Vandaag is een transit dag.  De ferry brengt ons van Moskenes naar Bodo (hier moeten hier en daar nog wat streepjes door de o's) zodat we vanaf vandaag ons offensief op het zuiden kunnen inzetten.  De wekker liep deze morgen af om 5u en zonder ontbijt staan we nog half slaperig aan de kade in Moskenes.  Gelukkig duurt de ferrytocht 4u, dus is er ruim tijd voor een ontbijt aan boord, waarna we allebei, als door een toverstokje aangetikt, als een bom in slaap vallen.  Ik heb zo'n half uurtje van de overtocht bewust meegemaakt, de rest zat ik in dromenland.  Om geen verrassingen zoals gisteren mee te maken, rijden we in Bodo naar de eerste supermarkt en slaan steaks, rijst en erwtjes en worteltjes in, kwestie van het knackebröd zo lang mogelijk uit te stellen.  Het duurt niet lang of het begint flink te regenen en dat zal zowat de constante van vandaag zijn.  Het landschap is naar Belgische normen zeer mooi, maar naar Noorse normen déja vu, dus gassen we zonder verpozen naar het Zuiden.  De temperaturen kunnen hier op een kwartier tijd halveren, dat wil zeggen van 12°C naar 6°C en dat is op een motorfiets al behoorlijk frisjes.  Al onze lagen kledij gaan terug aan en de handvat- en reetverwarming worden niet gespaard.  Na een tijdje rijden we voor onze tweede en laatste keer van deze reis de poolcirkel over.  Deze ligt op de E6 op een hoogplateau (althans net iets hoger dan onze Baraque Fraiture) en de wind heeft er vrij spel.  Op de E6 zelf is de poolcirkel aangegeven door twee houten palen links en rechts van de rijweg, er is echter een compleet bezoekerscentrum neergepoot pal op de poolcirkel.  In lonely planet staat die onder de categorie 'to avoid', dus laten we deze toeristenval links liggen.  Met een luchttemperatuur van 4°C en een loeiharde wind voelt het Siberisch koud aan en na een vijftal minuutjes van foto's nemen, zijn we verkleumd tot op het bot.  De verwarming gaat nu voor het eerst in topstand om toch wat gevoel in de handen terug te krijgen, kwestie van ons stuur te kunnen blijven vasthouden.    Op de ferry zagen we een weerbericht en op de Noordkaap sneeuwt het momenteel, daar zijn we toch mooi aan ontsnapt, want een rit door de sneeuw kijken we niet echt naar uit met onze volgeladen ezels.  Die ezels doen het trouwens prima, zoals verwacht.  We hebben tot nu toe niet de minste sputtering ondervonden en behalve de banden een beetje bijblazen hoeven we er enkel bijtijds verse benzine in te gooien.  Voor het gemak tanken we steeds samen en rijden we op 95 octaan, zo kunnen we samen tanken en betalen we om de beurt de benzine.  Een paar oorlogslittekens hebben we wel opgelopen, met een van mijn koffers heb ik even een plooibaar achterlicht van een Nederlandse truck op de Antwerpse ring gestreeld omdat die persé op het derde vak wou rijden naast zijn idem dito Nederlandse collega's op het eerste en het tweede vak.  Wim wou niet onderdoen en heeft enkele dagen terug zijn fiets even horizontaal geparkeerd op het gladde dek van een van de ferry's, gelukkig met enkel een kapot lenskapje van een richtingaanwijzer tot gevolg.

Het regent zowat de ganse dag en bij een tankbeurt zeg ik tegen Wim dat ik naar het Zuiden blijf rijden tot de zon schijnt, desnoods tot in Trondheim.  Gelukkig is dat niet nodig, want Trondheim is onze bestemming van morgen.  Bij wijze van traktatie stopt het even met regenen als we de Laksfors waterval passeren, maar de zalmtrek is momenteel niet aan de gang, zodat we geen zalmen tegen de stroming in zien springen.  Zo'n 140km voorbij onze geplande bestemming schijnt de zon plots volop en dit is het signaal van boven dat het welletjes is geweest.  We willen onze tent opzetten op de camping, maar in de gezamelijke keuken zijn er geen pannetjes te bespeuren, in de cabins wel volgens de eigenares.  Omdat het slechts 350 Noorse kronen kost voor een cabin met pannetjes en een enkel elektrisch pitje, besluiten we daar maar voor te gaan, kwestie van onze steaks niet rauw te moeten opeten.  Het is even puzzelen om de ingrediënten in de juiste volgorde op te warmen, maar het lukt aardig om alles gelijktijdig warm te krijgen.  Eerst de rijst in de kook brengen, daarna op kant zetten, de verse ui aanstoven en de erwtjes en worteltjes bijvoegen, deze in een kommetje overscheppen en au bain marie bovenop de rijst in de kom plaatsen.  De steaks bakken en even laten rusten onder een deksel, waarna de saus kan opgewarmd worden.  Primitief, maar in deze omstandigheden een feestmaal. 

