Er weerklinkt een zacht getik op het dak van de tent als we gewekt worden door de GSM van Wim.We moeten vroeg uit de veren, want we hebben een flinke rit langs slingerbaantjes doorheen de Lofoten voor de boeg en regen kunnen we daarbij als kiespijn missen.De camping heeft een keukentje, maar er is zelfs geen pannetje te bespeuren, zodat een kopje koffie er zelfs niet in zit.Met lege magen plooien we het natte tentje op en vertrekken richting Lofoten.Ons plan bestaat erin om een ontbijtje te nuttigen in het eerste tankstation dat we passeren.Omdat het zondag is, zijn alle pompstations pas open om 10u dus zal het eerder een brunch worden.Het is flink bewolkt en af en toe worden we behoorlijk afgekoeld door een regenbui.Het panorama biedt zichten op fjorden en steile bergen, gelijkaardig aan wat we de voorbije dagen in het Noorden hebben gezien.De weggetjes daarentegen zijn fantastisch.De enige ferry die vandaag op het programma staat laat nog een uurtje op zich wachten, dus hebben we tijd om iets te gaan eten.De enige horecaaangelegenheid in de buurt geeft niet thuis en dus vervallen we in onze traditie van bacon en cheese hamburger menu.Restaurants zijn in Noorwegen (tot nu toe) te herleiden tot pizza en kebab huizen of hamburgertenten.De Amerikaanse kultuur (of het gebrek eraan) is hier volop ingeburgerd en voor ons Belgen is dat geen goede zaak.We snakken naar een culinaire verwenning, ter compensatie van de ontberingen aan comfort.In de Lofoten moet het toch gaan lukken, we slapen namelijk vanavond boven een visrestaurant in het stokvismuseum van Å.De Lofoten zijn een eilandengroep van zo'n 190km lang en we rijden die vandaag volledig af, langsheen stukken van de Koning Olav V route.Olav V zal deze weg waarschijnlijk niet met de motorfiets hebben afgelegd en dat is jammer, want dit zijn het soort wegen waar je als motorrijder een bom geld zou voor neertellen om ze te vinden.Welnu, heren collega motorrijders, we hebben ze gevonden en wel hier op de Lofoten.We krijgen amper de helm van ons hoofd, zo breed is de grijns op ons gezicht van het rijden op hopeloos verlaten baantjes en behoorlijk goed asfalt.Op het stukje weg na waar er geen asfalt in kilometers te bespeuren viel en ik dus met mijn zware toerfiets met dichtgeknepen billen doorheen de kuilen en de modder ben gereden.De laatste kilometers voor het bereiken van Å, waar de E10 ophoudt te bestaan rij je door vissersdorpen die als het ware op palen boven de zee zijn gebouwd.Een toverachtig mooit schouwspel van kleuren, afgewisseld met droogrekken voor stokvis, waar iedere kunstenaar of fotograaf lyrisch zou van worden.Vandaag is het o zo mooie Noorderlicht echter gedempt door het wolkendek, maar toch kan ik enkele mooie plaatjes schieten voor de collectie.Aan het einde van onze dagrit komen we bij het stokvismuseum van Å, die ook voorziet in accomodaties in oude vissershuisjes en kamers boven het Brygga visrestaurant.Ik stap de receptie binnen en pak me daar de schrik van mijn leven, de Lord of Darkness hemzelve zit achter de balie.Een kerel die zowaar de frontman van Lordi zou kunnen zijn blijkt dit zaakje te runnen.Hij heeft een kapsel dat laat vermoeden dat het om een gitzwarte pruik gaat en twee ringen door zijn lippen die links en rechts van zijn mond onder 45° naar voor steken met nog een extra bolletje eraan, zodat het net zwarte hoektanden lijken.Hij blijkt onze reservatie niet te kunnen vinden en ik spurt naar buiten om Wim binnen te roepen.Ik kan hem bijna niet uitleggen wat er aan de hand is, want ik bescheur me ondertussen van het lachen.Ik zeg gewoon even binnen gaan met de reservatie en klaar is kees.Een paar minuten later komt hij vloekend weer naar buiten, je had me anders wel kunnen verwittigen dat er een vampier binnen zat.Nu liggen we samen in een deuk van het lachen.Jeugdige lezers onder jullie, we hebben een boodschap.Als dit de 'Gothic' stijl is, dan zijn wij er niet aan toe en volgens ons is dit het resultaat van jarenlange afzondering op een amper bewoond eiland met kabeljauw en zeemeeuwen als je enige vriendjes.Enfin, de kamer blijkt zeer ruim en proper en we hebben onmiddellijk een netwerk te pakken.Het restaurant onder onze kamer blijkt echter nog niet open, dus surfen we even op het net om een restaurant in de buurt te vinden, dat blijken er welgeteld twee te zijn.Beiden nemen niet op, wat laat vermoeden dat we wat vroeg op het seizoen zijn.Het ziet er even naar uit dat onze culinaire uitspatting zal herleid worden tot knackebröd met een schelletje kaas, tot Wim uit het raam van onze kamer een aantal vissers bezig ziet die vis aan het kuisen zijn.Ik trek wat warme kleren aan en ga ze opzoeken.Ik wil eerst het ijs wat breken, dus vraag ik aan de eerste visser of ik een foto mag nemen en deze antwoord brutweg 'Nee'.Makkelijke start is anders, maar ik laat me niet afschepen, er zijn nog enkele collega's in de buurt.Een van hun gaat gewillig op de foto en ik vraag hem om een vis te kopen.Hij verstaat er geen snars van, gelukkig kan een andere visser enkele woorden engels en vraagt me 'What fish you want ?'.Ik antwoord 'een vis die ik meteen kan opeten' en hij neemt een kanjer van een vis uit een van de bakken die op het houten dek staan.Hij wordt ter plaatse tot filet versneden en afgespoeld.Als ik de prijs vraag lacht de man naar me en haalt de schouders op, ik bedank de man hartelijk en stap tevreden terug naar het stokvismuseum met ongetwijfeld de meest verse vis die ik in mijn leven al gedragen heb.We toveren enkele smeerbotertjes om tot bakboter en kruiden de visfilets met hetgeen voorhanden is.Op het rek staat nog wat fusili dat iemand achtergelaten heeft en plots wordt het toch nog een feestmaal in onze eigen kamer.Ik ben niet zo'n visliefhebber, maar dit soort vis mogen ze mij alle dagen voorschotelen.
