Na een tijdje te liggen overwegen of ik al dan niet mijn ogen zou open doen en opstaan, knipper ik en wil ik me weer in de dag smijten. Maar ojee, ik lig op de zetel, wat wil zeggen dat ik dus blijkbaar de trap niet meer ben opgeraakt vannacht en het is al verdacht klaar. De zon staat hoog en schijnt fier door de ramen.
"Huh? Elf uur??? Ligt iedereen hier nog in coma ofzo?" Er is geen leven in huis, alles
is stil.

Het besef dat het vorige nacht weer net dat ietsje teveel is geweest word mij duidelijk gemaakt door het droge, plakkerige gevoel dat ik in mijn mond heb. Ik kijk om me heen en zie een blik Dr. Pepper op de salontafel
staan. Tegen beter weten in neem ik het en zet het aan mijn lippen om de enorme dorst die ik heb te lessen... Bweurk... warm, geen bruis meer maar toch moet hij er helemaal aan geloven en verdwijnt in mijn keelgat om dan in mijn maag terecht te komen en daar te botsen op de overblijfsels van de vorige nacht!

Ik zet me rechtop en heel de kamer lijkt te bewegen. Al mijn moed word bij mekaar geraapt om me dan al wankelend naar de badkamer te begeven. Mijn blaas staat naar mijn gevoel op springen dus ik MOET gewoon in beweging komen!

Nadat gebeurt is wat moest gebeuren ga ik naar de lavabo om mij te wassen. Ik kijk in de spiegel en vraag me af wie de rare vogel is die mij aankijkt. Ogen die nog zwart omrand zijn maar dan tot op de wangen, haar dat veel weg heeft van een Halloween kapsel en bovenal, nog steeds die godverdomse stinkbek waar als ik me niet vergis, ook nog de restanten van een hotdog rond te bespeuren zijn!

Ik draai de kraan open en met beide handen schep ik water om vervolgens een paar keer mijn gezicht in mijn handpalmen te begraven... OOooOoHh, zalig gevoel. Ik neem m'n tandenborstel en poets al de viezigheid weg
maar eerlijk gezegd, deugd doet het niet. (Ken je dat gevoel? Je schuift dat ding in je mond en je begint op slag te kokhalzen...) Na de marteling van schrobben, braken, haastig naar de plee springen, terug schrobben, braken,
het gevoel hebben dat er vanalles uit moet maar er komt niets, terug schrobben... ga ik naar de keuken. Ik trek de ijskast open en neem een grote fles water. Mijn dorst is niet te stillen maar ik probeer het wel. Glas na glas
word geleegd.

De laatste fase is nu aan beurt. Ik neem een doos Dafalgan (sorry voor de sluikreclame) gooi er 2 in mijn glas en ga met een wee gevoel terug naar mijn zetel. Ik vrees dat er niet veel meer gaat gebeuren vandaag... of ja, toch één ding. Ik ga volop genieten van mijn nieuwe huisdier: KATER!

29-09-2013 om 00:00 geschreven door Fanny