Bijlagen:
ferry_moskenes_bodo_310510.jpg (834.9 KB)   
het_heet_dan_ook_de_poolcirkel_310510.jpg (888.4 KB)   
koken_op_een_pitje_310510.jpg (781.2 KB)   
poolcirkel_E6_310510.jpg (908.6 KB)   

Voor de verandering is het aan het regenen als onze wekker om 7u afloopt.  Dreigende wolken voorspellen weinig goeds en hetzelfde kan gezegd worden over de fles light fruitsap die we gisteren gekocht hebben voor het ontbijt.  Ze smaakt zo hard naar aspartaam dat het gewoonweg niet te harden is.  Na wat decodeer werk van het Noors maken we eruit op dat de fles 1:10 moet aangelengd worden met water.  Weg met die handel !  We trekken terug alle laagjes aan en klikken de verwarming van onze fietsen op de eerste stand.  Vandaag gassen we verder naar het Zuiden, Trondheim is onze bestemming.  De E6 is in dit stuk een platgestreken stuk asfalt, dus kunnen we toch nog van het motorrijden genieten en gebruiken we eindelijk de zijkanten van onze banden.  Vooral aan 40 bms gaat het heerlijk door die bochten, met deze wegen en panorama's verbleekt het Eifel-gebied onmiddellijk, al ligt dat natuurlijk op een paar uurtjes rijden van onze voordeur in België.  We kruisen de Fornofossen, een welgekomen wandeling om onze benen even te strekken, het zonnetje is immers door het wolkendek gebroken en de temperatuur begint de richting 'aangenaam' uit te gaan.  Wat verder zuidwaarts gaat het terug over een plateau en de temperaturen duiken terug omlaag.  In een dagverslagje aan het begin van onze trip sprak ik over de denkbeeldige poort naar het Noorden, welnu, ze bestaat echt.  Over de E6 hebben ze een boog gespannen in nichterig roze en paars, maar het is wel degelijk de 'poort naar het Noorden', een obligate foto dringt zich op.  Verder naar het Zuiden begint er eindelijk verandering in het landschap te komen, de sparrenbossen en kale velden worden nu regelmatig afgewisseld door groene graslanden en omgeploegde akkers.  Ik zeg net tegen Wim over de walkie-talkie dat het nu toch wel al een hele poos geleden is dat we nog herten met sloefkes gezien hebben, op Robbe de Hert na, een opgezet exemplaar aan de 'poort naar het Noorden', of er staat plots een ganse kudde te grazen op een mals grasveld net naast de weg.  We kunnen onze fietsen stoppen achter een bosje, zodat ze het niet meteen op een rennen zetten (rendieren, je weet wel).  Telelens erop en met prachtig licht kunnen we nu eindelijk de foto's maken waar we al zo lang naar uitkijken, elanden in het wild met prachtige gewijen erop en aan.  Wim hanteert vol enthousiasme de videocamera en ik ga erachter aan met mijn kanon, onze dag kan niet meer stuk.  Het enige wat nu nog op het programma staat is een citytrip naar Trondheim, de derde stad van Noorwegen en nog steeds de stad waar de Noorse koningen gekroond worden.

Op onze blog stond gisteren een berichtje van de papa van Dries dat we moeten opletten voor nachtelijke rendieren, welnu we hebben er een paar exemplaren van gevonden in Trondheim en weet je wat ?  Ze zijn hier allemaal blond en trouwens ze zien er niet eens gevaarlijk uit, we kunnen dus maar beter gewaarschuwd zijn, misschien zijn het wel wolven in schapevacht.

