Onze tussenweek zit er bijna op. Het was een onvergetelijke ervaring!
Zondag kwamen we aan in de vierde grootste stad van Peru, Cuzco. Tijdens de busrit stopten we verschillende keren. We bezochten onder meer een Incamuseum, de Sint-Pieterskerk, het hoogste punt La Raya met uitzicht op sneeuwbergen en de grootste archeologische site die afstamt uit de Incatijd. Rond 17.00 uur kwamen we aan in ons hotel in Cuzco. De kamers waren gigantisch, net balzalen... De douches waren niet altijd wat ze moesten zijn. Warm water is hier blijkbaar nogal aan de schaarse kant.
Maandag verdiepten we ons nog wat verder in de Incamaterie. Het Incamuseum loonde echt de moeite en nam de volledige voormiddag in beslag! Als middagmaal verwenden we onszelf op een kippensoepje en heerlijke spaghetti gepaard met een coupe versgeperst sinaasappelsap, ananassap of papayasap. Met een gevulde maag verkenden we de stad verder tot we ons opnieuw lieten verleiden door een warme wafel met chocoladesaus en een warme chocolademelk. Kwestie van reserves op te doen . Daarna bezochten we de mercado. De weg ernaartoe bleek niet zo simpel te zijn. Wij, feministische vrouwen nochtans, bevestigden het cliché: vrouwen en kaartlezen gaan niet samen . Nu, wat sightseeing kan nooit kwaad! De mercado was echt indrukwekkend. Op deze markt kun je werkelijk alles kopen: varkenssnuiten, hersenen, lever, darmen, fruit, accessoires, souvenirs, brood en nog zoveel meer. We sloegen de nodige voorraad op en trokken naar ons hotel. Daar genoten we van een lekker diner in onze toch veel te grote kamer.
Dinsdag begon niet zo goed voor Elien. Na een slechte nachtrust werd ze wakker met barstende hoofdpijn. Enkel de rust kon haar redden. De andere vier musketiers trokken er gepakt en gezakt op uit. Met een picknick bij de hand maakten we een stevige wandeling met opnieuw prachtige uitzichten. Onderweg brachten we een bezoekje aan vier ruïnes en een reuzegroot lichtgevend Jezusbeeld. Meneer Cappelle verkende de stad op zijn eentje. Hij is hier immers vorig jaar al geweest. Gelukkig voelde Elien zich al een stuk beter toen we biefstuk-friet / pasta met ham en kaas gingen eten!
Le moment suprême: woensdag = Machu Picchu dag. Die dag zagen we voor het eerst in ons leven een wereldwonder. En deze benaming is niet eens overdreven! Een treintje bracht ons op de juiste plaats. Bij de ingang werden we verwelkomd en vergezeld door een persoonlijke gids. Die leidde ons doorheen de historie van de Machu Picchu. Het eerste zicht was werkelijk adembenemend! Na de rondleiding aten we onze picknick op met zicht op het wereldwonder onder een stralende zon. Na ontspanning komt inspanning. We trokken naar de Zonnepoort. Onze kuitspieren werden stevig getraind door de vele trappen. Eenmaal boven werden onze inspanningen beloond met een prachtig uitzicht.
Donderdag was een rustige dag. Op deze dag overwon Elien zichzelf. Ondanks haar hoogtevrees, beklom ze samen met de andere ladies een enorme ladder die ons naar de top van de berg bracht. Na deze zware inspanning doopten we onze voeten in de Urumbambarivier. We sprongen als berggeitjes van de ene rots naar de andere. In de namiddag deden we het wat rustiger aan en verkenden we het stadje. 's Avonds keerden we met het treintje terug naar Munay Tika.
Vandaag, vrijdag, bezochten we de heilige vallei. Vooral het pittoreske Incadorpje Ollantaytambo met zijn prachtige Incavestiging tegen de bergflanken. Daar kregen we de nodige uitleg over het rijke verleden van de Incabeschaving door een gepassioneerde gids. Na een proevertje van een plaatselijk biertje schoven we aan voor een uitgebreide lunch. Het buffet was keizerlijk. Tien verschillende taarten als dessert, dat zegt wel genoeg! In de namiddag bezochten we de lokale markt in Pisac waar we ons eventjes lieten gaan. Sieraden en vrouwen gaan nu eenmaal wél samen.
