Gisteren is Wim er met open ogen ingelopen, ik had hem nochtans gewaarschuwd dat je in het Noorden alle besef van tijd kwijt raakt.Ik ben nog wat op de computer aan het werken als ik hem v raag om te raden hoe laat het is, hij gokt rond 23u, maar in werkelijkheid is het reeds 1u 's nachts.Buiten is het licht een beetje afgenomen, maar niets dat laat vermoeden dat het reeds midden in de nacht is.We kruipen dus vlug naar onze nimfenzolder om een veel te korte nacht aan te vatten.Bij het ontwaken, tikt de regen (lees klettert de regen) op het stalen dak van de cottage zodat we meteen weten waar we aan toe zijn, dit wordt weer een dagje ploeteren over gladde wegen met pover zicht en berekoude temperaturen.We verwennen ons nog even in de luxe van de cottage met een heerlijk ontbijt en streamennog even Studio Brussel om het nieuws van 8u mee te pikken.Zo besef je pas dat de wereld een zakdoek is geworden dankzij het internet, je zit 2500km van huis en je luistert naar je favoriete zender net alsof je thuis bent. Op de blog kregen we zelfs een berichtje in het gastenboek van Sri Lanka.In het nieuws horen we dat er file is in Zwijnaarde, leuk is dat want kijk, daar hebben we hier nou helemaal geen last van.Dat we er kleine ongemakjes moeten bijnemen zoals een ganse dag in de gietende regen te moeten rijden bij temperaturen tot 3,5°C, tant pis.
Het wordt vandaag een dag van grenzen overschrijden, in de letterlijke betekenis dan, want we gaan niet alleen de poolcirkel oversteken, we steken ook de grens naar Finland over en later op de dag de grens met Noorwegen, ons zesde land dat we aandoen.Het is net even gestopt met gieten als we de verroeste bol van de poolcirkel in het vizier krijgen.Het vervallen hotel-restaurant dat naast de bol staat te verkommeren laat vermoeden dat men hier betere tijden gekend heeft.Vermoedelijk heeft een nieuwe snelweg de verkeersstroom omgeleid en is de boel hier doodgebloed, een verhaal dat we ook langs de oude E4 te zien kregen.We proberen enkele foto's te nemen met het mini-statiefje, waardoor ik in de beek moet gaan liggen om door de zoeker te kunnen kijken met leuk videomateriaal tot gevolg.Het duurt zo'n half uur eer we er in slagen om enkele deftige opnames te maken, waarna we snel terug aanzetten, want het begint terug te regenen.Zo'n 300m verder ontdekken we een bord met daarop 'polcirkeln', ik heb dus blijkbaar voor niets in de beek gelegen, maar kom, in gedachten waren we er al.Het valt ons ook op dat de pompstations op deze kleinere wegen schitteren door hun afwezigheid, wat ons een beetje ongerust maakt, want Wim zijn GS heeft een flink kleiner bereik dan mijn RT motorfiets.We gaan vanaf nu vlugger tanken en niet wachten tot de tank volledig leeg is om bij te vullen.Het is terug beginnen gieten en de temperatuur schommelt rond de 4°C, wat zowat de limiet is wat onze kleding aankan.Ik draag 5 lagen, te beginnen met thermisch ondergoed, daarboven een rugprotector, een fleece, een gore-tex liner en de motorjack en nog geraak ik niet in de comfort zone.Tijdens een tankpauze vraag ik Wim om mijn vest aan mijn broek te ritsen om zo alle kieren af de dichten, met beperkt succes.Zweden geraakt stilaan op, we zijn ondertussen 200 bordjes met elanden voorbij gereden, maar nog nooit zo'n beest gezien, totdat er plots 2 van die joekels langs de weg staan te grazen.Het blijken wijfjes en dat zijn al flinke dieren die je zeker niet met een motorfiets wilt aanrijden.Makkelijker gezegd dan gedaan, want door de hevige regen is het zicht minimaal doorheen het scherm en met het scherm plat krijg ik al het water in de helm.Ik kan het vizier namelijk niet volledig sluiten, anders wasemt de ganse boel aan.Het gaat dus de ganse dag van scherm omhoog, vizier dicht, scherm omlaag, vizier open, tot vloekens toe.Net voor we Zweden uitrijden zien we nog eens