Voor de verandering is het aan het regenen als onze wekker om 7u afloopt.  Dreigende wolken voorspellen weinig goeds en hetzelfde kan gezegd worden over de fles light fruitsap die we gisteren gekocht hebben voor het ontbijt.  Ze smaakt zo hard naar aspartaam dat het gewoonweg niet te harden is.  Na wat decodeer werk van het Noors maken we eruit op dat de fles 1:10 moet aangelengd worden met water.  Weg met die handel !  We trekken terug alle laagjes aan en klikken de verwarming van onze fietsen op de eerste stand.  Vandaag gassen we verder naar het Zuiden, Trondheim is onze bestemming.  De E6 is in dit stuk een platgestreken stuk asfalt, dus kunnen we toch nog van het motorrijden genieten en gebruiken we eindelijk de zijkanten van onze banden.  Vooral aan 40 bms gaat het heerlijk door die bochten, met deze wegen en panorama's verbleekt het Eifel-gebied onmiddellijk, al ligt dat natuurlijk op een paar uurtjes rijden van onze voordeur in België.  We kruisen de Fornofossen, een welgekomen wandeling om onze benen even te strekken, het zonnetje is immers door het wolkendek gebroken en de temperatuur begint de richting 'aangenaam' uit te gaan.  Wat verder zuidwaarts gaat het terug over een plateau en de temperaturen duiken terug omlaag.  In een dagverslagje aan het begin van onze trip sprak ik over de denkbeeldige poort naar het Noorden, welnu, ze bestaat echt.  Over de E6 hebben ze een boog gespannen in nichterig roze en paars, maar het is wel degelijk de 'poort naar het Noorden', een obligate foto dringt zich op.  Verder naar het Zuiden begint er eindelijk verandering in het landschap te komen, de sparrenbossen en kale velden worden nu regelmatig afgewisseld door groene graslanden en omgeploegde akkers.  Ik zeg net tegen Wim over de walkie-talkie dat het nu toch wel al een hele poos geleden is dat we nog herten met sloefkes gezien hebben, op Robbe de Hert na, een opgezet exemplaar aan de 'poort naar het Noorden', of er staat plots een ganse kudde te grazen op een mals grasveld net naast de weg.  We kunnen onze fietsen stoppen achter een bosje, zodat ze het niet meteen op een rennen zetten (rendieren, je weet wel).  Telelens erop en met prachtig licht kunnen we nu eindelijk de foto's maken waar we al zo lang naar uitkijken, elanden in het wild met prachtige gewijen erop en aan.  Wim hanteert vol enthousiasme de videocamera en ik ga erachter aan met mijn kanon, onze dag kan niet meer stuk.  Het enige wat nu nog op het programma staat is een citytrip naar Trondheim, de derde stad van Noorwegen en nog steeds de stad waar de Noorse koningen gekroond worden.

Op onze blog stond gisteren een berichtje van de papa van Dries dat we moeten opletten voor nachtelijke rendieren, welnu we hebben er een paar exemplaren van gevonden in Trondheim en weet je wat ?  Ze zijn hier allemaal blond en trouwens ze zien er niet eens gevaarlijk uit, we kunnen dus maar beter gewaarschuwd zijn, misschien zijn het wel wolven in schapevacht.

Trondheim is best een flinke stad naar Noorse normen en met een volledig motorpak aan en een helm in je ene hand en een volledige tas met fotomateriaal in je andere hand is het best een flinke wandeling om de bezienswaardigheden te bezoeken die we hebben uitgekozen.  Wim beklaagd zich over het feit dat zijn voering van zijn broek er nog steeds in zit, terwijl de studenten in bikini liggen te zonnen aan de oever van de rivier die door de stad loopt.  Het aartsbisschoppelijk paleis sluit net zijn deuren als we eraan komen, dus meer dan een plaspauze houden we er niet aan over, maar we zetten door naar de Christelijke kerk van Sint-Olav, een plaatselijke heilige die zijn eigen kerk kreeg en als bedevaartsoord á la Santiago de Compostella van Noorwegen te boek staat.  Zelfs de vorige paus kwam hier in 1989 op bezoek, hij zal zich wel een aap geschrokken hebben, want het kerkje is een architectonische draak in glasdallen met de grootte van de parochiekerk van Christus Koning.  Wat erger is, de monumentale kathedraal staat schuin rechtover het christelijke kerkje, zodat het letterlijk bijna in zijn schaduw staat.  We stappen over de oude brug naar het idem dito stadsgedeelte en daar vinden we een fietslift terug, de eerste in de wereld.  We hebben het ding niet in werking gezien, maar ze ligt aan het begin van een steile helling en de bedoeling is dat je een voet in de lift plaatst, een kaart inbrengt, waarna het spul je zou moeten naar boven duwen, terwijl je gewoon stuurt met je fiets.  Of het handig is, weten we niet, want iedereen die met de fiets passeert stapt te voet de helling op.  De oude pakhuizen aan  weerszijden van de rivier doen allang geen dienst meer om goederen op te slaan, maar zijn omgebouwd tot woonblokken, winkels en restaurants.  Onze wandeling zit erop en Wim staat te trappelen om het grootste shopping center van Noorwegen op te zoeken, op jacht naar souvenirs voor het thuisfront.  We komen aan bij City Syd, uiteraard ten zuiden van Trondheim en vinden daar een shopping center, zo eentje waar wij 'mannen', zo hard voor vrezen, maar toch gaan wij deze nu geheel vrijwillig binnentreden.  Gelukkig zijn we er met drie verdiepingen vanaf en kan ik nog net voor sluitingstijd een paar flessen wijn uit de staatswinkel halen.  Wat Wim allemaal gekocht heeft kan ik nog niet verklappen, maar er zullen er een paar onder de indruk zijn thuis.  We rijden nog even de stad uit om een camping te vinden en we belanden zo'n 20km verder op de