Na een maand in Peru moeten we met spijt in ons hart afscheid nemen van een ongelooflijke, fantastische, lieve, warme, sympathieke supervrouw, reisgezel en tevens een vriendin voor het leven: Marieke! Marieke, bij deze willen we jou hartelijk bedanken voor alles wat je voor ons deed. We hebben van elk moment samen met jou genoten. Dankjewel!
Deze week is (bijna) voorbijgevlogen. Morgen gaan we naar Puno en zondag keren we terug naar ons vaste stekje: Ichuña. Tot dan!
We vliegen er meteen in. Onze week was behoorlijk druk. Het was een gewone week, zonder veel speciale gebeurtenissen. We hebben de kinderen leren knutselen met wegwerpmateriaal, wasco's, papier en schaar. De resultaten waren verbluffend mooi (we hebben ze op foto) en de kinderen waren erg enthousiast! Daarnaast hebben we ook creatieve wiskundelessen gegeven.De kinderen hebben zelfs toneel mogen spelen. Het was duidelijk dat de kinderen dit niet gewoon waren. Het was niet zoals in België, maar de ideeën van de kinderen waren wel goed. Verder hebben we ze laten kennis maken met een typische Belgische dans: 't Smidje (hoe kan het ook anders ). Zelf kleuters kregen de dans al snel onder de knie! Naast het eigenlijke lesgeven, hebben we voor het eerst in ons leven een mondeling examen van Engels afgenomen! De studenten kregen 1 vraag voorgeschoteld in het Engels (opgesteld door hun leerkracht) en daarrond moesten ze vertellen. We moesten ze beoordelen op hun vlotheid en uitspraak. Na het afnemen van het examen zijn we overheerlijke kip met frietjes gaan eten (nog eens Belgische kost - eindelijk ). Dit was een gezellig afscheidsmaal. Het was immers de laatste dag van Marieke in Ichuña. Vrijdagochtend was onze laatste stagedag voor de tussenweek. Deze hebben we afgesloten met zelfgemaakte popcorn met suiker in plaats van met zout (zoetebekjes die we zijn ). De leerlingen hebben er erg van genoten (en wij ook). Hun geluk kon niet op toen ze elk nog een pet en kleurpotloden kregen. Om 15u vertrokken we met de bus naar Puno...dat dachten we toch... Na een halfuurtje stopte de bus bij een rivier. Een dik kwartier later kreeg het lied '2 emmertjes water halen' echt betekenis. Er was namelijk een lek in het reservoir van de koelvloeistof. Er zat niets anders op dan terug te keren naar Ichuña om daar het probleem op te lossen.
Hier stopt ons avontuur. Onze vrije week kunnen we op onze buik schrijven...
Grapje!!! In Peru gaat alles, de vraag is enkel hoe en wanneer. Dit is dan ook onze nieuwe slogan. Take 2. Om 18u vertrokken we met de bus naar Puno...dat dachten we toch... Gelukkig waren er deze keer geen problemen met de bus. De bus reed goed door op de toch wel heel smalle weg. Oeps, een tegenligger. Wat nu? Belgische oplossing: achteruit terugkeren. Peruviaanse oplossing: een stenen muur afbreken om toch maar niet achteruit te moeten rijden. Na drie kwartier was deze klus geklaard en konden eindelijk verder. Toen waren de problemen allemaal van de BAAN Pas rond middernacht kropen we onder de witte, verse, heerlijk zachte, goed ruikende, knusse lakens kruipen. Onze nachtrust was echter van korte duur, want om 5.30u liep onze wekker al af. Na een heerlijke WARME douche schoven we met kleine oogjes aan de ontbijttafel aan. De krokante pistolets, drinkyoghurt, warme melk, koffie, meloen, kaas,... konden onze harten bekoren. Een halfuur later werden we opgewacht door ecologische taxi's en werden we naar het Titikakameer gebracht. Met onze privéboot werden we naar het eerste eiland Uros gebracht. Deze kunstmatige eilandengroep is voornamelijk gemaakt uit riet. We werden door de plaatselijke vrouwen naar hun huis meegenomen om de typische kledij te passen. We voelden ons meteen thuis. Daarna trokken we richting Taquille. Op de heenweg die 3 uur duurde, konden we lekker genieten van de zon. Taquille is het grootste eiland op het Titikakameer. Toen we daar aankwamen, wachtte ons een beklimming van ongeveer 20 min. Eenmaal boven, konden we meegenieten van een mooi dansspektakel. Met zicht op het feest, genoten we van trucha met frietjes. Na 1 uurtje moesten we het eiland alweer verlaten Tijdens de terugrit hielden we een siësta op het bovendek. Toen we bijna in Puno waren, werden we door een regenbui verrast. Jaja, ook hier kan het wel eens regenen.
