Hallo allemaal

Voor zij die denken dat we hier niet meer zijn of hier niet meer gelukkig zijn, ik wil jullie geruststellen: alles gaat hier nog altijd heel goed.

De kindjes groeien heel snel. Kobe kruipt al heel snel rond, trekt zich aan alles recht, wil steeds naar buiten en is boos als we de deur voor zijn neus dicht doen. Floor ziet haar broertje heel graag maar beseft soms niet dat hij nog steun nodig heeft aan de tafel als hij rechtstaat en ze zijn handjes wegduwt. Ze praat al redelijk goed maar mixt toch wel Engels en Nederlands door elkaar. Ze weet wel al goed wanneer ze bepaalde dingen tegen bepaalde personen in het Engels of Nederlands moet zeggen. Dat vind ik toch al speciaal voor een kind van 2,5 jaar!

Ik geef nog steeds les op de Nederlands/Vlaamse school en op het lokale schooltje. Onlangs heb ik ook een interim gedaan op een andere internationale school. Het was een leuke ervaring. Door met vele leerkrachten te praten, merk ik toch dat het Oegandese onderwijssysteem meer "uit het hoofd leren is" en dat daar iets moet aan gedaan worden omdat leerlingen niet begrijpen "waarom" iets zo is. Maar ouders kijken nog vooral naar de resultaten van de examens en dat is een beetje het jammere. Oegandese scholen leren eigenlijk het examen uit het hoofd zodat de leerlingen goede resultaten halen op het einde van het jaar maar wat nadien?

Hannes doet zijn werk ook nog steeds graag en het gaat stilaan vooruit. De eerste steen voor de scholen is in aantocht.

In december hebben we bezoek gehad van mijn ouders. Met hen zijn we naar Sippi Falls geweest waar we een bergwandeling gemaakt hebben.

In maart kregen we bezoek van Marlène en Monique. Zij hebben een tour gedaan naar enkele nationale parken en we zijn daarna met hen nog naar Jinja geweest. Ook met Willy, Hannes zijn papa, en een vriend van hen zijn we naar daar geweest een maand later. Zij hadden een rondreis van 14 dagen gemaakt met een groep en hebben een hele mooie reis gehad. Uganda is aan te raden!

Oh ja, in de paasvakantie zijn we een weekje naar Mombasa in Kenia geweest. Het was echt een onspannen leuke reis met de kindjes!

In juli komen we terug naar België! Tot dan!

Het is al even geleden dus hoog tijd voor Hannes om nog eens iets te posten op de blog:

Als ik zo de vorige blogberichtjes lees dan denken jullie vast dat wij hier in het paradijs vertoeven. Foto’s van zwembaden, zonnig weer, verjaardagsfeestjes en weekendtripjes naar wildparken. Ik kan alleen maar beamen dat we het hier fantastisch goed stellen! Toch ga ik vandaag eens de kritische jan uithangen en jullie enkele moeilijkheden van de voorbije maanden doorsturen (t'is eens iets anders dan zwembadfoto’s )

1.      De zomervakantie

De zomervakantie in Belgie was fantastisch, echt waar! We zagen met veel plezier onze vrienden en familie terug en ook het overmatig gebruik van de in Uganda ontbrekende zaken als daar zijn: Lekker bier, mossels a volonté, kaas... was echt genieten. Weinigen vermoeden dat onze vakantie ook wel wat stress teweegbracht. Ikzelf had maar een 4tal weken verlof in Belgie en dus moest Kobe goed getimed op de wereld gezet worden. Het begon al met de 5 weken in Uganda zonder Leen en Floor voor de geboorte:  zo’n weekje alleen is tof maar naar het einde begon het te knagen. Op de koop toe kreeg ik zo’n 2 a 3 weken voor de uitgerekende bevallingsdatum nachtmerries van Leen die aan het bevallen was terwijl ik nog in Uganda was . Verder moesten/wilden we ook op die 4 weken alle babybezoek ontvangen, een babyborrel organiseren, alle vrienden ontmoeten, wat in het appartement werken en de jaarlijkse grote kledij- kaas- en ander lekkersshopping doen in Belgie om mee te nemen naar Uganda... alles ging goed OEF!

