did it: 13u01 was ik al (in schuim en zweet weliswaar, lang leve de uitvinder van de deo) mijn fiets aant vastmaken vlak voor de ingang van school. De zwarte vlekken bleven echter maar komen, khad echt ne behoorlijke fysieke prestatie verricht. Mijn benen hadden de energie niet meer om nog te stappen, alles werd zwart voor mijn ogen en ja hoor, daar ging Isabelle tegen de vlakte net voor het schoolgebouw…

HA! Gefopt! Nee hoor, kben niet van mijn stokje gevallen, maar khad graag jullie gezicht gezien bij het lezen ervan! Owkeej, gene zever meer nu. Ik maak dus mijn fiets vast, loop de trappen op, snel naar de lift, die gelukkig direct afkwam en om 13u03 stond ik aan het lokaal, jawel!! De andere studenten zaten nog buiten het lokaal, en keken mij echt aan met een blik van “kind, welke storm heb jij juist overleefd?” Mijne kop bloedrood, okselvijvers waar Nessie jaloers op zou zijn en mijn haar nog steeds in dezelfde positie als toen ik tegen 50 per uur door de straten aant vlammen was. Ikke buiten adem heel mijn verhaal uiteen doen, kwestie da ze weten dak der niet altijd zo uitzie. En moe je nu ne keer ’t toffe van heelt spel weten?!?! De docente was 10 minuten te laat!! Khad nog zeven minuten later mogen arriveren! Verdorie nog aan toe zeg… En nog fijner: er waren die dag 3 presentaties en ik mocht lekker als derde gaan: mocht dus met andere woorden nog een uur later gearriveerd zijn én mocht nog een uurtje langer mijn onderlip zitten opfretten van de zenuwen! Zijn me dat toestanden zeg. Oké, mijn presentatie zelf… Was behoorlijk goed vond ik! Vind zelf dak beetje te veel op m’n blaadje gekeken heb, maar Astrid en Ruth zeggen van nie. Heb wel ene keer heel duidelijk iets op mijn blad terug moeten zoeken omda’k het niet wist. En één keertje dak te vroeg op mijn powerpoint geklikt had en dak ze dus terug naart vorige scherm heb moeten klikken. Achteraf mogen de studenten vragen stellen, en echt niémand had een vraag, wat zelden gebeurt. Dus stelde de prof zelf maar wat vragen. Na een tweetal goed gekozen vragen gesteld te hebben zei ze tegen de klasgenoten: gastjes, jullie moeten vragen stellen hé als je haar wil helpen, anders stel ik der, en de mijne zijn moeilijk! Ikke: “s’il vous plaît, posez-moi des questions!!”. Dus besloot Astrid me uit de nood te helpen en stelde de allerdomste vraag mogelijk ongeveer. Merci Astrid!

Mijn presentatie ging over de rellen in de Parijse banlieues in 2005, toen ze al die auto’s gefikt hebben enzo, een idee van mijn keppe om daarover te spreken. Astrid haar vraag was of er nu nog steeds van die rellen zijn J De docente vroeg hoe het kwam dat die rellen uiteindelijk gestopt zijn. Kheb daar wel goed op geantwoord, maar vind wel dak het eigenlijk in mijn presentatie vermeld moest hebben, da ’t gewoon doodgebloed is terwijl de voornaamste oorzaken nochtans nog steeds bestaan. Nuja, dankzij haar vraag ist ook verteld geweest hé. Conclusie: ik zou mezelf er een 7,5/10 voor geven, dus kan er wel mee door!