Trondheim is best een flinke stad naar Noorse normen en met een volledig motorpak aan en een helm in je ene hand en een volledige tas met fotomateriaal in je andere hand is het best een flinke wandeling om de bezienswaardigheden te bezoeken die we hebben uitgekozen.  Wim beklaagd zich over het feit dat zijn voering van zijn broek er nog steeds in zit, terwijl de studenten in bikini liggen te zonnen aan de oever van de rivier die door de stad loopt.  Het aartsbisschoppelijk paleis sluit net zijn deuren als we eraan komen, dus meer dan een plaspauze houden we er niet aan over, maar we zetten door naar de Christelijke kerk van Sint-Olav, een plaatselijke heilige die zijn eigen kerk kreeg en als bedevaartsoord á la Santiago de Compostella van Noorwegen te boek staat.  Zelfs de vorige paus kwam hier in 1989 op bezoek, hij zal zich wel een aap geschrokken hebben, want het kerkje is een architectonische draak in glasdallen met de grootte van de parochiekerk van Christus Koning.  Wat erger is, de monumentale kathedraal staat schuin rechtover het christelijke kerkje, zodat het letterlijk bijna in zijn schaduw staat.  We stappen over de oude brug naar het idem dito stadsgedeelte en daar vinden we een fietslift terug, de eerste in de wereld.  We hebben het ding niet in werking gezien, maar ze ligt aan het begin van een steile helling en de bedoeling is dat je een voet in de lift plaatst, een kaart inbrengt, waarna het spul je zou moeten naar boven duwen, terwijl je gewoon stuurt met je fiets.  Of het handig is, weten we niet, want iedereen die met de fiets passeert stapt te voet de helling op.  De oude pakhuizen aan  weerszijden van de rivier doen allang geen dienst meer om goederen op te slaan, maar zijn omgebouwd tot woonblokken, winkels en restaurants.  Onze wandeling zit erop en Wim staat te trappelen om het grootste shopping center van Noorwegen op te zoeken, op jacht naar souvenirs voor het thuisfront.  We komen aan bij City Syd, uiteraard ten zuiden van Trondheim en vinden daar een shopping center, zo eentje waar wij 'mannen', zo hard voor vrezen, maar toch gaan wij deze nu geheel vrijwillig binnentreden.  Gelukkig zijn we er met drie verdiepingen vanaf en kan ik nog net voor sluitingstijd een paar flessen wijn uit de staatswinkel halen.  Wat Wim allemaal gekocht heeft kan ik nog niet verklappen, maar er zullen er een paar onder de indruk zijn thuis.  We rijden nog even de stad uit om een camping te vinden en we belanden zo'n 20km verder op de

Kjelstad camping.  Er staan twee sterren op de schuur geschilderd, maar dat slaat volgens mij op het decibel niveau van de weg die net naast de camping passeert.  Het mevrouwtje aan de balie is super vriendelijk en als ik vraag of er een frigo in de keuken staat knikt ze zo hard dat haar hoofd er bijna afvalt, ze leert me zelfs het Noors voor elektrische frigo, namelijk 'elektrisken mjo' of zoiets.  Vroeger moesten ze de frigo namelijk met houtblokken opstoken, vandaar dat ze er expliciet elektrisken voorzetten, zodat je je niet zou vergissen.  Het elektrisken exemplaar blijkt echter nergens te bespeuren en de houtgestookte versie is ook niet meer, dus zitten we hier ferm met onze warme blikken bier.  Als ik verhaal ga halen bij het mevrouwtje blijkt ze ook nog eens rendier te zijn, want ze is met de noorderzon verdwenen.  Een wasbak opvullen met koud water blijkt 'the next best thing' en we moesten er nog niet eens voor in het leger.  Wim komt net terug van de douche en vraagt om even het advies te posten aan alle Noorwegen gangers van de toekomst om met een minimum straal van 15km rond camping Kjelstad om te rijden.  Er staan hier zelfs een paar caravans permanent geparkeerd en erger nog, er zitten mensen in.  Volgens mij moet dit een strafkamp zijn voor gepensioneerden die te laat hun lidgeld van de KBG betaald hebben. Maar goed, morgen zijn wij er vanaf , nu alleen nog een internet verbinding vinden die er volgens het knikkebollende mevrouwtje achter de balie zeker was.  Als je dit een dag te laat leest, dan stond de code voor het internet waarschijnlijk op de binnendeur van den 'elektrisken mjo'.