twee elanden, maar van zodra we stoppen met de motorfietsen, beginnen ze te rennen, vandaar de benaming waarschijnlijk.Finland heeft hetzelfde weer in de aanbieding en nagenoeg hetzelfde landschap.Dit is het land waar de kerstman zijn Rudolf heeft gerecruteerd en zijn nazaten blijken nog steeds volop aanwezig.Op regelmatige basis duiken er links en rechts van de weg elanden op, waarbij de mannetjes uitblinken door hun imposant gewei en hun schattige poten.Onderaan hun poten hebben ze een verdikking die royaal met haar is bedekt, zodat het net is alsof ze op hun sloefkes rondlopen.Ik probeer nog enkele keren om een leuke foto te nemen, maar van zodra je de camera uithaalt, nemen ze de biezen.We houden nog even halt aan een souvenirshop waar we ons verbazen over het feit dat alle prijzen in euro staan aangeduid en dat ze hier en daar een comma vergeten zijn, 240 euro voor een pelsmuts en 190 euro voor een paar pelshandschoenen.Het is pas als we in Noorwegen zijn aanbeland dat het tot ons doordringt dat Finland tot de eurozone behoort.We hoeven slechts een kleine 50km in Noorwegen meer te rijden tot aan onze camping in Kautokeino, in hartje Sami land.Zo worden ze het liefst genoemd, om een of andere reden is Lap een beetje schofferend.Fier zijn ze wel, want overal wappert de Sami vlag naast die van Noorwegen.De zon is er door gekomen en we besluiten om de eerste keer ons tentje op te zetten, op hoop van zegen !
Vandaag zal een dagje van extremen worden, als we ons krappe hutje verlaten wijst de thermometer 8°C aan en er staat een strakke wind die de gevoelstemperatuur nog een stuk omlaag duwt.Het is een stukje lopen tot aan de gemeenschappelijke keuken, dus is het rennen met een pannetje warm water om niet meteen te verkleumen.Ik heb twee stukken re-skin aangebracht op plekken van mijn achterste die nu al aan vervanging toe zijn, hopelijk stopt dit het schuren van mijn ondergoed, want zonder rijden lijkt mij geen optie. We vertrekken met een waterzonnetje die er toch in slaagt om het kwik tot aan 12°C te krijgen.Bij een plaspauze na zo'n 200km besluiten we om toch maar de goretex liners in de jas te stoppen, zodat we dit niet in het midden van een plensbui hoeven te doen.De zon is immers verdwenen en de wolken voorspellen weinig goeds.Nog geen kwartier later gaan de hemelsluizen open en komt het met bakken uit de lucht.Vizieren die aandampen, schermen waar je niets meer door ziet en vooral, de temperatuur die daalt tot 6,5°C.We zijn duidelijk de poort naar het Noorden doorgereden zonder het te merken, want dit lijkt in niets meer op onze eerste rit naar 't Boerenparlement, waar we stonden te puffen bij 29°C.We hadden een zijsprong gepland door een bergpasje om toch wat bochtjes tegen te komen, maar bij dit weer besluiten we om rechtdoor te rijden via de E4.Omdat we niet echt gemotiveerd zijn om veel te stoppen, beperken we de pauzes tot tankbeurten en sanitaire stops, zodat het toch goed opschiet en we rond 15u30 reeds in de buurt van onze bestemming zijn.We vinden na wat getelefoneer onze hut en slaan achterover van wat we er aantreffen.Om het in termen van '71° Noord' te zeggen, we hebben vanavond de comfortprijs gewonnen.Een nagelnieuwe hut die bijzonder smaakvol is ingericht met prachtige materialen en als klap op de vuurpijl, een houtgestookte sauna waar je zowaar de ganse familie Von Trapp kan in onderbrengen.De laatste verrassing vinden we op zolder, twee nimfenbedjes, elk op een kant van het zoldertje boven de keuken/eetkamer.We zijn even naar de stad teruggereden om steaks in te slaan en in de staatswinkel hebben we twee flessen wijn opgepikt, we moeten nog uitmaken welke we soldaat gaan maken.Vanvond staat dus houtkappen, vuur stoken, eten klaarmaken en genieten op het programma.Het was inderdaad een dag van extremen en de re-skin heeft zijn werk gedaan.
