Aangezien ik op een boogscheut van het kerkhof woon, was ik er gisteren getuige van hoe honderden mensen op hun paasbest (ook al moet het nog Sint Maarten, Sinterklaas en kerst worden) optrokken om een bezoekje te brengen aan geliefden die hen ontvallen zijn, sommige recent anderen reeds lang geleden.

Allen baanden ze zich een weg door de, in erbarmelijke staat verkerende straat, naar de begraafplaats met de nodige potten Chrysanten en andere bloemstukken in de hand. De dagen hier aan voorafgaand waren velen van hen hier ook al gepasseerd maar toen was het in versleten jeans en trui, al dan niet met laarzen aan, met emmers en poetsgerief.

Ik heb alle respect voor de mensen, die er in de meeste gevallen, met het hele gezin een, weliswaar minder leuke, uitstap van maken maar aan mij is dit niet besteed. Ik hou er niet van om tussen al dat volk voor het graf van eender wie van mijn dierbaren te gaan staan.

Voor mij hoeft het geen Allerheiligen te zijn om bij hen eens langs te gaan. Natuurlijk heb ik ook het voordeel dat ik maar vijf minuutjes te stappen heb en dus makkelijker eens tijd kan vrij maken. Bijgevolg kan je mij regelmatig eens vinden, zittend op één of andere grafzerk van iemand die ik gekend heb.
Het is misschien belachelijk maar ik kan daar honderduit zitten vertellen over de dingen die mij bezig houden, of over het feit dat ik de persoon in kwestie zo mis. Soms haal ik daar herinneringen op... vertel anekdotes... Maar ik wijk af...

Ik wil niet respectloos klinken maar deze dag kan je een beetje vergelijken met wanneer het verkiezingen zijn, dat is ook zo een dag waarop iedereen op de baan is en dan kom je nog eens (oude) bekenden tegen dus veel mensen gaan samen een glas drinken om bij te praten.

Eens op café word er getrakteerd en verteld. Er wordt door de heren een partijtje biljart gespeeld, de dames kwetteren dat het een lieve lust is over de kinderen die ze hebben of over de uitstapjes die ze maakten en de kinderen die er bij zijn troepen samen en spelen een spelletje op hun tablet, ipad of iphone.

Na enkele biertjes word er al eens gelachen en veranderd de ingetogen stemming van het bezoek aan de overledenen in een gevoel van blijheid om het weerzien van de nog levenden. En zo word Allerheiligen een heel klein beetje kerkhofkermis...

01-11-2013 om 00:00 geschreven door Fanny  

Sommige mensen zeggen tegen mij dat ik nogal "grof gebekt" ben maar dat is godverdomme niet waar!

Ok, ik durf zo nu en dan al eens een krachtterm gebruiken en ik zeg al eens "op uw bakkes" in plaats van "gezondheid" wanneer iemand mij op een glas trakteert maar ben ik daarom dan grof verdorie?

Vrienden en vriendinnen kijken raar op wanneer ik iemand zie passeren en ik hen spontaan te k...ennen geef dat de passerende persoon "ne ferme schijter" heeft... Ik snap niet waar het probleem ergens zit! Mag ik dan miljaarde mijn appreciatie niet tonen?

Als er iemand tegen mijn figuurlijke schenen stampt dan wil het ook wel eens gebeuren dat ik het steevast over een teef of over een klootzak heb.
En dan doel ik niet op de vrouwelijke versie van een hond, net zomin als ik het dan heb over het mannelijke geslachtsdeel! Moet ik zwijgen en hen dan potverdekke maar laten doen misschien?

Wanneer ik een klotedag heb, bijvoorbeeld als ze mij eens een kutstreek geleverd hebben dan kan ik al eens lopen vloeken, zo van "godvermiljaardenondeju..." en dan opper ik dat ik alles zo fucking beu ben. Dan moet er niemand tegen mij komen zeiken want dan mogen ze van mij gerust de tering krijgen! Ben ik dan de enige die heel af en toe eens een beetje humeurig is verdomme?

Nee echt, waar halen ze het dat ik grof ben?...

30-10-2013 om 00:00 geschreven door Fanny