Bijlagen:
herten_met_sloefkes_010610.jpg (946.6 KB)   
nachtelijke_rendieren_Trondheim_010610.jpg (840.3 KB)   
oude_pakhuizen_Trondheim_010610.jpg (995.6 KB)   
poort_naar_het_noorden_010610.jpg (849.2 KB)   
sorry_paus_maar_het_is_hier_010610.jpg (620.2 KB)   

Er schijnt een bleek zonnetje door het dunne wolkendek als we niet helemaal uitgeslapen naar de keuken van onze twee-sterren camping stappen.  In de keukenkasten staan geen pannetjes, geen glazen en ook geen tassen, zodat koffie drinken wel heel lastig wordt.  We kunnen wat koffie in de ketel gooien en uit de teut drinken, maar liever niet.  Het alternatief is beurtelings uit de fles fruitsap drinken, zo wordt je vrienden voor het leven.  Wel vinden we een snijplankje dat qua formaat geschikt is om kerstomaatjes op te snijden, wij proberen er ons brood in sneetjes mee te krijgen.  We rijden nog een stuk zuidwaarts over de E6 en dat is hier best een drukke baan met veel campers en vrachtverkeer.  We kunnen ons enkel amuseren door het verkeer in te halen en lekker plat door de bochten te gaan.  Vanaf Oppdal slaan we rechtsaf de weg nr70 op en hier wordt het landschap een stuk interessanter.  De wolken gooien echter roet in het eten, zodat de vangst aan foto's vandaag mager te noemen is.  De weggetjes daarentegen zijn van een kategorie waar je breedsmoelkikkers mee kweekt.  We krijgen steeds meer vertrouwen in ons eigen kunnen en de rand van het rubber komt steeds dichterbij.  Vooral op het slingerbaantje naar de top van de vitsdalheya geraken we helemaal in de zone, enkel de haarspeldbochten moet ik nog wat bijschaven, mijn volgeladen toerfiets heeft volgens mij een andere benadering van deze bochten nodig.  Wim met zijn GS daarentegen zit met zijn koplamp steeds in mijn spiegels te schijnen als het even plat door de bocht gaat en de grijns op zijn gezicht beslaat zowat mijn beide spiegels.  Bij Sunndalsøra slaan we linksaf en komt er een prachtig massief in zicht en plots zijn ze er weer, de breedsmoelbochtjes.  We stoppen nog een paar keer voor een foto te nemen, anders kunnen we niets op de blog plaatsen en komen uiteindelijk op onze bestemming van vandaag, Andelsnes.  We slaan kolen en bbq materiaal in, een populaire bezigheid hier in Noorwegen, zo blijkt uit de volgepropte rekken in het koelvak met gemarineerd lekkers.  We gaan voor een flinke moot zalm en gaan helemaal de gezonde toer op met een familie pak aan verse sla. De bbq pakketjes hier in Noorwegen heb ik al eens gezien in Ijsland, maar nog nooit uitgeprobeerd.  Je trekt het pakketje open en steekt het bovenste papiertje in de fik.  Met 1 lucifer ben je helemaal klaar, een kwartiertje later kun je al lekker bakken en dat gaat zo'n 2 à 3 uur door.  De Mjelva camping net voorbij het stadje Andalsnes is ons onderkomen voor vannacht.  Vier sterren en vele vlaggen van allerlei organisaties hangen te wapperen, dit kan alleen maar beter zijn dan gisteren.  En dat is het ook, gratis internet, propere cabin en best een grappige kerel achter de balie.  Er wappert trouwens ook een ANWB vlag en je raadt het, de ganse camping staat vol met Nederlandse kentekens met ANWB stickers erop.  Tijdens de bbq stappen er ook nog eens een kudde melkkoeien losjes over de camping, wat ze een uurtje later nog eens overdoen in omgekeerde richting.  Of ze bij het ANWB clubje horen is niet duidelijk, ze hebben alleszins geen stickers op de zijkant hangen.  Hopelijk klaart het morgenvroeg uit, want dan staat de Trollstigen op het programma, het Walhalla voor iedere motorrijder.  Het equivalent voor fietsers heet waarschijnlijk Tour Malet of Col de la Madeleine, want de Trollstigen heeft 13 haarspeldbochten in petto, meer dan kans genoeg om te oefenen met een volgeladen toerbuffel.

