D-day.

Het is nog donker als ik opsta (6:00u), er hangt redelijk wat mist, en het is warm. Vandaag speciaal voor de eclips zo vroeg uit de veren, men moest maar eens gelijk hebben met die voorspelde verkeersdrukte. Ik hoop alvast wel dat ze gelijk krijgen wat de weersvoorspellingen betreft. Ontbijten, uitchecken en weg.

Onder de baan nog even voltanken en dan rechtdoor naar Crossville-Cumberland County Visitor Center, Gateway to the Big South Fork (hele mond vol), waar een eclips-bijeenkomst is voorzien. Het verkeer onderweg valt reuze mee, ik denk niet dat het hier anders op dit uur minder “druk” is.

Ik arriveer dan ook vrij vroeg ter plaatse. Enkel een groepje wat hier is blijven overnachten is me voor. Op de eclips is het dan nog enkele uren wachten, en ondertussen komt toch steeds meer volk opdagen. Maar een overrompeling wordt het nooit. Er zijn ook enkele fanaten op post, compleet met volledig uitgeruste telescoop. In afwachting wordt hier en daar al eens naar de drie zonnevlekken gekeken. Mijn buurman, Li Johnson (een in New-York wonende Chinees – Johnson zal dus wel een aanpassing zijn) is pas drie dagen geleden op zoek gegaan naar een geschikte filter voor de telelens van zijn camera. Nodeloos te zeggen dat hij zonder naar hier is mogen komen. Ik leen hem mijn kleinere Cokin-filter, maar die past natuurlijk alleen maar op zijn kleinere tele. Geen ideale oplossing dus. Hij probeert het wel nog met een uit de aanwezige eclipsbrilletjes ineengeknutselde filter, maar blijkbaar zonder al te veel succes. Hopelijk is hij in 2024 beter voorbereid.

Net voor de eclips begint strooien de opkomende wolken roet in het eten. En het was tot een uur tevoren nog volledig wolkenloos! Een klein paniekje steekt de kop op. Traag schuift de wolk voorbij, en vijf minuten later mogen we dan toch aanschouwen waarvoor we allen naar hier zijn gekomen. Het spektakel kan beginnen. En gelukkig blijven de wolken nu wel afzijdig, tot ruim een kwartier na totaliteit. Terwijl de maan langzaam voor de zon schuift stijgt de spanning, met de gekende apotheose bij de volledige verduistering. Het spookachtig donker-worden bij het laatste beetje zonlicht, de vogeltjes (ja, blijkbaar zijn ze er wel) die beginnen fluiten, de bakkende hitte die plots een aangename warmte wordt (nee, het wordt er naar onze normen niet koud): het was er allemaal. Met natuurlijk de onvermijdelijke ah's en oh's en het applaus op het einde. Missie geslaagd, stand 3-2. Nu nog hopen dat de foto's ook op een groot scherm OK ogen.

Een kwartier na totaliteit is het overgrote deel reeds vertrokken (de wolken halen nu uiteindelijk wel de overhand) en na een half uur is de site zo goed als verlaten. Ik kraam ook op en zet aan richting Nashville. Half gaar gebakken van de blakende zon besluit ik de kortste weg naar het Motel te nemen en onderweg nergens meer te stoppen. Zo'n 15 mijl voor Nashville moet ik dan toch een korte file trotseren. De deugddoende douche komt er met een half uurtje vertraging. Een dagschotel bij de Cracker Barrel Old Country Store, verslag opmaken en licht uit.