Kjelstad camping.  Er staan twee sterren op de schuur geschilderd, maar dat slaat volgens mij op het decibel niveau van de weg die net naast de camping passeert.  Het mevrouwtje aan de balie is super vriendelijk en als ik vraag of er een frigo in de keuken staat knikt ze zo hard dat haar hoofd er bijna afvalt, ze leert me zelfs het Noors voor elektrische frigo, namelijk 'elektrisken mjo' of zoiets.  Vroeger moesten ze de frigo namelijk met houtblokken opstoken, vandaar dat ze er expliciet elektrisken voorzetten, zodat je je niet zou vergissen.  Het elektrisken exemplaar blijkt echter nergens te bespeuren en de houtgestookte versie is ook niet meer, dus zitten we hier ferm met onze warme blikken bier.  Als ik verhaal ga halen bij het mevrouwtje blijkt ze ook nog eens rendier te zijn, want ze is met de noorderzon verdwenen.  Een wasbak opvullen met koud water blijkt 'the next best thing' en we moesten er nog niet eens voor in het leger.  Wim komt net terug van de douche en vraagt om even het advies te posten aan alle Noorwegen gangers van de toekomst om met een minimum straal van 15km rond camping Kjelstad om te rijden.  Er staan hier zelfs een paar caravans permanent geparkeerd en erger nog, er zitten mensen in.  Volgens mij moet dit een strafkamp zijn voor gepensioneerden die te laat hun lidgeld van de KBG betaald hebben. Maar goed, morgen zijn wij er vanaf , nu alleen nog een internet verbinding vinden die er volgens het knikkebollende mevrouwtje achter de balie zeker was.  Als je dit een dag te laat leest, dan stond de code voor het internet waarschijnlijk op de binnendeur van den 'elektrisken mjo'.

Bijlagen:
herten_met_sloefkes_010610.jpg (946.6 KB)   
nachtelijke_rendieren_Trondheim_010610.jpg (840.3 KB)   
oude_pakhuizen_Trondheim_010610.jpg (995.6 KB)   
poort_naar_het_noorden_010610.jpg (849.2 KB)   
sorry_paus_maar_het_is_hier_010610.jpg (620.2 KB)   

Vandaag is een transit dag.  De ferry brengt ons van Moskenes naar Bodo (hier moeten hier en daar nog wat streepjes door de o's) zodat we vanaf vandaag ons offensief op het zuiden kunnen inzetten.  De wekker liep deze morgen af om 5u en zonder ontbijt staan we nog half slaperig aan de kade in Moskenes.  Gelukkig duurt de ferrytocht 4u, dus is er ruim tijd voor een ontbijt aan boord, waarna we allebei, als door een toverstokje aangetikt, als een bom in slaap vallen.  Ik heb zo'n half uurtje van de overtocht bewust meegemaakt, de rest zat ik in dromenland.  Om geen verrassingen zoals gisteren mee te maken, rijden we in Bodo naar de eerste supermarkt en slaan steaks, rijst en erwtjes en worteltjes in, kwestie van het knackebröd zo lang mogelijk uit te stellen.  Het duurt niet lang of het begint flink te regenen en dat zal zowat de constante van vandaag zijn.  Het landschap is naar Belgische normen zeer mooi, maar naar Noorse normen déja vu, dus gassen we zonder verpozen naar het Zuiden.  De temperaturen kunnen hier op een kwartier tijd halveren, dat wil zeggen van 12°C naar 6°C en dat is op een motorfiets al behoorlijk frisjes.  Al onze lagen kledij gaan terug aan en de handvat- en reetverwarming worden niet gespaard.  Na een tijdje rijden we voor onze tweede en laatste keer van deze reis de poolcirkel over.  Deze ligt op de E6 op een hoogplateau (althans net iets hoger dan onze Baraque Fraiture) en de wind heeft er vrij spel.  Op de E6 zelf is de poolcirkel aangegeven door twee houten palen links en rechts van de rijweg, er is echter een compleet bezoekerscentrum neergepoot pal op de poolcirkel.  In lonely planet staat die onder de categorie 'to avoid', dus laten we deze toeristenval links liggen.  Met een luchttemperatuur van 4°C en een loeiharde wind voelt het Siberisch koud aan en na een vijftal minuutjes van foto's nemen, zijn we verkleumd tot op het bot.  De verwarming gaat nu voor het eerst in topstand om toch wat gevoel in de handen terug te krijgen, kwestie van ons stuur te kunnen blijven vasthouden.    Op de ferry zagen we een weerbericht en op de Noordkaap sneeuwt het momenteel, daar zijn we toch mooi aan ontsnapt, want een rit door de sneeuw kijken we niet echt naar uit met onze volgeladen ezels.  Die ezels doen het trouwens prima, zoals verwacht.  We hebben tot nu toe niet de minste sputtering ondervonden en behalve de banden een beetje bijblazen hoeven we er enkel bijtijds verse benzine in te gooien.  Voor het gemak tanken we steeds samen en rijden we op 95 octaan, zo kunnen we samen tanken en betalen we om de beurt de benzine.  Een paar oorlogslittekens hebben we wel opgelopen, met een van mijn koffers heb ik even een plooibaar achterlicht van een Nederlandse truck op de Antwerpse ring gestreeld omdat die persé op het derde vak wou rijden naast zijn idem dito Nederlandse collega's op het eerste en het tweede vak.  Wim wou niet onderdoen en heeft enkele dagen terug zijn fiets even horizontaal geparkeerd op het gladde dek van een van de ferry's, gelukkig met enkel een kapot lenskapje van een richtingaanwijzer tot gevolg.

