Een eerlijk en ongecensureerd dagboek uit de goddelijke pen van mijn alter ego Helena
24-08-2007
Paris est une femme
Een drukke agenda heeft me de voorbije weken niet de kans gegeven om een fait-divers uit mijn bestaan te posten. Reizen, pukkelpoppen, papieren in orde brengen, autorijden,...
First things first: Frankrijk in een tentje:
Dag één.
Op een zonnige vijf augustus kreeg ik telefoon van M. waarin hij me vroeg om de volgende dag samen met hem van de regen naar Duitsland te vluchten. In het noorden zou de zon deze zomer een éénmalig en uniek optreden geven, daar moesten we bij zijn! De volgende dag rinkelt mijn gsm terwijl ik bij de diëtiste zit. M. aan de andere kant: 'Het gaat regenen! Heel hard regenen in Duitsland vanaf woensdag!' We besluiten naar Frankrijk te trekken in de hoop daar meer geluk te hebben. Na een korte vergadering met mijn scriptie-promotor over het dossier van mijn beursaanvraag snel ik naar huis om mijn spullen te pakken. Chaos in mijn hoofd! Ik hou van geplande vakanties waar ik op lijstjes, brochures en kaarten kan terugvallen. Na een vlugge yoga-oefening 'innerlijke rust, innerlijke rust!' probeer ik het noodzakelijke in een kleine tas te stoppen en neem ik afscheid van al het overbodige.
Rond half drie is de auto ingeladen en kunnen we eindelijk vertrekken. Wanneer we rond half zes het centrum van Parijs bereiken zijn de regendruppels op de motorkap reeds opgedroogd en zitten we in de auto met een raampje open. In het Bois de Boulogne -een park aan de rand van de stad, waarvan we later op de avond sfeerbeelden vinden met weinig verhullende dames op- vinden we een drukbezochte camping waar we ons tentje nog net tussen een Italiaans duo en een Nederlands koppel kunnen zetten. We nemen de auto naar de stad en vinden tot onze verbazing een gratis parkeerplaats op twee minuten lopen van Avenue des Champs-Elysées. Aan het einde van de grote laan slaan we rechtsaf. We verkennen de rest van de buurt die de naam les Invalides draagt. De gevels van de gebouwen zijn prachtig. Van de binnenzijde kunnen we alleen dromen. Verrassend genoeg vinden we net in deze buurt een restaurant waar de prijzen nog binnen ons budget liggen. Het interieur van de zaak bestaat uit moderne strakke stukken, ledverlichting en stukken uit Libanon, het thuisland van de eigenaars. We proeven van de verschillende kleine vegetarische gerechtjes die op ons bord zijn geschikt. Ik proef humus, vijgenbladeren, citroen, pikante groenten in een soort van bladerdeeg, rijstballetjes,... De kruiden kan ik niet allemaal thuisbrengen.
Daarna lopen we door Parc du Champs du Mars richting Eiffeltoren. We steken de Seine over tot we vlakbij Parijs' meest gefotografeerde ijzeren monument staan. De ondergaande zon kleurt de avond rood. Aan de hand van M. voel ik de stromen mensen langs me lopen. De drukte is vrolijk. Ik ook.
Dag twee.
De volgende ochtend ruimen we de tent op en ontbijten we aan het grasveld waar we de auto hebben geparkeerd. We nemen de bus naar de dichtste metrohalte en rijden vervolgens door de onderwereld van de stad naar Place de la Concorde. Vanaf het plein wandelen we door de Tuilerieën die er onder een hoge zon prachtig uitziet. Met de tuinen in onze rug wandelen we de glazen piramides van het Louvre tegemoet. Rousseau en Molière kijken op ons neer. Vervolgens wandelen we langs de kade van de Seine. In de verte zien we de torens van de Notre-Dame tussen de bomen tevoorschijn komen. De toeristenrij is zo lang, dat we genoegen moeten nemen met een wandeling rond het gebouw. Opnieuw de donkere tunnels van de stad in. We lopen door een smal straatje dat bol van de toeristen loopt. Aan het einde van de weg zien we de witte koepel van de Sacré-Coeur. De trappen leiden ons naar een prachtig uitzicht van de stad. Er is nauwelijks een wolkje aan de hemel, zodat we zelfs zonder verrekijker veel kunnen zien. We wandelen langs Montmartre naar beneden en zien daar hoe de mannen die ons een uur geleden tamelijk hardhandig een armbandje hadden omgebonden een politiewagen worden ingeduwd. Parijs is als een vrouw: aan de ene kant zacht, mooi en elegant, aan de ander kant hard en onvoorspelbaar.
