Een eerlijk en ongecensureerd dagboek uit de goddelijke pen van mijn alter ego Helena
07-01-2008
Solen skiner i min hjärta
Heb de afgelopen dagen veel moeten werken, waardoor mijn vrije uurtjes me erg dierbaar waren. Vrijdagavond heb ik hen aan muziek luisteren en lezen besteed. Met een dekentje in de zetel, vergezeld door hond en kat.
Zaterdagavond zijn ze naar L. gegaan. We hebben ze samen in Barleys opgedaan. Er was cava en witte martini. Een klein feestje op een gewone weekenddag.
Morgen ontmoet ik mijn elektronische brievenschrijver. Spannend.
Gisteren zien staan in de top tien van meest irritante internettrends: 'Blogs die niet worden geüpdatet'. Mijn laatste post dateert van een maand terug, zodat deze blog aardig in de buurt komt om deel te worden van één van de meest vervelende internetmodes van het afgelopen jaar...
Ik kan een heleboel excuses bedenken. Ik heb weinig tijd, maar dat kan waarschijnlijk iedereen zeggen. Ik heb het druk en ook in dit zullen velen zich herkennen. Kortom er bestaan geen excuses die goedpraten dat ik mijn blog de afgelopen maand grondig heb verwaarloosd...
De vierde week bij De Standaard zit er bijna op. Gisteren nieuwjaarswensen van Vandermeersch gekregen. Ik zat geconcentreerd te typen toen ik plots een krachtige hand op mijn schouder voelde. Vervolgens werd mijn hand tot moes geknepen en stamelde ik iets dat op 'beste wensen' moest lijken. De sfeer op de webredactie is goed. Er moet flink worden doorgewerkt, maar ik hou wel van die 'rush'. Vanaf de eerste dag mocht ik eigen stukjes schrijven. Nu werk ik al vrij zelfstandig: ik selecteer zelf het nieuws en mag belangrijkere gebeurtenissen uitwerken en opvolgen. Ik heb nog ontzettend veel te leren. Maar in vergelijking met mijn eerste stageweek heb ik al best veel opgestoken.
Zaterdag (en momenteel ook zondag) breng ik door in de Zeb, waardoor ik droom van een beetje vrije tijd.
De feestdagen waar heel de wereld naartoe leek te leven, zijn zonder het goed te beseffen aan me voorbij gegaan. Op kerstavond bijna op S. en zijn nieuw liefje gebotst. Auch. Ik wist van niets! Waarom werd er over hen niet geroddeld? Dan was ik tenminste op de hoogte geweest. Om mezelf niet onnodig meer pijn te doen, ben ik op oudejaarsavond nadat de klokken twaalf maal hadden geluid, mijn bed in gekropen. Had noch zin om M. te zien (die zich de laatste tijd als een echte kl**tzak gedraagt), noch om S. aan de lippen van zijn vriendin te zien hangen.
Boodschap aan mezelf: All the things you took for granted hit you like a bullet in the gut. You can't get up. Well are you going to even try? Because if you never even try, time will pass you by. You better put it behind you now...
Om niet in zelfbeklag te eindigen: heb een nieuwe pennenvriend! Eerder een mailvriend, aangezien we geen papieren, maar elektronische brieven naar elkaar sturen. Was vergeten hoe fijn brieven schrijven wel kan zijn.
's Nachts opblijven om de hoeven op het dak te kunnen horen. Kriebels in mijn buik. Hebben mama en papa de deur laten open staan? Nieuwe woningen zijn niet Piet-vriendelijk... Toch in slaap dommelen.
's Ochtends maakte papa het grapje dat hij elk jaar maakte: 'Hij is niet langs geweest.' En toch trapte ik er elke keer opnieuw in.
De trap afsnellen. Deur van de woonkamer open gooien. Mijn ogen worden groter. Chocola! Barbie!
Mmm...wat zou het fijn zijn om voor één dag terug 5 te zijn of 6 of 7...
Meer info over de oorsprong, de kleding en de concurrentie (figuren zoals St. Maarten die de reputatie van de échte Sint besmetten) van Sinterklaas, als ook interessante weetjes en typische Sintgebruiken vind je hier http://nl.wikipedia.org/wiki/Sinterklaas.
Loop de hele dag morrend en nukkig rond. Diegene die het waagt me toe te spreken, snauw ik af. Elk woord dat verkeerd kan worden geïnterpreteerd, vat ik verkeerd op. Alles wat mooi en zonnig is, wordt door mijn ogen afschuwelijk, koud en donker.