Het regent zowat de ganse dag en bij een tankbeurt zeg ik tegen Wim dat ik naar het Zuiden blijf rijden tot de zon schijnt, desnoods tot in Trondheim.  Gelukkig is dat niet nodig, want Trondheim is onze bestemming van morgen.  Bij wijze van traktatie stopt het even met regenen als we de Laksfors waterval passeren, maar de zalmtrek is momenteel niet aan de gang, zodat we geen zalmen tegen de stroming in zien springen.  Zo'n 140km voorbij onze geplande bestemming schijnt de zon plots volop en dit is het signaal van boven dat het welletjes is geweest.  We willen onze tent opzetten op de camping, maar in de gezamelijke keuken zijn er geen pannetjes te bespeuren, in de cabins wel volgens de eigenares.  Omdat het slechts 350 Noorse kronen kost voor een cabin met pannetjes en een enkel elektrisch pitje, besluiten we daar maar voor te gaan, kwestie van onze steaks niet rauw te moeten opeten.  Het is even puzzelen om de ingrediënten in de juiste volgorde op te warmen, maar het lukt aardig om alles gelijktijdig warm te krijgen.  Eerst de rijst in de kook brengen, daarna op kant zetten, de verse ui aanstoven en de erwtjes en worteltjes bijvoegen, deze in een kommetje overscheppen en au bain marie bovenop de rijst in de kom plaatsen.  De steaks bakken en even laten rusten onder een deksel, waarna de saus kan opgewarmd worden.  Primitief, maar in deze omstandigheden een feestmaal. 

Bijlagen:
ferry_moskenes_bodo_310510.jpg (834.9 KB)   
het_heet_dan_ook_de_poolcirkel_310510.jpg (888.4 KB)   
koken_op_een_pitje_310510.jpg (781.2 KB)   
poolcirkel_E6_310510.jpg (908.6 KB)   

Er weerklinkt een zacht getik op het dak van de tent als we gewekt worden door de GSM van Wim.  We moeten vroeg uit de veren, want we hebben een flinke rit langs slingerbaantjes doorheen de Lofoten voor de boeg en regen kunnen we daarbij als kiespijn missen.  De camping heeft een keukentje, maar er is zelfs geen pannetje te bespeuren, zodat een kopje koffie er zelfs niet in zit.  Met lege magen plooien we het natte tentje op en vertrekken richting Lofoten.  Ons plan bestaat erin om een ontbijtje te nuttigen in het eerste tankstation dat we passeren.  Omdat het zondag is, zijn alle pompstations pas open om 10u dus zal het eerder een brunch worden.  Het is flink bewolkt en af en toe worden we behoorlijk afgekoeld door een regenbui.  Het panorama biedt zichten op fjorden en steile bergen, gelijkaardig aan wat we de voorbije dagen in het Noorden hebben gezien.  De weggetjes daarentegen zijn fantastisch.  De enige ferry die vandaag op het programma staat laat nog een uurtje op zich wachten, dus hebben we tijd om iets te gaan eten.  De enige horeca  aangelegenheid in de buurt geeft niet thuis en dus vervallen we in onze traditie van bacon en cheese hamburger menu.  Restaurants zijn in Noorwegen (tot nu toe) te herleiden tot pizza en kebab huizen of hamburgertenten.  De Amerikaanse kultuur (of het gebrek eraan) is hier volop ingeburgerd en voor ons Belgen is dat geen goede zaak.  We snakken naar een culinaire verwenning, ter compensatie van de ontberingen aan comfort.  In de Lofoten moet het toch gaan lukken, we slapen namelijk vanavond boven een visrestaurant in het stokvismuseum van Å.  De Lofoten zijn een eilandengroep van zo'n 190km lang en we rijden die vandaag volledig af, langsheen stukken van de Koning Olav V route.  Olav V zal deze weg waarschijnlijk niet met de motorfiets hebben afgelegd en dat is jammer, want dit zijn het soort wegen waar je als motorrijder een bom geld zou voor neertellen om ze te vinden.  Welnu, heren collega motorrijders, we hebben ze gevonden en wel hier op de Lofoten.  We krijgen amper de helm van ons hoofd, zo breed is de grijns op ons gezicht van het rijden op hopeloos verlaten baantjes en behoorlijk goed asfalt.  Op het stukje weg na waar er geen asfalt in kilometers te bespeuren viel en ik dus met mijn zware toerfiets met dichtgeknepen billen doorheen de kuilen en de modder ben gereden.  De laatste kilometers voor het bereiken van Å, waar de E10 ophoudt te bestaan rij je door vissersdorpen die als het ware op palen boven de zee zijn gebouwd.  Een toverachtig mooit schouwspel van kleuren, afgewisseld met droogrekken voor stokvis, waar iedere kunstenaar of fotograaf lyrisch zou van worden.  Vandaag is het o zo mooie Noorderlicht echter gedempt door het wolkendek, maar toch kan ik enkele mooie plaatjes schieten voor de collectie.  Aan het einde van onze dagrit komen we bij het stokvismuseum van Å, die ook voorziet in accomodaties in oude vissershuisjes en kamers boven het Brygga visrestaurant.  Ik stap de receptie binnen en pak me daar de schrik van mijn leven, de Lord of Darkness hemzelve zit achter de balie.  Een kerel die zowaar de frontman van Lordi zou kunnen zijn blijkt dit zaakje te runnen.  Hij heeft een kapsel dat laat vermoeden dat het om een gitzwarte pruik gaat en twee ringen door zijn lippen die links en rechts van zijn mond onder 45° naar voor steken met nog een extra bolletje eraan, zodat het net zwarte hoektanden lijken.  Hij blijkt onze reservatie niet te kunnen vinden en ik spurt naar buiten om Wim binnen te roepen.  Ik kan hem bijna niet uitleggen wat er aan de hand is, want ik bescheur me ondertussen van het lachen.  Ik zeg gewoon even binnen gaan met de reservatie en klaar is kees.  Een paar minuten later komt hij vloekend weer naar buiten, je had me anders wel kunnen verwittigen dat er een vampier binnen zat.  Nu liggen we samen in een deuk van het lachen.  Jeugdige lezers onder jullie, we hebben een boodschap.  Als dit de 'Gothic' stijl is, dan zijn wij er niet aan toe en volgens ons is dit het resultaat van jarenlange afzondering op een amper bewoond eiland met kabeljauw en zeemeeuwen als je enige vriendjes.  Enfin, de kamer blijkt zeer ruim en proper en we hebben onmiddellijk een netwerk te pakken.  Het restaurant onder onze kamer blijkt echter nog niet open, dus surfen we even op het net om een restaurant in de buurt te vinden, dat blijken er welgeteld twee te zijn.  Beiden nemen niet op, wat laat vermoeden dat we wat vroeg op het seizoen zijn.  Het ziet er even naar uit dat onze culinaire uitspatting zal herleid worden tot knackebröd met een schelletje kaas, tot Wim uit het raam van onze kamer een aantal vissers bezig ziet die vis aan het kuisen zijn.  Ik trek wat warme kleren aan en ga ze opzoeken.  Ik wil eerst het ijs wat breken, dus vraag ik aan de eerste visser of ik een foto mag nemen en deze antwoord brutweg 'Nee'.  Makkelijke start is anders, maar ik laat me niet afschepen, er zijn nog enkele collega's in de buurt.  Een van hun gaat gewillig op de foto en ik vraag hem om een vis te kopen.  Hij verstaat er geen snars van, gelukkig kan een andere visser enkele woorden engels en vraagt me 'What fish you want ?'.  Ik antwoord 'een vis die ik meteen kan opeten' en hij neemt een kanjer van een vis uit een van de bakken die op het houten dek staan.  Hij wordt ter plaatse tot filet versneden en afgespoeld.  Als ik de prijs vraag lacht de man naar me en haalt de schouders op, ik bedank de man hartelijk en stap tevreden terug naar het stokvismuseum met ongetwijfeld de meest verse vis die ik in mijn leven al gedragen heb.  We toveren enkele smeerbotertjes om tot bakboter en kruiden de visfilets met hetgeen voorhanden is.  Op het rek staat nog wat fusili dat iemand achtergelaten heeft en plots wordt het toch nog een feestmaal in onze eigen kamer.  Ik ben niet zo'n visliefhebber, maar dit soort vis mogen ze mij alle dagen voorschotelen.