Rond zeven uur verlaten we de stad. Wanneer we onze tent in La Ferté-Bernard opzetten, vliegen de vleermuizen al laag over de grond. We drinken meer wijn dan goed voor ons is en vallen in slaap.
Zaterdag heb ik de donkere zijde van E. opnieuw gezien. Onzeker over haar lichaam, capaciteiten en aantrekkelijkheid (zowel op fysisch als op geestelijk gebied) zoekt ze Amy-Winehouse-gewijs haar toevlucht in schijnbare geestesverruimende drankjes. Ze voelt er zich zelfzeker en vrij door. Dansen, flirten, lachen, zoenen. Het lijkt alsof ze de hele wereld aankan.
Zondag voelt ze zich alweer smerig en goedkoop. Ze zweert dat het niet meer mag gebeuren. Nooit meer.
She cheated herself, like she knew she would, she told you she was trouble, you know that she's no good...
Deze middag het huis een grondige schrobbeurt gegeven. Mama en haar jongere aanhangsel zijn voor veertien dagen op vakantie, waardoor ik voor even de rol als huismoeder op me neem. D. riep later op de dag mijn hulp in om de wasmachine te gebruiken. Er stonden heel veel knopjes en functies op, maar samen hebben we het ding toch aan de praat gekregen. Bedenk net dat L. me gisteren op MSN vroeg hoe een handwas in zijn werk gaat... Wist ik veel! Beschaamd omdat ik een echte kluns ben als het op koken, wassen en plassen aankomt, heb ik het snel even op wikipedia opgezocht
Het is niet omdat ik er als huisvrouw niets van bak, dat ik een geëmancipeerde vrouw ben (lang leve het scheermesje!). Ik betrap er mezelf soms op in het traditionele rollenpatroon te hervallen. Als ik een vriendje heb dan wil ik hem verzorgen en verwennen (heb ik dan toch een moederinstinct? ) en nu hol ik als een bezorgde mama achter mijn broertje aan. Vaak gaat het zo: 'ik ben een dagje weg, red je het alleen?' D. rolt met zijn ogen en begeeft zich naar ofwel de computer, ofwel de tv (ongeveer een halve meter verderop) ofwel naar zijn kamer (een iets langere tocht: trap beklimmen en dan nog eens drie meter stappen). Soms sta ik versteld van de relaxte manier waarmee hij door het leven gaat. Eerlijk, ik kan me maar een paar momenten herinneren waarbij hij zich druk maakte of stress had. D. komt vaak de dag voor een deadline tot de vaststelling dat hij er alweer eens te laat aan is begonnen. Op zo'n momenten krijgt zelfs hij te maken met een lichte paniek. Een vorm die echter niet met die van zijn zus te vergelijken valt... Toen ik nog niet op kot zat viel het me vaak op dat mijn huisgenoten me tijdens de examenperiode, de dag voor een presentatie of voor een andere belangrijke opdracht zoveel mogelijk meden
D. leeft in tegenstelling tot mij van dag tot dag. Er worden zelden plannen gemaakt en dringende opdrachten bestaan voor hem zelfs niet. Het onderhouden en opbouwen van een vriendenkring is volgens zijn levensvisie niet de moeite waard: het kost veel tijd en energie. Hetzelfde geldt voor de liefde. Te lui om een geschikte partner te vinden, weet hij nu al dat hij later een vrouw in Rusland zal kopen. De energie die hij al jaren uit americain, spinazie en kwakies haalt, lijkt hij alleen in lezen en schilderen te willen stoppen. Kafka, Homerus, Marquez en vele anderen kunnen hem voor uren boeien. Op zijn doeken verschijnen zelfportretten en stillevens die door een eigenzinnige lijnvoering en een melancholisch donker kleurenpalet worden gekenmerkt. De schilderijen weerspiegelen precies hoe D. is.
