Ik ben Fanny
Ik ben een vrouw en woon in Dendermonde (België) en mijn beroep is Huisvrouw.
Ik ben geboren op 25/03/1972 en ben nu dus 53 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Carnaval vieren en tijd spenderen met mijn vrienden..
Deze blog gaat over mij en ook een beetje over mijn vriend Jef, die een café heeft...
Leuk dat je een kijkje komt nemen op mijn blog! Hier mag je altijd een groet en/of je mening achter laten...
Het leven zoals ik het leef
07-10-2013
Weer...
Overal waar je komt spreekt men over het WEER..."goeie morgen, koud he" "Goeie middag, warm he" "Goeie avond, fris he"... Nu moet het gezegd worden dat het wel uitzonderlijk goed WEER is voor de tijd van het jaar. Dat zorgt er ook voor dat we WEER veel meer zin hebben om in de tuin te werken of om er op uit te trekken, noem maar op. Een mens voelt zich opgewekter en vitaler.
Het is zo WEER een WEERtje dat er bij mij voor zorgt dat ik WEERal zin heb om ergens het mooie WEER te gaan maken. Natuurlijk niet te uitbundig want daar komt dan WEER uit voort dat sommigen het licht in mijn ogen niet kunnen zien schijnen en dan verdwijnt mijn goedgezindheid als sneeuw voor de zon en geef toe, donderwolken kunnen we missen in een "fantastisch WEER-periode" als deze!
Afijn zo een vaart zal het allemaal niet lopen want voorlopig zit ik nog thuis deze tekst te schrijven...Het WEER dat mij hier bezig houd is het heen en WEER geloop van mijn jongste spruit met zijn WEERbarstig kopje haar dat ondanks het vele kammen rechtop blijft staan.Hij trekt zich nog niets aan van de WEERsberichten die WEERgalmen van tv of radio. Hij is al blij wanneer hij een speelgoedje heeft WEERgevonden.
Intussen word ik hier als de WEERlicht uit mijn dagdromerij gerukt want in de WEERspiegeling van het raam hier rechtover zie ik al schoolkinderen.Dat wil dus zeggen dat de school WEER uit is en dat er weldra buikjes moeten gevuld worden.Hopelijk vinden de kindjes het WEERzien fijn en kunnen ze niet WEERstaan aan het avondeten zodat ze daarna zonder WEERspannigheid en zonder WEERzin aan hun huistaken kunnen beginnen.
Want anders zal ik WEERstand moeten bieden en hen van de WEERomstuit moeten terecht wijzen en hun argumenten om langer op te blijven vanavond moeten WEERleggen... Maar ook dit is helemaal nog niet aan de orde, hoe de dag verder verloopt, zien we straks wel WEER!
Na een tijdje te liggen overwegen of ik al dan niet mijn ogen zou open doen en opstaan, knipper ik en wil ik me weer in de dag smijten. Maar ojee, ik lig op de zetel, wat wil zeggen dat ik dus blijkbaar de trap niet meer ben opgeraakt vannacht en het is al verdacht klaar. De zon staat hoog en schijnt fier door de ramen. "Huh? Elf uur??? Ligt iedereen hier nog in coma ofzo?" Er is geen leven in huis, alles is stil.
Het besef dat het vorige nacht weer net dat ietsje teveel is geweest word mij duidelijk gemaakt door het droge, plakkerige gevoel dat ik in mijn mond heb. Ik kijk om me heen en zie een blik Dr. Pepper op de salontafel staan. Tegen beter weten in neem ik het en zet het aan mijn lippen om de enorme dorst die ik heb te lessen... Bweurk... warm, geen bruis meer maar toch moet hij er helemaal aan geloven en verdwijnt in mijn keelgat om dan in mijn maag terecht te komen en daar te botsen op de overblijfsels van de vorige nacht!
Ik zet me rechtop en heel de kamer lijkt te bewegen. Al mijn moed word bij mekaar geraapt om me dan al wankelend naar de badkamer te begeven. Mijn blaas staat naar mijn gevoel op springen dus ik MOET gewoon in beweging komen!
Nadat gebeurt is wat moest gebeuren ga ik naar de lavabo om mij te wassen. Ik kijk in de spiegel en vraag me af wie de rare vogel is die mij aankijkt. Ogen die nog zwart omrand zijn maar dan tot op de wangen, haar dat veel weg heeft van een Halloween kapsel en bovenal, nog steeds die godverdomse stinkbek waar als ik me niet vergis, ook nog de restanten van een hotdog rond te bespeuren zijn!
Ik draai de kraan open en met beide handen schep ik water om vervolgens een paar keer mijn gezicht in mijn handpalmen te begraven... OOooOoHh, zalig gevoel. Ik neem m'n tandenborstel en poets al de viezigheid weg maar eerlijk gezegd, deugd doet het niet. (Ken je dat gevoel? Je schuift dat ding in je mond en je begint op slag te kokhalzen...) Na de marteling van schrobben, braken, haastig naar de plee springen, terug schrobben, braken, het gevoel hebben dat er vanalles uit moet maar er komt niets, terug schrobben... ga ik naar de keuken. Ik trek de ijskast open en neem een grote fles water. Mijn dorst is niet te stillen maar ik probeer het wel. Glas na glas word geleegd.
