Ik ben Ines en 21 jaar jong. Mijn hobby's zijn lezen, koken en winkelen doe ik het allerliefst!
***Vava***
Mijn herinneringen aan jou, lieve Vava
Ik weet nog goed... - dat elke keer toen ik vertrok bij jouw thuis, ik een fruittella snoepje kreeg - hoe fier je wel was, wanneer je met mij in je Mercedes mocht rond- rijden - met hoeveel zorg dat je met mij omging: in bad stoppen, eten geven... - dat ik in je auto op het kussen vanachter mocht zitten en hoe fier je was, dat je dat kon doen voor mij, omdat ik het leuk vond! - toen we voor een nachtje bij jou bleven slapen - hoe leuk ik het vond om met jou in de auto rond te rijden - hoe we eens gingen winkelen in een speel- goedwinkel en ik een fiets met barbie van jou kreeg - hoe mooi je tuin met terras wel was - de rustgevende geur die in je living hing - hoe bang ik was van Jérommeke (hondje) - de manier waarop je je tanden poetste - wat voor een sterke man je was - welk beertje ik altijd mee- bracht naar je laatste da- gen in het ziekenhuis - dat ik aan moeke en vake vroeg of ik geen lege bakster van jouw mocht om thuis mee te spelen (ik zou hem dan op- nieuw vullen) - hoe... hoe... bijzonder ik voor jou was, en hoe bij- zonder jij voor mij was!!! - wanneer ik je voor de laatste keer zag... - de moment dat ik je een laatste kus gaf... - dat jij gewoon een meer- waarde bent aan mijn leventje!
Ondertussen gaat het leven hier zijn gewone gangetje. Examens zijn al voorbij - nu vrijdag hopen op een goede uitslag. Ik heb er toch een beetje schrik voor... Je weet nooit op voorhand hé - ik toch niet...
Verder gaat er geen dag voorbij zonder dat ik aan je denk, Vava. Alsook aan alle andere sterretjes en hun familie. Ik hoop dat de families de moed en de kracht mogen vinden om er voor te blijven gaan. Ik ben er zeker van dat jullie niets liever zouden willen daarboven. Hoewel dat dat niet makkelijk is en we jullie dat liever zèlf horen zeggen... Kon het maar...
De muziek zo krachtig, WAUW! Geregeld kreeg ik tijdens de show tranen in mijn ogen. Gewoon omdat het zo 'machtig' toonde.. én dat was het ook!
De nieuwe cd van K3 kan hier thuis al beginnen draaien!
't was mooi, Vava!
Een show met de Dalton Sisters, Amika, Dokus, AbraKOdabra, Plop, Bumba, Samson en Gert, Mega Mindy en Toby en tot slot natuurlijk ook K3!
Jaja... Studio 100 heeft toch ook een +20jarige fan. Kan toch.... Niet????
Tot slot, een prachtig, aangrijpend nieuw nummer van K3.
WANNEER ZIE IK JOU TERUG?
Iedereen zegt Dat jij nu in de hemel bent Een betere plek Je wordt er vast verwend Nee ik moet niet huilen Want ik weet dat jij van me houdt Maar ik zou alles ruilen Voor nog een seconde met jou
Wanneer zie ik jou terug Mijn engel die over me waakt Wanneer zie ik jou terug Een ster die naar me knipoogt En me nooit verlaat Die elke avond aan de hemel staat
Iedereen zegt Dat jij nu vast geen pijn meer voelt Weet iemand echt Wat men daar dan mee bedoelt Nee ik moet niet treuren Want ik weet toch jij ziet me graag Wat er morgen ook mag gebeuren Maar wie antwoordt echt op mijn vraag
Wanneer zie ik jou terug Mijn engel die over me waakt Wanneer zie ik jou terug Een ster die naar me knipoogt En me nooit verlaat Die elke avond aan de hemel staat
En als ik in mijn bed lig vannacht En als een nieuwe ster naar me lacht Weet ik dat jij voortaan altijd bij me bent k Heb jou herkend
Wanneer zie ik jou terug Mijn engel die over me waakt Wanneer zie ik jou terug Een ster die naar me knipoogt En me nooit verlaat Die elke avond aan de hemel staat http://www.youtube.com/watch?v=LB7zSGg5cvE
Daarstraks rond half 11 leek het alsof alles stil stond. Vandaag, geen dag zoals een andere. Al lijkt 13 jaar lang... Ja, 13 jaar is al wat. Maar wat er gebeurde vergeet ik nooit meer.
