Een eerlijk en ongecensureerd dagboek uit de goddelijke pen van mijn alter ego Helena
14-04-2008
Over regen en toekomstplannen
Vanmorgen L. op bezoek gehad. Ze is net een maand in België na een zeven maanden lange rondreis per fiets doorheen Portugal en Marokko. Het was een fijn weerzien. Vreemd dat het al gauw vertrouwd aanvoelde, alsof ik haar nog maar net had gesproken. Ik geloof nog steeds dat echte goede vrienden, de vrienden zijn die je zelfs na een lange tijd nog steeds je diepste gevoelens kan toevertrouwen. En dat kan ik bij haar.
Na een uitgebreid reisverslag waarin vissers, een trompet, zweethutten, communes, zonsondergangen en een poppentheater de hoofdrol speelden, ging het gesprek al gauw over de keuzes waar we nu voor staan. (En over ons liefdesleven natuurlijk). Het gevoel je eigen leven te moeten plannen en beslissingen te moeten nemen, bezorgt me -nu het schooljaar op zijn einde loopt- steeds meer kriebels. Enerzijds is het een luxe dat ik de mogelijkheid heb om te doen en laten wat ik wil. Maar dat zorgt voor zoveel verantwoordelijkheid... Zo weet ik geeneens wat voor job ik wil. Via verschillende wegen word ik bijna dagelijks met vacatures overstelpt, wat het er niet bepaald makkelijker op maakt. Heb me vandaag voor een jobcastingday (wat een naam!) ingeschreven. Straks wordt dat wat (help!).
Melancholische dag achter de rug. Tristesse, droevige muziek, chocola, heimwee, loom lichaam, non-stop gedachtengang, turen naar de regen.
Leegte.
Stomme regen (vreemd hoe de regen en de zon mijn humeur zo kunnen controleren).
Eindelijk heb ik nog eens een wandeling in de zon kunnen maken. Ipod in de oren. Via de Blandijn naar het Zuid. Van daar over de Korenmarkt naar de Veldstraat om ten slotte langs de Leie naar mijn kot te stappen.
In de Blandijn een aantal interessante artikels voor mijn masterproef gevonden. Onderweg mooie schoenen en een prachtig jurkje gezien. Verlangend aan R. gedacht. En een tekening voor op een geheime plek gekozen. Mmmm... ik voel me ingelukkig.*
Zonnestralen stellen een dag in een totaal ander perspectief ('in een ander daglicht' was te vanzelfsprekend geweest). Met wind en plensende regen was dit een rotdag met heimwee naar de knuffels en kussen van gisteren geworden (heimwee en verlangen zijn totaal iets anders...) en had ik alleen voor cappucino (waarbij ze steeds een klein stukje zwarte chocola serveren) mijn huis willen verlaten.
Zonnig weer doet de zin in schoolwerk wel aanzienlijk dalen. Terrasjes, ijs, luieren en andere vakantie-gerelateerde dingen lijken nu zoveel leuker.
Was het maar al juni. Dan trek ik met L. voor vier daagjes naar Lissabon.
*(Naar Het Grote Uitstel (M. Reugebrink): 'Ik ben gelukkig', zei hij, 'zo gelukkig. Gelukkig. Ge.Luk.Kig.' Hij was gelukkig, ingelukkig, als toen, als maanden terug, op die warme lentedag, en al die maanden daarna, steeds, altijd, gelukkig, in-, ingelukkig.)
Schoolwerk de laatste weken een beetje verwaarloosd. Enerzijds omdat ik na de stage geen zin meer had in les over dingen die in de praktijk toch anders blijken te zijn. Anderzijds omdat ik in alles zin had, behalve les. Muziek luisteren, surfen naar alles wat niet met school te maken heeft, door de zon wandelen, aan R. denken, lezen, chatten met R., dagdromen, praten met R., dansen, vrienden zien, lachen, knuffelen met R. etc.