2.      Het werk

Ik ben heel content op mijn huidige job en ben zeer blij dat BTC me naar Uganda heeft gestuurd. Desalnietemin zal ik eerlijk zijn dat ons project nog maar weinig tastbaar heeft gerealiseerd: alles gaat heel erg traag, zeker op het ministerie van onderwijs waar ik tewerkgesteld ben. Bovendien is de doorsnee Ugandees supersympathiek maar geen kampioen in professionalisme. Openbare aanbestedingen  gaan sowieso al traag maar in Uganda dubbel traag, en laat dat net nu een deel van mijn job zijn. Toch zijn we op de goede weg en zijn al een aantal contracten voor het bouwen van de scholen stilaan concreet aan het worden. Ook op andere vlakken proberen we te verbeteren en te innoveren:  de scholen waar we werken zijn heel enthousiast maar vaak wil of kan het ministerie niet mee. Een dialoog voer je vandaag met persoon X maar morgen met persoon Y en dus moet je verschillende keren weer van 0 beginnen. Afwezigen op vergaderingen en laattijdige verslagen en rapporten zijn ook schering en inslag. Desalnietemin zijn we op de goede weg en zien en werken we voor een mooi eindresultaat over 5 jaar...

3.       De veiligheid

Laat me duidelijk zijn: wij voelen ons perfect veilig in Uganda. Helaas zijn daar wel een aantal asociale maatregelen voor nodig als daar zijn een muur en prikkeldraad rond je huis, 24u op 24 wachters voor je huis en altijd met gesloten deuren autorijden... op het eerste gezicht onaangenaam maar dat raak je wel gewoon. Minder goed nieuws was de aanslag op het shoppingcenter in Kenia, die jullie ook wel in het nieuws gezien hebben. Dit was een directe wraakactie van Al Shabaab (die Somalische tak van Al Qaida) voor de aanwezigheid van Keniaanse troepen in Somalie. En Uganda heeft ook soldaten in Somalie... nog meer dan Kenia heb ik me laten vertellen.  In 2011 zijn er hier al eens 2 grote aanslagen geweest en momenteel is iedereen hier nerveus voor een gelijkaardige aanslag als in Kenia. Zeker Amerikanen zul je momenteel niet in shoppingscentra zien! Niet dat ze dan droog brood en water eten want ze hebben hier hun eigen beveiligde supermarkt maar je gaat dus best niet zomaar eens een dagje shoppen (ocharme Leen ). En als je toch al eens  inkopen moet doen wordt je wagen helemaal binnenste buiten gekeerd en moet je door veiligheidsdetectoren alvorens een appel te kunnen kopen. We laten ons leven er niet door bepalen maar toch kun je het momenteel niet ontwijken. Voor de bezoekers die al een ticket gekocht hebben... zeg vooral je vlucht niet af want het is tegelijk een heel fantastisch land, daarvoor verwijs ik naar de paradijselijke berichten en foto’s die leen al gepost heeft op de blog .

Het is weer lang geleden dat ik hier iets op geschreven heb. Mijn internet werkt de helft van de keren niet, blijft draaien en gaat super traag dus ontzie ik het mij soms om foto's te uploaden op internet. Ik moet ook eerlijk toegeven dat ik het al druk gehad heb:

De eerste week dat ik toegekomen ben, ben ik enkele dagen nadien al gestart met les te geven op de Nederlands/Vlaamse school. Ik ben nu 4 weken bezig en doe het heel graag. Ik heb 6 kindjes maar ze zijn heel enthousiast. Aangezien ik mijn lessen creatief wil houden en het nog zo kleine kindjes zijn (4-6 jaar), vraagt het toch nog veel voorbereidingstijd. Ik geef 2 halve dagen per week les en dan blijft Kobe bij Assumpta. Assumpta is helemaal gek op Kobe en is er heel lief tegen. Ondertussen gaat Floor naar de crèche, hier noemen ze het al "school". In juni weende ze nog elke keer als ik haar afzette maar nu bekijkt ze mij zelfs niet meer en gaat ze direct spelen.
Als ik ze ga ophalen vertelt ze over de kindjes, de zandbak, zwemmen, muziek,... Ik heb echt de indruk dat ze daar veel bijleert en het echt leuk is. Voor haar verjaardag had ze een grote taart (getekend op papier) mee gekregen en hadden alle kindjes een verjaardagstaart getekend. De leerkrachten hebben er wel moeten bij schrijven wat sommige dingen waren vb. candles, cake,... 

Kobe is hier precies ook gelukkig. Hij is echt een gemakkelijk kindje. We hebben hem nog niet veel horen wenen en 's nachts slaapt hij gemakkelijk 8u. Hij kan dus zeker wennen aan het Ugandese klimaat. En Floor is super lief tegen haar broertje. Ze zal niet gaan slapen of weggaan, zonder hem "salut" te zeggen en hem een zoen te geven.