'Wanneer zie ik je terug?' is een vraag die ik me zo veel stel.
En dát antwoord... zal niemand weten.
Ik mis je nog steeds, Vava. Ook al is 13 jaar lang...
Gisteren heb ik genoten van een zalige wandeling, in het bos! Samen met mijn broertjes... Botten aan, dikke jas aan, grote plastic zakken en gewapend met een zakdoek het bos in.
Wel, ik heb genoten! Van de rust, van de bomen en van mijn broertjes. Ze liepen van plas tot plas, en altijd verder en verder. Ondertussen ook nog wat verzamelen van alles wat op de grond te vinden was.
Het was super leuk, Vava!
Moe maar voldaan keerden we na een uurtje terug huiswaarts. De jongens nog voor eventjes de fiets op en ik al wandelend onze laatste energie voor de dag gaan opgebruiken.
Daarna opnieuw huiswaarts, een goed bad, lekker eten, tv, nog wat Studio 100-clipjes op de computer bekijken en dan ons bed in.
Ik heb er écht van genoten! En zo'n dag als gisteren, zo mogen er nog volgen!
Op al die mooie blogjes van al onze dierbare sterretjes lees ik en besef ik (misschien niet volledig, maar toch wel vrij goed) hoeveel verdriet er schuilt achter al die ogen.
Hoe belangrijk het is om van alle dingen te genieten in het leven.
Je bent mijn Vava, mijn peter, mijn grootvader, mijn sterretje... Ik heb je 8 jaar 2 maanden en ongeveer 20 dagen mogen kennen. Zo mooi, onvergetelijk... maar oh zo kort!!
Naar 'de overkant' gaan, is gaan naar een plek waarvan de achterblijvers niet weten waar het is. Waarom kan niemand het ons vertellen? Of moeten we, om het te weten te komen, zelf naar daar komen?
Een paar zinnetjes. Gewoon wat 'hersenspinsels' en misschien is de samenhang niet te begrijpen... Is er wel een samenhang?
Ach, het 'waarom?' is ook niet te begrijpen...
Waarom, Vava?
Ik weet zeker dat jij het ook anders wou. Dikke kus, en al het liefs van héél de wereld, Ik mis je.
Die ene keer werd je ziek. Je had kleincellige longkanker. Je volgde chemo, bestralingen... En bij nader onderzoek herstelde je bij wonder goed!
Je kreeg een auto-accident.
Je kloeg van aanhoudende rugpijn.
Verdere onderzoeken.
De kanker zat aan je hersenstam. Vandaar die pijnen.
Vitale functies vielen weg: Je werd blind. Je werd doof. Je kon niet meer slikken.
Je ...
De laatste periode heb je in je eigen huisje doorgebracht dankzij jouw twee kinderen (ons mama en haar broer). Bij jouw thuis ben je ook vertrokken.
We kwamen je een allerlaatste zoen geven in het funerarium. Je was zo koud.. zo wit.. zo onbeweeglijk stil.. Een beeld dat je pas kan beschrijven wanneer je het meemaakt. Je handen lagen mooi gevouwen op je buik. Een mooie roos had je in je handen.
Toen ik je die laatste zoen gaf, keek ik achterom naar ons papa. Hij zag rood, zijn gezicht helemaal nat. Waarom? Ik was toen 8 jaar. Nu begrijp ik die 'waarom'. Een 'waarom' omdat je er niet meer bent. En diè 'waarom'-vraag... daar kan verdomme niemand ons een antwoord op geven!