We worden wakker in het hotel waar je zowat alles zelf moet doen om op personeel te besparen, een soort Virgin express van de hotels als het ware.Bij onze reservatie hadden we een code verkregen die we aan de deur moesten intoetsen, daarna moesten we in de gang dezelfde code intoetsen om een kluisje te openen, waar onze kamersleutels in te vinden waren.Deze ochtend is het ontbijt van hetzelfde principe, help jezelf en ruim daarna de tafel af.We gaan even de toerist uithangen en zetten koers naar de Ishav-kathedraal, een postmodern stukje architectuur dat aan het begin van de brug over de Tromsoysundet ligt.De achterzijde van de kathedraal is een gigantisch loodglasraam en door de bijzondere vorm komt er toch vrij veel licht binnen in de kerk.Heel veel tijd spenderen we er niet aan , want we gaan vandaag eilandhoppen, niet via de drukke E6, maar lekker kleine baantjes die langsheen de fjorden slingeren.We moeten wel twee maal een ferry nemen en omdat het hier zo rustig is, varen die slechts een vijftal keer per dag over en weer.Bij de eerste hebben we al pech, we moeten meer dan een uur wachten voor de schuit eraan komt dobberen.Dit moeten we voor de volgende dagen beter gaan plannen, want elk uur dat we hierdoor verliezen, moeten we later bekopen.We moeten namelijk voor 17u de tweede ferry halen (170km verder) of we zitten vannacht vast op dit eiland en morgen is het zondag, wie weet vaart hij dan wel uit ?De zon steekt haar af en toe weg achter een wolkje, maar de temperaturen lopen toch nog op tot 19°C, we hebben de ijskast van het Noorden definitief dichtgetrokken, althans dat hopen we toch.Na zo'n 100km loopt het een beetje spaak, een brugje dat op onze GPS aangeduid staat, blijkt in werkelijkheid al vele jaren geleden afgebroken en er zit niets anders op dan een stuk terug te rijden en via een andere weg te proberen.Hierdoor komt ons tijdsbudget wel aardig in het gedrang en we beginnen al te denken aan een verlengd week-end op een amper bewoond eiland.De Duitsers die de basis hebben gelegd voor deze trip hebben hun huiswerk goed voorbereid, verlaten weggetjes met zalige uitzichten op de besneeuwde bergen langs het fjord, berkenboom bosjes, dennebosjes, zowat alles is hier samengebracht op deze eilandjes.Het is 16u20 als we nog 49km te gaan hebben langs veel te smalle wegen vol met putten en hobbels en het ziet er niet al te goed uit.Maar we doen een poging en het gaat met een rotvaart, we geven onze stalen rossen de vrije teugels en aanzien elk bord met een streep erdoor als 'Freie Fahrt'.Gelukkig woont hier nauwelijks een mens, zodat we niet echt last hebben van tegenliggend verkeer, zodat we prompt op 16u55 aan het pont staan, klaar voor de laatste afvaart van vandaag.Als tiener moet dit toch wel het ideale excuus zijn om bij je lief te blijven slapen, 'mama, ik heb de laatste ferry gemist', tenzij papa een motorbootje liggen heeft, want in elk dorpje dat we passeren is er een aanlegsteiger.Aan de overzijde van het fjord ligt Harstad, onze stop-over voor vannacht.De camping ligt aan een leuke baai van het fjord. We zetten ons tentje voor de tweede keer van deze reis naast een olietanker van een Duitse camper op.Nog even terugfietsen naar de stad voor een hapje en onze dag zit er alweer op.