Bijlagen:
bbq_norwegian_style_020610.jpg (827.7 KB)   
best_nog_een_centimeter_over_020610.jpg (489.1 KB)   
die_dame_van_je_kan_het_wel_schudden_020610.jpg (1.1 MB)   
koeien_en_hollanders_020610.jpg (1.1 MB)   
op_weg_naar_Andalsnes_020610.jpg (920.7 KB)   
snijplankje_020610.jpg (433.4 KB)   

Balen, balen en nog eens balen.  Dit had onze mooiste rit uit de reeks moeten worden en het regent oude wijven.  Bakken vol met oude wijven en van de soort die het niet wil opgeven.  We verlaten met tegenzin onze confortabele cabin en steken de sleutel toch maar in het stopcontact.  Nog even wuiven naar onze vrienden van het ANWB clubje en dan beginnen we aan de Trollstigen, zei het in de gietende regen.  Eerlijk gezegd, ik had er meer van verwacht, er zitten best een paar moeilijke haarspeldbochten in, vooral als het wegdek spekglad ligt en je gene moer door je scherm ziet, maar lang is hij niet.  Als je in Zwitserland als eens een col hebt opgereden, raak je hiervan niet onder de indruk.  Van het uitzicht ook niet, want de wolken blokkeren alle vergezichten.  Een foto nemen gaat als volgt, toestel in de plactic zak, snel eruit nemen en afdrukken en terug in de plastic zak.  Op de top van de pas zijn ze naarstig aan het betongieten om nog maar een bezoekerscentrum te bouwen die nog meer toeristenbussen kan slikken.  Een bus vol bejaarde hollanders klaagt erover dat de bus toch wat ver van de deur van de cafetaria geparkeerd staat en ze toch de volle 100m door de regen moeten om op te stappen.  Eentje vraagt me of het wel meevalt in de regen op zo'n motorfiets, ik spreek even Swahili tegen de man en de conversatie is afgelopen.  Naar omlaag is net zo spannend als naar omhoog, alleen wil de fiets nu dubbel zo hard naar beneden, dus voorzichtigheid is geboden.  Een stuk verderop naderen we de Geiranger fjord, de weergoden gunnen ons toch een foto en sluiten de sluizen voor een paar minuten, waarna ze de opgelopen schade volop inhalen.  De Geiranger is bij dit weer al mooi, stel je dan eens voor wat het bij een staalblauwe hemel moet zijn.  Dit is een topper die de verwachtingen overtreft, de rit naar boven die erop volgt ook.  Opnieuw een reeks haarspeldbochten en ik kan opnieuw aan mijn techniek gaan sleutelen.  Ik heb er vandaag al twee op droog wegdek gereden, drie op nat wegdek en de rest (zo'n stuk of twintig) op nat wegdek in de gietende regen.  Op den duur kan ik ze al aardig nemen in de gietende regen , dus zal het ook wel lukken op een droog wegdek denk ik dan.  