Bijlagen:
avondmaal_A_300510.jpg (681.3 KB)   
lofoten_300510.jpg (1.1 MB)   
stokvismuseum_300510.jpg (970.5 KB)   
stokvisrekken_300510.jpg (1.1 MB)   
vissers_A_300510.jpg (778 KB)   

We worden wakker in het hotel waar je zowat alles zelf moet doen om op personeel te besparen, een soort Virgin express van de hotels als het ware.  Bij onze reservatie hadden we een code verkregen die we aan de deur moesten intoetsen, daarna moesten we in de gang dezelfde code intoetsen om een kluisje te openen, waar onze kamersleutels in te vinden waren.  Deze ochtend is het ontbijt van hetzelfde principe, help jezelf en ruim daarna de tafel af.  We gaan even de toerist uithangen en zetten koers naar de Ishav-kathedraal, een postmodern stukje architectuur dat aan het begin van de brug over de Tromsoysundet ligt.  De achterzijde van de kathedraal is een gigantisch loodglasraam en door de bijzondere vorm komt er toch vrij veel licht binnen in de kerk.  Heel veel tijd spenderen we er niet aan , want we gaan vandaag eilandhoppen, niet via de drukke E6, maar lekker kleine baantjes die langsheen de fjorden slingeren.  We moeten wel twee maal een ferry nemen en omdat het hier zo rustig is, varen die slechts een vijftal keer per dag over en weer.  Bij de eerste hebben we al pech, we moeten meer dan een uur wachten voor de schuit eraan komt dobberen.  Dit moeten we voor de volgende dagen beter gaan plannen, want elk uur dat we hierdoor verliezen, moeten we later bekopen.  We moeten namelijk voor 17u de tweede ferry halen (170km verder) of we zitten vannacht vast op dit eiland en morgen is het zondag, wie weet vaart hij dan wel uit ?  De zon steekt haar af en toe weg achter een wolkje, maar de temperaturen lopen toch nog op tot 19°C, we hebben de ijskast van het Noorden definitief dichtgetrokken, althans dat hopen we toch.  Na zo'n 100km loopt het een beetje spaak, een brugje dat op onze GPS aangeduid staat, blijkt in werkelijkheid al vele jaren geleden afgebroken en er zit niets anders op dan een stuk terug te rijden en via een andere weg te proberen.  Hierdoor komt ons tijdsbudget wel aardig in het gedrang en we beginnen al te denken aan een verlengd week-end op een amper bewoond eiland.  De Duitsers die de basis hebben gelegd voor deze trip hebben hun huiswerk goed voorbereid, verlaten weggetjes met zalige uitzichten op de besneeuwde bergen langs het fjord, berkenboom bosjes, dennebosjes, zowat alles is hier samengebracht op deze eilandjes.  Het is 16u20 als we nog 49km te gaan hebben langs veel te smalle wegen vol met putten en hobbels en het ziet er niet al te goed uit.  Maar we doen een poging en het gaat met een rotvaart, we geven onze stalen rossen de vrije teugels en aanzien elk bord met een streep erdoor als 'Freie Fahrt'.  Gelukkig woont hier nauwelijks een mens, zodat we niet echt last hebben van tegenliggend verkeer, zodat we prompt op 16u55 aan het pont staan, klaar voor de laatste afvaart van vandaag.  Als tiener moet dit toch wel het ideale excuus zijn om bij je lief te blijven slapen, 'mama, ik heb de laatste ferry gemist', tenzij papa een motorbootje liggen heeft, want in elk dorpje dat we passeren is er een aanlegsteiger.  Aan de overzijde van het fjord ligt Harstad, onze stop-over voor vannacht.  De camping ligt aan een leuke baai van het fjord. We zetten ons tentje voor de tweede keer van deze reis naast een olietanker van een Duitse camper op.  Nog even terugfietsen naar de stad voor een hapje en onze dag zit er alweer op.