Nu zitten we na een lange tijd nog een keer onze blog bij te werken. Morgenochtend vertrekken we naar Cuzco. We kijken er al naar uit. Tot in Cuzco!
Hier volgt opnieuw wat nieuws uit Ichuña. Normaal zou er woensdag een nieuw bericht verschenen zijn, maar blijkbaar hebben we op de verkeerde knop geduwd. Ja, dametjes en moderne technologie ;) bij deze bevestigen we dus het cliché.
Hier gaat alles goed. Vanaf vorige week geven we les in het tweede en derde leerjaar. Sinds woensdag zijn alle scholen hier dicht wegens de Mexicaanse griep. Dit is enkel een preventieve maatregel, er is hier echt geen beetje gevaar ;) Bijgevolg zijn de kinderen hier niet meer schoolplichtig tot 3 augustus. De kinderen kunnen wel les volgen in een lokaal in de hogeschool waar ze door 4 lieve leraressen en nog andere studenten begeleid worden. We proberen hen het zo leuk mogelijk te maken door de leerstof met allerlei spelletjes aan te brengen. Het eerste tot derde leerjaar samen telt nu slechts een kleine dertig kinderen! Toch hebben we onze handen vol met deze schatjes. Daarnaast kruipt onze meeste tijd in het voorbereiden van lessen. Ook vorig weekend was dit het geval. Vrijdag maakten we onze eerste bergwandeling. We konden genieten van een adembenemend uitzicht over Ichuña en omgeving. Daar staan, bezorgde ons kippenvel. "Queens of the world". Zaterdag = wasdag op grootmoeders wijze. Water (in de rivier, aangezien er geen druppeltje water meer uit de kraan kwam ), zeep en... schrobben maar Niet alle handjes zijn deze zware fysieke handarbeid gewoon, nietwaar Liesbeth Ondertussen zitten onze eerste feestjes en danspasjes erop Maandag was het hier groot feest omdat de universiteit hier 5 jaar bestaat. Verschillende dansgroepen traden op, een prachtig schouwspel, net als de sterrenhemel hier in Peru. Er zijn gewoon geen woorden voor. Dit weekend nemen we het er eens goed van en gaan we op stap. Volgende week wacht ons nog een week stage en dan trekken we naar het zevende wereldwonder.
We houden jullie op de hoogte!!! Evenveel groetjes als er hier sterren aan de hemel staan!
Bedankt voor jullie fijne reacties op onze blog! Het is fijn om iets te horen vanuit België, dus jullie moeten zeker niet laten om mails of reacties te sturen. We vinden dat heel tof! Sorry dat er geen foto's verschijnen op de blog, maar het internet werkt hier zo traaaaaaaag dat het onmogelijk is om foto's te uploaden.
Om nog even ons bericht van gisteren aan te vullen: we geven hier ook Franse en Engelse les. Jaja, we zitten hier niet stil he. De ene dag is het 2 uur Frans, de volgende dag 2 uur Engels. Het is vooral de bedoeling dat we tijdens de lessen de studenten veel laten praten. Voorlopig doen we het aan de hand van enkele leuke spelletjes. Het is niet enkel goed voor de Peruviaanse studenten, maar ook voor ons. Op deze manier onderhouden we ons Engels en Frans
Het is alweer een eindje geleden dat jullie van ons gehoord hebben. We hadden het dan ook enorm druk, maar nu zijn we er dus eindelijk!
