Een eerlijk en ongecensureerd dagboek uit de goddelijke pen van mijn alter ego Helena
02-03-2008
Sugar Pie Honey Bunch
Vlinders, zon, kriebels, honing... Afgelopen weekend was één groot feest.
Vrijdag R.'s kamer voor het eerst bezocht. Kamers zijn interessant, omdat ze vaak stukjes van iemands persoonlijkheid onthullen. Net of rommelig. Blauw of roos. Vuile sokken of snoeppapiertjes. Posters of foto's. Georganiseerd of chaotisch bureau.
Alles tot me opgenomen. Op zijn bed gezeten. Beetje geknuffeld. Beetje zestien opnieuw.
Zaterdag in de Zeb uitgemaakt door een klant. Je kent het type wel. Ze grabbelen door de rekken en weten in een mum van tijd heel de winkel overhoop te gooien. Aan de pashokjes vragen ze niet om een maatje groter, ze eisen het. Wanneer ze uiteindelijk aan de kassa zijn aanbeland, worden ze woest, omdat ze hun klantenkaart vergeten zijn en hun klantenkorting pas de volgende keer kan worden verrekend. Gefrustreerd door hun uiterlijk en laag iq staan ze je vervolgens de huid vol te schelden.
Nog kokend door de opmerkingen van die ene rotklant naar R. gefietst om samen met Zenithmensen en fakkels én geestesverruimende drankjes een drie uur lange tocht langs de Schelde te ondernemen. Reuzegezellig. Grappig. En op een aantal momenten zelfs intiem. Vervolgens naar Zenith. Veel gedanst, gelachen en gesocialized. Zonnebril en aluminiumhoedje gedragen. Daarna bij R. blijven overnachten. Feestje in mijn hoofd. Kriebels in mijn buik.
Moet denken aan clipje van Roger Sanchez waar het hoofdpersonage een steeds groter wordend hart met zich moet meeslepen. Het mijne bracht me op de fiets naar huis al wat uit evenwicht...
Ik zou kunnen schrijven over mijn laatste stagedagen bij De Standaard. Dat de laatste dagen afwisselend en interessant waren. Dat ik vandaag met een mede-stagiair naar de Kamer ben gestuurd en oog in oog met Jean-Jacques De Gucht heb gestaan. (Die overigens niet op mijn te interviewen lijstje stond, maar ik toch wel eens wilde spreken). Dat ik de online-redactie zal missen, maar ook wel blij zal zijn om wat langer te kunnen slapen en om wat meer sociaal contact te hebben. Ik zou erover kunnen schrijven, maar ik doe het niet.
Ik schrijf over de kriebels in mijn buik die na elke kus intenser worden en verveelvoudigen. Over de wolkjes waar ik al honderden uren op loop. Over de ontelbare keren dat ik verlegen werd wanneer R. naar me keek, me aanraakte of kuste. Of over die keer dat ik buikpijn kreeg van het lachen. Of over de ogenblikken waarop ik in mezelf zit te lachen, zonder goed te weten waarom. Of over al die keren dat we zoenden en het perfect aanvoelde. Lekker en compatibel... k u s c o m p a t i b i l i t e i t.
Nooit gedacht hoe opslorpend, opdringerig en afstotend je als verliefdeling kan zijn. Ik besef het nu ik eens aan de andere kant sta, de niet-verliefde dus.
L. dringt zich zo hevig op, dat het griezelig wordt. Hij doet me denken aan Florentina Ariza uit 'Liefde in tijden van cholera'. Ben ik dan toch Fermina Daza?
Ik heb (nog) geen zin om de hele avond te knuffelen, om elkaar voortdurend te mailen of te smsen. Dat besefte ik vandaag toen L. vroeg waarom ik nog niets had teruggestuurd en bovendien wilde weten met wie ik 's avonds van De Standaard naar huis was gereden. Alsof ik mij bij hem moet verantwoorden! Ik verlang nu al zo hevig naar mijn vrijgezellenleventje, terwijl ik nog vrij ben!
De kleine vlindertjes die zich aan het ontpoppen waren, zijn na vandaag vermorzeld. En komen misschien wel nooit meer terug...
