We vliegen er meteen in. Onze week was behoorlijk druk. Het was een gewone week, zonder veel speciale gebeurtenissen. We hebben de kinderen leren knutselen met wegwerpmateriaal, wasco's, papier en schaar. De resultaten waren verbluffend mooi (we hebben ze op foto) en de kinderen waren erg enthousiast! Daarnaast hebben we ook creatieve wiskundelessen gegeven.De kinderen hebben zelfs toneel mogen spelen. Het was duidelijk dat de kinderen dit niet gewoon waren. Het was niet zoals in België, maar de ideeën van de kinderen waren wel goed. Verder hebben we ze laten kennis maken met een typische Belgische dans: 't Smidje (hoe kan het ook anders ). Zelf kleuters kregen de dans al snel onder de knie! Naast het eigenlijke lesgeven, hebben we voor het eerst in ons leven een mondeling examen van Engels afgenomen! De studenten kregen 1 vraag voorgeschoteld in het Engels (opgesteld door hun leerkracht) en daarrond moesten ze vertellen. We moesten ze beoordelen op hun vlotheid en uitspraak. Na het afnemen van het examen zijn we overheerlijke kip met frietjes gaan eten (nog eens Belgische kost - eindelijk ). Dit was een gezellig afscheidsmaal. Het was immers de laatste dag van Marieke in Ichuña. Vrijdagochtend was onze laatste stagedag voor de tussenweek. Deze hebben we afgesloten met zelfgemaakte popcorn met suiker in plaats van met zout (zoetebekjes die we zijn ). De leerlingen hebben er erg van genoten (en wij ook). Hun geluk kon niet op toen ze elk nog een pet en kleurpotloden kregen. Om 15u vertrokken we met de bus naar Puno...dat dachten we toch... Na een halfuurtje stopte de bus bij een rivier. Een dik kwartier later kreeg het lied '2 emmertjes water halen' echt betekenis. Er was namelijk een lek in het reservoir van de koelvloeistof. Er zat niets anders op dan terug te keren naar Ichuña om daar het probleem op te lossen.
Hier stopt ons avontuur. Onze vrije week kunnen we op onze buik schrijven...
Grapje!!! In Peru gaat alles, de vraag is enkel hoe en wanneer. Dit is dan ook onze nieuwe slogan. Take 2. Om 18u vertrokken we met de bus naar Puno...dat dachten we toch... Gelukkig waren er deze keer geen problemen met de bus. De bus reed goed door op de toch wel heel smalle weg. Oeps, een tegenligger. Wat nu? Belgische oplossing: achteruit terugkeren. Peruviaanse oplossing: een stenen muur afbreken om toch maar niet achteruit te moeten rijden. Na drie kwartier was deze klus geklaard en konden eindelijk verder. Toen waren de problemen allemaal van de BAAN Pas rond middernacht kropen we onder de witte, verse, heerlijk zachte, goed ruikende, knusse lakens kruipen. Onze nachtrust was echter van korte duur, want om 5.30u liep onze wekker al af. Na een heerlijke WARME douche schoven we met kleine oogjes aan de ontbijttafel aan. De krokante pistolets, drinkyoghurt, warme melk, koffie, meloen, kaas,... konden onze harten bekoren. Een halfuur later werden we opgewacht door ecologische taxi's en werden we naar het Titikakameer gebracht. Met onze privéboot werden we naar het eerste eiland Uros gebracht. Deze kunstmatige eilandengroep is voornamelijk gemaakt uit riet. We werden door de plaatselijke vrouwen naar hun huis meegenomen om de typische kledij te passen. We voelden ons meteen thuis. Daarna trokken we richting Taquille. Op de heenweg die 3 uur duurde, konden we lekker genieten van de zon. Taquille is het grootste eiland op het Titikakameer. Toen we daar aankwamen, wachtte ons een beklimming van ongeveer 20 min. Eenmaal boven, konden we meegenieten van een mooi dansspektakel. Met zicht op het feest, genoten we van trucha met frietjes. Na 1 uurtje moesten we het eiland alweer verlaten Tijdens de terugrit hielden we een siësta op het bovendek. Toen we bijna in Puno waren, werden we door een regenbui verrast. Jaja, ook hier kan het wel eens regenen.
Nu zitten we na een lange tijd nog een keer onze blog bij te werken. Morgenochtend vertrekken we naar Cuzco. We kijken er al naar uit. Tot in Cuzco!
). Zelf kleuters kregen de dans al snel onder de knie!
). Dit was een gezellig afscheidsmaal. Het was immers de laatste dag van Marieke in Ichuña.
Onze vrije week kunnen we op onze buik schrijven...