Bijlagen:
camping_harstad_290510.jpg (815.2 KB)   
ishav_kathedraal_290510.jpg (885.6 KB)   
long_time_no_ferry_290510.jpg (1.2 MB)   

Bijlagen:
ferry_tromso_280510.jpg (782.5 KB)   
ijsmeer_280510.jpg (959.3 KB)   
middernachtzon_noordkaap_280510.jpg (596.3 KB)   
rotstekeningen_alta_280510.jpg (363.4 KB)   

D-day, vandaag moeten we normaalgezien op de noordkaap staan.  Het is bewolkt als ik onze tent open rits en buiten staan Wim reeds volledig gekleed te bibberen.  Hij zweert bij hoog en bij laag dat het aan het vriezen is, hij heeft trouwens maar een paar uurtjes geslapen wegens berekoud.  Hij heeft het aanbod afgslagen om mijn vrouw haar donsslaapzak te gebruiken en dat zal hem nu wel een beetje achtervolgen.  We schuilen in het keukentje voor de barre temperaturen en streamen terug studio brussel op een onbeveiligd draadloos netwerk.  De Sami zijn aanbeland in de 21° eeuw, internet is alom aanwezig en alle moderne zaken lijken ingeburgerd te zijn.  Het zonnetje komt toch vanachter de wolken als we Karasjok naderen, het is een zeer ijle lucht, maar in combinatie met de zon krijg je een prachtig licht dat het rood en het bruin van het landschap prachtig laat uitkomen.  We houden even halt aan een husky farm, waar we enkele foto's mogen nemen van de kudde honden die elk apart gebonden liggen voor hun hok.  Ze kijken niet eens op van enkele vreemdelingen en luieren rustig verder in de zon.  Een oud exemplaar van de eigenaars loopt los over het erf en komt ons rustig begroeten.  We nemen nog een kijkje in een authentieke zweethut met rendierhuiden en de luxe cabins die ze hier opgetrokken hebben.  Een leuk plekje om in de winter eens terug te komen.  Nog geen 5 kilometer verder van deze farm ligt het Sami parlement van Noorwegen, bijna niet te geloven dat het parlement zelf helemaal in de natuur is ingeplant.  Een architect met veel gevoel voor combinatie van natuurmaterialen en beton heeft er een prachtstukje van gemaakt.   Wat verderop ligt een bezoekerscentrum van de Sami, waar we even in een in werking zijnde zweethut kunnen plaatsnemen.  Tenzij je dagelijks twee pakjes groene michel zonder filter rookt, hou je het hier slechts enkele minuten vol.  De rook moet normaal door een opening in het dak verdwijnen, maar dat lukt vandaag niet zo best.  Hoe dichter we de Noordkaap naderen, hoe meer elanden en rendieren we tegenkomen.  Eerlijk is eerlijk, we hebben gisteren ook moeten googelen om het verschil te weten te komen.  De elanden zijn de wilde variant en zijn het grootste hertesoort dat op onze planeet voorkomt, mannetjes worden zo groot als een paard (en we bedoelen geen pony's) en de vrouwtjes dragen geen gewei.  Rendieren daarentegen zijn tamme dieren door de Sami gekweekt voor hun vel, vlees en gewei en zowel de mannetjes als de vrouwtjes hebben een gewei.  Ze zijn een stuk kleiner en hebben geen sloefkes aan hun poten, zo kan ik ze het makkelijkst uit elkaar halen.  Er is de ganse dag geen wolkje te bespeuren, maar de temperaturen gaan nooit boven de 11°C en de lucht voelt ijl en koud aan.  Om de Noordkaap eindelijk te bereiken moeten we nog een paar lange tunnels door en moeten we tol betalen voor een brug naar het laatste eiland waar de kaap zich bevindt.  Net voor het eindpunt staat nog een kassa te rinkelen en dan ben je er, 71° N 10° 21''  Een gigantisch bezoekerscentrum met daarachter het monument dat bovenaan onze blog staat.  Net zoals Walter Capiau is de bol in het echt een stuk kleiner dan verwacht, ik dacht eerst dat er een schaalmodel 1:2 stond, maar this is the real thing.  De wind waait flink over de kaap en het zonnetje kan er niets tegen beginnen, het is 3°C, maar het voelt aan als een uitstap tijdens een Siberische winter.  We halen de logo's van de sponsors erbij en dokteren even uit hoe we de kleinere exemplaren in beeld kunnen krijgen.  Daarna vluchten we uit de ijswind naar binnen, waar ik nu mijn verslagje zit te schrijven met zicht op de bol.  We gaan nog even de film meenemen en de rest van het centrum aflopen, we hebben namelijk niet voor niets betaald.  Het blijkt een zeer mooie film en bij het verlaten van het centrum blijkt de slagboom plots omhoog te staan, een niet mis te verstane boodschap en we reppen ons met onze fietsen door het grind tot aan de bol, zodat we toch enkele foto's met fiets aan de bol kunnen nemen.  Kamperen besluiten we op de meest noordelijk gelegen camping ter wereld te doen in een cabin, om Wim toch een paar uur slaap te gunnen.