We zijn gisteren vroeg onder de veren gekropen, want de vermoeidheid begint toe te slaan.Onze kuiten beginnen te verkrampen en de rug kan een smeerbeurt gebruiken.De zon schijnt al fel als ik onze cabin buitenstap, een staalblauwe hemel laat niet vermoeden dat het pas 5u50 in de morgen is.De nachten beginnen reeds fel te korten en we zijn nog een hele rit van de poolcirkel vandaan.Omdat ik de slaap toch niet meer kan vatten, begin ik aan het ontbijt met het enige pannetje dat de cabin rijk is.Rond 8u rijden we de first camp Kolmarden reeds af en zetten koers naar de E4 die ons vandaagrichting hoofdstad zal brengen.Rond 10 u krijgen we reeds te maken met een eigenaardige vorm van het Stockholm syndroom, we worden gegijzeld in een uitgelopen ochtendspits en toch raken we niet bevriend met de gijzelnemers.De Zweedse pendelaars hebben het helemaal niet begrepen op progressieve motorrrijders die met alarm knipperlichten aan tussen de rijen auto's doorrijden zoals bij ons gebruikelijk is.Eentje tracht zelfs tot drie maal toe mij van de baan te rammen.Ik dacht dat de Zweden hoffelijke chauffeurs waren die netjes hun Volvo opzij rijden als er een motorfiets in de file komt aangereden.Niet dus, het zijn adrenaline junks die er alles aan doen om ons de doorgang te verhinderen. Misschien dat de wet hier lichtjes anders is, maar niet met ons hé jongens, wij zijn geboren in een land waar filerijden een 'way of life' is en als Belgische motorrijders laten we die Volvo kickers een poepje ruiken.Drie kwartier later ligt Stockholm achter ons en dat is maar goed ook, de E4 begint namelijk ook van zijn pluimen te laten, alternerend wordt er gereduceerd van twee rijvakken naar een rijvak en de snelheidsbeperking gaat geregeld van 110 naar 100 en naar 90.Dit schiet dus helemaal niet op en we proberen een stukje van de oude E4 mee te pikken vanaf Upsala.De snelheid ligt er nog lager, maar we zien toch nog iets wat de sleur wat breekt.We vinden zelfs een Zweedse tak van 'Die Ludolfs', twee oudere zwervers zetelen te midden van een collectie wielschijven voor de foto.Ze hebben hun zeteltjes voor hun schamel huisje neergepoot en de ganse tuin ligt bezaaid met wielschijven waarvan je je de vraag kunt stellen of ze gewoon van de wagens afgerold zijn in het voorbijrijden ofwel van een autokerkhof afkomstig zijn.Nieuw zijn ze allerminst, maar als je op zoek bent naar een wielschuif van een Buick Riviera van 1958, dan is de kans wel groot dat een van de Ludolfs er een uit de tuin tevoorschijn haalt.Deze morgen stond er een wegwijzer naar Sundvsall met daarachter 358km, een bord waar je niet blij van wordt.Vooral als je uit een land komt dat niet eens zo lang is.Het is al een flink stuk in de namiddag als Sundsvall slechts 100km meer van ons afligt.Helaas houdt de E4 hier ook op met bestaan, ttz wordt ze een geasfalteerd karrespoor met snelheden tussen de 50 en 90km/u.Rond 17u30 komen we toch aan op onze bestemming. De kavsta camping in Indal kan ons echter geen plaatsje geven voor onze tent, want we zijn geen lid van het clubje.Een lidkaartje kopen kost bijna zoveel als een cabin huren, dus gaan we voor die optie.Kleiner dan gisteren kan toch bijna niet, maar we staan versteld van het tuinhuisje dat op ons staat te wachten.Als we al onze bagage afladen, is er geen binnenkomen meer aan, dus laten we de meeste spullen op de fietsen staan en gaan op zoek naar een hap om te eten.