Op De Standaard is alles kits. De laatste weken minder snelnieuws en meer zijprojectjes. Gisterenavond samen met W. een late shift gedaan. Het heeft wel iets om de redactie te zien leeglopen, totdat je daar nog met zo'n viertal mensen zit. Rond 23 uur naar de eerste gedrukte kranten gaan kijken en een exemplaar meegenomen dat nog nat was van de inkt. Hoe exclusief!
J. 'Geen idee waarom ik altijd op foute mannen val.' 'Het trekt me aan denk ik.' ik 'Ik heb hetzelfde probleem.' 'Gewone jongens zijn dan ook ontzettend saai.' J. 'Goede jongens kom ik ook wel tegen, maar ik voel me er gewoon niet tot aangetrokken.' ik 'Neen ik ook niet. Als ik voel dat er iets mis is, dan is mijn interesse direct gewekt.' J. 'Mijn vorig lief was eigenlijk wel een klootzak.' ik 'Die van mij ook, achteraf gezien. Ik was echt zotverliefd.' J. 'Ik denk dat ik er nu wel even genoeg van heb.' ik 'Ik ook.'
Ik stap uit, groet J. en denk op weg naar de Zeb na over ons gesprek.
L. is een vrij gewone jongen. Maar hij is ontzettend grappig. En lief. Praat makkelijk. Neemt me mee naar verboden plekken. Is best knap. Maar ik ging het wat rustiger aan doen. Iemand zoeken die echt echt echt bij me past. Geen fouten meer maken. Wikken en wegen. Rationeel zijn en de juiste keuzes maken.
'Ik heb een verrassing voor je.' 'Echt?' 'Ik ga je meenemen naar een plek die maar weinigen kennen. Ik vind het er erg mooi. Een goed idee?' 'Euhm... ik denk van wel.'
We verlaten het café en wandelen totdat we de achteringang van de 'Rozier' bereiken. Een kaart wordt voor een elektronisch oog gehouden. Een deur gaat open.
'Nu moeten we erg stil zijn. De conciërge is misschien nog niet gaan slapen.'
Hij knipt een zaklamp aan. Ik volg het schijnsel op de tippen van mijn tenen. We lopen door het doolhof aan gangen dat de 'Rozier' rijk is. We nemen een trap. En nog één en nog één, totdat we voor een wankele houten constructie staan.
'Moet ik hier echt op?' 'Vertrouw me.'
Ik haal diep adem en stap zonder nadenken naar boven, kruip door een luik en stap op het dak. Hij volgt. We zeggen niets. Rondom ons ligt Gent. Rustig. Donker. Zacht verlicht.
'Het is hier inderdaad prachtig.'
Kriebels in mijn buik. Ik weet niet wat te zeggen. Woorden worden overbodig.
Heb de afgelopen dagen veel moeten werken, waardoor mijn vrije uurtjes me erg dierbaar waren. Vrijdagavond heb ik hen aan muziek luisteren en lezen besteed. Met een dekentje in de zetel, vergezeld door hond en kat.
Zaterdagavond zijn ze naar L. gegaan. We hebben ze samen in Barleys opgedaan. Er was cava en witte martini. Een klein feestje op een gewone weekenddag.
Morgen ontmoet ik mijn elektronische brievenschrijver. Spannend.
Gisteren zien staan in de top tien van meest irritante internettrends: 'Blogs die niet worden geüpdatet'. Mijn laatste post dateert van een maand terug, zodat deze blog aardig in de buurt komt om deel te worden van één van de meest vervelende internetmodes van het afgelopen jaar...
Ik kan een heleboel excuses bedenken. Ik heb weinig tijd, maar dat kan waarschijnlijk iedereen zeggen. Ik heb het druk en ook in dit zullen velen zich herkennen. Kortom er bestaan geen excuses die goedpraten dat ik mijn blog de afgelopen maand grondig heb verwaarloosd...