De afgelopen dagen bestonden uit verkeersborden, snelheidsbeperkingen, bandenspanning en verf. Maandag en woensdag M. in zijn nieuwe stulpje helpen verven, de overige dagen heb ik me voornamelijk met Flor beziggehouden.
Hoogtepunt tot nu toe: een ontmoeting op woensdagavond met een oude middelbare schoolvriend op de grote markt. Geroddeld (x is getrouwd, y werkt daar, a en b zijn uit elkaar, ...) en herinneringen (Hoge Veluwe, Toscane, Katja, Frans, Marc, Anjake, klasgenootjes met grijpgrage vingers,...) opgehaald. Het was eerst vreemd om elkaar terug te zien, maar al gauw voelde het vertrouwd aan en was het half twee voor we het wisten We hebben getoast op onze toekomstige carrière die er naar onze mening nu al fantastisch uitziet! Haha.
B. beschouw ik nog steeds als een hele goede vriend. Ook als je elkaar nauwelijks ziet, blijft de band tussen echte vrienden bestaan. In onze zeldzame afspraakjes komt binnenkort waarschijnlijk verandering: ik trek in oktober naar Brussel, de stad waar B. studeert, om een opleiding te volgen. Wat me in B. aantrekt: zijn cynische humor (zijn geveinsde hautaine opmerkingen brengen me telkens weer aan het lachen), zijn interesse in literatuur&kunst en zijn verfijndheid. Hem als dandy omschrijven is misschien overdreven, al benadert hij Oscar Wilde en Charles Baudelaire wel. Hij verzorgt zijn uiterlijk, is op een bepaalde manier elegant en bezit een sterke dosis ironisch zelfrelativisme. Ik hou ervan!
De liefde is het ambiguuste wezen op aard. Ze is gehuld in een fijne stof van vreugde, blijdschap, vlinders en optimisme. Onder deze laag bevindt zich echter een smerig monster dat harten breekt, voor onzekerheid zorgt en alle sprankels uitdooft. Ze duwt je in een klein hol, waar je niet lijkt uit te kunnen raken. In die koude en donkere plek raak je van jezelf vervreemdt. Je vroegere verlangens en dromen lijken nutteloos en niet te vervullen. Alles aan jezelf wordt slecht. Je bent lelijk, dom en nietig. Te klein om iemand gelukkig te maken, te miniem om iets voor iemand te betekenen.