Wegens geen internet bij de Nederlandse eigenares van de camping proberen we het nog even in het enige dorpje in de omgeving genaamd Skarsvåg.Het lukt niet meteen om een netwerkje te vinden waar we binnen geraken , maar na een lange wandeling met de laptop lukt het toch.Als je Skarsvåg binnenrijdt heb je aan de rechterkant een bushokje, welnu, daar kan je het internet uit de lucht plukken.Ik slaag erin om ons verslagje op de blog te plaatsen, waarna we opnieuw koers zetten naar de Noordkaap, we willen namelijk op de kaap de middernachtzon zien.Het is al zo laat op het jaar dat de zon niet eens meer de Bering Zee raakt, maar er nog een flink stuk boven blijft hangen op haar diepste punt, waarna ze gewoon terug omhoog komt.Om middernacht staat de zon pal in het Noorden, een plek waar wij de zon normaal niet gaan zoeken.We hebben mazzel, zoals enkele Noorderburen rondom ons zeggen, want er is geen wolkje te bespeuren en de bol op de kaap staat te schitteren in de prachtige gloed van de middernachtzon met leuke plaatjes tot gevolg.Eer we terug in bed liggen is het half twee 's nachts en de cabin heeft naar goede gewoonte geen verduistering, zodat het even klaar is als half twee 's middags.We slapen ons dan ook een beetje uit vandaag, al hebben we helemaal geen idee hoe laat het is als we terug wakker worden.Leven zonder horloge is hier zinloos, door het constante licht draait je bioritme zo door elkaar.Wim kan zich volop uitleven in zijn rol van nieuwe man en gaat met een rotvaart door de afwas van gisteren en deze morgen.Normaalgezien bestempel ik deze nieuwe mannen als stielbedervers, maar met geen vrouwtjes in de buurt is dit 'the next best thing'.Hopelijk brengt dit nu geen manifestatie van Dolle Mina's teweeg bij onze terugkomst op 6 juni.Het is al vrij laat in de voormiddag eer we koers zetten richting Alta, onze eerste tussenstop van vandaag.Tijd voor een streepje kultuur.In de buurt van Alta ligt het gehucht Hjemmeluft, waar er tot 6000 jaar oude rotstekeningen te vinden zijn, een site erkend als werelderfgoed door de Unesco.De rotstekeningen zijn gebeiteld in de rotsen, maar voor de zichtbaarheid zijn ze ingekleurd om de figuren beter tot leven te laten komen.Opmerkelijk is dat er dieren binnen omheiningen getekend staan, wat erop wijst dat ze toen reeds dieren bijhielden voor hun dagelijkse behoeften.Ook zijn er boten afgebeeld die gebruikt werden om te vissen, met vislijnenen pijl en boog.Al bij al een interessant bezoek, al neemt het een flink stuk uit ons tijdsbudget van vandaag.Het is dan ook al 20u30 als we de ferry over het fjord nemen richting Tromso, de hoofdstad van het Noorden van Noorwegen.Daar hebben we een hotelletje geboekt en vinden we hopelijk nog een lekker hapje om te eten.Morgen gaat we richting Lofoten uit en zullen onze dagtrips in afstand afnemen, wat ons hopelijk toelaat om wat meer dingen te bezoeken.De rit vandaag was schitterend, het zonnetje was de ganse dag volop van de partij en er was geen wolkje te bespeuren.Hoe verder we van de kaap wegreden, hoe hoger het kwik klom, tot maximum 14°C, naar Noorse normen best aangenaam.We reden langs besneeuwde hoogvlaktes en later in de prachtige fjord van Alta.Verderop konden we zien dat de winter hier nog niet zo lang geleden nog volop aan de gang was.We passeren een fjord dat bijna volledig met ijs bedekt is.We moeten nog 2 ferry's nemen om de rondrit van zo'n 100km te vermijden, een welgekomen rustpauze.Het is rond 23u als we ons hotel in Tromso bereiken, we duiken nog even de stad in om een hapje te nuttigen.Het is een beetje wezenloos, de ganse stad baadt in het licht rond middernacht, mensen laten hun hond uit, straatverlichting is uitgeschakeld, de straten lopen nog vol met mensen, dit kon net zo goed 4u in de namiddag zijn.
D-day, vandaag moeten we normaalgezien op de noordkaap staan.Het is bewolkt als ik onze tent open rits en buiten staan Wim reeds volledig gekleed te bibberen.Hij zweert bij hoog en bij laag dat het aan het vriezen is, hij heeft trouwens maar een paar uurtjes geslapen wegens berekoud.Hij heeft het aanbod afgslagen om mijn vrouw haar donsslaapzak te gebruiken en dat zal hem nu wel een beetje achtervolgen.We schuilen in het keukentje voor de barre temperaturen en streamen terug studio brussel op een onbeveiligd draadloos netwerk.De Sami zijn aanbeland in de 21° eeuw, internet is alom aanwezig en alle moderne zaken lijken ingeburgerd te zijn.Het zonnetje komt toch vanachter de wolken als we Karasjok naderen, het is een zeer ijle lucht, maar in combinatie met de zon krijg je een prachtig licht dat het rood en het bruin van het landschap prachtig laat uitkomen.We houden even halt aan een husky farm, waar we enkele foto's mogen nemen van de kudde honden die elk apart gebonden liggen voor hun hok.Ze kijken niet eens op van enkele vreemdelingen en luieren rustig verder in de zon.Een oud exemplaar van de eigenaars loopt los over het erf en komt ons rustig begroeten.We nemen nog een kijkje in een authentieke zweethut met rendierhuiden en de luxe cabins die ze hier opgetrokken hebben.Een leuk plekje om in de winter eens terug te komen.Nog geen 5 kilometer verder van deze farm ligt het Sami