Ik ben Ines en 21 jaar jong. Mijn hobby's zijn lezen, koken en winkelen doe ik het allerliefst!
***Vava***
Mijn herinneringen aan jou, lieve Vava
Ik weet nog goed... - dat elke keer toen ik vertrok bij jouw thuis, ik een fruittella snoepje kreeg - hoe fier je wel was, wanneer je met mij in je Mercedes mocht rond- rijden - met hoeveel zorg dat je met mij omging: in bad stoppen, eten geven... - dat ik in je auto op het kussen vanachter mocht zitten en hoe fier je was, dat je dat kon doen voor mij, omdat ik het leuk vond! - toen we voor een nachtje bij jou bleven slapen - hoe leuk ik het vond om met jou in de auto rond te rijden - hoe we eens gingen winkelen in een speel- goedwinkel en ik een fiets met barbie van jou kreeg - hoe mooi je tuin met terras wel was - de rustgevende geur die in je living hing - hoe bang ik was van Jérommeke (hondje) - de manier waarop je je tanden poetste - wat voor een sterke man je was - welk beertje ik altijd mee- bracht naar je laatste da- gen in het ziekenhuis - dat ik aan moeke en vake vroeg of ik geen lege bakster van jouw mocht om thuis mee te spelen (ik zou hem dan op- nieuw vullen) - hoe... hoe... bijzonder ik voor jou was, en hoe bij- zonder jij voor mij was!!! - wanneer ik je voor de laatste keer zag... - de moment dat ik je een laatste kus gaf... - dat jij gewoon een meer- waarde bent aan mijn leventje!
Eender wie je bent... Een berichtje vind ik altijd leuk!
Ines' dagboek
Voor mijn peter Vava* Er is zeker één sterretje dat altijd waakt...
24-02-2009
Lieve Vava...
Ik weet niet echt wat schrijven.
Het is vakantie... Tijd om dingen te doen die we graag doen, maar vooral ook dingen doen die je moet doen. Huiswerk, taken en leren! Ik doe liever gewoon eens lekker niets, maar dat kan niet eenmaal je het secundair gepasseerd bent. Spijtig! Het was vrijdag ook carnaval. Wat had ik graag bij de jongens in de school stage gehad. Ik had al die kindjes zo graag eens verkleed gezien en samen met hen carnaval gevierd. Wij hadden gewoon les in 't school en niks van carnaval gezien!
Hoe gaat het daarboven met je? En met alle andere sterretjes? Ik denk vaak aan hen, en telkens met heel veel verdriet. Ook denk ik aan hun achtergebleven familie, voor hen is het zeker niet gemakkelijk!
Hier een tekstje...
Ines,
Ik weet niet of het je bekend is dat er telefoon bestaat
Die draadloos vanaf de aarde, rechtstreeks de hemel ingaat.
Ga je aan het denken, dan gaat in de hemel de bel
Dan kan je rustig spreken, ik hoor jouw stem dan wel.
Je zult het heel vlug merken, de lijn is altijd vrij
Verkeerd verbonden is er in het huis van alle sterretjes, helemaal niet bij.
Wij kennen iedereen
En zijn hierboven nooit alleen
Jouw hart is het toestel en jij kunt zonder voorbereiding
Op elke tijdstip van de dag gebruik maken van de leiding
Ik wil jouw altijd horen en zeg nooit maak het kort
Ik blijf wel aan het toestel tot jij jouw hart hebt uitgestort
Als ik met mijn kleinkind spreek, luister ik met open oor
Ik wil voor mijn kleinkind het beste, daar ben ik jouw peter voor
Controleer maar eens je toestel en maak het storingsvrij
Wat doe je als.... ik gisteren een goed gesprek hebt gehad, met men beste vriendin die ik na het 4e leerjaar (1998) uit het oog verloren ben???!!!
GELUKKIG ZIJN natuurlijk!
Via via heb ik ze terug gevonden! (die moderne technieken van tegenwoordig!) Door omstandigheden eigenlijk waren we elkaar uit het oog verloren; men ouders die gescheiden zijn, jouw heengaan, onze verhuis, veranderen van school... Ik vond dat heel spijtig, en zat er wel mee. (De afgelopen jaren meer en meer, omdat je dat allemaal meer beseft hé). Maar nu heb ik ze dus terug gevonden en kunnen we de mooie band die we hadden weer oprakelen en verder zetten!