De vierde week bij De Standaard zit er bijna op. Gisteren nieuwjaarswensen van Vandermeersch gekregen. Ik zat geconcentreerd te typen toen ik plots een krachtige hand op mijn schouder voelde. Vervolgens werd mijn hand tot moes geknepen en stamelde ik iets dat op 'beste wensen' moest lijken. De sfeer op de webredactie is goed. Er moet flink worden doorgewerkt, maar ik hou wel van die 'rush'. Vanaf de eerste dag mocht ik eigen stukjes schrijven. Nu werk ik al vrij zelfstandig: ik selecteer zelf het nieuws en mag belangrijkere gebeurtenissen uitwerken en opvolgen. Ik heb nog ontzettend veel te leren. Maar in vergelijking met mijn eerste stageweek heb ik al best veel opgestoken.
Zaterdag (en momenteel ook zondag) breng ik door in de Zeb, waardoor ik droom van een beetje vrije tijd.
De feestdagen waar heel de wereld naartoe leek te leven, zijn zonder het goed te beseffen aan me voorbij gegaan. Op kerstavond bijna op S. en zijn nieuw liefje gebotst. Auch. Ik wist van niets! Waarom werd er over hen niet geroddeld? Dan was ik tenminste op de hoogte geweest. Om mezelf niet onnodig meer pijn te doen, ben ik op oudejaarsavond nadat de klokken twaalf maal hadden geluid, mijn bed in gekropen. Had noch zin om M. te zien (die zich de laatste tijd als een echte kl**tzak gedraagt), noch om S. aan de lippen van zijn vriendin te zien hangen.
Boodschap aan mezelf: All the things you took for granted hit you like a bullet in the gut. You can't get up. Well are you going to even try? Because if you never even try, time will pass you by. You better put it behind you now...
Om niet in zelfbeklag te eindigen: heb een nieuwe pennenvriend! Eerder een mailvriend, aangezien we geen papieren, maar elektronische brieven naar elkaar sturen. Was vergeten hoe fijn brieven schrijven wel kan zijn.
's Nachts opblijven om de hoeven op het dak te kunnen horen. Kriebels in mijn buik. Hebben mama en papa de deur laten open staan? Nieuwe woningen zijn niet Piet-vriendelijk... Toch in slaap dommelen.
's Ochtends maakte papa het grapje dat hij elk jaar maakte: 'Hij is niet langs geweest.' En toch trapte ik er elke keer opnieuw in.
De trap afsnellen. Deur van de woonkamer open gooien. Mijn ogen worden groter. Chocola! Barbie!
Mmm...wat zou het fijn zijn om voor één dag terug 5 te zijn of 6 of 7...
Meer info over de oorsprong, de kleding en de concurrentie (figuren zoals St. Maarten die de reputatie van de échte Sint besmetten) van Sinterklaas, als ook interessante weetjes en typische Sintgebruiken vind je hier http://nl.wikipedia.org/wiki/Sinterklaas.
Loop de hele dag morrend en nukkig rond. Diegene die het waagt me toe te spreken, snauw ik af. Elk woord dat verkeerd kan worden geïnterpreteerd, vat ik verkeerd op. Alles wat mooi en zonnig is, wordt door mijn ogen afschuwelijk, koud en donker.
Nu heb ik wel eens vaker een dag, waarop alles lijkt tegen te zitten (geen tijd meer om koffie te drinken, geen zitplaats op de trein, paraplu vergeten en doornat worden etc. etc.), maar dan lukt het me meestal wel om dit voor de anderen verborgen te houden. Lachen en gewoon doorgaan alsof er binnenin geen donkere brij zit, die bijna aan het overkoken is.
De laatste twee weken zit ik op alles en iedereen te schelden. Ik flap er rotopmerkingen uit, waarna ik me nog rottiger voel en schuldig tegenover de persoon die het allemaal moet slikken. Vooral mijn ouders en broertje hebben het tijdens het weekend erg te verduren. Ja, zelfs op twee dagen tijd kan ik het verpesten. Ben de slechtste dochter en zus ter wereld!
Wijt mijn opperbeste humeur aan de stress voor de aankomende stage, hoge cijfers op de weegschaal, de opeenstapeling van opdrachten en mijn onbeantwoorde liefde. Flauwe excuses, ik weet het...
Zaterdag even bij de bijna altijd optimistische en allesrelativerende G. binnengesprongen. Sommige mensen stralen zo'n energie uit, dat je er zelf wel vrolijk van moet worden! Dank je lieve G.
En soms zetten mijn lezers me met mijn voeten op de grond...