De 2 weken dat Hannes hier al was met Floor voordat ik met Kobe kwam, heeft hij leuke dingen met haar gedaan. Ze zijn samen een weekend gaan kamperen, hebben een huisje gebouwd en hebben ook haar grote bed samen geïnstalleerd. De eerste weken moest ze wel nog wat wennen en viel ze nog liever in slaap naast haar bed dan er in. Nu slaapt ze er wel in en weent ze niet meer, het probleem was dat we haar deur dicht deden en dat wilde ze blijkbaar niet. Maar nu komt ze niet meer uit haar bedje en blijft ze braaf liggen.

Vorig jaar hebben we het niet zo gemerkt maar nu hebben we toch al echt veel regen gehad in "het regenseizoen". Het is nog steeds redelijk warm maar het regent redelijk veel. Ik durf het niet te zeggen tegen Eva en Delbeke want die komen eind deze maand (bij deze ook een test of ze de blog lezen)

Dit weekend was het baby/verjaardagsfeestje voor Kobe en Floor. Het heeft water gegoten en eerst moesten we allemaal binnen zitten maar uiteindelijk is het toch nog goed weer geworden.

De week nadat mijn ouders weg waren, zijn we ook op fietsweekend geweest. Daar hebben de fietsers een hele dag gefietst en de vrouwen mochten relaxen maar moesten ook op tijd zijn zodat de bagage op de tweede locatie in de tweede lodge terecht kwam.

http://www.youtube.com/watch?v=qvIQxfdBU1c&feature=youtube_gdata

Sinds kort heb ik ontdekt dat er hier een “playgroup” is. Dat zijn ouders en nanny’s die elke dag bij iemand anders thuis gaan om met alle andere kindjes te spelen. Dan voorzien ze vanalles om te eten voor de kinderen én voor de personen die mee zijn met de kindjes, en leggen ze al het speelgoed buiten. Ik ben er nu al enkele keren naartoe geweest en Floor vindt het fantastisch. Misschien zal ik vanaf september ook “host-family” worden.

Deze week heb ik nog een naaicursus ontdekt. Ik was daar al een hele tijd naar op zoek maar dat was blijkbaar moeilijk te vinden. Toevallig, toen ik om houtskool reed met Hiraly en stond te wachten, zag ik een bord "tailoringcourse". Ik ben informatie gaan vragen en ben de volgende dag al langsgeweest voor mijn eerste les. Het is fantastisch. Ik mag gaan wanneer ik wil. Ah ja, want ik heb niet zoveel tijd meer.

Het is wel niet gemakkelijk. Het zijn nog zo mechanische naaimachines en de vloer is super oneffen. Maar ik heb toch al veel bijgeleerd en al 2 kleedjes gemaakt voor Floor.

Nog een foto van vervoer:

Binnen 2 weken vertrek ik met Floor terug naar België. Ik kijk er naar uit om iedereen terug te zien. Tot binnenkort!

Enkele weken geleden zijn mijn ouders terug op bezoek geweest. We hebben met hen een rondreis gedaan via Lake Mburo naar de gorilla’s en nadien nog naar Lake Bunyoni.

Het was alweer heel leuk dat ze hier waren.

 

		De lokale markt

De gorilla’s waren blijkbaar heel indrukwekkend. Ik ben niet meegeweest omdat de tocht heel lastig is en er iemand bij Floor moest blijven. De tocht naar de gorilla’s is heel heuvelachtig en ze moesten eerst bijna 6u klimmen voordat ze de groep zagen. Aangezien het regenseizoen is, hadden ze geen geluk en waren ze helemaal natgeregend en dus wat onderkoeld tegen dat ze terug kwamen.

We hebben ook een vrouwenavond gehouden waar mama mee kon om coctails te drinken en dus onze vriendinnen zag. Dat willen we vanaf nu elke maand doen.

Verder hebben we de gewone dingen gedaan maar dat vindt mama het leukste hier. Papa wil constant weg. Hij zou overal naartoe gaan: te voet, met de boda,... Hij geraakt er wel maar wil zoveel mogelijk zien. Hij heeft ook een nieuwe hobby gevonden: foto’s trekken van alle soorten vervoer in Kampala, of eerder, alles wat kan vervoerd worden. 

		papa bij de kapper

We hebben ook de “verpakkingen” voor de doopsuikers besteld. Het wordt dus iets Afrikaans.

