Vandaag ben ik net zoals vorige week naar een begrafenis geweest. Geen naaste familie, geen "beste vriend". De ene familie van familie en de andere een buur op een camping van jaren geleden.
Het is opmerkelijk hoeveel gedachten er door je hoofd gaan tijdens zo'n dienst. Herinneringen aan de overledene die je kende, gevoelens van medeleven voor hen die je niet persoonlijk kende.
Herinneringen aan vorige begrafenissen door een lied dat speelt en je terug voert naar anderen die gemist worden.
Het verdriet van de nabestaanden dat je ontroerd en een krop in de keel doet krijgen...
Een prentje met een tekst, welke in enkele zinnen het leven of lijden weer geeft met een foto van toen de dode nog een levende was...
Het stemt me altijd zeer triest maar toch ben ik steeds dankbaar geweest dat ik er bij kon zijn om mijn medeleven te betuigen.