Op mijn vorige post twee reacties gekregen, die me echt hebben getroffen.
B. schrijft: "Als ik zo om me heen kijk, kan ik niet begrijpen waarom prille twintigers krampachtig hun leven willen invullen met een huisje, tuintje, kindje én mannetje of vrouwtje. Waar komt die conservatieve réveil toch vandaan?"
Ik vraag het me opeens ook af. Lang geleden wilde ik een vrije vrouw zijn. Zelfstandig en onafhankelijk. Ik ging niet dezelfde fout maken als mijn ouders. Zij trouwden om het ouderlijk nest te verlaten en maakten mij en mijn broer om toch met elkaar verbonden te zijn...
Het is fijn om een partner te hebben, dat zal ik zeker niet tegenspreken. Iemand hebben die je kan vertrouwen, waarop je kan rekenen en die je leven voller en (schijnbaar) nuttiger maakt.
Maar misschien moet ik mezelf eerst eens leren accepteren en appreciëren. Het is niet zo gezond om zelfvertrouwen te zoeken bij een liefje. Toen ik deze avond met A. naar het station wandelde, vertelde ze me: "Misschien is het niet zo slecht om eens een tijdje alleen te zijn en om tevreden te leren zijn met wie je bent, zonder vriend." De reactie van J. op mijn vorige post zegt iets gelijkaardigs: "Geef niet op, maar zoek ook niet wanhopig. Soms moeten we op onszelf leren leven zonder gemis."
Een weekend met hoogte- en dieptepunten achter de rug.
Vrijdagavond een gezellige Goliath-avond. Zaterdag met het mooiste popje van Dendermonde de drinkebroers en -zussen van Goliath van de nodige drankjes voorzien. Jep, kan nu ook naast inpakker, verkoper, tele-enqûeteur en administratief medewerker de functie 'barvrouw' op mijn curriculum vitae schrijven.
A., mijn mede-liefdesfilosofe, na lange tijd nog eens gesproken. We geraakten het er nog maar eens over eens: we zijn twee gekwetste naiëve zieltjes, die beter af zijn zonder iemand van het andere geslacht. Alle smerige dingen die ons al zijn aangedaan. Ongehoord! Deze keer zijn we extra op onze hoede. Neen het zal ons niet meer overkomen. Vanaf nu zoeken we iemand die echt bij ons past.
We proberen met bochten en sprongen Cupido's pijl te ontwijken. A.'s record staat op drie maanden. Het mijne eveneens...
Laten we het fenomeen eens van de kant van de harde wetenschappen bekijken.
Wat klinkt dat goed. Verklaart alvast waarom ik me de laatste tijd zo gedrogeerd voel.
Fenylethylamine zit ook in chocola en kaas. Twee zaken waaraan ik me dit weekend in grote hoeveelheden tegoed heb gedaan.
Gevolg: DIEPTEpunt! Traantjes, The Cranberries, Azure Ray en Kenneth Bager, waardoor ik me alleen maar miserabeler voelde... Een katastrofaal HOOGTEpunt op mijn vriend en vijand: meneer Weegschaal.
Noradrenaline geeft een opgewekt gevoel. Vandaar dat het zo verslavend is!
Adrenaline verhoogt de alertheid. Mmm... waarschijnlijk alleen in het bijzijn van het 'doelwit', want voor de rest kan ik mijn gedachten nergens bij houden.
Endorfine is mijn favoriet. Het hormoon brengt je in een dromerige toestand. Zalig.
Door dopamine kunnen we blijdschap en genot ervaren. Ook altijd leuk meegenomen.
Tot slot zet ik de kenmerken van verliefd zijn voor jullie op een rijtje:
blindheid voor de negatieve kanten van de geliefde
lichamelijke gevoelens omschreven als weke knieën en vlinders in de buik bij zien van of denken aan de geliefde
irrationele denkpatronen en handelingen
het continu denken aan de geliefde
ernstige verlegenheid en onhandigheid bij aanwezigheid van de geliefde
verhoogde zelfbewustheid in aanwezigheid van de geliefde
ongemakkelijk, verlangend gevoel bij afwezigheid van de geliefde
Als ik heeel eerlijk ben met mezelf en met jullie, mijn dierbare lezers, kan ik het niet meer ontkennen: ik ben verliefd.