Het ontbijt wordt in een mandje voor de deur gezet en op de eieren staat met potlood geschreven 'not boiled' en we moeten dus even aan de slag om een zacht gekookt eitje op de tafel te toveren. In de keuken staat alles wat een mens zoal nodig heeft, van koffiezet tot diepvriezer met ferme steaks erin. Rond 9u zetten we reeds koers naar Helsingor waar we Denemarken verlaten met de ferry naar Helsingborg. Op de ferry worden we aangesproken door een wat oudere man, wat hij probeert duidelijk te maken is ons een raadsel. Dit taaltje leer je niet op 3 lessen avondschool. De man kan net zo goed zeggen : 'u heeft een lekke band' of 'heeft u een vuurtje' of 'als u nog een keer naar mijn dochter kijkt, dan doe ik je wat'. We laten de man verweesd achter,want 20 minuutjes later rijden we de ferry reeds af in Zweden, waar enkele norse douanebeambten streng naar ons staan te kijken, maar we geraken toch zonder problemen de grens over. Onze GPS is een beetje verward en doet zijn best om ons een paar rondjes door de stad te sturen, maar we hebben ondertussen bijgeleerd uit de voorbije dagen en volgen wijselijk de wegwijzers naar de E4. De rest van de dag is kilometervreten op de E4, alle mogelijke standjes op de motorfiets uitproberen om toch maar geen krampen te krijgen. Bij mij lukt het om op het duozadel te gaan zitten en mijn benen uitgestrekt op de voetsteunen te laten rusten. Ik geef toe, geen alledaags zicht, maar efficiënt om toch wat bloeddoorstroming in de benen te krijgen. Onze doop kon niet uitblijven, een gitzwarte wolk verrast ons en zonder goretex liner loopt het water al snel tot op het bloot velletje, wat een eerder onaangename afkoeling teweeg brengt. Gelukkig heeft mijn fiets een knopje voor reetverwarming en stopt het wat later met regenen zodat we de goretex nog even in de koffers kunnen laten zitten. Het valt op dat de meesten zich in Zweden strikt aan de snelheidslimiet houden, net zoals de Deen die ons gisteren op de ferry verwittigde van de onmenselijke boetes voor te hard rijden in Denemarken, waarna hij bij het verlaten van de ferry er als een speer vandoor ging op zijn Victory motorfiets (voor niet ingewijden, zowat het extreemste en groostste slagschip dat ze in Amerika fabriceren). Het is reeds 4u in de namiddag als we eindelijk de E4 mogen verlaten en nog een paar kilometers mogen meepikken van een pittoresk baantje langs het water tot aan onze camping in Krokek. Wegens eerder bewolkt boeken we een cabin die vanop een afstand eruit ziet als een kleedhok in een openbaar zwembad en van binnenuit, ook. Alleen staat er een kookpitje en een frigo in en daar redden we het wel mee. Morgen staan weer kilometers op het programma en we moeten nog ons potje koken en de douches gaan opzoeken.
Van de Denderlions kregen we niet alleen een vlagje mee naar de Noordkaap, maar ze schreven ook een mooie som over op de rekening van DVC Heilig Hart, bedankt !!