Gisteravond na een avondwandeling met M. (vanaf het vuilbakje, waar we voor de eerste keer hebben gekust...) op het terras van abo beland (en er pas om half 2 weer weggeraakt). L. (een zichzelf psychologiserende jongen) en S. waren er ook. Deze laatste is een moeilijk te vatten jongen, die -voor zover ik reeds weet- gek is op film, sigaretten en... poker. Hij is intelligent en vaak onbedoeld grappig. Hij straalt iets mysterieus en ondoorgrondelijks uit. Aanvankelijk wilde ik zijn persoon uitkammen tot ik aan de waarschijnlijk zeer mooie- kern kwam, maar eerdere onbeantwoorde liefdes hebben me geleerd om me stilletjes terug te trekken. Struggle for pleasure Dinsdagochtend naar de diëtiste geweest. Ik voel de bezoeken meestal aan als een strijd tussen mezelf en haar weegschaal. We hebben dan ook besloten dat ik me niet meer bij haar moet wegen. Momenteel weet ik wel zeker dat ik niet meer wil bijkomen (43 kg is een mooi gewicht). Voel me wel schuldig over de pakken geld die de diëtiste al heeft gekost. Zij voelt er zich blijkbaar ook niet lekker bij, want ze stelde voor om de consultaties tot één maal per maand te beperken. Letterlijk zei ze: je blijft tijd en geld verliezen, als er niets veranderd. Moet nu meer naar de lichaamstherapie gaan, maar daar heb ik voorlopig geen zin in. Ik beschouw het poseren bij W. momenteel als mijn therapie. Hij vroeg me maandag om een tekstje te schrijven voor zijn weblog. Ik stuurde hem s avonds de volgende regels door:
Soms trek ik naar een zacht, donkerblauw eiland. Het water bestaat uit koel beton. Artificiële zonnestralen verwarmen me. Ik geef er me bloot. Letterlijk en figuurlijk. De schaamtegevoelens die ik buiten het eiland zou ervaren, zijn er vervangen door een soort trots. Ik neem een pose aan, waarmee ik de drijvende Antimidas hoop te inspireren. Vanuit mijn ooghoeken zie ik hoe potlood en gekleurd water over het papier glijden. Er is steeds een zekere afstand (hij in het water, ik op het eiland), maar toch ook een sterke verbondenheid: wat ik toon, wordt door hem soms door slechts enkele lijnen- vastgelegd. Mijn beelden wisselen bijna even snel als de prenten die je door een viewmaster bekijkt... klik, klik, klik. Op inspiratieloze dagen valt het me zwaar om een nieuwe houding aan te nemen, op andere dagen beweeg ik mijn lichaam zonder na te denken. Na een uur op het eiland te hebben vertoefd, betreed ik voor even het water om mezelf vanuit de ogen van Antimidas te bekijken. Vaak herken ik mezelf in zijn beelden: kwetsbaar en breekbaar. Een femme fragile.
Hij liet me via sms weten dat hij het een prachtige tekst vond. Na het vervelende gesprek bij de diëtiste, had ik echt een opkikker zoals dit nodig. Het poseren bij W. die middag vloog voorbij. Keane weergalmde tussen de betonnen muren, terwijl ik me met een glas wijn op het zachte matrasje nestelde.
Zoen van een gedesoriënteerde vlinder... Fladder, BOTS, fladder, BAM, fladder, fladder, fladder,...
Dour heeft me de nodige portie chaos gegeven, waarnaar ik in mijn overgestructureerde leventje soms zo naar verlang...
Tijdens de autorit naar het Henegouwse dorpje lieten we de grijze wolken achter ons en reden we de zon, de muziek en de drank tegemoet. Een hobbelig en modderig pad leidde ons naar het terrein, waar reeds op de tweede dag een muffe geur van zweet, bier en gras hing. Mmm... heerlijk die festivalgeur. In de VIP-ontvangstruimte (lees: een vuil tentje, waarin enkele laptops naast elkaar stonden) bleek onze naam niet op de lijst te staan. We werden naar een nog groezeliger plek doorverwezen, waar ze eveneens onze naam niet konden terugvinden. Na heel wat over en weer getelefoneer tussen de VRT en een vriendelijke jongen van de organisatie werden we uiteindelijk op een derde naamlijst teruggevonden.
Bandjes aan en naar de toiletten! (mijn blaas stond al vanaf Ninove op springen). Eerst naar The National. Zachte rock die me wel kon bekoren, maar niet is blijven hangen. Vervolgens naar Hot Chip. Zalige beats, waarop het heerlijk dansen was in een warme zon. Lang leve de chanel-lunettes...
Indisch eten! M. voert me stukjes gebakken groenten, rijst en omelet die heerlijk smaken naar de kruiden, waarvan ik de namen steeds weer vergeet. The Rapture is moeilijk te definiëren (elektro? rock? pop?), maar smaakte me eveneens. Dan naar een lekker stukje vlees op het andere podium: Gabriel Rios. De nummers van zijn eerste cd kwamen live beter tot zijn recht, dan die van zijn tweede plaat. Al vind ik de tweede cd beter: de nummers zijn gewaagder en experimenteler. Rios durft voorbij de muziek van zijn latinoroots te gaan. Verder nog Bright Eyes en Goose gezien.