Ik heb geprobeerd om het te onderdrukken, om het te vergeten, om Cupido te vermoorden en om afleiding te zoeken. Echt waar ik heb zo mijn best gedaan. Ik wilde nooit meer verliefd worden. NOOIT MEER. Rationaliteit boven alles.
Cupido's pijl heeft me, zoals steeds, getroffen op een onverwacht en ongelegen moment. Ik heb geen tijd om verliefd te zijn! De afgelopen dagen hebben de opdrachten zich opgestapeld en ik ben bang dat ik alle deadlines niet meer haal.
Maar goed, zoals J. zei: niet bij de pakken blijven zitten en erin vliegen.
Bij deze vliegt jullie dagboekschrijfster naar het land van footing, maximes, René de Bok en mediaproductie.
Het viel me zwaar om vandaag de lessen te volgen. Wegdromen. Tobben. Ok, ik reken deze twee tot mijn favoriete bezigheden, maar soms moet je je hobby's voor een hoger doel (lees: behalen van een diploma) opzij schuiven.
Over tot de orde van de dag.
Mijn plan: ik heb geen plan of een wiskundige formule nodig. Dat is gewoon absurd. Het gaat regelrecht in tegen een principe waar ik al bijna heel mijn leven aan vasthou: volg de weg waar je gevoelens je heen leiden. Tot nu toe heeft mijn intuïtie me nog nooit in de steek gelaten.
Ik geef me over aan de vlinders en wacht af. Naïef? Misschien wel. Romantisch? Zeker en vast
Een ding is zeker: je kan je gevoelens niet controleren. Al zou het wel heel handig zijn om zelf te kunnen kiezen op wie je verliefd wilt worden.
To moan: Thinking about you...constantly thinking about you...I've been thinking too much about you, see the sunset with no sleep at all. Constantly thinking about you...
Diegene die omgekeerd evenredig is aan mezelf en die ik niet kan krijgen... MOET ik. Diegene die recht evenredig is aan mezelf, waar ik me goed bij voel en waar ik mezelf bij kan zijn.... HOEF ik niet.
Bestaat er geen wiskundige formule om tot een juiste oplossing te komen?
Het vervolg van dit dilemma volgt gauw. Binnen vijf minuten moet ik door de koude om een overvolle trein te halen. Heb er vandaag echt geen zin in.
Gisteren met W. naar de opening van de boekenbeurs afgezakt. Aan de ingang laat de dame die ons de tickets moet bezorgen op zich wachten. De security is onoplettend. We glippen zonder kaartje naar binnen. Tussen de boeken zien we Jef Geeraerts in een purperen kostuum van een glas rode wijn nippen. Het BV-tellen kan beginnen.
We lopen tussen de boeken. Ik doorblader de nieuwe romans van ijskoningin Saskia De Coster en mijn jeugdidool Tom Lanoye. Drukte en warmte omsingelen me. Er hangt een 'tu-m'as-vu'-sfeer, waarvan ik misselijk word. Blondines met gelnagels en een vette laag make-up trippelen op naaldhakken aan de arm van de één of andere auteur voorbij. Ik kuier langs de boeken. Lees een achterflap. Zie een bekende titel. En denk: ik moet nog zoveeel lezen!
W. raak ik later op de avond uit het oog. Daarna zie ik hem bij de persoon die hij absoluut wilde spreken. Hij overhandigt het meisje van de uitgeverij enkele kortverhalen. Moedig. Ik hou van mensen die ambitieus en gedreven zijn.
Wanneer we het boekenpaleis verlaten, zet Helmut Lotti de teller op elf.
In de trein naar huis praten we over verloren liefdes en stomme verliefde daden. Alweer. Vreemd dat onze gesprekken steeds eindigen met dezelfde onderwerpen. De weg naar mijn kot is koud. Wanneer ik onder de dekens kruip, is het koude gevoel er nog steeds.
Ik warm mijn voeten aan een kersenpitkussentje en drink kleine slokjes rooibosthee. Voeten en neus krijgen weer gevoel.
Net langs het water van Gent gefietst. Wind door mijn haren. Koude avondlucht door mijn longen. De stad ligt er, op een rumoerige Overpoort na, rustig en vertrouwd bij.