We hebben gisteren wel 2uur aan het chatten geweest. Ongeloofelijk toch! We hadden veel te vertellen. En... we zijn nog niet uitgepraat!
Ik ben zóóó blij!! Hopelijk kan dat nu eventjes stand houden, dat gevoel!
Een hele dikke knuffel Vava. Ik ben er zeker van dat jij er ook ergens voor iets tussen zit! Liefs, van mij!
Als ik schrijf 'Ik mis je zo...' Dan is dat nog héél zacht uitgedrukt... Iemand missen... Daar bestaan geen woorden voor. Enkel, héél veel pijn. Onbeschrijfelijk véél pijn... Zelfs dát is niet in woorden te vatten. Hoe druk je zoiets dan uit? In lengte? In afstand? Een vraag waar geen antwoord op is... Net zoals de vraag 'Waarom?'
Moest ik nog klein zijn zou ik zeggen: 'Ik mis je van hier tot aan het einde van de ruimte, en wel tien duizenden keren heen en terug.' Maar daar ben ik nu wat groot voor geworden.
Wat moet ik dan zeggen??? Ik weet het niet! Enkel dat ik je héél erg mis, en dat dát nog héél zacht is uitgedrukt.
Slaapwel lieve peter van me! Een dikke, warme en liefdevolle knuffel stuur ik jou. Hopelijk kan je hem vangen. Je petekind. XXX
Het is weer eventjes geleden dat ik je nog wat kwam vertellen. Maar, hier ben ik.
Van't weekend hebben we veel gedaan. We zijn een nieuw hondje gaan kopen. Opnieuw een chihuahua, maar niet dezelfde als Pistache*. De naam is opnieuw, Pistache. Ik heb het er wel moeilijk mee, maar blijkelijk was ik hierthuis de enige die er een probleem van maakte .
Jonas heeft heely's gekregen. Nog wat oefenen en dan zal het wel lukken. David heeft spiderman-batman sportschoenen gekregen. Hoe fier dat hij is met zijn nieuwe schoenen! Beide zijn trouwens heel fier!
En ik... Heb mezelf rollerblades aangekocht... Door het vele werk voor school kom ik er maar niet toe om grote dingen te doen in het huishouden (vb: badkamer helemaal poetsen). Sorry. Jonas en ik zijn dan achteraf samen een toertje gaan doen. Hij met zijn rollerblades die hij al had, en ik met de mijne! Was wel leuk! Met heel veel zorg maakte ik hem klaar met bescherming en al. Het moest goed zitten, en bij een mogelijke valpartij mocht hij geen pijn hebben. En dan deed ik bij mezelf alles aan. We vertrokken samen op pad. Ik genoot van het plezier maken met hem. Achteraf zijn Jonas, David en ik nog wat op de trampoline gaan springen. Heel leuk! En we hebben ons goed geamuseerd.
Vava... Iets dat me al eventjes bezig houdt... Volgend jaar wanneer ik in het derde jaar zit heb ik de mogelijkheid om op internationalisering te gaan. Mijn voorkeur gaat uit naar Suriname... Wat denk jij daarvan? Moet ik het doen? Doe ik het niet? Kon ik je reactie hierop maar eens horen... Dat wil wel zeggen: 3 maanden van huis! Wat denk je?
Pistache... Dikwijls zit ik 's avonds in de zetel of lig ik in mijn bed en heb het moeilijk om jou. Ook al was je 'maar' een hondje, je betekende heel veel hier in ons gezin. Het gaat hier al moeilijk, en jij was - zeker voor ons mama - een zonnetje hier! Ik herinner me nog goed hoe je hier je laatste (voor ons op die moment nog onwetend) avond doorbracht. Je was zo speels, deed zo zottekes... Die blik die je altijd had, je betoverde iedereen. Tranen zijn er veel om jou...
Vava... Vannacht droomde ik over jouw huis. Omdat ik mij jouw bovenverdieping niet goed kan herinneren, droomde ik erover dat ik het toch graag te weten wou komen. Je kwam wel niet voor in de droom... En ik ben het verder ook niet te weten gekomen. Spijtig. Je zal ook nooit kunnen zien hoe wij hier thuis wonen... Je hebt het nooit gezien. Het laatste wat jij geweten hebt is dat ons mama en papa nog samen waren. Er is ondertussen al heel veel gebeurd! Maar, ik heb je daar toch ook al veel over verteld, zo net alsof je er nog bij bent... Ook om jou heb ik nog vele tranen. De tijger die ik vroeger van jou heb gekregen leg ik bij het slapen dicht tegen mij aan, in mijn armen... En laat hem voor de ganse nacht niet los. Zo ben je er toch een beetje bij...