De eerste sprongen eruit door een prachtige performance en een frontman met een sterke stem. De hele band (twee drummers, twee gitaristen en enkele strijkers en blazers) was gehuld in maagdelijk wit, het podium was versierd met bloemen en op een groot scherm was een live-projectie te zien die synchroon met de muziek liep. Overdonderd en ontroerd door het optreden, klamp ik me verlegen tegen M. aan. Ik heb de hele dag aan X gedacht en verlang naar affectie.
Goose maakt alles weer goed: ik voel de bas tot in mijn maag, ik spring en dans tot ik niet meer kan. De rit naar huis is rustig.
's Ochtends komt mama mijn kamer binnen om een relaas te doen van de zoektocht naar een kot voor D. Ik ben moe en draaiierig en wil alleen maar slapen. Opgestaan, gedoucht en naar papa.
Een koortsachtige nacht met verwarrende dromen over X. Ik wil niet aan hem denken, maar hoe meer ik het probeer, hoe meer hij in mijn gedachten opduikt... Zucht. Verliefd zijn is een erge ziekte. De flarden gesprekken die ik me van zaterdag kan herinneren worden tot vervelends toe in mijn hoofd afgespeeld. Zijn gezicht flitst voortdurend voor me op. Obsessief, obsessiever obsessiefst
Vandaag Sluiswagter en een infobrochure over doctoreren bemachtigd. Heb me thuis door de papieren en folders geworsteld. Ik word er zenuwachtig en onzeker van. Heb ik wel de capaciteiten om dit tot een goed einde te brengen?
Om vier uur naar grote markt door een druilerige motregen. Binnen lekker warm gekregen door de babbels met E. en S. bij een heerlijke kop muntthee. Voelde me vrolijk worden.
Deze ochtend vroeg opgestaan om Sluiswagter in de vakgroepbibliotheek op te halen en om in het adviescentrum der studenten raad te vragen voor een mogelijk doctoraat. Op weg naar het station een plotse droogte in de regen die nu al drie weken aanhoudt en in het station de laatste Metro voor een oude dame kunnen wegritsen. Mijn dag verliep opmerkelijk goed, totdat de Vlaamse leeuw tevoorschijn kwam... Bib en adviescentrum gesloten, omdat de Vlaamschgezinden vandaag hun feestneus opzetten en duchtig met een gele vlag zwaaien.
Dan maar uit pure miserie gaan shoppen. Nieuwe zwarte slipjes in women secret (dank je L. en K.), bloemig kleedje in H&M (dank je V.), snoepkleurig kleedje en dito t-shirts in Bershka, beige regenjasje in Mango (dank je regengod) en last but not least... een studieboek voor het theoretische rijexamen!
) en nu hol ik als een bezorgde mama achter mijn broertje aan. Vaak gaat het zo: 'ik ben een dagje weg, red je het alleen?' D. rolt met zijn ogen en begeeft zich naar ofwel de computer, ofwel de tv (ongeveer een halve meter verderop) ofwel naar zijn kamer (een iets langere tocht: trap beklimmen en dan nog eens drie meter stappen). Soms sta ik versteld van de relaxte manier waarmee hij door het leven gaat. Eerlijk, ik kan me maar een paar momenten herinneren waarbij hij zich druk maakte of stress had. D. komt vaak de dag voor een deadline tot de vaststelling dat hij er alweer eens te laat aan is begonnen. Op zo'n momenten krijgt zelfs hij te maken met een lichte paniek. Een vorm die echter niet met die van zijn zus te vergelijken valt... Toen ik nog niet op kot zat viel het me vaak op dat mijn huisgenoten me tijdens de examenperiode, de dag voor een presentatie of voor een andere belangrijke opdracht zoveel mogelijk meden