De laatste fase is nu aan beurt. Ik neem een doos Dafalgan (sorry voor de sluikreclame) gooi er 2 in mijn glas en ga met een wee gevoel terug naar mijn zetel. Ik vrees dat er niet veel meer gaat gebeuren vandaag... of ja, toch één ding. Ik ga volop genieten van mijn nieuwe huisdier: KATER!
Daarstraks kom ik in den Aldi aan de kassa en voor mij staat er een dame. Ze kijkt achteruit en schrikt duidelijk."Amai, zo verschieten dat ik doe! Maar ja da komt omdat het vrijdag den dertiende is he kind".... Misschien moet ik toch maar dringend eens naar de kapper gaan?!
Toen ik jong was nam ik het niet zo nauw wat trouw zijn betrof. Ik durfde al eens vreemd gaan, mijn partner bedriegen, oren zetten, achter het net vissen of noem het voor mijn part naast de pot pissen. Wat niet weg nam dat ik mijn toenmalige vriend echt wel graag zag, ik wijtte het aan het feit dat ik veel te vroeg al in een vaste relatie zat. Ik was jong, nog net geen 18 en wou met volle teugen ...van het leven proeven! In het nachtlevencircuit vertoeven maakte het er ook niet makkelijker op om altijd even voorbeeldig te blijven...
Maar met de jaren ben ik dat soort gedrag ontgroeid en heb ik, in andere relaties die ik had, ervaren hoe het voelt om de bedrogene te zijn. Meerdere keren ben ik getuige geweest van het overspel dat mij ten dele viel, met jaloezie, intriges en scheldpartijen tot gevolg.
Nu ligt dit alles reeds lang achter mij, ik heb een fijne, stabiele, liefdevolle relatie, een geweldig gezin en een toffe vrienden- en kennissenkring. Er is geen nood meer aan rondlopen, flirten met anderen, zoeken naar iets beter WANT ER IS NIKS BETER!
Vijf dagen zijn we verder sinds het nieuwe schooljaar weer begon en ik vraag mij nu al af waar de vakantie is gebleven! Hoe groot kan het contrast zijn? -Je wordt wakker van de zon die door de gordijnen speelt en rekt je nog eens uit, rustig sta je op, neemt een douche en begint aan het ontbijt. Eventueel ga je eerst met een slentergangetje om verse koffiekoeken en een stokbroodje én een krant om... je portie nieuws en cultuur ineens mee te verorberen en je bouwt het tempo van de dag gestaag op.
Of
-Je wordt uit je slaap gerukt door een wekker radio die "the kids in america" staat te schallen. Je staat meteen op want anders geraak je het eerste kwartier nog niet uit bed. De kinderen worden gewekt en je wassen moet dan maar wachten want je kan nu eenmaal niet met 5 tegelijk onder de douche springen. Het ontbijt bestaat uit cornflakes of het brood dat je de dag ervoor gaan halen bent en voor de krant is er geen tijd. In plaats daarvan worden de boekentassen nog eens gecheked. Na het nodige gebrul, "mamaaaaaaaa, ik vind mijn schoenen niet" "mamaaaaaa, is mijn brooddoos klaar?" "mamaaaaaaa,....." vertrekt iedereen naar school of naar de job. Heel het huis staat op zijn kop, voornamelijk de keuken en badkamer lijken wel een slachtveld. En dan, eindelijk, na de opkuis is het eindelijk zo ver! De douche... 10 minuten ongestoorde verwennerij... tot helaas een schreeuw weerklinkt en je tot de orde van de dag geroepen wordt! "Ja Tjoke, ik koooooom" Zoals ik al zei, "waar is de vakantie gebleven?"
Vandaag ben ik net zoals vorige week naar een begrafenis geweest. Geen naaste familie, geen "beste vriend". De ene familie van familie en de andere een buur op een camping van jaren geleden. Het is opmerkelijk hoeveel gedachten er door je hoofd gaan tijdens zo'n dienst. Herinneringen aan de overledene die je kende, gevoelens van medeleven voor hen die je niet persoonlijk kende. Herinneringen aan vorige begrafenissen door een lied dat speelt en je terug voert naar anderen die gemist worden. Het verdriet van de nabestaanden dat je ontroerd en een krop in de keel doet krijgen... Een prentje met een tekst, welke in enkele zinnen het leven of lijden weer geeft met een foto van toen de dode nog een levende was... Het stemt me altijd zeer triest maar toch ben ik steeds dankbaar geweest dat ik er bij kon zijn om mijn medeleven te betuigen.
Zou het er nu eindelijk eens van komen? Terug een beetje rustigere weekends? Op vrijdagavond gezellig samen in het zeteltje zitten met de tv aan maar eigenlijk niets zien omdat je naar de binnenkant van je schedel aan het kijken bent... Op zaterdag vroeg opstaan, wat dan ook weer gaat kunnen omdat je fris en uitgerust bent en niet met een kop vol wazigheden zit en een plakbek hebt van de nacht er...voor, zodat je gezwind aan de was en de kuis kan beginnen. Dat brengt dan weer mee dat je op tijd klaar bent om een deftig eetmaal op tafel te toveren en er van te genieten ipv "snel snel naar de frituur om een hap gaan want we moesten daar al zijn!" toestanden... Nee, echt. Mij zou je niet horen klagen... Zou het er eindelijk eens van komen?