Waren jullie maar niet... Waren jullie maar...
Het zou allemaal zo anders kunnen zijn... Helemaal anders...
Juist gebeld met ons papa; Ons papa heeft al de ziekte van Crohn gehad... Zijn dikke darm heeft hij al niet meer, hij heeft een stoma en nog een kleine dunne darm.Wat blijkt, hij is gisteren terug op controle geweest en blijkt dat die ziekte ook heel zijn dunne darm al heeft aangetast. Dus de medicatie die hij gedurende een lange tijd heeft moeten nemen heeft niets maar dan ook niets geholpen. Hij heeft nog altijd zoveel last bij het verteren van zijn eten (vernauwingen in die dunne darm en blijkt nu ook nog ontstekingsblazen). Het laatste wat de dokters willen doen is opereren... Nu moet hij wekelijks naar het ziekenhuis voor een bakster. Maar wat daar juist inzit ofzo weet hij niet meer, want hij was van de diagnose vrij hard verschoten. Hopelijk gaat het vlug beter, want hij ziet daar echt van af, niet normaal om hem zo te zien (hij eigenlijk geen patatjes met groenten en vlees eten (zoveel pijn achteraf!). Hopelijk gaat het goed aflopen!
Een week geleden gaven we jou een plekje in onze tuin. Wat was er toen veel verdriet. Nu ook nog trouwens. Ook al was je maar een hondje, je hebt de harten gestolen van iedereen hier in huis. En daar blijf je... Maar we missen je enorm!
Vandaag een leuke dag gehad, maar wel vermoeiend. Een hele dag vertoefd in het Wijnegemse Shopping Center! Stan Van Samang heb ik niet gezien... Wel de Dalton Sisters! Het was wel leuk. Eerst met mijn zus en Ken (vriend) rondgewandelt en gewinkeld. En tegen twee uur kwam ons mama er ook nog aan. We hebben een compromis gesloten! 10 keer huishoudelijk werk doen, en ik krijg een paar rollerblades! We zullen ons best eens doen se! (doe ik anders ook wel, maar nu mag ik stickertjes plakken!) Wel een regel aan verbonden: niet meer dan 2 per week! Valt misschien nog wel te regelen.
Gisteren hadden de jongens een dagje vrij. Nadat ik terug van school was gekomen om de examens in te kijken, zijn Daisy, de jongens en ik samen op wandel geweest. Jonas met zijn blades en David met zijn winkelkarretje. Jonas krijgt het een beetje onder de knie. Was wel wat vermoeiend om hem heel de rit vast te houden en ervoor te zorgen dat hij niet valt. Vermoeiend, maar met héél veel plezier gedaan. En dus heb ik de kriebels ook weer te pakken om te rollerbladen. Enkel het probleem... Ik heb er geen meer! Dus compromis gesloten met ons mama We hebben ons geamuseerd. Terwijl zijn we hier ook nog eens naar het vriendje van onzen David gaan kijken. Paultje* zijn grafje zag er mooi uit. Even ter info: Paultje* zat vorig jaar bij onzen David in de klas bij de 2,5-jarigen.
Vava, hoewel het heel leuk was gisteren en vandaag; jou ben ik zeker nog niet vergeten. Maar dat weet je hé!? Je mag altijd langskomen in mijn dromen (en liefst ook nog in levende lijve... )
1 week geleden... Pistache* zat hier nog zo vrolijk rond te huppelen, maar het kwaad was al geschied... Die lieve snoet, en het speelse.. ik zie het nog zo voor mij.
Pistache* en Vava*,
Nooit zal ik je vergeten, we hebben elkaar steeds in de ogen gekeken. Jouw lach zit in mijn herinnering gesloten, we hebben vele vreugdevolle items besproken. Je bent niet van mij weggegaan, we ontmoeten elkaar in een volgend bestaan. Onze liefde hebben we aan elkander gegeven, jij en ik hebben veel geleerd van dit leven. Daarom moet afscheid niet treurig zijn, maar het gevoel van warme zonneschijn. Ook voor hen die hier op aarde blijven kan de liefde helen, ik dank het bestaan dat we de liefde hebben mogen delen.
8 weken geleden...
