Vrijdagnamiddag is de container toegekomen! Al de hele dag liep ik rond zoals een "kieken zonder kop" en om dat te vertalen in het Engels, voor Assumpta, was het nog des te grappiger! De tuinman was ook in zijn nopjes want hij zou een hamer krijgen om zijn bedframe te maken. Assumpta wilde heel graag een stofzuiger, wasmachine, een ladder (want ze is zo klein en kan niet aan de kasten), en een frigo! We hebben elkaar allemaal om de beurt beetgenomen: we riepen: heb je de bel gehoord, of, oh! een vrachtwagen voor de deur,...

	Jaana kreeg geen rust en controleerde alle dozen.	Assumpta en Floortje wisten niet wat er gebeurde...

Als je de brichtjes van Leen leest, zou je bijna denken dat we hier op vakantie zijn J. Daarom eens een boodschap over mijn job:

Het project van BTC waar ik op werk is een project van 5 jaar met een groot bouwcomponent waar we 4 hogescholen verbouwen en een pedagogische component met nieuwe lesmethoden voor de leraars. Ik ben ondertussen ook naar Kaliro NTC geweest waarvan je enkele foto’s in bijlage vindt. Daken vallen naar beneden, grootkeuken werkt op hout, electriciteit is onbestaand en in de internaat liggen de studenten opeengepakt, kortom veel werk voor de boeg.

 

Het klaslokaal	De bibliotheek
Het schoolbord	Koken op hout

Ik ben hier nu een goeie 2,5 maand en als ik het lijstje moet afgaan wat ik hier al gedaan heb zijn we morgen nog bezig. In theorie ben ik “financial and contracting manager” maar noem me gerust in praktijk “manusje van alles”: We hebben 2 lokaaltjes gekregen op het ministerie van onderwijs maar zonder bureaus, computers, internet en zelfs de stopcontacten werkten niet. Dus de eerste paar weken heb ik me bezig gehouden met onze bureaus te installeren, en electriciteit en internet op gang te krijgen. Wist je trouwens dat ze hier om een stopcontact te veranderen de zekeringen niet afzetten maar gewoon een paar handschoenen dragen. Achteraf stond het haar van de electricien nogal verdacht veel recht en kwam er wat rook uit zijn oren maar het stopcontact was wel hersteld. Als je soms denkt geen goeie vakman te vinden in België, wel, hier zijn ze nog 20 keer schaarser.

De voorbije tijd hebben we ook gebruikt om contacten te leggen binnen het ministerie en ook met leveranciers. Alles wat we aankopen moet volgens de regels van publieke aanbestedingen gaan en dat brengt behoorlijk wat administratie en moeilijkheden met zich mee, maar goed, ik leer ook vooral veel bij. De scholen wachten vol ongeduld op de eerste stenen maar die zullen pas voor 2013 zijn. Als we bouwen zoals 10 jaar geleden in Kampala dan maken we geen plan maar beginnen direct onze muurtjes te metsen. Het resultaat is vandaag dat alles door mekaar staat, wegen veel te smal zijn, voetpaden ontbreken, marktjes een chaos,.... Wij hopen toch op zijn minst een paar plannen te maken hoe we best kunnen bouwen en hoe we de aangroei van studenten (20pct per jaar) best kunnen opvangen in de toekomst.

Tot daar het professionele gedeelte. Ook de privézaakjes regelen neemt heel wat tijd in beslag: Zowat 40 huizen heb ik bezocht tegen dat ik eindelijk ons nestje gevonden heb, een rijbewijs halen in Uganda, leren links rijden, 45 dagen nodig om papieren voor onze privé auto te regelen... Verder moet ook alles geregeld worden voor de KMO decraene-aesaert, want liefst doen we het allemaal correct met eerlijke contractjes, een goeie verzekering en gemotivee rd personeel. Verder zijn we in bijberoep ook met een guest house voor bezoekers begonnen zelfs al hebben we nog geen meubels . Karlien en Kristof, Martine en Guido en Mia en Paul zijn al langsgekomen in onze guesthouse en kunnen jullie vertellen hoe mooi Oeganda is.  Dus allemaal welkom he.

Groetjes

Gisteren ben ik op de craft market gaan meehelpen in een winkeltje om kettingen te maken. Een Oegandese mevrouw, Flores, maakt in haar winkeltje kettingen van bonen. Ze koopt een kilogram bonen op de markt en schildert deze in allerlei kleuren. Ze runt haar winkeltje samen met haar 3 zussen en 1 broer en elk hebben ze hun specialiteit: Flores maakt kettingen, haar ene zus tapijten, haar andere zus minimandjes en haar broer vlecht grote manden. Ik ga zeker nog eens terug en de volgende keer leer ik manden vlechten.
Floortje heeft ook super veel plezier gehad want er waren nog 3 kindjes om met haar te spelen. Iedereen van de andere winkeltjes kwam kijken naar de Muzungu-baby.
Het was heel leuk om dit te doen en ook om ondertussen eens te kunnen praten met hen. Flores is een alleenstaande moeder waarvan haar man overleden is toen hun kindje 3 jaar was. Vroeger was ze leerkracht maar ze verdiende zodanig weinig dat ze ervoor koos om een eigen winkeltje te openen. Haar zus voedt haar kindje ook alleen op aangezien de vader een Spanjaard is en teruggekeerd is naar Spanje zonder verder zijn verantwoordelijkheid op te nemen. De broer was vroeger chauffeur maar doordat het bedrijf waarvoor hij werkte failliet is, maakt hij nu manden. Op die hele dag hebben ze niets verkocht en vertelden ze me dat ze dus voor vandaag geen geld hadden om eten te kopen, enkel voor de kindjes. Toch leken ze heel gelukkig en op het eerste zicht zou je zeggen dat ze geen zorgen hebben maar door hun verhalen kom je meer te weten.

Deze week of volgende week ga ik ook nog met een Nederlandse vrijwilligersorganisatie waarbij ik in mei via Skype gesolliciteerd heb, naar enkele projecten kijken waarbij ze hulp nodig hebben:
- Lesgeven op een school voor mensen met een fysische handicap
- Organiseren van workshops en campagnes om de positie van jongeren te verbeteren vb. "neen tegen alcohol"
- Een project op vlak van onderwijs en gezondheid om bv. in de dorpen rond te gaan met een mobiele bibliotheek, HIV-testen te laten uitvoeren,...