Eenmaal ik de presentatie overleefd had, gleed de stress van me af, en was het tijd om me alvast mentaal voor te bereiden op het feestje dat vnv gebouwd zou worden bij Astrid en Kelli: Thanksgiving dinner! Kelli heeft dit, als echte Amerikaanse, helemaal op poten gezet, en zelfs op de traditionele manier: ze heeft een kalkoen van maar liefst 7 kilo gekocht! Ne lege kalkoen wel te verstaan, dus alleen botten en vlees, da beest heeft hun oven bezet van 11u tot 21u en dan was hij juist perfect gaar. Het concept was: kom maar af met zoveel man gelijk da je wilt en breng iets van eten (liefst iets typisch van je land) mee en als’t kan ook iets van drank. Om 19u30 werd het volk al verwacht, omdat we om 12u zeker weg moesten zijn aangezien de buren vanaf dan de politie kunnen bellen voor nachtlawaai. Ik had beloofd pannenkoeken mee te brengen, en aangezien Ruth blijkbaar ook meeging, deed ze mee met de pannenkoeken. Dus ging ik naar de Mercadona achter kant en klaar pannenkoekenmeel waar je alleen nog water aan moet toevoegen, en stonden Ruth en ik niet veel later in ons keukentje pannekoeken te bakken! Zonder op te scheppen: ik ben er goed in! Kan ze omdraaien door in de lucht te smijten zonder da ze gelijk in de tekenfilmpjes aant plafond blijven plakken J. De mijne hadden om de een of andere reden wel altijd een luchtbel tijdens het bakken :-s. Na een halfuurtje was ons deeg op en hadden we een stapeltje presentabele pannenkoeken om mee te nemen. Rond 20u30 kwamen we daar toe en we zagen geen kat. Kelli stond haar botten af te draaien in de keuken en Paolo, een Italiaan die er ook woont, lummelde daar ook wat rond. De living was wel extreem gezellig gemaakt met kaarsjes en was nog nooit zo proper opgeruimd geweest. Paolo wist ons te vertellen dat er al wat volk boven was, het feest ging immers op hun dakterras door. Aangezien we een uur “te laat” waren had ik me aan veel volk verwacht, maar er zat amper een achttal man, allemaal rappers van het rappersbendeke waar Astrid en Miriam mee bevriend zijn. Dus wij waren eigenlijk de tweede die arriveerden. Er stond al behoorlijk wat eten op tafel, de rappers hadden tortilla, een aardappelsalade en een grote pan paella met zwarte(!) rijst meegebracht. Kelli had al iets gemaakt, Barbara (nog iemand die daar woont) en Miriam eveneens… onze crepes stonden nog in de keuken, aangezien ze opgewarmd moesten worden. Onze drank mochten we in de frigo steken, we mochten ons bedienen aan de wasmand vol calimocho die er stond. Twas echt wel goe georganiseerd eigenlijk: met plastieken bekertjes, bordjes en bestek, al het eten gewoon op twee tuintafels op het terras, er waren ook “opdrachten” voorzien voor de feestgangers. Toen we er een uurtje waren, waren we met een stuk of 20 man intussen al, en besloten we al aan te vallen op het reeds aanwezige eten, hoewel de kalkoen nog steeds aant garen was. Later op de avond kwam er steeds meer volk bij, en denk da we toch wel op gegeven moment met stuk of 40 man waren! Concept zat ook echt leuk in mekaar, en iedereen deed ook zijn best: ze hadden bijna allemaal echt zelf iets gemaakt om te eten, zaten echt lekkere en originele dingen bij! Ook de opdrachten werden zo goed mogelijk vervuld, met als gevolg dak die avond wel behoorlijk verkracht geweest ben… J er waren nu eenmaal mensen die als opdracht hadden “kus alle aanwezige meisjes op de mond”, “knijp in iedereen z’n poep” of “kus iedereen hier aanwezig in de nek”, en sommigen deden echt hun best om hun opdracht te vervullen, er hing immers een ‘prijs’ aan vast, ook al wisten ze niet wat de prijs was. Wees gerust keppe, die drie voorgenoemde opdrachten waren alledrie door meisjes uitgekozen geweest, geen concurrentie dus. Achteraf bleek dus dat de prijs voor iedereen die zijn opdracht volledig vervuld had, een condoom was. De bewoners van het appartement moesten wel in hun persoonlijke voorraad grabbelen, want ze hadden er niet genoeg om uit te delen! Nog een leuke opdracht van iemand was: begin te applaudisseren telkens je Astrid ziet drinken. Zo vaak dronk ze niet, dus ze had het in de verste verte niet door en klapte telkens vrolijk mee met de rest J Aan mij werd er geen opdracht gegeven, dus heb er ook niet achter gevraagd, mss wel een verstandige keuze J

