Buenos noches!

Hier volgt opnieuw een verslag van de voorbije dagen. De ene dag was al wat spannender dan de andere. Dat zal je wel merken als je verder leest!

Dagboekextract :):

Zaterdag waren we vroeg uit de veren. Om 5.40 liep onze wekker af. In pyjama gingen we naar beneden om Marieke uit te zwaaien. Darna maakten we ons klaar want om 6.30 uur moesten we ontbijten. Een halfuur later werden we met een minibusje opgepikt en naar de busterminal gebracht. Daar namen we om 8.15 uur de bus naar Puno. We sliepen bijna allen de hele voormiddag. Rond 11.30 uur stopten we even in La Raya voor een plasje waarna we ons 6 uur durende toch verderzetten. De bus zag er erg luxueus uit maar dat was hij niet! Airco kennen ze hier blijkbaar niet (meer)! Omstreeks 15.00 uur werden we 'verlost' en konden we een frisse neus halen. Met de taxi werden we naar Camino Real gebracht. Om 18.00 uur gingen we een hapje eten in een gezellig restaurantje dicht bj de plaza de armas. Pizza, lasagna of trucha. Het heeft ons allen gesmaakt!

Zondag was/is een dag om nooit meer te vergeten. De dag kwam langzaam op gang. We stonden op om 8.00 uur en gingen voor de laatste keer uitgebreid ontbijten. Het ontbijt is immers overheerlijk in Camino Real. Daarna namen we allemaal nog een laatste lange en deugddoende douche. In Ichuña is er immers nog steeds geen douche aanwezig .
De rest van de voormiddag vulden we met het maken van onze rugzak en het versturen van mailtjes. 's Middags aten we in een plaatselijk restaurantje biefstuk met puree. De maaltijd beviel ons wel en daarna was het tijd voor boodschappen op de mercado.
In de namiddag verwenden we onszelf nog op een ijsje (stracciatellig, passievrucht, chocolade, kies maar uit!).
Om 16.15 uur werden we met een taxi afgehaald en naar de busterminal gebracht. Daar wachtten we op de bus van 17 uur terwijl de overvole bus van 15.30 uur net vertrok met een uur vertraging. We wachtten en wachtten maar er kwam maar geen bus en nog vreemder was het feit dat er geen andere passagiers waren behalve nog 1 student.  Om 17.15 uur belden we naar padre Jef ( de Belgische priester in Ichuña) en om 18.00 uur nog een tweede keer. Hij had intussen contact opgenomen met Jeanette die 10 minuten later een kijkje kwam nemen. Een uur werd er gepalaverd over dé oplossing: van Puno naar Arequipa en dan dan dinsdag van daaruit de bus nemen. Deze oplossing was echter veel te duur en we besloten om een minibus aan de haak te slaan. Dit lukte na enige moeite. Heel tevreden stapten we in. Maar ons geluk was van korte duur. Vijf minuten later 'gooide' hij ons eruit omdat hij de afstand en weg onderschat had. Toen begonnen we alle taxi's tegen te houden. Uiteindelijk waren er 2 die ons wilden brengen. We kozen de goedkoopste en met 6 kropen we in een minitaxietje naar Ichuña. Na een tankbeurt begon de helse rit. Gedurende twee uur volgden we een mooie asfaltweg. Toen kwamen we in een dorpje aan waar  de mensen ons van benzine bevoorraadden. Van daaruit was het nog 2 uur op de hobbelige weg. Al snel leek de weg niet voor een taxi bestemd. Bij het doorrijden van een rivier ( net erna toen er gejuicht werd) kwam er rook uit de motor. Na 30 pogingen, evenveel gebedjes en het duwen van de wagen, zetten we de rit verder. Het geluk was niet aan onze zijde. We bevonden ons voor de eerste splitsing van de avond. De student die de weg meende te kennen was al even gedesoriënteerd als wij. Rond middernacht zaten we nog steeds in the middle of nowhere met enkel sneeuwbergen rondom ons. Er werd gezongen voor de 20ste verjaardag van Delphine. De laatste noot was amper uitgestorven toen we een platte band kregen. Gevolg: allen uit de wagen en reserveband opsteken. Het was zeker niet hun eerste keer want in 5 minuten was de klus geklaard. We reden verder en kwamen steeds meer splitsingen tegen. De moed zonk rond 1.30 uur letterlijk in onze schoenen. We moesten immers uitstappen en te voet verder gaan omdat de taxi de steile weg niet op kon. De benzintetank halfvol, geen signaal op de gsm, geen huis te zien, geen water. We dachten werkelijk dat we het niet zouden overleven. Om 2.00 uur kon ons geluk niet op toen we een klein hokje zagen. Wonder boven wonder zaten er twee mannen in. We vroegen de weg, nog een uurtje en we zouden aankomen in Ichuña. De tranen van opluchting kwamen bij sommigen boven. Een uur later, om 3.15 uur kwamen we inderdaad aan. We omhelsden de chauffeur, we aten nog een snelle hap en gaven hem een kamer om te slapen. Nog niet bekomen van de doodsangst, installeerden we ons. Delphine maakte haar kaartjes en cadeautjes open en nog steeds in shock gingen we slapen. Het was inmiddels 5.00 uur!
Een avontuur om nooit meer te vergeten.

Na 45 minuten rusten stond Liesbeth op om de taxichauffeur uit te laten. Daarna ging ze nog snel wat brood kopen. Na het versieren van Delphines bord met fruit kroop ze snel weer in bed. Delphine was het eerst op. Om 11 uur rolden ook Veerle, Elien en Liesbeth uit hun bed.
We ontbeten buiten, het was immers al erg warm. Daarna gingen Delphine en Liesbeth inkopen doen voor de lunch. We maakten belegde broodjes, maar vooral het dessert, chocoladecake uit Puno (!), smaakte enorm! Om 15.45 uur hadden we een afspraak met Christian. Hij nam ons mee voor een stevige fysieke inspanning. We beklommen letterlijk een berg en hadden opnieuw een prachtig uitzicht. We keken ook verwonderd naar de prachtige cactussen onderweg. Terwijl we weg waren bereidden Veerle en Elien het verrassingsmaal voor Delphine voor.
Om 19.30 leidden we Delphine naar de tuin van padre Jef. Daar maakten we een vuurtje (buiten) om de overheerlijke maaltijd te bereiden.
De gebakken frietjes en gewokte groentjes smaakten ons enorm. Ook de fruitsalade, popcorn en thee als dessert was om de vingers bij af te likken. Delphine genoot er enorm van. We werden vergezeld door enkele Peruviaanse vrienden. Het was echt supergezellig. Opdracht geslaagd! Maar de avond was nog niet ten einde. Voor de tweede keer op rij hadden we pech. De poort van het gebouw waar we slapen sluit elke avond om 22.00 uur en dat waren we even uit het oog verloren. Om 22.10 stonden we voor een gesloten poort. Steentjes smijten, roepen, tikken op de deur,...We probeerden alle trucjes. Na een dik uur bereikten we eindelijk ons doel. De deur werd geopend. Zo konden we toch nog deze fantastische dag en verjaardag van Delphine afsluiten in ons eigen bed.

Zo zie je maar dat er in enkele dagen tijd heel wat kan gebeuren. Deze laatste twee dagen vergeten we alvast nooit meer!
Tot schrijfs!
Dikke kussen

05-08-2009 om 03:45 geschreven door Veerle