Hannes is ook eens met papa gaan mountainbiken. Af en toe gaat hij op zondag mee met de “fietsclub”. Dat is hier fantastisch, tussen de natuur, tussen de huisjes,... Maar wel heel heuvelachtig dus heel lastig.

Sinds enkele weken gaat Floor naar de crèche, 2 dagen per week. Alhoewel, na de eerste week was ze al ziek. Ze moet sterk worden hé. En sociaal! Want hier thuis zou ze toch maar verwend worden.

Ze is wel echt ziek geweest, een volledige week, dat ze niets wou eten of drinken en ze had koorts... Gelukkig hadden we goede dokters in de omgeving en die stelden ons gerust. Nu is ze er weer helemaal door en speelt ze weer zoals ervoor!

De crèche lijkt wel heel goed. Kinderen mogen maar gaan vanaf 18 maanden en moeten echt zelfstandig leren zijn: zelf met een lepel eten, zelf hun schoentjes uit de kast nemen, handjes wassen,... Er zijn geen bedjes maar er worden matrassen op de grond gelegd en dat werkt hier ook blijkbaar.

De derde week had ze al sportdag. Ik wist niet goed wat ik mij daarbij moest voorstellen maar het was heel leuk! Iedereen kreeg een sportuniform en de kindjes moesten om de beurt een soort estafette afleggen: lopen naar de overkant, een bal in een basketbalring gooien (kindermaat), met een poppenbuggy tot aan de overkant gaan, een bekertje water dragen zonder te morsen, blokken op een toren zetten,... Floor was bij de jongsten en was nog maar 4 keer geweest om te oefenen dus kon ze nog niet zoveel.

Sinds kort weet ik ook dat ik in september mag starten als leerkracht Nederlands op de internationale school. Ik zal lesgeven aan kinderen van 4 tot 6 jaar. Ik ben super blij én fier en kijk er enorm naar uit. Gedurende de maand mei zal ik nu al wat lessen meevolgen met de huidige leerkracht want zij gaat terug naar Nederland in juni. Doordat ik al meewerkte aan de themadagen ken ik al redelijk wat kindjes en heb ik ook al gemerkt dat de sfeer tussen de leerkrachten,  het bestuur en de ouders heel goed lijkt.

Onlangs was het thema "Koninginnedag" omdat ze in Nederland een nieuwe troonsopvolger hebben. In oktober zal er een iets meer Belgisch thema gekozen worden. Het is niet altijd gemakkelijk want de Belgische gezinnen zijn wat in de minderheid.

Ik heb ook de kleren wat gesorteerd die ik van jullie gekregen heb. De wachters en Assumpta hebben al veel gekregen voor zichzelf, hun kinderen, broertjes en zusjes. Soms vinden ze de kleren zelfs te mooi om op weekdagen te dragen en sparen ze ze tot de zondag om naar de kerk te gaan.

Deze week heb ik afgesproken met die man van het weeshuis om hem nog enkele zakken kleren te geven voor de kinderen die bij hem verblijven. En ik ben onlangs ook nog naar een centrum geweest die tijdelijk kinderen opvangt om dan op zoek te gaan naar familieleden om hen terug naar huis te laten gaan. Ze hebben er plaats voor 60 kinderen maar er verblijven momenteel 180 kinderen. Daar kunnen ze alle hulp gebruiken.

Heel erg bedankt voor alles wat we al gekregen hebben. Iedereen is jullie heel dankbaar! 

Hannes belooft mij nog steeds om eens een verslag over zijn werk te schrijven maar hij heeft het druk en als hij dan wat tijd vrij heeft, speelt hij graag met Floor, bekijkt hij de tuin vol bewondering en helpt de tuinman, of maakt hij een hondenhok (hij heeft geen linkerhanden hoor). Want... Sinds 2 weken hebben we ook een hondje. Ze is 2 maanden oud en zal dus opgroeien met Floor. Floor is er gek van maar de hond is nog wat bang dus het zal geen echte waakhond worden.

De vakantie met de zussen was super leuk maar dan vliegt de tijd natuurlijk ook voorbij hé. Ze zijn al weer weg. We hebben heel veel gedaan tesamen: het gewone leven in Kampala, gewandeld in de "apenbossen", op zoek naar chimpansees, op safari tussen de wilde dieren, gaan zwemmen,...