Een update van onze reis. We namen de bus om 9 uur en om 15 uur kwamen we in het dorpje Puno aan. Puno lag meteen 2000m hoger dan Arequipa en dat was te voelen toen de avond viel (Het wordt immers donker om 16uur.). We werden hartelijk onthaald in Camino Real, opnieuw een prachtig hotel! Nadat we ons geïnstalleerd hadden, maakten we een avondwandeling. Het eerste wat we kochten was...3 x raden...een hele, dikke, wollen, warme muts en handschoenen. Dat was zeker geen overbodige luxe! Rond 18 uur werd het dan echt te koud voor ons tere belgenlijfje en keerden we richting hotel terug. De volgende dag kregen we gezelschap van een leerkracht in Ichuña, Freddy. Hij toonde ons de bezienswaardigheden en 1 van de 3 belangrijkste marktplaatsen. Bij het zien van de vele westerse (!) kledij en producten, schrokken we wel. Toen we op weg gingen naar het Titicacameer waren we erg verbaasd toen we midden in de straat een aantal reuze(n)glijbanen ( Je ziet wat de Spaanse taal met onze kennis van spelling doet ) Natuurlijk konden we niet aan de verleiding weerstaan om deze te testen! Daarna aten we voor het eerst geen kip met rijst, maar heerlijke vis uit het Titicacameer met frietjes (patatas fritas ). Het heeft ons echt gesmaakt! Daarna deden we de nodige inkopen en lieten ons met fietstaxi's terugvoeren naar het hotel. Om 17.00 uur namen we de studentenbus naar Ichuña. Dat was lachen! Ze kenden maar twee versnellingen. Je kunt je al voorstellen welk geluid de motor maakte. Halfweg de hobbelige rit (aardeweg) had de bus het gehad. Daar stonden we dan in the middle of nowhere. Twas best wel spannend hoor Na wat aanmoedigingen begon de motor weer luid en duidelijk te ronken! Je kon het zowat vergelijken met de motor van Onslow in Schone Schijn. Omstreeks middernacht kwamen we in Ichuña aan. We stapten uit de bus en de koude van -15 graden kwam aan als een slag in ons gezicht, ondanks de 7 lagen en de nieuwe handschoenen en muts. Zelfs binnen in onze kamer vroor het. De kamers zijn goed en het deed deugd om alles eindelijk te kunnen uitpakken. Wat de verwelkoming betreft kunnen we heel kort zijn: fantastisch en overweldigend! We voelen ons als koninginnen. De woorden: Jullie zijn als familie voor ons, zeggen genoeg! Wat eten we vandaag? Spaghetti! Toch niet! Rijst, rijst en rijst. Maar toch proberen we voldoende vitamientjes op te nemen. We eten veel fruit en proeven van elk gerecht. Ook de bouillonsoep en thee is erg lekker! We hebben een gids die Frans en Engels geeft en hij maakt ons hier wegwijs. De scholen zijn anders dan in België. De kinderen zijn veel spontaner en er wordt veel gezongen. Aan de organisatie kan nog wat geschaafd worden. Deze week observeren we in een lagere school hier in Ichuña. Volgende week geven we stage in Oyo Oyo of Llanamara. Daar zal de armoede wellicht nog groter zijn dan hier. Voor de rest voelen we ons prima! De vermoeidheid speelt ons af en toe parten, maar dat laten we niet aan ons hart komen. De omgeving (prachtige bergen, sterrenhemels,...), de gastvrijheid en de liefde die we van de mensen en kinderen krijgen, doet ons hartje smelten van geluk!
We hopen dat het nog steeds mooi weer is daar in het verre België! Vele groeten en tot de volgende!!!