We hebben de afslag naar Dalsnibba gezien en nee, Roland, we hebben hem niet gereden omdat ik er helemaal geen zin in had om met dit weer op een onverhard weggetje haarspeldbochtsgewijs naar boven te rijden en ook omdat de top volledig in de wolken gehuld was.  We ontmoeten een Waal die op een oude R100 BMW ook aan het afzakken is naar België en hij kijkt met bewondering naar onze machines.  Vooral de handvatverwarming blijkt hem te interesseren, want als we aan de praat geraken, moet ik persé aan zijn handen voelen hoe koud ze hebben.  Ik zwijg in alle talen tegen de verkleumde man dat ik ook nog eens kontverwarming heb, anders laat hij vast zijn karretje staan en springt hij er bij mij achterop.  Bij een tankbeurt in een klein dorpje hebben we het helemaal gehad met dit pokkeweer en enteren we een pizzeria om eens al die lagen kleding te kunnen uitdoen en een warme hap naar binnen te kunnen duwen.  Het giet nog harder als we daarna naar een supermarkt op zoek gaan om wat boodschappen te doen voor vanavond.  Hier wordt een mens niet vrolijk van en als we zo'n uurtje later een strook droge weg van zo'n 20km tegenkomen, moet het gebeuren.  Al die opgekropte frustratie moet eruit, raggen, raggen aan 40, 50 bms en plat door die bochten die handel, als een bokser die zich een pleuris slaat op zijn boksbal gaat het door de bochten.  Man, je hebt geen idee hoe dat oplucht, als het opnieuw begint te regenen voel ik me nog steeds een bevrijd man.  We rijden nog even over de eerste weg die Noorwegen rijk was en zo ziet hij er nog steeds uit.  Ongelooflijk smal en in slechte staat, ik kan het bijna niet geloven dat dit geen eenrichtingsverkeer is.  Een enorme bus die vanuit de andere richting komt, bevestigd mijn vermoeden dat dit geen slecht idee zou zijn, want de auto's kunnen geen kant uit en chaos zoals in een Italiaans drama.  We kunnen onze fietsen gelukkig laveren tussen de hopeloze chauffeurs die achteruit op zoek zijn naar een plekje waar die bus voorbij kan komen.  Ik zeg over de walkie-talkie tegen Wim dat ik blijf rijden tot ze zon schijnt, desnoods tot in Vladivostok.  Bij wijze van penetentie schijnt die verdomde zon dan ook nog eens als we op onze voorziene camping aankomen.  We hebben een cabin met zicht op het Sogne fjord, de langste fjord van Noorwegen, en de zon schijnt een zilveren gloed op het water.  De troost moet echter komen van een bakje verse koffie met een stukje chocolade erbij.  Morgen hebben we nog een monsterrit naar Kristiansand te gaan en dan zijn we helemaal klaar met Noorwegen.  Hopelijk kunnen we in schoonheid afscheid nemen en schijnt morgen de zon de ganse dag.   We zullen vanavond een kaarsje branden.