Het is een rustige start met een geweldig ontbijt, zodat we pas rond 10u30 onze fietsen kunnen bestijgen. Het weer is overtrokken, maar toch zetten we koers naar het Noorden, richting Puttgarden. Duitsland via de snelweg wordt samengevat in vangrails, asfalt, velden vol windmolens en koolzaad. Halverwege de trip heb ik het vermoeden dat ik mijn laarzen aan het opstoken ben aan mijn uitlaat, maar dan bedenk ik me dat het onmogelijk is om dit te ruiken aan deze snelheden. Het blijkt de geur van de koolzaadvelden te zijn waar we langs rijden. Het landschap ziet eruit alsof de mens met een grote pot gele verf flink tekeer is gegaan. Na ontelbare kilometers en een monsterfile rond Bremen komen we toch aan in Puttgarden, waar een ferrytocht van 45 minuten ons in Denemarken brengt. Het landschap wisselt onmiddellijk en voelt ruim, fris groen en veel natuurlijker aan, alhoewel koolzaad hier ook op het menu staat. Onze eindbestemming ligt in Koge, een ingedommeld stadje aan de zee waar het rustig kuieren is. Een restaurantje aan de haven laat ons nog een keer genieten van de mooie dingen des levens en dan gaan we op piratentocht om een wireless netwerk te kapen. In de B&B hebben ze een superbeveiligd netwerk, waar je zelfs met het paswoord niet binnen geraakt. Anneliss die vermoedelijk in de buurt van de markt woont is zo vrij om haar internet poorten open te zetten voor de verdwaalde toerist. We hebben wat Kronen gepind en dat zou moeten volstaan voor een flesje rode wijn bovenop het heerlijke bed.
Nog even de fietsen volgooien met brandstof en koers zetten naar 't Boerenparlement te Massemen, het officiële vertrekpunt van onze trip.We zijn een half uurje te laat, maar nog geen levende ziel te bespeuren, al duurt het niet lang voor we begroet worden door het zoontje van een bevriend koppel dat op zijn step komt aangebeend.Na een kwartiertje beginnen er bekende gezichten op te duiken, sommigen heb ik in jaren niet meer gezien en zijn waarschijnlijk door de krantenartikels van onze actie op de hoogte gebracht.Het zonnetje schijnt heerlijk als we rond 16u30 de groepsfoto nemen voor de twee kranten die hierop afgekomen zijn.Nog even zwaaien en dan gaat het in volle avondspits richting Antwerpen.Business as usual, een monsterfile als opwarmer, geplet worden tussen twee Nederlandse trucks op het tweede en derde rijvak.Klemgereden worden door de beat spuwende extra verlaagde volkswagen golf met het obligate baseballpetje achter het stuur, je zou deze plek haast gaan missen als je op weg bent naar het verlaten Noorden.Eens de grens over met Nederland is het zoeken geblazen naar de nieuwe bermcamera's waarvan ik gisteren een mail ontving, maar die dingen vallen echt niet op te sporen vanop de motorfiets.Eindhoven blijkt een uitdaging te zijn, bij het naderen staat er een bordje navigatie uit en dat is niet echt geruststellend als dat nu net het enige navigatiemiddel is dat je mee hebt.We hebben recente kaarten op onze GPS, maar de asfaltboeren zijn ons te snel af geweest.Verkeerswisselaars zijnniet meer waar ze vroeger waren en af- en opritten blijken ook flink aangepakt, resultaat : een paar rondjes Eindhoven.Eens de grens met Duitsland over komen onze stalen rossen dicht bij hun heimatt.Hier zijn ze geboren en hier zijn ze voor ontworpen, donkergrijs asfalt dat als een loper uitgerold is voor onze wielen.Voor het eerst kunnen we snelheid maken en komt Osnabruck met rasse schreden dichterbij.We tikken tijdens een stukje even tegen de 200 aan en dat voelt nog steeds geruststellend aan met een volgeladen fiets, al wil ik daar niet onze kruissnelheid van maken.Het hotel in Osnabruck is een Duitse versie van fawlty towers met John Cleese achter de balie.Opa zit er gebeiteld net zoals het op de website staat afgebeeld.Een schnitzel later zijn we klaar voor onze eerste nacht in een comfortabel bed.
Voor we vertrokken op onze monstertrip naar de Noordkaap stond ik voor het café 't Boerenparlement naar onze motoren te kijken. Hier hoort eigenlijk een foto bij, maar ik ga het toch even omschrijven - twee volle zijkoffers, een topkoffer, een behoorlijk uit de kluiten gewassen Ortlieb tas en dan vooraan GPS, videocamera en walkie-talkie. Zou dit niet een beetje overdreven zijn?