parlement van Noorwegen, bijna niet te geloven dat het parlement zelf helemaal in de natuur is ingeplant.Een architect met veel gevoel voor combinatie van natuurmaterialen en beton heeft er een prachtstukje van gemaakt.Wat verderop ligt een bezoekerscentrum van de Sami, waar we even in een in werking zijnde zweethut kunnen plaatsnemen.Tenzij je dagelijks twee pakjes groene michel zonder filter rookt, hou je het hier slechts enkele minuten vol.De rook moet normaal door een opening in het dak verdwijnen, maar dat lukt vandaag niet zo best.Hoe dichter we de Noordkaap naderen, hoe meer elanden en rendieren we tegenkomen.Eerlijk is eerlijk, we hebben gisteren ook moeten googelen om het verschil te weten te komen.De elanden zijn de wilde variant en zijn het grootste hertesoort dat op onze planeet voorkomt, mannetjes worden zo groot als een paard (en we bedoelen geen pony's) en de vrouwtjes dragen geen gewei.Rendieren daarentegen zijn tamme dieren door de Sami gekweekt voor hun vel, vlees en gewei en zowel de mannetjes als de vrouwtjes hebben een gewei.Ze zijn een stuk kleiner en hebben geen sloefkes aan hun poten, zo kan ik ze het makkelijkst uit elkaar halen.Er is de ganse dag geen wolkje te bespeuren, maar de temperaturen gaan nooit boven de 11°C en de lucht voelt ijl en koud aan.Om de Noordkaap eindelijk te bereiken moeten we nog een paar lange tunnels door en moeten we tol betalen voor een brug naar het laatste eiland waar de kaap zich bevindt.Net voor het eindpunt staat nog een kassa te rinkelen en dan ben je er, 71° N 10° 21''Een gigantisch bezoekerscentrum met daarachter het monument dat bovenaan onze blog staat.Net zoals Walter Capiau is de bol in het echt een stuk kleiner dan verwacht, ik dacht eerst dat er een schaalmodel 1:2 stond, maar this is the real thing.De wind waait flink over de kaap en het zonnetje kan er niets tegen beginnen, het is 3°C, maar het voelt aan als een uitstap tijdens een Siberische winter.We halen de logo's van de sponsors erbij en dokteren even uit hoe we de kleinere exemplaren in beeld kunnen krijgen.Daarna vluchten we uit de ijswind naar binnen, waar ik nu mijn verslagje zit te schrijven met zicht op de bol.We gaan nog even de film meenemen en de rest van het centrum aflopen, we hebben namelijk niet voor niets betaald.Het blijkt een zeer mooie film en bij het verlaten van het centrum blijkt de slagboom plots omhoog te staan, een niet mis te verstane boodschap en we reppen ons met onze fietsen door het grind tot aan de bol, zodat we toch enkele foto's met fiets aan de bol kunnen nemen.Kamperen besluiten we op de meest noordelijk gelegen camping ter wereld te doen in een cabin, om Wim toch een paar uur slaap te gunnen.
Gisteren is Wim er met open ogen ingelopen, ik had hem nochtans gewaarschuwd dat je in het Noorden alle besef van tijd kwijt raakt.Ik ben nog wat op de computer aan het werken als ik hem v raag om te raden hoe laat het is, hij gokt rond 23u, maar in werkelijkheid is het reeds 1u 's nachts.Buiten is het licht een beetje afgenomen, maar niets dat laat vermoeden dat het reeds midden in de nacht is.We kruipen dus vlug naar onze nimfenzolder om een veel te korte nacht aan te vatten.Bij het ontwaken, tikt de regen (lees klettert de regen) op het stalen dak van de cottage zodat we meteen weten waar we aan toe zijn, dit wordt weer een dagje ploeteren over gladde wegen met pover zicht en berekoude temperaturen.We verwennen ons nog even in de luxe van de cottage met een heerlijk ontbijt en streamennog even Studio Brussel om het nieuws van 8u mee te pikken.Zo besef je pas dat de wereld een zakdoek is geworden dankzij het internet, je zit 2500km van huis en je luistert naar je favoriete zender net alsof je thuis bent. Op de blog kregen we zelfs een berichtje in het gastenboek van Sri Lanka.In het nieuws horen we dat er file is in Zwijnaarde, leuk is dat want kijk, daar hebben we hier nou helemaal geen last van.Dat we er kleine ongemakjes moeten bijnemen zoals een ganse dag in de gietende regen te moeten rijden bij temperaturen tot 3,5°C, tant pis.
Het wordt vandaag een dag van grenzen overschrijden, in de letterlijke betekenis dan, want we gaan niet alleen de poolcirkel oversteken, we steken ook de grens naar Finland over en later op de dag de grens met Noorwegen, ons zesde land dat we aandoen.Het is net even gestopt met gieten als we de verroeste bol van de poolcirkel in het vizier krijgen.Het vervallen hotel-restaurant dat naast de bol staat te verkommeren laat vermoeden dat men hier betere tijden gekend heeft.Vermoedelijk heeft een nieuwe snelweg de verkeersstroom omgeleid en is de boel hier doodgebloed, een verhaal dat we ook langs de oude E4 te zien kregen.We proberen enkele foto's te nemen met het mini-statiefje, waardoor ik in de beek moet gaan liggen om door de zoeker te kunnen kijken met leuk videomateriaal tot gevolg.Het duurt zo'n half uur eer we er in slagen om enkele deftige opnames te maken, waarna we snel terug aanzetten, want het begint terug te regenen.Zo'n 300m verder ontdekken we een bord met daarop 'polcirkeln', ik heb dus blijkbaar voor niets in de beek gelegen, maar kom, in gedachten waren we er al.Het valt ons ook op dat de pompstations