Ondertussen zijn er al vier lesweken voorbij en heb ik bitter weinig gedaan. Twee interviews, een infografiek, een achtergrondverhaal, een blog voor de lerarenopleiding en begonnen aan een corpus voor mijn proef. Daar zou ik vorig jaar een week over hebben gedaan
Heb net een ambitieus plan voor de paasvakantie gemaakt. Moet echt wat productiever worden of ik verdrink in mijn schuldgevoel. Waarom kost verliefd zijn zoveel tijd? Of beter nog: waarom kost studeren zoveel tijd?
Vrijdag mijn onderbuurvrouw op de trappen tegen het lijf gelopen. We hadden het erover dat dit jaar een soort grens vormt. Exit studententijd, enter arbeidsmarkt. 'Ik voel me er totaaal nog niet klaar voor', vertelde ik haar. 'Misschien is werken wel niet jouw volgende stap', antwoordde zij. Misschien wel ja.
Misschien moet ik eerst eens uitzoeken wat ik wil. Want werken lijkt voorlopig geen juiste optie te zijn. Werken in het buitenland dan weer wel. Zucht. Ik haat keuzes maken. Belangrijke dingen beslissen. Toekomst plannen. Ik dacht dat volwassen worden leuker was...
Vlinders, zon, kriebels, honing... Afgelopen weekend was één groot feest.
Vrijdag R.'s kamer voor het eerst bezocht. Kamers zijn interessant, omdat ze vaak stukjes van iemands persoonlijkheid onthullen. Net of rommelig. Blauw of roos. Vuile sokken of snoeppapiertjes. Posters of foto's. Georganiseerd of chaotisch bureau.
Alles tot me opgenomen. Op zijn bed gezeten. Beetje geknuffeld. Beetje zestien opnieuw.
Zaterdag in de Zeb uitgemaakt door een klant. Je kent het type wel. Ze grabbelen door de rekken en weten in een mum van tijd heel de winkel overhoop te gooien. Aan de pashokjes vragen ze niet om een maatje groter, ze eisen het. Wanneer ze uiteindelijk aan de kassa zijn aanbeland, worden ze woest, omdat ze hun klantenkaart vergeten zijn en hun klantenkorting pas de volgende keer kan worden verrekend. Gefrustreerd door hun uiterlijk en laag iq staan ze je vervolgens de huid vol te schelden.
Nog kokend door de opmerkingen van die ene rotklant naar R. gefietst om samen met Zenithmensen en fakkels én geestesverruimende drankjes een drie uur lange tocht langs de Schelde te ondernemen. Reuzegezellig. Grappig. En op een aantal momenten zelfs intiem. Vervolgens naar Zenith. Veel gedanst, gelachen en gesocialized. Zonnebril en aluminiumhoedje gedragen. Daarna bij R. blijven overnachten. Feestje in mijn hoofd. Kriebels in mijn buik.
Moet denken aan clipje van Roger Sanchez waar het hoofdpersonage een steeds groter wordend hart met zich moet meeslepen. Het mijne bracht me op de fiets naar huis al wat uit evenwicht...
Ik zou kunnen schrijven over mijn laatste stagedagen bij De Standaard. Dat de laatste dagen afwisselend en interessant waren. Dat ik vandaag met een mede-stagiair naar de Kamer ben gestuurd en oog in oog met Jean-Jacques De Gucht heb gestaan. (Die overigens niet op mijn te interviewen lijstje stond, maar ik toch wel eens wilde spreken). Dat ik de online-redactie zal missen, maar ook wel blij zal zijn om wat langer te kunnen slapen en om wat meer sociaal contact te hebben. Ik zou erover kunnen schrijven, maar ik doe het niet.
Ik schrijf over de kriebels in mijn buik die na elke kus intenser worden en verveelvoudigen. Over de wolkjes waar ik al honderden uren op loop. Over de ontelbare keren dat ik verlegen werd wanneer R. naar me keek, me aanraakte of kuste. Of over die keer dat ik buikpijn kreeg van het lachen. Of over de ogenblikken waarop ik in mezelf zit te lachen, zonder goed te weten waarom. Of over al die keren dat we zoenden en het perfect aanvoelde. Lekker en compatibel... k u s c o m p a t i b i l i t e i t.