Hier zijn we dan! We zijn ondertussen al enkele dagen in Peru aangekomen. We maken het goed. Een kort overzicht van de voorbije dagen.... De vlucht was lang, heeeeeeel lang, saai, heeeeeeeeel saai , maar wees gerust, we zijn woensdagmorgen veilig en wel geland in Lima. Voor onze blogbezoekers onder jullie met weinig aardrijkskundige voorkennis: Lima is de hoofdstad van Peru. Het hotel was meer dan ok. Warme douche, heerlijk ontbijt, zachte bedden...Wat wenst een mens nog meer? Na een stevig ontbijt (pistolets in overvloed met confituur en versgeperst fruitsap) werden we vergezeld door Danny en Jhordan, 2 schatten van mensen, geboren en getogen in Peru. Ze leidden ons de hele dag rond naar de mooiste plekjes in Lima. We proefden ook van de plaatselijke lekkernij, churras.´s Middags werden we op 4 (!) heerlijke bollen ijs getrakteerd. De dag werd afgesloten met een groot bord frieten met kip (Wie zegt hier dat het eten in Peru slecht is? ).
De volgende morgen moesten we al vroeg uit de veren, want om 7 uur moesten we de bus halen naar Arequipa. Helaas, niet elke buschauffeur is meteen klaarwakker. We werden op het juiste uur afgeleverd op... de luchthaven!!! Dit misverstand zal hij zich nog lang herinneren. Hij moest ons immers voeren naar de eerste stopplaats van de grote bus, vier uur lang. Gelukkig konden we het tweede deel van de rit in de luxebus verderzetten. Film aan boord, toilet aan boord, zachte zetels, maar helaas kip met rijst. Vliegtuig- en busmaatschappijen spannen blijkbaar samen: ze serveren enkel kip met rijst. We kregen onderweg prachtige landschappen te zien: woestijn, Grote Oceaan, rotsgebergtes,...We werden echter ook voor het eerst geconfronteerd door de heersende armoede. Armzalige huisjes zo groot als een tuinhuisje, opgetrokken uit karton op zandheuvels. Om middernacht zat de busrit erop, werden we met de taxi naar ons tweede prachtige hotel gebracht.
Na een goede nacht bezochten we de stad Arequipa. Opnieuw was het weer hier zaaaaaaaaaaaaaaaaaalig! De shortjes konden niet kort genoeg zijn. Ook de topjes komen goed van pas. Dat is ook de Peruvianen niet ontgaan . Voor de Peruvianen is het hier winter. Sommige lopen zelfs met een dikke wintertrui en een lange broek aan. We hebben ook een schooltje bezocht. De kinderen zijn hier echt schattig en lief . Yiehaaaaa, voor de eerste keer geen rijst met kip op het menu, maar enkele lokale lekkernijen.
En hier zitten we nu om 21 uur een berichtje naar de andere kant van de wereld te sturen op een toetsenbord waarop de letters in een andere volgorde staan, wat tot veel frustratie leidt!
Enkele weetjes. - Terwijl jullie nu zalig liggen te dromen, is het bij ons nog maar 21 uur. M.a.w. we zijn 7 uren jonger dan jullie - Het is hier donker om 18.00 uur. - Het verkeer is hier in een woord samengevat: hectisch! Verkeersregels zijn hier niet van tel, kilometertellers, richtingaanwijzers en lichten zijn blijkbaar overbodige luxe. Ook de wegmarkeringen lijken enkel versiering: "Zouden we met 4 of 3 wagens op twee rijvakken rijden?".
Morgen hebben we opnieuw een busrit voor de boeg. We vertrekken richting Puno waar we voor het eerst onze dikke truien uit de loodzware trekrugzakken zullen moeten halen.
Het is bijna zover. Op 30 juni vertrekken we richting Zuid-Amerika ! Het wordt sowieso een onvergetelijke ervaring. We kijken er met zijn allen naar uit. Zowel voor Delphine, Elien, Veerle als voor mij is het de eerste keer dat we een ander continent zullen betreden. We zullen heel wat meemaken. En daar willen we jullie ook wat van laten meegenieten! Vandaar deze blog. Kom geregeld eens kijken. Zo blijf je op de hoogte van ons doen en laten.
. Nu, wat sightseeing kan nooit kwaad! 
Onze vrije week kunnen we op onze buik schrijven...
), zeep en... schrobben maar 