Seppe* en Lotte*,
Waar mensen, mensen zijn, die elkaar verstaan. Waar liefde, liefde is, daarheen zijn jullie gegaan Waar het eeuwig vrede is, waar de zon altijd schijnt Waar de nieuwe wereld is, die niet meer verdwijnt. Liefs, Ines
(oorspronkelijk bericht om 20.14u >>> opnieuw toevoeging van foto die maar niet tevoorschijn komt)
Een paar dagen niets geschreven op de blog. We missen ons Pistache* zo hard. Ze betekende echt zo veel voor ons, maar vooral voor ons mama. Nu ja, bleek dat na de inname van die 20 druppeltjes ipv 1 druppeltje, het na één uur al te laat was en er niets meer aan gedaan kon worden... Dus om 21u die avond was er al niets meer aan te doen, enkel... We wisten toen op die moment nog van niets... Ze was nog zo vrolijk aan het rondhuppelen en ze haalde haar lieve deugenietenstreken nog boven, hoewel het product al in haar bloedbanen zat.. En nu... Vorige zaterdag hebben we haar dan hier in onze tuin begraven... Zoveel verdriet dat er was. Ons mama zei 'het is maar een hondje natuurlijk, en geen mens'. Ze had daar gelijk in, maar toch is het gemis en het verdriet hier enorm groot.
Vava... Ondertussen heb ik mijn resultaten gekregen.... Niet super... Ben er zelf niet fier op. Een 7/20 - 9/20 - 10/20 - 12/20. Dus dat zijn al 2 herexamens... Echt niets om fier op te zijn.
Vannacht heb ik nog eens over je gedroomt. Je zal dat wel weten hé, ah ja, want je kwam in mijn droom! Ik zat op de bus, maar naast mij was nog een plaatsje. Er stapten mensen op (waaronder jij) en jij zag de plaats naast mij. (Je wist nog niet (meer) wie ik was) Ik liet je een foto van ons van vroeger zien. Die blik van opluchting die ik toen van jou te zien kreeg, je had me eindelijk gevonden. Je nam me vast en ik... ik genoot van elke seconde die ik had met jou! Het was voor mij een heel duidelijk signaal. Later als ik naar je toekom, moet ik zeker zien dat ik een foto van jou en mij bij heb... Kan ik hem aan jou laten zien. Dan zal je me zeker wel herkennen.
Wat een nacht! Ons mama stormde vannacht mijn kamer rond 3uur binnen. "Ines wilt gij onmiddelijk opstaan, ik ga met ons Daisy en Pistache naar de dierenkliniek want er is iets." Ik bleef dan ondertussen half wakker om op de jongens te passen.
Tegen half 5 waren ze terug... Pistache* wordt voortaan ook met een sterretje geschreven... Iedereen heeft hier heel veel verdriet, zelfs de jongens heel erg veel.
Van 5 oktober was ze bij ons...
Heel jong dus nog... Ze kreeg hierthuis medicatie tegen een bacterie op haar lichaam... Maar ze heeft er (onbewust) te veel van gekregen, wat haar zenuwstelsel blijkelijk aantaste... Bij de dokter kreeg ze dan een infuusje, maar door het schrikken van de prik in haar kleine pootje is haar hart in shock gegaan...
Het doet pijn de jongens te zien wenen en hen te horen zeggen dat ze ze missen... Vanmorgen dan al vlug een foto van haar voor hen afgedrukt. Die nemen ze maandag mee naar school.
Die regen hier... Zijn jullie de plantjes daarboven aan het water geven? Of misschien plezier aan het maken in een reuzegroot zwembad? Wie weet... Maar als jullie je maar amuseren. Dat is wat telt...
7 weken...
Lieve Lotte* Zwijgzaam, stil en zonder vragen Heb jij je ziekte gedragen Je vocht met al je levenskracht voor elke nieuwe dag en nacht Zo ben je langzaam moegestreden van mama en papa weggegleden En na een dappere maar ongelijke strijd uit je lijden bevrijd Rust zacht lieve Prinses!
Lieve Seppe* Zwijgzaam, stil en zonder vragen Hebben jij je ziekte gedragen Je vocht met al je levenskracht voor elke nieuwe dag en nacht Zo ben je langzaam moegestreden van mama, papa en je zusje weggegleden En na een dappere maar ongelijke strijd uit je lijden bevrijd Rust zacht lieve Piraat!
Ik denk elke dag, hele vele keren aan jullie tweetjes... Het is niet eerlijk!