Nu heb ik wel eens vaker een dag, waarop alles lijkt tegen te zitten (geen tijd meer om koffie te drinken, geen zitplaats op de trein, paraplu vergeten en doornat worden etc. etc.), maar dan lukt het me meestal wel om dit voor de anderen verborgen te houden. Lachen en gewoon doorgaan alsof er binnenin geen donkere brij zit, die bijna aan het overkoken is.
De laatste twee weken zit ik op alles en iedereen te schelden. Ik flap er rotopmerkingen uit, waarna ik me nog rottiger voel en schuldig tegenover de persoon die het allemaal moet slikken. Vooral mijn ouders en broertje hebben het tijdens het weekend erg te verduren. Ja, zelfs op twee dagen tijd kan ik het verpesten. Ben de slechtste dochter en zus ter wereld!
Wijt mijn opperbeste humeur aan de stress voor de aankomende stage, hoge cijfers op de weegschaal, de opeenstapeling van opdrachten en mijn onbeantwoorde liefde. Flauwe excuses, ik weet het...
Zaterdag even bij de bijna altijd optimistische en allesrelativerende G. binnengesprongen. Sommige mensen stralen zo'n energie uit, dat je er zelf wel vrolijk van moet worden! Dank je lieve G.
En soms zetten mijn lezers me met mijn voeten op de grond...
Op mijn vorige post twee reacties gekregen, die me echt hebben getroffen.
B. schrijft: "Als ik zo om me heen kijk, kan ik niet begrijpen waarom prille twintigers krampachtig hun leven willen invullen met een huisje, tuintje, kindje én mannetje of vrouwtje. Waar komt die conservatieve réveil toch vandaan?"
Ik vraag het me opeens ook af. Lang geleden wilde ik een vrije vrouw zijn. Zelfstandig en onafhankelijk. Ik ging niet dezelfde fout maken als mijn ouders. Zij trouwden om het ouderlijk nest te verlaten en maakten mij en mijn broer om toch met elkaar verbonden te zijn...
Het is fijn om een partner te hebben, dat zal ik zeker niet tegenspreken. Iemand hebben die je kan vertrouwen, waarop je kan rekenen en die je leven voller en (schijnbaar) nuttiger maakt.
Maar misschien moet ik mezelf eerst eens leren accepteren en appreciëren. Het is niet zo gezond om zelfvertrouwen te zoeken bij een liefje. Toen ik deze avond met A. naar het station wandelde, vertelde ze me: "Misschien is het niet zo slecht om eens een tijdje alleen te zijn en om tevreden te leren zijn met wie je bent, zonder vriend." De reactie van J. op mijn vorige post zegt iets gelijkaardigs: "Geef niet op, maar zoek ook niet wanhopig. Soms moeten we op onszelf leren leven zonder gemis."
Een weekend met hoogte- en dieptepunten achter de rug.
Vrijdagavond een gezellige Goliath-avond. Zaterdag met het mooiste popje van Dendermonde de drinkebroers en -zussen van Goliath van de nodige drankjes voorzien. Jep, kan nu ook naast inpakker, verkoper, tele-enqûeteur en administratief medewerker de functie 'barvrouw' op mijn curriculum vitae schrijven.
A., mijn mede-liefdesfilosofe, na lange tijd nog eens gesproken. We geraakten het er nog maar eens over eens: we zijn twee gekwetste naiëve zieltjes, die beter af zijn zonder iemand van het andere geslacht. Alle smerige dingen die ons al zijn aangedaan. Ongehoord! Deze keer zijn we extra op onze hoede. Neen het zal ons niet meer overkomen. Vanaf nu zoeken we iemand die echt bij ons past.
We proberen met bochten en sprongen Cupido's pijl te ontwijken. A.'s record staat op drie maanden. Het mijne eveneens...
Laten we het fenomeen eens van de kant van de harde wetenschappen bekijken.
Wat klinkt dat goed. Verklaart alvast waarom ik me de laatste tijd zo gedrogeerd voel.
Fenylethylamine zit ook in chocola en kaas. Twee zaken waaraan ik me dit weekend in grote hoeveelheden tegoed heb gedaan.
Gevolg: DIEPTEpunt! Traantjes, The Cranberries, Azure Ray en Kenneth Bager, waardoor ik me alleen maar miserabeler voelde... Een katastrofaal HOOGTEpunt op mijn vriend en vijand: meneer Weegschaal.
Noradrenaline geeft een opgewekt gevoel. Vandaar dat het zo verslavend is!