Bijlagen:
Geiranger_fjord_030610.jpg (652.9 KB)   
huidziekten_030610.jpg (361.2 KB)   
hutje_met_zicht_op_fjord_.jpg (835.2 KB)   
strak_bruggetje_030610.jpg (1.3 MB)   
Trollstigen_in_de_regen_030610.jpg (1004.1 KB)   
zomer_in_Noorwegen_030610.jpg (328.2 KB)   

Uit eerlijke schaamte hebben de weergoden vandaag in plenaire zitting unaniem beslist dat we na de mishandeling van gisteren een compensatiedag verdienen, van bij het krieken van de dag is er geen wolk te bespeuren en dat blijft zo de ganse dag.  De temperaturen lopen zelfs op tot 24°C eens we van de hoogplateau's omlaag rijden.  We nemen al snel de veerboot naar Vik, waar een Duitse toeristenbus ons begeleidt naar de staafkerk van Hopperstad, de oudste van Noorwegen.  Het is een prachtig ding en je vraagt je af welk produkt ze erop wrijven om de houtworm tegen te houden.  Al meteen daarna beginnen de haarspeldbochten die we gedurende de ganse dag op geregelde tijdstippen zullen tegenkomen.  Met onze doorgedreven training in de regen van gisteren, vormen ze bij dit weer en een kurkdroog wegdek geen enkel obstakel meer.  Alleen als er verkeer voor je of achter je zit, dan heb je niet alles meer in de hand.  De Noren gaan nog iet of wat rond de haarspeldbochten, maar de talloze Nederlandse campers (je zou haast denken dat Noorwegen een provincie van Nederland is) sukkelen rond die dingen dat het geen zicht is.  Wat hier nog het rapst van allemaal naar boven en naar beneden gaat zijn de truckchauffeurs.  Ik dacht dat Kimmi Raikkonen een Finse rallypiloot was, maar in werkelijkheid is het een Noorse truckchauffeur die tegen 105km per uur de berg afdendert met een volle lading ronde stammetjes voor tuinafsluitingen.  De bovenste laag gaat heen en weer dat het een plezier is en ik ben al op zoek of ik een knopje op mijn stuur heb staan om over boomstammetjes te rijden.  De lading blijft wonderbaarlijk liggen en we houden even halt om een foto te nemen, voorbijsteken hoefde voor mij niet, het zou Kimmi misschien nog meer aangewakkerd hebben.  We zijn het leed van gisteren al snel vergeten als we de Hardangervidda bereiken, een wonderschoon stuk Noorwegen, net alsof je een promofolder van de toeristische dienst van Noorwegen zou openslaan.  Op een van de hoogvlaktes zien we nachtelijke rendieren op langlaufski's in topjes ! Toppie, kijk, daar wordt je als motard vrolijk van.  Ik en Wim hebben besloten dat we onze ingangsproef hebben afgelegd en we ons van nu af aan motards gaan noemen.  Het zijn rendiertjes in topconditie, want ze glijden niet enkel de berg af, ze skiën hem ook nog eens op die smalle latten terug omhoog.  We komen later trouwens van die rare jongens tegen die langlaufen in het midden van de baan, alleen staan er twee wieletjes voor en achter hat plankje en duwen ze zich voort met twee lange stokken over het asfalt.  Een beetje een raar zicht als je zo'n kerel vanop een afstand wijdbeens over de baan heen en weer ziet gaan.  Er passeert een resem watervallen om U tegen te zeggen, helaas is er op de meeste plaatsen geen stopmogelijkheid voorzien en zijn ze enkel in ons geheugen opgeslagen.  Een enkele keer hebben de Noren een uitzondering gemaakt, een parking met obligate souvenirswinkel naast twee watervallen die parallel aan elkaar naar beneden donderen.  Dit is zonder twijfel met stip de mooiste motorrit die ik in mijn leven al heb afgelegd.  Vergeet de Trollstigen en de Geiranger, dit is top, een aanrader voor iedere motard die naar Noorwegen komt (en niet eens zo ver).  Ik krijg nu wel het omgekeerde probleem met mijn voorband.  In plaats van een plat middenstuk heb ik nu twee platte zijkanten, een raar zicht als je naar de voorband kijkt, maar vooralsnog valt er nog mee te rijden, al zal hij thuis moeten vervangen worden.  Het is vandaag een ellenlange rit van zo'n 570km over bergpasjes, hoogplateaus en slingerwegjes, zodat we na zo'n 400km al behoorlijk bekaf zijn.  We lassen extra pauzes in om alert te blijven, want we betrappen ons erop dat we af en toe op automatische piloot aan het rijden zijn, wat niet echt een strak plan is op deze wegen.  Onze B&B die we geboekt hebben, blijkt aan het eind van een off-road parcours te liggen aan een baai van de zee.  Op de twee honden die ze hier hebben na, is het hier zo rustig als in de Blue Lagoon.  Lang kunnen we er niet van genieten, want morgenvroeg moeten we de eerste ferry in Kristiansand naar Denemarken nemen en staat er alweer een lange en vermoedelijk saaie rit op het programma.

Bijlagen:
eindelijk_Kristiansand_040610.jpg (894 KB)   
hardangervidda_040610.jpg (827.6 KB)   
knijpkonfituur_040610.jpg (570.8 KB)   
staafkerk_hopperstad_040610.jpg (634 KB)   