op deze kleinere wegen schitteren door hun afwezigheid, wat ons een beetje ongerust maakt, want Wim zijn GS heeft een flink kleiner bereik dan mijn RT motorfiets.We gaan vanaf nu vlugger tanken en niet wachten tot de tank volledig leeg is om bij te vullen.Het is terug beginnen gieten en de temperatuur schommelt rond de 4°C, wat zowat de limiet is wat onze kleding aankan.Ik draag 5 lagen, te beginnen met thermisch ondergoed, daarboven een rugprotector, een fleece, een gore-tex liner en de motorjack en nog geraak ik niet in de comfort zone.Tijdens een tankpauze vraag ik Wim om mijn vest aan mijn broek te ritsen om zo alle kieren af de dichten, met beperkt succes.Zweden geraakt stilaan op, we zijn ondertussen 200 bordjes met elanden voorbij gereden, maar nog nooit zo'n beest gezien, totdat er plots 2 van die joekels langs de weg staan te grazen.Het blijken wijfjes en dat zijn al flinke dieren die je zeker niet met een motorfiets wilt aanrijden.Makkelijker gezegd dan gedaan, want door de hevige regen is het zicht minimaal doorheen het scherm en met het scherm plat krijg ik al het water in de helm.Ik kan het vizier namelijk niet volledig sluiten, anders wasemt de ganse boel aan.Het gaat dus de ganse dag van scherm omhoog, vizier dicht, scherm omlaag, vizier open, tot vloekens toe.Net voor we Zweden uitrijden zien we nog eens twee elanden, maar van zodra we stoppen met de motorfietsen, beginnen ze te rennen, vandaar de benaming waarschijnlijk.Finland heeft hetzelfde weer in de aanbieding en nagenoeg hetzelfde landschap.Dit is het land waar de kerstman zijn Rudolf heeft gerecruteerd en zijn nazaten blijken nog steeds volop aanwezig.Op regelmatige basis duiken er links en rechts van de weg elanden op, waarbij de mannetjes uitblinken door hun imposant gewei en hun schattige poten.Onderaan hun poten hebben ze een verdikking die royaal met haar is bedekt, zodat het net is alsof ze op hun sloefkes rondlopen.Ik probeer nog enkele keren om een leuke foto te nemen, maar van zodra je de camera uithaalt, nemen ze de biezen.We houden nog even halt aan een souvenirshop waar we ons verbazen over het feit dat alle prijzen in euro staan aangeduid en dat ze hier en daar een comma vergeten zijn, 240 euro voor een pelsmuts en 190 euro voor een paar pelshandschoenen.Het is pas als we in Noorwegen zijn aanbeland dat het tot ons doordringt dat Finland tot de eurozone behoort.We hoeven slechts een kleine 50km in Noorwegen meer te rijden tot aan onze camping in Kautokeino, in hartje Sami land.Zo worden ze het liefst genoemd, om een of andere reden is Lap een beetje schofferend.Fier zijn ze wel, want overal wappert de Sami vlag naast die van Noorwegen.De zon is er door gekomen en we besluiten om de eerste keer ons tentje op te zetten, op hoop van zegen !
Vandaag zal een dagje van extremen worden, als we ons krappe hutje verlaten wijst de thermometer 8°C aan en er staat een strakke wind die de gevoelstemperatuur nog een stuk omlaag duwt.Het is een stukje lopen tot aan de gemeenschappelijke keuken, dus is het rennen met een pannetje warm water om niet meteen te verkleumen.Ik heb twee stukken re-skin aangebracht op plekken van mijn achterste die nu al aan vervanging toe zijn, hopelijk stopt dit het schuren van mijn ondergoed, want zonder rijden lijkt mij geen optie. We vertrekken met een waterzonnetje die er toch in slaagt om het kwik tot aan 12°C te krijgen.Bij een plaspauze na zo'n 200km besluiten we om toch maar de goretex liners in de jas te stoppen, zodat we dit niet in het midden van een plensbui hoeven te doen.De zon is immers verdwenen en de wolken voorspellen weinig goeds.Nog geen kwartier later gaan de hemelsluizen open en komt het met bakken uit de lucht.Vizieren die aandampen, schermen waar je niets meer door ziet en vooral, de temperatuur die daalt tot 6,5°C.We zijn duidelijk de poort naar het Noorden doorgereden zonder het te merken, want dit lijkt in niets meer op onze eerste rit naar 't Boerenparlement, waar we stonden te puffen bij 29°C.We hadden een zijsprong gepland door een bergpasje om toch wat bochtjes tegen te komen, maar bij dit weer besluiten we om rechtdoor te rijden via de E4.Omdat we niet echt gemotiveerd zijn om veel te stoppen, beperken we de pauzes tot tankbeurten en sanitaire stops, zodat het toch goed opschiet en we rond 15u30 reeds in de buurt van onze bestemming zijn.We vinden na wat getelefoneer onze hut en slaan achterover van wat we er aantreffen.Om het in termen van '71° Noord' te zeggen, we hebben vanavond de comfortprijs gewonnen.Een nagelnieuwe hut die bijzonder smaakvol is ingericht met prachtige materialen en als klap op de vuurpijl, een houtgestookte sauna waar je zowaar de ganse familie Von Trapp kan in onderbrengen.De laatste verrassing vinden we op zolder, twee nimfenbedjes, elk op een kant van het zoldertje boven de keuken/eetkamer.We zijn even naar de stad teruggereden om steaks in te slaan en in de staatswinkel hebben we twee flessen wijn opgepikt, we moeten nog uitmaken welke we soldaat gaan maken.Vanvond staat dus houtkappen, vuur stoken, eten klaarmaken en genieten op het programma.Het was inderdaad een dag van extremen en de re-skin heeft zijn werk gedaan.