Bijlagen:
kris_wim_noordkaap_270510.jpg (878.1 KB)   
rendier_270510.jpg (953.1 KB)   
sami_parlement_270510.jpg (1.2 MB)   

Gisteren is Wim er met open ogen ingelopen, ik had hem nochtans gewaarschuwd dat je in het Noorden alle besef van tijd kwijt raakt.  Ik ben nog wat op de computer aan het werken als ik hem v raag om te raden hoe laat het is, hij gokt rond 23u, maar in werkelijkheid is het reeds 1u 's nachts.  Buiten is het licht een beetje afgenomen, maar niets dat laat vermoeden dat het reeds midden in de nacht is.  We kruipen dus vlug naar onze nimfenzolder om een veel te korte nacht aan te vatten.  Bij het ontwaken, tikt de regen (lees klettert de regen) op het stalen dak van de cottage zodat we meteen weten waar we aan toe zijn, dit wordt weer een dagje ploeteren over gladde wegen met pover zicht en berekoude temperaturen.  We verwennen ons nog even in de luxe van de cottage met een heerlijk ontbijt en streamen  nog even Studio Brussel om het nieuws van 8u mee te pikken.  Zo besef je pas dat de wereld een zakdoek is geworden dankzij het internet, je zit 2500km van huis en je luistert naar je favoriete zender net alsof je thuis bent.  Op de blog kregen we zelfs een berichtje in het gastenboek van Sri Lanka.  In het nieuws horen we dat er file is in Zwijnaarde, leuk is dat want kijk, daar hebben we hier nou helemaal geen last van.  Dat we er kleine ongemakjes moeten bijnemen zoals een ganse dag in de gietende regen te moeten rijden bij temperaturen tot 3,5°C, tant pis.

Het wordt vandaag een dag van grenzen overschrijden, in de letterlijke betekenis dan, want we gaan niet alleen de poolcirkel oversteken, we steken ook de grens naar Finland over en later op de dag de grens met Noorwegen, ons zesde land dat we aandoen.  Het is net even gestopt met gieten als we de verroeste bol van de poolcirkel in het vizier krijgen.  Het vervallen hotel-restaurant dat naast de bol staat te verkommeren laat vermoeden dat men hier betere tijden gekend heeft.  Vermoedelijk heeft een nieuwe snelweg de verkeersstroom omgeleid en is de boel hier doodgebloed, een verhaal dat we ook langs de oude E4 te zien kregen.  We proberen enkele foto's te nemen met het mini-statiefje, waardoor ik in de beek moet gaan liggen om door de zoeker te kunnen kijken met leuk videomateriaal tot gevolg.  Het duurt zo'n half uur eer we er in slagen om enkele deftige opnames te maken, waarna we snel terug aanzetten, want het begint terug te regenen.  Zo'n 300m verder ontdekken we een bord met daarop 'polcirkeln', ik heb dus blijkbaar voor niets in de beek gelegen, maar kom, in gedachten waren we er al.  Het valt ons ook op dat de pompstations op deze kleinere wegen schitteren door hun afwezigheid, wat ons een beetje ongerust maakt, want Wim zijn GS heeft een flink kleiner bereik dan mijn RT motorfiets.  We gaan vanaf nu vlugger tanken en niet wachten tot de tank volledig leeg is om bij te vullen.  Het is terug beginnen gieten en de temperatuur schommelt rond de 4°C, wat zowat de limiet is wat onze kleding aankan.  Ik draag 5 lagen, te beginnen met thermisch ondergoed, daarboven een rugprotector, een fleece, een gore-tex liner en de motorjack en nog geraak ik niet in de comfort zone.  Tijdens een tankpauze vraag ik Wim om mijn vest aan mijn broek te ritsen om zo alle kieren af de dichten, met beperkt succes.  Zweden geraakt stilaan op, we zijn ondertussen 200 bordjes met elanden voorbij gereden, maar nog nooit zo'n beest gezien, totdat er plots 2 van die joekels langs de weg staan te grazen.  Het blijken wijfjes en dat zijn al flinke dieren die je zeker niet met een motorfiets wilt aanrijden.  Makkelijker gezegd dan gedaan, want door de hevige regen is het zicht minimaal doorheen het scherm en met het scherm plat krijg ik al het water in de helm.  Ik kan het vizier namelijk niet volledig sluiten, anders wasemt de ganse boel aan.  Het gaat dus de ganse dag van scherm omhoog, vizier dicht, scherm omlaag, vizier open, tot vloekens toe.  Net voor we Zweden uitrijden zien we nog eens twee elanden, maar van zodra we stoppen met de motorfietsen, beginnen ze te rennen, vandaar de benaming waarschijnlijk.  Finland heeft hetzelfde weer in de aanbieding en nagenoeg hetzelfde landschap.  Dit is het land waar de kerstman zijn Rudolf heeft gerecruteerd en zijn nazaten blijken nog steeds volop aanwezig.  Op regelmatige basis duiken er links en rechts van de weg elanden op, waarbij de mannetjes uitblinken door hun imposant gewei en hun schattige poten.  Onderaan hun poten hebben ze een verdikking die royaal met haar is bedekt, zodat het net is alsof ze op hun sloefkes rondlopen.  Ik probeer nog enkele keren om een leuke foto te nemen, maar van zodra je de camera uithaalt, nemen ze de biezen.  We houden nog even halt aan een souvenirshop waar we ons verbazen over het feit dat alle prijzen in euro staan aangeduid en dat ze hier en daar een comma vergeten zijn, 240 euro voor een pelsmuts en 190 euro voor een paar pelshandschoenen.  Het is pas als we in Noorwegen zijn aanbeland dat het tot ons doordringt dat Finland tot de eurozone behoort.  We hoeven slechts een kleine 50km in Noorwegen meer te rijden tot aan onze camping in Kautokeino, in hartje Sami land.  Zo worden ze het liefst genoemd, om een of andere reden is Lap een beetje schofferend.  Fier zijn ze wel, want overal wappert de Sami vlag naast die van Noorwegen.  De zon is er door gekomen en we besluiten om de eerste keer ons tentje op te zetten, op hoop van zegen !