Ik mis je verdomme heel erg, Vava!
En nu ga ik ophouden met mijn 'verdomme'. Want het haalt gewoon niets uit! Niets brengt je terug, niets...
Maar ooit............
Je bent én blijft gewoon voor altijd mijn Vava, mijn peter! Want dat heb je me bij men geboorte beloofd. En jij bent niet de persoon om zomaar beloften te verbreken. Waar jij ook bent, waar je ook mag zijn... Een Vava of peter zijn kan je gewoon altijd! Is het niet?
Ik heb eigenlijk goed nieuws! Sinds jouw heengaan heeft ons mama een fiets die van jou was. En ze wou hem eigenlijk wegdoen. Maar, ik wou dat liever niet... En eerst wou ons mama niet echt van haar mening afgaan...
Maar uiteindelijk... Ik mag hem hebben! En ik ben er REUZE-fier op, op ONZE fiets!! Een fiets van mij én van jou!
Je kocht hem een aantal maanden voor je heengaan. En nu heb ik iets dat je toen écht nog graag wou hebben.
Ik weet gewoon niet wat te schrijven. Al lange tijd niet.
Buiten dit dan: - mijn schoolresultaten: ik heb 3 herexamens, wat op zich heel goed meevalt. Maar het minder goede nieuws is dat ik mijn stage helemaal opnieuw ga moeten doen. Daarvoor had ik een buis. En een buis voor stage wordt niet gedelibereerd.
Een aantal jaren geleden heb je van ons afscheid genomen Je bent toen vertrokken naar een wereld, ik weet niet waar Je hebt heel hard gestreden, gevochten en geleden En op die ene dag ben je van ons heen gegaan Mijn allerlaatste dikke kus aan jou, is iets wat mij altijd zal bijblijven Jouw lichaam zo koud... Zo koud dat ik het zelfs niet kon verwarmen. Hoe graag ik dat ook wou. Jij was mijn dikke vriend En ik was jouw trots.
Hopelijk heb je het daar goed, Vava.
Ik heb jou nooit kunnen zeggen hoe graag ik je zie... ...en hoe erg ik je zou missen.
En dat ik je niet meer zie en niets meer kan zeggen...
Hier krijg ik de tranen van in mijn ogen... Het meisje heeft haar sterretje een 'plaats' kunnen geven... Ik niet. Ik wou dat ik net zoals het meisje zo dicht bij de sterretjes kon komen... Ik zou ze allemaal plukken...
Ik mis je, Vava.
Vava,
Met mijn wijsheidstand is het redelijk. De pijn is miniem, maar die draadjes zijn wel lastig. Morgen nog een stagedag. Moe, maar 't is bijna gedaan. En dan de examens...
Ja hoor, behoorlijk zenuwachtig was ik toen ik op de stoel zat bij den dokter in de wachtkamer... Nummer 1 was een hele tijd geleden getrokken, maar nu was het de beurt aan nummer 2!! Even een schietgebedje gedaan, en hop, nu zit ik hier met 2/4 van mijn wijsheid. Sjans dat ik nog 2/4e overheb! Behoorlijk lastig als je daar op die stoel ligt en je hoort gekraak... Maar ja, nu kan er aan die tand al geen ontsteking meer komen (daar had ik met serieuze ups en weinig downs toch last van) Maar, als de wijsheidstand weg is, kan je er geen last meer van krijgen hé (buiten het genezingsproces, want da's ook geen lachertje!!)
Daarstraks dan toen we klaar waren met een lip zo dik en gevoelloos. Joepiejé, een lachertje was anders. Maar tot hier toe heb ik niet geklaagd...
Op tijd en stond antibiotica, Brufen en Dafalgan... En vannacht.. dat zien we nog wel hoe dat loopt!
Nu maar zien dat ik dat weekschema voor de peuters hier afkrijg!!! Want dat vlot maar niet...
Voor iedereen: Geniet van het lange weekend.