Eens op weg merken we daar niet veel meer van behalve de voordelen van de GPS navigatieen het kunnen communiceren met Kris tijdens het rijden.
De kop is eraf en onze eerste 400 km zitten erop. Voorlopig ziet het er dus goed uit.
Wij willen jullie op voorhand reeds bedanken voor de gedane stortingen op het rekening nr van DVC Heilig Hart.
Tot op heden hebben wij nog geen enkel logo ontvangen om mee te nemen naar de Noordkaap en ik stel voor om ook niet te wachten tot de laatste dag om dit op te sturen naar Hazel 19, 9340 Oordegem.
Mocht uw logo ons niet tijdig bereiken, mag u toch rekenen op een foto van ons beiden op de noordkaap.
Didier Verbaere van Het Laatste Nieuws kwam onze startplek ('t Boerenparlement, Varekouter, Massemen op vrijdag 21 mei vanaf 14u) verkennen en schreef een leuk artikel over onze actie. Klik op de foto om het artikel te kunnen lezen.
Om de mogelijkheid te bieden aan familie, vrienden en sympathisanten om ons uit te zwaaien op een aanvaardbaar tijdstip hebben we ons vertrek vervroegd van zaterdag 22 mei om 04u 's nachts naar
VRIJDAG 21 mei om 16u
aan 't Boerenparlement, Varekouter, Massemen
Iedereen is welkom vanaf 14u, wij willen zeker vertrekken rond 16u want we hebben nog een rit naar Osnabruck, Duitsland voor de boeg, een opwarmer van zo'n 400 kilometer.
Naast de sponsoring heeft Jous van Leie Motors onze motoren even onder de loep genomen en ons een aantal tools en bruikbare tips gegeven om de reis (hopelijk) zonder mechanische zorgen te kunnen afwerken.
Goeie nacht gehad, veel geslapen en welgezind wakker geworden uitgebreid geknuffeld, mmm dat deed deugd om de dag mee te starten. Nu kreeg ik mijn pilletjes telkens in een lepeltje Petit gervais-kaasje en mijn depakine met een spuitje in mijn mond. Daarna kreeg ik gesopte boterhammekes en een beker groeimelk .. lekker maar cornflakes vond ik maar niets.
Daarna zwemmen! t Eerste deel moest ik een beetje meewerken, op mijn rugje liggen, stilletjes met mijn hoofdje in het water ik werd daar rustig van! Daarna moest ik mijn handjes aan de boord houden en M. bracht mijn buik naar boven en ik mocht met mijn voeten trappelen we moesten goed samenwerken, maar het lukte prima. Daarna hebben we met een watergordijn gespeeld. Vanmorgen waren de clowns er ook weer.
s Middags heb ik veel gegeten: kip met appelmoes en FRIETJES! t Middagdutje en een knuffel en dan bosspel ik heb eerst enorm gegiecheld omdat ik een plastiek regencape aanhad, want het water viel nogal uit de lucht. Toen de cape weer uit wqs, kon ik weer beter volgen wat we samen speelden. Ik keek zeer goed: hoe t autootje van de één naar de ander reed over een buis. En dan was er touwtrekken en ik was kampioen, want ik loste niet!! n Schijf gooien tegen de boom lukte ook nog goed.
Bij aankomst aten we fruitpap potteke leeg hoor .. Daarna zijn we door het bos teruggekeerd.
Vooreerst wil ik iedereen bedanken die zich de moeite heeft getroost om even naar onze blog te surfen.
Even in het kort toelichten wat het doel van onze actie is :
Luna is mijn metekind en lijdt aan het syndroom van Rett. Dagelijks verblijft ze op semi-internaat in het Dienstverleningscentrum Heilig Hart te Bachte Maria Leerne (Deinze). Jaarlijks organiseren de begeleiders een zomerkamp naar Maasmechelen voor Luna en haar leefgroepgenootjes. Toch is het een jaarlijks terugkomend probleem om voldoende financiële middelen te verzamelen om dit kamp te organiseren.