Nu ga ik nog wat verder stressen (leren dus)... Straks examen om 14.00u. Dus heb ik niet zo veel tijd meer. Jij helpt me wel hé Vava?!
Vandaag hadden we de jongens beloofd dat ze een kaartje mochten gaan kopen voor hun papa. Ze mochten het zelf kiezen, zelf betalen, zelf beschrijven/betekenen en zelf posten. Direct na school gingen we eerst vlug overhuis om de boekentassen af te zetten. Onderweg was alles nog dik inorde, ze zagen het nog zitten. Maar éénmaal we thuis waren, had geen van beiden er nog zin in! ... Hun eigen keuze, dus aanvaard. Ik ging ze niet forceren.
Wat hebben we dan gedaan? Gewoon zelf een kaartje gemaakt natuurlijk!! Vele leuker, origineler én persoonlijker! Ze vonden het beide heel leuk. Ben ik blij om.
Gewoon even genieten van mijn twee kleine broertjes was de boodschap! En of ik dat deed!! Het was reuzeleuk!
Nog even de presentatie van morgen overzien, en dan op tijd gaan slapen! Hopelijk lukt het deze keer!!
Heel weinig kom ik je zo van dat leuke nieuws brengen... Het is precies of ik klaag altijd maar... Ik zou zo graag eens een berichtje beginnen met een lieve 'hoi' of gewoon een blij gezicht.
Maar nee, niet dat ze er altijd zijn, maar vandaag weer wel... Die tranen. Vava... Konden we de tijd maar héél ver terug draaien... Naar de tijd toen jij er nog was, moeke en vake nog samen waren, de man van ons mama haar nicht nog leefde, mijne 'schonenbroer' die toen nog geen kanker had, vele sterretjes die toen nog leefden! Een hele andere tijd dus als de deze!
Volgende week donderdag moet mijne schonenbroer (vriend van zus) terug naar de dokter... Vava, ik weet niet of je dat al weet, maar ook hij heeft 'het'. Op 5 december 2007 werd hij opgenomen na al een tijdje klachten te hebben. Er werd een hele hoop vocht onmiddellijk weggepompt (weet de juiste woorden allemaal niet). En daar was de diagnose dan... Een gezwel aan zijn hart van 8 op 10cm!! Lymfoon van Hodgkin. Hij vocht en met succes. Bij de laatste controle was er enkel nog maar littekenweefsel te zien... Maar nu... Vava, hopelijk niet... Maar hij heeft (sorry voor het directe woordgebruik) heel veel diaree, pijn en zijn darmen rommelen veel... Ons mama zei me daarstraks dat het bij de man van ons mama haar nicht ook zo begonnen was... Alsjeblief niet hé Vava!!??
En dan ons groot broertje (5jaar). Die heeft het ook lastig soms... Waarschijnlijk met de problemen tussen ons mama en zijn papa... Hij doet heel negatief dikwijls, pitst, nijpt, pakt dingen af, enz...
En dan ons vake die ook nog een serieuze ontsteking heeft in zijn darmen... Hij heeft vorige week een endoscopie van de darmen laten doen, en daar hebben ze een vernauwing gezien en vele blaasjes... Resultaten afwachten.
Vandaag hadden ons mama en zus het er dan over over dat onderzoek van volgende week donderdag.. En toen kwamen ze bij jou uit... (het onderwerp van gesprek veranderde dus). Ons mama vertelde dat het K-monster in je lichaam een kleincellige longkanker was...
Sinds dat ze nog eens over jou gepraat heeft, komen er allerlei nieuwe beelden van jou in mijn hoofd... Hoe je in het ziekenhuis lag, en dronk uit zo een speciaal bekertje.. Dat je mond dan droog gedept werd... Dat je graag iets wou tekenen op een papiertje, maar toen je het papiertje kreeg wist je plots niks meer!
Als ik ooit één wens zou mogen doen... dan zou ik alle sterretjes laten terugkomen, gezond en heel gelukkig...
****Slaapwel Vava, Frank (man van nicht van ons mama), Seppe, Lotte, Dorien, Emily-Grace, Rune, Soetkin, Lien, Stef, Paultje...****
Niet dus, 't is al kwart voor 12 en ik ben nog bezig... Ik wou graag nog iets afronden, en ik denk dat dat nog een klein uurtje zal duren . Anders lukt het me morgen niet zo goed denk ik...