Nooit gedacht hoe opslorpend, opdringerig en afstotend je als verliefdeling kan zijn. Ik besef het nu ik eens aan de andere kant sta, de niet-verliefde dus.
L. dringt zich zo hevig op, dat het griezelig wordt. Hij doet me denken aan Florentina Ariza uit 'Liefde in tijden van cholera'. Ben ik dan toch Fermina Daza?
Ik heb (nog) geen zin om de hele avond te knuffelen, om elkaar voortdurend te mailen of te smsen. Dat besefte ik vandaag toen L. vroeg waarom ik nog niets had teruggestuurd en bovendien wilde weten met wie ik 's avonds van De Standaard naar huis was gereden. Alsof ik mij bij hem moet verantwoorden! Ik verlang nu al zo hevig naar mijn vrijgezellenleventje, terwijl ik nog vrij ben!
De kleine vlindertjes die zich aan het ontpoppen waren, zijn na vandaag vermorzeld. En komen misschien wel nooit meer terug...
Op De Standaard is alles kits. De laatste weken minder snelnieuws en meer zijprojectjes. Gisterenavond samen met W. een late shift gedaan. Het heeft wel iets om de redactie te zien leeglopen, totdat je daar nog met zo'n viertal mensen zit. Rond 23 uur naar de eerste gedrukte kranten gaan kijken en een exemplaar meegenomen dat nog nat was van de inkt. Hoe exclusief!
J. 'Geen idee waarom ik altijd op foute mannen val.' 'Het trekt me aan denk ik.' ik 'Ik heb hetzelfde probleem.' 'Gewone jongens zijn dan ook ontzettend saai.' J. 'Goede jongens kom ik ook wel tegen, maar ik voel me er gewoon niet tot aangetrokken.' ik 'Neen ik ook niet. Als ik voel dat er iets mis is, dan is mijn interesse direct gewekt.' J. 'Mijn vorig lief was eigenlijk wel een klootzak.' ik 'Die van mij ook, achteraf gezien. Ik was echt zotverliefd.' J. 'Ik denk dat ik er nu wel even genoeg van heb.' ik 'Ik ook.'
Ik stap uit, groet J. en denk op weg naar de Zeb na over ons gesprek.
L. is een vrij gewone jongen. Maar hij is ontzettend grappig. En lief. Praat makkelijk. Neemt me mee naar verboden plekken. Is best knap. Maar ik ging het wat rustiger aan doen. Iemand zoeken die echt echt echt bij me past. Geen fouten meer maken. Wikken en wegen. Rationeel zijn en de juiste keuzes maken.
'Ik heb een verrassing voor je.' 'Echt?' 'Ik ga je meenemen naar een plek die maar weinigen kennen. Ik vind het er erg mooi. Een goed idee?' 'Euhm... ik denk van wel.'
We verlaten het café en wandelen totdat we de achteringang van de 'Rozier' bereiken. Een kaart wordt voor een elektronisch oog gehouden. Een deur gaat open.
'Nu moeten we erg stil zijn. De conciërge is misschien nog niet gaan slapen.'
Hij knipt een zaklamp aan. Ik volg het schijnsel op de tippen van mijn tenen. We lopen door het doolhof aan gangen dat de 'Rozier' rijk is. We nemen een trap. En nog één en nog één, totdat we voor een wankele houten constructie staan.
'Moet ik hier echt op?' 'Vertrouw me.'
Ik haal diep adem en stap zonder nadenken naar boven, kruip door een luik en stap op het dak. Hij volgt. We zeggen niets. Rondom ons ligt Gent. Rustig. Donker. Zacht verlicht.
'Het is hier inderdaad prachtig.'
Kriebels in mijn buik. Ik weet niet wat te zeggen. Woorden worden overbodig.
Heb de afgelopen dagen veel moeten werken, waardoor mijn vrije uurtjes me erg dierbaar waren. Vrijdagavond heb ik hen aan muziek luisteren en lezen besteed. Met een dekentje in de zetel, vergezeld door hond en kat.
Zaterdagavond zijn ze naar L. gegaan. We hebben ze samen in Barleys opgedaan. Er was cava en witte martini. Een klein feestje op een gewone weekenddag.