We hadden het er gisteren al eens over gehad toen we even aan het bekomen waren in onze privé-baai van de B&B in de buurt van Kristiansand, maar concreet werd het pas op de fjordline van Kristiansand naar Hirsthals.  De roep van onze eigen rendierstal was te groot geworden en sinds we onszelf nu motards noemen, kon een nieuwe uitdaging niet uitblijven : in één ruk van Noorwegen naar huis rijden.  Op de fjordline kochten we een upgrade naar comfort class, zodat we het ontbijtbuffet konden overvallen en we er ook nog een comfortabele zitplaats aan over hielden.  Gedurende anderhalf uur schransen totdat je bijna openscheurt en een appel in je zak en je bent klaar met eten voor de rest van de dag.  Deze boot haalt 35 knopen en dat is behoorlijk wat voor zo'n gevaarte.  Het is 11u30 als we de boot afrijden in Hirsthals en voor ons ligt zo'n 1150km asfalt die ons scheidt van het thuisfront.  Het plan is simpel, rijden totdat je tank leeg is, tanken, plassen en rijden totdat je tank leeg is, tanken, plassen, ....   Als we dit vier keer doen zijn we thuis, simpel plan.  Mijn ipod is om de een of andere duistere reden van de afspeellijsten op de bibliotheek overgeschakeld, zodat hij de artiesten met een A begint af te spelen.  Ik spoel de twee nummers van ABBA door die erop staan en al snel klinkt AC/DC keihard door mijn helm.  Er moet zowat de ganse back-catalog van AC/DC op mijn ipod staan, want we zijn al de grens van Denemarken-Duitsland overgereden als die kerel nog steeds in mijn oor aan het gillen is.  Sommige nummers staan er wel drie keer op, maar het geeft niet.  AC/DC is toppie voor op de brommer, vooral als je ver en hard wil gaan.  De eerste tankbeurt in Denemarken halen we vlot, twee vingers in de neus.  Het weertje is super, de banen liggen er perfect bij, alleen mijn banden zijn het aan het opgeven.  Vooral het centrale loopvlak van zowel voor- als achterband wordt door de hoge snelheden en de hoge temperaturen al snel afgevlakt.  Na de tweede tankbeurt gaat het een beetje fout, ik rij even van de pomp naar de parking en zet mij op kant totdat Wim eraan komt.  Als hij zo'n vijf minuten later nog niet aangekomen is, rij ik terug naar de pomp en ontdek dat Wim verdwenen is.  Ik maak snel de conclusie dat Wim langs de vrachtwagensectie de parking heeft verlaten en nu waarschijnlijk vol gas de achtervolging op mij aan het inzetten is.  Geen andere keus dan zelf vol gas achter Wim aan gaan.  Na zo'n 35km heb ik hem nog steeds niet ingehaald, terwijl ik toch behoorlijk mijn best had gedaan, en ik besluit om de eerste parking op te rijden en te proberen hem te bellen, alhoewel dit met een platte GSM batterij knap lastig is.  Alsof we een telepatisch contact hebben, staat Wim op de parking op mij te wachten, opluchting alom en we kunnen verder koersen.  We zijn ondertussen al een eind in Duitsland en wat een prachtig land is dit toch.  Niet als je op culinair week-endje komt, maar als je razendsnel ergens moet zijn, is de autobahn het middel bij uitstek.  Dit is het enige land ter wereld dat ik ken waar je tegen 170km/u nog voorbij gestoken wordt door een DHL busje.  Express staat erop, is er aan te merken.  Dit is waarschijnlijk ook het enige land waar je die busjes standaard met sportvelgen kunt kopen.  Er komt nog meer fraais voorbij, het is mooi weer en de patsers hebben hun speelgoed van stal gehaald.  Ons is het er om te doen om een mooie constante snelheid aan te houden zodat de kilometers er blijven afgaan.  Het aftellen begon zoals altijd : eerste 100km, eerste 200km, volgende aflag op 76km, Duitse grens, halfweg, nog 50km en tanken.  Telkens probeer je een haalbare kaap voor jezelf te stellen, zodat het telkens aanvoelt of je iets bereikt hebt.  De belangrijkste kaap is dat ik Studio Brussel van de radio kan plukken, dan ben je niet zover meer van huis.  We beslissen om de tankpauzes kort te houden en het tempo strak.  Als we uiteindelijk in Lokeren de E17 verlaten, rij ik als bij de eerste les motorrijden door de bochten, mijn voorband is inmiddels een slick geworden en dat geeft geen comfortabel gevoel.  Nog even wat spullen afgooien bij Wim en dan voorzichtig naar huis, ik wil zeker niet in de laatste vijftien kilometer naar mijn huis onderuit gaan.  Het is 22u30 als ik bij Wim aanzet, wat betekent dat we een gemiddelde snelheid van 100km/u gehaald hebben en dat is mooi met de motorfiets.  Als ik mijn oprit oprij is mijn ipod inmiddels bij Alanis Morisette aangekomen.  Bij mijn volgende reis zal ik met de B beginnen en hopelijk staan de Backstreet Boys er niet op.

Bijlagen:
motor_vastleggen_050610.jpg (776.7 KB)   
pompstation_050610.jpg (694.5 KB)