Adrenaline verhoogt de alertheid. Mmm... waarschijnlijk alleen in het bijzijn van het 'doelwit', want voor de rest kan ik mijn gedachten nergens bij houden.
Endorfine is mijn favoriet. Het hormoon brengt je in een dromerige toestand. Zalig.
Door dopamine kunnen we blijdschap en genot ervaren. Ook altijd leuk meegenomen.
Tot slot zet ik de kenmerken van verliefd zijn voor jullie op een rijtje:
blindheid voor de negatieve kanten van de geliefde
lichamelijke gevoelens omschreven als weke knieën en vlinders in de buik bij zien van of denken aan de geliefde
irrationele denkpatronen en handelingen
het continu denken aan de geliefde
ernstige verlegenheid en onhandigheid bij aanwezigheid van de geliefde
verhoogde zelfbewustheid in aanwezigheid van de geliefde
ongemakkelijk, verlangend gevoel bij afwezigheid van de geliefde
Als ik heeel eerlijk ben met mezelf en met jullie, mijn dierbare lezers, kan ik het niet meer ontkennen: ik ben verliefd.
Ik heb geprobeerd om het te onderdrukken, om het te vergeten, om Cupido te vermoorden en om afleiding te zoeken. Echt waar ik heb zo mijn best gedaan. Ik wilde nooit meer verliefd worden. NOOIT MEER. Rationaliteit boven alles.
Cupido's pijl heeft me, zoals steeds, getroffen op een onverwacht en ongelegen moment. Ik heb geen tijd om verliefd te zijn! De afgelopen dagen hebben de opdrachten zich opgestapeld en ik ben bang dat ik alle deadlines niet meer haal.
Maar goed, zoals J. zei: niet bij de pakken blijven zitten en erin vliegen.
Bij deze vliegt jullie dagboekschrijfster naar het land van footing, maximes, René de Bok en mediaproductie.
Het viel me zwaar om vandaag de lessen te volgen. Wegdromen. Tobben. Ok, ik reken deze twee tot mijn favoriete bezigheden, maar soms moet je je hobby's voor een hoger doel (lees: behalen van een diploma) opzij schuiven.
Over tot de orde van de dag.
Mijn plan: ik heb geen plan of een wiskundige formule nodig. Dat is gewoon absurd. Het gaat regelrecht in tegen een principe waar ik al bijna heel mijn leven aan vasthou: volg de weg waar je gevoelens je heen leiden. Tot nu toe heeft mijn intuïtie me nog nooit in de steek gelaten.
Ik geef me over aan de vlinders en wacht af. Naïef? Misschien wel. Romantisch? Zeker en vast
Een ding is zeker: je kan je gevoelens niet controleren. Al zou het wel heel handig zijn om zelf te kunnen kiezen op wie je verliefd wilt worden.
To moan: Thinking about you...constantly thinking about you...I've been thinking too much about you, see the sunset with no sleep at all. Constantly thinking about you...
Diegene die omgekeerd evenredig is aan mezelf en die ik niet kan krijgen... MOET ik. Diegene die recht evenredig is aan mezelf, waar ik me goed bij voel en waar ik mezelf bij kan zijn.... HOEF ik niet.
Bestaat er geen wiskundige formule om tot een juiste oplossing te komen?
Het vervolg van dit dilemma volgt gauw. Binnen vijf minuten moet ik door de koude om een overvolle trein te halen. Heb er vandaag echt geen zin in.
Gisteren met W. naar de opening van de boekenbeurs afgezakt. Aan de ingang laat de dame die ons de tickets moet bezorgen op zich wachten. De security is onoplettend. We glippen zonder kaartje naar binnen. Tussen de boeken zien we Jef Geeraerts in een purperen kostuum van een glas rode wijn nippen. Het BV-tellen kan beginnen.
We lopen tussen de boeken. Ik doorblader de nieuwe romans van ijskoningin Saskia De Coster en mijn jeugdidool Tom Lanoye. Drukte en warmte omsingelen me. Er hangt een 'tu-m'as-vu'-sfeer, waarvan ik misselijk word. Blondines met gelnagels en een vette laag make-up trippelen op naaldhakken aan de arm van de één of andere auteur voorbij. Ik kuier langs de boeken. Lees een achterflap. Zie een bekende titel. En denk: ik moet nog zoveeel lezen!
W. raak ik later op de avond uit het oog. Daarna zie ik hem bij de persoon die hij absoluut wilde spreken. Hij overhandigt het meisje van de uitgeverij enkele kortverhalen. Moedig. Ik hou van mensen die ambitieus en gedreven zijn.
