Nog even de fietsen volgooien met brandstof en koers zetten naar 't Boerenparlement te Massemen, het officiële vertrekpunt van onze trip. We zijn een half uurje te laat, maar nog geen levende ziel te bespeuren, al duurt het niet lang voor we begroet worden door het zoontje van een bevriend koppel dat op zijn step komt aangebeend. Na een kwartiertje beginnen er bekende gezichten op te duiken, sommigen heb ik in jaren niet meer gezien en zijn waarschijnlijk door de krantenartikels van onze actie op de hoogte gebracht. Het zonnetje schijnt heerlijk als we rond 16u30 de groepsfoto nemen voor de twee kranten die hierop afgekomen zijn. Nog even zwaaien en dan gaat het in volle avondspits richting Antwerpen. Business as usual, een monsterfile als opwarmer, geplet worden tussen twee Nederlandse trucks op het tweede en derde rijvak. Klemgereden worden door de beat spuwende extra verlaagde volkswagen golf met het obligate baseballpetje achter het stuur, je zou deze plek haast gaan missen als je op weg bent naar het verlaten Noorden. Eens de grens over met Nederland is het zoeken geblazen naar de nieuwe bermcamera's waarvan ik gisteren een mail ontving, maar die dingen vallen echt niet op te sporen vanop de motorfiets. Eindhoven blijkt een uitdaging te zijn, bij het naderen staat er een bordje navigatie uit en dat is niet echt geruststellend als dat nu net het enige navigatiemiddel is dat je mee hebt. We hebben recente kaarten op onze GPS, maar de asfaltboeren zijn ons te snel af geweest. Verkeerswisselaars zijn niet meer waar ze vroeger waren en af- en opritten blijken ook flink aangepakt, resultaat : een paar rondjes Eindhoven. Eens de grens met Duitsland over komen onze stalen rossen dicht bij hun heimatt. Hier zijn ze geboren en hier zijn ze voor ontworpen, donkergrijs asfalt dat als een loper uitgerold is voor onze wielen. Voor het eerst kunnen we snelheid maken en komt Osnabruck met rasse schreden dichterbij. We tikken tijdens een stukje even tegen de 200 aan en dat voelt nog steeds geruststellend aan met een volgeladen fiets, al wil ik daar niet onze kruissnelheid van maken. Het hotel in Osnabruck is een Duitse versie van fawlty towers met John Cleese achter de balie. Opa zit er gebeiteld net zoals het op de website staat afgebeeld. Een schnitzel later zijn we klaar voor onze eerste nacht in een comfortabel bed.
Voor we vertrokken op onze monstertrip naar de Noordkaap stond ik voor het café 't Boerenparlement naar onze motoren te kijken. Hier hoort eigenlijk een foto bij, maar ik ga het toch even omschrijven - twee volle zijkoffers, een topkoffer, een behoorlijk uit de kluiten gewassen Ortlieb tas en dan vooraan GPS, videocamera en walkie-talkie. Zou dit niet een beetje overdreven zijn?
Eens op weg merken we daar niet veel meer van behalve de voordelen van de GPS navigatie en het kunnen communiceren met Kris tijdens het rijden.