Bijlagen:
bmw_sami_260510.jpg (844.7 KB)   
poolcirkel_260510.jpg (622.3 KB)   
rendier_260510.jpg (1.1 MB)   

Vandaag zal een dagje van extremen worden, als we ons krappe hutje verlaten wijst de thermometer 8°C aan en er staat een strakke wind die de gevoelstemperatuur nog een stuk omlaag duwt.  Het is een stukje lopen tot aan de gemeenschappelijke keuken, dus is het rennen met een pannetje warm water om niet meteen te verkleumen.  Ik heb twee stukken re-skin aangebracht op plekken van mijn achterste die nu al aan vervanging toe zijn, hopelijk stopt dit het schuren van mijn ondergoed, want zonder rijden lijkt mij geen optie. We vertrekken met een waterzonnetje die er toch in slaagt om het kwik tot aan 12°C te krijgen.  Bij een plaspauze na zo'n 200km besluiten we om toch maar de goretex liners in de jas te stoppen, zodat we dit niet in het midden van een plensbui hoeven te doen.  De zon is immers verdwenen en de wolken voorspellen weinig goeds.  Nog geen kwartier later gaan de hemelsluizen open en komt het met bakken uit de lucht.  Vizieren die aandampen, schermen waar je niets meer door ziet en vooral, de temperatuur die daalt tot 6,5°C.  We zijn duidelijk de poort naar het Noorden doorgereden zonder het te merken, want dit lijkt in niets meer op onze eerste rit naar 't Boerenparlement, waar we stonden te puffen bij 29°C.  We hadden een zijsprong gepland door een bergpasje om toch wat bochtjes tegen te komen, maar bij dit weer besluiten we om rechtdoor te rijden via de E4.  Omdat we niet echt gemotiveerd zijn om veel te stoppen, beperken we de pauzes tot tankbeurten en sanitaire stops, zodat het toch goed opschiet en we rond 15u30 reeds in de buurt van onze bestemming zijn.  We vinden na wat getelefoneer onze hut en slaan achterover van wat we er aantreffen.  Om het in termen van '71° Noord' te zeggen, we hebben vanavond de comfortprijs gewonnen.  Een nagelnieuwe hut die bijzonder smaakvol is ingericht met prachtige materialen en als klap op de vuurpijl, een houtgestookte sauna waar je zowaar de ganse familie Von Trapp kan in onderbrengen.  De laatste verrassing vinden we op zolder, twee nimfenbedjes, elk op een kant van het zoldertje boven de keuken/eetkamer.  We zijn even naar de stad teruggereden om steaks in te slaan en in de staatswinkel hebben we twee flessen wijn opgepikt, we moeten nog uitmaken welke we soldaat gaan maken.  Vanvond staat dus houtkappen, vuur stoken, eten klaarmaken en genieten op het programma.  Het was inderdaad een dag van extremen en de re-skin heeft zijn werk gedaan.

Bijlagen:
hut_pitea_binnenkant_250510.jpg (963.8 KB)   
hut_pitea_buitenkant_250510.jpg (886.3 KB)   

We zijn gisteren vroeg onder de veren gekropen, want de vermoeidheid begint toe te slaan.  Onze kuiten beginnen te verkrampen en de rug kan een smeerbeurt gebruiken.  De zon schijnt al fel als ik onze cabin buitenstap, een staalblauwe hemel laat niet vermoeden dat het pas 5u50 in de morgen is.  De nachten beginnen reeds fel te korten en we zijn nog een hele rit van de poolcirkel vandaan.  Omdat ik de slaap toch niet meer kan vatten, begin ik aan het ontbijt met het enige pannetje dat de cabin rijk is.  Rond 8u rijden we de first camp Kolmarden reeds af en zetten koers naar de E4 die ons vandaag  richting hoofdstad zal brengen.  Rond 10 u krijgen we reeds te maken met een eigenaardige vorm van het Stockholm syndroom, we worden gegijzeld in een uitgelopen ochtendspits en toch raken we niet bevriend met de gijzelnemers.  De Zweedse pendelaars hebben het helemaal niet begrepen op progressieve motorrrijders die met alarm knipperlichten aan tussen de rijen auto's doorrijden zoals bij ons gebruikelijk is.  Eentje tracht zelfs tot drie maal toe mij van de baan te rammen.  Ik dacht dat de Zweden hoffelijke chauffeurs waren die netjes hun Volvo opzij rijden als er een motorfiets in de file komt aangereden.  Niet dus, het zijn adrenaline junks die er alles aan doen om ons de doorgang te verhinderen.  Misschien dat de wet hier lichtjes anders is, maar niet met ons hé jongens, wij zijn geboren in een land waar filerijden een 'way of life' is en als Belgische motorrijders laten we die Volvo kickers een poepje ruiken.  Drie kwartier later ligt Stockholm achter ons en dat is maar goed ook, de E4 begint namelijk ook van zijn pluimen te laten, alternerend wordt er gereduceerd van twee rijvakken naar een rijvak en de snelheidsbeperking gaat geregeld van 110 naar 100 en naar 90.  Dit schiet dus helemaal niet op en we proberen een stukje van de oude E4 mee te pikken vanaf Upsala.  De snelheid ligt er nog lager, maar we zien toch nog iets wat de sleur wat breekt.  We vinden zelfs een Zweedse tak van 'Die Ludolfs', twee oudere zwervers zetelen te midden van een collectie wielschijven voor de foto.  Ze hebben hun zeteltjes voor hun schamel huisje neergepoot en de ganse tuin ligt bezaaid met wielschijven waarvan je je de vraag kunt stellen of ze gewoon van de wagens afgerold zijn in het voorbijrijden ofwel van een autokerkhof afkomstig zijn.  Nieuw zijn ze allerminst, maar als je op zoek bent naar een wielschuif van een Buick Riviera van 1958, dan is de kans wel groot dat een van de Ludolfs er een uit de tuin tevoorschijn haalt.  Deze morgen stond er een wegwijzer naar Sundvsall met daarachter 358km, een bord waar je niet blij van wordt.  Vooral als je uit een land komt dat niet eens zo lang is.  Het is al een flink stuk in de namiddag als Sundsvall slechts 100km meer van ons afligt.  Helaas houdt de E4 hier ook op met bestaan, ttz wordt ze een geasfalteerd karrespoor met snelheden tussen de 50 en 90km/u.  Rond 17u30 komen we toch aan op onze bestemming. De kavsta camping in Indal kan ons echter geen plaatsje geven voor onze tent, want we zijn geen lid van het clubje.  Een lidkaartje kopen kost bijna zoveel als een cabin huren, dus gaan we voor die optie.  Kleiner dan gisteren kan toch bijna niet, maar we staan versteld van het tuinhuisje dat op ons staat te wachten.  Als we al onze bagage afladen, is er geen binnenkomen meer aan, dus laten we de meeste spullen op de fietsen staan en gaan op zoek naar een hap om te eten.