Een dikke, warme, stevige knuffel stuur ik voor jullie allemaal!
Eindelijk nog eens een moment waarop ik (maar voor eventjes) kan uitblazen. De 2 stageweken zijn sinds vrijdag om. Afwachten hoe ik het gedaan heb... Schitterend in alle geval niet.
Nu morgen moet ik 4 taken afgeven. Deze zijn klaar. Morgen gaan we op school ook nog voor een paar groepswerken werken. En nu moet ik nog een hele stageweek voorbereiden voor volgende week. We blijven maar verder gaan hé, Vava! En nog steeds niks gedaan voor de examens die de week na volgende week starten!
Voor iedereen die het moeilijk heeft wil ik heel veel warmte sturen, moed, kracht en een grote dosis energie met daarbovenop nog een dikke, warme knuffel. Dat zal de pijn en het verdriet niet wegnemen.... Maar toch... Ik denk aan jullie!
Héél moe (hoe kan het ook anders als je al sinds vorige maandag 4 mei, je bed nooit voor 12uur 'snachts gezien hebt (buiten die twee nachten in het weekend dan én je er om half 7 al uit moet!), druk in de keel en vooral géén tranen die klaar zitten om te rollen...
Kan ik het nog wel???
Maar, dit is het einde niet. Er zijn ergere dingen.
Ann, Serge, Jill... Ik wou dat ik kon toveren.. Ik deed het direct, voor jullie 't allereerst! En natuurlijk ook voor alle andere families waar je iemands naam met een * schrijft...
Vandaag denken we ook aan Rune* die één jaar geleden zijn strijd verloor. Lieve Rune, ook al ken ik je niet. Je bent bijzonder!
Voor al diegenen die morgen richting Planckendael vertrekken... Geniet ervan! Het zal ongetwijfeld voor sommigen een heel moeilijk weerzien zijn, maar onze sterretjes laten ons nooit in de steek. Ze zullen er morgen ongetwijfeld bij zijn! En als het echt niet gaat... Kijk eens diep in je hart... Daar zit ons eigen sterretje dat er altijd voor ons zal zijn!
Wanneer ik de zon tegenkom, stuur ik ze ongetwijfeld naar Planckendael! Amuseer jullie!
Een liedje, speciaal voor onze allermooiste en allerliefste sterretjes die we NOOIT zullen vergeten.
En vandaag dit liedje ook speciaal voor Paultje (zie links). Normaal gezien zou hij bij mijn stage rond Sinterklaas en Kerstmis in mijn klasje hebben gezeten bij de 3-jarigen. Maar helaas heb ik hem nooit kunnen leren kennen.... (hij zat vorig jaar wel bij mijn broertje in de klas) Hoewel ik je nooit heb leren kennen ben je voor mij toch een bijzonder kindje, lieve Paul!
PS: Begrijp me in men vorig bericht aub niet verkeerd. Ik vind het voor mezelf soms spijtig dat er tijd ontbreekt om te reageren op de blogjes. Ik wil het graag, maar vind het spijtig wanneer het niet lukt. 'schande' was hier misschien een verkeerd woord.
Hij is op 55-jarige leeftijd naar de hemel gegaan. Hij leed aan kleincellige longkanker. Het was een hele zware tijd. Ik vergeet hem nooit. Hij blijft steeds aan mijn zijde én diep in mijn hartje. Deze blog heb ik voor hem gemaakt. Zo kan hij mijn verhalen mee lezen. Vava, Ik mis je!
Behoorlijk lastig als je daar op die stoel ligt en je hoort gekraak... Maar ja, nu kan er aan die tand al geen ontsteking meer komen (daar had ik met serieuze ups en weinig downs toch last van) Maar, als de wijsheidstand weg is, kan je er geen last meer van krijgen hé (buiten het genezingsproces, want da's ook geen lachertje!!)
Want dat vlot maar niet...
En nog steeds niks gedaan voor de examens die de week na volgende week starten!