De kop is eraf en onze eerste 400 km zitten erop. Voorlopig ziet het er dus goed uit. Bijlagen:
groepsfoto_210510.jpg (988 KB)
22-05-2010 om 00:00
geschreven door Heilig Hart 
Categorie:Reacties
|
Het is een rustige start met een geweldig ontbijt, zodat we pas rond 10u30 onze fietsen kunnen bestijgen. Het weer is overtrokken, maar toch zetten we koers naar het Noorden, richting Puttgarden. Duitsland via de snelweg wordt samengevat in vangrails, asfalt, velden vol windmolens en koolzaad. Halverwege de trip heb ik het vermoeden dat ik mijn laarzen aan het opstoken ben aan mijn uitlaat, maar dan bedenk ik me dat het onmogelijk is om dit te ruiken aan deze snelheden. Het blijkt de geur van de koolzaadvelden te zijn waar we langs rijden. Het landschap ziet eruit alsof de mens met een grote pot gele verf flink tekeer is gegaan. Na ontelbare kilometers en een monsterfile rond Bremen komen we toch aan in Puttgarden, waar een ferrytocht van 45 minuten ons in Denemarken brengt. Het landschap wisselt onmiddellijk en voelt ruim, fris groen en veel natuurlijker aan, alhoewel koolzaad hier ook op het menu staat. Onze eindbestemming ligt in Koge, een ingedommeld stadje aan de zee waar het rustig kuieren is. Een restaurantje aan de haven laat ons nog een keer genieten van de mooie dingen des levens en dan gaan we op piratentocht om een wireless netwerk te kapen. In de B&B hebben ze een superbeveiligd netwerk, waar je zelfs met het paswoord niet binnen geraakt. Anneliss die vermoedelijk in de buurt van de markt woont is zo vrij om haar internet poorten open te zetten voor de verdwaalde toerist.
Het ontbijt wordt in een mandje voor de deur gezet en op de eieren staat met potlood geschreven 'not boiled' en we moeten dus even aan de slag om een zacht gekookt eitje op de tafel te toveren. In de keuken staat alles wat een mens zoal nodig heeft, van koffiezet tot diepvriezer met ferme steaks erin. Rond 9u zetten we reeds koers naar Helsingor waar we Denemarken verlaten met de ferry naar Helsingborg. Op de ferry worden we aangesproken door een wat oudere man, wat hij probeert duidelijk te maken is ons een raadsel. Dit taaltje leer je niet op 3 lessen avondschool. De man kan net zo goed zeggen : 'u heeft een lekke band' of 'heeft u een vuurtje' of 'als u nog een keer naar mijn dochter kijkt, dan doe ik je wat'. We laten de man verweesd achter,want 20 minuutjes later rijden we de ferry reeds af in Zweden, waar enkele norse douanebeambten streng naar ons staan te kijken, maar we geraken toch zonder problemen de grens over. Onze GPS is een beetje verward en doet zijn best om ons een paar rondjes door de stad te sturen, maar we hebben ondertussen bijgeleerd uit de voorbije dagen en volgen wijselijk de wegwijzers naar de E4. De rest van de dag is kilometervreten op de E4, alle mogelijke standjes op de motorfiets uitproberen om toch maar geen krampen te krijgen. Bij mij lukt het om op het duozadel te gaan zitten en mijn benen uitgestrekt op de voetsteunen te laten rusten. Ik geef toe, geen alledaags zicht, maar efficiënt om toch wat bloeddoorstroming in de benen te krijgen. Onze doop kon niet uitblijven, een gitzwarte wolk verrast ons en zonder goretex liner loopt het water al snel tot op het bloot velletje, wat een eerder onaangename afkoeling teweeg brengt. Gelukkig heeft mijn fiets een knopje voor reetverwarming en stopt het wat later met regenen zodat we de goretex nog even in de koffers kunnen laten zitten. Het valt op dat de meesten zich in Zweden strikt aan de snelheidslimiet houden, net zoals de Deen die ons gisteren op de ferry verwittigde van de onmenselijke boetes voor te hard rijden in Denemarken, waarna hij bij het verlaten van de ferry er als een speer vandoor ging op zijn Victory motorfiets (voor niet ingewijden, zowat het extreemste en groostste slagschip dat ze in Amerika fabriceren). Het is reeds 4u in de namiddag als we eindelijk de E4 mogen verlaten en nog een paar kilometers mogen meepikken van een pittoresk baantje langs het water tot aan onze camping in Krokek. Wegens eerder bewolkt boeken we een cabin die vanop een afstand eruit ziet als een kleedhok in een openbaar zwembad en van binnenuit, ook. Alleen staat er een kookpitje en een frigo in en daar redden we het wel mee. Morgen staan weer kilometers op het programma en we moeten nog ons potje koken en de douches gaan opzoeken.