We zijn gisteren vroeg onder de veren gekropen, want de vermoeidheid begint toe te slaan.Onze kuiten beginnen te verkrampen en de rug kan een smeerbeurt gebruiken.De zon schijnt al fel als ik onze cabin buitenstap, een staalblauwe hemel laat niet vermoeden dat het pas 5u50 in de morgen is.De nachten beginnen reeds fel te korten en we zijn nog een hele rit van de poolcirkel vandaan.Omdat ik de slaap toch niet meer kan vatten, begin ik aan het ontbijt met het enige pannetje dat de cabin rijk is.Rond 8u rijden we de first camp Kolmarden reeds af en zetten koers naar de E4 die ons vandaagrichting hoofdstad zal brengen.Rond 10 u krijgen we reeds te maken met een eigenaardige vorm van het Stockholm syndroom, we worden gegijzeld in een uitgelopen ochtendspits en toch raken we niet bevriend met de gijzelnemers.De Zweedse pendelaars hebben het helemaal niet begrepen op progressieve motorrrijders die met alarm knipperlichten aan tussen de rijen auto's doorrijden zoals bij ons gebruikelijk is.Eentje tracht zelfs tot drie maal toe mij van de baan te rammen.Ik dacht dat de Zweden hoffelijke chauffeurs waren die netjes hun Volvo opzij rijden als er een motorfiets in de file komt aangereden.Niet dus, het zijn adrenaline junks die er alles aan doen om ons de doorgang te verhinderen. Misschien dat de wet hier lichtjes anders is, maar niet met ons hé jongens, wij zijn geboren in een land waar filerijden een 'way of life' is en als Belgische motorrijders laten we die Volvo kickers een poepje ruiken.Drie kwartier later ligt Stockholm achter ons en dat is maar goed ook, de E4 begint namelijk ook van zijn pluimen te laten, alternerend wordt er gereduceerd van twee rijvakken naar een rijvak en de snelheidsbeperking gaat geregeld van 110 naar 100 en naar 90.Dit schiet dus helemaal niet op en we proberen een stukje van de oude E4 mee te pikken vanaf Upsala.De snelheid ligt er nog lager, maar we zien toch nog iets wat de sleur wat breekt.We vinden zelfs een Zweedse tak van 'Die Ludolfs', twee oudere zwervers zetelen te midden van een collectie wielschijven voor de foto.Ze hebben hun zeteltjes voor hun schamel huisje neergepoot en de ganse tuin ligt bezaaid met wielschijven waarvan je je de vraag kunt stellen of ze gewoon van de wagens afgerold zijn in het voorbijrijden ofwel van een autokerkhof afkomstig zijn.Nieuw zijn ze allerminst, maar als je op zoek bent naar een wielschuif van een Buick Riviera van 1958, dan is de kans wel groot dat een van de Ludolfs er een uit de tuin tevoorschijn haalt.Deze morgen stond er een wegwijzer naar Sundvsall met daarachter 358km, een bord waar je niet blij van wordt.Vooral als je uit een land komt dat niet eens zo lang is.Het is al een flink stuk in de namiddag als Sundsvall slechts 100km meer van ons afligt.Helaas houdt de E4 hier ook op met bestaan, ttz wordt ze een geasfalteerd karrespoor met snelheden tussen de 50 en 90km/u.Rond 17u30 komen we toch aan op onze bestemming. De kavsta camping in Indal kan ons echter geen plaatsje geven voor onze tent, want we zijn geen lid van het clubje.Een lidkaartje kopen kost bijna zoveel als een cabin huren, dus gaan we voor die optie.Kleiner dan gisteren kan toch bijna niet, maar we staan versteld van het tuinhuisje dat op ons staat te wachten.Als we al onze bagage afladen, is er geen binnenkomen meer aan, dus laten we de meeste spullen op de fietsen staan en gaan op zoek naar een hap om te eten.
Het ontbijt wordt in een mandje voor de deur gezet en op de eieren staat met potlood geschreven 'not boiled' en we moeten dus even aan de slag om een zacht gekookt eitje op de tafel te toveren. In de keuken staat alles wat een mens zoal nodig heeft, van koffiezet tot diepvriezer met ferme steaks erin. Rond 9u zetten we reeds koers naar Helsingor waar we Denemarken verlaten met de ferry naar Helsingborg. Op de ferry worden we aangesproken door een wat oudere man, wat hij probeert duidelijk te maken is ons een raadsel. Dit taaltje leer je niet op 3 lessen avondschool. De man kan net zo goed zeggen : 'u heeft een lekke band' of 'heeft u een vuurtje' of 'als u nog een keer naar mijn dochter kijkt, dan doe ik je wat'. We laten de man verweesd achter,want 20 minuutjes later rijden we de ferry reeds af in Zweden, waar enkele norse douanebeambten streng naar ons staan te kijken, maar we geraken toch zonder problemen de grens over. Onze GPS is een beetje verward en doet zijn best om ons een paar rondjes door de stad te sturen, maar we hebben ondertussen bijgeleerd uit de voorbije dagen en volgen wijselijk de wegwijzers naar de E4. De rest van de dag is kilometervreten op de E4, alle mogelijke standjes op de motorfiets uitproberen om toch maar geen krampen te krijgen. Bij mij lukt het om op het duozadel te gaan zitten en mijn benen uitgestrekt op de voetsteunen te laten rusten. Ik geef toe, geen alledaags zicht, maar efficiënt om toch wat bloeddoorstroming in de benen te krijgen. Onze doop kon niet uitblijven, een gitzwarte wolk verrast ons en zonder goretex liner loopt het water al snel tot op het bloot velletje, wat een eerder onaangename afkoeling teweeg brengt. Gelukkig heeft mijn fiets een knopje voor reetverwarming en stopt het wat later met regenen zodat we de goretex nog even in de koffers kunnen laten zitten. Het valt op dat de meesten zich in Zweden strikt aan de snelheidslimiet houden, net zoals de Deen die ons gisteren op de ferry verwittigde van de onmenselijke boetes voor te hard rijden in Denemarken, waarna hij bij het verlaten van de ferry er als een speer vandoor ging op zijn Victory motorfiets (voor niet ingewijden, zowat het extreemste en groostste slagschip dat ze in Amerika fabriceren). Het is reeds 4u in de namiddag als we eindelijk de E4 mogen verlaten en nog een paar kilometers mogen meepikken van een pittoresk baantje langs het water tot aan onze camping in Krokek. Wegens eerder bewolkt boeken we een cabin die vanop een afstand eruit ziet als een kleedhok in een openbaar zwembad en van binnenuit, ook. Alleen staat er een kookpitje en een frigo in en daar redden we het wel mee. Morgen staan weer kilometers op het programma en we moeten nog ons potje koken en de douches gaan opzoeken.