De theeplantages. De mensen waren al heel vroeg aan het werk.

		Veel plezier met de tantes! Floor was gedurende 2 weken een beetje verwend.

Het is weer veel te lang geleden dat ik hier een nieuw berichtje op de blog geschreven heb. Eigenlijk zou ik beter meer korte tekstjes schrijven hé.

Ondertussen is de school terug gestart. Tot mijn grote verbazing, is er nu ook een derde leerjaar opgestart en zijn al mijn kindjes dus gebleven. Ik dacht dat ik die leerlingen nooit meer ging zien en was dus heel blij toen ze vol enthousiasme naar mij kwamen toegelopen! 

Dat wil natuurlijk ook zeggen dat ik nu lesgeef in het eerste, tweede én derde leerjaar. Ik heb dus wat meer voorbereidingswerk maar het is leuk en leerrijk om te doen.
De directrice was enorm blij met de boekjes en hoopt dat ze binnenkort een extra computer zal hebben voor de ICT-les.

Vorige week heb ik voor de eerste keer Floor meegenomen naar school. Ik had gedacht, ik laat ze een uurtje bij de kleinste kindjes, terwijl ik les geef en daarna ga ik met haar terug naar huis. Maar neen, zo gemakkelijk was het niet. Ze was bang en wilde enkel bij mij zijn! Ik begreep er niets van. Normaal gezien als ze kindjes ziet, loopt ze er onmiddellijk naartoe en speelt ze er de hele tijd mee maar nu...

Achteraf hoorde ik dat iedereen in de klas haar aanstaarde en betaste. Die kindjes begrepen niet dat een pop kon lopen én dat die ook nog eens blank was! Dus ja, die aandacht was ineens te groot voor Floor.

En toch merk ik dat Floor meer op ontdekking wil. Ze wil de hele tijd buiten zijn en meehelpen in de tuin en overal meegaan in de auto. Daarom ga ik ze toch nog af en toe eens meenemen we zullen ze vanaf maart ook 2 dagen per week naar een internationale crèche brengen.

We hebben hier ook al echt goede vrienden gemaakt en daar doen we vanalle leuke dingen mee samen zoals BBQ, gaan zwemmen, gaan lopen, gaan brunchen,...Ook door de voetbal leren we heel wat mensen kennen. Hannes speelt elk weekend mee met de Belgische voetbalploeg. Dit weekend speelden ze tegen Nederland.

Met mijn zwangerschap gaat het ook nog altijd heel goed. We hebben hier een goede vroedvrouw gevonden en een ziekenhuis waar ze super goede echo’s kunnen nemen en blijkbaar verder zouden staan met de technologie als bij ons.
Ik verdik natuurlijk wel en dat is minder leuk, zeker omdat de mensen hier daar zo graag een “compliment” over geven: “leen, you become fat!” en dan denken ze echt dat ze iets positiefs gezegd hebben hé. 

Volgende week komen onze 3 zussen op bezoek. We kijken er enorm naar uit en hebben al vanalles gepland. We gaan naar Jinja, de bron van de Nijl, ze zullen eens gaan raften, we gaan een week weg naar een groot natuurpark Queen Elisabeth...

	Zie je de tweede man?

Amai, ik heb te veel gestoeft over het klimaat hier. Ik vertelde tegen iedereen: oh, perfect, niet te warm, niet te koud, altijd ongeveer 25°C.

Nu blijkt dat januari en februari de warmste maanden van het jaar zijn en dan kan het hier tot 35°C worden. In die periode regent het ook bijna niet zodanig dat er overal veel meer stof ligt.

En de eerste 2 dagen dat ik hier toekwam moest ik inderdaad wennen. Ik moest ten eerste nog bekomen van de vlucht want die was heel vermoeiend met Floortje alleen, en dan viel die warmte zo op mij! Floortje had er precies minder last van en paste zich onmiddellijk terug aan.

Ik heb dus al bijna elke dag met Floor in het water gespeeld. óf in het grote zwembad van een hotel in de buurt, óf in haar klein kinderbadje, óf met een emmer water. En wanneer de tuinman, Hiraly, de planten dan water geeft tegen de avond, wil ze natuurlijk heel graag helpen en vindt ze het fantastisch om natgespoten te worden. Hannes heeft alweer mooi werk geleverd door selder en radijsjes te planten en de tuinman instructies te geven hoe hij de moestuin goed moet onderhouden.