Morgen ontmoet ik mijn elektronische brievenschrijver. Spannend.
Gisteren zien staan in de top tien van meest irritante internettrends: 'Blogs die niet worden geüpdatet'. Mijn laatste post dateert van een maand terug, zodat deze blog aardig in de buurt komt om deel te worden van één van de meest vervelende internetmodes van het afgelopen jaar...
Ik kan een heleboel excuses bedenken. Ik heb weinig tijd, maar dat kan waarschijnlijk iedereen zeggen. Ik heb het druk en ook in dit zullen velen zich herkennen. Kortom er bestaan geen excuses die goedpraten dat ik mijn blog de afgelopen maand grondig heb verwaarloosd...
De vierde week bij De Standaard zit er bijna op. Gisteren nieuwjaarswensen van Vandermeersch gekregen. Ik zat geconcentreerd te typen toen ik plots een krachtige hand op mijn schouder voelde. Vervolgens werd mijn hand tot moes geknepen en stamelde ik iets dat op 'beste wensen' moest lijken. De sfeer op de webredactie is goed. Er moet flink worden doorgewerkt, maar ik hou wel van die 'rush'. Vanaf de eerste dag mocht ik eigen stukjes schrijven. Nu werk ik al vrij zelfstandig: ik selecteer zelf het nieuws en mag belangrijkere gebeurtenissen uitwerken en opvolgen. Ik heb nog ontzettend veel te leren. Maar in vergelijking met mijn eerste stageweek heb ik al best veel opgestoken.
Zaterdag (en momenteel ook zondag) breng ik door in de Zeb, waardoor ik droom van een beetje vrije tijd.
De feestdagen waar heel de wereld naartoe leek te leven, zijn zonder het goed te beseffen aan me voorbij gegaan. Op kerstavond bijna op S. en zijn nieuw liefje gebotst. Auch. Ik wist van niets! Waarom werd er over hen niet geroddeld? Dan was ik tenminste op de hoogte geweest. Om mezelf niet onnodig meer pijn te doen, ben ik op oudejaarsavond nadat de klokken twaalf maal hadden geluid, mijn bed in gekropen. Had noch zin om M. te zien (die zich de laatste tijd als een echte kl**tzak gedraagt), noch om S. aan de lippen van zijn vriendin te zien hangen.
Boodschap aan mezelf: All the things you took for granted hit you like a bullet in the gut. You can't get up. Well are you going to even try? Because if you never even try, time will pass you by. You better put it behind you now...
Om niet in zelfbeklag te eindigen: heb een nieuwe pennenvriend! Eerder een mailvriend, aangezien we geen papieren, maar elektronische brieven naar elkaar sturen. Was vergeten hoe fijn brieven schrijven wel kan zijn.
's Nachts opblijven om de hoeven op het dak te kunnen horen. Kriebels in mijn buik. Hebben mama en papa de deur laten open staan? Nieuwe woningen zijn niet Piet-vriendelijk... Toch in slaap dommelen.
's Ochtends maakte papa het grapje dat hij elk jaar maakte: 'Hij is niet langs geweest.' En toch trapte ik er elke keer opnieuw in.
De trap afsnellen. Deur van de woonkamer open gooien. Mijn ogen worden groter. Chocola! Barbie!
Mmm...wat zou het fijn zijn om voor één dag terug 5 te zijn of 6 of 7...
Meer info over de oorsprong, de kleding en de concurrentie (figuren zoals St. Maarten die de reputatie van de échte Sint besmetten) van Sinterklaas, als ook interessante weetjes en typische Sintgebruiken vind je hier http://nl.wikipedia.org/wiki/Sinterklaas.
Loop de hele dag morrend en nukkig rond. Diegene die het waagt me toe te spreken, snauw ik af. Elk woord dat verkeerd kan worden geïnterpreteerd, vat ik verkeerd op. Alles wat mooi en zonnig is, wordt door mijn ogen afschuwelijk, koud en donker.
