Vandaag eens pannenkoeken op het ontbijt-menu. In het hotel weliswaar (inbegrepen in de prijs), ik denk niet dat die vers gebakken waren. Klein en vrij dik (dus beetje “deeg-achtig”), maar met een dikke laag siroop wel te smaken. Moet dit toch nog eens “in het echt” proberen.

Met het verlaten van Albuquerque laat ik ook de heuvels achter mij. Het landschap is nu licht glooiend, vrij dor en zonder bomen. Enkel hier en daar wat opgeschoten struiken, verder soort van heideachtige beplanting. Maar de prikkeldraad langs de weg en de veeroosters doen vermoeden dat hier nog steeds koeien grazen, wat ik later ook bevestig zie. Dan toch liever een steak van een beest dat op de groene weiden van enkele dagen geleden heeft mogen grazen. Ik ruil in het begin de snelweg nog eens voor de oude route, en wat direct opvalt is natuurlijk het veel rustiger verkeer: ik ben er zo goed als alleen. Hier ervaar ik even het gevoel van de trip door Australië, al ligt de snelweg hier maar enkele honderden meter langszij. Wel geen “landmars” op dit stuk, enkel wat panorama's.

Na de middag neem ik de afrit naar het Painted Dessert en Petrified Forrest nationaal park. Opnieuw zeer verzorgde bezoekerscentra en duidelijke informatie. Ik volg, net als enkele mede-toeristen, de weg door het park en hou halt bij de verschillende voorziene stops. Enkele korte wandelingen, en eindelijk ga ik hier in foto-modus. Het heeft mij iets te lang geduurd, maar de achterstand wordt vlotjes bijgewerkt. Prachtige panorama's, rotstekeningen, landschappen die zo als achtergrond voor een maanlanding kunnen dienen, rotsformaties in de vorm van tipi's (doen denken aan de 3 rondavels die we tegenkwamen in Zuid-Afrika) en uiteindelijk ook de versteende bomen. In allerlei formaten en kleuren. Het is hier tijdens de korte wandelingen ook warm (90F in de schaduw, maar daar is er maar weinig van voorhanden), maar het is een droge hitte. Zolang je regelmatig drinkt en zorgt dat je iets op je hoofd hebt (zeker in mijn geval een vereiste), is dit hier veel draaglijker. Je moet ten minste niet elk uur van t-shirt wisselen.

De weg terug naar de snelweg laat me nog even van de rust genieten, maar dan is er terug de keiharde realiteit, pijnlijk onderstreept door het uiteen gereten wrak van een truck op de tegenoverliggende rijrichting. Zag er niet goed uit.

In Flagstaff verlaat ik de i40 richting Valle, mijn uitvalsbasis voor de komende 2 dagen. Opnieuw enkele heuvels, en te oordelen aan het uitzicht van de lokale accommodaties en behuizingen, vermoed ik dat hier in de winter ook geskied wordt. Het is al bijna donker als ik de sleutels van mijn kamer ontvang, maar ik besluit toch door te rijden tot de ingang van de Grand Canyon. Al is het maar om te kijken of ik er nog een ingangsbewijs kan bemachtigen, zodat ik hier morgenvroeg geen tijd mee verlies. Het rijden in het donker is hier geen lachertje, vooral omdat je er nu natuurlijk veel tegenliggers tegenkomt, die op dit uur het GC-park verlaten. Mistlampen vooraan laten branden (ook bij ons een gekende ziekte), “fares” zo lang mogelijk laten branden (of zelfs helemaal niet uitdoen), achterliggers die in de koffer willen kruipen (al rij ik de al in-deze-omstandigheden toch vrij hoge limiet van 65 mijl/uur)..., ik kom het allemaal tegen. En ondertussen moet je ook nog eens oppassen dat je geen overstekend wild ramt. Die laatste blijven gelukkig van de weg af.

Aan de ingang van het park kan ik aan de automaat een ticket kopen (het park zelf blijft 24 op 24 open, makkelijk ook voor hen die in het park zelf logeren of kamperen), dus dat is al geregeld. Nog een half uurtje terug naar het motel en licht uit. Morgen wordt een lange dag.

O ja, het uurverschil met thuis bedraagt nu 9u. Men doet hier niet mee aan de zomertijd. Makkelijk toch als je in hetzelfde land woont maar elke staat zo toch nog zijn eigen willetje heeft. Ik dacht dat ze dit zo'n 150 jaar geleden al eens hadden uitgevochten.