Ik ben Fanny
Ik ben een vrouw en woon in Dendermonde (België) en mijn beroep is Huisvrouw.
Ik ben geboren op 25/03/1972 en ben nu dus 53 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Carnaval vieren en tijd spenderen met mijn vrienden..
Deze blog gaat over mij en ook een beetje over mijn vriend Jef, die een café heeft...
Leuk dat je een kijkje komt nemen op mijn blog! Hier mag je altijd een groet en/of je mening achter laten...
Het leven zoals ik het leef
06-09-2013
School...
Vijf dagen zijn we verder sinds het nieuwe schooljaar weer begon en ik vraag mij nu al af waar de vakantie is gebleven! Hoe groot kan het contrast zijn? -Je wordt wakker van de zon die door de gordijnen speelt en rekt je nog eens uit, rustig sta je op, neemt een douche en begint aan het ontbijt. Eventueel ga je eerst met een slentergangetje om verse koffiekoeken en een stokbroodje én een krant om... je portie nieuws en cultuur ineens mee te verorberen en je bouwt het tempo van de dag gestaag op.
Of
-Je wordt uit je slaap gerukt door een wekker radio die "the kids in america" staat te schallen. Je staat meteen op want anders geraak je het eerste kwartier nog niet uit bed. De kinderen worden gewekt en je wassen moet dan maar wachten want je kan nu eenmaal niet met 5 tegelijk onder de douche springen. Het ontbijt bestaat uit cornflakes of het brood dat je de dag ervoor gaan halen bent en voor de krant is er geen tijd. In plaats daarvan worden de boekentassen nog eens gecheked. Na het nodige gebrul, "mamaaaaaaaa, ik vind mijn schoenen niet" "mamaaaaaa, is mijn brooddoos klaar?" "mamaaaaaaa,....." vertrekt iedereen naar school of naar de job. Heel het huis staat op zijn kop, voornamelijk de keuken en badkamer lijken wel een slachtveld. En dan, eindelijk, na de opkuis is het eindelijk zo ver! De douche... 10 minuten ongestoorde verwennerij... tot helaas een schreeuw weerklinkt en je tot de orde van de dag geroepen wordt! "Ja Tjoke, ik koooooom" Zoals ik al zei, "waar is de vakantie gebleven?"
Vandaag ben ik net zoals vorige week naar een begrafenis geweest. Geen naaste familie, geen "beste vriend". De ene familie van familie en de andere een buur op een camping van jaren geleden. Het is opmerkelijk hoeveel gedachten er door je hoofd gaan tijdens zo'n dienst. Herinneringen aan de overledene die je kende, gevoelens van medeleven voor hen die je niet persoonlijk kende. Herinneringen aan vorige begrafenissen door een lied dat speelt en je terug voert naar anderen die gemist worden. Het verdriet van de nabestaanden dat je ontroerd en een krop in de keel doet krijgen... Een prentje met een tekst, welke in enkele zinnen het leven of lijden weer geeft met een foto van toen de dode nog een levende was... Het stemt me altijd zeer triest maar toch ben ik steeds dankbaar geweest dat ik er bij kon zijn om mijn medeleven te betuigen.
Zou het er nu eindelijk eens van komen? Terug een beetje rustigere weekends? Op vrijdagavond gezellig samen in het zeteltje zitten met de tv aan maar eigenlijk niets zien omdat je naar de binnenkant van je schedel aan het kijken bent... Op zaterdag vroeg opstaan, wat dan ook weer gaat kunnen omdat je fris en uitgerust bent en niet met een kop vol wazigheden zit en een plakbek hebt van de nacht er...voor, zodat je gezwind aan de was en de kuis kan beginnen. Dat brengt dan weer mee dat je op tijd klaar bent om een deftig eetmaal op tafel te toveren en er van te genieten ipv "snel snel naar de frituur om een hap gaan want we moesten daar al zijn!" toestanden... Nee, echt. Mij zou je niet horen klagen... Zou het er eindelijk eens van komen?