Nu heb ik wel eens vaker een dag, waarop alles lijkt tegen te zitten (geen tijd meer om koffie te drinken, geen zitplaats op de trein, paraplu vergeten en doornat worden etc. etc.), maar dan lukt het me meestal wel om dit voor de anderen verborgen te houden. Lachen en gewoon doorgaan alsof er binnenin geen donkere brij zit, die bijna aan het overkoken is.
De laatste twee weken zit ik op alles en iedereen te schelden. Ik flap er rotopmerkingen uit, waarna ik me nog rottiger voel en schuldig tegenover de persoon die het allemaal moet slikken. Vooral mijn ouders en broertje hebben het tijdens het weekend erg te verduren. Ja, zelfs op twee dagen tijd kan ik het verpesten. Ben de slechtste dochter en zus ter wereld!
Wijt mijn opperbeste humeur aan de stress voor de aankomende stage, hoge cijfers op de weegschaal, de opeenstapeling van opdrachten en mijn onbeantwoorde liefde. Flauwe excuses, ik weet het...
Zaterdag even bij de bijna altijd optimistische en allesrelativerende G. binnengesprongen. Sommige mensen stralen zo'n energie uit, dat je er zelf wel vrolijk van moet worden! Dank je lieve G.
En soms zetten mijn lezers me met mijn voeten op de grond...
Op mijn vorige post twee reacties gekregen, die me echt hebben getroffen.
B. schrijft: "Als ik zo om me heen kijk, kan ik niet begrijpen waarom prille twintigers krampachtig hun leven willen invullen met een huisje, tuintje, kindje én mannetje of vrouwtje. Waar komt die conservatieve réveil toch vandaan?"
Ik vraag het me opeens ook af. Lang geleden wilde ik een vrije vrouw zijn. Zelfstandig en onafhankelijk. Ik ging niet dezelfde fout maken als mijn ouders. Zij trouwden om het ouderlijk nest te verlaten en maakten mij en mijn broer om toch met elkaar verbonden te zijn...
Het is fijn om een partner te hebben, dat zal ik zeker niet tegenspreken. Iemand hebben die je kan vertrouwen, waarop je kan rekenen en die je leven voller en (schijnbaar) nuttiger maakt.
Maar misschien moet ik mezelf eerst eens leren accepteren en appreciëren. Het is niet zo gezond om zelfvertrouwen te zoeken bij een liefje. Toen ik deze avond met A. naar het station wandelde, vertelde ze me: "Misschien is het niet zo slecht om eens een tijdje alleen te zijn en om tevreden te leren zijn met wie je bent, zonder vriend." De reactie van J. op mijn vorige post zegt iets gelijkaardigs: "Geef niet op, maar zoek ook niet wanhopig. Soms moeten we op onszelf leren leven zonder gemis."
Een weekend met hoogte- en dieptepunten achter de rug.
Vrijdagavond een gezellige Goliath-avond. Zaterdag met het mooiste popje van Dendermonde de drinkebroers en -zussen van Goliath van de nodige drankjes voorzien. Jep, kan nu ook naast inpakker, verkoper, tele-enqûeteur en administratief medewerker de functie 'barvrouw' op mijn curriculum vitae schrijven.
A., mijn mede-liefdesfilosofe, na lange tijd nog eens gesproken. We geraakten het er nog maar eens over eens: we zijn twee gekwetste naiëve zieltjes, die beter af zijn zonder iemand van het andere geslacht. Alle smerige dingen die ons al zijn aangedaan. Ongehoord! Deze keer zijn we extra op onze hoede. Neen het zal ons niet meer overkomen. Vanaf nu zoeken we iemand die echt bij ons past.
We proberen met bochten en sprongen Cupido's pijl te ontwijken. A.'s record staat op drie maanden. Het mijne eveneens...
Laten we het fenomeen eens van de kant van de harde wetenschappen bekijken.
Wat klinkt dat goed. Verklaart alvast waarom ik me de laatste tijd zo gedrogeerd voel.
Fenylethylamine zit ook in chocola en kaas. Twee zaken waaraan ik me dit weekend in grote hoeveelheden tegoed heb gedaan.