Van de Denderlions kregen we niet alleen een vlagje mee naar de Noordkaap, maar ze schreven ook een mooie som over op de rekening van DVC Heilig Hart, bedankt !!
Het is een rustige start met een geweldig ontbijt, zodat we pas rond 10u30 onze fietsen kunnen bestijgen. Het weer is overtrokken, maar toch zetten we koers naar het Noorden, richting Puttgarden. Duitsland via de snelweg wordt samengevat in vangrails, asfalt, velden vol windmolens en koolzaad. Halverwege de trip heb ik het vermoeden dat ik mijn laarzen aan het opstoken ben aan mijn uitlaat, maar dan bedenk ik me dat het onmogelijk is om dit te ruiken aan deze snelheden. Het blijkt de geur van de koolzaadvelden te zijn waar we langs rijden. Het landschap ziet eruit alsof de mens met een grote pot gele verf flink tekeer is gegaan. Na ontelbare kilometers en een monsterfile rond Bremen komen we toch aan in Puttgarden, waar een ferrytocht van 45 minuten ons in Denemarken brengt. Het landschap wisselt onmiddellijk en voelt ruim, fris groen en veel natuurlijker aan, alhoewel koolzaad hier ook op het menu staat. Onze eindbestemming ligt in Koge, een ingedommeld stadje aan de zee waar het rustig kuieren is. Een restaurantje aan de haven laat ons nog een keer genieten van de mooie dingen des levens en dan gaan we op piratentocht om een wireless netwerk te kapen. In de B&B hebben ze een superbeveiligd netwerk, waar je zelfs met het paswoord niet binnen geraakt. Anneliss die vermoedelijk in de buurt van de markt woont is zo vrij om haar internet poorten open te zetten voor de verdwaalde toerist. We hebben wat Kronen gepind en dat zou moeten volstaan voor een flesje rode wijn bovenop het heerlijke bed.
Nog even de fietsen volgooien met brandstof en koers zetten naar 't Boerenparlement te Massemen, het officiële vertrekpunt van onze trip.We zijn een half uurje te laat, maar nog geen levende ziel te bespeuren, al duurt het niet lang voor we begroet worden door het zoontje van een bevriend koppel dat op zijn step komt aangebeend.Na een kwartiertje beginnen er bekende gezichten op te duiken, sommigen heb ik in jaren niet meer gezien en zijn waarschijnlijk door de krantenartikels van onze actie op de hoogte gebracht.Het zonnetje schijnt heerlijk als we rond 16u30 de groepsfoto nemen voor de twee kranten die hierop afgekomen zijn.Nog even zwaaien en dan gaat het in volle avondspits richting Antwerpen.Business as usual, een monsterfile als opwarmer, geplet worden tussen twee Nederlandse trucks op het tweede en derde rijvak.Klemgereden worden door de beat spuwende extra verlaagde volkswagen golf met het obligate baseballpetje achter het stuur, je zou deze plek haast gaan missen als je op weg bent naar het verlaten Noorden.Eens de grens over met Nederland is het zoeken geblazen naar de nieuwe bermcamera's waarvan ik gisteren een mail ontving, maar die dingen vallen echt niet op te sporen vanop de motorfiets.Eindhoven blijkt een uitdaging te zijn, bij het naderen staat er een bordje navigatie uit en dat is niet echt geruststellend als dat nu net het enige navigatiemiddel is dat je mee hebt.We hebben recente kaarten op onze GPS, maar de asfaltboeren zijn ons te snel af geweest.Verkeerswisselaars zijnniet meer waar ze vroeger waren en af- en opritten blijken ook flink aangepakt, resultaat : een paar rondjes Eindhoven.Eens de grens met Duitsland over komen onze stalen rossen dicht bij hun heimatt.Hier zijn ze geboren en hier zijn ze voor ontworpen, donkergrijs asfalt dat als een loper uitgerold is voor onze wielen.Voor het eerst kunnen we snelheid maken en komt Osnabruck met rasse schreden dichterbij.We tikken tijdens een stukje even tegen de 200 aan en dat voelt nog steeds geruststellend aan met een volgeladen fiets, al wil ik daar niet onze kruissnelheid van maken.Het hotel in Osnabruck is een Duitse versie van fawlty towers met John Cleese achter de balie.Opa zit er gebeiteld net zoals het op de website staat afgebeeld.Een schnitzel later zijn we klaar voor onze eerste nacht in een comfortabel bed.
Voor we vertrokken op onze monstertrip naar de Noordkaap stond ik voor het café 't Boerenparlement naar onze motoren te kijken. Hier hoort eigenlijk een foto bij, maar ik ga het toch even omschrijven - twee volle zijkoffers, een topkoffer, een behoorlijk uit de kluiten gewassen Ortlieb tas en dan vooraan GPS, videocamera en walkie-talkie. Zou dit niet een beetje overdreven zijn?
Eens op weg merken we daar niet veel meer van behalve de voordelen van de GPS navigatieen het kunnen communiceren met Kris tijdens het rijden.
De kop is eraf en onze eerste 400 km zitten erop. Voorlopig ziet het er dus goed uit.
Wij willen jullie op voorhand reeds bedanken voor de gedane stortingen op het rekening nr van DVC Heilig Hart.
Tot op heden hebben wij nog geen enkel logo ontvangen om mee te nemen naar de Noordkaap en ik stel voor om ook niet te wachten tot de laatste dag om dit op te sturen naar Hazel 19, 9340 Oordegem.