Onverwacht een fijne avond gehad. Witte wijn, tiramisu, interessant gesprek, veel gelachen. Een welgekomen onderbreking na een drukke week.
Meer dan een jaar geleden vroeg ik me af hoe het leven van een blondine er zou uitzien. Bij de kapper liet ik mijn lichtbruine lokken blond verven en voor ik het wist behoorde ik tot een bepaalde categorie meisjes die een uniek soort jongens aantrekt. Al bij al was het een leuke tijd. Omdat ik geen precieze cijfers, tabellen of grafieken heb, moet ik op mijn geheugen en gevoel rekenen om enkele opmerkelijke verschillen in kaart te brengen.
Als blondine:
* heb ik meer complimenten gekregen * werd mijn intelligentie vaker in vraag gesteld * heb ik minder geld aan drankjes uitgegeven * heb ik minder door de regen moeten fietsen * kreeg ik meer aandacht van jongens met een donkere huid * had ik opmerkelijk meer succes bij mannen die van Bikkembergs, Puma en Tommy Hillfinger houden * werd ik niet langer aan de ingang van Carré en Het Feestpaleis geweigerd * waren mijn scores bij mondelinge examens lager
Bij mijn laatste kappersbezoek vroeg het nieuwe meisje in de zaak wie er in godsnaam op het idee was gekomen om mijn kop blond te verven. Het lieve kind haalde er direct enkele 'professionele' kaarten bij om een kleur te vinden die bij mijn teint en ogen past. De kaartenlezeres zei dat het in de sterren stond geschreven dat ik mijn haar c h o c o l a d e bruin moest verven. Chocolade! Ik had het kunnen weten.
Maandag: - ontdekt dat de Slovaakse mede-student in de les 'welsprekendheid' overdag professor wiskunde aan de unief van Gent is - in de daaropvolgende les 'uitspraak' alweer te horen gekregen dat ik een Antwerpse!!! uitspraak heb - in het justitiepaleis van Brussel onder de indruk geraakt van de prachtige plafonds, zuilen en mannen in toga
Dinsdag: - geleerd dat Russische presidenten met flessen jenever tot een interview te verleiden zijn - na een aantal afleveringen van The O.C. beseft dat de wereld van de serie omgekeerd evenredig is aan mijn leven
Woensdag: - een aan adhd-lijdende journalist probeert vol enthousiasme de fenomenen 'beurs','nasdaq', 'Bel 20', 'index' en 'aandeel' uit te leggen - champagne en taart voor mammies verjaardag
Donderdag: - een onmenselijk lange dag waaraan geen einde lijkt te komen - vastgesteld dat ik niet de enige ben die onhandig achter het stuur zit - ijskoude nacht, warm vanbinnen
Vrijdag: - M. en nieuwe vlam samen gezien - fier! want heb mezelf sterk gehouden - genoten van de stem van de zoon van The Father, the Son and Holy Simon
Zaterdag: - na drie weken pauze overspoeld door roddels, nieuwe kapsels en pasgemanicuurde nagels van de verkoopsters van Zeb - met het liefste en vrolijkste meisje van de hele wereld naar de donkere bossen van de Dendermondse scouts afgezakt - veel bekende gezichten, veel gedanst, veel drankjes - verwarrend telefoongesprek
Zondag: - hoest, snot en geen stem - genoten van de zonnestralen en de herfstlucht
Maandag: - een ijle dag door de sterk verdovende hoestsiroop - ontdekt dat er nog 'ouderwetse' mannen bestaan die trakteren op een etentje en de deur voor je open houden
Voyeurisme... of is er soms een andere reden waarom jullie dit lezen?
Gesprek op de trein met J.:
Gisteren zien staan in de top tien van meest irritante internettrends: 'Blogs die niet worden geüpdatet'. Mijn laatste post dateert van een maand terug, zodat deze blog aardig in de buurt komt om deel te worden van één van de meest vervelende internetmodes van het afgelopen jaar...
En soms zetten mijn lezers me met mijn voeten op de grond...
Sprookjes bestaan dan toch niet.
Een weekend met hoogte- en dieptepunten achter de rug. 
Mijn liefdesleven staat op zijn kop!