Gevolg: DIEPTEpunt! Traantjes, The Cranberries, Azure Ray en Kenneth Bager, waardoor ik me alleen maar miserabeler voelde... Een katastrofaal HOOGTEpunt op mijn vriend en vijand: meneer Weegschaal.
Noradrenaline geeft een opgewekt gevoel. Vandaar dat het zo verslavend is!
Adrenaline verhoogt de alertheid. Mmm... waarschijnlijk alleen in het bijzijn van het 'doelwit', want voor de rest kan ik mijn gedachten nergens bij houden.
Endorfine is mijn favoriet. Het hormoon brengt je in een dromerige toestand. Zalig.
Door dopamine kunnen we blijdschap en genot ervaren. Ook altijd leuk meegenomen.
Tot slot zet ik de kenmerken van verliefd zijn voor jullie op een rijtje:
blindheid voor de negatieve kanten van de geliefde
lichamelijke gevoelens omschreven als weke knieën en vlinders in de buik bij zien van of denken aan de geliefde
irrationele denkpatronen en handelingen
het continu denken aan de geliefde
ernstige verlegenheid en onhandigheid bij aanwezigheid van de geliefde
verhoogde zelfbewustheid in aanwezigheid van de geliefde
ongemakkelijk, verlangend gevoel bij afwezigheid van de geliefde
Als ik heeel eerlijk ben met mezelf en met jullie, mijn dierbare lezers, kan ik het niet meer ontkennen: ik ben verliefd.
Ik heb geprobeerd om het te onderdrukken, om het te vergeten, om Cupido te vermoorden en om afleiding te zoeken. Echt waar ik heb zo mijn best gedaan. Ik wilde nooit meer verliefd worden. NOOIT MEER. Rationaliteit boven alles.
Cupido's pijl heeft me, zoals steeds, getroffen op een onverwacht en ongelegen moment. Ik heb geen tijd om verliefd te zijn! De afgelopen dagen hebben de opdrachten zich opgestapeld en ik ben bang dat ik alle deadlines niet meer haal.
Maar goed, zoals J. zei: niet bij de pakken blijven zitten en erin vliegen.
Bij deze vliegt jullie dagboekschrijfster naar het land van footing, maximes, René de Bok en mediaproductie.
Het viel me zwaar om vandaag de lessen te volgen. Wegdromen. Tobben. Ok, ik reken deze twee tot mijn favoriete bezigheden, maar soms moet je je hobby's voor een hoger doel (lees: behalen van een diploma) opzij schuiven.
Over tot de orde van de dag.
Mijn plan: ik heb geen plan of een wiskundige formule nodig. Dat is gewoon absurd. Het gaat regelrecht in tegen een principe waar ik al bijna heel mijn leven aan vasthou: volg de weg waar je gevoelens je heen leiden. Tot nu toe heeft mijn intuïtie me nog nooit in de steek gelaten.
Ik geef me over aan de vlinders en wacht af. Naïef? Misschien wel. Romantisch? Zeker en vast
Een ding is zeker: je kan je gevoelens niet controleren. Al zou het wel heel handig zijn om zelf te kunnen kiezen op wie je verliefd wilt worden.
To moan: Thinking about you...constantly thinking about you...I've been thinking too much about you, see the sunset with no sleep at all. Constantly thinking about you...
Eindelijk heb ik nog eens een wandeling in de zon kunnen maken. Ipod in de oren. Via de Blandijn naar het Zuid. Van daar over de Korenmarkt naar de Veldstraat om ten slotte langs de Leie naar mijn kot te stappen. 
Tot voor kort was zondag een dag zoals een andere. Tot vorig jaar was het zelfs een schooldag (lees: lezen, studeren en schrijven). 
Gesprek op de trein met J.:
Gisteren zien staan in de top tien van meest irritante internettrends: 'Blogs die niet worden geüpdatet'. Mijn laatste post dateert van een maand terug, zodat deze blog aardig in de buurt komt om deel te worden van één van de meest vervelende internetmodes van het afgelopen jaar...
En soms zetten mijn lezers me met mijn voeten op de grond...
Sprookjes bestaan dan toch niet.
Een weekend met hoogte- en dieptepunten achter de rug. 