Mocht uw logo ons niet tijdig bereiken, mag u toch rekenen op een foto van ons beiden op de noordkaap.
Didier Verbaere van Het Laatste Nieuws kwam onze startplek ('t Boerenparlement, Varekouter, Massemen op vrijdag 21 mei vanaf 14u) verkennen en schreef een leuk artikel over onze actie. Klik op de foto om het artikel te kunnen lezen.
Om de mogelijkheid te bieden aan familie, vrienden en sympathisanten om ons uit te zwaaien op een aanvaardbaar tijdstip hebben we ons vertrek vervroegd van zaterdag 22 mei om 04u 's nachts naar
VRIJDAG 21 mei om 16u
aan 't Boerenparlement, Varekouter, Massemen
Iedereen is welkom vanaf 14u, wij willen zeker vertrekken rond 16u want we hebben nog een rit naar Osnabruck, Duitsland voor de boeg, een opwarmer van zo'n 400 kilometer.
Naast de sponsoring heeft Jous van Leie Motors onze motoren even onder de loep genomen en ons een aantal tools en bruikbare tips gegeven om de reis (hopelijk) zonder mechanische zorgen te kunnen afwerken.
Het ontbijt wordt in een mandje voor de deur gezet en op de eieren staat met potlood geschreven 'not boiled' en we moeten dus even aan de slag om een zacht gekookt eitje op de tafel te toveren. In de keuken staat alles wat een mens zoal nodig heeft, van koffiezet tot diepvriezer met ferme steaks erin. Rond 9u zetten we reeds koers naar Helsingor waar we Denemarken verlaten met de ferry naar Helsingborg. Op de ferry worden we aangesproken door een wat oudere man, wat hij probeert duidelijk te maken is ons een raadsel. Dit taaltje leer je niet op 3 lessen avondschool. De man kan net zo goed zeggen : 'u heeft een lekke band' of 'heeft u een vuurtje' of 'als u nog een keer naar mijn dochter kijkt, dan doe ik je wat'. We laten de man verweesd achter,want 20 minuutjes later rijden we de ferry reeds af in Zweden, waar enkele norse douanebeambten streng naar ons staan te kijken, maar we geraken toch zonder problemen de grens over. Onze GPS is een beetje verward en doet zijn best om ons een paar rondjes door de stad te sturen, maar we hebben ondertussen bijgeleerd uit de voorbije dagen en volgen wijselijk de wegwijzers naar de E4. De rest van de dag is kilometervreten op de E4, alle mogelijke standjes op de motorfiets uitproberen om toch maar geen krampen te krijgen. Bij mij lukt het om op het duozadel te gaan zitten en mijn benen uitgestrekt op de voetsteunen te laten rusten. Ik geef toe, geen alledaags zicht, maar efficiënt om toch wat bloeddoorstroming in de benen te krijgen. Onze doop kon niet uitblijven, een gitzwarte wolk verrast ons en zonder goretex liner loopt het water al snel tot op het bloot velletje, wat een eerder onaangename afkoeling teweeg brengt. Gelukkig heeft mijn fiets een knopje voor reetverwarming en stopt het wat later met regenen zodat we de goretex nog even in de koffers kunnen laten zitten. Het valt op dat de meesten zich in Zweden strikt aan de snelheidslimiet houden, net zoals de Deen die ons gisteren op de ferry verwittigde van de onmenselijke boetes voor te hard rijden in Denemarken, waarna hij bij het verlaten van de ferry er als een speer vandoor ging op zijn Victory motorfiets (voor niet ingewijden, zowat het extreemste en groostste slagschip dat ze in Amerika fabriceren). Het is reeds 4u in de namiddag als we eindelijk de E4 mogen verlaten en nog een paar kilometers mogen meepikken van een pittoresk baantje langs het water tot aan onze camping in Krokek. Wegens eerder bewolkt boeken we een cabin die vanop een afstand eruit ziet als een kleedhok in een openbaar zwembad en van binnenuit, ook. Alleen staat er een kookpitje en een frigo in en daar redden we het wel mee. Morgen staan weer kilometers op het programma en we moeten nog ons potje koken en de douches gaan opzoeken.
Het is een rustige start met een geweldig ontbijt, zodat we pas rond 10u30 onze fietsen kunnen bestijgen. Het weer is overtrokken, maar toch zetten we koers naar het Noorden, richting Puttgarden. Duitsland via de snelweg wordt samengevat in vangrails, asfalt, velden vol windmolens en koolzaad. Halverwege de trip heb ik het vermoeden dat ik mijn laarzen aan het opstoken ben aan mijn uitlaat, maar dan bedenk ik me dat het onmogelijk is om dit te ruiken aan deze snelheden. Het blijkt de geur van de koolzaadvelden te zijn waar we langs rijden. Het landschap ziet eruit alsof de mens met een grote pot gele verf flink tekeer is gegaan. Na ontelbare kilometers en een monsterfile rond Bremen komen we toch aan in Puttgarden, waar een ferrytocht van 45 minuten ons in Denemarken brengt. Het landschap wisselt onmiddellijk en voelt ruim, fris groen en veel natuurlijker aan, alhoewel koolzaad hier ook op het menu staat. Onze eindbestemming ligt in Koge, een ingedommeld stadje aan de zee waar het rustig kuieren is. Een restaurantje aan de haven laat ons nog een keer genieten van de mooie dingen des levens en dan gaan we op piratentocht om een wireless netwerk te kapen. In de B&B hebben ze een superbeveiligd netwerk, waar je zelfs met het paswoord niet binnen geraakt. Anneliss die vermoedelijk in de buurt van de markt woont is zo vrij om haar internet poorten open te zetten voor de verdwaalde toerist.