Bijlagen:
die_ludolfs_240510.jpg (1.3 MB)   
houten_kerk_zweden_240510.jpg (970.9 KB)   
zonsondergang_indal_240510.jpg (810.4 KB)   

Bijlagen:
cabin_krokek_230510.jpg (1.1 MB)   
cabin_outside_krokek_230510.jpg (1.2 MB)   

23-05-2010 om 20:03 geschreven door Heilig Hart  

22-05-2010 om 22:29 geschreven door Heilig Hart  

Bijlagen:
koolzaad_220510.jpg (1.1 MB)   
op_zoek_naar_netwerk_220510.jpg (1 MB)   

Nog even de fietsen volgooien met brandstof en koers zetten naar 't Boerenparlement te Massemen, het officiële vertrekpunt van onze trip.  We zijn een half uurje te laat, maar nog geen levende ziel te bespeuren, al duurt het niet lang voor we begroet worden door het zoontje van een bevriend koppel dat op zijn step komt aangebeend.  Na een kwartiertje beginnen er bekende gezichten op te duiken, sommigen heb ik in jaren niet meer gezien en zijn waarschijnlijk door de krantenartikels van onze actie op de hoogte gebracht.  Het zonnetje schijnt heerlijk als we rond 16u30 de groepsfoto nemen voor de twee kranten die hierop afgekomen zijn.  Nog even zwaaien en dan gaat het in volle avondspits richting Antwerpen.  Business as usual, een monsterfile als opwarmer, geplet worden tussen twee Nederlandse trucks op het tweede en derde rijvak.  Klemgereden worden door de beat spuwende extra verlaagde volkswagen golf met het obligate baseballpetje achter het stuur, je zou deze plek haast gaan missen als je op weg bent naar het verlaten Noorden.  Eens de grens over met Nederland is het zoeken geblazen naar de nieuwe bermcamera's waarvan ik gisteren een mail ontving, maar die dingen vallen echt niet op te sporen vanop de motorfiets.  Eindhoven blijkt een uitdaging te zijn, bij het naderen staat er een bordje navigatie uit en dat is niet echt geruststellend als dat nu net het enige navigatiemiddel is dat je mee hebt.  We hebben recente kaarten op onze GPS, maar de asfaltboeren zijn ons te snel af geweest.  Verkeerswisselaars zijn  niet meer waar ze vroeger waren en af- en opritten blijken ook flink aangepakt, resultaat : een paar rondjes Eindhoven.  Eens de grens met Duitsland over komen onze stalen rossen dicht bij hun heimatt.  Hier zijn ze geboren en hier zijn ze voor ontworpen, donkergrijs asfalt dat als een loper uitgerold is voor onze wielen.  Voor het eerst kunnen we snelheid maken en komt Osnabruck met rasse schreden dichterbij.  We tikken tijdens een stukje even tegen de 200 aan en dat voelt nog steeds geruststellend aan met een volgeladen fiets, al wil ik daar niet onze kruissnelheid van maken.  Het hotel in Osnabruck is een Duitse versie van fawlty towers met John Cleese achter de balie.  Opa zit er gebeiteld net zoals het op de website staat afgebeeld.  Een schnitzel later zijn we klaar voor onze eerste nacht in een comfortabel bed.

Voor we vertrokken op onze monstertrip naar de Noordkaap stond ik voor het café 't Boerenparlement naar onze motoren te kijken. Hier hoort eigenlijk een foto bij, maar ik ga het toch even omschrijven - twee volle zijkoffers, een topkoffer, een behoorlijk uit de kluiten gewassen Ortlieb tas en dan vooraan GPS, videocamera en walkie-talkie. Zou dit niet een beetje overdreven zijn?

Eens op weg merken we daar niet veel meer van behalve de voordelen van de GPS navigatie  en het kunnen communiceren met Kris tijdens het rijden.

De kop is eraf en onze eerste 400 km zitten erop. Voorlopig ziet het er dus goed uit.

Bijlagen:
groepsfoto_210510.jpg (988 KB)   

21-05-2010 om 08:51 geschreven door Heilig Hart  

18-05-2010 om 19:31 geschreven door Heilig Hart  

18-05-2010 om 00:26 geschreven door Heilig Hart  

17-05-2010 om 17:18 geschreven door Heilig Hart  

Didier Verbaere van Het Laatste Nieuws kwam onze startplek ('t Boerenparlement, Varekouter, Massemen op vrijdag 21 mei vanaf 14u) verkennen en schreef een leuk artikel over onze actie.  Klik op de foto om het artikel te kunnen lezen.

13-05-2010 om 11:50 geschreven door Heilig Hart  

11-05-2010 om 21:02 geschreven door Heilig Hart