Toen Kelli uiteindelijk aankwam met de kalkoen (in stukjes weliswaar), werd ze op een welverdiend applaus onthaald. Bovendien had ze ook nog puree en patatjesgratin gemaakt, geen idee hoe ze het gedaan heeft! Waren echt lekkere dingen trouwens! Ik heb by the way geholpen met het verwijderen van de vulling uit de kalkoen, heb me dus nuttig gemaakt. Een soort brooddeeg wordt er daar ingepropt, en smaakt dan dus naar het vlees. Vond het niet bijster lekker, die vulling, maar ook nie slecht. Heb echt nog behoorlijk veel gegeten, zolang het eten nog ’n beetje warm was tenminste. Toen het al behoorlijk laat en dus fris was, kwam er ne Duitser toe, met een dampend warme aardappelschotel, heb daar vooral van gegeten omda’t zo lekker warm was! Maar was ook lekker ze, wees gerust. Voor de rest was er ook Italiaanse salami, Poolse bladerdeeghapjes, Duitse guacamole, Finse flashygroene soep, ne gigantische kom Spaanse couscous die met weet op smaak gebracht was… en nog veel meer!

Een dikke pluim op Kelli haar hoed ze, zowel voor de organisatie als voor haar kookkunsten!

Rond 23u45 begonnen ze het volk naar buiten te werken om uit te gaan, kwestie van een bezoekje van de politie te vermijden. Toen pas realiseerde ik me dat onze pannenkoeken nog steeds in de keuken stonden zoals we ze achtergelaten hadden! Nuja, kadootje voor de piso-bewoners (piso = appartement) voor morgen dan maar, het is hen zeker gegund! In een dikke tien minuten tijd slaagden ze erin iedereen buiten te werken, en gingen we met een stuk of 20 overgebleven man naar de Barbaros, een bar met niet mijn type muziek, maar wel goedkope calimocho: 5 € voor 2l! Er is dus idd wat calimocho afgezopen geweest! Rond een uur of 1 begon ik last te krijgen van mijn lenzen: waren behoorlijk uitgedroogd door al de rook en ventilatie, niet fijn dus. Bovendien wilden de meesten rond hetzelfde tijdstip hun baan verleggen naar ergens anders, en daar had ik dan weer niet echt zin in. Dus ben ik rond 1u45 huiswaarts gegaan, best wel vroeg, maar da wil zeker nie zeggen dak mij niet geamuseerd heb!! Was echt echt tof! Super! Foto’s staan trouwens op myspace: http://erasmuskleintje.spaces.live.com . Zat dan wel al om 2u in mijn bedje, was toch al moe genoeg om snel in slaap te raken ze!

Je merkt het mss aan de lengte van dit bericht (3 volledige blzn in Word) : twas een laaaaaange maar uiteindelijk wel leuke dag!

Tot morgen! 

Samenvatting van deze dag: veeeeeeeeeeeeeeeeeeel schoolwerk!!

Had pas les van 17u tot 19u, prachtig meegenomen dus met mijn presentatie voor morgen in het vooruitzicht. Heb de hele voormiddag tekst opgesteld en m’n powerpointvoorstelling op punt gezet en rond 15u30 naar school geweest om er de nodige blaadjes af te printen: mijn tekst die ik ging “opzeggen” en 30 keer het blad met de samenvatting, om uit te delen aan de klasgenootjes. ’s Avonds hoorde ik dan van Astrid da je dat niet moet afdrukken, maar moet doormailen naar de docente en dat zij dat dan 30 keer afprint. Zit nu dus met 30 blaadjes frans over J Gelukkig krijgen we hier per semester een stuk of 350 blaadjes da we gratis mogen afprinten, voorlopig dus nog geen gevaar dak der over ga zitten. De enige les van de woensdag (Traducción Audiovisual) was voor de eerste keer eens nuttig: we zijn nu eindelijk eens begonnen met leren ondertitelen. Was best nog wel interessant, was deze keer terug de vent ipv de vrouw, dien is wel beter, hebben nu tenminste eens iets bijgeleerd.

Na de les snel huiswaarts gefietst, moest immerst nog mijn presentatie beetje vanbuiten leren, en twas aan mijne toer om te koken voor Ruth en mij, zij had gistern gekookt voor ons. Heb lasagne gemaakt met zelfgemaakte bolognaisesaus dak nog in de vriezer had zitten, dus veel werk had ik er niet meer aan J. En al zeg ik het zelf, twas lekker! Ruth vond het ook lekker, dus iedereen vond het eigenlijk lekker, was gigantisch succes met andere woorden J!!