Daarom deze motortrip van hier naar de Noordkaap en terug in zestien dagen tijd. Ik en Wim zijn beiden slechts sporadische motorrijders en hebben zeker geen ervaring met dagenlang op een motor zitten. Niettemin zijn we vastberaden om de trip van zowat 7600 km aan te gaan. Ons vertrek is voorzien op zaterdag 22 mei en de tocht zal ons langs Nederland, Duitsland, Denemarken, Zweden, Finland en ten slotte door Sami gebied in Noorwegen naar de Noordkaap voeren. Terugkeren doen we via de Lofoten en als alles goed verloopt zijn we op zondag 6 juni terug thuis.
Wim verwoordde onze motivatie als volgt : deze trip kunnen doen is voor mij het verwezenlijken van één van mijn dromen. Met een klein beetje meer energie in deze sponsoractie te steken kunnen we misschien de dromen helpen verwezenlijken van hen die niet dezelfde mogelijkheden hebben.
Daarom zijn we ook gestart met deze blog om informatie te verschaffen over onze geplande motorrit naar de Noordkaap ten voordele van DVC Heilig Hart, tevens zal je er informatie op vinden over onszelf, het centrum DVC Heilig Hart, zijn bewoners en medewerkers. Hopelijk wordt het een platform waar iedereen informatie kan uitwisselen en waar we ook tijdens onze trip foto's kunnen op posten zodat je op de hoogte blijft van ons avontuur.
De bedoeling van deze reis is geld in te zamelen voor DVC Heilig Hart, een voorziening met 330 kinderen en volwassenen met een matig tot diep verstandelijke beperking. Ruim 2/3e heeft daarbij een ernstige motorische beperking. Velen zijn sterk afhankelijk van de begeleiders op het vlak van verzorging, eten, activiteiten, Ruim 500 personeelsleden (1/2 werkt voltijds) staan in voor de zorg. Op www.dvcheilighart.be vindt u uitgebreide informatie over de dienstverlening en over het sponsorbeleid..
De sponsors die tenminste1 eurocent/km willen bijdragen aan onze actie, zullen ook op de blog vermeld worden in de lijst van sponsors. Logo's kunnen doorgemaild worden (enkel .jpg formaat kan op blog geplaatst worden) Sponsors die minstens 100 euro bijdragen mogen op een persoonljke foto rekenen van hun bedrijfsnaam en/of logo aan de bol op de noordkaap.
De bijdragen gaan integraal naar het DVC Heilig Hart omhet zomerkamp voor de semi-interne kinderen te organiseren. Wim en ik staan volledig zelf in voor onze eigen kosten gedurende de reis.
U kan uw bijdrage storten op het rekeningnummer van DVC Heilig Hart Fundraising:
890-1242991-64 met de vermelding Noordkaap. Voor giften vanaf 30 euro ontvangt u in het voorjaar 2011 een fiscaal attest vanuit het DVC Heilig Hart.
Ook indien u slechts een kleine bijdrage wil leveren, is die van harte welkom. Elke euro is namelijk een stap in de goede richting en we zullen dan ook enkele collectebussen voorzien (bij Wim en Kris) waarin de kleinere centjes meer dan welkom zijn.
Namens onszelf en alle bewoners en begeleiders van het semi-internaat, alvast hartelijk dank bij voorbaat.