Wanneer we het boekenpaleis verlaten, zet Helmut Lotti de teller op elf.
In de trein naar huis praten we over verloren liefdes en stomme verliefde daden. Alweer. Vreemd dat onze gesprekken steeds eindigen met dezelfde onderwerpen. De weg naar mijn kot is koud. Wanneer ik onder de dekens kruip, is het koude gevoel er nog steeds.
Ik warm mijn voeten aan een kersenpitkussentje en drink kleine slokjes rooibosthee. Voeten en neus krijgen weer gevoel.
Net langs het water van Gent gefietst. Wind door mijn haren. Koude avondlucht door mijn longen. De stad ligt er, op een rumoerige Overpoort na, rustig en vertrouwd bij.
Onverwacht een fijne avond gehad. Witte wijn, tiramisu, interessant gesprek, veel gelachen. Een welgekomen onderbreking na een drukke week.
Meer dan een jaar geleden vroeg ik me af hoe het leven van een blondine er zou uitzien. Bij de kapper liet ik mijn lichtbruine lokken blond verven en voor ik het wist behoorde ik tot een bepaalde categorie meisjes die een uniek soort jongens aantrekt. Al bij al was het een leuke tijd. Omdat ik geen precieze cijfers, tabellen of grafieken heb, moet ik op mijn geheugen en gevoel rekenen om enkele opmerkelijke verschillen in kaart te brengen.
Als blondine:
* heb ik meer complimenten gekregen * werd mijn intelligentie vaker in vraag gesteld * heb ik minder geld aan drankjes uitgegeven * heb ik minder door de regen moeten fietsen * kreeg ik meer aandacht van jongens met een donkere huid * had ik opmerkelijk meer succes bij mannen die van Bikkembergs, Puma en Tommy Hillfinger houden * werd ik niet langer aan de ingang van Carré en Het Feestpaleis geweigerd * waren mijn scores bij mondelinge examens lager
Bij mijn laatste kappersbezoek vroeg het nieuwe meisje in de zaak wie er in godsnaam op het idee was gekomen om mijn kop blond te verven. Het lieve kind haalde er direct enkele 'professionele' kaarten bij om een kleur te vinden die bij mijn teint en ogen past. De kaartenlezeres zei dat het in de sterren stond geschreven dat ik mijn haar c h o c o l a d e bruin moest verven. Chocolade! Ik had het kunnen weten.
Maandag: - ontdekt dat de Slovaakse mede-student in de les 'welsprekendheid' overdag professor wiskunde aan de unief van Gent is - in de daaropvolgende les 'uitspraak' alweer te horen gekregen dat ik een Antwerpse!!! uitspraak heb - in het justitiepaleis van Brussel onder de indruk geraakt van de prachtige plafonds, zuilen en mannen in toga
Dinsdag: - geleerd dat Russische presidenten met flessen jenever tot een interview te verleiden zijn - na een aantal afleveringen van The O.C. beseft dat de wereld van de serie omgekeerd evenredig is aan mijn leven
Woensdag: - een aan adhd-lijdende journalist probeert vol enthousiasme de fenomenen 'beurs','nasdaq', 'Bel 20', 'index' en 'aandeel' uit te leggen - champagne en taart voor mammies verjaardag
Donderdag: - een onmenselijk lange dag waaraan geen einde lijkt te komen - vastgesteld dat ik niet de enige ben die onhandig achter het stuur zit - ijskoude nacht, warm vanbinnen
Vrijdag: - M. en nieuwe vlam samen gezien - fier! want heb mezelf sterk gehouden - genoten van de stem van de zoon van The Father, the Son and Holy Simon
Zaterdag: - na drie weken pauze overspoeld door roddels, nieuwe kapsels en pasgemanicuurde nagels van de verkoopsters van Zeb - met het liefste en vrolijkste meisje van de hele wereld naar de donkere bossen van de Dendermondse scouts afgezakt - veel bekende gezichten, veel gedanst, veel drankjes - verwarrend telefoongesprek
Zondag: - hoest, snot en geen stem - genoten van de zonnestralen en de herfstlucht
Maandag: - een ijle dag door de sterk verdovende hoestsiroop - ontdekt dat er nog 'ouderwetse' mannen bestaan die trakteren op een etentje en de deur voor je open houden
Voyeurisme... of is er soms een andere reden waarom jullie dit lezen?