Was al tamelijk laat tegen dak mij terug aan mijn bureautje kon zetten en had die dag al zodanig veel voor die presentatie gedaan, dak echt moeite had om de presentatie zelf nu ook nog eens min of meer in mijn hoofd te krijgen, mijn hoofd wou precies geeeeen extra informatie meer verwerken J

Heb ze dan gewoon enkele keren opgezegd en besloten dak vroeg genoeg in mijn bedje zou kruipen en morgen een poging zou doen om de grote lijnen van m’n presentatie in te studeren. Sowieso wou ik ze niet klakkeloos vanbuiten leren, want dat geeft toch nie echt ’n natuurlijk resultaat … dus heb ik rond halfeen een wijs besluit genomen: bedtijd!

Waar ik gisteren uren mee bezig geweest ben, maar om een of andere reden toch vergeten te vermelden was: mijn website. Die moest tegen vandaag 08.00u doorgestuurd zijn, dus heeft Astrid me gisteren nog getoond hoe ik ze online moest zetten, maar blijkbaar bleken de helft van mijn links nie meer te werken eenmaal de site online stond en kwam ook mijn achtergrond niet tevoorschijn. Gelukkig heeft Brecht me via msn een goede raad gegeven waardoor mijn achtergrond wél werkte en eenmaal ik alle links opnieuw ingegeven had, werkten deze gelukkig ook weer, een pak van mijn hart. Heb bij het doorsturen van de site wel vermeld da ze hem in Internet Explorer moet openen en niet met Mozilla, want met Mozilla staan de woorden om de een of andere reden nie meer op de juiste plaats :-s

Ben daar gisteren echt wel tot ’s avonds laat mee bezig geweest, dus was wel blij da we de dinsdag pas vanaf 11u les hebben, hoewel het toch ook nog vroeg genoeg was ze! De les Informatica, Discourse Analysis en Historia de la España Antigua heb ik meegevolgd, moet toegeven dak soms echt medelijden heb met De Vreselijke Vent van Discourse Analysis. Hij is nie vreselijk van karakter ofzo, maar wel van voorkomen en van humor (lacht cónstant met zijn eigen dingen die in de vérste verte nie grappig zijn!!). Waarom ik er medelijden mee heb? Vanwege het aantal studenten! Deze keer zaten we er met z’n zessen, maar wij, de drie Belgische meisjes, moesten na amper drie kwartier les al vertrekken omdat we opnieuw bij de vent van Historia de la España Antigua moesten zijn, dus dan zat hij nog aan amper drie studenten te doceren! Tsjah, tis niet da’t zo leuk is om naar zijn oersaaie lessen te gaan ze! Hoewel het nu al wa interessanter aant worden is: coherentie en cohesie in teksten, mijn droom! (not)

We hadden de afspraak met die prof van Historia om onze taak te gaan ophalen, we wisten immers nog niet wat die precies inhield. Vlak na onze afspraak hadden we zijn les, dus konden het niet echt maken om daar niet naartoe te gaan hé. Hebben daar ons dus allevier (Kelli ook, meisje van USA da met Astrid samenwoont) steendood zitten vervelen door naar een boertig saaie film te kijken over ventjes die in berenvachtjes rond een vuurtje dansen in een grotje en meer van dat. De laatste twee lessen (tot 18u30 les normaal gezien vandaag!) konden er niet meer bij, ik wou echt kost wat kost verderwerken aan mijn presentatie van Frans voor donderdag, dus ben ik huiswaarts gekeerd en heb me op mijn computer gestort. Moet eerlijkheidshalve wel bekennen dak eerst een uur ofzo met mijn moesje en vervolgens zusje heb geskypet en dan pas int werk gevlogen ben. Nu, in ieder geval was de presentatie al flink gevorderd tegen ’s avonds en begon ook mijn powerpointvoorstelling vorm te krijgen. Pfff, verlang echt tegen da donderdag gepasseerd is ze, word al nerveus als ik denk aan een presentatie geven! En maandag moek trouwens met 3 anderen een presentatie geven in Informatica (over onderwerp waar we niets van af weten) en volgende week donderdag (op mijn verjaardag, nie leuk L) nog eens een presentatie in Langue Juridique samen met Ruth en Astrid. Daarna kan ik weer rustig ademen en is het ergste (op de examens na) gepasseerd.

Ook deze avond zat ik nie echt vroeg in m’n bedje, aangezien ik behoorlijk lang doorgewerkt heb. Vant weekend ga’k echt es deftig uitslapen ze!

Morgen meer nieuws, vooral schoolwerknieuws vrees ik… :-s