Het ontbijt wordt in een mandje voor de deur gezet en op de eieren staat met potlood geschreven 'not boiled' en we moeten dus even aan de slag om een zacht gekookt eitje op de tafel te toveren. In de keuken staat alles wat een mens zoal nodig heeft, van koffiezet tot diepvriezer met ferme steaks erin. Rond 9u zetten we reeds koers naar Helsingor waar we Denemarken verlaten met de ferry naar Helsingborg. Op de ferry worden we aangesproken door een wat oudere man, wat hij probeert duidelijk te maken is ons een raadsel. Dit taaltje leer je niet op 3 lessen avondschool. De man kan net zo goed zeggen : 'u heeft een lekke band' of 'heeft u een vuurtje' of 'als u nog een keer naar mijn dochter kijkt, dan doe ik je wat'. We laten de man verweesd achter,want 20 minuutjes later rijden we de ferry reeds af in Zweden, waar enkele norse douanebeambten streng naar ons staan te kijken, maar we geraken toch zonder problemen de grens over. Onze GPS is een beetje verward en doet zijn best om ons een paar rondjes door de stad te sturen, maar we hebben ondertussen bijgeleerd uit de voorbije dagen en volgen wijselijk de wegwijzers naar de E4. De rest van de dag is kilometervreten op de E4, alle mogelijke standjes op de motorfiets uitproberen om toch maar geen krampen te krijgen. Bij mij lukt het om op het duozadel te gaan zitten en mijn benen uitgestrekt op de voetsteunen te laten rusten. Ik geef toe, geen alledaags zicht, maar efficiënt om toch wat bloeddoorstroming in de benen te krijgen. Onze doop kon niet uitblijven, een gitzwarte wolk verrast ons en zonder goretex liner loopt het water al snel tot op het bloot velletje, wat een eerder onaangename afkoeling teweeg brengt. Gelukkig heeft mijn fiets een knopje voor reetverwarming en stopt het wat later met regenen zodat we de goretex nog even in de koffers kunnen laten zitten. Het valt op dat de meesten zich in Zweden strikt aan de snelheidslimiet houden, net zoals de Deen die ons gisteren op de ferry verwittigde van de onmenselijke boetes voor te hard rijden in Denemarken, waarna hij bij het verlaten van de ferry er als een speer vandoor ging op zijn Victory motorfiets (voor niet ingewijden, zowat het extreemste en groostste slagschip dat ze in Amerika fabriceren). Het is reeds 4u in de namiddag als we eindelijk de E4 mogen verlaten en nog een paar kilometers mogen meepikken van een pittoresk baantje langs het water tot aan onze camping in Krokek. Wegens eerder bewolkt boeken we een cabin die vanop een afstand eruit ziet als een kleedhok in een openbaar zwembad en van binnenuit, ook. Alleen staat er een kookpitje en een frigo in en daar redden we het wel mee. Morgen staan weer kilometers op het programma en we moeten nog ons potje koken en de douches gaan opzoeken.
Het is een rustige start met een geweldig ontbijt, zodat we pas rond 10u30 onze fietsen kunnen bestijgen. Het weer is overtrokken, maar toch zetten we koers naar het Noorden, richting Puttgarden. Duitsland via de snelweg wordt samengevat in vangrails, asfalt, velden vol windmolens en koolzaad. Halverwege de trip heb ik het vermoeden dat ik mijn laarzen aan het opstoken ben aan mijn uitlaat, maar dan bedenk ik me dat het onmogelijk is om dit te ruiken aan deze snelheden. Het blijkt de geur van de koolzaadvelden te zijn waar we langs rijden. Het landschap ziet eruit alsof de mens met een grote pot gele verf flink tekeer is gegaan. Na ontelbare kilometers en een monsterfile rond Bremen komen we toch aan in Puttgarden, waar een ferrytocht van 45 minuten ons in Denemarken brengt. Het landschap wisselt onmiddellijk en voelt ruim, fris groen en veel natuurlijker aan, alhoewel koolzaad hier ook op het menu staat. Onze eindbestemming ligt in Koge, een ingedommeld stadje aan de zee waar het rustig kuieren is. Een restaurantje aan de haven laat ons nog een keer genieten van de mooie dingen des levens en dan gaan we op piratentocht om een wireless netwerk te kapen. In de B&B hebben ze een superbeveiligd netwerk, waar je zelfs met het paswoord niet binnen geraakt. Anneliss die vermoedelijk in de buurt van de markt woont is zo vrij om haar internet poorten open te zetten voor de verdwaalde toerist.