Vorige week donderdag met een bedroefd gezicht (en mijn vrouwelijke charmes) bij de buurman (van wie ik een signaal van zijn draadloze netwerk ontvang) aangebeld met de vraag of ik alsjeblieft van zijn goedheid zou mogen profiteren. En! Het heeft gewerkt!
Mijn blog heeft de laatste weken op een zeer laag pitje gestaan, dat ik de komende dagen hoop op te wakkeren met fijne anekdotes uit mijn oh zo saai leventje.
Studeren in Brussel heeft zijn voor- en nadelen: mooie stad, maar duffe treinen en veel wachtmomenten. Geen examens, maar veel opdrachten en onmenselijk veel les (tenminste als je net een scriptiejaar met amper 13 uur les per week achter de rug hebt). Kleine groep waarmee je kan socializen, maar geen of weinig anonimiteit.
Ondertussen ken ik ook mijn stageplaats: ik mag van begin december tot midden februari de redactie van DS online (www.standaard.be) versterken. Benieuwd hoe het zal zijn om van de schoolbanken naar de echte wereld (lees: redactie) te trekken.
Tot daar mijn professionele carrière:) Gevoelsleven lag een beetje overhoop, toen ik vernam dat M. een liefje heeft. "Rationeel denken! Rationeel denken!", dacht ik. Maar dat lukte niet echt. Het is zo raar om te bedenken dat ik niet meer onverwachts kan aankloppen, we niet zo vaak meer kunnen afspreken,... ik mijn maatje kwijt ben.
Toen ik zondag even langsging om een stapeltje Knacks, stond haar autootje geparkeerd op de voormalige parkeerplaats van mijn fiets. Help!
Aangebeld. 'Hallo, Knacks aub'. M. komt aangelopen met de tijdschriften. 'Zakje, zakje.' M. haalt een zakje. Ruk het zakje uit zijn handen en fiets naar huis.
Meer boos op mezelf dan op hem, bel ik hem al fietsend op en stamel enkele woorden die niet lief klinken in de hoorn. Nu heb ik het echt verpest... Toen ik klein was, heeft een lerares ooit eens gezegd dat je in een kwade bui eerst tot tien moet tellen en dan pas mag spreken. Ik had het beter gedaan.
Ik bevind me al meer dan twee weken op een plaats, waar je status door je kapsel, kleding en liefdesleven wordt bepaald. Mijn haarsnit werd zaterdag als ouderwets en 'uit model' omschreven. Highlights en 'laagjes' werden me voorgeschreven. De openingszin van elk nieuw gezicht luidt als volgt: 'Heb je al een vriend?' Alweer een trapje lager op de ladder van de verkoopsterssociety... Deze ochtend stonden ze te trappelen van ongeduld om te horen hoe het me op City Sounds was vergaan: 'en zijdde vant straat geraakt'?. Ook zonder op jacht te gaan kan ik me amuseren, lieve dames. Oude bekenden tegengekomen; me door het ritme van de muziek over de dansvloer laten leiden; ziek geworden van de goedkope wijn, gekotst en verder gaan dansen; nieuwe mensen leren kennen; X gezien, hem gegroet en doorgestapt; ontdekt dat echte vrienden schaars zijn en mijn gsmnummer voor de verandering eens niet gegeven (probeer een 'hard-to-get'-imago te kweken).Wanneer ik bij gebrek aan vervoer naar huis wandel, kan ik alleen maar denken aan die ene die er niet was.
Zondag lees ik de laatste pagina's in Vargas Llosa's Het ongrijpbare meisje, waar de relatie tussen het hoofdpersonage en 'la niña mala' veel overeenkomsten vertoont met de relatie die ik met X heb. Al zijn de rollen bij ons omgedraaid: ik was de gekverliefde en meermaals gekwetste naïeveling, hij de egoïstische en sadistische 'niño mal'.
Hiernet begonnen in Liefde in tijden van cholera van Marquez. De zinnen zitten net als bij Llosa zo knap in elkaar (de woordkeuzes, vergelijkingen, metaforen en adjectieven!). Ze zijn het ultieme bewijs dat literatuur kunst is en drukken me met mijn neus op de feiten: mijn schrijfstijl is belabberd en verre van origineel. Ik troost me met de gedachte dat ik nog jong ben (ook al weet ik dat talent niet rijpt, maar aangeboren is ).