Ik was heel graag in België omdat ik iedereen terugzag en ben dus een beetje met een dubbel gevoel terug naar hier vertrokken. Blijkbaar is dat een normaal gevoel als je de eerste keer terugkeert naar het buitenland (zeggen andere expats mij hier).

Ik heb wel een hele fijne “thuiskomst” gehad. Hannes is ons komen ophalen, er stonden verse bloemen in huis, de wachter, Emmanuel, kwam met zijn armen open naar mij toegelopen en Hiraly, de tuinman was expres opgebleven tot 1u30 ’s nachts om ons hallo te zeggen. De volgende morgen kwam Assumpta en die vertelde dat ze ons zo hard gemist had. “This place was boring”. In het weekend hebben we ook al direct met vele anderen afgesproken waardoor ik me direct terug “thuis” voelde.

Katrien, de vrouw van een collega van Hannes, die hier in onze straat woont, kwam diezelfde dag al met het lumineuze idee af om “morgen te gaan lopen”. Amai, ik zag het nog niet echt zitten want ik was zo moe en het was zo warm maar we hebben het toch maar gedaan, al was het meer wandelen en babbelen en dus eigenlijk wel heel leuk!

Volgende week begint de school terug en zal ik dus terug lesgeven. Ik kijk er naar uit om de boekjes die ik van een internationale school gekregen heb, met dank aan Jaana en haar ouders om er om te gaan, af te geven. Ik krijg een nieuwe klas aangezien het nieuwe schooljaar hier start dus toch allemaal een beetje spannend.

Ik heb niet alle kleertjes die ik van jullie gekregen heb, kunnen meenemen maar onze zussen komen in maart en die zullen er ook nog een deel meenemen. Ik heb al enkele dingen aan de wachters en Assumpta gegeven en die zijn jullie heeeeeeeel dankbaar! Ze hopen er op dat ze jullie eens in het echt kunnen bedanken!

Ik wou deze blog eigenlijk al enkele weken geleden aanpassen maar het blokkeerde elke keer en dan heb ik het opgegeven.

Mijn ouders zijn alweer vertrokken. De 10 dagen dat ze hier waren zijn weer heel snel gegaan. Het dierenpark Murchisson Falls was fantastisch want we hebben vele dieren gezien en Floortje reageerde er heel enthousiast op! Ze wees ernaar, keek naar ons, en riep “whoehoe”. Ook de watervallen waren echt indrukwekkend. Het park is niet omheind waardoor we op weg naar onze lodge de eerste avond in het donker plots een olifant voor onze neus zagen lopen. Voor de bewoners in de omgeving van het park zijn dit hele normale taferelen en ze reageerden dus ook niet verbaasd toen wij dat verhaal vertelden.

Mijn vader heeft hier ook 3 dagen een congres van tandartsen meegevolgd en zelf ook 2 dagen een voordracht gegeven. Iedereen was heel enthousiast over hem. Natuurlijk moest hij zich ook eens in de praktijk bewijzen en belden ze hem af en toe op om te komen helpen in hun tandartspraktijk wanneer ze toch iets specialers voorhadden. Onze living is ook even een tandartspraktijk geweest voor Assumpta. Zij heeft al jaren bruine plekken op haar tanden, had er zelfs al met een schuurspons op gezeten om het weg te krijgen maar ze had er zich bij neergelegd dat ze zo oud zou worden. Maar daar kwam plots een geschenk uit de hemel vallen! Mijn vader heeft ervoor gezorgd dat ze terug witte tanden heeft! Ze viel op haar knieën van dankbaarheid en weende van blijdschap!

De andere dagen hebben we de gewone dingen gedaan: naar de markt en de supermarkt geweest, naar de craft-market bij Flores, iets gaan eten, in de tuin gezeten, het kippenhok afgewerkt, lesgegeven, gaan zwemmen,... Mijn ouders vonden het gewoon al fantastisch om hier te zijn en alles zijn gewone gang te laten gaan.
                                                     

De themadag van de Nederlands/Vlaamse school was een succes en ik heb mijn steentje kunnen bijdragen. De kinderen hebben op die dag vanalles geleerd over water en deden daarbij educatieve spelen.

En vorige week zijn we ook naar een concert van Sean Paul geweest. Het concert was hier op het cricketplein, achter onze hoek! Nee nee, Afrika is niet wereldvreemd hoor! Het was een super concert/festival en iedereen stond ter plaatse te dansen! We waren met een groepje van een 10-tal blanken tussen vooral lokale mensen.