Maar ja.. Het is dat het zo moet zijn zeker?!
Slaapwel Vava!! Liefs, Ines XXX
0u40... Nu ga ik slapen... Spijtig genoeg maar voor 7uurtjes...
Het heeft gisteren langer geduurt dan verwacht, maar het resultaat van mijn houten koffer mag er zijn vind ik. Ik ben wel blij dat het gedaan is. Samen met ons vake (= papa) hebben we gisteren een hele dag vanachter in het kot gezeten om eraan te werken. Ijskoud was het daar! Ik had 3 paar kousen aan, schoenen, en mijn voeten waren nog bevrozen! Het duurde lang voordat ze 's avonds weer ontdooid waren!
Maar, ik ben wel moe. Zo moe dat ik zelfs gisteren in't kot eventjes op een emmer ben gaan zitten en in slaap ben gevallen! Maar nog een dikke week, en dan zijn we ervan af...
Nu ga ik nog wat verder leren. En op tijd slapen, dat ik morgen nog goed kan doorwerken...
Het examen van vandaag... Wel...ik weet eigenlijk nooit hoe ik een examen heb afgelegd... Het was er ééntje met meerkeuzevragen... Dus, je begint te twijfelen. Het is ook zo dat dit examen maar voor 50% meetelde.. De andere helft zit in een presentatie... Dus 't wordt wel heel bang afwachten. Maar, ik heb het examen afgelegd, nu op naar het volgende, met een even klein hartje... Maar (nog een maar).. Ook tijdens het examen heb ik aan jou gedacht Vava... En aan ons Mega-Lotte*, Piraat Seppe* en Dorien*... Ik droomde soms eventjes weg... Maar ontwaakte weer in de realiteit...
Even een berichtje voor Jill (zusje Seppe*): Waarschijnlijk lag je al te slapen in je nieuwe, lekker warme bedje, maar ik heb juist gekeken naar Steracteur/Sterartiest... En weet je wie meedeed??? TOBY!!! Ja, ook mijn hartje sloeg wel eens wat sneller toen hij aan het zingen was... Bij jou ook wanneer je hem ziet, die Toby? Nogal een kerel hé!?
Nu ga ik slapen, Vava... Morgenvroeg komt ons papa naar hier en dan gaan we wat in elkaar timmeren voor die presentatie (de andere 50%). Hopelijk vlot het een beetje!
Vava... Ik zie je heel graag... Kon ik het je maar eens één keertje vertellen... Het zou al heel veel betekenen voor mij... Spijtig genoeg heb ik jou dat nooit kunnen vertellen ...
6 jaar geleden... Dorien* 6 weken geleden... Seppe* en Lotte*
We hebben nog steeds heel veel pijn We voelen ons dan ook zo klein Vele dagen van verdriet Ja altijd iemand die het ziet Telkens we dan een straaltje zon zien schijnen denken we aan jou, en hopen we dat de pijn zal verdwijnen Het was slechts een kleine hoop Wij hebben daar niet over te beslissen Zelfs als ik in het kleinste holletje op aarde kroop We zullen jullie blijven missen!
Serge, Ann en Jill... Ik denk aan jullie Gert en Inge... Ik denk ook aan jullie Mama en papa van Dorien*... Ik denk ook aan jullie
Hij is op 55-jarige leeftijd naar de hemel gegaan. Hij leed aan kleincellige longkanker. Het was een hele zware tijd. Ik vergeet hem nooit. Hij blijft steeds aan mijn zijde én diep in mijn hartje. Deze blog heb ik voor hem gemaakt. Zo kan hij mijn verhalen mee lezen. Vava, Ik mis je!
Ik doe liever gewoon eens lekker niets, maar dat kan niet eenmaal je het secundair gepasseerd bent. Spijtig!
.
Hij heeft nog altijd zoveel last bij het verteren van zijn eten (vernauwingen in die dunne darm en blijkt nu ook nog ontstekingsblazen). Het laatste wat de dokters willen doen is opereren... Nu moet hij wekelijks naar het ziekenhuis voor een bakster. Maar wat daar juist inzit ofzo weet hij niet meer, want hij was van de diagnose vrij hard verschoten. Hopelijk gaat het vlug beter, want hij ziet daar echt van af, niet normaal om hem zo te zien (hij eigenlijk geen patatjes met groenten en vlees eten (zoveel pijn achteraf!). Hopelijk gaat het goed aflopen!
Valt misschien nog wel te regelen.