Vandaag tot het besef gekomen dat ik op mijn vakantiejob -door een gebrek aan hersenarbeid- constant zit te tobben. Wat natuurlijk allesbehalve goed is voor mijn reeds geblutste ego... Wat volgt zal waarschijnlijk overkomen als het zelfmedelijden van een verwend nest, maar ik moet het op papier zetten (is deze blog nu al mijn tweede psycholoog geworden?). Na lang beraad met mezelf tot het besluit gekomen dat: ik te weinig lees en mijn tijd vergooi aan internet, tv en café, dat ik amper iets afweet van literatuur en taal (ook al heb ik vier jaar colleges over deze onderwerpen gevolgd), dat ik niet sport en dringend buikspieren moet kweken, dat ik sterk en volwassen moet worden en M. volledig moet loslaten (ik wil echt dat hij een mooi, intelligent en getalenteerd liefje vindt, zodat ik hem naar een rustiger deel van mijn hart kan verhuizen) en dat ik in heel wat dingen net niet goed genoeg ben. Kortom ik ben een zielig hoopje Ellende
Alweer een week voorbij. De tijd lijkt tijdens de zomermaanden sneller te gaan...
Woensdag ben ik door A. en N. in abo aangesproken over mijn blog. De eerste was enthousiast, de tweede kritisch (ik schrijf 'flairachtig' met een encyclopedie naast me en leid een saai leven). Ach ja, wat feedback kan geen kwaad. Bij deze zijn mijn zeldzame lezers (volgens de statistieken van bloggen.be krijgt mijn stekje gemiddeld 5 bezoekers per dag ) van harte uitgenodigd om in het gastenboek of via een mail hun mening te spuien.
Donderdag samen met S. naar Brussel gespoord (zie je wel N. dat ik avontuurlijke trips onderneem!) om me in te schrijven op de Erasmushogeschool. Wanneer we naar het station terugwandelen horen we muziek uit het Warandepark komen. Stilletjes nemen we plaats tussen het publiek dat een gemiddelde leeftijd van 65 heeft. Axel Peleman staat tussen de bomen en de boterhammen te zingen. Wanneer ons drankje leeg is, besluiten we Axel te laten voor wat hij is. Hij doet te hard zijn best om de Antwerpse Flip Kowlier te zijn. 's Avonds zie ik vanuit het appartement van L. en T. hoe Dendermonde wild wordt bij het zien van pijnders, Goliath, Indiaan en Mars. De hele stad is vrolijk en dronken. In Goliath duikt er een klein vlindertje op in mijn buik... De dag erna vouw en label ik de hele dag kleren in Zeb op hoge hakken (hoe doet Carrie dat toch?). Jessica, Nathalie en Kathy worden een maand lang mijn collega's Moe van een eerste dag werken, kruip ik die avond samen met Harry Potter vroeg onder de lakens. Zaterdag ontmoet ik twee mede-germanisten in Gent. We praten bij en brengen elkaar van de nieuwste roddels op de hoogte. 's Avonds opnieuw naar Goliath. Opnieuw een vlinder...
Deze ochtend heb ik samen met de promotor van mijn scriptie de laatste hand aan een projectvoorstel gelegd. Het project dat ik wil uitwerken zou vier jaar in beslag nemen en luistert naar de volgende titel: 'De historische, narratologische en poëtische ruimte in het prozawerk van Karel Schoeman'. Schoeman is een Zuid-Afrikaanse auteur die naast een twintigtal novellen en romans ook een honderdtal geschiedkundige artikels in het Afrikaans heeft geschreven. De auteur schrijft voornamelijk over de recente geschiedenis van Zuid-Afrika en probeert via het verleden de hedendaagse situatie in het land beter te vatten. Doordat hij in zijn romans op zoek gaat naar menselijke sporen die ons meer over het verleden kunnen vertellen, staat hij dicht bij de methodes die door archeologen en historici worden gebruikt. Verder is het bijzonder dat zijn wetenschappelijke artikels een sterk 'literair' karakter hebben. Met mijn onderzoek hoop ik in de eerste plaats een beter inzicht te geven in de werkwijze die Schoeman heeft gehanteerd bij het produceren van zijn proza. Verder wil ik onderzoeken hoe het element 'ruimte' met de andere 'bouwstenen' van de roman wordt gecombineerd. Tot slot zal een beeld worden gegeven van de mengeling van fictie en non-fictie in het oeuvre van de auteur. Een hele boterham
Om alles te kunnen bekostigen heb ik een beurs aangevraagd, waarmee ik, na een positief resultaat, vanaf januari aan de slag kan (fingers crossed!). Ondertussen zal ik niet stilzitten, want vanaf eind september volg ik samen met enkele mede-germanisten een master na master journalistiek. Het einde van de vakantie komt angstaanjagend dichtbij...
De regen van de afgelopen nacht heeft de tent kletsnat gemaakt. M. probeert tevergeefs de druppels van het zeil te schudden. In de verte horen we een Hollands meisje tegen haar vriend zeggen: Je mag schudden wat je wil, het blijft nat. We moeten in de auto ontbijten, gezellig is anders. De volgende drie uur brengen we eveneens in de auto door: de weg naar Chambord is lang. Wanneer we het kronkelende paadje naar het kasteel volgen, verschijnen er af en toe enkele schuchtere zonnestraaltjes. Boven het kasteel hangen donkerblauwe wolken, die het Château de Chambord iets dreigends geven. Het gebouw heeft een lange geschiedenis van bouw- en verbouwingswerken op zijn naam. De laatste grote renovatiewerken werden door de zonnekoning uitgevoerd, waardoor sommige van de 544 (elk cijfer dat ik zie, wordt op onverklaarbare wijze in mijn geheugen gegrift) kamers doen denken aan Versailles. We lopen naar de achterzijde van het kasteel, kopen een ticket en steken de binnenplaats over naar de wenteltrap die door Da Vinci zou ontworpen zijn. De trap is zo gemaakt dat opgaande en neergaande personen elkaar niet kunnen zien. We wandelen door de honderden vertrekken die voor het publiek toegankelijk zijn. De slaapkamers met hun prachtige beklede hemelbedden zijn mijn favoriet. Ook de imposante schilderijen van de verschillende bewoners die de afgelopen eeuwen het château hebben bewoond, kunnen me bekoren. Het kasteel was meer dan een bezoek waard.
Wanneer de klok tegen drieën loopt, zoeken we in het bos rondom het château een plekje om te picknicken. Daarna rijden we naar het grootste stadje van de Loirestreek: Tours. We parkeren onze auto in de buurt van een winkelstraat, waar ik van de gelegenheid gebruik maak om een grijze jurk te passen, die ik op het trouwfeest van L. kan dragen. G. heeft onlangs een zilvergrijze rok gekocht, waardoor V. en ik verplicht zijn -tenminste als we als een bijpassend trio bruidsmeisjes naar buiten willen komen- iets in dezelfde kleur te dragen. De jurk die er aan de kleerhanger fantastisch uitzag, blijkt eenmaal aan mijn lijf een totale ramp te zijn. Het ding lijkt zich vacuüm rond mijn lichaam te hebben gesloten, waardoor ik in ademnood kom en elk laagje vet op mijn lichaam tienmaal wordt uitvergroot. Ik kan wel door de grond zakken van schaamte. Het is me opeens ook helemaal niet duidelijk meer of ik überhaupt te weinig weeg, zoals mijn dokter en diëtiste beweren. Zou elke jurk me dan niet passen? Na enkele troostende woorden van M. wurm ik me terug uit het grijze stukje stof en geef het terug aan de verkoopster die er akelig perfect uitziet. Ze brabbelt iets in het Frans, waaruit ik opmaak dat het zoveel als je dacht toch echt niet dat je hierin ging passen betekent.
Ik voel me rot en wil geen winkel meer binnen. We wandelen rond in de middeleeuwse binnenstad tot het begint te schemeren. Tijdens het avondeten kauw ik op twee blaadjes sla, terwijl M. een driegangenmaaltijd naar binnen werkt. Omdat M. ons nog naar de camping moet brengen, drink ik het meeste van het karafje wijn op. De avond wordt er alleen maar vrolijker op. We vinden een camping in Montbazon waar we hartelijk door een redelijk beschonken uitbater worden ontvangen: Zoek maar een plekje, jullie zullen morgen wel betalen he?
Dag vier.
s Ochtends besluiten we nog een nacht langer op de camping te blijven, omdat we nog enkele dingen in de buurt willen bezoeken. We rijden eerst naar het kasteel van Chenonceau dat volledig door water is omringd. Het is veel kleiner dan dat van Chambord, maar daarom niet minder indrukwekkend. De vertrekken zijn onlangs gerestaureerd, zodat elke ruimte (van de kapel tot de keuken) een lust is voor het oog. Bovendien staan er overal reusachtige boeketten en bloemstukken die een heerlijke geur doorheen het kasteel verspreiden. De bovenste verdieping wordt sinds enkele jaren gebruikt als een tentoonstellingsruimte voor opkomende en gevestigde kunstenaars. Momenteel kan je er de werken van de Nederlander Pat Andrea bekijken. Op de schilderijen, die allen hetzelfde grote formaat hebben, heeft hij met behulp van potlood en waterverf een persoonlijke visie op het verhaal van Alice in wonderland getekend. Sommige prenten hebben een indruk nagelaten (vooral door het kleurgebruik en de krachtige lijnvoering), maar de meesten zijn alweer uit mijn geheugen verdwenen.
Voor we verder rijden naar Amboise lopen we tussen de twee tuinen, die links en rechts van het château liggen. De ene tuin werd vroeger aangelegd voor Diane de Poitiers, de andere voor Cathérine de Médicis. In Amboise picknicken we langs het water en besluiten we de rest van de dag rustig aan te doen. We slenteren door de straten en drinken iets op een terrasje. s Avonds aperitieven we uitgebreid, vooraleer we een hapje gaan eten.
Dag vijf.
De laatste dag breekt aan. We besluiten in de voormiddag al een flink stuk te rijden, zodat we de volgende dag niet zon lang eind meer hoeven af te leggen. In Giverny houden we halt om er het huis en de tuin van Monet te bezoeken. De tuin is adembenemend. Alles staat in bloei en geurt heerlijk. Ik stop mijn neus in bijna elke nieuwe rozenstruik die ik zie. Op het eerste gezicht lijken de bloemen willekeurig naast elkaar te staan, maar wanneer je langer kijkt wordt een patroon zichtbaar. Achteraan in de tuin ligt de grote vijver met de waterlelies tussen de treurwilgen verborgen. Vooraan ligt Monets woning. Door de verschillende klimplanten en bloempotten is het nauwelijks zichtbaar. De kamers lijken net geverfd, waardoor ik me afvraag in hoeverre de nieuwe kleuren de oude benaderen. Ook de schilderijen in het huis zijn allemaal vals. Ik zal vooral de tuin in mijn herinneringen meedragen.
Wanneer we terug naar het noorden rijden, stoppen we even in Les Andelys voor een koffie en een Lef en in Pontoise voor een pizza, die me heel wat schuldgevoelens geeft. Omdat het te donker is om nog verder te rijden slaan we onze tent in Nesles-la-Vallée op. De camping ligt tussen hoge bomen verscholen. Wanneer we bij een glaasje wijn napraten over de afgelopen dagen, horen we in de verte uilen krassen.
Gisteren zien staan in de top tien van meest irritante internettrends: 'Blogs die niet worden geüpdatet'. Mijn laatste post dateert van een maand terug, zodat deze blog aardig in de buurt komt om deel te worden van één van de meest vervelende internetmodes van het afgelopen jaar...
En soms zetten mijn lezers me met mijn voeten op de grond...
Sprookjes bestaan dan toch niet.
Een weekend met hoogte- en dieptepunten achter de rug. 
Mijn liefdesleven staat op zijn kop!
Eindelijk! Toegang tot het internet!
Ik bevind me al meer dan twee weken op een plaats, waar je status door je kapsel, kleding en liefdesleven wordt bepaald. Mijn haarsnit werd zaterdag als ouderwets en 'uit model' omschreven. Highlights en 'laagjes' werden me voorgeschreven. De openingszin van elk nieuw gezicht luidt als volgt: 'Heb je al een vriend?' Alweer een trapje lager op de ladder van de verkoopsterssociety... Deze ochtend stonden ze te trappelen van ongeduld om te horen hoe het me op City Sounds was vergaan: 'en zijdde vant straat geraakt'?. Ook zonder op jacht te gaan kan ik me amuseren, lieve dames. Oude bekenden tegengekomen; me door het ritme van de muziek over de dansvloer laten leiden; ziek geworden van de goedkope wijn, gekotst en verder gaan dansen; nieuwe mensen leren kennen; X gezien, hem gegroet en doorgestapt; ontdekt dat echte vrienden schaars zijn en mijn gsmnummer voor de verandering eens niet gegeven (probeer een 'hard-to-get'-imago te kweken).Wanneer ik bij gebrek aan vervoer naar huis wandel, kan ik alleen maar denken aan die ene die er niet was. 
(hoe doet Carrie dat toch?). Jessica, Nathalie en Kathy worden een maand lang mijn collega's
Moe van een eerste dag werken, kruip ik die avond samen met Harry Potter vroeg onder de lakens. Zaterdag ontmoet ik twee mede-germanisten in Gent. We praten bij en brengen elkaar van de nieuwste roddels op de hoogte. 's Avonds opnieuw naar Goliath. Opnieuw een vlinder...
